Ομολογία Τσίπρα: Είμαστε το ανάχωμα της λαϊκής ΟΡΓΗΣ...

[Παλαίμαχος]

Ομολογία Τσίπρα: Είμαστε το ανάχωμα της λαϊκής ΟΡΓΗΣ…



Έχουμε αναλύσει διεξοδικά και πολύ κουραστικά (διότι το στρώμα των «χρήσιμων ηλιθίων» που μεθάει με αυταπάτες είναι μεγάλο) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, σε ιδεολογικό επίπεδο, αποτελεί την «αριστερή συνείδηση» του κεφαλαίου και τον «αριστερό ρήτορα» της πλανητικής Νέας Τάξης…

Σε ΠΟΛΙΤΙΚΟ επίπεδο: Ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται, μάλιστα με υπερβάλλοντα ζήλο, να διασώσει το καταρρέον κυβερνητικό οικοδόμημα, να νοθεύσει και να διαφθείρει τη αγωνιστική λαϊκή συνείδηση, να ανακόψει και να χειραγωγήσει εκλογικά τον εκρηκτικό λαϊκό θυμό. Δηλαδή να αποτελέσει το ΑΛΕΞΙΚΕΡΑΥΝΟ και το ΑΝΑΧΩΜΑ της λαϊκής οργής, την ασφαλιστική δικλίδα του καθεστώτος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, πάρα πολλές φορές, ανοικτά και κυνικά, απευθύνεται στους ληστές και δήμιούς μας, κραυγάζοντας:

«Μόνο με την ΑΠΑΤΗ μιας “αριστερής” κυβερνητικής διαχείρισης μπορεί να σωθείτε και να διαιωνίσετε τα κέρδη σας, μόνο ΕΜΕΙΣ μπορούμε να ΕΞΑΠΑΤΗΣΟΥΜΕ πιο αποτελεσματικά το λαό και να σας διασώσουμε»!!!

Ο Τσίπρας, στη συνέντευξή του, στη ΝΕΤ, το διαλάλησε ανοικτά και χωρίς, πλέον, καμία συστολή:

«Θα σας έλεγα δε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε και ένα ανάχωμα στην ανεξέλεγκτη κοινωνική σύγκρουση, η οποία ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα, γιατί αποτέλεσε μία ύστατη ελπίδα ανάκτησης της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος»!!!

Εδώ ομολογεί συνειδητά ο Τσίπρας ότι το κόμμα του λειτουργεί σαν αμορτισέρ για την απορρόφηση των ανεξέλεγκτων και απειλητικών (για το σύστημα) κραδασμών της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, για την εκλογική χειραγώγησή της και νόθευσή της, καθώς και για να ανακτήσει το καθεστώς τη χαμένη του αξιοπιστία, δηλαδή να ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΘΕΙ!!!!

Μετά από μια τόσο ανοικτά προκλητική και κυνική ΟΜΟΛΟΓΙΑ, τα δικά μας λόγια είναι περιττά…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

«Διαστρεβλώνουμε» (!) το ΣΥΡΙΖΑ...
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος




Ορισμένοι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται ότι η κριτική που ασκείται από τον «Ριζοσπάστη» στο κόμμα τους σχετικά με τη θέση του για τις ιδιωτικοποιήσεις είναι «κακόπιστη».

Κάποιοι εξ αυτών δε διστάζουν να μιλούν ακόμα και για...«διαστρέβλωση», αφού, όπως υποστηρίζουν, η τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις γίνεται «από θέσεις αρχής», «δεν έχει αμφισημίες» και είναι «καθαρή».

Δεν θα υποκύψουμε στον πειρασμό (αν και ο πειρασμός είναι μεγάλος) να σταθούμε επί μακρόν

α) στο κατά πόσο αποτελεί «θέση αρχής» η άρνηση του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου για ένα κόμμα που έχει ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (δηλαδή τη «συνταγματική πράξη» του ξεπουλήματος στο όνομα της «ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου»),

β) στο κατά πόσο συνιστά «καθαρή θέση» να λες ότι εναντιώνεσαι στο ξεπούλημα την ίδια ώρα που τάσσεσαι υπέρ της ΕΕ, δηλαδή υπέρ εκείνου του οργανισμού που έχει ως ευαγγέλιο τη λεγόμενη «απελευθέρωση», την αποκρατικοποίηση, τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή το ξεπούλημα.
*
Θα σταθούμε, όμως, στις ίδιες τις τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα των ηγετικών του κλιμακίων
(χωρίς, είναι η αλήθεια, να ελπίζουμε ότι θα παραδεχτούν οι επικριτές μας πως
όταν οι θέσεις είναι στρεβλές, από μόνες τους,
τότε δεν έχουν ανάγκη από καμία έξωθεν... «διαστρέβλωση»):

1) Την Κυριακή 8/07/2012, ημέρα συζήτησης στη Βουλή των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ο κ. Γιάννης Δραγασάκης ρωτήθηκε από την εφημερίδα «Real News»:

«Ως αξιωματική αντιπολίτευση, να περιμένουμε και συμφωνία σας σε κάποια σημεία με την κυβέρνηση; Για παράδειγμα, υπάρχει ιδιωτικοποίηση που θα δεχθείτε;».

Απάντησε:

«(...) Η εκποίηση του δημόσιου πλούτου με ταμειακά κριτήρια, όμως, καθιστά τη χώρα περισσότερο ευάλωτη στον κίνδυνο της χρεοκοπίας, καθώς δεν μειώνει ουσιωδώς το χρέος, που είναι και το βασικό πρόβλημα, αλλά τα περιουσιακά της στοιχεία. Σε αυτή την επιλογή, εμείς αντιπαραθέτουμε μια πολιτική αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου, με νέα εργαλεία, όπως αναπτυξιακές κοινοπραξίες με συμμετοχή του Δημοσίου όσο και ιδιωτικών φορέων του εσωτερικού και του εξωτερικού, με στόχο τη μεγιστοποίηση των κοινωνικών και αναπτυξιακών αποτελεσμάτων, καθώς και της οικονομικής θέσης του ελληνικού Δημοσίου».
*
Αλήθεια, αυτή η τοποθέτηση συνιστά εναντίωση στο ξεπούλημα «από θέση αρχής»;...

2) Τη Δευτέρα 9/7/2012, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ο κ. Δ. Παπαδημούλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε (ρ/σ «ΒΗΜΑ FM»):
*
«Εμείς θέλουμε την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά πιστεύουμε ότι είναι λάθος, τη στιγμή που είσαι ένα υπερχρεωμένο κράτος και που οι αποτιμήσεις της δημόσιας περιουσίας, κινητής και ακίνητης είναι πολύ χαμηλές να πουλήσεις ό,τι έχεις. Αντίθετα, προτείνουμε την αξιοποίησή της με κοινοπραξίες είτε με άλλα κράτη είτε με εταιρείες που ελέγχονται από το Δημόσιο ή ιδιώτες (...) είμαστε αντίθετοι με το ξεπούλημα μπιρ παρά και όπως όπως»...
*
Αλήθεια, η τοποθέτηση αυτή, που δεν αποκλείει τις ιδιωτικοποιήσεις στην περίπτωση που οι «αποτιμήσεις της δημόσιας περιουσίας (δεν) είναι χαμηλές» ή που - πολύ περισσότερο - βαφτίζει «αξιοποίηση» το ξεπούλημα εφόσον αυτό γίνεται «με κοινοπραξίες» με ιδιώτες ή με ξένα κράτη,
τι είναι; Είναι μια «καθαρή» θέση ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις;...

3) Κάποιοι θα πουν ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζονται αυθεντικά από τον πρόεδρό του. Σωστά.

Ας δούμε, λοιπόν, την παρακάτω δήλωση του κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος στις 13 Μάη του 2011, είπε:
*
«Στα πλαίσια μιας δημοκρατίας, οι συσχετισμοί μπορεί να αλλάξουν και να προκύψει ένας νέος συνασπισμός εξουσίας που θα μας απεμπλέξει απ' αυτό το μονόδρομο της καταστροφής (...). Αν όμως ξεπουληθούν - και μάλιστα έναντι ευτελούς τιμήματος - στρατηγικής σημασίας δημόσιοι οργανισμοί, όπως η ενέργεια, η ΔΕΗ, όπως ο κερδοφόρος ΟΠΑΠ, φιλέτα δημόσιας γης, αν ξεπουληθούν τράπεζες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακτηθούν».
*
Ρωτάμε:

Εφόσον στη βάση των σημερινών πολιτικών συσχετισμών οι πράξεις ιδιωτικοποίησης συντελεστούν, αλλά αν αύριο ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίσει την «αριστερή κυβέρνηση» που ευαγγελίζεται, αυτό το «είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακτηθούν», τι σημαίνει; Οτι ο δημόσιος πλούτος θα παραμείνει ξεπουλημένος;

Και πόσο αυτή η άρνηση στο ξεπούλημα διαφέρει από άλλες αρνήσεις; Οπως για παράδειγμα η αρχική άρνηση του Αντώνη Σαμαρά στο πρώτο μνημόνιο, για το οποίο, όμως, όταν τον ρωτούσαν, φρόντιζε να απαντά ότι παρότι διαφωνούσε θα το εφάρμοζε, καθότι η χώρα είχε «συνέχεια και συνέπεια»;

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=12/7/2012&columnId=1821