Δεν πουλάμε!

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Δεν πουλάμε!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Για την έξοδό τους από την κρίση, μια κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν, οι κεφαλαιοκράτες αρχικά έβαλαν ενέχυρο τη ζωή του λαού:

Του στέρησαν και τα στοιχειώδη για να επιβιώσει. Του έκλεψαν τους μισθούς. Του βούτηξαν τις συντάξεις. Τον έχουν υποβάλει σε διαδοχικά φορο-Γκουαντανάμο. Του κατάργησαν ό,τι είχε απομείνει να θυμίζει κοινωνική παροχή. Τον μετέτρεψαν σε δούλο των εργασιακών Νταχάου και σε επαίτη των συσσιτίων.
*
Τώρα οι «σωτήρες» της πλουτοκρατίας, υπό τη νέα τους τριφασική σύνθεση, περνούν στο δεύτερο κύμα του καπιταλιστικού τους κανιβαλισμού. Το δόγμα τους «ο θάνατός σου, η ζωή μου», μετά τα έμψυχα θύματά τους, ήρθε η στιγμή να εφαρμοστεί και στα «άψυχα»:

Στήνουν ένα αδιανόητο «ριφιφί», ώστε να αποδράσουν από την κρίση τους με τα κέρδη που θα έχουν προκύψει μέσα από τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Μετά το λαό, βάζουν ενέχυρο, ξεπουλάνε, την ίδια την Ελλάδα.

Ξεπουλάνε τα πάντα! Ξεπουλάνε και τα τελευταία τιμαλφή μιας περιουσίας που χτίστηκε με το αίμα και τον ιδρώτα του λαού, για να τα καρπωθούν, χωρίς ενδιάμεσους, χωρίς διαμεσολαβήσεις, αυτοί που έστειλαν το λαό στον κοινωνικό Καιάδα και μετέτρεψαν την Ελλάδα σε χώρα των αυτοκτονιών.
***
Οι νέοι «σωτήρες», με αίσθημα και πρόγραμμα «εθνικής ευθύνης» (!) έβαλαν πωλητήριο:
*
ΞΕΠΟΥΛΑΝΕ
τα αεροδρόμια,
τα λιμάνια,
τους σιδηροδρόμους,
το νερό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη,
τη ΔΕΗ,
το φυσικό αέριο,
τους αυτοκινητόδρομους,
τα ταχυδρομεία,
τις τράπεζες,
τα Ολυμπιακά ακίνητα,
τα ακίνητα του Δημοσίου,
το Ελληνικό,
τα τουριστικά ακίνητα, από μουσεία μέχρι αρχαιολογικούς χώρους,
τα βουνά, τις παραλίες, τις λίμνες,
τη γη, τον ήλιο, τον αέρα και τη θάλασσα,
τα πάντα!
*
Ρωτάμε:
Τι από όλα αυτά είναι διαφορετικό από την πολιτική του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων που ακολουθείται εδώ και 30 χρόνια στην Ελλάδα, μια πολιτική που οδήγησε τη χώρα σε κρατικά χρέη, σε δημόσια ελλείμματα και σε παραγωγική αποσάθρωση;

Τι από όλα αυτά είναι διαφορετικό από την πολιτική της «εκποίησης των ασημικών», η οποία πλέον μετεξελίσσεται σε πολιτική εκποίησης ακόμα και των «τούβλων»!
*
Ρωτάμε:
Αν όλο αυτό το ξεπούλημα δεν εμποδιστεί και δεν ακυρωθεί από τον μόνο που μπορεί να το σταματήσει και να το αποτρέψει - από το λαό,
αν όλη αυτή η λεηλασία συντελεστεί, χρειάζεται να συντελεστεί με λαδώματα και με «μαύρα» για να καταγραφεί στην ιστορία της Ελλάδας ως το μεγαλύτερο ΣΚΑΝΔΑΛΟ που γνώρισε ποτέ ο τόπος;
*
Ρωτάμε:
Αυτό το εκκολαπτόμενο ΣΚΑΝΔΑΛΟ των ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ, αυτό το προγραμματισμένο και προαποφασισμένο ΕΓΚΛΗΜΑ των ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ, ακόμα κι αν διεκπεραιωθεί με «ικανοποιητικό τίμημα» (!), χωρίς μίζες, «νόμιμα», «ηθικά» και καπιταλιστικά, αλήθεια, πού αλλού θα έχει διαπραχθεί;
*
Το έγκλημα που ετοιμάζουν, δεν έχει ισοδύναμο παρά μόνο σε χώρες που τελούν υπό κατοχή, όπως, για παράδειγμα, συνέβη με τη διαρπαγή του δημόσιου πλούτου του Ιράκ από τους Αμερικανούς.

Ομως η Ελλάδα είναι μια πολιτισμένη χώρα, με βιομηχάνους, με τραπεζίτες, με εργολάβους, με εφοπλιστές. Και με ένα πολιτικό σύστημα προσαρμοσμένο στα μέτρα τους και στις διεθνείς συμμαχίες τους. Ως εκ τούτου δεν έχει ανάγκη από ξένες επεμβάσεις. Η Ελλάδα διαθέτει τη δική της εσωτερική δύναμη «κατοχής»: Τους αστούς της, τους καπιταλιστές της, τους κεφαλαιοκράτες της, την πλουτοκρατία της και τα πολιτικά τους ανδρείκελα!

Μόνο που - δυστυχώς για τους επίδοξους εκποιητές - διαθέτει και λαό. Που αντέχει πολλά. Αλλά κάποια στιγμή φτάνει στο «ως εδώ». Και τότε δεν τον σταματάει τίποτα.

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=10/7/2012&columnId=1821

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Μοντέλο «Ινδονησίας» διά μέσου Ευρωζώνης!
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος



Η δήλωση της κυρίας Μέρκελ, κατά τη διάρκεια της χτεσινής της επίσκεψης στην Ινδονησία, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.

Οχι, γιατί προέρχεται από την «κακή» Γερμανίδα καγκελάριο. Αλλά γιατί αποτυπώνει την πολιτική, το πνεύμα, τους στόχους και τον προσανατολισμό του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στο σύνολό του.

Είπε η κυρία Μέρκελ:

«Πιστεύω ότι η Ινδονησία μπορεί να αποτελέσει ένα πολύ καλό παράδειγμα μιας οικονομίας που γνωρίζει διαρκή ανάπτυξη, καθώς (...) το δημόσιο χρέος, το οποίο είχε φτάσει στο 80% του ΑΕΠ, έπεσε στο 24%.
Πιστεύω - συνέχισε η καγκελάριος - ότι είναι ένα παράδειγμα γι' αυτό που μπορεί να γίνει και που η Ευρώπη οφείλει να κάνει, κυρίως αν λάβουμε υπόψη μας ότι η Ινδονησία μπόρεσε να το κάνει σε πολύ μικρή χρονική περίοδο, σε μερικά χρόνια»...

Και πράγματι:

Η πολύπαθη από ΔΝΤ, δικτατορίες, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις Ινδονησία είδε το δημόσιο χρέος της από 82% του ΑΕΠ το 2002 σήμερα να έχει πέσει στο 24% και το δημόσιο έλλειμμα να έχει μειωθεί κάτω από 2%.

Μήπως, επομένως, οι λαοί της Ευρώπης θα πρέπει να αρχίσουν να ζηλεύουν το λαό της Ινδονησίας για την «πρόοδό του» και για το «θαύμα» που συντελέστηκε στη χώρα του;

Η απάντηση θα ήταν «ναι», αλλά μόνο στην περίπτωση που συμφωνήσουμε ότι «πρόοδος» και «θαύμα» (σ.σ.: πάνω στο οποίο συντελέστηκε η «πρόοδος») είναι:

1) Ο μισθός των εργαζομένων να κινείται στα 100 ευρώ το μήνα και το 1/3 του πληθυσμού των 250 εκατομμυρίων κατοίκων να λιμοκτονεί...

2) Η Ινδονησία να αποτελεί μια χώρα που εκτάσεις της διπλάσιες από το μέγεθος της Γερμανίας έχουν καταπατηθεί από την εκεί εγχώρια και διεθνή πλουτοκρατία - με συνέπεια η Ινδονησία να κατέχει την τρίτη θέση παγκοσμίως στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου - για να προμηθεύονται οι πολυεθνικές τις πρώτες ύλες τους, όπως για παράδειγμα η «Nestle» το φοινικέλαιο...

3) Οι δυνάμεις καταστολής που επιτίθενται στους διαδηλωτές και στους απεργούς, όταν δεν αφήνουν πίσω τους νεκρούς, εκτελεσμένους με εξ επαφής βολές και δεκάδες τραυματίες, να επιδίδονται, εκτός από τα χτυπήματα με τα γκλομπ και σε μαστίγωμα με καλάμια...

4) Οταν οι εργαζόμενοι ζητούν αυξήσεις στους μισθούς πείνας, οι αμερικάνικες πολυεθνικές που ελέγχουν ορυχεία της χώρας, όπως η «Freeport-McMoRan Copper & Gold Inc», να φροντίζουν να πυροβολούνται οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους...

5) Η κυβέρνηση, σε μια χώρα όπου περίπου 100 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε συνθήκες οικτρής φτώχειας να αποφασίζει σε ένα βράδυ - και για λόγους... δημοσιονομικής προσαρμογής - την αύξηση της τιμής των καυσίμων κατά 33%...

6) Το ένα στα πέντε παιδιά κάτω των 5 ετών να είναι υποσιτισμένα, τα μεγαλύτερα παιδιά που κατά εκατομμύρια εγκαταλείπουν το σχολείο από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση να δουλεύουν στις φυτείες έναντι 0,6 δολάρια τη μέρα, τα 2/3 των αγροτικών νοικοκυριών να μη διαθέτουν εγκαταστάσεις υγιεινής και το AIDS να σκοτώνει κατά χιλιάδες...

7) Να φτάνουν στο σημείο οι αρχές να προτρέπουν τον πληθυσμό και ειδικότερα τους δημόσιους υπαλλήλους να προχωρούν (έναντι «πριμ» 83 ευρώ...) σε στείρωση (!) και αυτό - σύμφωνα, πάντα, με τις αρχές - να είναι «μέρος των προσπαθειών μας για την καταπολέμηση της φτώχειας», αφού «με μια μικρή οικογένεια οι άνθρωποι ζουν καλύτερα»...

Να βασιλεύουν οι κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες, με το λαό έρμαιο της εκμετάλλευσης, χωρίς δημόσιες παροχές Υγείας και Παιδείας, και με μια πολιτική τάξη - όπως συνέβη το 1998, όταν η Ινδονησία, ελέω ΔΝΤ, βρισκόταν σε έναν αντίστοιχο με το δικό μας «μηχανισμό στήριξης» - που, όταν οι πολίτες ζητούσαν φαγητό, λόγω της αύξησης της τιμής των τροφίμων, εκείνη τους απαντούσε ότι έπρεπε να νηστεύουν δύο φορές τη βδομάδα...

ΠΗΓΗ:
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=11/7/2012&columnId=1821