Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάρ 22, 2011 10:58 pm    Θέμα δημοσίευσης: ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων




Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος ακούμε τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες μιας μικρής μειοψηφίας πολιτικών και διανοητών που ζητούν την κατάργηση των μαθητικών – και των στρατιωτικών –παρελάσεων.

Για μία ακόμη φορά στο όνομα της ψευδούς προοδευτικότητος ακούονται ανιστόρητα επιχειρήματα, ότι δηλαδή τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε για πρώτη φορά το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Ε, λοιπόν, καλόν είναι να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία και να γίνουμε πιο ακριβείς και τεκμηριωμένοι.

Μαθητικές παρελάσεις υπήρχαν πολύ πριν από το καθεστώς Μεταξά. Στο βιβλίο του «Θράκη» και συγκεκριμένα στην σελίδα 374 ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρεται στα ελληνικά σχολή της Αδριανούπολης στα τέλη του 19ου και τοις αρχές του 20ού αιώνος. Εκεί περιγράφει παρελάσεις μαθητικές, παρουσιάζει δε και σχετικές φωτογραφίες όπου βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να παρελαύνουν υπό το βλέμμα του Οθωμανικού καθεστώτος.

Οι μελετητές της ιστορίας της Μ. Ασίας περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που διοργάνωναν τα σχολεία της Σμύρνης από το 1919 έως και το 1922 στο γήπεδο του Πανιωνίου με τιμώμενο πρόσωπο τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο.

Ο μακεδονομάχος Δικώνυμος -Μακρής περιγράφει την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 από ανιχνευτές του Ελληνικού Στρατού και διηγείται ότι στην πανηγυρική εκδήλωση προπορεύονταν οι μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα.

Εξ άλλου στην Κύπρο οι μαθητικές παρελάσεις καθιερώθηκαν πολύ πριν από το 1936 ως εκδήλωση πατριωτισμού των Ελλήνων που κατεπιέζοντο από τους Βρετανούς.

Ένα θεσμό, λοιπόν, τον οποίο ανέχθηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές και οι Βρετανοί αποικιοκράτες θέλουν να τον καταργήσουν σήμερα κάποιοι Έλληνες στο όνομα της ψευδο- προόδου!

Οι παρελάσεις δεν ανήκουν στην «δεξιά» ή στον εθνικισμό. Οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρήλαυναν στα χωριά τα οποία απελευθέρωναν το 1941-44.



Σε δυτικές δημοκρατίες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, νεαρά παιδιά που ανήκουν στον Προσκοπισμό, παρελαύνουν με βήμα και με τύμπανα και ουδείς ενοχλείται. Στην Γαλλία κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου πραγματοποιείται μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση στα Ηλύσια πεδία. Ας μην λέγονται , λοιπόν, υπερβολές και φαιδρότητες.

Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι με πρόσχημα τις παρελάσεις οι πάσης φύσεως αποδομητές επιχειρούν να πλήξουν την συνέχεια του Ελληνισμού. Ουσιαστικά οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας ύμνος και ένας φόρος τιμής στην διαχρονική παρουσία της νεολαίας στους αγώνες των Ελλήνων για την Ελευθερία. Όποιος μαθητές αρνείται να συμμετάσχει αποκόπτει τον εαυτό του από το αντιστασιακό πνεύμα της ελληνικής νεολαίας.

Οι παρελάσεις των νέων τιμούν την νεότητα που αγωνίζεται από την εποχή των Αθηναίων εφήβων (την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω) μέχρι τα αγόρια και τα κορίτσια της πανεθνικής αντίστασης κατά της τριπλής κατοχής του 1941 -44.

Οι παρελάσεις μας θυμίζουν την διαρκή παρουσία της νεολαίας σε κάθε ευγενική στιγμή ηρωισμού και αυτοθυσίας. Μας θυμίζουν τους «παίδας Δημητρίου», τα κατηχητόπουλα της Θεσσαλονίκης που εστάλησαν στα τείχη από τον σοφό Αρχιεπίσκοπο Ευστάθιο για να πολεμήσουν τους Νορμανδούς τον 12ο αιώνα. Μας φέρνουν στο νου τον Ιερό Λόχο του Δραγατσανίου και τις νεαρές Σουλιωτοπούλες. Μας φέρνουν πιο κοντά στα ελληνόπουλα που αγωνίσθηκαν στο Μακεδονικό Αγώνα, όπως ο Αποστόλης, ο υπαρκτός οδηγός των ελληνικών σωμάτων που έγινε γνώριμός μας από τα «Μυστικά του Βάλτου».

Οι μαθητικές παρελάσεις ξαναζωντανεύουν με συγκίνηση τη μνήμη των εφήβων ηρωομαρτύρων του Κυπριακού Αγώνος του 1955-59 και των μαθητριών που έκαναν παθητική αντίσταση ή μετέφεραν τα μηνύματα με τα ποδήλατά τους. Χαιρετώντας τους σημαιοφόρους στην μαθητική παρέλαση τιμούμε τον σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, τον Πετράκη Γιάλλουρο, που έπεσε νεκρός από Βρετανική σφαίρα επειδή κρατούσε την ελληνική σημαία. Τότε ήταν οι σφαίρες των αποικιοκρατών. Τώρα είναι η εμπάθεια και τα ανιστόρητα βέλη των δήθεν προοδευτικών. Και οι δύο ενοχλούνται από την συνέχεια του Ελληνισμού.

Δυστυχώς οι τάσεις αφελληνισμού της κοινωνίας και της παιδείας δεν πλήττουν μόνο τις μαθητικές παρελάσεις. Άρχισαν να βρίσκουν έδαφος και στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, Γλώσσας , Νεοελληνικής Λογοτεχνίας κ.λπ.

Με νοσταλγία πολλοί Έλληνες αγοράζουν τα βιβλία Ιστορίας και Νέων Ελληνικών του Γυμνασίου που εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα παλιά Αναγνωστικά του Δημοτικού που ξανατυπώθηκαν και πωλούνται στα καροτσάκια των πλανοδίων βιβλιοπωλών.

Αρέσουν διότι ήσαν γεμάτα από καλογραμμένα κείμενα για την Εθνική και Θρησκευτική ζωή των Ελλήνων, από αριστουργήματα δοκίμων Νεοελλήνων λογοτεχνών, από πρότυπα ηρώων του πολέμου και της ειρήνης που τόσο χρειάζονται σήμερα τα παιδιά μας. Τα συγκρίνουμε με τα σύγχρονα άψυχα, ανελλήνιστα βιβλία και θλιβόμαστε.

Ποιον πατριωτισμό και ποια αισιοδοξία για το μέλλον μπορούν να καλλιεργήσουν τα σημερινά εγχειρίδια που αντικατέστησαν τον Σολωμό, τον Παλαμά και τον Βαλαωρίτη με συνταγές για μακαρόνια με κιμά και με οδηγίες χρήσης καφετιέρας;

Αναμένοντας τις ανακοινώσεις για το Νέο Λύκειο ευχόμαστε να παραμείνουν υποχρεωτικά τα μαθήματα των Θρησκευτικών και της Ελληνικής Ιστορίας. Το οφείλουμε στους ήρωες του 1821, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, όπως ομολογεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το χρωστούμε στους 10 Πατριάρχες, τους 100 Επισκόπους, τους 6000 ιερείς που θυσιάσθηκαν στην Τουρκοκρατία και στην Επανάσταση, όπως παραδέχεται ο τότε Γάλλος Πρόξενος στην Πάτρα Πουκεβίλ. Το οφείλουμε πρωτίστως στα παιδιά μας που είναι το μέλλον του Έθνους.

Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάρ 23, 2011 1:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Περί παρελάσεων και άλλων τινών
Γράφει: Η Βασιλεία Παπαρήγα
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 6 Νοεμβρίου 2005




« - Πώς σε λένε;
- Ελληνίδα
- Τι έκανες;
- Υπηρετούσα το λαό».

(Στιχομυθία της Ηλέκτρας Αποστόλου με τους βασανιστές της. Από το βιβλίο «Οι δοσίλογοι της κατοχής»).

Η συζήτηση περί εορτασμών και παρελάσεων αναζωπυρώνεται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου.

Επί των ημερών του, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα προβληματίστηκε για την αναγκαιότητα της καθιερωμένης αντιαμερικανικής πορείας του Πολυτεχνείου, στο όνομα της προστασίας της γιορτής από τα έκτροπα κάποιων επονομαζόμενων «γνωστών αγνώστων».

Παρόμοια ερωτήματα αναζωπυρώνονται κάθε τόσο π.χ. για το αν το ορθό περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς είναι η γιορτή της εργατικής τάξης ανά τον κόσμο ή η είσοδος της άνοιξης.

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η μνήμη δέχτηκε ισχυρή πίεση, προκειμένου να αντικαταστήσει τον εορτασμό της 9ης Μάη ως Μέρας της Αντιφασιστικής Νίκης με αυτόν της Ενωμένης Ευρώπης, στο όνομα της απάλειψης των μαύρων σελίδων του παρελθόντος και της έναρξης μιας νέας «ενωμένης και κοινής» ιστορίας.

Αραγε, τι μορφή και περιεχόμενο θα μπορούσαν να δώσουν οι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης στον εορτασμό αυτής της «ένωσης»;


Σίγουρα την απόλυτη σιωπή και την τύφλωση, αλλιώς κινδυνεύουν να φανούν οι χάσκουσες ρωγμές που αποκαλύπτουν τον εφιάλτη μιας γιορτής που επιβραβεύει τη διάλυση μιας χώρας που λεγόταν Γιουγκοσλαβία, την παραμόρφωση της Βαλκανικής Χερσονήσου και την κατοχή της Β. Ιρλανδίας και της Β. Κύπρου.

Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, πρέπει, αλήθεια, να παρελαύνει κάποιος στο όνομα εθνικών παλιγγενεσιών και λαϊκών νικών, σε μια «παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία» που αναζητά μια κοινή μνήμη;

Σύμφωνα με τα τελευταία ανακοινωθέντα κάτι τέτοιο δεν είναι σύννομο με τη σύγχρονη σκέψη και αμφισβήτηση, γιατί τέτοιοι εορτασμοί συνιστούν κατάλοιπα φασιστικών νοοτροπιών και ρατσιστικών αντιλήψεων.

Επιπροσθέτως, ακούγεται τελευταία και μια άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτάκουστη άποψη, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και ιδεολογική ομπρέλα της παραπάνω αντίληψης: Την Επανάσταση του 1821 δεν την κέρδισε ο ελληνικός λαός, αλλά η εμπλοκή των ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Αρα, ορθώς κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί πανηγυρίζουμε κάθε 25η Μαρτίου.





1).
Αποτελούν οι εορτασμοί της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, αντίστοιχα, προϊόντα κάποιων συγκεκριμένων θεοκρατικών ή κυβερνητικών δυνάμεων στο όνομα άνομων ή απάνθρωπων σκοπιμοτήτων;

Κατ' αρχήν, οι δύο επέτειοι αποτελούν το σύμβολο μνήμης δύο εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων.
Τόσο η Επανάσταση του 1821 όσο και η Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανοϊταλών αποτελούν δύο κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελληνικού λαού για την ύπαρξη της Ελλάδας ως εθνικά ανεξάρτητης χώρας.

Η δε σημασία τους αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα καθώς είναι γνωστό πως ο ελληνικός λαός και στις δύο ιστορικές στιγμές ήρθε αντιμέτωπος όχι μόνο με το αξιόμαχο και την υπεροπλία του αντιπάλου, αλλά και με μια σειρά «συμμάχους» που οραματίζονταν μια Ελλάδα κι ένα λαό ανίκανο να προασπίσει την ίδια του την ύπαρξη, ώστε να κατοχυρώσουν το ρητό του μεγάλου κήτους που πάντα θα τρώει το μικρό στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.

Αυτές οι επέτειοι δεν αποτέλεσαν νίκη κι επιβολή κανενός δικτάτορα αλλά τις κέρδισε επάξια ο ελληνικός λαός, με πολύχρονες μάχες και θυσίες. Μαζί μ' αυτές κέρδισε και τη σημαία του, τον Υμνο του και την παράδοση που θέλει η ιστορία να κερδίζεται στους δρόμους και όχι σε think tank και διευθυντήρια πολυεθνικών.

Θα ήταν, δε, εξαιρετικά διδακτικό για όσους έχουν αντικαταστήσει τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας με αυτήν της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής ολοκλήρωσης, να ανατρέξουν στις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, όπου η λαϊκή νίκη στα πεδία των μαχών δόθηκε με την ύψωση της ματωμένης σημαίας.

Η μπαρουτοκαπνισμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης έγινε σύμβολο των μετέπειτα κομμουνάρων κι αναγνωρίστηκε από όλους τους λαούς ως σύμβολο αντίστασης κι «εφόδου στον ουρανό».

Η σημαία της Οχτωβριανής Επανάστασης γίνεται η παντιέρα της παγκόσμιας αντιφασιστικής νίκης των λαών, σφραγίδα της ταφόπλακας του ναζισμού, όταν υψώνεται στο Βερολίνο.

Οσο για την ελληνική σημαία, αυτή ξεκίνησε το 1821, για να περάσει το 1940 - 1945 από την Πίνδο και τον Υμηττό, να διασχίσει το 1949 το Γράμμο και το Βίτσι και να καταλήξει ματωμένη αλλά αλώβητη στην ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου.

Η μοναδική σημαία που, σήμερα, επισείει την μήνι και δέχεται τα πυρά όλων των λαϊκών πορειών και διαδηλώσεων είναι η αμερικανική, γιατί αυτή για πάνω από μισόν αιώνα κυματίζει πάνω από κατοχικούς στρατούς και βομβαρδισμένους λαούς, υπενθυμίζοντας πως οι λαοί ακόμα έχουν πολύ δρόμο μέχρι την τελική νίκη.



Επινίκια παρέλαση του ΕΛΑΣ στη Μυτιλήνη μετά το διώξιμο των Εγγλέζων

Αλήθεια, αν οι παρελάσεις με τα υψωμένα λάβαρα ήταν φασιστικό κατάλοιπο που αναβίωνε με αφορμή τις επετείους, γιατί το ΕΑΜ θα αναβιώσει την παρέλαση της 25ης Μαρτίου μεσούσης της Κατοχής και θα καθιερώσει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου; Γιατί οι κατοχικές δυνάμεις και η ενδοτική κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να καταστείλουν τους εορτασμούς;

«Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου αποφασίστηκε στις αρχές του Οκτώβρη 1941 σε μια συνεδρίαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ σε κάποιο σπίτι στην Κυψέλη... Την παραμονή της 28ης Οχτώβρη οι αρχές της κατοχής μετάδιναν από το ραδιόφωνο, δημοσίευαν στις εφημερίδες και είχαν τοιχοκολλήσει και στα κεντρικά σημεία της Αθήνας και των άλλων πόλεων της Ελλάδας ανακοινώσεις με τις οποίες απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις και τις κάθε είδους εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, με ποινή επί τόπου εκτέλεση κλπ»...


«... Στις 11 ακριβώς έβλεπες να καταφθάνουν οι φάλαγγες από τους διάφορους τόπους προσυγκέντρωσης με τις ελληνικές σημαίες μπροστά... Χιλιάδες και χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, εργάτες είχαν πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος. Διάφοροι ομιλητές πήραν το λόγο... άλλοι κατέθεταν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη... ενώ οι συγκεντρωμένοι... έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Εκεί για πρώτη φορά ακούστηκε το σύνθημα "θάνατος στο φασισμό - λευτεριά στο λαό"... Μπροστά στον όγκο των συγκεντρωμένων - που θα ήταν πάνω από 5.000 - δεν τόλμησαν να επέμβουν οι χαφιέδες και οι καραμπινιέροι - ειδοποιήθηκε η ιταλική καβαλερία που άρχισε να χτυπάει τους διαδηλωτές».1

Οσο για την επέτειο της 25ης Μαρτίου αυτή γιορτάστηκε το 1942 για πρώτη φορά μέσα στην κατοχή με πρωτοβουλία του ΕΑΜ Νέων, όπως σημειώνεται στην Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945.

«... Την άλλη μέρα, 25 του Μάρτη, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν από τις πρωινές ώρες στους δρόμους για να τιμήσουν την επέτειο της εθνικής επανάστασης. Οι διαδηλωτές εργάτες, ανάπηροι, φοιτητές, μαθητές, υπάλληλοι και νοικοκυρές, κρατώντας ελληνικές σημαίες και λουλούδια και τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια συγκεντρώνονται στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Εκεί μ' επικεφαλής τους αναπήρους του ελληνοϊταλικού πολέμου... στεφανώνουν το μνημείο..., το ραίνουν με λουλούδια και ψάλλουν το εθνικό ύμνο. Οι Ιταλοί καραμπινιέροι χτυπούν τους διαδηλωτές... Οι συγκρούσεις... κράτησαν ως το απόγευμα».2



Επικεφαλής παρέλασης οι μουσικοί της XIII Μεραρχίας του ΕΛΑΣ

Τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι ο εορτασμός των δύο επετείων ουδεμία σχέση και συγγένεια είχε με τις μεταξικές τελετές και παρελάσεις.

Αντιθέτως, αποτελεί την απόλυτα λαϊκή έκφραση αντίστασης όχι μόνο στον ξένο κατακτητή, αλλά και στην ελληνική πολιτεία που στηρίζει τη φασιστική κατοχή.


Οπως βλέπουμε δε μετέχουν μόνο ανάπηροι πολέμου αλλά εργαζόμενοι, μαθητές και φοιτητές σε μια προσπάθεια να ενωθεί η ιστορική μνήμη με το παρόν και να μεταλαμπαδευτούν οι αξίες της ανυπακοής και της αντίστασης στις μέλλουσες γενιές γι' αυτό και δέχονται τις επιθέσεις της άρχουσας τάξης, η οποία στοιχίζεται πίσω από τις κατοχικές αρχές.

2. Πρέπει να καταργηθεί η συμμετοχή των μαθητών σε μια παρέλαση στην οποία συμμετέχει ο στρατός, προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση της μαθητιώσας νεολαίας με μιλιταριστικές πρακτικές;

Εδώ οφείλει κανείς να εξετάσει προσεκτικά μια ενδεχόμενη θετική απάντηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ακύρωση του περιεχομένου και της ουσίας των προαναφερόμενων γιορτασμών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία ενός λαού που μάχεται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία.

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η Εθνική Αντίσταση γιορτάζει και τις δύο επετείους. Τόσο τα ένοπλα τμήματα όσο και οι πολίτες (ακόμα και ο ένοπλος λαϊκός κλήρος) λαμβάνουν μέρος στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση και παρουσίαση των εορταστικών εκδηλώσεων.

Το περιεχόμενο και η φόρμα των δύο αυτών εορτασμών θα αλλάξει με την επικράτηση του ξενόδουλου αστικού κι εμφυλιακού κράτους. Μην μπορώντας οι νικητές να αγνοήσουν τις δύο εθνικές λαϊκές εξεγέρσεις αποφασίζουν να τις προσαρμόσουν στα δικά τους επινίκια, προκειμένου να υποθηκεύσουν και να χειραγωγήσουν τη μνήμη των μετέπειτα γενεών.

Χρησιμοποιούν τον εθνικό στρατό ως φόβητρο στη λαϊκή έκφραση αντίστασης και υποχείριο της ξενόδουλης εξουσίας και τις μαθητικές παρελάσεις ως επιβεβαίωση της νίκης τους. Στόχος, η καταστολή ενός λαϊκού και ταξικά προσανατολισμένου κινήματος που υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, διασφαλίζοντάς τη με τη δημιουργία ενός στρατού, που μαζί με το λαό διεκδικούν την επαναστατική ανατροπή και την επιβολή της λαϊκής εξουσίας.

Αν είχε επικρατήσει το ΕΑΜ
μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, θα μπορούσε να θεωρηθεί μιλιταριστική η παράδοση μιας παρέλασης λαού (συμπεριλαμβανομένων και των μαθητών) και στρατού στους γιορτασμούς εθνικών επετείων;

Μπορεί να εξισωθεί η παρέλαση των χιτλερικών ενόπλων δυνάμεων και της Ναζιστικής Νεολαίας με αυτήν του Σοβιετικού Στρατού και του λαού μιας χώρας που σφράγισε την τύχη της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών; Αν οι Ιρακινοί εκδιώξουν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής από τη χώρα τους, θα αποτελέσει η παρέλαση της ιρακινής αντίστασης δείγμα ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού;

Η πρόταση του ΣΥΝ να καταργηθούν οι παρελάσεις μαθητών και να αντικατασταθούν από εκδηλώσεις «ουσιαστικής εμβάθυνσης» της ιστορικής μνήμης σε κλειστούς χώρους αποτελούν αναδιατύπωση του επιχειρήματος της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την κατάργηση των εορτασμών του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων και βαφτίζει την έκφραση της λαϊκής αντίστασης και της ταξικής πάλης παρελθούσα βαρβαρότητα.


Ο κλειστός χώρος ενός σχολείου
δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την εμβάθυνση μιας σχολικής γιορτής στα ιστορικά γεγονότα, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα ελέγχεται από την ίδια αστική τάξη, η οποία από το 1944 έως σήμερα επιχειρεί ποικιλοτρόπως τη φίμωση της ιστορίας όλων των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών κινημάτων.

Οσο για τη σημειολογία της λαϊκής πορείας και συγκέντρωσης στους δρόμους της χώρας, αυτή σηματοδοτεί τη λαϊκή ενότητα και πολεμική που οδηγεί στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος.
Η απάλειψη και η αντικατάστασή της από πρακτικές real politic (ρεάλ πολιτίκ) σημαίνει την παραδοχή της καπιταλιστικής μονοκρατορίας και την υποταγή της «εφόδου στον ουρανό», στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

3. Θα μπορούσε, άραγε, να προσβληθεί ένας αλλοδαπός μετανάστης ή επισκέπτης από δημόσιους εορτασμούς της αντιφασιστικής νίκης στην Ελλάδα; Θα αισθανόταν θύμα ρατσισμού ένας Ελληνας τουρίστας στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 14ης Ιουλίου;

Ναι, αν μιλάμε για θιασώτες του ναζισμού ή της λουδοβίκιας παλινόρθωσης. Η ιστορία έχει δείξει πως οι νίκες των λαϊκών και ταξικών κινημάτων είχαν παγκόσμια αίγλη και ταυτίστηκαν με τις νίκες των αντίστοιχων κινημάτων σε εθνικό επίπεδο.

Ο Γκεβάρα, ο Φιντέλ, ο Αλιέντε ή ο Λουμούμπα δεν αποτελούν για τον ελληνικό λαό πορτρέτα ξένων εθνικιστών, αλλά συνειρμοί οικείων μορφών όπως αυτές του Λαμπράκη, του Σουκαντζίδη ή του Μπελογιάννη.

Οι μόνοι που φοβούνται τις ηρωικές σελίδες ή τους ήρωες ενός λαού είναι οι εξουσίες και οι προσκυνημένοι που συγγράφουν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, προσπαθώντας να ξορκίσουν το αναπόφευκτο τέλος τους.


4. Ενας λαός γιορτάζει μόνο νίκες για να σηματοδοτήσει την επικράτηση του;


Επέτειοι όπως αυτές που προαναφέρθηκαν ή αυτές του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς δε γιορτάζονται ως εκδικητικά κι επιδεικτικά επινίκια επιβολής μιας τάξης ή μιας ιστορικής φάσης έναντι μιας άλλης.

Αποτελούν σταθμούς ωρίμανσης της ιστορίας ενός λαού και της ταξικής του πάλης σε εθνικό επίπεδο.

Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί νίκη του ελληνικού λαού, γιατί κατακτά την παραπέρα ιστορική του εξέλιξη, δημιουργώντας το δικό του εθνικό κράτος, έστω κι αν δεν μπορεί τελικά να αποτρέψει την ξένη επέμβαση σε αυτό. Η ελληνική Εθνική Αντίσταση αποτελεί, μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, μια από τις σημαντικότερες «εφόδους στον ουρανό» - έστω κι αν δεν έκοψε το νήμα - αφού καταφέρνει σε μικρό χρονικό διάστημα να δημιουργήσει ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που να συσπειρώνει τη λαϊκή πλειοψηφία στην ταυτόχρονη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας.

Το Πολυτεχνείο θα αποτελέσει τον απόηχο και το συνδετικό κρίκο του ΕΑΜ με τα σύγχρονα λαϊκά κινήματα στη χώρα μας, ακόμα κι αν η μεταπολίτευση διαψεύσει τις ελπίδες για μια γενικότερη αλλαγή.

Οσο για την Πρωτομαγιά, οι πορείες των ανέργων στη Νάουσα, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, είναι η απόδειξη πως αυτοί που θα προασπίσουν αυτή τη φλούδα γης θα είναι οι ίδιοι που θα παλέψουν για να μην υποθηκευτεί το μέλλον ενός ολόκληρου λαού στα πειράματα της αστερόεσσας και ευρωενωσιακής γκιλοτίνας.

Οποιος σήμερα επιθυμεί την απαλοιφή της ιστορικής μνήμης τάσσεται με αυτούς που σήμερα βαφτίζουν τη σιωπή και την υποταγή πολιτισμό.

Οποιος όμως διεκδικεί να εορτάζεται η ιστορική μνήμη όπως της πρέπει τότε γίνεται ένα με τους «κολασμένους» αυτής της γης που είναι ταγμένοι να επιστρέψουν τις αλυσίδες τους στους δεσμοφύλακές τους.


***
1. «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 324 - 326
2. «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 329 - 330



Επιστροφή στην κορυφή
ΘΥΜΙΟΣ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάρ 24, 2011 9:50 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ: Να μη χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο.
(Το κείμενο είναι γραμμένο το 2002 και απευθύνεται σε αριστερούς)



Η πολιτική ανάλυση (γενικά η ΠΟΛΙΤΙΚΗ) δεν γίνεται με δύο χρώματα: Το μαύρο και το άσπρο. Κάθε ζήτημα αντιμετωπίζεται συγκεκριμένα μέσα στον τόπο και το χρόνο. Δεν μπορούμε να μιλάμε με γενικότητες και ιδεολογικούς αφορισμούς, με σχήματα και «επαναστατικά» κλισέ. Αν ήταν έτσι θα μας αρκούσαν οι πλάκες του Μωυσή.

Και τις παρελάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και όχι εκτός τόπου και χρόνου, στη βάση αφηρημένων ηθικολογιών και ιδεολογημάτων.

Δεν μπορούμε να παρακάμψουμε το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο, να μην διακρίνουμε το ΓΙΑΤΙ σήμερα είναι οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και τα φερέφωνά τους που επιδιώκουν την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των παρελάσεων και το πλήρες άδειασμα του κοινωνικού τους περιεχομένου.

Είναι η νεοταξική εξουσία, η καπιταλιστική εξουσία, η οποία θέλει να αφυδατώσει την ΙΣΤΟΡΙΑ και να αφανίσει τις μορφές εκείνες της μαζικής λαϊκής συνείδησης.


Μεθοδολογικές παρατηρήσεις.

Πρώτη παρατήρηση. Είναι εύκολο να καταδικάσουμε τα πάντα με τη γενική μας αναφορά σε «επαναστατικές» φόρμες (αφαιρέσεις). Το κράτος, τα κοινοβούλια και τα συνδικάτα είναι αστικοί θεσμοί και ο θεσμός της οικογένειας μέσα στον καπιταλισμό είναι μορφή καπιταλιστικής εξουσίας και το σχολείο και ο στρατός και πάρα πολλά άλλα.

Οι επαναστάτες και η σοσιαλιστική θεωρία δεν τα ακυρώνουν όλα αυτά. Αγωνίζονται μέσα σε αυτά επιδιώκοντας την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας η οποία θα γεμίσει με άλλο περιεχόμενο τούς παραπάνω θεσμούς με απώτερο στόχο τον πλήρη «μαρασμό» του εξουσιαστικού τους ρόλου.

Και αυτός ο υπέρτατος μηχανισμός της καταστολής, το κράτος, δεν μπορεί να καταργηθεί άμεσα. Πρέπει να δημιουργηθούν οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις του μαρασμού του (Λένιν: «Κράτος και Επανάσταση»).

Ο αριστερός, σεχταριστικός δογματισμός διακρίνει μόνο δύο χρώματα.
Κηρύσσει τον ανελέητο πόλεμο εναντίον των καπιταλιστικών θεσμών, δίχως να νοιάζεται ούτε για την ιστορική διαδικασία, ούτε για το πώς και το τι θα αντικαταστήσει τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Σκέτος μηδενισμός!!!

Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο: Οι δογματικοί και οι σέχτες δεν μπορούν να διακρίνουν το υποκείμενο: Ποιος προωθεί την κατάργηση και την άλωση των ιστορικών θεσμών.

Το ποιος, το πώς και το γιατί είναι το αφετηριακό σημείο ανάλυσης για έναν επαναστάτη.


ΣΗΜΕΡΑ την κατάργηση των παρελάσεων, της οικογένειας και όλων των μορφών της κοινωνικής συλλογικής συνείδησης, δεν τα θέτει ούτε αποτελούν αιτήματα κανενός λαϊκού κινήματος.

Όλα αυτά τίθενται από τον ίδιο τον καπιταλισμό στη βάση των υπερεθνικών του συμφερόντων, από τα καθεστωτικά κόμματα, τα «αριστερά» δεκανίκια και τις επιδοτούμενες «εστίες»!!!

Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να τεθεί μεθοδολογικά είναι:
Από ΠΟΙΟΥΣ τίθενται όλα αυτά, το ΓΙΑΤΙ και το πώς...

Δεύτερη παρατήρηση. Ο καπιταλισμός σήμερα στην υπερεθνική ιμπεριαλιστική του λειτουργία δεν θέλει τα έθνη- κράτη και ουδεμία μορφή συλλογικής συνείδησης και παράδοσης: Ούτε εθνικά κοινοβούλια, ούτε εθνικό στρατό, ούτε οικογένεια, ούτε τη θρησκεία (ιδιαίτερα την Ορθοδοξία), ούτε παραδόσεις, ούτε εθνικές παρελάσεις, ΚΑΜΙΑ ΜΟΡΦΗ κοινωνικού και πνευματικού ιστού, ακριβώς γιατί τέτοιες μορφές αποτελούν την έκφραση συλλογικής λαϊκής συνείδησης και κοινωνικής συνοχής.

Η Νέα Τάξη θέλει να διαλύσει και να αλώσει τα ΠΑΝΤΑ. Να μεταβάλλει την κοινωνία σε αγέλη ατόμων χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιστορία, χωρίς όλες αυτές τις προαιώνιες κατακτήσεις των λαών που πραγματοποιήθηκαν μέσα από αιματηρούς αγώνες και «σημάδεψαν» τη λαϊκή συνείδηση.

Εμείς, λοιπόν θα συμμαχήσουμε με αυτή την καπιταλιστική βαρβαρότητα στο όνομα των αφηρημένων δογμάτων; Να γιατί παγιδεύτηκε ο αριστερός, σεχταριστικός δογματισμός στο άρμα της Νέας Τάξης και αποτελεί σήμερα την «αριστερή» μαγκούρα του υπερεθνικού κεφαλαίου, χωρίς μάλιστα οι περισσότεροι να το έχουν και συνειδητό.

Τρίτη παρατήρηση. Η κατάργηση του εθνικού κράτους, των δομών, θεσμών και λειτουργιών τους από την ίδια την αστική τάξη (κυρίαρχη σήμερα δεν είναι η εθνική, αλλά η υπερεθνική, ο πλανητικός ιμπεριαλισμός, η Νέα Τάξη, ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ) αποτελεί ΓΙΓΑΝΤΙΑ οπισθοδρόμηση και ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ από το σοσιαλισμό.

Εδώ, το πρώτο καθήκον που απορρέει είναι η υπεράσπιση των κοινωνικών, πολιτικών και εθνικών κεκτημένων: το εθνικό κράτος είναι ένα ιστορικό κεκτημένο της ανθρωπότητας.

Οι αριστεροί, σήμερα, χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Βλέπουν ως απειλή τις «εθνικές» αντιστάσεις, ανακαλύπτουν ξαφνικά το σκοταδισμό της Εκκλησίας, το μιλιταριστικό τελετουργικό των παρελάσεων κλπ.

Έρχονται σήμερα όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλελευθερισμού (από το Σημίτη, τον Ανδριανόπουλο, το Μάνο και τους «αριστερούς» φωταδιστές), να μας παραδώσουν μαθήματα αντιθρησκευτικά, αντιεθνικισμού και αντιρατσισμού. Και στην ουρά τους κάποιοι ντούροι «επαναστάτες», οι οποίοι (όσοι δεν είναι εγκάθετοι) δεν βάζουν το μυαλουδάκι τους να σκεφτεί το τι έγινε και μετατράπηκαν οι δυνάμεις του κεφαλαίου σε υστερικούς εχθρούς της Εκκλησίας, του εθνικισμού, του ρατσισμού των παρελάσεων κ.λπ; Τι έγινε και όλες αυτές οι δυνάμεις προωθούν σαν πολιτικό αίτημα όλες τις διαστροφές της σήψης του καπιταλισμού που διαλύουν τις κοινωνίες;

Τέταρτη παρατήρηση. Οι εθνικές παρελάσεις είναι ένας θεσμός του εθνικού κράτους, το απόσταγμα τις ηρωικής ιστορίας ενός λαού. Η κυρίαρχη τάξη τις ενσωμάτωσε αναμφίβολα στους μηχανισμούς των δικών της ιδεολογικών λειτουργιών και τις εμπορεύτηκε προκλητικά, ιδιαίτερα οι δικτατορίες. Γι’ αυτό και προκαλούν σε ένα κόσμο της Αριστεράς, που διώχτηκε από το καθεστώς, κάποια δικαιολογημένη απέχθεια.

Αυτή την απέχθεια επιχειρούν να εκμεταλλευτούν και σήμερα αυτοί που μέχρι χθες τις είχαν στο ιδεολογικό-πολιτικό οπλοστάσιό τους.

Σήμερα οι εθνικές παρελάσεις είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ μνήμες για την αστική τάξη. Και το σπουδαιότερο, μέσα στον επιθετικό ισοπεδωτισμό της νεοταξικής ομοιομορφίας, οι παρελάσεις βελονιάζουν τα αντανακλαστικά των αντιστάσεων, απελευθερώνουν τα ενεργητικά στοιχεία της παράδοσης και του πολιτισμού ενός λαού, σηματοδοτούν αγωνιστική συνεκτικότητα.

Ας μη χάνουμε λοιπόν και εδώ το δάσος πίσω από το δέντρο.

Η υποκρισία όλων αυτών που τόσο καθυστερημένα και όψιμα ανακάλυψαν το ΜΕΓΑ (!) κίνδυνο των παρελάσεων φαίνεται από πολλά:


α). Συμμετέχουν ενεργητικά σε κάθε μηχανισμό του καθεστώτος: Από το κράτος, τα κόμματα, τα συνδικάτα, τα ΜΜΕ, μέχρι τα ποικίλα πνευματικά ιερατεία…

β). Σιωπούν σκανδαλωδώς για όλα τα μεγάλα, καυτά και ουσιώδη ζητήματα και κτυπούν λυσσωδώς ό,τι παραπέμπει σε εθνικές παραδόσεις και μνήμες.

γ). Χειροκροτούν όλες τις ιμπεριαλιστικές παρελάσεις και όλες τις «παρελάσεις» των ποικίλων νεοταξικών διαστροφών: Τις παρελάσεις-φιέστες των αθλητικών ταυρομαχιών και των Ολυμπιακών Αγώνων, τις παρελάσεις των ομοφυλοφίλων και κάθε κοινωνικής και ψυχολογικής διαστροφής…

δ). Τις παρελάσεις των αλλοδαπών εισβολέων και παρανόμων τις νομιμοποιούν και τις υμνολογούν, καθώς και τις ποικίλες παράνομες απαιτήσεις και καταλήψεις του κατευθυνόμενου μουσουλμανικού φανατισμού (αυτό προστέθηκε σήμερα)

Οι υποκριτές και φαρισαίοι ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ μόνο εναντίον των εθνικών παρελάσεων, εναντίον κάθε εκδήλωσης που ενσωματώνει ιστορικές μνήμες και πολιτισμικές αξίες.

Με άλλα λόγια εξεγείρονται ενάντια σε ό,τι είναι στο στόχαστρο της Νέας Τάξης.

Τελευταία παρατήρηση. Τέλος ακούγεται και το «επιχείρημα»: «έχουμε σοβαρότερα πράγματα, με τις παρελάσεις θα ασχολούμαστε κάθε χρόνο»;;;

Κι εδώ επιχειρείται το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας. Η ελληνική κοινωνία και ο λαός δεν έθεσαν, ούτε θέτουν, θέμα παρελάσεων. Αυτά τα ζητήματα τα θέτουν επιμόνως και πιεστικά, οι «εκσυγχρονοστές» οι εντολοδόχοι και τα φερέφωνα του καθεστώτος. Είναι αυτοί, που χρόνια τώρα, ωρύονται, χωρίς να τα έχει θέσει η κοινωνία, κατά των παρελάσεων κατασκευάζοντας «γεγονότα» και «επεισόδια»!!!

Δεν μπορεί να μην αμυνθείς σε τέτοιου είδους επιθέσεις, λέγοντας: «δεν βαριέσαι δεν είναι σημαντικό πρόβλημα»!

Είναι σημαντικότατο. Γιατί μέσα από τέτοιες επιθέσεις κατάργησης «μερικών» ή «ασήμαντων» προβλημάτων οδηγούμαστε στην πλήρη κατάργηση και άλωση όλων των κεκτημένων.

Οι τακτικές ήττες οδηγούν στη στρατηγική ήττα. Μέσα από αυτές τις τακτικές ήττες, αν δεν αντιδράσουμε, θα οδηγηθούμε στην αποδοχή του νεοταξικού ολοκληρωτισμού:
Στην πλήρη άλωση της εθνικής μας υπόστασης και ταυτότητας….

Επιστροφή στην κορυφή
Κυπριανός Χριστοδουλίδης



Ένταξη: 03 Δεκ 2009
Δημοσιεύσεις: 564
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Μάρ 25, 2011 1:34 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΠΕΙΡΑ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ

Κάποτε είμαστε υποχρεωμένοι να συμμαχήσουμε με την παπική διπλωματία. Ειδικότερα, με την πλήρως και άρτια επεξεργασμένη μορφή της : Τον αγγλικανισμό.

Η παπική διπλωματία γέννησε αυτό το έκτρωμα κι έτσι, έχουμε την κυρίαρχη σήμερα νεα τάξη με την παγκοσμιοποίηση.

Τότε, όταν η πλάστιγγα έγειρε στη μεριά της Δυτικής ραδιουργίας, και υποτίθεται συμμαχίας, στο άλλο άκρο της ζυγαριάς ήταν η σταλινική εκδοχή του μαρξισμού/λενινισμού. Θα λέγαμε, όπως από τη μια είχαμε τη διαστροφή της Θρησκείας, είχαμε από την άλλη τη διαστροφή της Πολιτικής.

Εν πάση περιπτώσει, τα πράγματα έτσι είχαν και όπως είπα, προτιμήσαμε να ακολουθήσουμε τη "θρησκεία" στην έστω διεστραμμένη μορφή του σαρκοβόρου λέοντα και του ιπταμένου αετού.

Ευτυχώς η κατάσταση σήμερα έχει ξεκαθαρίσει. Το μόνο που βλέπουμε, αφού αντίπαλο δέος δεν υπάρχει άλλο εκτός από το κατασκεύασμα της (επιδοτούμενης) τρομοκρατίας, κι έχουμε να αντιπαλέψουμε μαζί του, είναι η σύγχρονη πολιτική διαστροφή που φέρει το όνομα της πολυπολιτισμικότητας. Υπόδειγμα έχει την υπερατλαντική προστάτιδα.

Αν όμως έχεις τέτοιους προστάτες (ματσεντόνια, γκρίζες ζώνες, κυπριακό, αλβανοτσάμηδες και δεν ξέρουμε τι άλλο - λαθραίοι - θα προκύψει) τι τους θέλεις τους εχθρούς;

Εχθρός, και μάλιστα ύπουλος, είναι ο προστάτης μας και φιλικά αποκαλούμενος "εταίρος". Είναι η ευρωπαϊκή ένωση, μέσα στα απόνερα της οποίας μας πέταξε κάποιος που τον είπαν "εθνάρχη". Ο κύκλος του έκλεισε με ένα δάκρυ, με ένα λόγο, όταν κατάλαβε με ποιους έμπλεξε και τι του είχαν ετοιμάσει. Το βιώνουμε όλοι σήμερα και εύχομαι να μην πάμε στο ακόμη χειρότερα.

Πρόλαβε να ψελλίσει "η Μακεδονία είναι ελληνική", ύστερα πέθανε. Είχε ξεχάσει την Κύπρο.

Αύριο θα πάω στην παρέλαση και θα κρατώ μεσίστεια τη σημαία. Ετοιμάζουν πάλι τη σφαγή μας.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος Επίσκεψη στην ιστοσελίδα του Συγγραφέα

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες