Μίκης: Από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Μίκης: Από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου



Ο Μίκης υποχρεώθηκε να μιλήσει (το είχαμε ήδη προβλέψει) για τα ιλαροτραγικά «συμβάντα» της «κίνησής» του, επαληθεύοντας για μια φόρα ακόμα τον εαυτό του: Τον χρόνιο κατάρρου των παλινωδιών του και των καισαροπαπικών του μεθόδων, το σταλινισμό στον κύβο…

Την «ανοικτή επιστολή» του Μίκη μπορεί να τη διαβάσετε, αν διαθέτετε και αρκετά αποθέματα μαζοχισμού, ΕΔΩ:

http://spithakentroathinas.blogspot.com/2011/04/blog-post_15.html#more

Όταν κανείς καταπιάνεται με ζητήματα σοβαρά, χωρίς το αναγκαίο θεωρητικό και πολιτικό ανάστημα αλλά και χωρίς την αναγκαία προετοιμασία και το χειρότερο, όταν μιλάει σαν πάπας, φυσικό είναι να πέφτει στη μικρολογία, όσες φορές δεν γίνεται βορά του γελοίου.

Μία διευκρίνιση: Το καλλιτεχνικό ανάστημα δεν ταυτίζεται με το πολιτικό, κατά κανόνα μάλιστα αναπτύσσονται και αντίστροφα.

Ο Μίκης ισχυρίζεται ότι είναι ο απόλυτος άρχοντας αυτής της πολιτικής κίνησης και της οργανωτικής της λειτουργίας και διατυμπανίζει, σε όλους τους τόνους, ότι γνωρίζει τα πάντα, ιδιαίτερα αυτούς που εμπιστεύεται.

Ταυτόχρονα καταγγέλλει ως υπονομευτές αυτούς που ο ίδιος διόρισε («εμπιστεύτηκε») στην «ηγεσία». Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι απλώς μικρολογία, αλλά βλακώδες και ανυπόφορα γελοίο: ανέκδοτο για να χαχανίζουν τα θυμιατά…

Επισημαίναμε πριν από λίγες ημέρες ότι ο Μίκης θα απαντήσει στις καταγγελίες του Ληναίου και του Καζάκη με την γνωστή και πάγια σταλινική συνταγή: ότι η «κίνηση» των «σπιθών» του τρόμαξε τόσο πολύ το καθεστώς(!!!), ώστε κινητοποίησε θεούς και δαίμονες για να την υπονομεύσουν και ότι ο Καζάκης, ο Ληναίος και όσοι διαφωνούν με το Μίκη και τα καμώματά του θα «αφοριστούν» ως «όργανα» αυτής της καθεστωτικής επιχείρησης «υπονόμευσης» της «κίνησης Μίκη».

Επακριβώς εφάρμοσε αυτή τη συνταγή (εξάλλου την έχει σπουδάσει καλά) ο Μίκης. Σαν πάπας τους αφόρισε ως «υπονομευτές» και «υποκινούμενους». Ο σταλινισμός τουλάχιστον θα οργάνωνε και κάποιο, έστω στημένο, κατηγορητήριο.

Ο Μίκης απλώς αφορίζει δίχως να νιώθει την ελάχιστη, έστω, πολιτική και ηθική ανάγκη να απαντήσει συγκεκριμένα στις καταγγελίες. Χωρίς να εξηγεί, κυρίως, πώς αυτός ο «άρχων» και «σοφός», ο απόλυτα γνώστης των πραγμάτων και των ανθρώπων ΔΙΟΡΙΣΕ στην ηγεσία του «κινήματός» του αυτούς τους ανθρώπους!!!!

Όταν δεν μπορεί να μοιράσεις δύο γομαριών άχυρα, όταν σε τέσσερες μήνες οι άνθρωποι της «απολύτου εμπιστοσύνης» σου αποδεικνύονται «υπονομευτές», όταν βρίθεις από πολιτικές και οργανωτικές παλινωδίες και όταν αντί για πολιτική εξήγηση και ανάλυση καταφεύγεις στη μικρολογία και στην αποκατάσταση του θρυμματισμένου σου «εγώ», ΤΟΤΕ είσαι όχι μόνο ακατάλληλος για την πολιτική, αλλά και πολύ επικίνδυνος…

Ο Μίκης δηλώνει στην επιστολή του από τη μια ότι είναι ένας και μοναδικός, ένας απόλυτος γνώστης και απόλυτος «σοφός», αλλά και ταυτόχρονα ομολογεί ότι είναι βλαξ με περικεφαλαία που δεν μπορεί να αρθρώσει στοιχειώδη πολιτικό συνεκτικό λόγο, που παλινωδεί από παραπολιτική μικρότητα σε ιλαρότητα, και το κυριότερο ΕΠΙΛΕΓΕΙ πολιτικά πρόσωπα σύμφωνα με τις ανάγκες της στιγμής και σύμφωνα με το βαθμό της υποταγής τους στο είδωλό του: Μόλις λίγο λοξοκοιτάξουν ή δυσανασχετήσουν αφορίζονται σαν «υπονομευτές» και «όργανα «σκοτεινών δυνάμεων»!!!

Ο άμοιρος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ούτε την αρλούμπα που ξεστομίζει όταν ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τα πάντα από τις ΜΕΓΑΛΕΣ πολιτικές του εμπειρίες!!!

ΟΙ «μεγάλες» πολιτικές του εμπειρίες είναι το έκτρωμα που λέγεται σταλινισμός και οι «μεγάλες», αλλοπρόσαλλες πτήσεις του: από την αριστερά στη δεξιά, από το ΚΚΕ στο Μητσοτάκη.

ΟΙ μεγάλες του πολιτικές πράξεις είναι ακόμα: «Καραμανλής ή τανκς, οι στενές και κάποιες πολύ στενές και μακρόχρονες φιλίες του με όλες τις καθεστωτικές κορυφές, εθνικές και διεθνείς (μέχρι αξιωματούχους των υπηρεσιών των ΗΠΑ) και όλα τα παράσιτα του καθεστώτος, οι αγκαλιές με τον Ερντογάν και πολλά άλλα.

Με το φορτίο τέτοιων «εμπειριών» έρχεται ο Μίκης, με αυτό-ικανοποιημένο ναρκισσισμό βοναπαρτίστικης γελοιογραφίας, να υμνήσει την απόλυτη «γνώση» και «σοφία» του!!!!

Το χειρότερο: Δεν έχει τη σοφία, αλλά ούτε και τη γενναιότητα να προβεί σε στοιχειώδη αυτοκριτική!!!

Με κάποια «μαργαριτάρια» του νέου κειμένου του, αλλά και του ύφους του θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενο.

Υ.Γ. Ο Καζάκης και ο Ληναίος δεν μπορεί πλέον να σιωπούν και κυρίως δεν μπορεί να μιλούν με μισόλογα και υπονοούμενα…

[Ιακωβίνα .]

ΚΑΙ Η ΕΣΧΑΤΗ ΠΛΑΝΗ ΕΣΣΕΤΑΙ ΧΕΙΡΩΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ.........ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΠΙΘΑ............. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ....

Καληνύχτα Σπίθα κι από εμένα και καλή... ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ.

(από fb Σπίθα Βορείων Προαστείων)

[Η σονάτα του Κρόυτσερ]

Εγώ θα αναφερθώ σε 2 σημεία, ακροθιγώς. Εκεί που προσπαθεί να ξεπλυθεί για τον Δημητροκάλλη και μας λέει:

Πώς ήταν δυνατόν να σκεφτείτε ότι ένας έμπειρος αγωνιστής σαν εμένα θα εμπιστευόταν το Οργανωτικό Γραφείο σε οποιονδήποτε άλλον; Όλες οι αποφάσεις και τα κείμενα που προήλθαν από αυτό, είναι απολύτως δικά μου και όλες οι ενέργειες τελούσαν κάτω από τον απόλυτο έλεγχό μου.

Κατά τα άλλα ο Δημητροκάλλης χρειάστηκε να παραιτηθεί απο την θέση τού υπευθύνου τών οργανώσεων. Θα μας τρελλάνουν!
Το οργανωτικό δίκτυο που στήθηκε άμεσα μέσα από το ιντερνέτ (και το γνωστό φακέλωμα) καθώς και τα κείμενα του οργανωτικού που έστελνε ο Δημητροκάλλης, ήταν έργο του Μίκη; Αν ναι να το χαίρεται, αλλά να μας εξηγήσει γιατί παραιτήθηκε ο Δημητροκάλλης.
Εκείνο όμως που εξοργίζει περισσότερο είναι ο επίλογος της επιστολής. Κι η προτροπή προς τους Έλληνες να μην ξεχνούν ποιοι είναι. Προσβλητικότερος του Κίσσινγκερ ο Μίκης. Εκείνος τουλάχιστον στις δηλώσεις του έδειχνε να αντιμετωπίζει τους Έλληνες σαν ένα λαό με σκληρή εθνική ταυτότητα, ατίθασο και με επαναστατική ανυπακοή. Ο Θεοδωράκης όμως, φαίνεται με τις κακές συναναστροφές του με το σύντεκνο Μητσοτάκη, έχει πιστέψει ότι ο ελληνικός λαός είναι πρόβατο που ξεχνά πολύ γρήγορα κι ακολουθεί κάθε ανεμοδούρα που του υπενθυμίζει ότι σε κάθε μέτρο κάτω από την ελληνική γη βρίσκεται κι ένας σκοτωμένος ήρωας.
Ευχαριστούμε πολύ, θα το λάβουμε υπ’ όψιν μας. Εσύ, όμως, κύριε Θεοδωράκη πότε θα καταλάβεις ότι ήρθε καιρός να πας σπίτι σου με τα εμβατήρια και τις σονάτες σου; Σ’ έχουμε πάρει χαμπάρι πλέον, ότι είσαι από την κορυφή έως τα νύχια μέσα στο καθεστώς κι ότι για τη σωτηρία του δουλεύεις.

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Η πολιτική φρενοβλάβεια του Μίκη και οι «γλάστρες»!



Νιώθει κανείς πραγματικά γελοίος όταν ασχολείται σοβαρά με πολιτικά κείμενα γελοιωδέστατα. Η νέα «ανοικτή επιστολή» του Μίκη είναι ένα τέτοιο κείμενο. Μόνο που τη διαβάζεις σου προκαλεί ένα αίσθημα ναυτίας. Η αερολογία και η ασυναρτησία συνδυάζεται με τέτοια θεωρητική ανεπάρκεια και καταθλιπτική πολιτική κενότητα που σου προκαλεί φρίκη: Φρίκη στη σκέψη ότι μπορεί τέτοιες πολιτικές αρλούμπες και «φλύαρες» γουρουνότριχες να έχουν κάποια απήχηση και να υπάρχουν κάποιοι να τις διαβάζουν…

Είναι δυνατόν π.χ. να δημοκοπεί από τη μια περί «άμεσης δημοκρατίας» και από την άλλη να καταγγέλλει σαν «ψευτο-σπιθιστές», «υπονομευτές» και «υποκινούμενους, εκείνους που «Ζητούν να εφαρμοσθεί εδώ και τώρα η άμεση δημοκρατία»;

Τι είναι η «άμεση δημοκρατία»; Ελαστικές τιράντες που τις τεντώνει ανάλογα με τα συμφέροντά του και τα γούστα του ο κάθε αυτό-προβαλλόμενος Μεσσίας ή ιδρυτικός σταβλάρχης πολιτικών κατασκευών;

Ο Μίκης από την αρχή ιδρύει ένα «κίνημα» - κατασκευή (διαφορετικά γεννιούνται τα Κινήματα) στο οποίο απόλυτος μονάρχης είναι ο ίδιος (αυτοδιορίζεται ο ίδιος) και αντιμετωπίζει τους υπηκόους του (τα μέλη του «κινήματος») ως αντικείμενο, ως «κτήμα»!!!

Μόνο αυτή η πολιτική και οργανωτική αντίληψη αποκαλύπτει περίτρανα ότι ο Μίκης γυρίζει πίσω, πολύ πίσω, στη δουλοκτητική εποχή: Θέλει ένα «κίνημα» κτήμα του δουλοκτήτη, ένα «κίνημα» που μόνον όταν ο ίδιος το επιτρέψει (όταν θα έχει κατασκευάσει το πλαίσιο) θα λειτουργήσει η «άμεση δημοκρατία»!!!!

Και αυτό το μακάβριο «κίνημά» του (ο σταλινισμός ωχριά μπροστά του), το αποκαλεί ο Μίκης «νέο κίνημα», κίνημα το οποίο δεν έχει υπάρξει ποτέ!!!!!

Πράγματι ποτέ δεν έχει υπάρξει, ούτε ΠΟΤΕ μπορεί να υπάρξει τέτοιο «κίνημα» στην ιστορία, για τον απλό λόγο ότι δεν είναι Κίνημα.

Ο Μίκης αγνοεί ακόμα και το αλφάβητο: Ότι τα Λαϊκά Κινήματα είναι το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ των εξελίξεων και όχι το ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ κάποιων «μάγων» του καθεστώτος…

Μπορεί, λοιπόν, να μη νιώθεις γελοίος όταν ασχολείσαι στα σοβαρά με τις δικτατορικές γελοιότητες του Μίκη ο οποίος αγνοεί ακόμα και το αλφάβητο των κινημάτων;

Μπορεί να μην νιώθεις γελοίος όταν πρέπει να απαντήσεις σε αρλούμπες του είδους:

«Όσο θα είμαι ζωντανός, θα είμαι κοντά σας βράχος ακλόνητος. Γι' αυτό να μη σας επηρεάζουν τα σκαμπανεβάσματα των τελευταίων ημερών που θα τα χαρακτήριζα σαν μια κρίση... ανάπτυξης»!!!

Την κρίση αποσύνθεσης της ακραίας καθεστωτικής (δικτατορικής) κατασκευής της «κίνησής» του (συνονθύλευμα διορισμένων καιροσκόπων) την ονομάζει «κρίση ανάπτυξης»!!!!

Είναι δυνατόν να αναλύσεις τέτοιες αστειότητες;

Και αναρωτιέσαι: Είναι δυνατόν τα επιτελεία του καθεστώτος να επενδύουν σε ένα τέτοιο πολιτικό παρλαπίπα και φαιδρό «εθνοσωτήρα»;

Βεβαίως όλοι οι «εθνοσωτήρες» ήταν γελοίοι, αλλά όχι τόσο εκτός ορίων.

Φαίνεται ότι το καθεστώς βρίσκεται σε τέτοιο ΠΑΝΙΚΟ κατάρρευσης («κρίση ανάπτυξης»!!!) που και ο Μίκης τούς κάνει, δεν μπορεί να βρει άλλον καλύτερο.

Εξάλλου είναι τέτοια η οργισμένη απελπισία που έχει προκαλέσει αυτό το καθεστώς και τέτοια η κατάπτωση (ιδεολογική, πολιτική, πνευματική και ηθική) που υπάρχουν κάποια στρώματα του πληθυσμού (υλική βάση) που πείθονται από τη βλακεία και το γελοίο…

Αυτή η «κοινωνική βάση της βλακείας» μας εξαναγκάζει και μας να γράφουμε, έστω και αν νιώθουμε γελοίοι κριτικάροντας το γελοίο…

ΟΙ πολιτικές αστειότητες βεβαίως του Μίκη ωχριούν μπροστά στη φρενοβλάβεια του ναρκισσισμού του, στην ακραία θεοποίηση του αυτό-ειδώλου του.

Πέραν από το «εγώ» του ο Μίκης δεν αναγνωρίζει ΚΑΜΙΑ πραγματικότητα. Αυτός είναι το Α και το Ω της «σωτηρίας»!!!!

Αν αντέξει και διαβάσει κανείς όλη την «ανοικτή επιστολή» του θα διαπιστώσει ότι πέραν από το «εγώ» του δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ…

Μετρήστε πόσες φορές (πολιτικό είναι το κείμενο), μιλάει και εξυμνεί το εαυτό του και πόσες φορές χρησιμοποιεί το «εγώ»: Θα χάσετε το λογαριασμό…

Εδώ συνδυάζεται το γελοίο με τη φρίκη. Τέτοιες προσωπικότητες μόνο φρίκη προκαλούν: Τη φρίκη του φρενοβλαβούς ολοκληρωτισμού.

Και εδώ ο σταλινισμός ωχριά μπροστά στις δικτατορικές διαστροφές του Μίκη…

Ο Μίκης καταγράφει και συνθέτει όλη τα νεύρωση της Νέας Εποχής. Την ισοπέδωση των πάντων, την καθεστωτική «ευλυγισία» των πολιτικών και πνευματικών ιερατείων, το ιδεολογικό σούπερ μάρκετ και τον πολιτικό πολτό, τις παρά φύση επιμειξίες και τους διαστροφικούς ερμαφροδιτισμούς, το κράμα τού καισαροσταλινισμού, τον οργουελικό εφιάλτη της «μια σκέψης» και της μιας «εξουσίας»: Τη Νέα Τάξη…

Γι αυτό παραμερίζουμε τη ναυτία μας και ασχολούμαστε με την «κίνηση Μίκη».

Αν δεν είχε συγκροτήσει αυτή την «εθνοσωτήρια κίνηση» - απάτη, δεν θα μπαίναμε σε αυτή την οδυνηρή δοκιμασία σχολιασμού των πολιτικών του αστειοτήτων…

Υ. Γ. Ο πολύς Καραμπελιάς γιατί το παίζει Κινέζος;

Ο Μίκης τον διόρισε σαν γλάστρα και το δηλώνει αυτό, πολύ φωνακτά, στην «ανοικτή επιστολή» του…

Φαίνεται ότι ο Καραμπελιάς αποδέχεται το ρόλο της γλάστρας για να μη βγάζει άχνα γύρω από όλα αυτά τα δραματικά που συμβαίνουν …

[Επισκέπτης]

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Ο τροβαδούρος με τα τραγούδια του

Ο Μίκης ήταν αυτός ο οποίος, υποτίθεται, έριξε τη χούντα των Συνταγματαρχών με τα τραγούδια του και ανέβασε - αυτό δεν υποτίθεται - τη χούντα των Δημοκρατικών. Δηλαδή, των τοκογλύφων που τον έκαναν πρώτο όνομα.

Αυτοί όμως που έριξαν τη Χούντα των Συνταγματαρχών ποιοι ήταν; Ήταν βέβαια ο λαός ο οποίος οδηγήθηκε με μαεστρία νεοφιλελεύθερη και σοσιαλιστική (είχε και μουσική υπόκρουση τα τραγούδια του τροβαδούρου) στο λάκκο των λεόντων : Τρόϊκα, ΔΝΤ και Σια (CIA). Αυτοί μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα.

Παραγωγή μηδέν και άνοιγμα ενός και μοναδικού επαγγέλματος made in Greece : ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ. Όλοι οι Έλληνες έγιναν αντιπρόσωποι, τουτέστι, μεταπράτες. Έπαιρναν δάνεια, πουλούσαν με δάνεια, άδειαζαν τα ράφια των Mercedes, BMW, Toyota κλπ. Ήταν και τα τυφλά αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας και τα "γερμένα" υποβρύχια της Γερμανίας. Πόσα άλλα δεν ξέρουμε.

Και ο Μίκης πήρε τις τσακμακόπετρες που του έδωσε η Χούντα των Δημοκρατικών, δηλαδή των τοκογλύφων, και πάει να μας βάλει φωτιά. Αξιοσημείωτο : Το Μέγαρο Μουσικής δίπλα στην Αμερικανική Πρεσβεία!

Λόγω ηλικίας δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι πάτρωνες, που του έδωσαν το βραδυφλεγές υλικό, μας ετοιμάζουν τη Χούντα των Καλλιτεχνών, των Αισθητικών, των Διανοουμένων. Όλοι όμως αυτοί οι τροβαδούροι της Τέχνης τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια; Κανείς τους δεν πήρε είδηση ότι η δοτή Χούντα των Συνταγματαρχών αντικαταστάθηκε από την επίσης δοτή Χούντα της δημοκρατικής ψήφου; Πού οδηγηθήκαμε όλα αυτά τα χρόνια που ψηφίζαμε το Σύστημα; Στη χρεωκοπία και στην πλήρη οικονομική υποταγή. Κάνω λάθος;

Τα έλεγα αυτά και με αποκαλούσαν "φασίστα". Κάποτε κινδύνευψε και η σωματική μου ακεραιότητα.

[Ροβεσπιέρος]

Υπεραπλουστεύσεις...


Φίλε Κυπριανέ οι υπεραπλουστεύσεις δεν οδηγούν απλώς σε λάθη, αλλά αποτελούν και τη «λογική» του λάθους. Η ζωή δεν κινείται πάνω σε δύο χρώματα: Μαύρο και άσπρο.

Ανάμεσα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και τη δικτατορία, μπορεί να μην υπάρχει Απόλυτη αντίθεση, αλλά υπάρχουν σχετικές αντιθέσεις.

Η εξουσία των ελίτ του χρήματος (δικτατορία του κεφαλαίου) έχει διαφορετικές όψεις: Την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τις ανοικτές δικτατορίες και το φασισμό.

Το γεγονός, όμως, ότι μας κυβερνάει η «χούντα» του κεφαλαίου δεν σημαίνει ότι και οι μορφές αυτής της «χούντας» είναι οι ίδιες και χωρίς αντιθέσεις.

Οι όψεις της κυριαρχίας του χρήματος εκφράζουν διαφορετικούς κοινωνικούς συσχετισμούς και συχνά συγκρούονται με οξύτητα μεταξύ τους.

Συνεπώς είναι μέγα πολιτικό σφάλμα να ταυτίζουμε τις διαφορετικές πολιτικές όψεις και να τις εξισώνουμε με τη «χούντα» επειδή όλες αποτελούν τη «χούντα» του χρήματος.

Ο Αγώνας για δημοκρατικές ελευθερίες, για την αποκατάσταση και τη διεύρυνση και αυτών των τυπικών κοινοβουλευτικών ελευθεριών ΑΠΟΤΕΛΕΙ καθήκον πρώτης προτεραιότητας και το σχολειό μαθητείας των λαϊκών μαζών.

Γι αυτό ακριβώς, επειδή, δηλαδή οι δημοκρατικές ελευθερίες έχουν τόσο μεγάλη σπουδαιότητα, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τα όρια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να γκρεμίζουμε τις αυταπάτες και όχι να αναγάγουμε τις αυταπάτες σε κοινοβουλευτικό κρετινισμό, σε φετίχ.

Ο αγώνας, συνεπώς ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών και η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ήταν σωστός και επιβεβλημένος.

Το ό,τι φτάσαμε εδώ δεν φταίει ο αγώνας, αλλά τα πολιτικά υποκείμενα που εμπορεύτηκαν τον αγώνα και μέσα από μεγάλες προδοσίες των κινημάτων κατέστρεψαν τους αγωνιστικούς συσχετισμούς και ενσωματώθηκαν πλήρως στο καθεστώς.


Το να απορρίπτουμε, λοιπόν, γενικά και αφοριστικά τις κοινοβουλευτικές ελευθερίες επειδή είναι και αυτές η άλλη όψη της «χούντας» του κεφαλαίου, αυτό είναι θανάσιμο σφάλμα.

Πιο διεξοδικά αναλύουμε το ζήτημα στο άρθρο:

«Οι αδιάλλακτοι δογματοφύλακες και οι φορμαλιστές»
http://www.resaltomag.gr/181.mag

Όπως αντιλαμβάνεσαι φίλε Κυπριανέ και η «ΑΠΟΧΗ» δεν είναι πανάκεια και απόλυτο αίτημα. Καθορίζεται πάντα από τις συγκεκριμένες συνθήκες μιας πολιτικής κατάστασης.

Αν π.χ, υποθέσουμε ότι αναπτύσσεται ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα ή μια πολιτική κίνηση που θα βγαίνει από μια λαϊκή έκρηξη, ΤΟΤΕ ο αγώνας θα πρέπει να δοθεί και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο. Άρα η συμμετοχή αυτής της αγωνιστικής πολιτικής κίνησης ΚΑΙ στις εκλογικές διαδικασίες δεν είναι λάθος. Λάθος τότε θα είναι η ΑΠΟΧΗ…

Αυτά τα λίγα προς το παρόν…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

- "Το ό,τι φτάσαμε εδώ δεν φταίει ο αγώνας, αλλά τα πολιτικά υποκείμενα που εμπορεύτηκαν τον αγώνα και μέσα από μεγάλες προδοσίες των κινημάτων κατέστρεψαν τους αγωνιστικούς συσχετισμούς και ενσωματώθηκαν πλήρως στο καθεστώς."

Μια ζωή αυτό γίνεται, και αυτό θα γίνεται, εφ΄ όσον η αποχή δεν είναι δείκτης απόρριψης - όχι αδιαφορίας - μιας (της όποιας) ακολουθουμένης και πάντα αυτοδιαψευδομένης πολιτικής. Μην ξεχνάμε ότι η Χούντα και όλα τα αυταρχικά/ολοκληρωτικά καθεστώτα επιζητούν πάντα την "αθρόα συμμετοχή ψηφοφόρων". Το ίδιο ακολουθήθηκε μεταπολιτευτικά, με δημοκρατικές όμως διαδικασίες, που μας έφεραν στο σήμερα, και όποιος ήταν κατά της συμμετοχής στις εκλογές χαρακτηριζόταν χουντικός και φασίστας, στιγμή κατά την οποία, όποιος δεν ψήφιζε τις αποφάσεις των Συνταγματαρχών - οστική ανάταξη της δημοκρατίας - ήταν κόκκινος φασίστας. Τι άλλο θα ήταν;

Τα καθεστωτικά σχήματα της ψευδούς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας καλύπτουν αυτό το κενό με τα προκατασκευασμένα γκάλοπ. Ουσιαστικά επιζητούν το διαρκές "ντόπινγκ" των ψηφοφόρων.

- "Ο αγώνας, συνεπώς, ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών και η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ήταν σωστός και επιβεβλημένος."

Ουδεμία διαφωνία, ούτε καν υποψία διαφωνίας. Αλλά από την άλλη, από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, επιδοθήκαμε σε "κυνήγι μαγισσών". Όποιος, παράδειγμα, δεν άναβε το κεράκι της Μενορά, που εδώ το έλεγαν και το λένε Μίκης, ήταν ο φασίστας και ο χουντικός. Το ίδιο και με κάθε άλλο προοδευτικό διανοούμενο της Αισθητικής. Δεν γενικεύω.

Ζητώ συγγνώμη για την, ως συνήθως, ανιαρή δευτερολογία, δεν θα επανέλθω.

[Ροβεσπιέρος]

Στο «εθνοσωτήριο» παιχνίδι και κάποια ιστολόγια



Κάποια δημοσιογραφικά ιστολόγια παίζουν τον άθλιο ρόλο του προβοκάτορα ή του «λαγού» των παρακρατικών κέντρων…

Διαφημίζουν από τη μια το Μίκη και από την άλλη σιωπούν σκανδαλωδώς γύρω από το τι γίνεται στο εσωτερικό της «κίνησής» του: ‘Έθαψαν κυριολεκτικά και το ζήτημα του Δημητροκάλλη, και τις παραιτήσεις-καταγγελλίες των «συμβουλατόρων», Ληναίου- Καζάκη, και το εισαγγελικό «μαργαριτάρι» του Μίκη εναντίων των διαφωνούντων…

Τόσο «ανεξάρτητη» και «αντικειμενική» πληροφόρηση κάνουν: Όπως κάθε διαπλεκόμενος…

Τώρα διαβάσαμε από το press-gr την κάτωθι αποκάλυψη …Εξ Αμερικής!!!!

ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ‏...
Από ομογενείς η πρόταση
εξοστρακισμού των ενόχων
Νέα Υόρκη για το press-gr
Γιάννης - John

Η τρόικα των εξολοθρευτών:
Θεοδωράκης-Μαρκεζίνης-Νανόπουλος

Προσφυγή στις κάλπες για εξοστρακισμό των υπευθύνων υπουργών και βουλευτών που οδήγησαν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού της οικονομικής καταστροφής και διάλυσης, συζητούν προσωπικότητες του τόπου με διεθνή ακτινοβολία. Σας έδωσα την είδηση, στην οποία προσθέτω και τα εξής:

Εμπνευστές της ιδέας (που ίσχυε στην αρχαία Ελλάδα) είναι δύο διακεκριμένοι ομογενείς του εξωτερικού -ο ένας καθηγητής πανεπιστημίου και ο άλλος μέλος κοινοβουλίου- που λέγεται ότι προτείνουν ως εισηγητές της προσφυγής άμεσα στη κάλπη-καρμανιόλα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου.

Οι βολιδοσκοπηθέντες, που εγκρίνουν τη πρόταση, είναι προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους και φήμης, ανάμεσά τους Μίκης Θεοδωράκης, Βασίλειος Μαρκεζίνης, Δημήτρης Νανόπουλος.

Ακόμη και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, που προτείνει να αλλάξουν οι πάντες που κατέχουν θέσεις κλειδιά στο δημόσιο, να εξαρθρωθεί το σύστημα, αλλιώς η πατρίδα εχάθη…

Αν Θεοδωράκης-Μαρκεζίνης-Νανόπουλος, δεχτούν να συμμετάσχουν και να εισηγηθούν τη πρόταση στο πρόεδρο της Δημοκρατίας και εκείνος στο Ανώτατο Δικαστικό Σώμα της χώρας, θα μείνουν στην ιστορία ως η τρόικα των εξολοθρευτών της διαφθοράς.

Αναμείνατε περισσότερα…Γιάννης - John
http://liberopoulos.gr/listcats3.php?subaction=showfull&id=1240909110&archive=&start_from=&ucat=12&

Συμπλήρωμα: Πριν από κάποιες ημέρες είχε κυκλοφορήσει, πάλι, μια παρόμοια «είδηση» από έτερον ιστολόγιο Εξ Αμερικής!!!

Φαίνεται ότι πολύ σύντομα θα έχουμε συμπληρωμένο το πάζλ…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Γιάννης Παπαμιχαήλ]

ΣΠΙΘΕΣ ΚΑΙ ΤΣΑΚΜΑΚΟΠΕΤΡΕΣ




Η τσακμακόπετρα είναι φθαρμένη. Όχι μόνο από τις αμφίβολες πολιτικές αρετές του Θεοδωράκη, τις εντολώς δυσανάλογες με την καλλιτεχνική του προσφορά. Ούτε μόνο από τις ακόμα πιο αμφίβολες ηγετικές του ικανότητες – μία από τις οποίες θα ήταν βέβαια η καλύτερη επιλογή των στενών συνεργατών του και των εκπροσώπων του.

Ούτε τελικά επειδή η δική του έστω υστεροφημία ως καλλιτέχνη θα έπρεπε να είναι αντικείμενο μεγαλύτερου σεβασμού από όσους δηλώνουν ότι θα επιθυμούσαν να συμμετέχουν στα όργανα λήψης αποφάσεων αυτού του συμπαθούς, αλλά πολύ ολίγου και ελάχιστα ανεξάρτητου κινήματος «Ανεξάρτητων Πολιτών».

Εκείνων δηλαδή των αγανακτισμένων ανθρώπων που δικαίως μεν αισθάνονται την ανάγκη να κάνουν κάτι κατά του επαχθούς μνημονίου και της κυβέρνησης που επιχειρεί να υλοποιήσει τις αποικιοκρατικές συμβάσεις που προβλέπονται σε αυτό, σε βάρος προφανώς των κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα του κόσμου της εργασίας και των απομάχων του, αλλά φαίνονται να μην γνωρίζουν καθόλου κάποιο άλλο τρόπο συμμετοχής σε αυτό το κίνημα διαμαρτυρίας παρά εκείνο που συγκροτείται μέσα από δομές μάλλον προβληματικές, ίσως και αντιδημοκρατικές. Μέσα από λειτουργίες παράδοξες για ένα κίνημα της αριστεράς και νομιμοποιημένες ή έστω ανεκτές αποκλειστικά από το υποθετικό πολιτικό κύρος που μοιάζει να διαθέτει για πολλούς μεσήλικες δημοκράτες η εμβληματική φυσιογνωμία του ίδιου του Θεοδωράκη.

Εντούτοις, όλοι καταλαβαίνουμε ότι μέσα από διαδικασίες αδιαφανών διαπραγματεύσεων και συγκρούσεων μεταξύ διαφόρων φιλόδοξων μικροηγετών σε ρόλο επιγόνων – και των ομάδων που περιστρέφονται με αξιώσεις καθοδηγητικές γύρω από τη σφαίρα επιρροής τους, δεν μπορούν να αναπτυχθούν σήμερα αξιόπιστα κοινωνικά κινήματα αμφισβήτησης της κυβερνητικής πολιτικής, όσο προκλητικά και αν είναι τα μέτρα που ψηφίζονται.

Και αυτό φαίνεται ακόμα και με γυμνό μάτι. Είναι διάχυτο, όπως η γενικευμένη δυσπιστία και η λαϊκή απόγνωση. Εκείνη που εδώ και καιρό έχει πάψει να τραγουδάει στις ταβέρνες, ίσως και να συγκινείται από την μουσική παράδοση της αντίστασης και του λαϊκού καημού που μας αφήνει ο Θεοδωράκης σαν πολύτιμη κληρονομιά.

Αυτήν μπορούμε άραγε να την ζωογονήσουμε; Και με ποιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να ασχοληθεί σοβαρά με την αναδιάρθρωση όχι μόνο του δημόσιου χρέους, αλλά και των κοινωνικών και πολιτικών νοοτροπιών όλων εκείνων των πολιτών που καθυβρίζονται ως κοπρίτες και έχουν καταντήσει να ντρέπονται για τα κοινωνικά τους κεκτημένα, τις πολιτισμικές τους παραδόσεις ή τις ιστορικές τους μνήμες;

Χρειάζεται κατά τη γνώμη μου επειγόντως μια πολιτισμικού και εκπαιδευτικού τύπου παρέμβαση νέας μορφής ικανή να αξιοποιήσει μεσοπρόθεσμα την παραπάνω κληρονομιά.

Όσον αφορά τους πραγματικούς ή κατά φαντασία νέους αντιμνημονιακούς πολιτικούς ηγέτες, θα λέγαμε ότι βέβαια, δρυός πεσούσης, πας ανήρ είναι πιθανόν να ελπίζει ότι κάποτε θα «ξυλευτεί».

Ωστόσο, στην περίπτωση τουλάχιστον του Θεοδωράκη, η ίδια η «δρυς» με τις ορθές, αλλά απολύτως γενικόλογες αντιμνημονιακές διακηρύξεις του συμπαθούς υπερήλικα συνθέτη, ίσως μοιάζει σήμερα περισσότερο με έναν αειθαλή μαϊντανό, διψασμένο πάντα γα την υγρασία της προβολής καi της αναγνώρισής του ως πολιτικού ταγού του αποικιοκρατούμενου και πολιτικά αποσυντονισμένου ελληνικού λαού.

Ο Θεοδωράκης προβάλλεται άλλωστε συστηματικά σαν μια άτυπη υποψηφιότητα στην προεδρία της δημοκρατίας μιας εξίσου άτυπης – αριστεροφιλελεύθερης, μεταβατικής «κυβέρνησης αρίστων», που ενδεχομένως προετοιμάζεται στα παρασκήνια για να διαδεχτεί κάποια στιγμή στη σκηνή τον θίασο που προς το παρόν κυβερνάει ακόμα τη χώρα.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο δημοφιλής μουσικοσυνθέτης είναι ήδη ικανός, όπως κάθε μαϊντανός, να διακοσμήσει όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα που τον εκθέτουν καθημερινά στη δημόσια θέα – ακόμα και εκείνα πίσω από τις διάφανες κουρτίνες των οποίων σκηνοθετούνται, ως πολιτισμικά και πολιτικά δρώμενα, οι νεοοθωμανικοί προσανατολισμοί της κυβέρνησης, καθώς και οι πολιτικές της εξάρτησης και της υποτέλειας που ερήμην έστω των καλών προθέσεων του Θεοδωράκη και των συνεργατών του, συμβαδίζουν απόλυτα με τις πολλαπλές διασπάσεις της ελληνικής κοινωνίας, τις απόπειρες αποχαύνωσής της και την απουσία δυναμικών αντιδράσεων στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Ας μην βαυκαλιζόμαστε λοιπόν με «σπίθες» που δεν καίνε. Η τσακμακόπετρα είναι φθαρμένη. Τόσο όσο και τα πυροτεχνήματα της Ανάστασης που κάθε χρόνο εύχεται ο ένας στον άλλον.

Πέρα λοιπόν από τις βαρύγδουπες «φιλικές εταιρείες» και τα άλλα μυστικοπαθή ή ρομαντικά οράματα της Αναγέννησης των αντιστασιακών φρονημάτων του λαού, για να «αλλάξουμε ζωή» ή για να ξαναβρούμε τα αυτονόητα, θα πρέπει ίσως να ξαναδούμε σε ποιο ακριβώς σημείο «πήραμε τη ζωή μας λάθος».

Υ.Γ. Μόλις πληροφορήθηκα για την αδιαθεσία του κ. Θεοδωράκη και για την εισαγωγή του στο νοσοκομείο. Του ευχόμαστε όλοι περαστικά.

* Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ
τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας
Παντείου Πανεπιστημίου