Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
40 μέρες Οργής: Φτώχεια ιδεών και πολιτική μιζέρια

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Ιούλ 02, 2011 5:03 pm    Θέμα δημοσίευσης: 40 μέρες Οργής: Φτώχεια ιδεών και πολιτική μιζέρια Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
40 μέρες Οργής: Φτώχεια ιδεών και πολιτική μιζέρια



Υπάρχουν περίοδοι στην ιστορία όπου η επελαύνουσα παρακμή και σήψη γίνεται πηγή της αλαζονικής ανοησίας, αδυνατίζει τη συλλογική συνείδηση και δημιουργεί σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού την ανάγκη να μην έχουν πολιτικές πεποιθήσεις, την ανάγκη της παραπολιτικής χυδαιότητας, την ανάγκη δηλαδή να αναζητούν απελπισμένα μια αχτίδα φωτός από οποιοδήποτε τυχόντα πολιτικό τυχοδιώκτη.

Αυτό που συντελείται, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, είναι η «επέλαση» της νεοταξικής βαρβαρότητας: Μια «επέλαση» ασύλληπτη, σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς τομείς, μια «επέλαση» χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Τα πάντα ισοπεδώνονται! Η Ιστορία, η Πολιτική, η Αισθητική κάθε κοινωνική Επιστήμη βρίσκονται υπό διωγμό.

Ιδιαίτερα χλευάζεται η θεωρητική γνώση και έχει ανακηρυχθεί, επίσημα, η κηδεία της από τους άμβωνες της νεοταξικής βαρβαρότητας (ΜΜΕ).

Μέσα σε αυτή την ασύλληπτη κατάπτωση των ιδεών και αξιών, της γνώσης και της σκέψης, εκκολάπτεται η αυθάδεια της ανοησίας. Και αυτό γιατί τέτοιες καταστάσεις σήψης και παρακμής δημιουργούν ένα πλατύ κοινωνικό στρώμα χωρίς πεποιθήσεις και συγκροτημένες αξίες, χωρίς σκέψη και πολιτική συνείδηση, στρώματα εξαθλιωμένα οικονομικά, πολιτικά και ψυχολογικά, στρώματα ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ και ακραίως ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΑ τα οποία τρέφονται από την κακοπιστία, τα «κόπρανα» των ΜΜΕ, την παραπολιτική παραφιλολογία και όλων των ειδών τις χυδαιότητες των μηχανισμών εξουσίας.

Αυτή η «πανοπλία της ανοησίας» μπορεί να ραγίσει και θρυμματιστεί ΜΟΝΟ από το «ξύπνημα» των επαναστατικών κινημάτων: Όταν η κοινωνική ΟΡΓΗ αρχίζει να κινείται και να αποκρυσταλλώνεται σε ορμητικά λαϊκά κινήματα με ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, με ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΣΗ…

Μέσα, βεβαίως, σε αυτή την τεράστια και χρόνια κατάπτωση των ιδεών και αξιών, της γνώσης και της σκέψης, τα ξεσπάσματα της λαϊκής οργής, από μόνα τους, δεν είναι δυνατόν να ανυψωθούν σε συλλογική κοινωνική συνείδηση, σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ λαϊκά κινήματα.

Η Ιστορία και η Θεωρία των Κινημάτων έχει δείξει ότι ο ενστικτώδης κοινωνικός θυμός, όσο εκρηκτικός και αν είναι, δεν μπορεί ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ να συνδεθεί με την επαναστατική παράδοση και να ανυψωθεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.

Το ΚΕΝΟ αυτό έρχεται να τα καλύψει η λεγόμενη «Πολιτική Πρωτοπορία» η οποία αγωνίζεται, με νύχια και με δόντια, σε εποχές οπισθοδρόμησης (σαν την εποχή μας), να διατηρήσει τις αγωνιστικές παραδόσεις και τις θεωρητικές κατακτήσεις των μεγάλων ιστορικών κινημάτων: Την ακριβοπληρωμένη πείρα του παρελθόντος.

Όμως, το δραματικό στοιχείο της εποχής μας συνίσταται σε τούτο: Ότι δεν υπάρχει αυτός ο καθοριστικός πολιτικός συντελεστής της «πρωτοπορίας».

Έχει καταστραφεί (ή ενσωματωθεί στην καθεστωτική «πανοπλία της βλακείας») ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ιμάντας με την επαναστατική παράδοση των κινημάτων, με τις αξίες τους, με τη ΘΕΩΡΙΑ τους…

Μοιάζει να ζούμε σήμερα την προϊστορία των κινημάτων και όχι την Ιστορία τους. Μοιάζει σαν να ξεκινάμε από το μηδέν, από ένα νηπιακό στάδιο.

Πράγματι ξεκινάμε από το μηδέν, αλλά από ένα δυναμικό ΜΗΔΕΝ. Η ιστορία και η Θεωρία των Κινημάτων δεν έχει ΧΑΘΕΙ, ούτε μπορεί να χαθεί. Συνεπώς η σημερινή βάση μπορεί να είναι μηδενική, αλλά αργά ή γρήγορα θα συνδεθεί με την Ιστορία και τη Θεωρία των Κινημάτων, δηλαδή με τη συσσωρευμένη ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ εμπειρία και θα κάνει, έτσι ΓΙΓΑΝΤΙΑ βήματα προς τα εμπρός…

Η περίοδος που ζούμε είναι μια περίοδος συσσώρευσης, συμπίεσης και ενστικτώδους ΕΚΡΗΞΗΣ της λαϊκής οργής. Αυτό θα συντελέσει στη γέννηση και ανάπτυξη νέων πολιτικών πρωτοποριών, ΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ πολιτικών εμβρύων που θα αποτελέσουν τη «μαγιά» η οποία θα ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ τη ΣΥΝΔΕΣΗ του «σήμερα» με το «χθες», τη ΣΥΝΔΕΣΗ της ενστικτώδους λαϊκής οργής με τις επαναστατικές παραδόσεις των λαϊκών κινημάτων, την ανασυγκρότηση των Ιδεών και την αποκατάσταση της επαναστατικής ΘΕΩΡΙΑΣ…

Είναι λοιπόν βασικό, ΚΑΘΗΚΟΝ πρώτης προτεραιότητας, να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ τη θεωρητική, ιδεολογική και πολιτική μιζέρια μας και να μην καλύπτουμε τα δραματικά αυτά ΚΕΝΑ μας με επιφωνήματα, αναθέματα, συνθήματα, κραυγές, αφορισμούς και φεουδαρχικές οργανωτικές αντιλήψεις: Αναγωγή του «ατόμου» μας ή του κλειστού φέουδού μας, σε «επαναστατικό κέντρο», σε «γραφείο» αφορισμών και χυδαίων ύβρεων, σε «γραφείο» μοιράσματος «επαναστατικών» ενσήμων, ανάλογα με τις εναλλασσόμενες και τρεχούμενες τυχοδιωκτικές μας πρακτικές.

Είναι πραγματικά αστείο να αυτό-αναγορεύεται ο κάθε τυχόντας, ιδεολογικά και πολιτικά ανύπαρκτος, σε «αγωνιστικό» κέντρο ή να συγκροτεί τυχοδιωκτικά «Λαϊκά» ή «Πατριωτικά Μέτωπα» την ώρα που δεν έχει αρθρώσει, έστω και με μορφή ψελλίσματος, ΠΟΛΙΤΙΚΟ και ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟ για το κίνημα των «αγανακτισμένων».

Είναι πραγματικά για γέλια να κραυγάζεις «επαναστατικά» για τους «αγανακτισμένους των Πλατειών» και να μην έχεις καν αποπειραθεί να δώσεις μια ανάλυση για αυτό το Κίνημα, μια έστω μικρή επεξεργασία και αξιολόγησή του…

Τέτοια δραματική θεωρητική και πολιτική φτώχεια, για ένα κίνημα λαϊκής ΟΡΓΗΣ πάνω από ένα μήνα, δεν έχει ΙΣΤΟΡΙΚΟ προηγούμενο:
Αντανακλά την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ πολιτικής πρωτοπορίας, την τραγική φτώχεια των Ιδεών, τη μιζέρια των φετιχιστών της «άμεσης δράσης», το πλήθος των «πολιτικών τουριστών» και τυχοδιωκτών …

Πάνω σε αυτό θα συνεχίσουμε…

Επιστροφή στην κορυφή
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 03, 2011 10:22 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Κίνημα χωρίς αποκρυσταλλωμένη σκέψη;




«Η ανθρωπότητα θα βαδίζει πάντοτε με
αβέβαιο βήμα προς το μέλλον, εάν δεν
ξέρει να επωφεληθεί από την πείρα του
παρελθόντος. Η ιστορία είναι ένας
καθρέπτης. Εάν ο καθρέπτης διαστρεβλώνει
την εικόνα, παραπλανά τον οδηγό»

Αλμπέρ Ματιέ


Ζήσαμε μια παρατεταμένη και σφοδρή έκρηξη λαϊκής ΟΡΓΗΣ, δίχως, ακόμα να έχει καταγραφεί ο ιστορικός καθρέφτης: Από πού ήρθε αυτό το «κίνημα των αγανακτισμένων», πού ιστορικά «πάτησε» και πού θέλει να πάει, δηλαδή ποιος είναι ο ιστορικός του στόχος!!!!

Θα μπορούσαμε βεβαίως να πούμε ότι η εικόνα του, μάλλον, ήταν διαστρεβλωμένη από τον καθρέπτη της Νέας Τάξης: Την κατάργηση της Ιστορίας, της επαναστατικής παράδοσης, των ιδεών και του ιστορικού μέλλοντος. Όταν καταργείς την ιστορία δεν έχεις και μέλλον. Έχεις μόνο την ακινησία της νεοταξικής κοινωνίας…

Σε άλλες εποχές όπου η σκέψη δεν είχε αποσαθρωθεί, όπως σήμερα, ακόμα και μια δυναμική απεργία κατέγραφε πλούσια πολιτική σκέψη και γινόταν «αντικείμενο» ζύμωσης και σύγκρουσης ιδεών, αναλύσεων και θεωρητικών επεξεργασιών.

Κινηματικές εκρήξεις στο παρελθόν αποτελούσαν το «βελόνι» τιναγμάτων των πολιτικών παθών και της σκέψης, εκρηκτικών εντάσεων της πάλης των ιδεών και διαρκούς ανάλυσης: Αποκρυσταλλωνόντουσαν σε όγκους γραφτών, σε μια χειμαρρώδη, πλούσια και γόνιμη ΣΚΕΨΗ…

Εδώ 40 μέρες ΟΡΓΗΣ και δεν έχει αποτυπωθεί ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο κραυγές, επιφωνήματα, Βαβυλωνία συνθημάτων, φιέστες και λογύδρια επίδοξων πολιτικάντηδων, αναθέματα και ποικίλες άλλες «χειρονομίες».

Δεν ξενίζουν όλα αυτά, ούτε τα καταδικάζουμε.
Δεν μπορείς να απορρίψεις και να καταδικάσεις τα ενστικτώδη ξεσπάσματα της λαϊκής οργής και τις ψυχολογικές μορφές τους.

Αλλά όλα αυτά, όμως, αποτελούν το πρωτογενές «υλικό» μιας πολιτικής ανάλυσης για την παραγωγή ΣΚΕΨΗΣ:
Και αυτό δεν ΕΓΙΝΕ, για να παραχθεί και να αποτυπωθεί μια κάποια συγκροτημένη πολιτική σκέψη…

Η δραματική ανυπαρξία, μιας μικρής έστω, πολιτικής πρωτοπορίας, αποδεικνύεται και από τούτο: Δεν έγινε η παραμικρή απόπειρα να αναλυθούν τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά αυτού του «κινήματος των αγανακτισμένων» και να καταγραφούν οι «σταθμοί» του, οι «φάσεις» του, οι εσωτερικές «συγκρούσεις» του, τα μέσα που χρησιμοποίησε κ.λπ…

Δεν έγινε η παραμικρή απόπειρα να καταγραφεί,
να εξηγηθεί και να αναλυθεί η στάση του καθεστώτος απέναντί του και των κομμάτων, η στάση της «αριστεράς» λες και αυτό το «κίνημα» υπήρχε σε ένα άδειο σκηνικό της ιστορίας, έξω από το πολιτικό γίγνεσθαι…

Και προπάντων δεν έγινε καμιά απόπειρα να εξηγηθεί και να αναλυθεί η «ιστορική» του πρωτοτυπία:
Ότι ξεσπά ένα κίνημα λαϊκής ΟΡΓΗΣ δίχως ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και ΗΓΕΤΕΣ, και μέσα σε 40 μέρες μένει στάσιμο στις πλατείες, πάλι χωρίς να έχει γεννήσει ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ και ΗΓΕΤΕΣ…

Εμείς δεν γνωρίζουμε ΚΑΝΕΝΑ κίνημα μέσα στην ιστορία δίχως πρωταγωνιστές και ηγέτες, δίχως «πρόσωπο», ΑΚΙΝΗΤΟ επί 40 μέρες και δίχως να έχει παράγει σκέψη, δίχως θεωρητική και πολιτική σφραγίδα…


Αλήθεια οι επίδοξοι κατασκευαστές «Παλλαϊκών Μετώπων» ή άλλων γελοιογραφικών μορφών πολιτικής οργάνωσης, εκτός από γενικές λίστες αιτημάτων, δεν έχουν να πούνε τίποτα για το ίδιο το Κίνημα της λαϊκής οργής: για όλα αυτά που παραπάνω θέσαμε;

ΟΤΑΝ δεν μπορείς να αναλύσεις στοιχειωδώς το χαρακτήρα των κινημάτων, όταν δεν μπορείς στοιχειωδώς να παράγεις πολιτική σκέψη σε ένα τυφώνα παρατεταμένης λαϊκής οργής, και παρΆ όλα αυτά κατασκευάζεις καρικατούρες πολιτικών μετώπων ή καταναλώνεις απλώς «οικονομικές αναλύσεις», «περιφερόμενος» και αυτο-προβαλλόμενος, τότε το ΛΙΓΟΤΕΡΟ είσαι ένα πολιτικός τυχοδιώκτης που επιχειρείς να «εισβάλεις» στο νέο καθεστωτικό πολιτικό τοπίο που εκκολάπτεται…

Αλλά γι αυτά τα ποικίλα «Μέτωπα», γελοιογραφικές και τυχοδιωκτικές κατασκευές πολιτικής οργάνωσης, θα μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα μελλοντικά, αν και έχουμε αναπτύξει το ζήτημα με το εκτρωματικό κατασκεύασμα του Μίκη…

Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 03, 2011 12:46 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Από ΛΙΣΤΟΝ:
http://listonplace.blogspot.com/2011/07/blog-post_9130.html


Τα μαθήματα από τη βαρύτατη λαϊκή ήττα
Του Τάκη Φωτόπουλου



ΦΩΤΟ: ΓΡΕΚΙ

Το άνετο πέρασμα των πιο καταστροφικών μέτρων στην Ιστορία αυτού του τόπου, τα οποία οδηγούν και στο μαζικό ξεπούλημα του ίδιου του κοινωνικού μας πλούτου, σημαίνει ότι τα λαϊκά στρώματα υπέστησαν την πιο βαριά ήττα τους στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, στα χέρια της κοινοβουλευτικής «χούντας του Γιωργάκη».

Μια ήττα, που δεν συγκρίνεται καν με την ήττα που σήμανε η επικράτηση μιας άλλης χούντας το 1967.

Και δεν συγκρίνεται γιατί, αν δεν ανατραπεί, θα σηματοδοτήσει την επ' αόριστον καταδίκη των λαϊκών στρωμάτων σε οικονομική καταστροφή, όπου οι μόνες επιλογές που βασικά θα έχουν θα είναι: είτε να δουλεύουν με μισθούς και συνθήκες (σημερινής) Βουλγαρίας -αν όχι Κίνας- σε όσες δουλειές θα «προσφέρουν» οι Βορειοευρωπαίοι «εταίροι» μας είτε να μεταναστεύουν.

Για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της ήττας δεν έχει παρά να δει την ευφορία των ξένων και ντόπιων οικονομικών ελίτ όταν, με την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας των επαγγελματιών πολιτικάντηδων (και δωσίλογων!), τα χρηματιστήρια εδώ και στο εξωτερικό ξανάνθησαν.

Και είναι, βέβαια, δωσίλογοι οι επαγγελματίες πολιτικάντηδες (οι οποίοι πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό, και όχι μόνο πολιτικό, εξοστρακισμό από τον ελληνικό λαό) γιατί στήριξαν μια χούντα που δεν είχε την παραμικρή λαϊκή εντολή να πάρει τα καταστροφικά για το λαό δομικά μέτρα που πήρε.

Αντίθετα, στηρίχθηκε μόνο στην τρομοκρατία των ΜΑΤ, που οι «αντιστασιακοί» του ΠΑΣΟΚ διέταξαν να φερθούν σαν εσωτερικός στρατός κατοχής, χειρότερος και από τη χουντική αστυνομία της 7ετίας, κατά του αντιστεκόμενου λαού!

Πού οφείλεται όμως η βαρύτατη αυτή ήττα και πώς μπορεί να ανατραπεί;

Εδώ θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ των συνήθων μέσων πάλης και των νεοπαγών του «κινήματος των αγανακτισμένων».

Τα συνήθη μέσα πάλης,
δηλαδή οι σπασμωδικές απεργίες και οι συνήθεις πορείες-λιτανείες, που οργανώνονταν κατά κανόνα από τις γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων (οι οποίες κατ' αρχήν ανήκουν σε κόμματα εξαρτώμενα από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ), ήταν αναπόφευκτο να αποτύχουν, εφ' όσον ουσιαστικά στόχευαν στην ελεγχόμενη εκτόνωση της λαϊκής οργής.

Αλλά και οι ανάλογες απεργίες και λιτανείες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είχαν επίσης την ίδια τύχη, όχι μόνο γιατί τις υιοθετούσε μόνο μια μειοψηφία των εργαζομένων και των πολιτών γενικότερα, αλλά και γιατί και η Αριστερά αυτή δεν είχε να προσφέρει συγκεκριμένους στόχους στο λαϊκό κίνημα για να αγωνιστεί κατά των πραγματικών αιτίων της κρίσης -απαιτώντας, κυρίως, την άμεση έξοδο από την ίδια την Ε.Ε. Ομως, μόνο έτσι θα μπορούσαν τα λαϊκά στρώματα να επανακτήσουν δυνητικά κάποια οικονομική κυριαρχία, η οποία αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να παλέψουν κατά των ξένων και ντόπιων ελίτ.

Αντίθετα, τμήμα μεν της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μιλούσε μόνο για έξοδο από το ευρώ, και «συνολική ρήξη με την Ε.Ε.» (που ανάγεται στα τρία τέρμινα), ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της συνέδεε την έξοδο από την Ε.Ε. με τη «λαϊκή εξουσία» που -όπως έδειξε και το άνετο πέρασμα των καταστροφικών μέτρων- είναι αδύνατη στο προβλέψιμο μέλλον.

Το ίδιο όμως το πέρασμα των μέτρων έδειξε και την κενότητα της ρητορικής της ρεφορμιστικής Αριστεράς που στήριξε το «κίνημα των αγανακτισμένων», το οποίο διακήρυσσε ότι θα παρεμπόδιζε τους χουντικούς να περάσουν τα μέτρα τους.

Σήμερα, όλοι μέμφονται τους «κουκουλοφόρους» (που πολλοί από αυτούς απλώς φορούσαν κουκούλα για να προστατευθούν από τα δολοφονικά χημικά των χουντικών πραιτοριανών), διότι δήθεν εμπόδισαν το ειρηνικό κίνημα στο Σύνταγμα να επιβάλει τα γενικόλογα αιτήματά του («έξω η τρόικα, έξω τα Μνημόνια» κ.λπ.), που δεν ήταν όμως παρά ευχολόγια εφ' όσον δεν προέβλεπαν συγκεκριμένα αποτελεσματικά μέσα για την επίτευξή τους.

Καμία άλλωστε χούντα δεν έπεσε στην Ιστορία με χορούς και τραγούδια στην πλατεία ή με ειρηνικές περικυκλώσεις των κέντρων εξουσίας (οι Μουμπάρακ και Μπεν Αλι έπεσαν, γιατί την έξωσή τους ενέκρινε και η υπερεθνική ελίτ, ενώ ο Γιωργάκης είναι «ο άνθρωπός τους στην Αθήνα»!).

Ούτε βέβαια καμία περιφερειακή χώρα ξεπέρασε την καπιταλιστική κρίση της εφαρμόζοντας τις «ασπιρίνες» των «ειδικών» της ρεφορμιστικής Αριστεράς, τους οποίους καλούσε δήθεν η Λαϊκή Συνέλευση στην παρωδία Αμεσης Δημοκρατίας που στήθηκε στο Σύνταγμα (αλλά στην πραγματικότητα καλούσαν οι «ανοικτές» επιτροπές που επάνδρωναν στελέχη της Αριστεράς αυτής).

Δηλαδή, τα γιατροσόφια που αποπροσανατόλιζαν τα λαϊκά στρώματα με ανώδυνες (για τις ελίτ) ανοητολογίες ότι η κρίση οφείλεται στο xρέος (δηλαδή στο σύμπτωμά της) και ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να παλέψουμε για το λογιστικό έλεγχό του, ώστε να μάθουμε ποιο τμήμα του είναι παράνομο -λες και για το υπόλοιπο χρέος, που θα το έβρισκε «νόμιμο», ρώτησε κανένας τα λαϊκά στρώματα!

Οσον αφορά το πώς θα μπορούσαμε να ανατρέψουμε τα καταστροφικά μέτρα και την ίδια τη χούντα που τα υιοθέτησε, που κατά τη γνώμη μου περνά μέσα από γενική απεργία διαρκείας η οποία θα οργανωθεί «από κάτω», θα επανέλθω στο επόμενο.


Επιστροφή στην κορυφή
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Ιούλ 03, 2011 8:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η εκδίκηση της Ιστορίας



Οι δικοί μας δρόμοι, τα δικά μας τα φτωχά μονοπάτια, μόνο με επίμονη έρευνα, με ψάξιμο γερό, με συνεχή μελέτη βρίσκονται, και φυσικά, συχνά γίνονται λάθη.

Για τούτο έχουμε όλοι υποχρέωση, σε κάθε παραστράτημα να φωνάζουμε «Προσοχή»!

Σε σωρεία κειμένων φωνάξαμε «Προσοχή».

Για κάθε σοβαρό ερευνητή και μελετητή παραθέτουμε τις ενότητες των κειμένων μας να τις εξετάσει και να τις αξιολογήσει υπό το φως των εμπειριών του κινήματος της κινητοποιημένης λαϊκής ΟΡΓΗΣ:

α). http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=27549#27549
β). http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5696
γ). http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5713
δ) http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5723
ε).http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5731



Από την αρχή αναλύσαμε διεξοδικά το κίνημα της αγανακτισμένης οργής και δείξαμε ότι αντιμετώπιζε όχι μόνο εχθρικά την επαναστατική παράδοση, αλλά δεν ήθελε καν να συνδεθεί με εκείνο το δυναμικό συντελεστή της κοινωνίας που θα μπορούσε να επιφέρει θανάσιμα κτυπήματα στο καθεστώς και να ανατρέψει την κυβέρνηση των ανδρεικέλων: Τα πλατιά και οργανωμένα στρώματα των εργαζομένων.

Χάθηκε και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο. Επειδή τα κόμματα και οι εργατοπατέρες λειτουργούσαν σαν δεκανίκια της κυβέρνησης και του καθεστώτος, πετάξαμε έξω από τη σκάφη μαζί με αυτά και την οργανωμένη εργατική τάξη:
Τη μόνη δύναμη που μπορεί, με μια Γενική Απεργία Διαρκείας, και με δικές της Επιτροπές Αγώνα, να αναχαιτίσει και να ανατρέψει τα καθεστωτικά ανδρείκελα και τα Μεσοπρόθεσμα…

Είχαμε υπογραμμίσει από την αρχή
ότι το «κίνημα των πλατειών» έπρεπε να ξεχυθεί στους χώρους δουλειάς και στις συνοικίες, πυροδοτώντας, με τη φλογισμένη του οργή, τους εργαζόμενους και συγκροτώντας στους χώρους δουλειάς και στις συνοικίες τα δικά του όργανα εξουσίας…

Έτσι η χύμα λαϊκή οργή, η εγκλωβισμένη στις πλατείες, θα συνδεόταν με την αγωνιστική παράδοση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, θα έβρισκε την οργανωμένη δυναμική της και την κοινωνική ηγεσία: Την εργατική τάξη!!!

Μια Γενική Απεργία Διαρκείας, με τέτοια συσσωρευμένη και συμπιεσμένη λαϊκή οργή (αιχμάλωτη των πλατειών) θα ήταν καταλυτικά σαρωτική. Θα σάρωνε τις κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, θα γεννούσε ισχυρά έμβρυα ΔΥΑΔΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ: Επιτροπές Δημοκρατικών Αποφάσεων και Συντονισμού του Αγώνα, Ομάδες Περιφρούρησης, Εργατικές και Λαϊκές Πολιτοφυλακές, κ.λπ…

Με πιο απλά λόγια: Θα διαμορφωνόταν αστραπιαία και πυρετωδώς μια άλλη ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ στους χώρους των εργαζομένων, στις συνοικίες και στο δρόμο, μια εξουσία εργατική και λαϊκή, η οποία μέσα στην ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ κοινωνική ΟΡΓΗ θα συγκλόνιζε όλες τις κοινωνικές δομές και αρθρώσεις (από κόμματα, στρατό μέχρι αστυνομία) και θα σάρωνε τα καθεστωτικά ανδρείκελα και τους δωσίλογους κάθε κοπής και χρώματος.

Σε μια τέτοια ΠΡΟ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ κατάσταση με τη λάβα της λαϊκής οργής να ρέει, σαν χείμαρρος, στο δρόμο ΚΑΜΙΑ δύναμη ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ δεν θα μπορούσε να κινητοποιήσει και να ελέγξει η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση και τα Μεσοπρόθεσμά της θα έπεφταν σαν σκουλικιασμένος καρπός…

Το ίδιο και οι εργατοπατέρες και οι ηγεσίας της καθεστωτικής «αριστεράς»: Θα έτρεχαν να βρούνε τόπο να κρυφτούν…

Υπό το πρίσμα αυτής της επαναστατικά σαρωτικής προοπτικής μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί το γιατί τα καθεστωτικά προπαγανδιστικά μεγάφωνα (ΜΜΕ), καθώς και οι πολιτικοί και οι ακαδημαϊκοί του καθεστώτος «σκούζανε» υπέρ του «ακηδεμόνευτου» και υστερικά πρόβαλλαν το «κίνημα των αγανακτισμένων», ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί δεν ήθελε ΚΑΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, καμία επαφή με τους οργανωμένους εργαζόμενους, ΚΑΜΙΑ ζύμωση ιδεών και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ: Το πρόβαλαν σαν «κίνημα» της έξαρσης κα έπαρσης του «ατόμου» (νοσηρός μικροαστισμός), σαν «κίνημα» Βαβυλωνίας της «ατομικής άποψης», μακριά και εχθρικό προς κάθε ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ άποψη και δράση...

Με τέτοιου είδους καθεστωτικά και άκρως νεοταξικά ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ τροφοδοτήθηκε αυτή η έκρηξη της λαϊκής ΟΡΓΗΣ, σφραγίστηκε και ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΗΚΕ στις Πλατείες.


ΕΓΙΝΕ, έτσι, εύκολη λεία των καθεστωτικών αρπακτικών και των κυβερνητικών ανδρεικέλων…

Ας διδαχτούμε, τουλάχιστον, από αυτό το τραγικό μας πάθημα και μάθημα της Ιστορίας…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες