Οι Νόμοι, τα Μνημόνια και ο Φόβος του «Ιστού της Αράχης"

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Οι Νόμοι, τα Μνημόνια, η Μαρμάγκα και ο Φόβος του «Ιστού της Αράχνης»[1]
Γράφει ο Κώστας Λάμπος



«Οι νόμοι είναι σαν τους ιστούς της αράχνης.
Οι μικροί πιάνονται, οι μεγάλοι τους ξεσκίζουν»
Σόλων ο Νομοθέτης

Πρώτος ο Θρασύμαχος[2] μας δίδαξε πως το Δίκαιο δεν εκφράζει παρά το συμφέρον του ισχυρότερου.

Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διερμηνεύοντας την περιπέτεια των Αφροαμερικανών συμπολιτών του διακήρυξε πως «ο νόμος και η τάξη υπάρχουν για να εδραιώνουν τη Δικαιοσύνη.

Όταν αποτυγχάνουν σ’ αυτόν τους το σκοπό, γίνονται τα φράγματα που μπλοκάρουν τη ροή της κοινωνικής προόδου» και συνεπώς χρέος της εργαζόμενης ανθρωπότητας είναι να ανατρέψει τα συμφέροντα των ισχυρών και να αλλάξει τους άδικους νόμους.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που ο νόμος εκφράζει το δίκαιο του ισχυρότερου, το δίκαιο του εξουσιαστή, το δίκαιο του κατέχοντος, δηλαδή το δίκαιο του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του κεφαλαιοκράτη και του γραφειοκράτη, αυτό σημαίνει πως εμπεριέχει βία και αδικία, οπότε είναι φυσικό για τους πολλούς, για τους εξουσιαζόμενους και οικονομικά και κοινωνικά εκμεταλλευόμενους δούλους, δουλοπάροικους και μισθωτούς, που δεν έχουν δικούς τους νόμους και ζουν με τους ξένους νόμους, να αφήνει μια αίσθηση αδικίας και μάλιστα μιας «αδικίας που την επιβάλλει ο Νόμος», του εκάστοτε νομοθέτη, ως ιστός της εκάστοτε «Μαρμάγκας».

Το ρόλο της «Μαρμάγκας» η άρχουσα τάξη τον αναθέτει στο μηχανισμό της «Δικαιοσύνης», η ηγεσία της οποίας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, κι’ όχι μόνο, διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, σε αντίθεση με την «αρχή της διάκρισης των εξουσιών».

Άμεση συνέπεια αυτής της σχέσης εξάρτησης της «Δικαιοσύνης» από την εκτελεστική εξουσία είναι, οι δοτές ηγεσίες της «Δικαιοσύνης», να καταδικάζουν τον Κολοκοτρώνη, ή τον Μπελογιάννη, τον εκάστοτε πολιτικό, κομματικό και οπωσδήποτε πάντα τον ταξικό αντίπαλο.

Έτσι όμως είναι φυσικό, πως με το πέρασμα του χρόνου, η αδικία που συσσωρεύεται, να «πνίγει» τους αδικούμενους και να εκφράζεται ως παράπονο, διαμαρτυρία, αγωνιστική διεκδίκηση, οπότε οι εξουσιαστές αρχίζουν να ανησυχούν, να «παίρνουν μέτρα», συνήθως αυταρχικότερα, να φοβούνται ότι θα χάσουν τα προνόμια, ίσως και την εξουσία.

Και όταν ο Φόβος τους εξελίσσεται σε Εφιάλτη, τότε κινούν τους μηχανισμούς καταστολής, περιορίζουν τις λαϊκές ελευθερίες, συρρικνώνουν τα ατομικά δικαιώματα των εργαζομένων και κάποια στιγμή κάνουν χρήση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας, φυλακίζοντας μέσα στις ταξικές θεσμικές φυλακές τους ολόκληρες κοινωνίες.

Σε τέτοιες στιγμές κοινωνικής κρίσης, όπου οι άδικοι νόμοι αποδεσμεύουν την κρυμμένη σ’ αυτούς βία, οπότε, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της δράσης που προκαλεί αντίδραση, οι αποδέκτες της κρατικής βίας και τρομοκρατίας αναγκάζονται να αντισταθούν, εμπλεκόμενοι έτσι σ’ ένα φαύλο κύκλο του Φόβου και της Βίας.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κοινωνική σύγκρουση γίνεται συχνά αναπόφευκτη και ανάλογα με το «νικητή», η συγκεκριμένη οικονομική, κοινωνική και νομική τάξη καταρρέει και τη θέση της παίρνει μια καινούργια τάξη, μια καινούργια πραγματικότητα.

Έτσι γράφεται μέχρι σήμερα η ιστορία των κοινωνιών και της Ανθρωπότητας. Πιθανότατα θα συνεχίσει και στο ορατό μέλλον, να γράφεται με τον ίδιο τρόπο.

Όσο τουλάχιστον οι νομοθέτες θα παράγουν «Δίκαιο της ανισότητας και της αδικίας», Δίκαιο ταξικό, όσο θα νομιμοποιούν την ιδιοποίηση, δηλαδή την κλοπή του κοινωνικού πλεονάσματος και θα επιβάλλουν έναν άδικο καταμερισμό του παγκόσμιου, του εθνικού και του τοπικού κοινωνικού πλούτου, αδιαφορώντας για τις ανάγκες των εργαζομένων, της κοινωνίας και των επόμενων γενεών.

Με δεδομένο πως σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης έχει παγκοσμιοποιηθεί το συμφέρον του ισχυρότερου, αξίζει, να μελετήσουμε τη διαδικασία της διεθνοποίησης της έννομης τάξης, ως διαδικασία παράλληλη της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, για να δούμε ποιος υπαγορεύει νόμους, δηλαδή ποιος είναι πραγματικά ο παγκόσμιος νομοθέτης, άρα και ο ουσιαστικός νομέας του πλούτου και κατά συνέπεια το παγκόσμιο αφεντικό. Ίσως έτσι ζώντας πρόωρα τον εφιάλτη, που μας ετοιμάζουν οι νεοσκοταδιστές και οι νεοφασίστες, ξυπνήσουμε και στρατευθούμε σ’ ένα Νέο Διαφωτισμό, ικανό να σταθεί φραγμός στη νέα απόλυτη Βαρβαρότητα. Ο Χάρολντ Πίντερ (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2005), μας μεταφέρει μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική και πολύ ενδιαφέρουσα για μας τους Έλληνες εικόνα, για το πώς αντιλαμβάνονται οι Αυτοκράτορες της Νέας Ρώμης τον «παγκόσμιο» ρόλο τους, αλλά και τα δικαιώματα των Λαών να αυτοπροσδιορίζονται:

«Το 1965 ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είπε στον Έλληνα πρέσβη στις ΗΠΑ. «Γάμησε τη Βουλή σας και το Σύνταγμα. Η Αμερική είναι ελέφαντας. Η Κύπρος είναι ψύλλος. Η Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο τύποι εξακολουθήσουν να προκαλούν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί να φάνε καμιά γερή φάπα […] Αν ο πρωθυπουργός σου αρχίζει να μου λέει για Δημοκρατίες, Κοινοβούλια και Συντάγματα, αυτός, το Κοινοβούλιο και το Σύνταγμά του μπορεί να μην κρατήσουν και πολύ». Το εννοούσε. Δύο χρόνια αργότερα, οι συνταγματάρχες πήραν την εξουσία και ο Ελληνικός Λαός πέρασε εφτά χρόνια στην κόλαση»[3].



Από τότε ο Ηγεμόνας, δηλαδή ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου, εκσυγχρονίστηκε και επιβάλλει τη θέλησή του περισσότερο με έμμεσους τρόπους, δηλαδή με την παγκοσμιοποίηση, με τα καταχρηστικά δάνεια (Odius Dept)[4] και τις εκβιαστικές εμπορικές συμφωνίες με τις οποίες γονατίζει τις οικονομίες των χωρών και στη συνέχεια με τα ληστρικά δάνεια και τα μνημόνια, που υπαγορεύει ο Δόκτωρ Θάνατος[5] και το κατά κόσμον Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αναλαμβάνει «να σώσει» τα θύματά του, στύβοντας στην κυριολεξία την εργαζόμενη κοινωνία και οργανώνοντας άγριο πλιάτσικο σε βάρος του εθνικού πλούτου και των υποδομών των εθνικών οικονομιών των χωρών-θυμάτων του.

Από τη στιγμή, όμως, που οι κυβερνήσεις των αχυρανθρώπων του Ηγεμόνα, ανάλαβαν καθήκοντα στο σταύλο των Ελεφάντων, είναι φανερό πως οι Λαοί πρέπει να κρατήσουν όλους τους Ελέφαντες έξω από τις αίθουσες των καθρεφτών. Έξω για πάντα, για να παραμείνουν άθραυστοι οι καθρέφτες του Χτες, του Σήμερα και του Αύριο του ανθρώπινου Γένους και του ανθρώπινου Πολιτισμού. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού πρέπει να οργανώσουν τη «Μεγάλη Καμπή»[6] της ιστορίας, δηλαδή την ανατροπή του Ηγεμόνα.

Για να μπορέσει να συμβεί αυτό, θα πρέπει οι Λαοί να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να αυτοκυβερνώνται και να συμβιώνουν ειρηνικά, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να καταργήσουν τους ελέφαντες, τους σταβλίτες, τους «ιστούς της Μαρμάγκας», κατά συνέπεια και τις «Μαρμάγκες» και να χτίσουν τους δικούς τους Νόμους και τη δική τους Δικαιοσύνη, που θα καταργεί κάθε εξουσιαστική δομή και βία και θα σέβεται τον Άνθρωπο, την κοινωνία του και τον πολιτισμό του.

Τα τελευταία χρόνια οι Λαοί μπαίνουν ο ένας μετά τον άλλον, με πρώτον και καλύτερο τον Ελληνικό Λαό, στο καλούπι του ‘παγκόσμιου νομοθέτη’, από το οποίο βγαίνουν, ως σύγχρονοι αφροαμερικάνοι δούλοι στερημένοι κάθε δικαιώματος και καταδικασμένοι στην απόλυτη εξαθλίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Από αυτή την κατάσταση μόνο μια Νέα Μεγάλη Έξοδος προς μια Νέα Ελευθερία μπορεί να ανατρέψει το ρου της ιστορίας και να οδηγήσει σε ένα Νέο Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό.

Με δεδομένο πως η λεγόμενη Αριστερά, ως όλον εκ των άπειρων συνιστωσών της, σε τοπική και σε παγκόσμια κλίμακα λειτουργεί ως ζαλισμένη πολυκέφαλη σαρανταποδαρούσα (που θα ήθελε, αλλά δεν μπορεί, να πορευτεί ταυτόχρονα προς σαράντα κατευθύνσεις για να εφαρμόσει σαράντα τακτικές και χιλιάδες πρακτικές για ένα θολό σοσιαλισμό που βολοδέρνει μεταξύ της άθλιας σοσιαλδημοκρατίας και ενός κάποιου αποκρουστικού κρατικοκαπιταλισμού μασκαρεμένου με μια κάποια «δικτατορία του προλεταριάτου» για να καταλήξουμε σαν τη σημερινή Ρωσία, την λεγόμενη λαϊκή Κίνα, ή ακόμα και την ‘σοσιαλιστική’ Κούβα), στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού δεν απομένει άλλη επιλογή από αυτήν της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής αυτονόμησής της από όλα τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου και τη χάραξη μιάς Νέας Αντικαπιταλιστικής Πορείας με κατεύθυνση τον Ουμανισμό της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας, πράγμα που προϋποθέτει τη δημιουργία μιάς Νέας Αριστεράς, της Ουμανιστικής Αριστεράς.

Δεν υπάρχει πιά καιρός για αρχηγικά παιχνίδια και για άλλες αυταπάτες…



_ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ_______________________________________
[1] Για μια διεξοδικότερη ανάλυση βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009.
[2] «Φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι, ή το του κρείττονος συμφέρον.»

[3] Παπασπύρου Σταυρούλα, «Και η σιωπή είναι συνενοχή», παρουσίαση του Νομπελίστα Χάρολντ Πίντερ, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 26. 03 06, Ένθετο «&7», σελ. 26 και 27.
[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, ODIOUS DEPT ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ, http://epithesh.blogspot.com/2010/06/odious-dept.html .
[5] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ο ασθενής καπιταλισμός και ο Δόκτωρ Θάνατος, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 15/Ιούνης 2010.
[6] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Η Μεγάλη Καμπή, στο Περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ, τεύχος 13/Απρίλης 2010.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ο μύθος της "Δημοκρατίας" συμπληρώνει το μύθο της «νομιμότητας»



Το ιστολόγιο «Ιδεοπηγή», το έχουμε ξαναγράψει, διαπνέεται από αυθεντικές ανησυχίες και γόνιμους προβληματισμούς, αλλά, ΑΚΟΜΑ, παραμένει στην ΤΥΠΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ των πολιτικών φαινομένων.
Στο νέο άρθρο τής «Ιδεοπηγής», «ακτινογραφείται» η «Δημοκρατία»!
Εύστοχη και εδώ η «φωτογράφιση», αλλά και εδώ δραματικά τυπική. Μένει στη «φλούδα» και αδυνατεί να την «τρυπήσει» και να φτάσει στον καρπό.
Παραθέτουμε το άρθρο και μετά στο σχόλιό μας.

Οι «δημοκρατικές μας κυβερνήσεις»
Γράφει η Ιδεοπηγή.

Στην Ελλάδα σήμερα πρέπει να μιλάμε δυστυχώς και για τα αυτονόητα.

Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία ισχύει ότι το 50% + 1 μπορεί να κυβερνήσει και να επιβάλλει την γνώμη του στο 50% - 1, αυτό σημαίνει ότι στον κατ’ ουσία διχασμό το ένα μισό επιβάλλεται στο άλλο μισό. Το κατά πόσο είναι δημοκρατικό, δίκαιο και ηθικό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.

Αν όμως θελήσουμε να δούμε πως λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα θα τρομάξουμε.

Με τους εκλογικούς (καλπονοθευτικούς) νόμους και ειδικότερα με τον τελευταίο που δίνει και μπόνους («δημοκρατικό δωράκι») στο πρώτο κόμμα 40 έδρες (που θα γίνουν 50) στη βουλή έχουμε το παράδοξο (και αντιδημοκρατικό) με περίπου 42% των εγκύρων ένα κόμμα σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση και επιβάλλει την θέλησή του στο 58%.

Ωραία δημοκρατία!!!!!!!!

Αν υπολογίσουμε τα ποσοστά των κομμάτων που δεν μπαίνουν στη βουλή, τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή τότε φανταστείτε με πόσο μικρότερο ποσοστό σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Ας παρακάμψουμε την διαστρέβλωση της αντιπροσωπευτικότητας και να δούμε την αδυναμία ελέγχου, της κατ’ ουσία κυβέρνησης μειοψηφίας.

Πριν τις εκλογές το κόμμα καταρτίζει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και με βάση αυτό ψηφίζεται. Τι γίνεται αν το κόμμα δεν ακολουθεί το προεκλογικό του πρόγραμμα;

Τίποτε και αυτό γιατί δεν υπάρχει καμία ασφαλιστική δικλείδα ή κάποιος θεσμός ή όργανο, που να επιβάλλει στο κυβερνητικό κόμμα, την τήρηση του προεκλογικού του προγράμματος.

Εκτός όλων αυτών στην Ελλάδα έχουμε και το λεγόμενο δικομματισμό (άλλη πληγή), που λειτούργησε και λειτουργεί στην λογική των κούφιων αλληλοκατηγοριών, των συμψηφισμών και συγκάλυψης («κουκούλωμα») των όποιων σκανδάλων εκατέρωθεν.

Μερικά ιστολόγια μιλούν για αλλαγή του πολιτεύματος (πχ προεδρική δημοκρατία) όπου εγγυητής της πιστής τήρησης των προεκλογικών δεσμεύσεων των κομμάτων που θα κυβερνούν, μπορεί να είναι ο απ’ το λαό εκλεγμένος πρόεδρος της δημοκρατίας. Φυσικά με εκλογικό σύστημα του 50% + 1 για την εκλογή του προέδρου, υπάρχουν τα ίδια μειονεκτήματα με αυτά που προανέφερα.

Η λύση πιστεύω πως είναι στην ακριβοδίκαιη κατανομή των εδρών σύμφωνα με το ποσοστό που παίρνει κάθε κόμμα, κατάργηση του ορίου 3% και δυνατότητα με 0,33 % να εκλέγεται ένας βουλευτής.

Για τον σχηματισμό κυβέρνησης να ισχύσει ο νόμος των δύο τρίτων ή ο νόμος της χρυσής τομής (61,8 % τουλάχιστον για σχηματισμό κυβέρνησης και 38,2 % το μέγιστο για αντιπολίτευση).

Φυσικά αν ισχύσουν όλα αυτά, θα έχουμε πολυκομματική κυβέρνηση και πολλές συζητήσεις, μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων, για να παρθεί μία απόφαση, σαφώς καλύτερο απ’ ότι συμβαίνει σήμερα, που η μειοψηφική κυβέρνηση αποφασίζει και διατάζει χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.

Οι εποχές που υπήρχαν ισχυρές προσωπικότητες, με πατριωτικό φρόνημα και κύρος, με οράματα και διορατικότητα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η παγκοσμιοποίηση έχει διαβρώσει τα πάντα. Η δημοκρατική έκφραση όσο το δυνατό περισσότερων πολιτών αποτελεί αναγκαιότητα. Το άνοιγμα της βουλής σε περισσότερες φωνές θα λύσει το πρόβλημα. Ας ελπίσουμε.

http://ideopigi.blogspot.com/2010/10/blog-post_3327.html



ΣΧΟΛΙΟ

Η «Ιδεοπηγή» πάντα αποκόβει τις πολιτικές μορφές από το κοινωνικό γίγνεσθαι που τις καθορίζουν.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι είναι σαπουνόφουσκα το αστικοφιλελεύθερο ιδεολόγημα που «βλέπει» τη Δημοκρατία σαν γενικό ιστορικό νόμο της ανθρώπινης κοινωνίας. Η πολιτική μορφή αποτελεί πάντα το προϊόν του γενικού αθροίσματος πολιτικών (εσωτερικών και εξωτερικών) παραγόντων και περιλαμβάνει μέσα στα πλαίσιά της όλη την κλίμακα, από την απόλυτη μοναρχία έως τη λαϊκή δημοκρατία.

ΣΗΜΕΡΑ δεν μπορούμε να εξετάσουμε τη «Δημοκρατία» έξω από το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει. Έξω δηλαδή από τη «Δημοκρατία της κοινωνίας», των δομών και μορφών της.

«Δημοκρατία» σήμερα, σε επίπεδο κοινωνικού πλαισίου, είναι η «Δημοκρατία» της «ελεύθερης αγοράς».

Η «ελεύθερη αγορά», όμως, δεν είναι δημοκρατία, ούτε ελευθερία, είναι η καταστροφή τους, είναι ο εφιάλτης για την ανθρωπότητα.

Η «ελεύθερη αγορά» είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των μονοπωλίων, μια «ελευθερία» πολλαπλά καταδικαστική για τους λαούς και τις δημοκρατικές τους ελευθερίες.

Η «ελευθερία της αγοράς» είναι η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των λαών και μοιάζει με πειρατικό πλοίο: Όσο πιο ελεύθερο είναι τόσο και πιο καταστροφικό γίνεται…

Αυτό, λοιπόν, το ελεύθερο πειρατικό πλοίο της αγοράς επιβάλλει και υποβάλλει το δεσποτισμό του αφεντικού, των «προϊσταμένων», της χρονομέτρησης, των ολέθριων ρυθμών, των μηχανισμών. Αυτός ο δεσποτισμός είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του αγώνα για την αποδοτικότητα, ώστε να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη.

Αυτό το πειρατικό πλοίο της «ελεύθερης αγοράς» υποβάλλει την κοινωνία και τον άνθρωπο στο δεσποτισμό των αποφάσεων εκείνων που ελέγχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις: είναι το 0,5%, περίπου, του πληθυσμού.

Για ποια, λοιπόν, «δημοκρατία» μπορεί να μιλήσει κανείς, όταν ένα απειροελάχιστο ποσοστό ανθρώπων παίρνει τις σοβαρότερες αποφάσεις που οδηγούν στις απολύσεις, στο κλείσιμο επιχειρήσεων, στη μαζική ανεργία, στη «νέα φτώχεια», στην υλική και ηθική μιζέρια για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων, στις λεγόμενες «πλούσιες» χώρες, και εκατοντάδες εκατομμύρια στις φτωχές χώρες;

Σήμερα γίνεται ορατό και δια γυμνού οφθαλμού ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί εξάντλησαν πια το ρόλο τους από την άποψη της καπιταλιστικής εξέλιξης. Η παγκόσμια πολιτική του κεφαλαίου είναι ασυμβίβαστη με τη Δημοκρατία, είναι άρνηση της δημοκρατίας. Γι΄αυτό η τάση που ακολουθεί σήμερα η δημοκρατία σε όλο τον κόσμο είναι καθοδική: Η δημοκρατία συρρικνώνεται διαρκώς.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ιδιαίτερα στη σημερινή πλανητική νεοταξική μοχθηρία του, είναι η μεγαλύτερη απειλή για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Δεν εξαθλιώνει μόνο (οικονομικά-κοινωνικά-ψυχικά) τον πολίτη, δεν αποδομεί μόνο το κοινωνικό κράτος, αλλά στενεύει και ασφυκτικά το πλαίσιο της Δημοκρατίας. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο «βιαστής» κάθε δημοκρατικής κατάκτησης, κάθε ελεύθερης έκφρασης.

Από τη μια η ολιγοπωλιακή συγκέντρωση των ΜΜΕ και η διαπλοκή τους με τα οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας περιορίζουν καταλυτικά την ελευθερία έκφρασης, καταδικάζουν στη σιωπή ιδέες και απόψεις που ενοχλούν. Παραπλανούν, παραπληροφορούν και «λανσάρουν» τη φιλοσοφία της φίμωσης των μη αρεστών φωνών.

Πολλά και ποικίλα τα κρούσματα αυτής της εφιαλτικής διαπλοκής. Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής το πλαίσιο των ελευθεριών συρρικνώνεται ανησυχητικά. Ο πραγματικός διάλογος φιμώνεται. Οι ενοχλητικές φωνές και οι μειοψηφικές, αλλά ζωντανές τάσεις της κοινωνίας πνίγονται στη σιωπή ή στις αναθυμιάσεις του ψεύδους και της δόλιας παραχάραξης.



Και όλα αυτά μέσα από τους αυτόματους μηχανισμούς του συστήματος της διαπλοκής των εξουσιών: Μέσα από τους μηχανισμούς της «δημοκρατίας» της βολιδοσκόπησης, μέσα από τις μυθικές σκιές των «δημοκρατικών» θεσμών.

Οι θεσμοί αυτοί (κοινοβούλια, καθεστωτικά κόμματα, εκλογικές διαδικασίες και ψηφοδέλτια ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΝΕΚΡΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗΣ, ξεραμένες φλούδες της δημοκρατικής απάτης.

Το διακοσμητικό αυτό ντεκόρ της ΑΠΑΤΗΣ το περιγράφει έξοχα η «Ιδεοπηγή»…

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Η διαφαινόμενη αναδιάρθρωση του Συστήματος και οι λάθρα βιούντες

Φαίνεται ότι κανείς ποτέ από τους επαγγελματίες της δημοκρατίας, δεν σκέφθηκε ότι είναι άλλο πράγμα η Δικαιοκρατία και εντελώς άλλο, και ψεύτικο, η Αδικοκρατία της ονομαζόμενης Δημοκρατίας.

Σαφώς περιγράφει η Ιδεοπηγή τα τρωτά της φαυλότητας και ακόμη σαφέστατα σεις, διαβλέψατε πού σκοντάφτει η διαπιστωτική περιγραφή της.

Η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν πηγή των Ιδεών και μια από αυτές, θα ήταν η έμπρακτη καταγγελία σε παγκόσμιο επίπεδο του φαύλου πολιτικού συστήματος : καπιταλισμός και το ανεστραμμένο είδωλο του εφηρμοσμένου σταλινικού κομμουνισμού, που μας παγιδεύει και κατατυραννεί εδώ και περισσότερο από ένα αιώνα.

Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες ως προς το τι θα ήταν, και πώς, αυτό που άνθρωποι με "νουν και γνώση" μπορεί να προτείνουν. Δεν είναι ακόμη ώρα γι΄ αυτό. Είναι η ώρα της παγκόσμιας καταγγελίας και αυτή μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο : Με τη συνειδητή, υπεύθυνη και δι΄ αποδεικτικών και έλλογων επιχειρημάτων τεκμηρίωση της αποχής από το παγκόσμιο δημοκρατικό ψεύδος της ψήφου.

Ας πάνε να φτιάξουν κυβερνήσεις με το 30% του συνόλου των ψηφισάντων, μετά με το 20% και ύστερα (είναι τώρα ζητούμενο για μας) με το 10 ή το 5%. Αν αυτό δεν αποτελεί κραυγαλέα καταδίκη του κυρίαρχου συστήματος, αν δεν αποτελεί αυτό αψευδές δημοψήφισμα - εδώ οι δικοί μας εγκληματίες ποτέ δεν το σκέφθηκαν, μόνο ο Παπαδόπουλος το εφάρμοσε εκπληρώνοντας το αμερικανικό συμβόλαιο για κατάργηση του θεσμού της "βασιλευομένης" και στη συνέχεια ο Ιωαννίδης για το ξεπούλημα της Κύπρου - της λαϊκής βούλησης για εφαρμογή ενός διαφορετικού πολιτεύματος (ας το ονομάσουμε Δικαιοκρατία), τότε δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος άλλος καλύτερος δείκτης μπορεί να υπάρξει.

Ασφαλώς, οι δρόμοι και η λαϊκή εξέγερση είναι μια άλλη διαφορετική παράμετρος. Φοβάμαι όμως ότι με όλη αυτή την αλλοίωση των λαών, ή καλύτερα του λαϊκού στοιχείου, απόρροια της επιδοτούμενης εμπορίας ψυχών : λαθροδιακίνηση και λαθρομετανάστευση, οι εξεγερμένοι "λαοί" θα είναι οι μάζες των λαθρομεταναστών. Δεν θα είναι οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς, δεν θα είναι τα "υπερήφανα γηρατειά", δεν θα είναι οι άνθρωποι που πριν και πέρα από όλα τα άλλα, σιγοψυθιρίζουν το "έχει ο Θεός". Πραγματικά, έχει ο Θεός αλλά τον έκρυψαν τα στίφη των λαθραίων και η σπείρα που κυβερνά τον κόσμο και τον πλανήτη. Αυτοί θα είναι οι επαναστάτες για μια νέα πολιτική και ένα διαφρορετικό Σύστημα πολιτειακής αναδιάρθρωσης, οι λαθραίοι.