Αγγελόπουλος ο ''επαναστάτης'' Μάς περνάνε για αμερικανάκια;

[θέατρο του Παραλόγου]

Στην ATHENS VOICE, την εφημερίδα που διατίθεται δωρεάν στην "πολυπολιτισμική" Athens του Καμίνη και το Κακλαμάνη και ανήκει στον "κλάδο" των λεγόμενων free press (δηλαδή των τζάμπα διατιθέμενων εφημερίδων) και οποίος πρόσφατα πήρε εύσημα από την αμερικάνικη Πρεσβεία για την αμερικανοπρέπεια που έχει η αμερικανοπροπαγάνδα του, υπάρχει άρθρο του Παναγιωτάκη Αγγελόπουλου, γιόκα της Γιάννας Αγγελοπούλου, της official διοργανώτριας και εθνικής ευεργέτριας του πανηγυριού των Ολυμπιακών Αγώνων μετά την διεξαγωγή των οποίων η αμερικανοαποικία μας φαλίρησε και ο καλός μας ο Υπουργός ο Αλογοσκούφης μας παρέγραψε δια παντός κάθε έγκλημα υπερκοστολόγησης, το οποίο άρθρο πουλάει "επαναστατιλίκι" και "αμεσοδημοκρατιλίκι".



Τρελά πράγματα συμβαίνουν στην αμερικανική αποικία!!!
Με το κενό της υπάρχουσας σάπιας Εξουσίας έχουν όλοι μυριστεί ψωμί.
Ο γιόκας της Γιάννας μιλάει υπέρ της εργατικής τάξης!
Πιθανόν σε λίγο να μιλήσει και για την εκατόμβη νεκρών εργατών, την Χαλυβουργική!


Μάς περνάνε για "αμερικανάκια";;;

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Η «εποχή των τεράτων» του Παναγιώτη Αγγελόπουλου



Ο πρωτότοκος γιος του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου, Παναγιώτης Αγγελόπουλος (ο αριστερός στη φωτογραφία), κατάγγειλε σε άρθρο του την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και που οδήγησε στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, δηλώνοντας κατηγορηματικά: «Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε»!

Αναγνώστης μας καυτηρίαση ειρωνικά την «παρέμβαση» του Αγγελόπουλου.
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5969

Αρχικά δεν δώσαμε καμία σημασία και δεν διαβάσαμε το άρθρο.

Μας έστειλε, όμως, ο φίλος Γιώργος Ρούσης το παρακάτω σχόλιο:

«Πρόκειται για άρθρο του Παναγιώτη Αγγελόπουλου, γιου του Θόδωρου και της Γιάννας.
Εγώ λέω μπράβο στο παιδί κι 'ας του καταμαρτυρούν μύρια όσα οι διάφοροιυπερεπαναστάτες στα μπλοκ. Αυτό σημαίνει προδότης της τάξης του. Αυτόσημαίνει αστός διανοούμενος που πέρασε με το μέρος της εργατικής τάξης, όπως
άλλωστε οι περισσότεροι των κλασικών και πολλοί δικοί μας. Αυτό σημαίνειθάρρος και λεβεντιά».

Διαβάσαμε το άρθρο και συμφωνούμε ΑΠΟΛΥΤΑ με το Γιώργο Ρούση.

Αλίμονο αν ανακηρύξουμε τους εαυτούς μας σε «ιερατικό γραφείο» που δεν θα ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ στους γόνους των αστών να προσχωρούν στο σοσιαλισμό και θα παρέχει πιστοποιητικά επαναστατικής γνησιότητας: Αυτό δεν είναι μόνο ηλίθιο και σκοταδιστικό, αλλά και ανιστόρητο…

Δημοσιεύουμε το άρθρο του Παναγιώτη Αγγελόπουλου

Σημείωση: Φυσικά έχουμε αρκετές και κάποιες σοβαρές διαφωνίες με το άρθρο. Όσοι έχουν διαβάσει τις αναλύσεις μας για το «κίνημα των αγανακτισμένων», εύκολα θα τις διαπιστώσουν…

«Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ»
Γράφει: Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος

«Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων» (Γκράμσι).

Στις 25 Μάη ξέσπασε στην πλατεία Συντάγµατος ένα µαζικό πολιτικό κίνηµα αντίστασης και χειραφέτησης, που αποτέλεσε µια κρίσιµη καµπή στον «παρατεταµένο λαϊκό πόλεµο», ο οποίος ξεκίνησε µε την ψήφιση του επαχθούς Μνηµονίου και κλιµακώθηκε µε έντεκα πανεργατικές γενικές απεργίες.

Στην υπό «κινεζοποίηση» Ελλάδα της διαρκούς λιτότητας και της οικονοµικής εξαθλίωσης, του εργασιακού µεσαίωνα και της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, το κίνηµα των πλατειών εξέφρασε τη διάρρηξη των παγιωµένων σχέσεων αντιπροσώπευσης και των αστικών κοινωνικών συµµαχιών, µεταµορφώνοντας την κρίση από οικονοµική σε πολιτική. Kαθοριστικής σηµασίας στοιχείο, συµβάλλον και στην αντιφατικότητα του κινήµατος, υπήρξε η συµµετοχή χιλιάδων ψηφοφόρων του πελατειακού δικοµµατισµού, ορµώµενων από τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση απέναντι στην πολιτική αφαίµαξης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Ο µαχητικός Ιούνιος, κατά τον οποίο εξαπλώθηκε σε δεκάδες πλατείες της χώρας ο δηµοκρατικός θεσµός της λαϊκής συνέλευσης, χαρακτηρίστηκε από γοργές εξελίξεις όσον αφορά στην ιδεολογική ταυτότητα του κινήµατος των «Αγανακτισµένων».

Οι πρώτες µέρες της κινητοποίησης, όταν αυτή αγκαλιάστηκε από τα αντιδραστικά ΜΜΕ, σηµαδεύτηκαν από έντονη εχθρότητα απέναντι στην παρέµβαση κοινωνικών συλλογικοτήτων και οργανωµένων µορφών ταξικής πάλης (κόµµατα, συνδικάτα). Σύντοµα, όµως, αποδείχτηκε ότι για να αγωνιστούµε µε το σύνθηµα «δεν φεύγουµε αν δεν φύγουν κυβέρνηση, τρόικα, χρέος», έπρεπε το κίνηµα να ριζοσπαστικοποιηθεί, να αποκτήσει πολιτικές θέσεις και να µπολιαστεί στους χώρους εργασίας, δηλαδή να επεκταθεί η δηµοκρατική αυτοοργάνωση στο πεδίο της οικονοµίας, µε απώτερο σκοπό τον κοινωνικό εργατικό έλεγχο.

Σ' αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν αξιοσηµείωτα βήµατα, καθώς στις κινητοποιήσεις πρωτοστάτησαν οι υπάλληλοι σε κλάδους εντατικής εκµετάλλευσης του ιδιωτικού τοµέα, οι νέοι της επισφαλούς διανοητικής εργασίας και των µισθών πείνας, οι συνδικαλισµένοι εργάτες και οι άνεργοι.

Ο κόσµος χάραξε το δρόµο µε λαϊκές συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές και καταλήψεις διαρκείας (∆ήµος Αθήνας, νοσοκοµείο Ιεράπετρας, σούπερ µάρκετ Dia, ∆ΕΚΟ), ενώ η επιγενόµενη απονοµιµοποίηση των γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ αύξησε την επιρροή των πρωτοβάθµιων σωµατείων βάσης και της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η γενικευµένη οργή για την εκποίηση της δηµόσιας περιουσίας και την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας αποκρυσταλλώθηκε στο σύνθηµα «δεν χρωστάµε, δεν πουλάµε, δεν πληρώνουµε».

Αναµφίβολα, οι ηµεροµηνίες που σφράγισαν την πρωτοφανή δυναµική του αγώνα ήταν 15-28-29 Ιουνίου, όταν οι γενικές απεργίες συναντήθηκαν µε τις λαϊκές συνελεύσεις. Η επιµονή του κόσµου, ο οποίος, παρά την κυβερνητική απόφαση για σκληρή αστυνοµική καταστολή, ανασυντασσόταν και παρέµενε στο Σύνταγµα, κατέδειξε τον πολιτικό µετασχηµατισµό του κινήµατος και την οριστική ρήξη του µε τη µνηµονιακή συναίνεση. Αποµαζικοποιηµένη λόγω της ιδεολογικής τροµοκρατίας κράτους και κεφαλαίου, που συµπυκνώθηκε στις απειλές «Μεσοπρόθεσµο ή χρεοκοπία/τανκς», η Κάτω Βουλή των πλατειών συνέχισε τις εργασίες της.

Οι παραπάνω εµπειρίες συνθέτουν την πολύχρωµη τοιχογραφία της λαϊκής εξέγερσης, που µολονότι δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εισαγωγή της χώρας στην προκρούστεια κλίνη του Μεσοπρόθεσµου, εγκαινίασε µια νέα, ποιοτικά διαφορετική, πολιτική πραγµατικότητα, µε θεµέλιό της το αίτηµα για άµεση δηµοκρατία και «ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια».

Για τη συνέχιση του αγώνα είναι επιτακτική ανάγκη η δηµιουργία ενός ηγεµονικού πολιτικού µετώπου, µιας κρίσιµης µάζας κοµµάτων, συνελεύσεων, σωµατείων και πολιτών, που θα παλέψει για την πολιτική-κοινωνική χειραφέτηση και θα εκπονήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα εκτάκτου ανάγκης για την υπεράσπιση των λαϊκών συµφερόντων.

Βασικοί άξονες πρέπει να είναι η στάση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους σε ρήξη µε την Ε.Ε., η αναδιανοµή του εισοδήµατος εις βάρος του κεφαλαίου και υπέρ της µισθωτής εργασίας, η υπεράσπιση του δηµόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία), η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων και η χάραξη βιοµηχανικής πολιτικής µε στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανακούφιση των εργαζοµένων, η θέσπιση αποκεντρωµένων αµεσοδηµοκρατικών θεσµών και η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η βίαιη έκρηξη οργής της φτωχής και αποκλεισµένης νεολαίας της Αγγλίας και οι επερχόµενες κοινωνικές συγκρούσεις προοιωνίζουν το ευρωπαϊκό φθινόπωρο θερµό, και καθιστούν επίκαιρα τα λόγια του Αντόνιο Γκράµσι: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Ζούµε στην εποχή των τεράτων».

[Ροβεσπιέρος]

Ας μη γινόμαστε μαντρόσκυλα της μικροαστικής μιζέριας μας



Αναμφίβολα ένα κείμενο από γόνο μεγαλοαστικής οικογένειας, ο οποίος καταγγέλλει την τάξη του, προκαλεί έκπληξη και εγείρει δικαιολογημένα ερωτηματικά. Ιδιαίτερα σήμερα που ζούμε την τραγωδία της ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ της παραδοσιακής αριστεράς στη Νέα Τάξη…

Θα ήταν, λοιπόν, λογικό εκ πρώτης όψεως, να διατυπώσει κάποιος τα ερωτηματικά και τη δυσπιστία του για τον Παναγιώτη Αγγελόπουλο που «εισέβαλε» στην πολιτική αρένα με το κείμενο:
«Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ»

Αυτό που δεν είναι επιτρεπτό είναι ο άκριτος χλευασμός του αστού γόνου, επειδή έγραψε ένα τέτοιο κείμενο, δίχως καν να κριτικάρουμε το κείμενο.

Και εδώ θυμόμαστε πάλι τον Γκράμσι:

«Εάν θέλει κανείς να μειώσει ή να εκμηδενίσει την πολιτική επιρροή μιας προσωπικότητας ή ενός κόμματος, δεν προσπαθεί να δείξει ότι η πολιτική τους είναι ανίκανη και βλαβερή, αλλά ότι ορισμένα πρόσωπα είναι καθάρματα, κλπ… Αυτή η νοοτροπία είναι απόδειξη της απλοϊκότητας της πολιτικής λογικής, του πιο χαμηλού επιπέδου της εθνικής ζωής. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει πραγματικά ένα τεράστιο στρώμα που ‘’ζει’’ την πολιτική με ‘’κακοπιστία’’, δηλαδή χωρίς να έχει πεποιθήσεις…».

Κτυπήθηκε, όμως ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, όχι πάνω σε αυτά που έγραψε, αλλά στο γεγονός ότι είναι γόνος μεγαλοαστών. Συνακόλουθα αναζητήθηκαν τα «συνωμοσιολογικά» κίνητρα: Γιατί το έγραψε, σε τι αποσκοπεί, γιατί το δημοσίευσε στην ATHENS VOICE κ.λπ…

Θα τα καταλαβαίναμε ακόμα και αυτά αν ο αστός γόνος προανήγγειλε κάποια πολιτική κίνηση, προσπαθούσε να εμπορευτεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ το σημερινό εφιάλτη, και αν δεν ήταν τέτοιας νεαρής ηλικίας (δεν πρέπει υπερβαίνει τα 22 χρόνια).

Θα έπρεπε, συνεπώς, να χειροκροτήσουμε την παρέμβαση του αστού γόνου εναντίον της τάξης του και να την ερμηνεύσουμε ΠΟΛΙΤΙΚΑ.

Και πρώτα απ’ όλα να δείξουμε ότι σε εποχές μεγάλης κρίσης, σήψης και κατάρρευσης του καπιταλισμού προκαλούνται και μεγάλες ΡΩΓΜΕΣ στους γόνους των μεγαλοαστών, ακόμα και σε κάποιους μεγαλοαστούς: Είναι κάποιες ατομικές περιπτώσεις που, σύμφωνα με τον Μαρξ, «υψώθηκαν πάνω ως τη θεωρητική κατανόηση του συνόλου της ιστορικής κίνησης» με αποτέλεσμα να έρθουν σε ρήξη με την τάξη τους και να περάσουν στις γραμμές του σοσιαλισμού…

Γράφει ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»:

«Τέλος σ’ εποχές που η πάλη των τάξεων πλησιάζει στην αποφασιστική της λύση, η διαλυτική διαδικασία μέσα στην κυρίαρχη τάξη, μέσα σ’ ολόκληρη την παλιά κοινωνία, παίρνει τόσο βίαιο και τόσο ορμητικό χαραχτήρα, ώστε μια μικρή ομάδα της κυρίαρχης τάξης ξεκόβει από δαύτη και περνά στην επαναστατική τάξη, στην τάξη που ανήκει το μέλλον. Το ίδιο, όπως άλλοτε ένα μέρος απ’ την τάξη των ευγενών πέρασε στην αστική τάξη, έτσι και στις ημέρες μας, μια μερίδα της μπουρζουαζίας περνά στο προλεταριάτο, και μάλιστα μια μερίδα απ’ τους αστούς ιδεολόγους, που έφτασαν ως τη θεωρητική κατανόηση του ιστορικού κινήματος (της εργατικής τάξης) στο σύνολό του».

Ας μην προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τα «συνωμοτικά» κίνητρα στον Παναγιώτη Αγγελόπουλο και ας χαιρετίσουμε την παρέμβασή του που έρχεται σε ΡΗΞΗ με την τάξη του και την μεγαλοαστική καταγωγή του…

Αν αυτή η Ρήξη θα ολοκληρωθεί και θα παγιωθεί είναι άλλο ζήτημα και θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές εξελίξεις…

Δεν μπορεί, ωστόσο, να χλευάζουμε, να αφορίζουμε και να μειώνουμε αυτήν την πρώτη πράξη της ρήξης…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Αριστείδης]

Δεν "γνωρίζω" τον υιό Αγγελόπουλο. Εννοώ ότι δεν έχει δώσει άλλα δείγματα γραφής (γνωστά σε μένα), ο βίος και η πολιτεία του (όσα πρόλαβε στα 22 του χρόνια) δεν έχουν απασχολήσει τα media κτλ.
Γράφω το σχόλιο αυτό, επειδή έχω αναλώσει χιλιάδες πολύτιμες ώρες προφορικού και γραπτού λόγου, προσπαθώντας να τονίσω ακριβώς αυτό: "η ουσία λόγων και έργων είναι το παν και όχι το ποιος ομιλεί ή ποιος πράττει".
Έχω κατασταλάξει πια:"σοφές δηλώσεις ή σώφρονες κινήσεις, ανεξάρτητα με το αν γίνονται για το θεαθήναι ή προβοκατόρικα ή για ταπεινούς ιδιοτελείς σκοπούς, διατηρούν το υψηλό νόημά τους".
Ο υιός Αγγελόπουλος "μίλησε" σωστά (αν και όχι ολόσωστα). Ακόμα όμως κι αν έγραφε ανοησίες, πολιτική παρέμβαση από τόσο μικρό σε ηλικία άτομο και μάλιστα από τα σπλάχνα της πλουτοκρατίας, θα έπρεπε να τύχει ευμενών σχολίων.
Συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ τον σκεπτικισμό όσων φίλων αμφισβητούν ή/και λοιδωρούν. Αυτός είναι και ο δικός μου φόβος. Μήπως ο νεαρός μάς λέει ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ Ν' ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ με σκοπό να το εκμεταλλευτεί αργότερα.
Ας μείνουμε στα όσα σωστά είπε, κι ας επιφυλαχθούμε. Ούτε χειροκροτήματα, ούτε γιουχαϊσματα.