Η νέα συνέντευξη του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

http://kyprianoscy.blogspot.com/2011/07/blog-post_15.html

Νέα συνέντευξη έδωσε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μετά την συνάντηση που είχε με τον υπουργό της Οικονομίας κ. Βενιζέλο.

Η συνέντευξη δόθηκε, τη φορά αυτή, στην κρατική ΕΡΤ (ΝΕΤ) και όχι στη "Ζούγκλα" της φαιάς ενημέρωσης.
Λεπτομέρειες :
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8666:2011-07-14-17-54-16&catid=43:2011-04-16-11-54-50

Πολλά θα μπορούσε κανείς να γράψει. Αν όμως θυμηθεί το "ο άφρων πληθύνει λόγους" θα περιοριστεί στα σημαντικότερα. Και ένα από αυτά είναι η γνωστή γλυκίζουσα νεοορθόδοξη απόφανση :

"Η Εκκλησία δεν είναι μία ιδεολογία η οποία μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι βίωμα, τρόπος ζωής και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μία υποψία για παραπέρα προβληματισμό και ανίχνευση γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι"

Όσο καλή διάθεση κι αν έχει κάποιος, δεν θα μπορούσε να μη χαρακτηρίσει τα ανωτέρω σαν "γλώσσα με ακριβό βερνίκι σε σάπιο ξύλο". Η λεγόμενη "ξύλινη γλώσσα" έχει παραλλαγές.

Διότι τι θα πει "η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογία"; Ποιος του είπε ότι κάθε ιδεολογία αρύεται τον λόγο από τα μπαλκόνια ή από τα γήπεδα. Και ποιος του δίνει το δικαίωμα να ευτελίζει αυτό που ονομάζουμε Ιδέα;

Αν ο ίδιος και οι προς τούτο αρμόδιοι και υπεύθυνοι αυτό δεν μας το έμαθαν, το φταίξιμο είναι δικό τους. Όπως έχουμε την Θεολογία, όμοια έχουμε και την Ιδεολογία. Λόγος περί Θεού είναι η πρώτη, λόγος περί Ιδέας η δεύτερη, με την έννοια ότι δεν αναφερόμαστε αφηρημένα σε ιδέες και ιδέα. Αναφερόμαστε σε ενυπόστατη Ιδέα και μάλιστα στην περί Θεού ενυπόστατη Ιδέα και όχι σε ο,τιδήποτε άλλο, οπωσδήποτε δε, με τις ατελείς ανθρώπινες διηγήσεις μας.

Ενυπόστατη και όχι ανυπόστατη είναι και η του Αγίου Πνεύματος Ιδέα, είναι η "πάσα αλήθεια" στην οποία μας οδηγεί η Χάρις του αγίου Θεόύ και η οποία, όπως φαίνεται, δατηρεί λίαν χαλαρούς δεσμούς με τους σεβαστούς εκπροσώπους της διοικούσας Εκκλησίας.

Ιδέα είναι και η Εκκλησία, αλλά είναι ενυπόστατη ιδέα. Κλήρος και λαός την φανερώνουν.

Αν λοιπόν η ενυπόστατη αγιοπνευματική Ιδέα δεν είναι "πάσα η αλήθεια", τότε πώς περιμένει "να λειτουργήσει ως μία υποψία για παραπέρα προβληματισμό και ανίχνευση" το βίωμα και ο τρόπος ζωής "γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι";

Αυτή η ταύτιση της ιδεολογίας με κάθε τι ευτελές, ανάξιο και αλλότριο δεν συμβάλλει σε αυτό που επιθυμεί, δηλαδή, αυτό το "κάτι που δεν αλλάζει". Και δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού άπαξιώνει ιδέες και Ιδεολογία, να περιπίπτει σε θλιβερό αδιέξοδο : Να θέλει κάτι που δεν αλλάζει, ενώ η πραγματικότητα βοά δια λόγων και πράξεων ότι πάμε να τα αλλάξουμε όλα.

Τι έχει αφήσει όρθιο η παγκοσμιοποίηση και τι έχει παραμείνει αναλλοίωτο από τον οικουμενισμό;