Εθνικό και διεθνικό

[Ροβεσπιέρος]

Εθνικό και διεθνικό
(Αρχίζουν να το συζητούν κάποιοι αριστεροί κύκλοι)



Έστω και πολύ καθυστερημένα αρχίζει να αναπτύσσεται κάποιος προβληματισμός και ΔΙΑΛΟΓΟΣ μέσα σε κάποιους χώρους της «αριστεράς» πάνω στα «εθνικά ζητήματα», τα αγρίως αφορεσμένα…

Το παρακάτω κείμενο του Στάθη Κουβελάκη, στην «Εποχή» είναι αποκαλυπτικό.

Περιττό να πούμε ότι χαιρετίζουμε αυτή την «αφύπνιση»!!!

Εξάλλου αυτά τα ζητήματα τα έχουμε αναπτύξει διεξοδικά στο ΡΕΣΑΛΤΟ και ήταν αυτός ο «αριστερός» αφορισμός τους που δημιούργησε την ΑΝΑΓΚΗ έκδοσης του ΡΕΣΑΛΤΟ.

Φυσικά αυτοί που συζητάνε σήμερα το «εθνικό» είναι, στην πλειονότητά τους, οι ίδιοι που μας αφόριζαν, σαν «εθνικιστές, με φανατικό τρόπο.

ΕΧΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ….

Λίγα ακόμα λόγια για να έχει μια πιο σαφή εικόνα ο αναγνώστης.

Η ομάδα γύρω από την «Εποχή» με τον Μπανιά επικεφαλής διασπάστηκε γύρω στο 1999, με σημείο τριβής τη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία.

Μία πτέρυγα, με τον Τάκη Μαστρογιαννόπουλο ίδρυσε, μαζί και με άλλες δυνάμεις την «Κομμουνιστική Ανανέωση» (συμμετείχαμε και εμείς τότε σε αυτή την ομάδα).

Ο Τάκης Κουβελάκης συμμετείχε και αυτός στην «Κομμουνιστική Ανανέωση».

Το 2000 η «Κ.Α.» συμπράττει εκλογικά με το ΚΚΕ.

Μετά από ένα μικρό διάστημα «έσπασε» τη σύμπραξη και εντάχθηκε στο νεφέλωμα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.

Στο μεταβατικό αυτό διάστημα, πριν την ένταξη, είχαμε θέση σε εσωτερικές συζητήσεις τα «εθνικά ζητήματα» και το «λαθρομεταναστευτικό».

Η αντίδραση της ομάδας ήταν κάθετα και φανατικά αρνητική. Ο Στάθης Κουβελάκης δεν συμμετείχε σε αυτές τις συζητήσεις…

Σήμερα φαίνεται ότι στο εσωτερικό της ομάδας κυοφορούνται διαφορετικές αντιλήψεις…

Διαβάστε τώρα το άρθρο, θα παραθέσουμε στη συνέχεια και κάποια επιλεγμένα δικά μας.

Ευρωπαϊσμός ή διεθνισμός;

Του Στάθη Κουβελάκη
"Εποχή", 21.11.2010

Υπάρχουν φορές που οι διαφωνίες δεν αφορούν τόσο τις απαντήσεις που δίνονται σε ένα ερώτημα αλλά το ίδιο το ερώτημα.

Κάτι παρόμοιο πιστεύω ότι συμβαίνει με την περίπτωση του φίλου και συντρόφου Τάκη Μαστρογιαννόπουλου (ΤΜ) στο άρθρο του με τίτλο «Οι εθνικές και διεθνείς πλευρές της κοινωνικής ανατροπής» (« Εποχή », 7 Νοεμβρίου 2010).

Απαντώντας σε προηγούμενο κείμενό μου στα « Ενθέματα » (« Αυγή », 10 Οκτώβρη 2010), ο ΤΜ αναφέρει ως «φλέγοντα και επίδικα ζητήματα της συγκυρίας”, το «μεταβατικό πρόγραμμα, τη στάση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ”, και, τέλος, το “ιδιαίτερα σημαντικό» θέμα της “σχέσης του εθνικού με το διεθνές”. Και διευκρινίζει αμέσως ότι “εξάλλου με αυτό το τελευταίο θα ασχοληθώ”.

Μπορούμε όμως να έχουμε σήμερα, εντός της Αριστεράς, μια πολιτική, και όχι αφηρημένα ακαδημαϊκή, συζήτηση για τη σχέση του εθνικού με το διεθνές χωρίς να δίνουμε κεντρική θέση ακριβώς σ’ αυτά τα «φλέγοντα και επίδικα ζητήματα της συγκυρίας”, όπως τα χαρακτηρίζει ο ΤΜ, που είναι το χρέος, ο ρόλος της ΕΕ, η λειτουργία της ευρωζώνης;


Ας μιλήσουμε για την ιστορία...

Κατ’ αρχήν, ο ΤΜ φαίνεται να πιστεύει πως ναι, και αφιερώνει τα δύο τρίτα του κειμένου του σε μια ιστορική αναδρομή για να στηρίξει την προφανή, κατά την γνώμη μου, θέση ότι οι επαναστατικές (αλλά και οι αντίστροφες αντεπαναστατικές) περίοδοι των νεώτερων χρόνων είχαν πάντα μια διεθνή διάσταση.

Κατ’αρχήν ευρωπαϊκή, το 19ο αιώνα, και όλο και πιο παγκόσμια τον 20ο.

Ετσι λοιπόν, γράφει ο ΤΜ, “η ανυπαρξία ευρωπαϊκού λαού, ουδόλως εμπόδισε την ευρωπαϊκή επανάσταση να εμφανιστεί, κατά περιόδους”. Ούτε, μπορούμε να προσθέσουμε, η ανυπαρξία “παγκόσμιου λαού” εμπόδισε, το 1968, “ένα παλιρροϊκό κύμα”, σύμφωνα με τα λόγια του ΤΜ, να “συγκλονίσει όχι μόνο την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο”.

Ο διεθνής χαρακτήρας των επαναστατικών δυναμικών δε σημαίνει ότι τα υποκείμενά τους είναι ενιαία σε διεθνές επίπεδο, δηλαδή “υπερεθνικά”, με την αυστηρή έννοια του όρου.

Σημαίνει όμως ότι στην ταξική πάλη το εθνικό επίπεδο αρθρώνεται με το διεθνές. Η διατύπωση των Μαρξ και Ενγκελς στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος επί του θέματος είναι η γνωστή διάκριση μεταξύ “μορφής” και “περιεχομένου”:

“ο αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν κι όχι στο περιεχόμενο, είναι στη μορφή κατ’αρχήν εθνικός. Το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει φυσικά πριν απ’όλα να τελειώσει με τη δική του αστική τάξη”. Και παρ’όλο τον προφητικό τρόπο με τον οποίο το Μανιφέστο αναγγέλει την έλευση της “παγκόσμιας αγοράς’, την συνακόλουθη “εκμηδένιση των εθνικών βιομηχανιών” και την “ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών”, στο καθαυτό πολιτικό επίπεδο, η εθνική “μορφή” της πάλης του προλεταριάτου κρίνεται ως καθοριστικής στρατηγικής σημασίας: “το προλεταριάτο, υποχρεωμένο κατ’αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να εξυψωθεί σε εθνική τάξη, να συγκροτηθεί το ίδιο σε έθνος, είναι κι αυτό το ίδιο εθνικό, αν και καθόλου με την έννοια της αστικής τάξης”.

Αν λοιπόν η προοπτική της επανάστασης είναι διεθνής, η επαναστατική κρίση και το κεντρικό της επίδικο, δηλαδή η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, κρίνονται σε εθνικό επίπεδο.

Για να το πούμε διαφορετικά, το εθνικό επίπεδο δεν αντιπαρατίθεται αλλά αποτελεί αντίθετα την αναγκαία διαμεσολάβηση για την ανάπτυξη του διεθνούς περιεχομένου της ταξικής πάλης.

Γι αυτό και χωρίς όντως την παραμικρή “εθνική μονομέρεια ή στενά εθνικό προσανατολισμό”, όπως ορθά επισημαίνει ο ΤΜ, οι Μαρξ και Ενγκελς είχαν συγκεκριμένες εθνικές στρατηγικές και θέσεις, αρχίζοντας από την ίδια τους τη χώρα.

Στο Μανιφέστο δηλώνουν ότι “οι κομμουνιστές στρέφουν κυρίως την προσοχή τους στη Γερμανία”, και θα υποστηρίξουν με πάθος, καθ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης του 1848, αλλά και σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους, την εθνική ενοποίηση της Γερμανίας, το πρώτο από τα 17 αιτήματα που διατυπώνει η Ενωση των Κομμουνιστών αμέσως μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης του Μάρτη στο Βερολίνο.

Εξ’άλλου, όταν ο επιτιθέμενος Βοναπάρτης ο Τρίτος αρχίζει το γαλλο-πρωσικό πόλεμο του 1870, οι Μαρξ και Ενγκελς θα πάρουν το μέρος της Πρωσίας, όσο η Πρωσία βρίσκεται σε αμυντική θέση και οι εχθροπραξίες διεξάγονται στο έδαφός της. Κάτι που θα τους οδηγήσει σε (προσωρινή) διακοπή των σχέσεών τους με τους Γάλλους σοσιαλιστές, και σε μόνιμη ρήξη με τον Μπακούνιν, που ασταμάτητα τους κατηγορεί για « γερμανικό εθνικισμό » και «πανγερμανισμό ».


… αλλά και για την ταμπακιέρα

Δε νομίζω ότι υπάρχει διαφωνία σε αυτά τα σημεία με τον ΤΜ, ο οποίος εξ’ άλλου δέχεται τον καθοριστικό ρόλο του εθνικού επιπέδου στη διαμόρφωση των ταξικών συσχετισμών, αν και εισάγει μια ισχυρή δόση απροσδιοριστίας όταν προσθέτει ότι “η εκτεταμένη καπιταλιστική διεθνοποίηση απαιτεί όλο και περισσότερο διεθνείς λύσεις”.

Μήπως μ’ αυτό εννοεί, όπως ας πούμε ο Τόνι Νέγκρι και οι ιδεολόγοι της ονομαζόμενης “παγκοσμιοποίησης”, ότι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου καταργεί το ρόλο των εθνικών κρατών;

Η συζήτηση αυτή έχει θαρρώ ήδη γίνει, και σίγουρα μπορούμε να τη συνεχίσουμε, αλλά δεν είδα να διατυπώνει κάποιο σχετικό επιχείρημα. Μήπως τότε εννοεί ότι ειδικά στην Ευρώπη, λόγω ΕΕ, έχει αρχίσει μια υπέρβαση του κράτους-έθνους;

Ούτε τέτοιο επιχείρημα κατάφερα να βρω στο κείμενό του, και επιπλέον θα ερχόταν σε αντίφαση με την ιστορική του θεώρηση, που δεν διακατέχεται από παρόμοιο ευρωκεντρισμό εφ’όσον τονίζει τον εντεινόμενο διεθνή και παγκόσμιο χαρακτήρα των επαναστατικών κυμάτων.

Το ερώτημα που τίθεται τότε είναι σε τι αναφέρεται ακριβώς ο ΤΜ όταν καταλογίζει σε “μια σειρά θεωρητικά και πολιτικά στελέχη της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς”, χωρίς να τα κατανομάζει, ότι ερωτοτροπούν με τον “σοσιαλισμό σε μια μόνη χώρα”, το σταλινισμό, και τον “οικονομικό ρεαλισμό”.

Υποθέτω (γιατί αλλιώς γιατί να τα γράφει ως απάντηση σε κείμενό μου?) ότι αναφέρεται σε αυτά που απέφυγε επιμελώς να συζητήσει στο υπόλοιπο άρθρο του, δηλαδή στην άποψη για μονομερή στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ.

Περιέργως όμως εδώ η κριτική του συγκλίνει με αυτή των αδιαμφισβήτητων εγχώριων οπαδών του σταλινισμού και του “σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα” που αποκρούουν μετά βδελυγμίας αυτήν την πρόταση ως “διαχειριστική”, “κεϋνσιανή” και “ανάχωμα” στην “λαϊκή εξουσία” που πρεσβεύουν οι ίδιοι και που θα τα λύσει όλα.

Ακόμη πιο περίεργο ίσως είναι ότι οι μοναδικές υπολογίσιμες δυνάμεις που έχουν διακηρύξει την ανάγκη της νέας διεθνούς στην οποία καταλήγει ο ΤΜ (ας μου επιτραπεί να επισημάνω ότι εδώ έχω προηγηθεί όπως δείχνει η συνέντευξη που έδωσα στο Πριν στις 17 Σεπτέμβρη), αρχίζοντας από τη Βενεζουέλα του Τσάβες, και σύσσωμη σχεδόν τη Λατινοαμερικάνικη ριζοσπαστική αριστερά, είναι πρωτοπόροι υποστηρικτές της μονομερούς στάσης πληρωμών και της ανάκτησης των εργαλείων για εθνικά ανεξάρτητη οικονομική πολιτική, προωθώντας ταυτόχρονα τη συνεργασία και την ολοκλήρωση του νότιου κώνου της ηπείρου σε αντινεοφιλελεύθερες βάσεις.

Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο κινείται και το διεθνές δίκτυο για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM), με επικεφαλής το στέλεχος της 4ης Διεθνούς Ερίκ Τουσέν, που θεωρεί ότι έφθασε η στιγμή για μια δημιουργική μεταφορά της λατινοαμερικάνικης εμπειρίας στην Ευρώπη.

Αλλά και τάσεις του τροτσκιστικού χώρου κινούνται πλέον σ’αυτό το πλαίσιο όπως φαίνεται από το σημαντικό κείμενο του θεωρητικού και ηγετικού στελέχους του βρεταννικού SWP Αλεξ Καλλίνικου στο τελευταίου τεύχος του κομματικού περιοδικού International Socialism Journal .

Κάνοντας εκτενείς αναφορές στη δουλειά του Κώστα Λαπαβίτσα και στην ελληνική περίπτωση, ο Καλλίνικος επιχειρηματολογεί υπέρ της μονομερούς στάσης πληρωμών και της εξόδου από την ευρωζώνη, αντικρούοντας λεπτομερώς την άποψη ότι τέτοια αιτήματα είναι “εθνικιστικά”.

Γιατί άραγε όλοι αυτοί οι κατά τα άλλα αποκλίνοντες σε πλήθος θέματα αριστεροί να συγκλίνουν ακριβώς σε αυτήν την ατζέντα ; Ισως γιατί καταλαβαίνουν κάτι που ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς αρνείται με επιμονή να δει: ότι η ΕΕ και η ευρωζώνη είναι μηχανισμοί στυγνής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας των ισχυρών επί των πιο αδύναμων.

Οτι, κατά συνέπεια, η ρήξη μ’αυτούς αποτελεί ταυτόχρονα αναγκαίο στοιχείο της αριστερής εθνικής στρατηγικής και διεθνιστικό καθήκον. Ή ευρωπαϊσμός ή διεθνισμός, η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά καλείται όλο και πιο πιεστικά να επιλέξει.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Γραμμένο το 2002. Αναδημοσιευμένο στο ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-3
Εθνικό ή διεθνικό;



Οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» συγχέουν το διεθνισμό (όχι χωρίς ιδεολογική και πολιτική ιδιοτέλεια) με την κατηγορηματική άρνηση του εθνικού ζητήματος.

Οι πολιτικά αφελείς παρασύρονται από το κουδούνισμα των λέξεων και με μια θεοκρατική προσήλωση υποκλίνονται στη λέξη «διεθνισμός» αφορίζοντας το «σκιάχτρο» του «εθνικού».

Η τυπική αυτή αντιπαράθεση διεθνικού-εθνικού δεν βγάζει πουθενά. Και αν είναι να αποφασίσουμε πάνω σε μια τυπική αντιπαράθεση φράσεων όλοι οι αριστεροί είναι με το διεθνισμό. Για έναν επαναστάτη κομμουνιστή (που ασφαλώς γνωρίζει ότι ο σοσιαλισμός έχει διεθνή διάσταση και όχι εθνική) η τυπική αντιπαράθεση των ζητημάτων είναι μέγα πολιτικό λάθος. Οι επαναστάτες διεθνιστές και όχι οι κοσμοπολίτες διεθνιστές γνωρίζουν ότι ο διεθνισμός προϋποθέτει τη σχέση ανάμεσα σε διά-φορα έθνη και όχι την άρνηση της εθνικής ταυτότητας.

Η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό είναι ένα απλουστευτικό, αντιδιαλεκτικό και ανιστόρητο σχήμα. Η πάλη των τάξεων μέσα στον καπιταλισμό προϋποθέτει την ύπαρξη της εθνικής ταυτότητας. Γι αυτό οι κλασικοί του μαρξισμού (από τον Μαρξ έως τον Λένιν και Τρότσκι) είχαν προσδιορίσει ότι η πάλη των τάξεων ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός ορίζοντάς της ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Φυσικά δεν έμειναν εκεί. Όριζαν ότι η εθνική διάσταση της πάλης για την εξουσία συνδέεται με την περιφερειακή και παγκόσμια διάσταση του προβλήματος. Για τους κλασικούς του μαρξισμού ανάμεσα στο εθνικό και διεθνικό υπάρχει μια διαλεκτική σχέση και όχι αντιπαράταξη..

Οι σημερινοί όμως «αριστεροί διεθνιστές» (ξεφτιλίζουν και την έννοια του διεθνισμού) γνωρίζουν από διαλεκτική όσο ένα τυφλός από χρώματα. Δεν θέλουν όμως να διδαχτούν και από την ιστορία. Και η ιστορία διδάσκει: οι «εθνικοί» πόλεμοι, οι διαιρέσεις και τα αιματοκυλίσματα των λαών δεν συνιστούν το αναπόφευκτο και θλιβερό επακόλουθο της αναγνώρισης του εθνικού ζητήματος, αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι ο καρπός της άρνησης και της ένοχης και της χυδαίας υποτίμησης του ίδιου του εθνικού ζητήματος.

Το εθνικό με το διεθνικό είναι δύο συστατικά του επαναστατικού κινήματος που δεν αντιπαρατίθενται, όπως ακριβώς δεν αντιπαρατίθεται η μεταρρύθμιση στην επανάσταση. Για τους επαναστάτες κομμουνιστές ο πρακτικός αγώνας για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, για τη βελτίωση της θέσης του εργαζόμενου λαού και μέσα στα πλαίσια ακόμα του σημερινού καθεστώτος, για δημοκρατικούς θεσμούς, αποτελεί το μοναδικό δρόμο «χειραγώγησης» της ταξικής πάλης και επίτευξης του τελικού σκοπού, που είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο και η κατάργηση της καπιταλιστικής εξουσίας.

Το ίδιο, ο αγώνας σε εθνικό επίπεδο (που συμπεριλαμβάνει και την υπεράσπιση της εθνικής υπόστασης, των εθνικών ελευθεριών και της ιστορίας ενός λαού) είναι το μέσο για την επίτευξη του διεθνισμού.

Εθνικό και διεθνικό συνδέονται με έναν άρρηκτο δεσμό.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η αντιπαράταξη του εθνικού με το διεθνικό, αλλά αν το εθνικό θα έχει προλεταριακό χαρακτήρα ή μικροαστικό. Αν δηλαδή η εθνική διάσταση της πάλης θα συνδέεται με τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη διεθνή διάσταση ή θα περιορίζεται στα εθνικά πλαίσια και στις εθνικές ουτοπίες. Η τυπική αντιπαράθεση μας οδηγεί σε ένα από τα παρακάτω δύο πολιτικά σφάλματα:

Πρώτο: Να εγκαταλείψουμε τον τελικό, ταξικό, ιστορικό στόχο και το εθνικό από μέσο να το μετατρέψουμε σε υπέρτατο σκοπό, το ίδιο όπως οι ρεφορμιστές αναγάγουν τις μεταρρυθμίσεις σε υπέρτατο σκοπό.

Δεύτερο: Να εγκαταλείψουμε κάθε αγώνα στα εθνικά ζητήματα και στο όνομα ενός αφηρημένου «διεθνισμού» να τα στιγματίζουμε ως «εθνικισμό» κλπ. Αυτό δηλαδή που κάνουν οι κοσμοπολίτες «αριστεροί» και οι διεθνιστικές σέχτες.

Αυτό όμως θέλει και η Νέα Τάξη, ακριβώς γιατί αυτός ο «διεθνισμός» χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για παθητικότητα, παραίτηση, ακόμα και προσαρμογή στις επιταγές της «Νέας Εποχής».

Αυτός ο «διεθνισμός» είναι ο διεθνισμός του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δηλαδή ο κοσμοπολιτισμός που συνίσταται στην εκμηδένιση και πολτοποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού, στην επιβολή μιας «ενιαίας ταυτότητας» και μιας «ενιαίας σκέψης».

Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της «Νέας Εποχής» αυτό ακριβώς κάνουν. Ταυτίζουν τον κοσμοπολιτισμό με το διεθνισμό.

Ο κοσμοπολιτισμός, όμως, ως ιδεολογία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεν αποτελεί μόνο την άρνηση και το μεγαλύτερο εχθρό της εθνικής οντότητας, αλλά και του διεθνισμού, ο οποίος απορρέει από την ανάγκη συμφιλίωσης και αλληλεγγύης των λαών, στη βάση της βουλητικής αυτενέργειας και του σεβασμού της εθνικής ταυτότητας. Ποτέ ο διεθνισμός δεν αρνήθηκε τα εθνικά ζητήματα και την εθνική ταυτότητα.

Αντίθετα, είναι ο ιμπεριαλιστικός κοσμοπολιτισμός (μιλιταριστικός εθνικισμός στο παρελθόν, πλανητικός μιλιταρισμός σήμερα) που περιφρονεί τα εθνικά ζητήματα και προκαλεί τους «εθνικούς πολέμους».

Σήμερα η κοσμοπολίτικη «Αριστερά», στο όνομα του αντιεθνικισμού όχι μόνο δεν διακρίνει τον πλανητικό μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά του παρέχει και ισχυρό ιδεολογικό άλλοθι. Γι αυτό είναι καταδικασμένη με αφανισμό…

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

ΟΙ θρήνοι: Η ακατανοησία του δράματος



Εκείνο που συναντά κανείς σήμερα μέσα στον κόσμο της πάλαι ποτέ αριστεράς είναι το αξιολύπητο γονάτισμά του μπροστά στις δυσκολίες και τους κινδύνους της ιστορίας: Ένα γονάτισμα το οποίο προέρχεται από την ενσωμάτωση αυτού του «αριστερού» κόσμου στον καπιταλιστικό κόσμο.

Αυτή την ενσωμάτωση πολλοί πρώην αριστεροί αγωνιστές δεν την έχουν συνειδητοποιήσει. Γι’ αυτό πιστεύουν ότι παραμένουν ακόμα αριστεροί.

Αυτή η τραγική τους κατάσταση τούς έχει οδηγήσει σε μια δραματική πτώση του ηθικού και σε θρηνωδίες.

ΟΧΙ μόνο δεν μπορούν να δράσουν, αλλά ούτε και να σκεφτούν μπορούνε πλέον όλοι αυτοί της πάλαι ποτέ αριστεράς.

Πολλοί διαπιστώνουν γενικά τη φρίκη αυτού του καπιταλιστικού κόσμου. Μόνο διαπιστώνουν γιατί οι πάντες τη βιώνουν, αλλά δεν μπορούν, πλέον, ούτε να σκεφτούν, ούτε να εξηγήσουν τη φρίκη.

Αναστενάζουν απλώς και χύνουν ποταμούς ηθικών δακρύων…

Ένα τέτοιοι κείμενο ηθικών δακρύων διαβάσαμε από τη συμπαθέστατη Ιωάννα Καρυστιάνη στο «Κλασσικοπερίπτωση»:

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/11/blog-post_4378.html

Διαβάζουμε μεταξύ άλλων:



«Δεν είναι μόνον... η Αριστερά στην Ελλάδα και παντού που έχει πρόβλημα. Εχουν και οι Απέναντι. Η κατάσταση μοιάζει εκτός ελέγχου και δεν υπάρχουν λύσεις στα τσεπάκια. Πειράματα γίνονται. Θα πιάσει το ροκάνισμα του κοινωνικού κράτους; Θα πιάσουν οι (δραματικές) αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις; Τώρα που ξηλώνουν θεμέλια, ο κατακερματισμός της Αριστεράς τούς πέφτει λουκούμι. Οι αριστερές δυνάμεις οφείλουν να στηρίξουν τον κόσμο με ενότητα στη δράση. Αυτό επείγει και στις παρούσες συνθήκες, μόνον αυτό παρέχει "ταυτότητα" σοβαρότητας. Θα πάρουν άλλες στροφές και τα μυαλά για περαιτέρω».

Συμπαθέστατη και τραγική Ιωάννα, ούτε την τραγωδία της «αριστεράς» ακόμα δεν έχεις καταλάβει.

Η «αριστερά» αυτή δεν είναι «Απέναντι», αλλά στην ίδια όχθη, μέσα στο σύστημα.

Γι αυτό και έχει πρόβλημα, γιατί δεν είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Αν ήταν Αριστερά θα ήταν «ΑΠΕΝΑΝΤΙ» και δεν θα είχε ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα.

Αντίθετα, θα αποτελούσε σήμερα την κεντρική και ακαταμάχητη πολιτική δύναμη ανατροπής των «απέναντι»…

Γι αυτό, αυτή η «αριστερά», επειδή δεν είναι «απέναντι», αλλά «δίπλα» και μέρος του καθεστώτος καταρρέει μαζί με τους «απέναντι» και το καθεστώς.

«Τώρα που ξηλώνουν θεμέλια», ξηλώνεται και αυτή η «αριστερά».

Ο «κατακερματισμός της Αριστεράς» δεν οφείλεται στις «κακές» προθέσεις» της ή στις «ιδιοτροπίες» της, αλλά στο γεγονός ότι δεν είναι Αριστερά, στο γεγονός ότι έχει μεταλλαχτεί σε γρανάζι ενός συστήματος που καταρρέει.

Όταν αυτή η «αριστερά» έχει βάλει πλάτες σε όλα τα στρατηγικά σχέδια του πλανητικού ιμπεριαλισμού, σχέδια που υπονομεύουν την εθνική και ταξική ύπαρξη και οργάνωση της κοινωνίας, ουσιαστικά έχει υπογράψει η ίδια την ληξιαρχική πράξη του θανάτου της.

Οι θρήνοι και τα ηθικά αναθέματα απλώς πιστοποιούν την ακατανοησία του δράματος.

Ας αφήσουμε τους θρήνους και ας προσπαθήσουμε να βάλουμε σε κίνηση το μυαλό μας και να καταλάβουμε…

[ΘΑΛΕΙΑ]

«Πόσο αργά μαθαίνει κανείς την αλήθεια!»

Την αλήθεια πάντα τη σκεπάζουν όγκοι σκουπιδιών, γι αυτό πρέπει να την επαναλαμβάνουμε συνεχώς…
Ο φίλος Κυπριανός μας θύμισε ξανά ένα απόσπασμα του Άρη που έχουμε δημοσιεύσει στα πρώτα τεύχη του ΡΕΣΑΛΤΟ
http://kyprianoscy.blogspot.com/2010/11/blog-post_30.html




ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ.....ΜΕΡΑ !!!

Αντιγραφή από το ιστολόγιο ksipnistere.

Μας κατηγορούν ότι εμείς επιβουλευόμαστε την τιμή. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «ηθικοί», που όταν περπατάνε μπερδεύουνται τα κεφάλια τους στα συρματα μιλανε για τιμη.
Αυτοί που πούλησαν τις γυναίκες και τις αδελφές στον κατακτητή, για να κάνουν τα νταραβέρια μαζί του και μας σκλάβωσαν διπλά, αυτοί πάνε τώρα να μας πείσουν ότι είναι οι κέρβεροι της τιμής και της ηθικής.
Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την......
ύπαρξη των συνόρων και του κράτους.
Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια
τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;

Όταν έξαφνα στα 1929-31 το κράτος ζήτησε, λόγω της οικονομικής κρίσης πού μάστιζε τότε τη χώρα μας να κατεβάσουν οι ξένοι ομολογιούχοι το ποσοστό που πληρώναμε σε τοκοχρεολύσια, οι Άγγλοι δέχτηκαν να το μειώσουν σε 35%, αλλά οι Έλληνες ομολογιούχοι αρνήθηκαν. Να λοιπόν, ποιος είναι ο πατριωτισμός τους! Αυτός φτάνει μέχρι το σημείο που δεν θίγονται τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι που μας κατηγορούν ότι επιδιώκουμε την κατάργηση των συνόρων και την διάλυση του κράτους, αυτοί τα ξεπουλάνε αυτά στην πρώτη ευκαιρία.
Με αυτά τα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν το λαό για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα και την εκμετάλλευση του. Και πολλές φορές το καταφέρνουν αυτό και μας πείθουν μάλιστα ότι έτσι είναι όπως τα λένε.
Πάρτε ένα παράδειγμα, απ' αυτό που γίνεται στα χωριά:
Ο χωριάτης καπνίζει τον καπνό που παράγει ο ίδιος. Μα τον πείσανε ότι αυτός είναι λαθραίος. Κι ο ίδιος ο χωρικός σου λέει ότι καπνίζει λαθραίο καπνό. Λες και δεν τον έσπειρε αυτός στον τόπο μας, αλλά τον έφερε από την Αμερική. Όπως βλέπετε λοιπόν κι ο ίδιος ο χωριάτης το πίστεψε, πως ο καπνός του είναι «λαθραίος».
Η αντίδραση δεν σταματά σε τίποτα μπροστά προκειμένου να εξαπατήσει το λαό, χρησιμοποιώντας γι αυτό όλα τα μέσα, όλη τη συκοφαντία και το ψέμα. Μα αυτές οι συκοφαντίες στην ύπαιθρο, όπου μας είδανε και μας νιώσανε, έγιναν συντρίμμια. Στις πόλεις θα γίνει κι αυτού το ίδιο.
Σε λίγες μέρες θα δείτε κι εσείς μόνοι σας την πραγματικότητα.

Γιατί ο δικός μας σκοπός είναι ένας:
Πώς θα ζήσει καλύτερα ο λαός μας! ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ {ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ 22/10/1944}

ΣΧΟΛΙΟ (αντι)γράφοντος

Πόσο αργά μαθαίνει κανείς την αλήθεια!
Πόσο στραβά του τη δίδαξαν!!
Πόσα ψέμματα συνεχίζουν να του λένε!!!

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Επίμαχα πολιτικά ζητήματα
(απλά μαθήματα για αριστερούς)
Ρεσάλτο, τεύχος-3 Φεβρουάριος 2006



«Το εθνικό ζήτημα και ο εθνικισμός είναι αδειανοί
φάκελοι μέσα στους οποίους κάθε εποχή και οι ταξικές
σχέσεις σε κάθε χώρα βάζουν το ιδιαίτερο υλικό τους περιεχόμενο».
ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ

Ο νόμος της αδράνειας βαραίνει και πάνω στην αριστερή σκέψη. Γινόμαστε συχνά ειδωλολάτρες φράσεων και συνθημάτων. Μετατρέπουμε τις έννοιες σε θεότητες και ήχους, σε νεκρές φόρμουλες. Μιλούμε για ρατσισμούς, εθνικισμούς κ.λπ. με τα στερεότυπα του παρελθόντος, δίχως να εξετάζουμε το «ιδιαίτερο υλικό τους περιεχόμενο». Ξεχνούμε ή θέλουμε να ξεχνούμε (καλύπτοντας τα τεράστια θεωρητικά μας κενά και την ανικανότητά μας να αναλύσουμε σε βάθος τα νέα φαινόμενα) ότι η διαλεκτική δεν δέχεται την απόλυτη ιδέα, την απόλυτη έννοια, τη φόρμουλα, τον τύπο. Κάτι που ήταν σωστό και προοδευτικό χθες σήμερα μπορεί να είναι λάθος και αντιδραστικό ή το αντίστροφο. Δεν υπάρχουν θεοί στις λέξεις και τις έννοιες…

Η στατική των «τσιτάτων»

Οι δογματικές αγκυλώσεις και οι πνευματικές μας οξειδώσεις εμποδίζουν να συλλάβουμε συγκεκριμένα και σε όλες τις ποικιλίες και διαστάσεις του το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Αδυνατούμε να αντιληφτούμε το πολυεδρικό πρίσμα της Νέας Τάξης. Με αυτάρεσκη στενοκεφαλιά πιστεύουμε ότι τα επιλεγμένα τσιτάτα δίνουν απάντηση σε όλα τα ζητήματα. Έτσι, όχι μόνο δολοφονούμε τη διαλεκτική σκέψη των μαρξιστών, αλλά μετατρέπουμε και τα γραφτά τους σε μούμιες αιγυπτιακές.

Ο μαρξισμός δεν έχει τίποτα κοινό με τη δογματική θεολογία. Έργα που γράφτηκαν πριν ένα ή δύο αιώνες δεν μπορούν να δίνουν έτοιμες συνταγές για το σήμερα.

Η ουσία αυτών των κλασικών έργων βρίσκεται στη διαλεκτική-ιστορική μέθοδο. Οι συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις προκύπτουν από την εφαρμογή αυτής της μεθόδου στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Όταν κανείς αντικαθιστά τη διαλεκτική με τη λογική των στατικών «τσιτάτων» εύκολα μπορεί να οδηγηθεί στον εξής παραλογισμό: Οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι και λοιποί να αυτοαναιρούνται μέσα από τα ίδια τους τα τσιτάτα ή ο ένας να αναιρεί τον άλλον! Γιατί πράγματι υπάρχει πληθώρα τσιτάτων αλληλοσυγκρουόμενων. Το κάθε ένα αποτυπώνει συγκεκριμένες συγκυρίες του εργατικού κινήματος, δηλαδή αντικαθρεφτίζει το «ιδιαίτερο υλικό περιεχόμενο» της ταξικής πάλης.

Όσοι σήμερα θέλουν να σερβίρουν την προπαγάνδα του πλανητικού ιμπεριαλισμού βάζουν και το περιτύλιγμα ενός επιλεγμένου «μαρξιστικού» τσιτάτου. Το αστείο είναι ότι κάποιοι αδαείς του ΣΥΝ που δεν έχουν στοιχειωδώς μελετήσει τους κλασικούς του μαρξισμού και ο Λένιν τους προκαλεί αλλεργία, «ανακάλυψαν» ένα τσιτάτο του Λένιν για το «σβήσιμο των εθνικών διακρίσεων, το γκρέμισμα των εθνικών φραγμών» κλπ. προκειμένου να αποφανθούν για τον «εθνικιστικό» χαρακτήρα του Ρεσάλτο!

Συνιστούμε σε όλους αυτούς τους αδαείς κοσμοπολίτες ή τους άλλους υστερικούς δογματικούς «αντιεθνικιστές» να μελετήσουν καλύτερα το Λένιν. Γιατί οι άμοιροι, δίχως να το αντιλαμβάνονται, εμφανίζουν, με την τυπολατρική τους προσήλωση στα τσιτάτα, το Λένιν ως οπαδό της κατάργησης των «εθνικών συνόρων» από τον καπιταλισμό! Όταν είναι ήδη γνωστό ότι ο Λένιν θεωρούσε αντιδραστική ουτοπία ακόμα και τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς. Επίσης είναι γνωστή η κατηγορηματική θέση του Λένιν:

«Κάτω τα σύνορα; Είναι αφετηρία της αναρχίας… Μόνο όταν η σοσιαλιστική επανάσταση γίνει πραγματικότητα και όχι μια μέθοδος, μπορεί το σύνθημα «κάτω τα σύνορα» να είναι ένα σωστό σύνθημα.»( Λένιν Απρίλης 1917 «Πάνω στο εθνικό ζήτημα».

Ο Λένιν δεν έχει καμιά σχέση με την άποψη των σύγχρονων «αριστερών» δοσίλογων της πλανητικής εξουσίας. Δηλαδή με την άποψη που υποστηρίζει ότι το γκρέμισμα των εθνικών συνόρων από τον καπιταλισμό είναι τάχα προοδευτική εξέλιξη.

Μια τέτοια άποψη είναι αντιδραστική και αντεπαναστατική. Σύμφωνα με αυτή οι σιδηρόφρακτες στρατιές της Βέρμαχτ που κατέλυαν τα εθνικά σύνορα επιτελούσαν «προοδευτικό» έργο! Το ίδιο και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σήμερα που καταλύει τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, της Σομαλίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ και επιχειρεί δια της βίας να ενώσει τις αγορές με το γκρέμισμα των εθνικών συνόρων κάτω από τη δική του δικτατορική εξουσία επιτελεί και αυτός προοδευτικό έργο!

Η νεοταξική προπαγάνδα σήμερα πλασάρεται με αριστερές μεταμφιέσεις, πατώντας πάνω σε «μαρξιστικά» στερεότυπα και ξύλινα τσιτάτα. Η πολιτική ανάλυση όμως, γενικά η πολιτική, δεν γίνεται με δύο χρώματα: το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή…

Ποιος πρέπει να καταργήσει το έθνος-κράτος

Οι μαρξιστές σε καμιά περίπτωση δεν είναι υπέρμαχοι του εθνικού κράτους, των δομών και των θεσμών του: Κοινοβούλιο, δικαιοσύνη, στρατός, παιδεία, κ.λπ. Αποκαλύπτουμε το ρόλο τους και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή όλων αυτών. Και πρωτοστατούμε για την επιβολή της εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας.

Το υποκείμενο αυτών των ιστορικών αλλαγών είναι η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες. Μέθοδος: Η επανάσταση.

Γίνεται φανερό ότι το υποκείμενο μιας σοσιαλιστικής αλλαγής δεν μπορεί να είναι το κεφάλαιο (πολυεθνικό σήμερα) και οι μηχανισμοί της εξουσίας του.

Η κατάργηση του εθνικού κράτους και των θεσμών του από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, να μη το ξεχνάμε αυτό) αποτελεί γιγάντια οπισθοδρόμηση και απομακρύνει από το σοσιαλισμό. Σε μια τέτοια περίπτωση υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά κεκτημένα. Και το έθνος-κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας.

Υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα όχι ως αυτόνομους στρατηγικούς στόχους, αλλά ως τακτικούς στόχους υποταγμένους στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και εδώ διαχωριζόμαστε ριζικά από την ακροδεξιά δημαγωγία.

Αυτό δεν είναι ανακάλυψη. Πάντα τα επαναστατικά κινήματα αποκάλυπταν την απάτη του κοινοβουλίου, της αστικής δημοκρατίας και του εθνικού κράτους, αλλά όταν αυτά καταλύονταν ή απειλούνταν τα υπερασπίζονταν. Και πάντα οι επαναστάτες τα χρησιμοποιούσαν σαν μετερίζια του αγώνα τους. Η υπεράσπιση συνεπώς των ιστορικών κεκτημένων δε σημαίνει ταύτιση με αυτά. Σημαίνει καλύτερες προϋποθέσεις για αγώνα, σημαίνει τη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων για τη συνειδητοποίηση των λαϊκών μαζών. Αυτά είναι πασίγνωστα σε κάθε έναν που έχει κάποια σχέση με το μαρξισμό και τα επαναστατικά κινήματα.

Σήμερα ο αυτοκρατορικός ιμπεριαλισμός επιχειρεί την άλωση των ιστορικών κεκτημένων (κοινωνικών, πολιτικών, εθνικών, πολιτιστικών). Επιχειρεί να γυρίσει την ανθρωπότητα πολύ πίσω και να επιβάλει το πιο εφιαλτικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι εθνικοί φασισμοί ωχριούν μπροστά σε αυτόν τον πλανητικό φασισμό που επιχειρείται να επιβληθεί. Οι κοινωνίες αμύνονται και οι επαναστάτες αν θέλουν αυτή την άμυνα να τη μετατρέψουν σε επίθεση για την ανατροπή του καπιταλισμού πρέπει να μπουν στην πρωτοπορία του αγώνα για την υπεράσπιση των ιστορικών κεκτημένων.

Κάποιοι βεβαίως «αριστεροί» χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν «ξαφνικά» το σκοταδισμό της Εκκλησίας, τον «εθνικισμό» όσων καταγγέλλουν τον ευρωατλαντισμό κ.λπ.

Έρχονται σήμερα οι διεθνείς ληστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα, όλοι αυτοί που μέχρι χθες καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι με την Εκκλησία, να πουν στους κομμουνιστές για το σκοταδισμό της Εκκλησίας (!).

Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού.

Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε κήρυκες κατά της Εκκλησίας, του εθνικισμού και του ρατσισμού.

Παίρνουν τη μαρξιστική κριτική, τη μετατρέπουν σε καθαρό λόγο, σε τύπους και ήχους φράσεων και πατώντας πάνω στις αγκυλώσεις της Αριστεράς μετατοπίζουν τους πραγματικούς, εφιαλτικούς κινδύνους και ταυτόχρονα μετατρέπουν την Αριστερά σε κομπάρσο της αυτοκρατορίας.

Έτσι τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας βρίσκουν πολλούς αφελείς να παρέχουν «αριστερό» άλλοθι στη νέα θρησκεία της παγκοσμιοποίησης, στον πλανητικό εθνικισμό και το πιο αποτρόπαιο ρατσισμό κατά του συνόλου της ανθρωπότητας.

Φυσικά το γόνιμο αυτό έδαφος παράγει και έμμισθες «αριστερές» στρατολογήσεις. Υπάρχουν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Νέας Τάξης, αλλά βεβαίως και οι «αριστεροί» δοσίλογοι.

Η Εκκλησία



Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι δεν είναι σήμερα η Εκκλησία και το εθνικό κράτος η απειλή, ή πιο σωστά ο κυρίαρχος εχθρός. Αυτό δεν σημαίνει ότι ταυτιζόμαστε (το επαναλαμβάνω κουραστικά) με το εθνικό κράτος και την Εκκλησία. Απλώς ξέρουμε να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο, να ξεχωρίζουμε τα ειδικά χαρακτηριστικά της εποχής που ζούμε και το κυριότερο: Να διακρίνουμε τις διαφοροποιήσεις που επιφέρει ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης.

Διαφοροποιήσεις που συντηρητικοί θεσμοί κάτω από το μαστίγιο της πλανητικής εξουσίας γίνονται συλλογικά κύτταρα αντίστασης, φορείς λαϊκής συσπείρωσης. Και αυτό γίνεται γιατί η άμυνα της κοινωνίας απέναντι στον ισοπεδωτικό εφιάλτη αναζητεί (μια και η Αριστερά δεν λειτουργεί) τη συνοχή της μέσα από εθνικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αποκρυσταλλώσεις των παραδόσεων, του πολιτισμού, της συλλογικής συνείδησης και της ιστορικής μνήμης.

Η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και οι πολιτικοί εκφραστές της δεν μπορούν πολιτικά να αγνοήσουν όλες αυτές τις καταλυτικές διαφοροποιήσεις που συντελούνται, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σταθούν αφοριστικά απέναντί τους.

Μια ιστορική υπόμνηση. Όταν οι Ναζί άρχισαν να κτυπούν την Εκκλησία στη Γερμανία ο Τρότσκι συμβούλευε: «Να ενθαρρύνουμε και να επεκτείνουμε τη θρησκευτική-δημοκρατική αντιπολίτευση και να δώσουμε βοήθεια… στην πάλη της (και όχι στην αστυνομία των Ναζί που θέλει να «καταστρέψει» τις οργανώσεις της Εκκλησίας».
Και ο Τρότσκι κατέληγε: «Η πάλη της Εκκλησίας μπορεί όχι μόνο να είναι η αρχή. Μπορεί επίσης να δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις».

Σήμερα τα λόγια του Τρότσκι έχουν μεγαλύτερη ισχύ. Ο πλανητικός φασισμός επιχειρεί να αλώσει τα πάντα. Η Εκκλησία βρίσκεται στο στόχαστρο. Και οι «αριστεροί» ευθυγραμμίζονται όχι με τις συμβουλές του Τρότσκι, αλλά με τις επιταγές της Νέας Τάξης…