Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΚΛΕΟΞΑΝΘΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Σαβ Φεβ 12, 2011 9:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Του Thierry Meyssan*
Μετάφραση από τα γαλλικά: Κλεοπάτρα Κατακάλου




Τα μεγάλα ΜΜΕ παθιάζονται με τις διαδηλώσεις στην Αίγυπτο και προφητεύουν την έλευση της δημοκρατίας κατά το δυτικό πρότυπο, σε όλη την Εγγύς Ανατολή. Ο Thierry Meyssan απορρίπτει αυτήν την ερμηνεία. Κατά την άποψή του αντίρροπες δυνάμεις αναπτύσσονται στην περιοχή και η απόρροιά τους κατευθύνεται ενάντια στην τάξη των ΗΠΑ.

Réseau Voltaire 31 Ιανουαρίου 2011




Εδώ και μια βδομάδα αντηχούν στα Μέσα Ενημέρωσης της Δύσης οι διαδηλώσεις των καταπιεσμένων που αναταράσσουν τις μεγάλες αιγυπτιακές πόλεις.

Χαράζουν μία παράλληλο γραμμή με τις διαδηλώσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του Ζίνε Ελ Αμπεντίνε Μπεν Αλι στην Τυνησία και προκαλούν ένα επαναστατικό ρεύμα στον αραβικό κόσμο.


Σύμφωνα πάντα με τα ΜΜΕ της Δύσης, αυτό το κίνημα θα μπορούσε να εξαπλωθεί στη Λιβύη και στη Συρία. Θα μπορούσε, συνεχίζουν, να εκμεταλλευθεί τους «λαϊκούς» (κοσμικούς) δημοκράτες και όχι τους ισλαμιστές δεδομένου ότι η επιρροή των θρησκευομένων υπερτιμήθηκε από την κυβέρνηση Μπους και «το καθεστώς των Μολλάχ» στο Ιράν αποτελεί έναν μπαμπούλα. Έτσι θα πραγματοποιείτο επίσης η ευχή του Μπάρακ Ομπάμα στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου: Η δημοκρατία θα κυριαρχήσει στην Εγγύς Ανατολή.

Αυτή η ανάλυση είναι λανθασμένη σε όλα της τα σημεία.

Πρώτον: Οι διαδηλώσεις στην Αίγυπτο έχουν αρχίσει εδώ και πολλούς μήνες. Τα δυτικά ΜΜΕ δεν έδωσαν καμία σημασία διότι πίστευαν ότι δεν θα κατέληγαν πουθενά. Οι Αιγύπτιοι δεν «μολύνθηκαν» από τους Τυνησίους αλλά είναι οι Τυνήσιοι αυτοί που άνοιξαν τα μάτια των Δυτικών για να δουν τι διαδραματίζεται στην περιοχή αυτή.

Δεύτερον: Οι Τυνήσιοι επαναστάτησαν εναντίον ενός καθεστώτος και μιας διοίκησης διεφθαρμένων που έθεσαν σταδιακά όλη την κοινωνία σε μόνιμη στέρηση, αφαιρώντας κάθε ελπίδα από τις κοινωνικές τάξεις, τις πολυπληθέστερες.




Η αιγυπτιακή εξέγερση δεν στράφηκε εναντίον αυτού του τρόπου εκμετάλλευσης αλλά εναντίον καθεστώτος και διοίκησης που είναι τόσον απορροφημένα στο να υπηρετούν τα ξένα συμφέροντα ώστε δεν έχουν πλέον τη δύναμη να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες του πληθυσμού τους.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών η Αίγυπτος γνώρισε πολυάριθμες εξεγέρσεις είτε εναντίον της συνεργασίας με το σιωνισμό είτε με έρεισμα την πείνα. Αυτά τα δύο θέματα είναι αρρήκτως συνδεδεμένα. Οι διαδηλωτές επιστρατεύουν φύρδην μίγδην τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, τον αποκλεισμό της Γάζας, τα δικαιώματα της Αιγύπτου στα νερά του Νείλου, τη διχοτόμηση του Σουδάν, την κρίση της στέγης, την ανεργία, την αδικία και τη φτώχεια.

Εξ άλλου η Τυνησία διοικείτο από ένα αστυνομικό καθεστώς, ενώ η Αίγυπτος από ένα καθεστώς στρατιωτικό. Χρησιμοποιώ εδώ τον όρο «διοικείτο» και όχι «κυβερνάτο» διότι και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για Κράτη υπό κηδεμονία, μετα-αποικιοκρατική, στερούμενα από εξωτερική πολιτική κι από ανεξάρτητη άμυνα. Προκύπτει ότι ο στρατός στην Τυνησία μπόρεσε να παρέμβη μεταξύ λαού και της αστυνομίας του δικτάτορα, ενώ στην Αίγυπτο το πρόβλημα θα λυθεί με αυτόματο ντουφέκι μεταξύ στρατιωτικών.

Τρίτον: Εάν τα γεγονότα στην Τυνησία και στην Αίγυπτο αποτελούν μία ενθάρρυνση για όλους τους καταπιεσμένους λαούς, αυτοί οι λαοί δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα που έχουν πλάσει τα δυτικά ΜΜΕ στο κεφάλι τους. Για τους δημοσιογράφους, οι κακοί είναι οι κυβερνήσεις οι οποίες αντιμάχονται ή διατείνονται πως αντιμάχονται την πολιτική της δύσης. Ενώ για τους λαούς, τύραννοι είναι εκείνοι οι οποίοι τους εκμεταλλεύονται και συνάμα τους εξευτελίζουν. Για το λόγο αυτό δεν νομίζω ότι θα συντρέξουν οι ίδιες εξεγέρσεις στη Δαμασκό.

Η κυβέρνηση του Μπασάρ ελ Ασσάντ αποτελεί το καύχημα των Συρίων:

Τάχθηκε στο στρατόπεδο της Αντίστασης κι έμαθε να διαφυλάττει τα εθνικά συμφέροντα χωρίς να υποκύπτει ποτέ στις πιέσεις. Έμαθε ιδίως να προστατεύει τη χώρα από τη μοίρα που της επεφύλαττε η Ουάσιγκτον: όρα το χάος στο Ιράκ ή το θρησκευτικό δεσποτισμό στη Σαουδική Αραβία. Σίγουρα του έχει ασκηθεί δριμύτατη κριτική σε πολλά σημεία της κυβέρνησής του αλλά αναπτύσσει μια αστική τάξη και συνακόλουθα τις δημοκρατικές διαδικαστικές λειτουργίες στη λήψη αποφάσεων.

Αντιστρόφως,
όσον αφορά τον αραβικό κόσμο, κράτη όπως η Ιορδανία και η Υεμένη είναι ασταθή, η δε επιδημία μπορεί να πλήξει και την Μαύρη Ήπειρο, π.χ. τη Σενεγάλη.

Τέταρτον: τα δυτικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν με καθυστέρηση ότι ο ισλαμικός κίνδυνος αποτελεί ένα σκιάχτρο για διαβατικά πουλιά. Θα πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι πυροδοτήθηκε από τις ΗΠΑ του Κλίντον και από τη Γαλλία του Μιττεράν στη δεκαετία του 90 στην Αλγερία, κατόπιν δε φούσκωσε από την κυβέρνηση Μπους, μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και τροφοδοτήθηκε από τις νέο-συντηρητικές κυβερνήσεις της Ευρώπης του Μπλαίρ, της Μέρκελ και του Σαρκοζύ.

Επίσης πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε το κοινό μεταξύ του Βαχαμπισμού της Σαουδικής και της ισλαμικής επανάστασης του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνύ. Με το να αποδίδουμε και στα δύο τον τίτλο των «ισλαμιστών» δεν είναι απλώς παράλογο αλλά αποτελεί προσπάθεια συσκότισης της αλήθειας.

Οι Σαούντ χρηματοδότησαν σε συμφωνία με τις ΗΠΑ μουσουλμανικές ομάδες σεχταριστών που εξυμνούν την επιστροφή στην εικόνα της κοινωνίας του 7ου αιώνα, στην εποχή του προφήτη Μωάμεθ. Δεν έχουν μεγαλύτερη επιρροή στον αραβικό κόσμο από την κοινότητα των ¶μις στις ΗΠΑ, με τα κάρα τους και τΆ άλογα.

Η επανάσταση του Χομεϊνί δεν αποσκοπεί να εγκαθιδρύσει μία τέλεια θρησκευτική κοινωνία αλλά να ανατρέψει το σύστημα της παγκόσμιας κυριαρχίας.

Επιβεβαιώνει ότι η πολιτική δράση είναι ένα μέσο του ανθρώπου θυσιαστικής προσφοράς και υπέρβασης και κατά συνέπεια είναι δυνατόν να βρει κανείς στο Ισλάμ την απαραίτητη ενέργεια για την αλλαγή.

Οι λαοί της Εγγύς Ανατολής δεν επιδιώκουν να αντικαταστήσουν τις αστυνομικές ή στρατιωτικές δικτατορίες που τους τσακίζουν με θρησκευτικές δικτατορίες. Δεν υπάρχει κίνδυνος ισλαμικός.

Ταυτόχρονα, το επαναστατικό ισλαμικό ιδεώδες που έχει ήδη δημιουργηθεί από την Χεζμπολάχ στην κοινότητα των χιιτών του Λιβάνου, επηρεάζει από δω και στο εξής τη Χαμάς στην κοινότητα των σουνιτών της Παλαιστίνης. Έχει τη δυνατότητα να παίξει ένα καθοριστικό ρόλο στα κινήματα υπό εξέλιξη και ήδη τον παίζει στην Αίγυπτο.

Πέμπτον. Όσο και αν δυσαρεστεί ορισμένους παρατηρητές, παρΆ όλο που συνδράμουμε στην επαναφορά του κοινωνικού θέματος, αυτό το κίνημα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν μια απλή μάχη των τάξεων. Οι κυρίαρχες τάξεις, βεβαίως, φοβούνται τις λαϊκές επαναστάσεις αλλά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα.

Ως εκ τούτου δεν μας εξέπληξε ότι ο βασιλεύς Αμπνταλάχ της Σαουδικής Αραβίας τηλεφώνησε στον πρόεδρο Ομπάμα για να του ζητήσει να σταματήσει αυτές τις ταραχές στην Αίγυπτο και να προστατεύσει επί τόπου τις κυβερνήσεις της περιοχής, τη δική του πρωτίστως. Αλλά είναι αυτός ο ίδιος βασιλεύς Αμπνταλάχ, ο οποίος πρόσφατα υποστήριξε μια αλλαγή στην κυβέρνηση του Λιβάνου, δια της δημοκρατικής οδού. Εγκατέλειψε τον Σααντ Χαριρί, λιβανο-σαουδάραβα δισεκατομμυριούχο και βοήθησε τον "Συνασπισμό της 8ης Μαρτίου", στον οποίον περιλαμβάνεται και η Χεζμπολλάχ, να αντικαταστήσουν τον πρωθυπουργό με έναν άλλον λιβανο-σαουδάραβα μεγιστάνα τον Ναχιμπ Μικάτι. Ο Χαρίρι είχε εκλεγεί από βουλευτές που αντιπροσώπευαν το 45% του εκλογικού σώματος ενώ ο Μικάτι μόλις εξελέγη από βουλευτές που εκπροσωπούν το 70% των εκλογέων. Ο Χαρίρι ήταν υποτελής του Παρισιού και της Ουάσιγκτον, ο Μικάτι δηλώνει πολιτική υποστήριξης στην εθνική Αντίσταση.

Το ζήτημα του αγώνα εναντίον του σιωνιστικού προγράμματος υπερτερεί καθοριστικά από την αντίθεση των ταξικών συμφερόντων. Εξ άλλου οι διαδηλωτές βάλλουν περισσότερο κατά του ψευδοφιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος που επεβλήθη από τους σιωνιστές παρά κατά της κατανομής του πλούτου.

Έκτον. Εάν επανέλθουμε στο αιγυπτιακό θέμα, βλέπουμε ότι τα δυτικά ΜΜΕ τριγυρίζουν καλπάζοντας τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι τον οποίον έχουν στέψει αρχηγό της αντιπολίτευσης. Είναι κωμικό. Ο Μ. Ελ Μπαραντέι είναι ένα πρόσωπο γνωστό στην Ευρώπη, καθΆ ότι αντιστάθηκε για κάποιο διάστημα στην κυβέρνηση Μπους χωρίς να αντιταχθεί πλήρως. Ενσαρκώνει επομένως την καλή συνείδηση των ευρωπαίων απέναντι στο Ιράκ, οι οποίοι ναι μεν είχαν ταχθεί κατά του πολέμου, κατέληξαν όμως να υποστηρίζουν την κατοχή.

Αντικειμενικά δε ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι είναι το χλιαρό νερό που έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης προκειμένου να μην το πάρει ο Χανς Μπλιξ. Είναι βασικά μία προσωπικότητα χωρίς κανένα αντίκτυπο στην ίδια του τη χώρα. Θα ήταν πολιτικά ανύπαρκτος εάν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» δεν τον είχαν καταστήσει φερέφωνό τους στα δυτικά ΜΜΕ.

ΟΙ ΗΠΑ έχουν κατασκευάσει αντιπολιτευόμενους πιο αντιπροσωπευτικούς, όπως τον Αϊμάν Νουρ, τον οποίο δεν θΆ αργήσουν να βγάλουν από το μανίκι παρΆ όλο που οι θέσεις του υπέρ του οικονομικού ψευδο-φιλελευθερισμού τον απαξιώνουν ανταγωνιστικά μέσα στην κοινωνική κρίση που διέρχεται η χώρα.

Όπως και να έχει, στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο δύο μαζικές οργανώσεις ριζωμένες στον πληθυσμό, οι οποίες αντιπολιτεύονται από παλαιά την τρέχουσα πολιτική: Οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» από τη μια και η «Εκκλησία Χριστιανών Κοπτών» από την άλλη (έστω και αν ο Μακ. Πατριάρχης Σενούντα ο Γ΄ διαχωρίζει τη σιωνιστική πολιτική του Μουμπάρακ την οποία αντιμάχεται, από τον "Ραΐς" με τον οποίο συμβιβάζεται).

Αυτό το σημείο έχει διαφύγει από τα δυτικά ΜΜΕ τα οποία άφησαν την κοινή γνώμη να πιστέψει ότι οι κόπτες ήταν κατατρεγμένοι από τους μουσουλμάνους ενώ ήσαν κατατρεγμένοι από τη δικτατορία του Μουμπάρακ.
Εδώ απαιτείται μία παρένθεση: Ο Χόσνι Μουμπάρακ τοποθέτησε προ ολίγου καιρού τον Ομάρ Σουλεϊμάν στη θέση του αντιπροέδρου. Είναι καθαρά μια κίνηση που αποσκοπεί να καταστήσει πιο δύσκολη την ενδεχόμενη φυσική του εξόντωση από τις ΗΠΑ. Ο Μουμπάρακ έγινε πρόεδρος δεδομένου ότι είχε διορισθεί αντιπρόεδρος όταν οι ΗΠΑ άφησαν να δολοφονηθεί ο πρόεδρος Ανουάρ Ελ Σαντάτ από την ομάδα Αϊμάν Αλ Ζαουαχρί. Έτσι μέχρι πρό τινος αρνείτο να ορίσει αντιπρόεδρο από το φόβο μήπως δολοφονηθεί με τη σειρά του. Διορίζοντας τον στρατηγό Σουλεϊμάν διάλεξε ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του μαζί με τον οποίο έβαψε τα χέρια του με το αίμα του Σαντάτ.

Εφεξής για να καταληφθεί η εξουσία δεν αρκεί να σκοτωθεί ο πρόεδρος, χρειάζεται να εκτελεσθεί κι ο αντιπρόεδρός του. Τώρα που ο Ομάρ Σουλεϊμάν είναι ο βασικός δημιουργός της συνεργασίας με το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα τον προστατεύσουν σαν την κόρη του οφθαλμού τους.. Επίσης ο Σουλεϊμάν μπορεί να βασισθεί στον Τσαχάλ (ισραηλινό στρατό) σε κόντρα με τον Λευκό Οίκο. Ήδη από τώρα έχει φέρει δεινούς σκοπευτές και υλικό από το Ισραήλ σε ετοιμότητα για να σκοτώσουν τους πρωτοπόρους μέσα στο πλήθος.

Έβδομον: η τρέχουσα κατάσταση αποκαλύπτει τα αντιφατικά της κυβέρνησης ΗΠΑ.

Ο Μπάρακ Ομπάμα κατά την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου πρόσφερε τη χείρα του στους μουσουλμάνους κι έκανε έκκληση για δημοκρατία. Ωστόσο, σήμερα, θα κάνει το παν προκειμένου να εμποδίσει να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές στην Αίγυπτο. Εάν τα καταφέρνει να βολεύεται με μία νόμιμη κυβέρνηση στην Τυνησία, αυτό δεν είναι εφικτό στην Αίγυπτο. Τις εκλογές θα εκμεταλλευθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι Κόπτες. Θα όριζαν κυβέρνηση που θα άνοιγε τα σύνορα της Γάζας και θα απελευθέρωνε το εκατομμύριο των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι. Οι Παλαιστίνιοι με τη βοήθεια των γειτόνων τους Λιβάνου, Συρίας και Αιγύπτου θα τίναζαν έτσι το σιωνιστικό ζυγό.

Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών οι στρατηγικοί νόες του Ισραήλ έχουν μελετήσει ένα στρεβλό χτύπημα. Λαμβάνοντας υπΆ όψη ότι η Αίγυπτος αποτελεί μία κοινωνική βόμβα κι ότι η επανάσταση εκεί είναι αναπόφευκτη κι επίκειται, έχουν οραματισθεί να ενθαρρύνουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα προς όφελος κάποιου φιλόδοξου και ακατάλληλου αξιωματικού. Αυτός ο τελευταίος, λοιπόν, θα εξαπόλυε πόλεμο εναντίον του Ισραήλ και θα αποτύγχανε. Το Τελ Αβίβ θα εύρισκε τοιουτοτρόπως εκ νέου το στρατιωτικό του γόητρο, θα ανακτούσε το Όρος Σινά και τα φυσικά του πλούτη. Γνωρίζουμε ότι η Ουάσιγκτον αντιτίθεται σθεναρά στο σενάριο αυτό, ιδιαίτερα δύσκολο στην πραγματοποίησή του.

Τελειώνοντας, αμετακίνητη παραμένει η Αγγλο-σαξωνική Αυτοκρατορία σΆ εκείνες τις αρχές που καθόρισε το 1945:
κείται ευνοϊκά απέναντι στις δημοκρατίες που κάνουν την «καλή επιλογή» (αυτή της δουλοπρέπειας) κι αντιτίθεται στους λαούς με την «κακή επιλογή» (δηλ. αυτή της ανεξαρτησίας).

Κατά συνέπεια, εάν το κρίνουν αναγκαίο η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα υποστηρίξουν ψυχρά ένα λουτρό αίματος στην Αίγυπτο αρκεί ο στρατιωτικός αυτός που θα επιβληθεί των άλλων να εγγυάται ότι θα διαιωνίσει το διεθνές status quo.

*Ο Τhierry Meyssan είναι πολιτικός αναλυτής και πρόεδρος του Reseau Voltaire.
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Φεβ 17, 2011 12:36 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Αίγυπτος : Ένας στρατός συγκροτημένος και εξοπλισμένος από το Πεντάγωνο
του Manlio Dinucci
Γεωγράφου, γεωπολιτικού
Reseau Voltaire 4 Φεβρουαρίου 2011
Μετάφραση: Κλεοπάτρα Κατακάλου



Ανώτεροι αξιωματικοί κατά τη διάρκεια των ασκήσεων Bright Star 05/06 στη στρατιωτική πόλη Μουμπάρακ. Ο αιγυπτιακός στρατός συγκροτήθηκε κι εξοπλίστηκε από τις ΗΠΑ για να εφαρμόσει τη μεμονωμένη ειρήνη Ισραήλ-Αιγύπτου.

Η απεικόνιση της παρούσας κατάστασης στην Αίγυπτο από τα ατλαντικά ΜΜΕ ταυτίζει τη λαϊκή εξέγερση με εμφύλιο πόλεμο και στήνει το στρατό σε θέση διαιτητού. Είναι αναμφίβολα ψευδής.

Η κυβέρνηση του προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ και ο στρατός του αποτελούν προϊόντα της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως και της τυφλής υποστήριξης προς το Ισραήλ.

Η εικόνα των αρμάτων να φρουρούν τα νευραλγικά κέντρα του Καΐρου, με πλήθος διαδηλωτών τριγύρω τους, είναι συμβολική. Πρόκειται για Μ1 Α1 ¶μπραμς, τα τρομερά αμερικανικά τάνκς της τελευταίας τεχνολογίας που κατασκευάστηκαν στην Αίγυπτο βάσει μιας συμφωνίας συμπαραγωγής. Συμβολίζουν το μέτρο στο οποίον εμπλέκονται οι ΗΠΑ ως προς τη συγκρότηση των αιγυπτιακών ενόπλων δυνάμεων καθώς και το μέγεθος της εμπιστοσύνης που προσέδωσαν στο καθεστώς του Μουμπάρακ. Μέσα σε 30 έτη τούς προμήθευσε η Ουάσιγκτον πολεμική βοήθεια αξίας περί τα 60 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, στα οποία προστίθενται κι άλλα κρυφά κονδύλια.

Προς το παρόν το πολίτευμα Μουμπάρακ λαμβάνει από τις ΗΠΑ περί τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο και συγκαταλέγεται κατΆ αυτόν τον τρόπο ανάμεσα στους κυριώτερους δικαιούχους μετά το Ισραήλ. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του ποσού δαπανάται στην αγορά αμερικανικών όπλων. Δεδομένου δε ότι η αξία τους υπερβαίνει την οικονομική δυνατότητα της αιγυπτιακής κυβέρνησης, η Αίγυπτος συσσώρευσε ένα χρέος απέναντι στις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον όμως απεδείχθη γενναιόδωρη:

Το 1990,
προκειμένου να ανταμείψει την Αίγυπτο για τη συμμετοχή της στον επικείμενο πόλεμο εναντίον του Ιράκ, χορήγησε μία άφεση του στρατιωτικού χρέους ύψους 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Δέκα χρόνια αργότερα, τους παραχώρησε μία απίστευτη πίστωση ύψους 3,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων: έτσι κατάφεραν νΆ αποκτήσουν 24 καταδιωκτικά-βομβαρδιστικά F16 τελευταίας τεχνολογίας, 3 πυραύλους Πάτριοτ καθώς κι άλλα πρωτοποριακά οπλικά συστήματα.

Εξ άλλου το Πεντάγωνο προμήθευσε τις ένοπλες δυνάμεις της Αιγύπτου και με όπλα που διέθετε σε πλεόνασμα ή κι άλλα που αντικαταστάθηκαν από καινούργια νέας γενιάς, ετήσιας αξίας κάποιων εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Συγχρόνως εξάσκησε Αιγύπτιους αξιωματικούς και στρατιώτες, των ειδικών δυνάμεων ιδίως, διοργανώνοντας κάθε δύο χρόνια την επιχείρηση Βright Star, μία μεγάλη στρατιωτική άσκηση που λαμβάνει χώρα στην Αίγυπτο με τη συμμετοχή περίπου 25.000 αμερικανών στρατιωτικών.

Κατά τρόπο σημαδιακό, στα διοικητήρια που δημιουργήθηκαν από το Πεντάγωνο σε παγκόσμια κλίμακα, η Αίγυπτος του Μουμπάρακ δεν υπάγεται στην στρατιωτική διοίκηση της Αφρικής (Africom) αλλά αποσχίστηκε από την Ήπειρο για να υπαχθεί στην Κεντρική Διοίκηση (Centcom), της οποίας η αρμοδιότητα καλύπτει την Εγγύς Ανατολή του πετρελαίου.

Η Αίγυπτος, εξηγεί η Centcom «παίζει ένα ρόλο-κλειδί στην άσκηση μιας σταθεροποιητικής επιρροής στην Εγγύς Ανατολή, ιδιαίτερα προκειμένου να «αντιμετωπίσει την αυξανόμενη αστάθεια της Γάζας».

Η Centcom συνεχίζει λοιπόν να λειτουργεί σε στενή επαφή με τις αιγυπτιακές δυνάμεις, προκειμένου να «αποκλείσει τα παράνομα φορτία όπλων στους εξτρεμιστές της Γάζας και να παρεμποδίσει να επεκταθεί η αστάθεια της Γάζας στην Αίγυπτο κι επέκεινα».

Η κυβέρνηση της Αιγύπτου στην πραγματικότητα πρόκειται «να αντιμετωπίσει μία εσωτερική απειλή από εξτρεμιστές». Επομένως η εξωτερική βοήθεια των ΗΠΑ είναι «θεμελιώδης προκειμένου να ενδυναμώσει την αιγυπτιακή κυβέρνηση».



O στρατός των ΗΠΑ έχει συγκροτήσει Αιγύπτιους στρατιωτικούς για οδομαχίες (εν προκειμένω γυμνάσια στη στρατιωτική πόλη Μουμπάρακ). Η στρατηγική υποστήριξη της Αιγύπτου στο Ισραήλ αποκλείει κάθε μορφή δημοκρατίας σε μία χώρα στην οποία η πλειοψηφία του πληθυσμού αντιτίθεται στο σιωνιστικό πρόγραμμα. Απαιτεί τη συγκρότηση από τις ΗΠΑ μιας στρατιωτικής δικτατορίας


ΣΆ αυτό το πλαίσιο, είναι αξιοσημείωτο το θέμα της τελευταίας άσκησης Bright Star: «Στρατιωτικές επιχειρήσεις σε έδαφος αστικό». Στην άσκηση που διεξήχθη τον Οκτώβριο του 2009 υπό τη διεύθυνση του Πενταγώνου με τη συμμετοχή ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ, οι αιγυπτιακές δυνάμεις εξασκήθηκαν στον πόλεμο που διεξάγεται στο εσωτερικό μίας μεγάλης μητρόπολης κι όχι στον πόλεμο της ερήμου.

Η άσκηση Bright Star διεξήχθη στη στρατιωτική πόλη Μουμπάρακ, στρατιωτικό πεδίο που κατασκευάστηκε ειδικά για την επιχείρηση αυτή και στο οποίο έδωσαν φυσικά το όνομα του δικτάτορα.

Επομένως, τα πάντα έχουν προβλεφθεί προκειμένου να αντιμετωπισθεί εσωτερική ταραχή εξτρεμιστών. Με τη διαφορά ότι αυτή πήρε τις διαστάσεις μιας λαϊκής εξέγερσης. Και με τη διαφορά ότι είναι άγνωστο το πώς θα συμπεριφερθούν εν προκειμένω οι στρατιωτικοί -νεοσύλλεκτοι κατά μεγάλο μέρος - οι οποίοι επιβιβασμένοι σε αμερικανικά άρματα made in Egypt, θα πρέπει να εγγυηθούν ότι η Αίγυπτος θα παραμείνει και μετά την πτώση του Μουμπάρακ στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ.

Σημείωση: Για την καλύτερη κατανόηση του άρθρου θα πρέπει να μελετηθεί σε συνάρτηση με το πολύ κατατοπιστικό κείμενο του Thierry Meyssan: Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=26441#26441


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Φεβ 18, 2011 6:56 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΑΙΓΥΠΤΟΣ: Εξέγερση και Τάξη

Η απομάκρυνση Μουμπάρακ εγκαινιάζει μια καινούργια περίοδο, μια παρατεταμένη διαδικασία μεταβολών του αιγυπτιακού και αραβικού γεωπολιτικού τερραίν. Ο κινητοποιημένος λαός της Αιγύπτου κινδυνεύει να γίνει το μεγάλο θύμα μιας νοθευμένης Μεταπολίτευσης της οποίας η περιδίνηση έχει ως κεντρικούς ελκυστές την επικυρίαρχη κάστα του Στρατού, την φιλελεύθερη Κοινωνία Πολιτών-ΜΚΟ και την Μουσουλμανική Αδελφότητα, ενώ σαφώς υπόκειται στη συνθλιπτική βαρυτική επενέργεια του Αμερικανο-Ισραηλινού μεσανατολικού Προγράμματος.

Στις χώρες της Εσπερίας τα διάφορα Think Tanks, οι Διαμορφωτές της Κοινής Γνώμης και τα Διεθνή Μέσα Παραπληροφόρησης ενορχηστρώνουν διαρκώς την καθημερινή συσκότιση, ανάμειξη, παραπλάνηση και ωραιοποίηση ως προς τα πραγματικά δεδομένα της αιγυπτιακής και αραβικής αφύπνισης.

Το πρώτο πέπλο της συσκότισης αφορά την επιδίωξη αποφυγής μιας καθολικής κατακραυγής για την ξεδιάντροπη ιμπεριαλιστική-σιωνιστική υποκρισία. Η οποία δια μέσου της μακρόχρονης εκπαίδευσης του προσεταιρισμένου προσωπικού, της ισχυρής χρηματοδότησης και υποστήριξης των φιλοδυτικών αραβικών δικτατοριών, διασφάλιζε εκτός τον αιγυπτιακό «πυλώνα» το πλήρες δίκτυο των υποτελών τοπικών κρατών-πελατών και τον απρόσκοπτο έλεγχο ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Μόνο για το καθεστώς Μουμπάρακ οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόσφεραν απλόχερα μια εξωτερική στρατιωτική βοήθεια που στα 30 χρόνια έφθασε στο ύψος των 60 δισ. δολ. και όπου σημαντικότατο τμήμα αυτών των χρημάτων έχει δαπανηθεί στην προμήθεια αμερικανικού εξοπλισμού. Παρ΄ όλα αυτά τώρα γινόμαστε οι έκπληκτοι θεατές ενός ξαφνικού «ανθρωπιστικού» - «δημοκρατικού» ξυπνήματος των αμερικανικών και ευρωπαϊκών ελίτ οι οποίες θέτουν πομπωδώς στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα των «μεταρρυθμίσεων» και της απαλλαγής της περιοχής από τους εξασθενημένους, λόγω των μαζικών αντιδράσεων, δεσποτικούς ηγέτες-παραβάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Σημαντικό μερίδιο συμμετοχής σε τούτη την υποκρισία έχει και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ο οποίος ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, συστεγαζόταν θαυμάσια με τους «σοσιαληστές» δικτάτορες Χόσνι Μουμπάρακ της Αιγύπτου και Μπεν ΄Αλι της Τυνησίας (οι οποίοι διαγράφτηκαν τέλη του Γενάρη 2011) ενώ σήμερα πλέον και σε συγχροτισμό με ολάκερο το ανώτατο δυτικό πολιτικό προσωπικό, αναφέρεται στις αυθεντικές «στιγμές απελευθέρωσης» και στην ανάγκη «οικοδόμησης ισχυρού και βιώσιμου δημοκρατικού συστήματος».

Το δεύτερο πέπλο της ανάμειξης ενέχεται στη γεωπολιτική στρατηγική της αμερικανικής υπερελίτ. Αν και η τελική έκβαση της Αιγυπτιακής εξέγερσης είναι ακόμα ασαφής μπορούμε σχετικά εύκολα μέσα στο χάος της «δημιουργικής καταστροφής» να διακρίνουμε τις εξωτερικές παρεμβάσεις της υπερεθνικής ολιγαρχίας και τη συνδρομή της με τρόπο καθοριστικό στη συγκρότηση του ηγεμονικού αντιπολιτευτικού πόλου με σκοπό να ελεγχθεί τόσο το νόημα όσο και ο πολιτικός σχεδιασμός του αιγυπτιακού λαϊκού κινήματος και να βαφτεί ο εξεγερσιακός τυφώνας με ένα καινούργιο «χρώμα» από τα πλείστα εκείνα της «πολύχρωμης» φαρέτρας του «δημοκρατικού ιμπεριαλισμού». Ο πόλος αυτός λοιπόν οικοδομήθηκε υπό την τυπική οργανωτική μορφή του «Εθνικού Μετώπου για την Αλλαγή» και το κεκρυμμένο ουσιαστικό πατρονάρισμα των παγκοσμιοποιητών του «International Crisis Group» (των George Soros, Zbigniew Brzezinski, Martti Ahtisaari, Javier Solana, Jacques Delors, Shimon Peres, Kofi Annan κλπ κλπ) και με συντονιστή τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι. Πασίγνωστα επίσης αμερικάνικα ιδρύματα όπως το «National Endowment for Democracy-NED», το «Freedom House-FH» κ.α. με οργανική σχέση με το «Council on Foreign Relations-CFR», το «U.S. Congress», τη «Central Intelligence Agency-C.I.A» κλπ έχουν εμπλακεί ποικιλοτρόπως στη δημοκρατική ενεργοποίηση της νεολαίας για την «αλλαγή του καθεστώτος». 'Εμμεσα με χρηματοδότηση και άμεσα μέσω της «Κοινωνίας Πολιτών» και των Μ.Κ.Ο. της ενώ με δραστικά hi-tech εργαλεία συντονισμού (Twitter, Facebook καθώς και αρκετά Blogs) συγκέντρωναν το δυναμικό τους εδώ και μια τριετία επενδύοντας στην καλλιέργεια του φιλελεύθερου κοινωνικού εργαστήριου-φυτωρίου για τη δημιουργία ενός νέου μαχητικού και προσανατολισμένου στις δυτικές αξίες πολιτικού προσωπικού. Ας σημειωθεί ότι το «Κίνημα 6 του Απρίλη» του Ελ Μπαραντέι συμμετείχε από το 2008 σε οργανωμένη από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ - και σε διασύνδεση με το επιχορηγούμενο από υπερεθνικά ολιγοπώλια AYM Movements.org - «Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας για τα Κινήματα Νεολαίας». Τα δε αποκαλούμενα «ανεξάρτητα συνδικάτα» υποβοηθήθηκαν οργανωτικά με την αποφασιστική συνδρομή του αμερικανικού «National Endowment for Democracy-NED». Από το άλλο μέρος το «αντίπαλο δέος», η Μουσουλμανική Αδελφότητα βρισκόταν για μακρό διάστημα σε συνομιλίες με εξουσιοδοτημένους υψηλόβαθμους αξιωματούχους των ΗΠΑ ενώ έμπρακτα είχε ήδη προσχωρήσει από τον Ιούλιο 2010 στην «Εθνική Συνενόηση» με τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι και στη συγκρότηση «Μετώπου συλλογής υπογραφών επτά σημείων» και αυτό με κεντρικό αίτημα τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση» στην Αίγυπτο. Ο Ελ Μπαραντέι είναι σήμερα η κατασκευασμένη κεντρική προσωπικότητα του φωτεινού μέλλοντος της αιγυπτιακής κοινοβουλευτικής δημοκρατικής μεταπολίτευσης. Και αυτό με τη συστράτευση στα δικά του βήματα ολόκληρου σχεδόν του φάσματος των αντιπολιτευτικών κινήσεων: Από τους ακτιβιστές του «Κινήματος 6 του Απρίλη» και της ομάδας «Είμαστε Όλοι Χαλέντ Σαΐντ» στο Facebook (του Ουαέλ Γκονίμ, βασικού στελέχους της Google Μέσης Ανατολής), του «Aιγυπτιακού Κινήματος για την Αλλαγή-Kefaya», τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ως και Αριστερούς ριζοσπάστες και Κομμουνιστές.

Το τρίτο πέπλο αυτό της παραπλάνησης θέλει να προσδιορίσει και να μορφοποιήσει μονοσήμαντα τόσο το περιεχόμενο όσο και το αποτέλεσμα της μαζικής διαμαρτυρίας ως μια ευρύτερη κίνηση για τη «δημοκρατική μεταρρύθμιση και αλλαγή». Για την αυτοσυνείδηση και την αδιάλειπτη προπαγάνδα της δυτικής ολιγαρχίας η εξέγερση της αιγυπτιακής νεολαίας, υπό την επίδραση και ως συνέχεια του αρχικού ξεσηκωμού της νεολαίας της Τυνησίας, αποτυπώνει και αντιπροσωπεύει τη θέληση των αραβικών λαών για απελευθέρωση από τον πολιτικό δεσποτισμό και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Πρόκειται για την κατασκευασμένη από τον «δημοκρατικό ιμπεριαλισμό» κοσμοεικόνα της ιστορίας κατά την οποία όλοι οι αγώνες και όλα τα κινήματα οφείλουν να πορεύονται εξαναγκαστικά προς μια κατεύθυνση, αυτή της δυτικότροπης δημοκρατίας. Πρόκειται για την μεγάλη φιλελεύθερη πολιτική μυθοπλασία που αποκρύβει προσεκτικά το θεμελιώδες γεγονός ότι στη σημερινή εποχή του πλανητικού υπερεκμεταλλευτικού Χρηματοδεσποτικού Συστήματος, η έμμεση δημοκρατία όχι μόνο είναι μια απόλυτη στρέβλωση της λαϊκής θέλησης και κυριαρχίας (που μόνο η άμεση δημοκρατία θα εγγυούταν) αλλά αυτή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία συνιστά την άλλη όψη της δικτατορίας υπό κοινοβουλευτικό μανδύα. Δικτατορίας που απλά θέλει να αντλεί τη νομιμότητα της όχι από το θεϊκό ή το στρατιωτικό νόμο αλλά από τον ολοκληρωτικά ελεγχόμενο συναγωνισμό του εκλογικού consensus και την επικυρωτική συμμετοχή όλων των κομμάτων στο παιγνίδι ενός διεφθαρμένου παρλιαμενταρισμού. Και εάν η ιστορία πάει να ξεφύγει από τα δίκτυα της αυτοκρατορικής προσταγής, αν γλιστρήσει λίγο πέρα από το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής διανομής της ψήφου, εάν επίσης τείνει να μετακινηθεί προς το καθοριστικό πεδίο της οικονομικής δημοκρατίας δηλαδή του κοινωνικού ελέγχου των παραγωγικών-βιοτικών μέσων και της ισόμετρης κατανομής του πλούτου, τότε οι ειρηνικές δημοκρατικές παραμυθιάρικες φωνές του «Ελεύθερου Κόσμου» θα αντιστραφούν αυτοστιγμής στα πιο θορυβώδη εμβατήρια και προσκλητήρια των σωτηριολογικών πολέμων της «Νέας Τάξης».

Το τέταρτο πέπλο ωραιοποιεί επικοινωνιακά και νομιμοποιεί το οργανωμένο από την αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία και υποστηριζόμενο από τους ευρωκομπάρσους της γεωπολιτικής, σχέδιο Β ήτοι το Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο. Το οποίο φαινομενικά υποτίθεται έρχεται να υπηρετήσει την «εθνική βούληση» για ομαλό συντεταγμένο δρομολόγιο στη «δημοκρατική νέα εποχή» ενόσω ουσιαστικά αποσκοπεί στην αδιαμφισβήτητη πρόσδεση και ενσωμάτωση της προστρέχουσας σε ιστορικό συμβιβασμό Μουσουλμανικής Αδελφότητας στο ιμπεριαλιστικό status quo και βεβαίως στην αποφυγή μεταβίβασης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής εξουσίας στο μαζικό κίνημα και στον αιγυπτιακό λαό ο οποίος βιάστηκε να εορτάσει πανηγυρικά πολύ νωρίς τα επινίκια της παραίτησης Μουμπάρακ δίχως καν να έχει ανατρέψει το κυριαρχούμενο από τη Δύση υπεραυταρχικό στρατιωτικο-πολιτικό σύστημα. Αλλά βιάστηκαν επίσης και πλείστοι αναλυτές «εμπειρογνώμονες» να ανακηρύξουν τον αδίστακτο πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και εκλεκτό της CIA / Mossad, αντιπρόεδρο Ομάρ Σουλεϊμάν, ως πιθανό επόμενο πρόεδρο της Αιγύπτου. Όμως στην εξαρτημένη και κυριαρχούμενη από τις ΗΠΑ στρατιωτική κάστα η πραγματική διαχείριση έχει μετατοπιστεί στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο το οποίο δεν διευθύνεται από τον Σουλεϊμάν αλλά από τον υπουργό άμυνας Μοχάμεντ Χουσέιν Ταντάουι. Αυτός όντας σε απευθείας στενή διασύνδεση με την αμερικάνικη κυβέρνηση, ένθερμος υποστηρικτής της «ισραηλινο-αιγυπτιακής ειρήνης» και πιστωμένος με την «σταθεροποιητική» και «διαιτητική ουδετερότητα» του στρατού στην δεκαοκταήμερη εξέγερση, θέτει με αξιώσεις παρακαταθήκη για την προεδρική υποψηφιότητα. Το Στρατιωτικό Προνουντσιαμέντο έρχεται λοιπόν να προφυλάξει τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη περιοχή, να καθησυχάσει το Ισραήλ εγγυούμενο τις τριαντάχρονες συμφωνίες από το Καμπ Ντέιβιντ, να αντιμετωπίσει την εσωτερική απειλή των θυλάκων του ισλαμικού φονταμενταλισμού, σε συνδυασμό με την κατοχύρωση και διαιώνιση των ειδικών συμφερόντων της στρατιωτικής κάστας στον πλούτο και στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική διαμόρφωση της Αιγύπτου. Και αυτά τα ειδικά συμφέροντα δεν αφορούν μόνο τα βραχυπρόθεσμα πραγματικά οφέλη τα οποία απολαμβάνουν οι στρατιωτικοί σχετικά με την προνομιακή τους πρόσβαση σε πλήθος αγαθά και υπηρεσίες αλλά είναι και τα μακροπρόθεσμα και διαρκώς επεκτεινόμενα (από τη δεκαετία του Ά90) στον βιομηχανικό-οικονομικό τομέα όπου εδώ πάνω από το 20% υπόκειται στην ιδιοκτησία του στρατού.

Είναι πιθανό ο στρατιωτικός μηχανισμός κάτω από τη κηδεμονία της υπερεθνικής ολιγαρχίας και του αμερικανο-ισραηλινού άξονα να προετοιμάσει μια νέα καθεστωτική φάση αυτή της πολιτικής «Πακιστανοποίησης» παραμένοντας θεματοφύλακας και εγγυητής μιας ποδηγετημένης κοινοβουλευτικής «δημοκρατικής» μετάβασης. Μετάβασης όπου θα τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα των εκλογών του Σεπτέμβρη 2011 μονάχα στο βαθμό που εξασθενίσει η μετωπική δυναμική των αντιπολιτευτικών δυνάμεων και ειδικότερα της (αντίπαλης προς το ένοπλο τζιχάντ) μετριοπαθούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας που τώρα προσκαλείται στο τραπέζι της μεταπολίτευσης υπό τους όρους του σεβασμού των γεωστρατηγικών δεσμεύσεων Αιγύπτου-ΗΠΑ-Ισραήλ και της αποφυγής κάθε προοπτικής αυτοδύναμης ηγεμονίας. Ηγεμονίας που σε τελική ανάλυση θα αποτελούσε ένα αραβικό αντίγραφο της τουρκικής μορφής ισλαμικής διακυβέρνησης του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα από την άλλη φαίνεται ανήμπορη να συγκροτήσει και να προβάλει αξιώσεις αποκλειστικής κυριαρχίας στο Αιγυπτιακό σκηνικό. Αυτό όμως δεν στέκεται εμπόδιο στο να καθορίσει μια ρεαλιστική στοχοθεσία για εκλογική ανάδειξη της σε πρώτη πολιτική δύναμη μιας αυριανής διακυβέρνησης υπό συνθήκες «νομιμότητας» κατά τις οποίες ο στρατός θα συνεχίζει να διατηρεί την πραγματική εξουσία της Αιγύπτου. Επιπρόσθετα για να περπατήσει τούτη η προοπτική μιας διαχειρίσιμης μεταπολίτευσης και με το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο ως μεταβατική διακυβέρνηση, η εξυγίανση και η ανάταξη του άλλου καθεστωτικού εταιρικού στυλοβάτη, του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (NDP) δεν μπορεί παρά να βρίσκεται υποχρεωτικά στην ημερήσια διάταξη.

(Πηγή: http://tileplagktoiplanai.blogspot.com/ )
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες