Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Η «νομιμότητα» των ληστών και δημίων

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 12, 2013 10:35 am    Θέμα δημοσίευσης: Η «νομιμότητα» των ληστών και δημίων Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η «νομιμότητα» των ληστών και δημίων



Όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές η «νομιμότητα» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία του καθεστώτος, ανυψωμένη σε επιτακτικό και απόλυτο κανόνα.

Σε εποχές κρίσης και σήψης τότε απαστράπτει η μακάβρια «νομιμότητα» του συστήματος: Κάθε διαταγή των δημίων και ληστών της κοινωνίας και των πολιτικών τους υπαλλήλων βαπτίζεται «νομιμότητα».

«Νομιμότητα», π.χ., είναι για το καθεστώς: Τα χαράτσια, οι σφαγές των μισθών, οι απολύσεις, οι φοροεπιδρομές, η κλοπή των Ασφαλιστικών Ταμείων, και τόσες άλλες συμφορές που βιώνουμε.

«Νομιμότητα» είναι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η αποικιοκρατικοποίηση της χώρας, η λεηλασία και η καταστροφή της και ο θάνατος του ελληνικού λαού…

Σε τέτοιες εποχές της φρενοβλαβούς καθεστωτικής «νομιμότητας» παραβιάζεται από τα κυβερνητικά ανδρείκελα και η ίδια η δική τους Συνταγματική «νομιμότητα», κάθε έννοια και του δικού τους Αστικού Δικαίου.

Και όχι μόνο αυτό: Παραποιούνται οι έννοιες και οι λέξεις, ισοπεδώνονται κυριολεκτικά.

Θα αρχίσουμε με δύο εύστοχα σχόλια του Νίκου Μπογιόπουλου και θα συνεχίσουμε με ένα εξαίρετο άρθρο για τα κοινοβουλευτικά διατάγματα και την έννοια του Νόμου.

Τα σχόλια του Νίκου Μπογιόπουλου από εδώ:
http://www.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=12/3/2013&columnId=1821


«Νομιμότητα»...

«H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού».

Πρόκειται για το άρθρο 22 του Συντάγματος, του υπέρτερου νόμου του κράτους δηλαδή. Δεδομένου ότι ολημερίς οι κυβερνητικοί «προστάτες του πολίτη» ομιλούν περί της δημοκρατίας και της νομιμότητας, θα παρακαλούσαμε να αντιπαραβάλλεται το εν λόγω άρθρο του Συντάγματος με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τους ανέργους.

Αυτό που θα προκύψει είναι ο πραγματικός «σεβασμός» των κυβερνώντων και προς τη δημοκρατία και προς τη... νομιμότητα.


Επίορκοι

Μιας και πολύς λόγος γίνεται για τους επίορκους του Δημοσίου, πίσω από τους οποίους επιχειρείται να δικαιολογηθεί το κύμα απολύσεων που ετοιμάζεται να εξαπολυθεί, ας δούμε μια άλλη εκδοχή του τι σημαίνει «επίορκος», όπως την περιγράφει ο Θουκυδίδης:

«Προδότης - έλεγε - δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας του στους εχθρούς, αλλά είναι κι εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει»...

Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 12, 2013 5:43 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ



Το πιο σημαντικό κοινό στοιχείο των εννοιών του νόμου και της διαταγής είναι το ότι και οι δύο αφορούν σε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς.

Πού βρίσκεται όμως η διαφορά τους;
Η αστική τάξη, για λόγους συμφέροντος, μη θέλοντας να διαφοροποιήσει την ουσία αυτών των δύο εννοιών, προσφεύγει όπως πάντα στα ψεύδη και τις παραποιήσεις. Και σε επίπεδο γενικής προπαγάνδας και σε επίπεδο νομικών σπουδών, ορίζει το νόμο σαν εκείνο τον κανόνα που έχει καθολική ισχύ. Θέτει λοιπόν τον όρο της καθολικής ισχύος - της ισχύος για όλους - σαν το στοιχείο που διαχωρίζει το νόμο από άλλους κοινωνικούς κανόνες.

Αυτό όμως είναι μεγάλη αναλήθεια. Πχ στο θέμα της φορολόγησης των καυσίμων, οι εφοπ-ληστές δεν πληρώνουν καθόλου φόρο ενώ ο λαός πληρώνει δυσβάστακτους. Και τέτοια παραδείγματα σαν αυτό είναι χιλιάδες.

Έτσι λοιπόν το στοιχείο της καθολικής ισχύος του νόμου εκπίπτει και από μόνο του αλλά και σε σχέση με την έννοια της διαταγής γιατί μπορούν να υπάρξουν και διαταγές με καθολικό χαρακτήρα. Πχ Ο αρχηγός της ολιγαρχικής στρατιωτικής δικτατορίας Παπαδόπουλος έβγαινε στο γυαλί και μας έλεγε: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν … στρατιωτικό νόμο καθ΄ άπασαν την επικράτειαν».

Επομένως στον ολιγαρχικό ορισμό του νόμου το στοιχείο της καθολικής ισχύος είναι μια ακόμα σκέτη παραπλάνηση. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν μας αποκρύπτουν ότι η διαφορά μεταξύ διαταγής και νόμου βρίσκεται στο αν το υποκείμενο που προορίζεται να τον εφαρμόσει, θα το κάνει με την ελεύθερη θέλησή του ή καταναγκαστικά και στο ποιο υποκείμενο εκδίδει τον κανόνα .

Έτσι διαταγή είναι ο κανόνας ενός εντολέα προς ένα εντολοδόχο με αποκλεισμένο το στοιχείο της θέλησης του εντολοδόχου για την εφαρμογή της εντολής. Ο εντολοδόχος δηλαδή θα πρέπει να την εφαρμόσει θέλει δεν θέλει.

Νόμος αντίθετα είναι εκείνος ο κοινωνικός κανόνας όπου τα μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας εκδίδουν με κοινή θέλησή τους (κατά συμφωνημένη πλειοψηφία ή ομοφωνία) και απευθύνεται στους ίδιους να τον εφαρμόσουν. (είναι με τη θέλησή τους εντολείς και εντολοδόχοι).

Η Πρωταρχική σημασία της λέξης νόμος αποδιδόταν στην έννοια του εθίμου.

Το δε έθιμο εκφραζόταν με διάφορους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς καθολικά ηθελημένα αποδεκτούς από το κοινωνικό σύνολο.

Στη συνέχεια, ιστορικά, η έννοια του νόμου διαστρεβλώνεται από τους ολιγαρχικούς όλων των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων για ευνόητους λόγους.

Όμως ο Ρήγας Φεραίος στο έργο του «Νέα πολιτική διοίκησις» και στο άρθρο 4 του κεφαλαίου για τα δίκαια του ανθρώπου, εκφράζει την πραγματική ουσία της έννοιας του νόμου γράφοντας: «Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν……. Αυτός είναι νόμος, επειδή μονάχοι μας τον δεχόμεθα και τον θέλομεν.»

Σήμερα σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα όπως είναι και αυτά του κοινοβουλευτισμού, όλοι σχεδόν οι κανόνες που εκδίδονται από τα κοινοβούλια είναι διαταγές και όχι νόμοι. Τα κοινοβούλια καταναγκάζουν τους λαούς να υπακούσουν στις διαταγές που εκδίδουν.

Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Παρά την τεράστια προπαγάνδα του συστήματος δια μέσου των ΜΜΕ που ελέγχει σχεδόν πλήρως, παρά την τεράστια ανισηγορία και παρά τον έλεγχο που ασκούν επί των δημοσκοπικών εταιριών, βλέπουμε ότι στις διάφορες δημοσκοπήσεις σχετικά με την αποδοχή ή όχι των περισσότερων «νόμων» του κοινοβουλίου, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν τους αποδέχεται. Πχ χαράτσια, φορολογία πετρελαίου, άμεση φορολογία, ιδιωτικοποίηση υγείας κοκ. Επομένως δεν πρόκειται περί νόμων αλλά περί διαταγών αφού δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού.

Σε τούτο το σημείο όμως οι αστικές προπαγανδιστικές παγίδες, μέσα στις οποίες έχουν πέσει πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές τον τελευταίο αιώνα, εκφράζουν τη δικαιολογία-«επιχείρημα» ότι η πλειοψηφία του λαού ψήφισε-εξέλεξε με δημοκρατικές εκλογές αυτούς που θα του φτιάχνουν τους «νόμους».

Αυτό όμως είναι ψεύδος εξ ορισμού, ψεύδος εκ θεμελίων.

ΟΛΕΣ οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι εκ θεμελίων ανελεύθερες ολιγαρχικού τύπου και όχι δημοκρατικές.

Για να γίνει κατανοητότερη ετούτη η άποψη θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα.

Ένας συλλαμβάνει κάποιον απρόκλητα και αναίτια και τον φυλακίζει ισόβια σε ένα δωμάτιο-κλουβί και του λέει ότι έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να μπορεί να εκλέξει ελεύθερα – κάθε τέσσερα χρόνια - σε ποια από τις τέσσερις γωνιές επιθυμεί να κοιμάται. Εδώ φυσικά δεν πρόκειται για ελεύθερη εκλογή αφού εκ θεμελίων του έχει στερηθεί η δυνατότητα να επιλέξει και τη δυνατότητα για μια ζωή έξω από τα πλαίσια του δωματίου.

Το ίδιο ισχύει και στις κοινοβουλευτικές εκλογές του ιδιωτικού ή του κρατικού καπιταλισμού. Θέτουν το λαό στο «δωμάτιο»- πλαίσιο και τον βάζουν να εκλέξει καταναγκαστικά ποιος ολιγάρχης, ποιος νταβατζής θα του φτιάχνει τους κανόνες της ζωής του.

Του έχουν λοιπόν αποκλείσει εξ ορισμού και δια της βίας
τις δημοκρατικού τύπου εκλογές δηλαδή τις εκλογές των εκτελεστικών οργάνων του, των υπαλλήλων του οι οποίοι θα πρέπει να εκτελούν-υλοποιούν τις δικές του αποφάσεις.

Δηλαδή του έχουν αφαιρέσει εξαρχής τη νομοθετική εξουσία ήτοι τη δυνατότητα να επιλέγει ο ίδιος τους κανόνες στη ζωή και προσπαθούν ταυτόχρονα να τον πείσουν ότι «αν κάποιος άλλος τρώει φαγητό, θα χορταίνει ο ίδιος».

Εδώ μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το παράδειγμα με το «να τρώει ένας και να χορταίνει άλλος» δεν είναι το ίδιο με το να ανήκει η νομοθετική στα χέρια των λίγων. Όμως ΟΣΟ οι λαοί δεν μπορούν να δουν ότι το παράδειγμα αυτό είναι απόλυτα ίδιο με το να ανήκει νομοθετική εξουσία στους λίγους ΤΟΣΟ θα καθυστερεί η κοινωνική απελευθέρωση.

Χωρίς τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού δεν υπάρχει δημοκρατία αλλά ολιγαρχία όπου οι λίγοι θα τρώνε και μόνο αυτοί θα χορταίνουν.

[Ο κοινοβουλευτισμός είναι μια μορφή ολιγαρχικής διακυβέρνησης, και πολύ κακώς, κάποιοι καλοπροαίρετοι επαναστάτες την αποκαλούν αστική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο κοινοβουλευτισμός είναι Ρεπούμπλικα δηλαδή δημόσια διοίκηση (έτσι την αποκαλεί ο Μαρξ στα έργα του και αλλιώς τον μεταφράζουν οι «αριστεροί» ολιγαρχικοί) και όχι δημοκρατία. Έτσι μόνο οι έχοντες μεγάλη άγνοια ή οι ολιγαρχικές δεξιές ή «αριστερές» μπλανκιστικές - και άρα αντι-κοινοτιστικές- συνειδήσεις συγχέουν αυτές τις έννοιες και φυσικά το υλικό περιεχόμενό τους.]

Στα όποια πολιτικά συστήματα του ιδιωτικού καπιταλισμού ή του κρατικού-κομματικού καπιταλισμού (πρώην ανατολικών Χωρών) μπορούν να υπάρχουν μόνο ολιγαρχικού τύπου εκλογές.

Ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές
(εκλογές εκτελεστικών και όχι αποφασιστικών – νταβατζηλίδικων οργάνων) και επομένως νόμοι αντί διαταγών μπορούν να υπάρξουν μόνο σε μια κοινοτιστική-κομμουνιστική κοινωνία όπως προτείνεται από τον Μαρξ στο έργο του για την κομμούνα του Παρισιού του 1871 κατά την οποία η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία θα ανήκει στο λαό και τούτο μπορεί να γίνει μόνο με εργατική επανάσταση.

Ν. Χ

ΠΗΓΗ:
http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_9622.html


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 12, 2013 6:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Παρανομία
Γράφει: Ο Θύμιος Καλαμούκης



Νιώθω ότι είμαι παράνομος. Ήξερα ότι θα συμβεί, αλλά δεν περίμενα να συμβεί τόσο γρήγορα. Το συνειδητοποιώ καθημερινά, σε ότι και αν κάνω. Ότι και αν βλέπω, ότι και αν ακούω, ότι και αν διαβάζω. Ότι και αν σκέφτομαι. Δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο, δεν το επιθυμούσα. Παρόλα αυτά συνέβη.

Νιώθω λοιπόν παράνομος, γιατί δηλώνει νόμιμος, με στόμφο, ο Ε. Βενιζέλος, που εκτός των άλλων είχε στο σπίτι του μια λίστα, κάτι απόρρητα σχέδια άμυνας και ποιος ξέρει τι άλλο.

Νιώθω παράνομος, γιατί σχεδόν πια, είναι μονόδρομος επιβίωσης.

Νιώθω παράνομος, γιατί αυτοί που δηλώνουν νόμιμοι και λάτρεις της νομιμότητας, έχουν κάνει και κάνουν το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον τόπο.

Νιώθω παράνομος γιατί έτσι νιώθω ελεύθερος.

Νιώθω παράνομος γιατί έστω και έτσι αναγνωρίζω την ύπαρξη και το όριο, κάποιου νόμου, σε αντίθεση με τους «νόμιμους», που δεν αναγνωρίζουν κάποιο όριο.

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι νόμιμος ο Σαμαράς, που με εκπληκτική ευκολία κάνει τα αντίθετα, από αυτά που υποσχέθηκε στους πολίτες του, υποκλέπτοντάς τους –και πάλι- την ψήφο.

Νιώθω παράνομος, γιατί με τέτοια ποιότητα και τόση ποσότητα νομιμότητας, καλό είναι να είσαι απέναντι.

Νιώθω παράνομος γιατί θέλω κι εγώ να δοξαστώ. Γιατί θέλω να με υπολήπτονται οι συμπολίτες μου και να μου στήσουν ανδριάντα, όπως σε τόσους και τόσους «νόμιμους πατριώτες», μεγάλης κλάσης.

Νιώθω παράνομος, γιατί θέλω να έχω την πραγματική εύνοια των ΜΜΕ.

Νιώθω παράνομος για να έχω αξιόλογους συναδέλφους. Το απαύγασμα δηλαδή, του επιχειρηματικού, οικονομικού, ακαδημαϊκού και πολιτικού κατεστημένου της χώρας.

Νιώθω παράνομος, γιατί δεν αντέχω την νομιμότητά τους.

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι νόμιμος ο Προβόπουλος, ο Στουρνάρας, ο Κόκκαλης, ο Παπανδρέου, ο Λοβέρδος, ο Πρετεντέρης και καμιά 200αριά ακόμα.

Νιώθω παράνομος, γιατί καλύτερα …παρά, αντί για …υπό.
Νιώθω παράνομος, γιατί έμαθα από μικρός να παίζω κρυφτό.

Νιώθω παράνομος, γιατί συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, παραβατικά. Να βρίζει, να μισεί, να κάνει δολοφονικές σκέψεις κλπ

Νιώθω παράνομος, γιατί συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γοητεύεται από το παράνομο.

Νιώθω παράνομος, γιατί ξέρω ότι το παράνομο, υπό προϋποθέσεις, μαζικότητας μαχητικότητας, οργάνωσης, είναι πολύ αποτελεσματικό.

Νιώθω παράνομος, γιατί έχει ενδιαφέρον.

Νιώθω παράνομος για να κρατηθώ καθαρός, μακριά από την σαπίλα τους.

Νιώθω παράνομος γιατί έχω περάσει με κόκκινο. (μια φορά στην Αλίμου).

Νιώθω παράνομος, γιατί είναι όλοι παράνομοι γύρω μου. Φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, χρωστάνε, σε τράπεζες εφορίες, κρύβονται από ελεγκτές, τηλέφωνα, εισπρακτικές. Δεν απαντάνε σε απόκρυψη, σε μη γνωστούς αριθμούς.

Νιώθω παράνομος γιατί και εγώ χρωστάω, κρύβομαι, αποφεύγω τηλεφωνήματα.

Νιώθω παράνομος, γιατί θέλω να είμαι έτοιμος για όσα έρχονται.

Νιώθω παράνομος γιατί με ανάγκασαν να γίνω και κάνουν ότι μπορούν για να παραμείνω ως τέτοιος.

Νιώθω παράνομος επειδή έτσι γεννήθηκα.

Νιώθω παράνομος επειδή δεν μου άφησαν άλλο δρόμο.

Νιώθω παράνομος γιατί θέλω να κάνω αυτούς παράνομους. Σύντομα.

Νιώθω παράνομος, επειδή το οφείλω στον εαυτό μου και σε όλους μας.

Το διαβάσαμε ΕΔΩ:

http://aristeroblog.gr/node/1489

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες