Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Για την υπεράσπιση του Σοσιαλισμού

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Σεπ 11, 2011 10:28 pm    Θέμα δημοσίευσης: Για την υπεράσπιση του Σοσιαλισμού Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Για την υπεράσπιση του Σοσιαλισμού



«Ο μαρξισμός είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν
οι συνθήκες που τον ανέδειξαν»

Ζαν-Πολ Σαρτρ
(Το αλιεύσαμε από το βιβλίο του Μπογιόπουλου:
«Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε»
)


Πάνω στη δραματική άγνοια της Ιστορίας και της Θεωρίας του Σοσιαλιστικού Κινήματος κερδοσκοπούν, ασυστόλως, οι πολύχρωμοι απολογητές του καπιταλισμού, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τη «σοσιαλιστική» εμπειρία του ΠΑΣΟΚ…

Η σύγχυση που κυριαρχεί σήμερα και η θηριώδης ιδεολογική καθίζηση οδηγεί πολλούς σε ένα στείρο, υστερικό αντικομουνισμό, ταυτίζοντας απλοϊκά και χυδαία τον Κομουνισμό με τις γραφειοκρατικές παραμορφώσεις του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, που ιδρύθηκε σε μια καθυστερημένη τσαρική αυτοκρατορία…

Άλλοι πάλι, καταπίνοντας αμάσητα τα προπαγανδιστικά κλισέ των ιερατείων του κεφαλαίου, ταυτίζουν τη Σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης με το Σοσιαλισμό, προεκτείνοντας αυτήν τη δόλια αυθαιρεσία στην ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με το Σοσιαλισμό…


Σημείωση: Μετά τη Μέρκελ και τον Πρετεντέρη που χαρακτήρισαν την ελληνική κοινωνία …σοβιετία (!), το ΓΑΠ (…σοβιετική την ελληνική παιδεία), πήρε τη σκυτάλη το πλασμώδιο της πολιτικής ελονοσίας, ο «κλόουν-λαγός» Καρατζαφέρης:

«Το ΠΑΣΟΚ όσο και να συναναστρέφεται τις νεοφιλελεύθερες απόψεις της τρόικας, παραμένει βαθειά στο DNA του η κομμουνιστική αντίληψη και θεωρία»!!!!

Στο δόκανο όλων αυτών των δόλιων προπαγανδιστικών μύθων πιάνονται πάρα πολλοί επιρρεπείς στην αστική προπαγάνδα, άνθρωποι που είχαν «συγκινηθεί» (χωρίς βαθιά γνώση) από τις σοσιαλιστικές και αριστερές γενικά ιδέες και απογοητεύτηκαν από το σταλινισμό καθώς και από το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα…

Θα επιχειρήσουμε, πολύ συνοπτικά (αναλυτικά θα χρειαστεί πολυσέλιδο βιβλίο) και όσο πιο απλά μπορούμε, να αναπτύξουμε αυτά τα ζητήματα: Από την ιστορία του σοσιαλιστικού κινήματος μέχρι τη Σοβιετική Κοινωνία και τη Σοσιαλιστική Οικονομία.


Η Μεγάλη ρήξη στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού Κινήματος



Η ιστορική ρήξη στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κινήματος αρχίζει με τον εκφυλισμό της Δεύτερης Διεθνούς, συνακόλουθα με την προσαρμογή των ηγετών της στο άρμα του κεφαλαίου.

Γράφει ο Τρότσκι στον πρόλογο του «Και Τώρα;»:

«Ο καπιταλισμός στο ισχυρό του άνθισμα την άρπαξε (σοσιαλδημοκρατία) και την αλυσόδεσε στην ακολουθία του. Στην αρχή μέσα στα γεγονότα, ύστερα και με τα λόγια, η σοσιαλδημοκρατική γραφειοκρατία απαρνήθηκε την Επανάσταση στο όνομα των μεταρρυθμίσεων».

Οι ιστορικοί ηγέτες αυτής της μετάλλαξης ήταν ο Κάουτσκι και ο Μπερνστάιν.

Ο πρώτος διατήρησε για κάποιο καιρό τη φρασεολογία της Επανάστασης, προσαρμόζοντάς την στις ανάγκες του ρεφορμισμού.

Ο δεύτερος αξίωσε, από την αρχή, την αποκήρυξη της Επανάστασης…

«Στην πραγματικότητα αλληλοσυμπλήρωναν συμμετρικά ο ένας τον άλλον, σαν το αριστερό παπούτσι και το δεξιό παπούτσι του ρεφορμισμού»
(Τρότσκι).

Πρώτη απ’ όλους η Ρόζα Λούξεμπουργκ διέκρινε αυτήν τη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και κήρυξε ανηλεή πόλεμο εναντίον της.

Το απόσταγμα αυτής της πολεμικής είναι το βιβλίο της: «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση».

Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος η σοσιαλδημοκρατία υποστήριξε τον πόλεμο στο όνομα της …ευημερίας!!!

Η νέα πλέον πολιτική της ήταν να σώσει τον καπιταλισμό εγκαταλείποντας και τις μεταρρυθμίσεις!!!

Εδώ πλέον διαμορφώνεται ο Μπολσεβικισμός και η Τρίτη Διεθνής με ηγέτη τον Λένιν.

Το μεγάλο χάσμα που χωρίζει πλέον το Μπολσεβικισμό από τη Σοσιαλδημοκρατία καταγράφεται σε όλο το βάθος σε τρία βασικά έργα του Λένιν:

α) «Ο ιμπεριαλισμός το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».

β). «Κράτος και Επανάσταση».

γ). «Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι».

Τα δύο τελευταία, έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί σ’ αυτά συμπυκνώνεται η ΒΑΣΙΚΗ αντίθεση των δύο κόσμων (Μπολσεβικισμός- Σοσιαλδημοκρατία) πάνω στα προβλήματα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του κοινοβουλευτισμού, με δύο λόγια πάνω στα ζητήματα των θεσμών του κράτους.

Πουθενά δεν διαφαίνεται καλύτερα το χάσμα μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και του μπολσεβικισμού από αυτά τα δύο έργα του Λένιν. Και καλό θα είναι όσοι ταυτίζουν το Σοσιαλισμό με τη σοσιαλδημοκρατία και τους σημερινούς «αριστερούς» να μελετήσουν τα δύο αυτά έργα…

Χωρίς να πιάσουμε το νήμα αυτής της ρήξης στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού κινήματος και χωρίς τη Γνώση των δύο αυτών ρευμάτων (Μπολσεβικισμός- σοσιαλδημοκρατία) δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ούτε την εξέλιξη αυτών των δύο ρευμάτων, ούτε τα σημερινά τους πολιτικά προϊόντα και υποπροϊόντα…



Η εξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας.



Είναι γνωστό ότι η σοσιαλδημοκρατία μετεξελίχτηκε, από την ίδια τη μεταρρυθμιστική της λογική, σε ένα κόμμα διάσωσης του αστικού καθεστώτος: Αποτέλεσε έναν από τους κύριους αντιπροσώπους του αστικού κοινοβουλευτισμού με εργατική βάση. Δηλαδή ένας «πράκτορας» του κεφαλαίου στις γραμμές της εργατικής τάξης.

Από την εποχή ακόμα της δεκαετίας του 1930, ο Τρότσκι γράφει:

«Το πιο σάπιο κομμάτι της καπιταλιστικής Ευρώπης αποτελείται από τη σοσιαλδημοκρατική γραφειοκρατία».


Αυτό το «σάπιο κομμάτι» ενσωματώθηκε πλήρως στους μηχανισμούς του καπιταλισμού, έγινε κυβερνητικός διαχειριστής του κεφαλαίου και αστικοποιήθηκε παντελώς.

Το σπουδαιότερο: Λόγω των ιστορικών της (σοσιαλδημοκρατίας) πλεονεκτημάτων για το κεφάλαιο (καταβολών, κύρους εργατικών και λαϊκών αγώνων κ.λπ), μεταλλάχτηκε σε αιχμή της Νέας Τάξης και σε ιδεολογικό γενίτσαρο του ιμπεριαλισμού. Όσοι μεταπηδούν από ένα σύστημα ιδεών στο άλλο, όσοι αλλάζουν Πίστη, γίνονται γενίτσαροι…

Το ΠΑΣΟΚ είναι η καθυστερημένη ηχώ της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει ούτε το ρόλο της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς γιατί ήδη το ρεύμα αυτό στην Ευρώπη είχε αστικοποιηθεί εντελώς.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ, παρά τις σοσιαλιστικές του ρητορείες περνάει απευθείας (χωρίς τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά στάδια) στην καθεστωτική ενσωμάτωση, ιδιαίτερα μόλις έγινε κυβερνητικός διαχειριστής του κεφαλαίου.

Αν εξετάσει κανείς την ιστορία του ΠΑΣΟΚ θα διαπιστώσει τούτο: Όλες οι απόψεις του, η συνθηματολογία του και η ρητορική του αποτελούν την ηχώ της σοσιαλδημοκρατίας του Μπερνστάιν και Κάουτσκι…

Σήμερα αποτελεί το πιο σάπιο και παρασιτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ο ιπποκόμος, ο δωσίλογος και ο γενίτσαρος των μαφιών του χρήματος…

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ...


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Εξόριστος



Ένταξη: 22 Ιαν 2007
Δημοσιεύσεις: 457

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Σεπ 12, 2011 8:58 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μπολσεβικισμός και σταλινισμός



Η Επανάσταση στη Ρωσία το 1917 αποτελεί την αδιαμφισβήτητη και την πλέον κατηγορηματική ιστορική επικύρωση του Μπολσεβικισμού και των απόψεων του Λένιν.

«Ο μαρξισμός βρήκε την ανώτατη ιστορική έκφρασή του στο μπολσεβικισμό. Κάτω από τη σημαία του μπολσεβικισμού πραγματοποιήθηκε η πρώτη νίκη του προλεταριάτου και δημιουργήθηκε το πρώτο εργατικό κράτος. Τίποτα δεν μπορεί να σβήσει αυτό το γεγονός από την ιστορία». (Τρότσκι)

Ο καπιταλισμός για πρώτη φορά ανετράπη, όχι ειρηνικά και με μεταρρυθμίσεις (σοσιαλδημοκρατία), αλλά επαναστατικά και κάτω από την ηγεσία ενός ατσαλωμένου ιδεολογικά και πρακτικά κόμματος.

Εδώ πρέπει να ξεδιαλύνουμε μια σύγχυση που δολίως χρησιμοποιείται και αξιοποιείται από τους προπαγανδιστές της Δύσης.


Η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού δεν σημαίνει ότι περνάς απευθείας στο Σοσιαλισμό:
Αυτό αναλύεται ξεκάθαρα στα έργα του Λένιν που προαναφέραμε, αλλά και σε όλα τα θεμελιακά κείμενα του μαρξισμού.

Ο Σοσιαλισμός δεν γεννιέται με μιας, σαν να τον κτύπησε το μαγικό ραβδάκι της Κίρκης. Προηγείται ένα ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ στάδιο, αυτό που ο Μαρξ, ο Λένιν και οι μεγάλοι ηγέτες του Κινήματος, αποκαλούν «Δικτατορία του προλεταριάτου».

«Όποιος αναγνωρίζει μόνο την πάλη των τάξεων, δεν είναι ακόμα μαρξιστής, μπορεί πολύ καλά να μη βγει από το πλαίσιο της αστικής σκέψης και της αστικής πολιτικής… Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την παραδοχή της πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της δικτατορίας του προλεταριάτου» («Κράτος και Επανάσταση»).

Η σοβιετική, λοιπόν κοινωνία δεν ήταν μια κοινωνία σοσιαλιστική. Ήταν μια μεταβατική κοινωνία από τον καπιταλισμό προς το σοσιαλισμό: Ένας τρόπος παραγωγής ΜΗ καπιταλιστικός και ένας τρόπος διανομής εντόνως καπιταλιστικός. Είχε ξεπεράσει τον καπιταλισμό, αλλά απείχε πολύ από το σοσιαλισμό.

Το ιστορικό ατύχημα ήταν ότι η Ρωσία, ο «αδύνατος κρίκος» του καπιταλισμού που έσπασε, ήταν μια χώρα δραματικά καθυστερημένη, αγροτική, μια αχανής χώρα.

Το χειρότερο: Ήταν ασφυκτικά περικυκλωμένη από τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κτήνους…

Αυτές οι συνθήκες της δραματικής καθυστέρησης και του ασφυκτικού ιμπεριαλιστικού κλοιού, αποτέλεσαν τη βάση της τραγωδίας και της αναθεώρησης του Μπολσεβικισμού:
Την επικράτηση του σταλινισμού.

Αυτή η μεταβατική κοινωνία
(κάτω από το μαστίγιο της καθυστέρησης και της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης) άρχισε να αναπτύσσει και να συσσωρεύει στοιχεία γραφειοκρατικών παραμορφώσεων. Ήδη ο Λένιν στην εποχή του εμφύλιου πολέμου την είχε χαρακτηρίσει γραφειοκρατικά παραμορφωμένη.

Ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός είναι ο σταλινισμός. Είναι ένα φαινόμενο πολιτικό που στηρίχτηκε και εξέφρασε τα συμφέροντα της γραφειοκρατικής κάστας. Για να επιβληθεί και να εδραιώσει την εξουσία της αυτή η «κάστα», οδηγήθηκε σε ολοκληρωτικό καθεστώς τρομοκρατικής θηριωδίας, υποτάσσοντας ολόκληρο το κόμμα στο κράτος και συγχωνεύοντας τα γραφεία του κόμματος και του κράτους.

Ο Στάλιν πρόσφερε στη γραφειοκρατία το «ηγετικό προφίλ» που αυτή χρειαζόταν. Αν δεν υπήρχε ο Στάλιν, θα την εξέφραζε κάποιος άλλος.

Συνεπώς, όταν μιλάμε για σταλινισμό εννοούμε όλον αυτόν τον γραφειοκρατικό εκφυλισμό του εργατικού κράτους, την γραφειοκρατική παρασιτική κάστα στο σώμα της σοβιετικής κοινωνίας.

Θα ήμασταν ιδεαλιστές και όχι μαρξιστές αν υποστηρίζαμε ότι ένα πρόσωπο, ο «κακός» Στάλιν, ήταν το αίτιο του εκφυλισμού. Ήταν το προϊόν αυτού του εκφυλισμού...

Χωρίς τη μελέτη του σταλινικού φαινομένου δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον εκφυλισμό της Επανάστασης, ούτε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Το σταλινικό φαινόμενο το αναλύουμε σε όλες τις διαστάσεις του και τις ιστορικές επιπτώσεις του εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2812

Εδώ απλώς να τονίσουμε ότι ο σταλινισμός δεν ήταν η φυσική συνέπεια του Μπολσεβικισμού και του Λένιν, δηλαδή του Σοσιαλισμού, αλλά η διαλεκτική τους άρνηση…

Το τονίζουμε αυτό διότι οι συκοφαντίες εναντίον του Σοσιαλισμού διαπράττουν, δολίως, μια διπλή ταύτιση:

α). Ταυτίζουν το σταλινισμό με τον Μπολσεβικισμό: Ανάμεσά τους υπάρχει άβυσσος…

Για να αντιληφθεί κανείς αυτήν την άβυσσο πρέπει απαραιτήτως να διαβάσει τη μικρή μπροσούρα του Τρότσκι: «Σταλινισμός και Μπολσεβικισμός».

β). Ταυτίζουν τη Σοβιετική Ένωση με το Σοσιαλισμό: Άλλο τέχνασμα απάτης. Σοσιαλισμός δεν υπήρξε ποτέ. Η σοβιετική κοινωνία ήταν μια μεταβατική κοινωνία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό (θα τα αναλύσουμε παρακάτω).



Το επόμενο κεφάλαιο: Ευρωκομουνισμός

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Σεπ 13, 2011 7:49 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ευρωκομουνισμός


Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ο οποίος μαζί με το Σαντιάγο Καρίγιο και το Ζορζ Μαρσαί θεωρούνται οι βασικοί εμπνευστές και εκφραστές του Ευρωκομουνισμού


Η αναθεώρηση της Θεωρίας και της Πράξης του σοσιαλισμού από το σταλινισμό (με το θεμελιακό στρατήγημα του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα) οδήγησε σε μεγάλες, ιστορικές ήττες το εργατικό και λαϊκό κίνημα, σε μεγάλες κρίσεις τα ΚΚ και εν τέλει σε αδιέξοδα κατάρρευσης και μετάλλαξης.

Τα ΚΚ της Ευρώπης ποτισμένα με τη σταλινική λογική του «σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα», κάτω από την κρίση και κατάρρευση του σταλινισμού, άρχισαν να σοσιαλδημοκρατικοποιούνται.

Ο «σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα» έχει την ίδια λογική της εκφυλισμένης σοσιαλδημοκρατίας: Υποταγή στην κυρίαρχη τάξη της χώρας μας και «κατάκτηση» της αστικής εξουσίας, μέσα από τις δομές και τους θεσμούς του καπιταλιστικού κράτους.

Δηλαδή πλήρης ανατροπή της Σοσιαλιστικής Θεωρίας και Πράξης, του Μαρξ και του Λένιν…

Ο ευρωκομουνισμός, συνεπώς, δεν είναι παρά η σοσιαλδημοκρατικοποίηση των ΚΚ της Ευρώπης: Η μετεξέλιξη και μετάλλαξη του σταλινισμού σε σοσιαλδημοκρατία…

Αν μελετήσει κανείς τις θέσεις του ευρωκομουνισμού θα διαπιστώσει εύκολα ότι αυτές είναι σχεδόν ταυτόσημες με τις θέσεις του Κάουτσκι και του Μπερνστάιν…

Η σοσιαλδημοκρατική, όμως, μετάλλαξη των ΚΚ της Ευρώπης οδηγεί αυτά τα κόμματα σε διαδικασίες ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ αστικής ενσωμάτωσης, ακριβώς γιατί η σοσιαλδημοκρατία είχε ήδη γίνει εξάρτημα του ιμπεριαλισμού.

Ο ευρωκομουνισμός, όπως και εδώ το ΠΑΣΟΚ, δεν πέρασε τα στάδια της σοσιαλδημοκρατίας (οι ιστορικές συνθήκες ήταν πλέον άλλες), αλλά «χώθηκε», σχεδόν απευθείας, στους αστικούς μηχανισμούς και έγινε ο «κομουνιστής» ή «αριστερός» ψάλτης του ιμπεριαλισμού και της παγκοσμιοποίησης.

Αυτοί οι πρώην κομουνιστές μετεξελίχτηκαν στους πιο μοχθηρούς γενίτσαρους της Νέας Τάξης και των νέων ιδεολογημάτων της.

Το είπαμε ήδη. Όσοι αλλάζουν Πίστη γίνονται γενίτσαροι. Οι κομουνιστές που έγιναν φερέφωνα του ιμπεριαλισμού και της Νέας Τάξης αποτελούν τα πιο άθλια προϊόντα του γενιτσαρισμού…

Δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στα πολιτικά μας δρώμενα. Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Κουναλάκης, Μπίστης, Τσίμας (δημοσιογράφος), οι επιδοτούμενες «εστίες» του «αντιρατσισμού», οι Συριζαίοι και πολλοί άλλοι ήταν πρώην…



Το ΚΚεσωτερικού ήταν η νευρική απόφυση του ευρωκομουνισμού στην Ελλάδα.

Ο εκλογικός Συνασπισμός της Αριστεράς το 1989 (συμμαχία ΚΚΕ και ΕΑΡ- δυνάμεις του ΚΚεσ. με τον Κύρκο) ήταν μια εκτρωματική απόπειρα συγκρότησης ενός ισχυρού ευρωκομουνιστικού πόλου η οποία στηριζόταν στη λαθεμένη πολιτική εκτίμηση ότι το ΠΑΣΟΚ θα διαλυθεί…

Το ΚΚΕ, λόγω των ιδιαίτερων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών στην Ελλάδα, δεν μπήκε στο «λούκι» της ευρωκομουνιστικής μετάλλαξης.

Έτσι απέμεινε, «ορφανή» και μετέωρη κοινωνικά, η «τσόντα» των δυνάμεων του ΚΚεσ., η οποία μετεξελίχτηκε στη σημερινή μορφή του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ: Σε δορυφόρο του καθεστώτος και σε έναν από τους βασικούς παραγωγούς και αναπαραγωγούς των νεοταξικών ιδεολογημάτων, ιδιαίτερα κυρίαρχος στα ΜΜΕ και στα ακαδημαϊκά ιερατεία…



Θα συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος: Η Σοβιετική κοινωνία
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΜΟΥΡΑΛΩΦ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Σεπ 14, 2011 7:55 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Σοβιετική Κοινωνία



Η Σοβιετική Κοινωνία, αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται, προήλθε από την πολύ καθυστερημένη κατάσταση της παλιάς Ρωσίας, με τους τεράστιους φυσικούς της πόρους, αλλά που μόλις την είχε αγγίξει η βιομηχανία.

Αυτό που δέσποζε καταλυτικά ήταν η αγροτική της οικονομία, τεμαχισμένη σε 25 εκατομμύρια (!) αγροτικές επιχειρήσεις.

Το νέο σοβιετικό κράτος με τους μπολσεβίκους επικεφαλής βρέθηκαν μπροστά σε αυτήν την κατάσταση.


Φυσικά δεν υπήρχε στα μυαλά κανενός, τότε, να μιλήσει για σοσιαλιστική κοινωνία ή την άμεση οικοδόμηση μιας άρτιας σοσιαλιστικής Οικονομίας.

Η ηγεσία των μπολσεβίκων, όπως και οι μαρξιστές της εποχής, είχαν καθαρούς τους όρους οικοδόμησης μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας:

α). Επικράτηση του μεγάλου βιομηχανικού εργοστασίου απέναντι στο μικρό και της βιομηχανίας απέναντι στη γεωργία.

β). Υψηλό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

γ). Ένα ανάλογο υψηλό βαθμό τεχνικής και πολιτιστικής στάθμης των εργατών.

δ). Τέλος μια επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Οι όροι αυτοί δεν υπήρχαν, ιδιαίτερα στην καθυστερημένη Ρωσία

Την εποχή εκείνη οι ηγέτες του μπολσεβικισμού δεν έβλεπαν τη νίκη της Επανάστασής τους παρά μόνο σαν ένα κρίκο στην αλυσίδα των διεθνών Επαναστάσεων, ιδιαίτερα των Επαναστάσεων στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες και κυρίως της Γερμανίας.

Το 1920 ο Λένιν έλεγε:

«Όταν πριν τρία χρόνια διερωτηθήκαμε ποια ήταν τα καθήκοντα και οι προϋποθέσεις της νίκης της προλεταριακής επανάστασης στη Ρωσία, πάντοτε λέγαμε καθαρά ότι η νίκη αυτή δεν θα μπορούσε να είναι διαρκής αν δεν θα την στήριζε η προλεταριακή επανάσταση στη Δύση και ότι για να μπορέσει να εκτιμήσει κανείς καλά την επανάστασή μας, θα έπρεπε να τοποθετείται αποκλειστικά σε διεθνιστική σκοπιά. Για να είναι η νίκη μας παντοτινή, πρέπει να θριαμβεύσει η προλεταριακή επανάσταση σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, ή τουλάχιστον σε πολλές από τις σημαντικότερες από καπιταλιστικές χώρες. Έπειτα από σφοδρότατο και πεισματικό αγώνα τριών χρόνων, βλέπουμε σε ποιο βαθμό οι προβλέψεις μας δεν δικαιώθηκαν, και σε ποιο βαθμό αντίθετα έχουν δικαιωθεί…»

Η καθυστέρηση και κατόπιν η ήττα της διεθνούς επανάστασης έθεσαν του μπολσεβίκους μπροστά σε μια πληθώρα νέων προβλημάτων που δεν τα είχε επεξεργαστεί η κλασσική μαρξιστική οικονομία.

Η ηγεσία των μπολσεβίκων έδωσε σε αυτά τα προβλήματα διαφορετικές απαντήσεις, συχνά αντιφατικές, οι οποίες καθοριζόντουσαν από τους συσχετισμούς των ταξικών δυνάμεων διεθνώς και εντός της χώρας.


Συνοπτικό ιστορικό των κυβερνητικών οικονομικών μέτρων

Το πρόγραμμα της πρώτης μπολσεβίκικης κυβέρνησης δεν πρόβλεπε την άμεση απαλλοτρίωση όλων των καπιταλιστών. Δεν είχε ως στόχο παρά την καθολική εγκατάσταση του εργατικού ελέγχου στην παραγωγή.

Πρόβλεπε συγκεκριμένα:

α) Την εθνικοποίηση των τραπεζών αφού πρώτα θα είχαν ενωθεί σε μια ενιαία εθνική τράπεζα.

β). Την προοδευτική εθνικοποίηση των κυριότερων μονοπωλιακών τομέων της οικονομίας.

γ). Την ΜΗ αναγνώριση χρεών προς το εξωτερικό, όπως και την εθνικοποίηση του εδάφους, του υπεδάφους, που θα συνοδεύονταν από ένα μοίρασμα των γαιών ανάμεσα στους χωρικούς.

Και ο πλέον αδαής αντιλαμβάνεται ότι εδώ δεν έχουμε ακόμα ΟΧΙ μόνο σοσιαλισμό, αλλά ούτε μια ουσιαστική ποιοτική ανατροπή του καπιταλισμού.

Ακολουθούν τα χρόνια του γενικευμένου εμφυλίου πολέμου και οι ανοικτές επεμβάσεις των στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για να πνίξουν το νεοσύστατο εργατικό κράτος.

Όλα αυτά ανέτρεψαν τα μακροπρόθεσμα σχέδια των μπολσεβίκων και τους ώθησαν στο δρόμο της γοργής μεταβολής της οικονομικής δομής.

Μέσα σε συνθήκες ενός πολιορκημένου φρουρίου οργανώθηκε, σαν άμυνα, ένα οικονομικό σύστημα που ονομάστηκε «πολεμικός κομμουνισμός»: Άμεση εθνικοποίηση των τραπεζών, του χοντρού εμπορίου, ολόκληρης της βιομηχανίας, όλης της ξένης ιδιοκτησίας, η εγκατάσταση κρατικού μονοπωλίου στο εξωτερικό εμπόριο και η σχεδιοποίηση ολόκληρης της οικονομίας.

Ο «πολεμικός κομμουνισμός» όταν ακόμα δεν είχε κατακτηθεί σε ένα σημαντικό βαθμό η βιομηχανική ανάπτυξη δημιούργησε μεγάλα προβλήματα και αδιέξοδα με το κυριότερο: Τη σύγκρουση της πόλης και της υπαίθρου.

Μετά τη νίκη στον εμφύλιο που πέτυχε ο «κόκκινος στρατός» και με δεδομένο την πτώση του επαναστατικού κινήματος στον υπόλοιπο κόσμο, η ηγεσία των μπολσεβίκων έθεσε σαν πρωταρχικό καθήκον για την επιβίωση του καθεστώτος την ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ των παραγωγικών δυνάμεων.

Με βάση αυτό το σκοπό οργανώθηκε μια υποχώρηση σε σχέση με τις ακραίες μορφές κατάργησης κάθε εμπορευματικής παραγωγής που υπήρξαν τα χαρακτηριστικά του «πολεμικού κομμουνισμού».

Μπαίνουμε εδώ στην περίοδο της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (Ν.Ε.Π.).


Τα κύρια χαρακτηριστικά της Ν.Ε.Π.:

α). Τις επιτάξεις τις αντικατέστησε ένας φόρος σε είδος, που άφηνε στους αγρότες ένα υπόλοιπο από τα προϊόντα που θα μπορούσαν να τα πουλούν στην αγορά.

β). Αποκαταστάθηκε και η ελευθερία του χοντρικού και λιανικού εμπορίου.

γ). Αποκαταστάθηκαν οι εμπορικές σχέσεις με τους καπιταλιστές.

δ). Προσφέρθηκαν στο ξένο κεφάλαιο παραχωρήσεις μέσα στο σοβιετικό έδαφος για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

ε). Η βιοτεχνία και η ιδιωτική μικροβιομηχανία μπόρεσαν να αναπτυχθούν ελεύθερα.

Η Ν.Ε.Π. σημείωσε αναμφισβήτητες επιτυχίες και έτσι η κυβέρνηση άρχισε να χρησιμοποιεί τα διαθέσιμα οικονομικά μέσα για την ανάπτυξη της κρατικοποιημένης βιομηχανίας.

Ωστόσο και η Ν.Ε.Π. δεν μπορούσε επαρκώς να καλύψει τις ανάγκες του αγροτικού τομέα σε βιομηχανικά καταναλωτικά αγαθά και στην απορρόφηση των διαθέσιμων εργατικών χεριών της υπαίθρου.

Η δραματική βιομηχανική καθυστέρηση της Ρωσίας βάραινε σαν εφιάλτης πάνω στους μπολσεβίκους.

Ταυτόχρονα είχε δημιουργηθεί μια ταξική διαφοροποίηση μέσα στον αγροτικό πληθυσμό: Οι κουλάκοι (πλούσιοι χωρικοί) συγκέντρωναν στα χέρια τους ένα μεγάλο μέρος από το αγροτικό υπερπροϊόν που προσφερόταν στην αγορά.

Σε αντάλλαγμα γι αυτό το υπερπροϊόν, που ήταν απαραίτητο για τη διατροφή των πόλεων και για την εξασφάλιση της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ συσσώρευσης, οι κουλάκοι απαιτούσαν τον επαρκή εφοδιασμό τους με βιομηχανικά προϊόντα. Εφόσον έλειπε, ακόμα, η δυνατότητα ενός τέτοιου εφοδιασμού με ρωσικά προϊόντα, έστεφαν το βλέμμα τους προς την παγκόσμια αγορά…

Ο κίνδυνος πλέον γινόταν μεγάλος γιατί θα συγχώνευε τις μισοκαπιταλιστικές δυνάμεις της ΕΣΣΔ με τις καπιταλιστικές δυνάμεις της Δύσης. Κάτι τέτοιο θα καταργούσε το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου και θα ΣΥΝΕΤΡΙΒΕ κάθε δυνατότητα ΓΡΗΓΟΡΗΣ βιομηχανικής ανάπτυξης στη Ρωσία.

Από το 1923 ακόμα, μέσα στο μπολσεβίκικο κόμμα είχε φουντώσει η συζήτηση πάνω στις σχέσεις του κρατικού τομέα (βασικά τη μεγάλη βιομηχανία) με τον ιδιωτικό, αγροτικό και εμπορικό τομέα.

Η αντιπολίτευση υποστήριζε την ιδέα μιας ταχύτερης εκβιομηχάνισης, τόσο για να αποφευχθεί η σύνδεση των πλούσιων Σοβιετικών αγροτών με την παγκόσμια αγορά, όσο και για να διατηρηθεί η συμμαχία ανάμεσα στους εργάτες και χωρικούς.

Η πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής (Στάλιν, Μικογιάν κ.λπ) καταπολέμησε αυτή την αντίληψη…

Τη διαμάχη την έλυσε η ίδια η πραγματικότητα.

Το Χειμώνα του 1927-1928, οι κουλάκοι άρπαξαν από το λαιμό το σοβιετικό κράτος: Οργάνωσαν μια δυναμική απεργία παράδοσης των επισιτιστικών προϊόντων στην πόλη!!!

Τότε η ηγεσία του μπολσεβίκικου κόμματος (Στάλιν) πέρασε βάναυσα στο άλλο άκρο: Προχώρησε στην «υπέρ- εκβιομηχάνιση» της χώρας σε βάρος των αγροτών που πραγματοποιήθηκε σε μια τέτοια κλίμακα που ΠΟΤΕ δεν είχε υπολογίσει η Αντιπολίτευση…

Σαν συνέπεια αυτού του γεγονότος ο σοβιετικός λαός χρειάστηκε να πληρώσει ένα φοβερό αντίτιμο για γρήγορη εκβιομηχάνιση, ένα αντίτιμο που θα μπορούσε να αποφευχθεί…

Τεράστια μέσα έμειναν αχρησιμοποίητα και κατόπιν καταστράφηκαν: Ιδίως μετά τη σφαγή του ζωικού κεφαλαίου των χωρικών.

Και μόνο το αγροτικό κεφάλαιο για συσσώρευση που χάθηκε εντελώς για την εθνική οικονομία ήταν 4-5 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια…

Το Φεβρουάριο του 1930 η κυβέρνηση λανσάρει επίσημα την πολιτική της ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ κολλεκτιβοποίησης που είχε προαναγγείλει ο Στάλιν το Δεκέμβριο του 1929.

Οι συνέπειες:

α). Οι κουλάκοι «ξεκαθαρίστηκαν», δηλαδή εκτοπίστηκαν κατά εκατομμύρια στη Σιβηρία.

β). Ο αριθμός των αγροκτημάτων που κολλεκτιβοποιήθηκαν έκανε ένα άλμα από το 3,9% στο 1929, σε 52,7% στο 1931, 61,5 στο 1934 και 95% στο 1937.

γ). 25 εκατομμύρια αγροτικές μικροεκμεταλλεύσεις συγχωνεύτηκαν σε 240.000 παραγωγικούς συνεταιρισμούς, που ονομάστηκαν κολχόζ, και 4.000 κρατικά αγροκτήματα που ονομάστηκαν σοβχόζ.

Ωστόσο, η σοβιετική βιομηχανία ήταν ακόμα ανίκανη να εφοδιάσει τις κολλεκτιβοποιημένες αυτές επιχειρήσεις με σύγχρονα αγροτικά μηχανήματα.

Επίσης η αναγκαστική κολλεκτιβοποίηση που προσέκρουσε στην πεισματική αντίσταση του μεγαλύτερου τμήματος των αγροτών ανάγκασε τη σοβιετική κυβέρνηση σε σημαντικές υπαναχωρήσεις.


Μετά το θάνατο του Στάλιν η αγροτική πολιτική των Σοβιετικών ηγετών έχει διαγράψει μια σειρά από διαδοχικές μεταστροφές.

Η ιδιαίτερη δομή της σοβιετικής κοινωνίας μετά το θάνατο του Στάλιν έχει ως εξής:

α). Η βιομηχανία, το χονδρικό εμπόριο και το μεγαλύτερο μέρος του λιανικού, όπως και το σύνολο του συστήματος του εξωτερικού εμπορίου, των τραπεζών και των μεταφορικών μέσων είναι εθνικοποιημένα. Στην πράξη όλα τα μηχανικά μέσα παραγωγής και ανταλλαγής είναι ιδιοκτησία του κράτους.

β). Ένας περιορισμένος, επίσης, αγροτικός τομέας είναι κρατικοποιημένος (σοβχόζ).

γ). Οι περισσότερες από τις αγροτικές επιχειρήσεις είναι παραγωγικοί συνεταιρισμοί, που η γη τους έχει εθνικοποιηθεί, αλλά που η χρησικτησία της έχε αφεθεί στα κολχόζ. Τα όργανα εργασίας και τα ζώα είναι ιδιοκτησία του συνεταιρισμού. Τα τρακτέρ όμως και οι γεωργικές μηχανές είναι ιδιοκτησία του κράτους και εκμισθώνονται στα κολχόζ έναντι πληρωμής σε είδος.

Το 1957-58, τρακτέρ και γεωργικές μηχανές πουλήθηκαν στα κολχόζ.

δ). Επίσης ένας αρκετά σημαντικός τομέας συνεταιριστικών επιχειρήσεων στον κλάδο της βιοτεχνίας και στο λιανικό εμπόριο δεν κρατικοποιήθηκε.

ε). Τέλος ένας μεγάλος ιδιωτικός τομέας ήταν ο κλάδος της στέγασης: Αποτελείται από όλες τις κατοικίες των χωρικών των κολχόζ, όπως και από ένα μέρος των πόλεων…

Αυτά ήταν συνοπτικά τα βασικά οικονομικά δεδομένα της Σοβιετικής κοινωνίας που γκρεμίζουν δύο ειδών μυθολογίες:

α). Τις δόλιες, αυθάδεις, αντικομμουνιστικές και ποικίλες μυθολογίες του ιμπεριαλισμού: μέχρι ότι «οι κομμουνιστές σου παίρνουν το σπίτι» λέγανε…

β). Τις μυθολογίες της σοβιετικής γραφειοκρατικής κάστας η οποία ταύτιζε το Σοβιετική Κοινωνία με το Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό, παρέχοντας έτσι το «άλλοθι» και το «τεκμήριο» στον ιμπεριαλισμό να κατασυκοφαντήσει το Σοσιαλισμός και τον Κομμουνισμό, προωθώντας σήμερα την κατάλυση κάθε έννοιας συλλογικότητας και ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟΥ: Τα βάθρα της σοσιαλιστικής κοινωνίας και του ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ…

Θα συνεχίσουμε με την Κοινωνική Φύση της Σοβιετικής Κοινωνίας η οποία δεν είχε καμία σχέση με τον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ…[


Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Σεπ 16, 2011 9:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Σοβιετική Κοινωνία ήταν η άρνηση του καπιταλισμού



Γίνεται ολοκάθαρο, μετά από όσα είπαμε, ότι η Σοβιετική κοινωνία ήταν μια νέα κοινωνική δομή μέσα σε συνθήκες τραγικής καθυστέρησης και ιμπεριαλιστικής, επιθετικής ασφυξίας.

Πέρασε φοβερές οικονομικές συμπληγάδες, πολιτικούς τυφώνες (εμφύλιος και στρατιωτική υπονόμευση από τη Δύση), καθώς και εκφυλιστικές γραφειοκρατικές παραμορφώσεις (σταλινισμός).

Αυτή η Κοινωνία, ΟΧΙ μόνο άντεξε, αλλά και ανέπτυξε ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης θεαματικούς, ακριβώς, λόγω της ιδιαίτερης οικονομικής διάρθρωσης: Η ολική σχεδιοποίηση και το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου.

Η Σοβιετική Οικονομία κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια καταπληκτική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Από μια καθυστερημένη και ουσιαστικά αγροτική χώρα, αλλά και ιμπεριαλιστικά πολιορκημένη, η ΕΣΣΔ έγινε, τουλάχιστον με τη συνολική της παραγωγή, η ΔΕΥΤΕΡΗ βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, ιδιαίτερα για τις βασικές πρώτες ύλες, τον ηλεκτρισμό, και τις εργαλειομηχανές, όπου η παραγωγή της ξεπέρασε το άθροισμα της αγγλικής και γερμανικής παραγωγής.

Η χρονιά του 1920, το ανώτατο σημείο του εμφυλίου πολέμου, είναι το πιο χαμηλό σημείο της βιομηχανίας: Τό ¼ της προπολεμικής…

Στα 1925: Αύξηση 75%!

Στα 1929: Αύξηση περίπου 200%!!!

Στα 1932: Αύξηση 300%!!!


Ο πίνακας αυτό γίνεται ακόμα καθαρότερος υπό τα φως των διεθνών δεικτών:

Από το 1925-1932 η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας λιγόστεψε περίπου 1 ½ φορά. Στην Αμερική περίπου 2 φορές. Στη Σοβιετική Ένωση ανέβηκε 4 φορές!!!!!

Βεβαίως πρέπει να υπογραμμίσουμε εδώ τούτο:

Η εκβιομηχάνιση πραγματοποιήθηκε, κυρίως, σε βάρος της κατανάλωσης των λαϊκών μαζών. Η γρήγορη εκβιομηχάνιση στην ΕΣΣΔ, πήρε τη μορφή της «πρωταρχικής συσσώρευσης» που πραγματοποιείται με μια αναγκαστική αφαίρεση από την κατανάλωση.

Πολλοί εξομοίωσαν αυτή την «πρωταρχική συσσώρευση» στην ΕΣΣΔ με την «πρωταρχική συσσώρευση»» του καπιταλισμού που είχε θεμελιωθεί πάνω στη γιγάντια αύξηση της λαϊκής εξαθλίωσης.

Μια τέτοια εξομοίωση είναι εντελώς επιφανειακή, αν όχι και «πονηρή»…

Η καπιταλιστική συσσώρευση είναι μια συσσώρευση ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, δηλαδή μια κεφαλαιοποίηση της υπεραξίας που αποσκοπεί στη δημιουργία περισσότερης υπεραξίας από το ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

Εδώ το ΚΕΡΔΟΣ είναι ο σκοπός και το κίνητρο της καπιταλιστικής παραγωγής.

Η σοβιετική συσσώρευση είναι μια συσσώρευση παραγωγικών μέσων σαν ΑΞΙΩΝ ΧΡΗΣΗΣ και όχι σαν εμπορευματικών αξιών.


Εδώ το κέρδος δεν είναι ούτε ο σκοπός, ούτε η κινητήρια δύναμη της παραγωγής. Αντιπροσωπεύει ένα απλό βοηθητικό όργανο στα χέρια του κράτους για την διευκόλυνση, εκτέλεση και επαλήθευση του Σχεδίου.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σήμερα ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός στη σηπτική του κατάρρευση οδηγεί τη λαϊκή εξαθλίωση, τη χρεοκοπία και των ίδιων των κρατών, καθώς και τη διάλυση των εθνών σε μορφές κτηνώδους παράκρουσης.

Η γιγάντια αυτή καταστροφή της κατανάλωσης και των εθνικών κοινωνιών δεν αποτελεί «πρωταρχική συσσώρευση», δηλαδή συσσώρευση για την παραγωγική ανάπτυξη.

Είναι «συσσώρευση» χρηματιστηριακή: Καταστροφή της κατανάλωσης, λαϊκή αθλιότητα σε μορφές φρενοβλάβειας και ολοκληρωτική απομύζηση του εθνικού πλούτου κάθε χώρας για τα θησαυροφυλάκια του χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου.

Αυτό φαίνεται καθαρά στον εφιάλτη που ζούμε στην Ελλάδα. Τα ανδρείκελα, σαν αιμοβόρες ύαινες, κατασπαράζουν, ληστεύουν και δολοφονούν κτηνωδώς τον ελληνικό λαό και τη χώρα για τη σωτηρία και την παρασιτική απληστία των μαφιών του χρήματος…

Επανερχόμαστε στο θέμα μας.

Η καπιταλιστική παραγωγή επειδή είναι μια παραγωγή για το κέρδος, είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ μια παραγωγή βασισμένη στον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ για την κατάκτηση των ΑΓΟΡΩΝ.

Ο ανταγωνισμός αυτός είναι που καθορίζει την ΑΝΑΡΧΙΑ της καπιταλιστικής παραγωγής: Από τις ιδιωτικές αποφάσεις που είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη, αποφάσεις που απορρέουν από το ύψος και το ρυθμό της παραγωγικής ανάπτυξης και συσσώρευσης.

Αντίθετα, ο σοβιετικός προγραμματισμός αποτελεί έναν πραγματικό σχεδιασμό, στο βαθμό που το σύνολο των βιομηχανικών παραγωγικών προϊόντων βρίσκεται στα χέρια του κράτους, που έτσι μπορεί από το κέντρο να καθορίζει το επίπεδο και το ρυθμό ανάπτυξης της παραγωγής και της συσσώρευσης.

Η καπιταλιστική οικονομία, υποταγμένη στην τυραννία του κέρδους, αναπτύσσεται σύμφωνα με νόμους ακριβέστατους: Πτωτική τάση του μέσου ποσοστού του κέρδους, συρροή κεφαλαίων προς τους τομείς με ποσοστά κέρδους ανώτερα από το μέσο ποσοστό, συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου που καταλήγει στην αναζήτηση μονοπωλιακών υπερκερδών, χρηματιστηριακή, υπερεθνική κηδεμονία και διεθνοποίηση (Νέα Τάξη) κ.λπ…

Η σοβιετική οικονομία ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ απαλλαγμένη από αυτούς του νόμους του καπιταλισμού και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αποτελεί μια συνολική ΟΛΟΤΗΤΑ. Η συγκυρία της παγκόσμιας αγοράς επηρεάζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ η σοβιετική οικονομία μολονότι διατηρούσε κάποιους δεσμούς με την καπιταλιστική οικονομία παρέμεινε ΑΘΙΧΤΗ από τις διακυμάνσεις της συγκυρίας. Π.χ. περίοδοι προόδου της σοβιετικής οικονομίας, από τις πιο αξιοσημείωτες συνέπεσαν με περιόδους κρίσης, κάμψης ή στασιμότητας της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.

Γίνεται καθαρό ότι σοβιετική οικονομία δεν εμφάνιζε ΚΑΝΕΝΑ από τα βασικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής οικονομίας:Η σοβιετική κοινωνία ήταν η καταστροφή, η άρνηση των κυριότερων χαρακτηριστικών της καπιταλιστικής οικονομίας.


ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Μεθοδολογικά μπορούμε να αντιληφτούμε τη διαφορετική κοινωνική φύση των συστημάτων από τον τρόπο που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ η κοινωνική φύση της ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Η κοινωνική φύση της εργασίας, στον καπιταλισμό, αποκαλύπτεται ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, δια μέσου της ΑΓΟΡΑΣ.

Στη σοβιετική οικονομία ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ δια μέσου του σχεδίου.

Ανάμεσα λοιπόν στη λογική και την κοινωνικό-οικονομική δυναμική του Σχεδίου και της Αγοράς υπάρχει ΜΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ μακροπρόθεσμα ασυμβίβαστη. Η λογική της οικονομίας της αγοράς οδηγεί τις επενδύσεις προς μια κατεύθυνση που αντιτίθεται στη λογική του σχεδιασμού.

Αυτή ήταν και η μεγάλη αντίφαση της σοβιετικής οικονομίας: Στη σύγκρουση του ΜΗ καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με τους κανόνες της ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΜΗΣ.

Πρακτικά συνεπώς η σοβιετική οικονομία χαρακτηριζόταν από ένα αντιφατικό συνδυασμό ενός ΜΗ καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ενός τρόπου ΔΙΑΝΟΜΗΣ αστικό. Ένας τέτοιος συνδυασμός δείχνει ένα οικονομικό σύστημα που ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, αλλά απείχε από το σοσιαλισμό.

Με βάση αυτή την αντίφαση μπορεί να κατανοηθεί το ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ των γκορμπατσοφικών μεταρρυθμίσεων. Το άνοιγμα στην Αγορά που έκανε ο Γκορμπατσόφ αναπόφευκτα οδήγησε σε μια οξύτατη ρήξη για την επίλυση της αντίφασης: Μπροστά ή πίσω.

Κατά την άποψή μας ακόμα δεν έχει κριθεί η κατάσταση…

Σημείωση: Όσοι θέλουν να εμβαθύνουν περισσότερο είναι απαραίτητο νε μελετηθεί το βιβλίο του Τρότσκι: «Η Προδομένη Επανάσταση»…


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες