«Ιστορικές» αποφάσεις και ΙΣΤΟΡΙΚΑ μεγέθη υποκρισίας

[Παλαίμαχος]

«Ιστορικές» αποφάσεις και ΙΣΤΟΡΙΚΑ μεγέθη υποκρισίας



Ένα βραζιλιάνικο τραγουδάκι λέει: «Ανακάλυψα πως κανένα όπλο δεν είναι τόσο δυνατό όσο η μνήμη»!

Γίνεται σαφές γιατί θέλουν να μας εξοντώσουν το «όπλο» της Μνήμης, της Ιστορίας, του Πολιτισμού, της Ορθοδοξίας κ.λπ…

Γίνεται σαφές, επίσης, το γιατί θα πρέπει να μην επιτρέπουμε να οξειδώνεται το «όπλο» της Μνήμης…

Ιδιαίτερα, σήμερα, πρέπει να ακονίζουμε τη Μνήμη, διότι τα ανδρείκελα της ευρω-χούντας, εμφανίζουν την καταστροφή μας και την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, σαν γεγονότα «ιστορικής σημασίας», δηλαδή σαν « ιστορικές κατακτήσεις»!!!!

Έτσι εμφάνισαν όλες τις ιστορικές αποφάσεις των συμφορών μας: Τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την υποταγή μας στο Ευρώ, το Μνημόνιο, τα Μεσοπρόθεσμα και τώρα το νέο Μνημόνιο, την τελική «ιστορική» απόφαση του θανάτου μας.

Με το «όπλο», λοιπόν της Μνήμης μπορούμε ΟΧΙ μόνο να φωτίσουμε τις «ιστορικές» αυτές αποφάσεις της εξουσίας των παρασίτων, αλλά και να μετρήσουμε το ΙΣΤΟΡΙΚΟ μέγεθος της υποκρισίας τους.

Παραπέμπουμε σε πρόσφατα, σχετικά άρθρα:
α). «Ψυχώσεις υποκρισίας και βρυχηθμοί ξετσιπωσιάς»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6248

β). «Παίζουν το ΤΕΛΟΣ μας με εξαλλοσύνες υποκρισίας και τρομοκρατίας»
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6286

Δημοσιεύουμε και το σημερινό, πολύ εύστοχο, άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου:




Περί «ιστορικών» αποφάσεων...
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=3/3/2012&columnId=1821

Με αφορμή ότι την τρέχουσα περίοδο τη συνοδεύει πολύς λόγος για τις «ιστορικής σημασίας» αποφάσεις που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες και στα Γιούρογκρουπ, η μνήμη γύρισε σε μια παλιότερη, αλλά εξίσου «ιστορική» απόφαση.

Το «ιστορικό» εκείνο συμβάν συνετελέσθη στις 20/6/2000, πριν από δώδεκα σχεδόν χρόνια.

Πριν υπενθυμίσουμε ποια ήταν αυτή καθ' αυτή η τότε «ιστορική» απόφαση, αξίζει να δούμε τον τρόπο με τον οποίο προβλήθηκε και πανηγυρίστηκε από τους πρωταγωνιστές της στο εσωτερικό της χώρας:
*
Η Ελλάδα, όπως ελέχθη τότε, «τώρα είναι δυνατή».

Η χώρα, μας διαβεβαίωναν, έχει τις «καλύτερες προϋποθέσεις για να καθορίζει πιο αποτελεσματικά τη δική της ιστορία».

Πρόκειται, τονιζόταν με θριαμβευτικό ύφος, για «ιστορικό βήμα και αναπτυξιακό άλμα».

Τα λόγια αυτά ανήκαν στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη...
*
Ακόμα πιο ενθουσιώδης ήταν ο τότε υπουργός Οικονομίας, ο Γιάννος Παπαντωνίου.
Πάρτε μια γεύση:

«Είναι για τους Ελληνες και τις Ελληνίδες μια μέρα πανηγυρισμού».
«Η Ελλάδα αποκτά τη θέση που της αξίζει (...). Για πρώτη φορά θα βρίσκεται στην πρώτη ευρωπαϊκή ταχύτητα, στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών λαών».
«Αποτελεί για τη χώρα μας, για το λαό μας, ένα ιστορικό γεγονός. Είναι η δικαίωση μιας μεγάλης εθνικής προσπάθειας. Σηματοδοτεί την έξοδο από μια μακρά περίοδο οικονομικής στασιμότητας και περιθωριοποίησης και τη συμμετοχή στο σύγχρονο κόσμο των ανοικτών οριζόντων, της ταχύτερης ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας».

Αυτά διατυμπάνιζαν, τότε...
***
Τι ήταν, όμως, τούτο το τόσο κοσμοϊστορικό που είχε επισυμβεί, ώστε σύμπασα η καθεστηκυία πολιτική τάξη να καλεί διά στόματος πρωθυπουργού και υπουργού Οικονομίας τον ελληνικό λαό να στήσει γιορτές και πανηγύρια;

Ποιο ήταν το «ιστορικό γεγονός», για το οποίο οι Σημίτης και Παπαντωνίου, σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, αφειδώλευτα η ΝΔ, όλα τα κόμματα της «ευρωπαϊκής προοπτικής της Ελλάδας» και σύμπαντα φυσικά τα ΜΜΕ θριαμβολογούσαν και είχαν στήσει τούτο τον τρελό χορό;

Τι συνέβη για το οποίο θα έπρεπε να ντυθούμε τσολιαδάκια και να βγούμε τρισευτυχισμένοι στους δρόμους;

Εκείνο που συνέβη στις 20/6/2000 ήταν η επίσημη επικύρωση στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην Πορτογαλία,
ότι η Ελλάδα έμπαινε και επισήμως στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ),
ότι γινόταν μια χώρα του «ευρώ»...
*
Περί αυτής της «επένδυσης ασφαλείας» (!), επρόκειτο...
Περί αυτής της εγγυημένης «κοινωνικής ευημερίας», επρόκειτο...
Για την ένταξη στην ΟΝΕ και το «απάνεμο λιμάνι» του ευρώ ήταν όλα αυτά τα πανηγύρια...
*
Ε, λοιπόν, σήμερα, δώδεκα χρόνια αργότερα,
εν μέσω μιας καπιταλιστικής κρίσης που καταδεικνύει τα πραγματικά όρια της κεφαλαιοκρατικής «ανάπτυξης»,
μετά από δυο μνημόνια,
με το τρίτο μνημόνιο να έχει ήδη προσχεδιαστεί,
με ένα λαό στην πλήρη χρεοκοπία και με μια χώρα σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεοκοπίας»,
σε μια Ελλάδα - παράδεισο για μια χούφτα πολυεθνικές, μονοπώλια και «νταβατζήδες» που χτίστηκε πάνω σε μια Ελλάδα - κόλαση φτώχειας, ανεργίας, υποσιτισμού και αστέγων,
μάλλον δεν υπάρχει κανείς, πια, που έχει λόγο να διαφωνήσει για το πόσο... «ιστορική» ήταν και εκείνη η απόφασή τους.

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Ανδρουλάκης: «Ιστορικό» μέγεθος πωλητή «λίπους»…



Θα υπογραμμίσουμε για άλλη μια φορά:

«…το ‘’λίπος’’ της παρασιτικής αχρειότητας έχει γίνει καθεστώς στο ΠΑΣΟΚ και δεν καίγεται με τίποτα: ΣΗΜΕΡΑ, κάτω από την επιδερμίδα της καλοαναθρεμμένης πασοκικής «αλητείας» κατακάθεται το ξύγκι τού πιο αποτρόπαιου πολιτικού αμοραλισμού, της αχαλίνωτης διπροσωπίας, της εκτυφλωτικής φαυλοηλιθιότητας, της χυδαιότητας και της μοχθηρής κακογουστιάς…».

Αυτό το «ξύγκι» στο Μίμη Ανδρουλάκη έχει πάρει γιγάντιες διαστάσεις.

Το χειρότερο: Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης πουλάει το «ξύγκι» του, κατά τεμάχια, στην πολιτική αγορά. Εμπορεύεται και το «λίπος» του…

Είχαμε γράψει για τον Ανδρουλάκη, από τον Ιανουάριο του 2006, στο άρθρο «Μίμης Ανδρουλάκης: Ο προφήτης των «νέων αξιών», τα εξής:

«Στριφογυρίζει, γλιστράει, κολλάει, μαζεύεται και απλώνεται ανάλογα με τις ανάγκες της προβολής και της πώλησης…

Ο Ανδρουλάκης, χωρίς καμιά συστολή «πουλήθηκε» δημόσια για το χρήμα, για την προβολή του ειδώλου του, για τη φήμη. Ο παρακμασμένος ατομικισμός του αποτυπώνεται στη νοσηρότητα της ναρκισσιστικής του έξαψης: Πάντα απορροφημένος με τον εαυτό του, ιστορώντας ο ίδιος τον εαυτό του, περπατώντας γύρω από τον εαυτό του, μυρίζοντας και γλείφοντας τον εαυτό του.

Εκφράζει με τον πλέον βροντώδη, αλλά και αποκρουστικό τρόπο την κατάντια και αθλιότητα της ηττημένης και ενσωματωμένης Αριστεράς…».

Ολόκληρο το άρθρο θα το διαβάσετε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24449#24449

Τον Οκτώβριο του 2011, έκρωζε ο Ανδρουλάκης:
«Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι η χειρότερη των τελευταίων ετών που έχει περάσει από την Ελλάδα»!!!

Αυτό φυσικά δεν τον απέτρεψε από το να ψηφίζει ΝΑΙ σε όλα τα «συμβόλαια θανάτου» που εκτελούσε αυτή η «χειρότερη κυβέρνηση», στο πρώτο Μνημόνιο και τα Μεσοπρόθεσμα…

Το χειρότερο: Από τη μια έλεγε ο Ανδρουλάκης ότι «είναι η χειρότερη κυβέρνηση» και από την άλλη την στήριζε υστερικά εκτοξεύοντας τρομοκρατικές παρλαπίπες του τύπου: «Αν αποτύχει ο Παπανδρέου, η επόμενη κυβέρνηση δεν θα είναι καν Ελληνική»!!!

Διαβάστε το άρθρο «Τα ασπόνδυλα του πολιτικού χαμαιλεοντισμού…» και άλλα σχετικά κείμενα ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6055

Τώρα ο Ανδρουλάκης «ανακαλύπτει» μία νέα «κοτσάνα» για να δικαιολογήσει την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου: Αυτή του «ελευθεριακού κομμουνιστή»!!!

Διαβάστε το σχόλιο του Μπογιόπουλου:

Πίτσες...
http://www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=3/3/2012&columnId=1821



Ξέρετε γιατί ο Ανδρουλάκης ψήφισε και το δεύτερο μνημόνιο;

Διότι, όπως είπε, είναι ένας... «ελευθεριακός κομμουνιστής».

Ως τέτοιος λοιπόν - «ελευθεριακός κομμουνιστής» - ψηφίζει τα μνημόνια, κόβει μισθούς, αφαιρεί συντάξεις και εγκαθιδρύει τα εργασιακά Γκουαντανάμο, ο Ανδρουλάκης.

Και ως τέτοιος - «ελευθεριακός κομμουνιστής» - είναι που αραδιάζει τις κάθε λογής παρόλες του έσχατου πασοκισμού της μπουρδολογίας.

Μιας και ο καθένας ό,τι έχει δίνει, ας συνεχίσει ο Ανδρουλάκης να δίνει κι άλλες παρόμοιες ατάκες, βγαλμένες από το αστείρευτο εργαστήρι της γελοιότητας και της φαιδράς πορτοκαλέας που φέρει τη φωτεινή επιγραφή: «Είσαι ό,τι δηλώσεις»...

Δεδομένης δε της ικανότητάς του να αμολάει τούτες τις «πίτσες (Σόι)μπλε» όταν μιλάει, ίσως κάποτε να τα καταφέρει να ανέβει... επίπεδο και να πιάσει σε «κομμουνιστοσύνη» έναν άλλο «ελευθεριακό κομμουνιστή» (και ίνδαλμά του ενδεχομένως). Εκείνον που διαφήμιζε τις «πίτσες Χατ»...