Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Τράπεζες: Η "καρδιά" της νεοταξικής βαρβαρότητας

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούν 15, 2012 9:54 am    Θέμα δημοσίευσης: Τράπεζες: Η "καρδιά" της νεοταξικής βαρβαρότητας Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τράπεζες: Η "καρδιά" της νεοταξικής βαρβαρότητας



Καθοριστικό κριτήριο για το χαρακτήρα και το ρόλο κάθε κόμματος είναι η θέση που παίρνει απέναντι στο χρηματιστηριακό κεφάλαιο (η επιθετική αιχμή του πλανητικού ιμπεριαλισμού) και στην οργανωτική δομή αυτού του κεφαλαίου: Τις τράπεζες.

Σήμερα όλα τα κόμματα, πλην του ΚΚΕ, έχουν αναγάγει σε προτεραιότητα αιχμής, τη διάσωση των τραπεζών. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι τράπεζες αποτελούν την καρδιά του συστήματος της πλανητικής βαρβαρότητας και της τοκογλυφικής αναισχυντίας…


Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί και αυτός αναφαδρόν υπέρ της διάσωσης των τραπεζών και αγωνίζεται για να μη σταματήσει να κτυπάει η «καρδιά» των ληστών και δημίων: Τόσο «αριστερός» είναι…

Διαβάστε πιο αναλυτικά εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=29258#29258

Εδώ θα αναδημοσιεύσουμε δύο κείμενά μας για τις τράπεζες που γράψαμε τον Ιούλιο του 2010.
Βρίσκονται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24814#24814


Τράπεζες: Η «ποίηση» της νεοταξικής βαρβαρότητας



Το «απόσταγμα» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας είναι οι τράπεζες.

Μέσω των διεθνών καρτέλ του χρηματιστηριακού κεφαλαίου προωθήθηκε και επιβλήθηκε η παγκοσμιοποίηση και συγκροτείται το πλανητικό κράτος της Νέας Τάξης.
Θα μπορούσαμε με μια δόση ειρωνείας να πούμε ότι τα καρτέλ των τραπεζών αποτελούν την «ποίηση» της νεοταξικής βαρβαρότητας.


Σήμερα βρίσκονται στην ηγεσία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης την οποία προωθούν για να καρατομήσουν τις κοινωνίες και να επιβάλλουν την απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία τους.

Η κρίση δεν είναι τεχνητή και κατασκευασμένη από τις τράπεζες: Αυτή η σύγχυση υπάρχει σε πολλούς φίλους.

Η κρίση είναι ενδημικό φαινόμενο του καπιταλισμού. Οι Τράπεζες και γενικά το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αποτελούν τον κεντρικό παράγοντα της κρίσης και τον ΚΕΝΤΡΙΚΟ μοχλό κερδοσκοπικής αξιοποίησης της κρίσης και ΕΠΙΒΟΛΗΣ των συμφερόντων τους.

Η παραπέρα καρτελοποίηση των τραπεζών αποτελεί τη λογική συνέπεια αυτής της καπιταλιστικής λογικής που οδηγεί στη συγκέντρωση και ισχυροποίηση της τραπεζικής «κερδοσκοπικής απληστίας».

Δεν μπορεί να φανταζόμαστε και να ερμηνεύουμε τα γεγονότα σαν να συνωμοτούν κάποιοι σε ένα τραπέζι και να τα σχεδιάζουν στο χαρτί…

Τα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα και γεγονότα υπαγορεύονται από τη διαλεκτική των πραγμάτων και όχι από τις συνωμοσίες κάποιων.

Οι συνωμότες και οι σχεδιαστές υπάρχουν είτε για να καθυστερούν τις αντικειμενικές εξελίξεις ή να τις επισπεύδουν και να κερδοσκοπούν πάνω σε αυτές, όπως οι διεθνείς μαφιόζοι του χρήματος.

Τα καρτέλ των διεθνών τραπεζών, αναμφίβολα διαβάζουν σωστά τις εξελίξεις, ετοιμάζονται γιΆ αυτές και τις πυροδοτούν όταν είναι προς το συμφέρον τους.

Υπό αυτή την έννοια και μόνο μπορούμε να μιλήσουμε ότι οι Τραπεζίτες πυροδότησαν (ΟΧΙ κατασκεύασαν τεχνητά) τη σημερινή οικονομική κρίση η οποία είναι από τις πλέον μεγάλες του καπιταλισμού…

ΣΗΜΕΡΑ, οι Τράπεζες, επειδή ακριβώς είναι η ηγεσία της νεοταξικής βαρβαρότητας, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ και τη Λυδία Λίθο της πολιτικής.

Μια πολιτική που ευνοεί και προωθεί την ολοκληρωτική κηδεμονία τους και την παραπέρα καρτελοποίησή τους είναι πολιτική υπαλληλική των τραπεζών: όπως είναι της κυβέρνησης, αλλά και όλου του πολιτικού κατεστημένου.

Μια πολιτική υπέρ του λαού θα πρέπει να κινείται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: Στην ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ Τραπεζών.

Το αίτημα της «εθνικοποίησης των τραπεζών» αποτελεί σήμερα το επαναστατικό μεταβατικό αίτημα που θα έπρεπε η Αριστερά, αν υπήρχε, να το έχει ως αίτημα αιχμής και δράσης.

Θα επανέλθουμε πάνω σε αυτό.

Ο φαύλος κύκλος του χρηματοπιστωτικού συστήματος



Επανερχόμαστε στις τράπεζες για να ξεκαθαρίσουμε κάποια ζητήματα.

Το τραπεζικό κεφάλαιο δεν είναι ένα ανεξάρτητο τεμάχιο μέσα στο καπιταλιστικό κύκλωμα. Είναι το ηγεμονικό κεφάλαιο του καπιταλιστικού. Το να απομονώνει κανείς τους τραπεζίτης και να προσπαθεί να εξηγήσει τα τεκταινόμενα με το «κακό» ή «αδηφάγο» χαρακτήρα των τραπεζιτών, αυτό δεν είναι οικονομία…


Η Πίστη αποτελεί το βάθρο του καπιταλιστικού συστήματος, την καρδιά των λειτουργιών του. Και ως τέτοια αποτυπώνει με μεγαλύτερη οξύτητα την κρίση του καπιταλιστικού καθεστώτος.

Τα καθεστωτικά κόμματα και οι ποικιλόχρωμοι απολογητές του καπιταλισμού αγωνιούν για τις τράπεζες! Δικαιολογημένες οι αγωνιώδεις ανησυχίες: Αγωνιούν για την καρδιά του συστήματός τους…

Ας απλοποιήσουμε, συνοπτικά, τις θεμελιακές καπιταλιστικές λειτουργίες της Πίστης.

α). Οι πιο σοβαρές λειτουργίες της Πίστης είναι δύο: Η αύξηση της επεκτατικής (ιμπεριαλιστικής) ικανότητας της καπιταλιστικής παραγωγής και η διευκόλυνση των ανταλλαγών.

Η τάση της απεριόριστης επέκτασης της καπιταλιστικής παραγωγής προσκρούει στα όρια της ατομικής ιδιοκτησίας, στην περιορισμένη δηλαδή ποσότητα του ατομικού κεφαλαίου. Εδώ επεμβαίνει η Πίστη, σαν μέσο, για το ξεπέρασμα των ορίων αυτών, συγχωνεύοντας πολλά ατομικά κεφάλαια σε ένα και διοχετεύοντάς τα στην καπιταλιστική επέκταση. Αυτή η λειτουργία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου το ανέδειξε σε ηγετικό «μοχλό» της παγκοσμιοποίησης.

Από την άλλη η πίστη επιταχύνει, σαν εμπορική πίστη, την ανταλλαγή των εμπορευμάτων και εδραιώνει τη διεθνοποίηση αυτής της ανταλλακτικής λειτουργίας.

β). Οι θεμελιακές αυτές λειτουργίες της πίστης αποτελούν και την κεντρική πηγή όξυνσης και διεθνοποίησης των κρίσεων.

Είναι γνωστό, ότι οι οικονομικές κρίσεις οφείλονται στη δομική αντίφαση της καπιταλιστικής οικονομίας: Αντίθεση ανάμεσα στις ικανότητες ανάπτυξης-επέκτασης της παραγωγής ΚΑΙ της περιορισμένης καταναλωτικής ικανότητας.

Η πίστη, λοιπόν, ωθεί την παραγωγή σε υπερπαραγωγή, χωρίς ταυτόχρονα να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανταλλακτικές απαιτήσεις αυτής της υπερπαραγωγής, έστω και αν το κενό καλύπτεται για ένα διάστημα με εικονικό, πλαστικό χρήμα.

Το εικονικό χρήμα συσσωρεύει πιο πιεστικά τα στοιχεία της αντίφασης: Παραγωγής-κατανάλωσης. Αργά ή γρήγορα θα εκραγούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

γ). Κατά τη διάρκεια των κρίσεων η πίστη καταστρέφει τις ίδιες παραγωγικές δυνάμεις που έφερε στη ζωή.
Με τις πρώτες ενδείξεις της στασιμότητας στην αγορά η Πίστη συστέλλεται, αφήνοντας στη μέση την ανταλλαγή, τη στιγμή ακριβώς που η ανταλλαγή τής είναι αναγκαία. Έτσι αποδείχνεται ανίκανη και άσκοπη εκεί ακριβώς που οι καπιταλιστές την έχουν μεγάλη ανάγκη, περιορίζοντας στο ελάχιστο την καταναλωτική ικανότητα.



δ). Οι τράπεζες, εκτός από τα παραπάνω, συντελούν και με άλλους τρόπους στη δημιουργία των κρίσεων. Δεν είναι μόνο το τεχνικό μέσο, χάρις στο οποίο ο καπιταλιστής διαχειρίζεται ξένα κεφάλαια , αλλά αποτελεί συγχρόνως γιΆ αυτόν το κίνητρο που τον ωθεί στην τολμηρή και ανενδοίαστη χρησιμοποίηση της ξένης ιδιοκτησίας, που τον ωθεί κατά συνέπεια σε ριψοκίνδυνες κερδοσκοπίες.

Αυτό συντελεί στο να βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στην πραγματική οικονομία και την πλαστή χρηματιστηριακή οικονομία.

ε) ΣΗΜΕΡΑ έχει τόσο γιγαντωθεί το χάσμα ανάμεσα στις χρηματιστηριακές αξίες και τις πραγματικές οικονομικές αξίες που γίνεται η κατάσταση ανεξέλεγκτη. Το πλαστό χρήμα που κυκλοφορεί απέχει έτη φωτός από την οικονομική πραγματικότητα».

Η ίδια παρασιτική κερδοσκοπική απληστία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου το οδηγεί στην αφαίμαξη, μέσω των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, του παραγωγικού πλούτου, υποσκάπτοντας έτσι τα ίδια τα βάθρα της παραγωγικής διαδικασίας.

Παράλληλα η αυτοκρατορία των ΗΠΑ για να κυριαρχήσει πάνω στην υφήλιο διόγκωσε τερατωδώς το χρηματιστηριακό οικοδόμημα, συνεπώς και το βάθος και τις εντάσεις της κρίσης.

Μέσα σε αυτήν τη θεομηνία και ωκεάνια τρικυμία της σημερινής κρίσης το χρηματιστηριακό κεφάλαιο «συσπειρώνεται» εναντίον της παραγωγικής διαδικασίας, των κοινωνιών και των λαών, υποσκάπτοντας έτσι την ίδια την οικονομική υπόσταση του καπιταλιστικού συτήματος.

Η κατάσταση είναι ΑΔΙΕΞΟΔΗ και θα συντριβεί, αφού πρώρα ισοπεδώσει και συντρίψει τα πάντα: Κανένα σύστημα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς παραγωγικά θεμέλια και αυτά δεν μπορούν να αναστηθούν πλέον μέσα στον καπιταλισμό…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Πίστη ως θεμελιακή λειτουργία του καπιταλισμού, αυξάνει τη αντίθεση μεταξύ του τρόπου παραγωγής και του τρόπου ανταλλαγής, με το να εντείνει στον ανώτερο βαθμό την παραγωγή, ενώ παραλύει με την παραμικρότερη αιτία την ανταλλαγή.

Με άλλα λόγια, η Πίστη είναι το «μέσο» που οξύνει στον ανώτερο βαθμό τις αντιθέσεις του καπιταλισμού.

Αυτό το γνωρίζουν άριστα οι αστοί οικονομολόγοι και τα πολιτικά επιτελεία του καθεστώτος, γιΆ αυτό αγωνιούν και ανησυχούν και προσπαθούν να διασώσουν και να χρηματοδοτήσουν τις τράπεζες: Αλλά αυτός ο φαύλος κύκλος είναι αδιέξοδος…

Η παραδοξολογία, βεβαίως, δεν βρίσκεται στις καθεστωτικές δυνάμεις. Βρίσκεται στις δυνάμεις εκείνες που μιλούν στο όνομα της αριστεράς και του σοσιαλισμού. Αυτές αγωνιούν το ίδιο για το σύστημα και μοχθούν να «αμβλύνουν» τις αντιθέσεις του καθεστώτος: Να καθυστερήσουν δηλαδή την «κατάρρευση» του καπιταλισμού και να χειραγωγήσουν τις λαϊκές μάζες στα κανάλια διάσωσης του συστήματος.

Διαβάστε σχετικά κείμενα:
Η παγκόσμια κρίση
(Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας)

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=3311
Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2736



_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Ιούν 22, 2012 2:12 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αδέλφια μου εσείς τραπεζίτες!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε η «Lehman Brothers». Επρόκειτο για ένα τραπεζικό «κραχ» στο έδαφος των ΗΠΑ το οποίο αποτέλεσε τη με βροντώδη τρόπο εκδήλωση της οικονομικής κρίσης που έκτοτε αγκαλιάζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Πώς αντέδρασε το αμερικανικό πολιτικό σύστημα της πλουτοκρατίας στην κατάρρευση της «Lehman Brothers» και σε όσα κρύβονταν πίσω της; Ανοιξε τους κρουνούς των δημόσιων ταμείων και έκτοτε εφαρμόζει το... «σοσιαλισμό» των ιμπεριαλιστών: Εχει «κοινωνικοποιήσει» μέχρι σεντς τις ζημιές των μονοπωλίων και τις έχει φορτώσει στις πλάτες του λαού, με αποτέλεσμα, είτε με υπουργό Οικονομικών τον Πόλσον (επί Μπους), είτε με υπουργό Οικονομικών τον Γκάιτνερ (επί Ομπάμα), να έχουν διοχετευτεί πάνω από 7 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) στη Γουόλ Στριτ.
*
Σημείωση: Τόσο ο Ρεπουμπλικανός υπουργός Οικονομικών Πόλσον, που πριν γίνει υπουργός Οικονομικών ήταν πρόεδρος της «Goldman Sachs», όσο και ο Δημοκρατικός υπουργός Οικονομικών Γκάιτνερ, που πριν ήταν επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Νέας Υόρκης, ήταν τραπεζίτες...
***
Η νέα κυβέρνηση της Ισπανίας υπό τον Ραχόι ήρθε κι αυτή στην εξουσία το Νοέμβρη του 2011 στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. Ούτε ένα χρόνο μετά, τα αποτελέσματα - για το λαό της Ισπανίας - είναι γνωστά. Η χώρα βουλιάζει μετά από τη διαρκή τροφοδότηση των ζημιογόνων τραπεζών και των μονοπωλίων της χώρας με δισεκατομμύρια ευρώ σε «πακέτα» και ενισχύσεις, που εκτινάσσουν το δημόσιο χρέος και τα δημόσια ελλείμματα.
*
Σημείωση: Επειδή οι «αξίες» που συναπαρτίζουν το σινάφι του παγκόσμιου κατεστημένου, είτε πρόκειται για πολιτικές είτε για τεχνοκρατικές «αξίες», δεν πάνε ποτέ και πουθενά χαμένες, δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι στη θέση του υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης Ραχόι έχει επιλεγεί ο κ. Λουίς ντε Γκίντος. Το απίθανο: Πρόκειται για τον κύριο που είχε διατελέσει πρόεδρος για την Ισπανία και την Πορτογαλία της «Lehman Brothers»! Της τράπεζας, δηλαδή, που στις 15 Σεπτέμβρη του 2008 κατέρρευσε στις ΗΠΑ, και ήταν ακριβώς η κατάρρευση της συγκεκριμένης τράπεζας, που λειτούργησε ως ντόμινο και αποτέλεσε την παγκόσμια «καμπάνα» εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης!
Ενας τραπεζίτης, λοιπόν, και στην Ισπανία...

***
Οταν η κρίση χτύπησε με ένταση την πόρτα της Ιταλίας, όλα λειτούργησαν «ρολόι». Στο όνομα - τι άλλο; - της «σωτηρίας» της χώρας κλήθηκε στη θέση του πρωθυπουργού ο Μάριο Μόντι. Είναι αυτός του οποίου οι υπουργοί... δακρύζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες λόγω της σκληρότητας των μέτρων που ανακοινώνουν εναντίον του ιταλικού λαού.
*
Σημείωση: Πριν γίνει πρωθυπουργός ο Μόντι δεν ήταν τραπεζίτης, με τη στενή τουλάχιστον έννοια... Ηταν, όμως, σύμβουλος διεθνών υποθέσεων - ποιας άλλης; - της τράπεζας «Goldman Sachs»...
***
Στην Ελλάδα, κι ενώ οι τράπεζες (και μέσω των τραπεζών τα μονοπώλια) έχουν από το 2009 εισπράξει από το ελληνικό Δημόσιο σε ρευστό και εγγυήσεις πάνω από 200 δισ. ευρώ και πάνω από 100 δισ. ευρώ ενισχύσεις από την ΕΚΤ μέσω της Τράπεζας της Ελλάδας, το αποτέλεσμα ήταν η νέα γιγάντωση του δημόσιου χρέους. Και τότε τί έγινε; Συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση που την είχαν βαφτίσει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», η οποία έφερε νέο μνημόνιο. Υπό ποιον επήλθε αυτή η νέα «εθνική σωτηρία» του δεύτερου μνημονίου; Υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο...

Σήμερα, η νέα ελληνική κυβέρνηση, της νέας «εθνικής σωτηρίας», έχει για υπουργό Οικονομίας τον κ. Β. Ράπανο.
*
Σημείωση: Τον - οποία έκπληξις! - τραπεζίτη κ. Ράπανο...

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=22/6/2012&columnId=1821

Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 08, 2012 3:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι τράπεζες να 'ναι καλά!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



«Ιστορική» η απόφαση της ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Διότι, τι πιο σημαντικό, εξαίσιο, φιλάνθρωπο και ελπιδοφόρο σε αυτή την μάταιη ζωή από το «να πηγαίνουν καλά οι τράπεζες»...

Και μη νομίζετε ότι αυτά τα λένε μόνο οι «δεξιοί». Τα λένε και οι «αριστεροί». Δείτε, για παράδειγμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν δέχεται κουβέντα ότι θα μπορούσε η απόφαση των Βρυξελλών για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην εφαρμοστεί και για την Ελλάδα...
*
Αλλωστε η προ κρίσης ιστορία της θαλερότητας των τραπεζών μας, πείθει για το πώς αυτή η θαλερότητα μεταφράζεται σε... φιλολαϊκή πολιτική:

Το 2000 το Ενεργητικό των τραπεζών (σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας) ήταν 265 δισ. ευρώ.

Το 2009 το Ενεργητικό των ίδιων τραπεζών είχε εκτιναχτεί στα 614 δισ. ευρώ.

Είχε, δηλαδή, αυξηθεί κατά 349 δισ. ευρώ! Ποσοστό αύξησης 132%!
*
Ποιος, λοιπόν, δεν θυμάται:

Καθ' όλη τη διάρκεια της προ κρίσης περιόδου, όταν οι τράπεζές μας υπερδιπλασίασαν τον πλούτο που κατείχαν και διεκδικούσαν από το λαό,
όταν οι τράπεζές μας αύξαναν το Ενεργητικό τους με αποτέλεσμα να ξεπεράσει σε μέγεθος δυο ολόκληρα ετήσια ΑΕΠ της χώρας (!),

οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι
(αυτοί που αρχικά υφίσταντο τη λιτότητα για να μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ και μετά τη λιτότητα για να παραμείνει η Ελλάδα στην ΟΝΕ)
έπαιρναν «αυξήσεις» του ιλιγγιώδους ύψους των 0,77 λεπτών του ευρώ
και ο αριθμός των κοινωνικά αποκλεισμένων είχε ανέλθει στους 3.023.000 ανθρώπους...


ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=7/7/2012&columnId=1821

Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες