Η πτώση του Ανθρώπου φτάνει στο ΤΕΛΟΣ της...

[ΘΥΜΙΟΣ]

Η πτώση του Ανθρώπου φτάνει στο ΤΕΛΟΣ της...
Πρέπει να σφυρηλατηθεί το λογικό και η θέληση του ομαδικού ανθρώπου


Τα βασικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης παρακμής (γίνονται πλέον ορατά και δια γυμνού οφθαλμού) είναι: Η πολυδιάσπαση της σκέψης και ο πολυτεμαχισμός των πραγμάτων, η τυπολατρία και ο φορμαλισμός της εικόνας, η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ που υποκαθιστά το ΣΥΝΟΛΟ.

Χάνουμε το ΣΥΝΟΛΟ πίσω από τη ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ…

Στη βάση αυτού του ακραίου καταμερισμού της ακραίας καπιταλιστικής λογικής (δικτατορία της αγοράς), όπου η λεπτομέρεια υποκαθιστά ολοκληρωτικά το ΣΥΝΟΛΟ, βρίσκεται η διαλυτική διάβρωση που υπάρχει στον κοινωνικό σκελετό, διάβρωση που αποτυπώνεται σε όλο το εποικοδόμημα.

Η αποσυνθετική αυτή διάβρωση έχει υπονομεύσει και συντρίψει τα κοινωνικά ιδεώδη και τον ομαδικό άνθρωπο: Τις επιδιώξεις του «ομαδικού ανθρώπου» που κινούσαν την κοινωνία, σαν ομοιογενές σύνολο, προς ορισμένες κατευθύνσεις.

Οι δεσμοί που συνέδεαν τις ομάδες του κοινωνικού συνόλου έχουν διαρραγεί.

Το άτομο (η λεπτομέρεια) έγινε θεότητα. Κάθε άτομο έχει το δικό του σύστημα «αξιών», έτσι οι συλλογικές ηθικές αξίες χάθηκαν.

Κονιορτοποιήθηκαν και τα κοινά κοινωνικά κριτήρια. Κάθε ένας πιστεύει στα «κριτήρια» του «εγώ» του.

Η φυσική συνέπεια όλων αυτών: Η ασυνεννοησία και η αδυναμία να κατανοήσει ο ένας τον άλλον.

Αυτός ο ακραίος και νοσηρός ατομικισμός κυριαρχεί σήμερα. Μια θλιβερή πτώση του Ανθρώπου που τον έχει οδηγήσει στο ξέφτισμα και στον εκφυλισμό του μυαλού του και της συναισθηματικής του ζωής: Από κάθε ζωτικότητα και αγωνιστικότητα…

Αυτή, όμως, η οδυνηρή πτώση του Ανθρώπου φτάνει στο ΤΕΛΟΣ της.

Το δολοφονικό καπιταλιστικό σύστημα που έφτασε τον Άνθρωπο σε αυτή την ιστορική πτώση, είναι αυτό που θα Αναστήσει πάλι τον Άνθρωπο, το «Συλλογικό Άνθρωπο», το μυαλό του, τα συναισθήματά του και τις αξίες του.

Είναι τέτοια η αποσυνθετική καταβαράθρωση αυτού του κτηνώδους καπιταλιστικού συστήματος που θα συντρίψει και θα εξανεμίζει κάθε ΑΥΤΑΠΑΤΗ ατομικισμού. Οι άνθρωποι για να σωθούν από την καταστροφή θα ανακαλύψουν ξανά το συλλογικό άνθρωπο, θα συνειδητοποιήσουν ότι μόνο ομαδικά μπορεί να βγούνε από τη φρίκη της νεοταξικής κακουργίας.

Η ίδια η φρίκη και η καταστροφή θα μας διδάξει να βλέπουμε το ΣΥΝΟΛΟ και όχι τη λεπτομέρεια, το δάσος και όχι το δέντρο και θα μας «εξαναγκάσει» να ανακαλύψουμε τον «άλλο», το συλλογικό, αγωνιστικό «Είναι» και τις χαμένες αξίες που έχουν σφυρηλατηθεί στα αγωνιστικά σύνολα, στους ομαδικούς κοινωνικούς αγώνες…

Μέχρι σήμερα το να επιβιώσεις ως άτομο ήταν περιπέτεια, μια περιπέτεια εξόντωσης των «άλλων».

Σήμερα δεν μπορεί πλέον, ως άτομο, να επιβιώσεις ούτε και σαν περιπέτεια. Μπορεί να επιβιώσεις μόνο μαζί με τον «άλλο»: Ως συλλογικό άτομο…

Οι κοινωνίες σε αποσύνθεση και κατάρρευση



Ο καπιταλισμός, ως παγκόσμιο σύστημα, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, ιστορικά, έχει φάει τα ψωμιά του. Έχει οδηγήσει τις κοινωνίες στο τέλμα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει στο σύνολο των ανθρώπων ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, ούτε να τους εμπνεύσει. Αντίθετα τους οδηγεί στη διαρκώς αύξουσα εξαθλίωση και τον άγριοανθρωπισμό…

Οι μορφές αυτής της σήψης και παρακμής πήραν στη σημερινή εποχή του πλανητικού ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτισμού (Νέα Τάξη) γιγάντιες διαστάσεις και μορφές αυθάδους βαρβαρότητας και κτηνωδίας.

Σήμερα σε όλο τον κόσμο της καπιταλιστικής αγοράς ενεργούν οι ίδιοι ιστορικοί νόμοι: Οι νόμοι της αδιέξοδης καπιταλιστικής παρακμής και της ολοκληρωτικής και ταχείας αποσύνθεσης.

Οι συνέπειες αυτής της γεροντικής και σηπτικής πτώσης εκδηλώνονται στις διάφορες χώρες με διαφορετικές μορφές και με άνισους ρυθμούς. Η ουσία όμως της εξέλιξης είναι παντού η ίδια. Οι «νονοί» και οι «μαφίες» της καπιταλιστικής αγοράς έχουν φέρει τις κοινωνίες σε τέλεια χρεοκοπία. Δεν είναι ικανές πλέον να εξασφαλίσουν ούτε το ψωμί στους ανθρώπους. Οδηγούν τις κοινωνίες από δυστυχία σε δυστυχία, από το κακό στο χειρότερο, στη φρίκη του θανάτου…

Οι δήμιοι της ανθρωπότητας δεν μπορούν πλέον να ανεχτούν καμία εθνική και κοινωνική συλλογικότητα, καμία δημοκρατία, καμία ιστορική κατάκτηση, καμιά μεταρρύθμιση προς όφελος του λαού, καμία λαϊκή «κοινότητα» σκέψης και ηθικών αξιών…

Ο κόσμος όλος, ο καπιταλιστικός κόσμος της αποσύνθεσης, έχει περάσει πλέον στην εποχή της ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ.

Η μόνη διέξοδος αυτού του κόσμου των μαφιών του χρήματος είναι η πολιτική της ακραίας και μοχθηρής καταλήστευσης και της κατάπνιξης των λαϊκών μαζών. Σήμερα δεν είναι, για τα «αρπακτικά» του συστήματος, αρκετή η αφαίρεση κάθε κεκτημένου κοινωνικού, εθνικού και πολιτικού δικαιώματος των λαών, αλλά προωθείται βάναυσα και η ολοκληρωτική απομύζηση του αίματος κάθε κοινωνίας.

ΟΥΤΕ μικροελεημοσύνες δεν μπορούν να δώσουν, πλέον, οι καπιταλιστές.

Αυτό πρέπει να το νιώσουμε βαθιά αν δεν θέλουμε να μας κοροϊδεύουν με κούφιες φράσεις…

Ζούμε τον πιο αποτρόπαιο φασισμό της ιστορίας: Το φασισμό των πολυεθνικών και των μαφιών της παγκόσμιας αγοράς, το φασισμό της Νέας Τάξης. ΄

Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί, εναγωνίως, να διασωθεί το καπιταλιστικό σύστημα από την αποσυνθετική του κατάρρευση. Με το τελευταίο του καταφύγιο: Το φασισμό…

Η καλπάζουσα αυτή χρεοκοπία και αποσύνθεση οδηγεί σε μια εξίσου κατακλυσμιαία χρεοκοπία και κατάρρευση όλο το καπιταλιστικό εποικοδόμημα και κυρίως τους θεσμούς του καθεστώτος, τα κόμματα και τους πολιτικούς του καθεστώτος…

Δημιουργούνται πλέον ανοικτά, καθαρά, βαθιά και ασυμφιλίωτα οι διαχωριστικές γραμμές, τα δύο ΜΕΤΩΠΑ:

α). Ο λαός από τη μια, η κοχλάζουσα οργή του που διογκώνεται εκρηκτικά κάθε μέρα που περνάει…

β). Και από την άλλη, το καθεστώς με τους θεσμούς του και τους ανθρώπους του: Κοινοβούλια, κόμματα, «νταβάδες», «διανοούμενες πόρνες»: ΜΜΕ, ακαδημαϊκοί, ποικίλοι επιδοτούμενοι, πολύχρωμοι προβοκάτορες και ΣΙΑ…

Η ρήξη μεταξύ των δύο αυτών «μετώπων» είναι αναπόφευκτη. Θα είναι μια ρήξη άγριου, σκληρού και αιματηρού πολέμου…

ΜΙΑ ΡΗΞΗ που θα τινάξει το σύστημα στον αέρα. Δεν θα το γκρεμίσει άμεσα (δεν υπάρχει ο υποκειμενικός συντελεστής ακόμα), αλλά θα επιφέρει καταλυτικές ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στη σκέψη, στη συνείδηση, στο συναίσθημα. Θα συγκροτήσει πάλι τον «ομαδικό άνθρωπο», το «συλλογικό είναι», τις αγωνιστικές ηθικές αξίες…

Οι επαναστατικές θύελλες, όσο τυφλές και καταστροφικές και αν είναι, σε ένα πρώτο στάδιο, βγάζουν το άνθρωπο από το καβούκι του, από τον ατομικό του ναρκισσισμό, από τη μοναξιά του «ατόμου» και αναζωπυρώνουν τα συλλογικά αισθήματα αλληλεγγύης, εθνικής και κοινωνικής συνοχής, του ομαδικού αγώνα…

Οι μεσαίες τάξεις



Το πιο άγριο «κομμάτι» της επερχόμενης λαϊκής έκρηξης θα είναι οι «μεσαίες τάξεις» (μικροαστοί). Και θα είναι η μικροαστική έκρηξη πιο άγρια γιατί οι μικροαστοί καταστρέφονται, σήμερα πιο άγρια και μοχθηρά.

Οι μικροαστοί χάνουν τη βάση της ύπαρξής τους, χάνουν την «ιδιοκτησία» τους, τις «επιχειρήσεις» τους, όλα αυτά που τους έδιναν την ψευδαίσθηση ζωής και που χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να ζήσουν. Αυτά που τους έκαναν να ελπίζουν σε μια καλύτερη ζωή, σε άνοδο και αναρρίχηση στους καθεστωτικούς μηχανισμούς…

Η οργή των μικροαστών όταν καταστρέφονται είναι ανυπόμονη, ασυγκράτητη και ηφαιστειώδης. Είναι ΟΡΓΗ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ, τυφλή και ορμητική σαν χείμαρρος…

Αυτή την οργή της μικροαστικής απελπισίας παλιότερα την αξιοποιούσε ο φασισμός.

Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε αυτή η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ για τον καταρρέοντα καπιταλισμό, ακριβώς γιατί ο φασισμός, ο πλανητικός φασισμός, υπάρχει και επελαύνει με τη μορφή της Νέας Τάξης.

Δεν μπορεί, συνεπώς, να «αξιοποιηθεί» από «εθνικούς» αγύρτες γιατί αυτοί ΑΜΕΣΑ υπηρετούν τη Νέα Τάξη και αυτό γίνεται, επίσης ΑΜΕΣΑ αντιληπτό από όλους…

Αυτή, φυσικά η οργή δεν μπορεί να αποτελέσει και τον επαναστατικό ατμό για το γκρέμισμα αυτού του καθεστώτος και την αντικατάστασή του από ένα άλλο κοινωνικό καθεστώς. Απουσιάζει το «επαναστατικό έμβολο» και ο «κύλινδρος»: Ο επαναστατικός πολιτικός φορέας…

Ωστόσο, αυτή η μικροαστική εξέγερση, όπως ήδη προαναφέραμε, θα επιφέρει ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ στη σκέψη και στη συνείδηση και θα αποτελέσει «εξέγερση» προς το Συλλογικό και Συνειδητό ΑΓΩΝΑ, προς τον «ομαδικό άνθρωπο».

Ο καπιταλισμός δημιουργεί τους νεκροθάφτες του: Τα ιστορικά υποκείμενα της ανατροπής του…

Η αποσυνθετική του παρακμή δημιουργεί και τη μετάλλαξη των μικροαστών από θεμέλιο της αποθέωσης του ατόμου, σε καταλύτη του «ομαδικού ανθρώπου».

Το καπιταλιστικό σύστημα, στη σημερινή του καταστροφική και βάρβαρη μορφή, χάνει και την κοινωνική βάση των «κορόιδων» του, τη «μάζα», μέσω της οποίας ισοπέδωσε τα πάντα και μόλυνε την κοινωνία με τα «γούστα» της και την «ηθική» του «εγώ»…

Η μικροαστική εξέγερση θα θέσει ανοικτά την ΑΝΑΓΚΗ να ραδιογραφηθεί η ανατομία της καπιταλιστικής κοινωνίας, να αποκαλυφτούν όλα τα μυστικά της και να υποταχθούν όλες οι λειτουργίες στο λογικό και στη θέληση του «ομαδικού ανθρώπου»…

Και ο «ομαδικός άνθρωπος» θα βρει το νέο ιστορικό σταθμό της ανθρωπότητας: Αυτόν που εμείς ονομάζουμε ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ…

[ΘΑΛΕΙΑ]

Τα τραγιά...
Του παπα-Ηλία
http://papailiasyfantis.wordpress.com/



Καμαρώσαμε τους αξιότιμους εθνοπατέρες μας να παρλάρουν στο Παρλαμέντο τους. Για το εργατικό και ασφαλιστικό. Ανάλλαχτοι ολόιδιοι και ολόφτυστοι. (Πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων). Υποδείγματα αμίμητου «ηρωισμού»…

Γιατί είναι ύψιστος «ηρωισμός» να μην κουράζεσαι να επαναλαμβάνεις αενάως τις ίδιες τιποτολογίες. Και να σκηνοθετείς βατραχομυιομαχίες, προκειμένου να εξαπατήσεις, για μια ακόμη φορά, το Ναστραδίν λαό, για να του πάρεις, όχι πια το πάπλωμα, αλλά το τομάρι.

Και η απόφαση δεδομένη, όπως πάντα. Όπως στην περίπτωση του νόμου για την ανευθυνότητα των υπουργών. Ή τη βουλευτική ασυλία. Και όποια άλλη αλητεία. Για την καταλήστευση σε βάρος του λαού. Και προπάντων το αλήστου μνήμης δουλαγωγικό και δουλοκτητικό Μνημόνιο.

Οι εξαιρέσεις -λένε- φταίνε. Η πλειοψηφία είναι καλοί. Κι όμως τους σκανδαλοποιούς νόμους τους ψηφίζουν πάντα οι πλειοψηφίες και όχι οι εξαιρέσεις.

Ο παπατζής καραγκιοζοπαίχτης του κατεστημένου χορεύει τις μαριονέτες του έτσι, ώστε, κάθε φορά, μονά ζυγά να ’ναι δικά του. Και πάντα αυτός να βγαίνει κερδισμένος και πάντα ο λαός χαμένος.

Υπάρχουν «τάχα μου» και κάποιοι-προς στιγμήν-διαφωνούντες με τη σκληρότητα των μέτρων. Για να εκτονώνουν και χαλαρώνουν με τους ψευτοηρωισμούς τους τον εξουθενωμένο και οργισμένο λαό. Αλλά, παρά τις «τραγικές» συγκρούσεις, που υποτίθεται ότι βιώνουν, τελικά υποκύπτουν στα «τραγικά» αδιέξοδα…

Γιατί βέβαια «τα λεφτά είναι πολλά». Και σίγουρα πολύ περισσότερα απ’ το μισθό και τη σύνταξη των 360 ευρώ. Που, αν τους υποχρέωναν να ζήσουν μόνο με αυτά, οι περισσότεροι θα προτιμούσαν μάλλον ν’ αυτοκτονούσαν.

Και ο λαός; Τι κάνει ο λαός!

Ο, τι και τα τραγιά του ανέκδοτου. Που, αν ορμούσαν όλα μαζί καταπάνω στο χασάπη, που τα ‘σφαζε, θα τον είχαν εξουδετερώσει και θα γλίτωναν. Αλλά το καθένα σκεφτόταν: Δε βαριέσαι! Τώρα κάποιο άλλο σφάζεται. Μπορεί και να γλιτώσω εγώ…

Και αναχάραζαν ή τρώγαν το χόρτο τους. Πράσινο ή και γαλάζιο από τη μούχλα…

Άλλωστε τώρα μας αριβάρουν και οι δημοτικές. Και τ’ αφεντικά θέλουν ν’ αναμετρήσουν το «έχει» τους. Να ιδούνε πόσοι «ιδανικοί αυτόχειρες» θ’ ακολουθήσουν το σφαγείο του ενός και πόσοι το σφαγείο του άλλου.

Να τους κακοκαρδίσουμε; Δεν γίνεται! Καλύτερα στον Καιάδα κι εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και τα τρισέγγονά μας…

Άλλωστε, όπως φαίνεται, κατατρυχόμαστε και από σύμπλεγμα εξαρτήσεως. Όπως οι μαύροι δούλοι. Που και μετά τη νόμιμη απελευθέρωσή τους, δεν ήθελαν να ζήσουν ανεξάρτητοι απ’ τους δήμιους και εκμεταλλευτές τους.

Που ’σαι καημένε Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη και Μπότσαρη και Μακρυγιάννη! Και τόσοι άλλοι αθάνατοι ήρωες… Που χύσατε το αίμα σας και δώσατε και τη ζωή σας για τη λευτεριά! Να καμαρώσετε τους προσκυνημένους γραικύλους….

Πώς σέρνονται στο Γκουαντανάμο της τοκογλυφίας και τη Βαστίλη του καπιαλιστικού Μεσαίωνα με τις ατσάλινες αλυσίδες των βαρύτατων χρεών, που χάλκευσαν σε βάρος τους κάποιες πλειοψηφίες εθνοπατέρων…

[ΗΛΕΚΤΡΑ]

Ο πολιτικάντικος αμοραλισμός χωρίς όρια και συστολές



Ο καιροσκοπισμός αποτελεί την υπέρτατη αξία των ποικίλων παρασίτων, με σημαιοφόρους τους χιμπατζήδες του κοινοβουλίου.

Αυτό, όμως, που γίνεται σήμερα ξεπερνάει κάθε ιστορικό προηγούμενο: Οι πολιτικάντιδες έχουν πάψει να κρατούν και τα προσχήματα. Βρισκόμαστε μπροστά στην ασύστολη αυθάδεια ενός «πολιτικού υπόκοσμου», ενός κόσμου «πολιτικής αλητείας»…

Μας δολοφονούν καθημερινά και μας περιγελούν ξεδιάντροπα.

Προσβάλουν βάναυσα τη νοημοσύνη μας και δοκιμάζουν το νευρικό μας σύστημα και από την άλλη με κυνισμό αχαλίνωτο δίνουν παραστάσεις πολιτικής και ηθικής «διαμαρτυρίας».

· Διαμαρτύρονται με γοερούς τόνους οι «αντιπολιτευόμενοι» του ΠΑΣΟΚ, αλλά ψηφίζουν και με τα δύο χέρια την καταστροφή του ελληνικού λαού και το δωσιλογισμό!!!

· Η Σακοράφα, τώρα, που έχουν λήξει τα πάντα και δεν βλέπει καμία προσωπική της τύχη στο μέλλον, Θυμήθηκε το …σοσιαλισμό της!!!

· Οι συνδικαλιστές λιάζονται στους δρόμους απαγγέλλοντας «αγωνιστικά» στιχάκια…

· Τελευταία αυθάδεια αμοραλισμού ο Καστανίδης!!!

Διαβάστε το παρακάτω πολύ εύστοχο κειμενάκι
Πηγή:
http://mikrosfokion.blogspot.com/2010/07/blog-post_09.html
Το πήραμε από:
http://listonplace.blogspot.com/2010/07/trademark.html


Νόμιμη κυβέρνηση, άρα ηθική [: Βουλγαράκης...trademark]

Δεν είναι νομιμοποιημένη η κυβέρνηση για αυτά που εφαρμόζει και πρέπει να γίνουν εκλογές.

Δεν το είπε ο Σαμαράς, ούτε η Ντόρα.

Ο Καστανίδης το είπε. Ο οποίος, αν δεν θυμάστε, είναι υπουργός αυτής της κυβέρνησης. Μόνο και μόνο από αυτήν την αλήθεια που είπε χωρίς ούτε να κοκκινίζει ούτε να παραιτείται ο υπουργός μπορεί να καταλάβει ο καθένας πόσο εκτός νόμου λειτουργεί η πράσινη κυβέρνηση.

Ο αφελής ακούγοντας τον υπουργό αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος να στηρίζει μια κυβέρνηση που δεν είναι νομιμοποιημένη για να μας παίρνει τα μέτρα.

Αλλά πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Και στην προκειμένη περίπτωση εφικτό είναι να ...διατηρηθεί η καρέκλα.

Στην ίδια κατηγορία είναι και όσοι βουλευτές διαφωνούσαν με το νομοσχέδιο του ασφαλιστικού αλλά τελικά το ψήφισαν.

Η σχολή Μανώλη είναι πολλούς καλούς και άξιους μαθητές. Που θα ξεπεράσουν, αν δεν το έχουν ήδη κάνει, τον δάσκαλο.

Όμως μην ανησυχείτε αδέρφια. Τα μέτρα είναι προσωρινά. Σε δυο χρόνια ότι μας πήραν θα μας το δώσουν πίσω. Αρκεί να βρεθούν εκείνα τα ρημάδια λεφτά που υπάρχουν.

Δεν φτάνει δηλαδή που έχουν ανατρέψει τα πάντα και μας έχουν γυρίσει σε εποχές προ βιομηχανικές μας δουλεύουν κιόλας από πάνω.

Αλλά το ζητάει ο οργανισμός μας. Έχουμε καταντήσει όλοι σαν τον άνθρωπο του μόχθου και ζητάμε να μας πάρει και το τελευταίο ευρώ και το τελευταίο δικαίωμα.

Στην Γαλλία ανέβασαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 62 και γίνεται χαμός. Εδώ έχουν πάει τα όρια στην ηλικία του επίτιμου και εμείς είμαστε «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Ενεργή παρουσία της νέας γενιάς θέλει ο υπηρέτης της τρόικας με τον τίτλο «πρωθυπουργός της Ελλάδας».

Συμφωνώ απόλυτα. Η νέα γενιά είναι η ελπίδα για να ξεφορτωθούμε όλους αυτούς τους υποκριτές καλοπερασάκηδες που παριστάνουν τους πολιτικούς που αγωνίζονται για το καλό της χώρας.

Είτε οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης του λαού, είτε ο λαός είναι ο καθρέφτης των πολιτικών το πρόσωπο είναι το ίδιο. Άσχημο, κουτοπόνηρο και με μοναδικό στόχο να κερδίσει δια κλοπής.

Κατά τα άλλα το καινούριο ανέκδοτο λέγεται «η σωτηρία της χώρας από τον Αντώνη Σφουγγαράκη».

Απορώ, υπάρχουν ακόμα πολίτες που πιστεύουν δύο αποδεδειγμένα ψεύτες όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ; Ή της παραφυάδες αυτών;

Κάτι Ντόρες και Καρατζαφέρηδες;

Αφού το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και τα πιο τρελά όνειρα του Μητσοτάκη μπορούμε να πούμε ότι ο κύκλος της μητσοτακικής μεταπολίτευσης έκλεισε.

Και το κακό είναι ότι έκλεισε και ο δικός μας κύκλος. Αυτός της αξιοπρεπούς επιβίωσης. Σε λίγο θα κλείσει και αυτός της επιβίωσης.

[Ροβεσπιέρος]

«Αρκεί ανεπαίσθητη ρωγμή»!



Δόλιοι και άρπαγες.

Εξαπατούν, τρομοκρατούν, κινδυνολογούν, εκβιάζουν, παραχαράσσουν, πλαστογραφούν, διαστρεβλώνουν. Αποφασίζουν και διατάζουν!

Εκοψαν μισθούς, αφαίρεσαν συντάξεις, διέγραψαν εργασιακά δικαιώματα, γύρισαν τη ζωή 100 χρόνια πίσω, φέσωσαν την Ελλάδα μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, τίναξαν τους φόρους και τον πληθωρισμό στα ύψη, έφεραν στον τόπο το ΔΝΤ, υπήγαγαν τη χώρα στους «δανειστές» και μάλιστα υπό το αγγλικό δίκαιο (!), ξεπουλούν ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει δημόσια περιουσία και πατρίδα.

Ο ελληνικός λαός, «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», πορεύεται με «βάρκα» τον «Τιτανικό» και με τιμονιέρηδες τους μούτσους που γινήκανε καπεταναίοι, ποδηγετείται από «πειρατές» που έχουν για έμβλημα τη σημαία της «περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας». Και αξιοπρέπειας...

Και τώρα οι «Ηρόστρατοι», οι «Εφιάλτες» κοκορεύονται ότι ούτε οι απεργίες, ούτε οι συγκεντρώσεις, ούτε οι διαμαρτυρίες, ούτε ο όγκος της οργής είναι τέτοια που θα τους κάνουν να ιδρώσει τ' αυτί τους.

Ας το νομίζουν. Δε νοούν τίποτα από τα λόγια του ποιητή:

«Αρκεί στον τοίχο/
ανεπαίσθητη ρωγμή/
να τον γκρεμίσει».

Που σημαίνει ότι η Ιστορία δεν τελείωσε.
Τώρα αρχίζει!

Θα το διαπιστώσουν πολύ νωρίτερα απ' όσο φαντάζονται.

Πηγή:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5740677&publDate=10/7/2010
Το σκίτσο το πήραμε από τον «Τρελο-Γιάννη:
http://trelogiannis.blogspot.com/

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΘΑΛΕΙΑ]

Ν’ απαντήσουμε στην κρίση τους με τις αξίες μας

Πηγή:
http://mavrosgatos.blogspot.com/2010/06/blog-post_4832.html
Το πήραμε από εδώ:
http://listonplace.blogspot.com/2010/07/10.html



«τα όνειρά μου έχουνε ταυτότητα
τα όνειρά σου έχουν αριθμό»

Ακούστε το τραγούδι εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=0WQNGjZHqaI

Δε μάς ταιριάζει η «κρίση» τους. Γιατί δε μάς ταίριαζε ούτε η θεοποίηση του χρήματος, ούτε η μετατροπή των πάντων σε εμπορεύματα, ούτε η θυσία των πάντων στο βωμό του Θεού κέρδους, ούτε η υπερκατανάλωση σαν υπέρτατος στόχος ζωής και πρότυπο «ευτυχίας».

Είναι καιρός λοιπόν ν’ απαντήσουμε στην Οικονομική τους κρίση με τις Ανθρώπινές μας αξίες.

Στην απαισιοδοξία των χαμένων εισοδημάτων ν’ αντιτάξουμε την αισιοδοξία των ανθρώπινων οραμάτων γι’ αγάπη, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη.

Στο θρήνο τους για την κατάρρευση της υπερκαταναλωτικής τους κοινωνίας ν’ απαντήσουμε με χαρά για την επιστροφή στην κατανάλωση με μέτρο.

Στον πανικό τους για την απώλεια της φούσκας των υπερκερδών τους, ν' αντιδράσουμε με αγώνες για την επαναφορά του Ανθρώπου σαν σημείο αναφοράς.

Στον τρόμο τους μπροστά στο θάνατο της χίμαιρας της αειφόρου ανάπτυξης, ν’αντιπαραθέσουμε την δέσμευση για ανάπτυξη με σεβασμό στη φύση και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Το τέρας του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού ξεψυχά. Και θέλει να μας πάρει όλους μαζί του στη θλίψη, στη δυστυχία, στο μαρασμό, στο θάνατο.

Το μέλλον όμως εξαρτάται από εμάς και τις επιλογές μας. Από εμάς, ναι, τις - ως τώρα - δειλές, άβουλες , μοιραίες, άχρωμες και άοσμες μάζες. Αν παραμείνουμε έτσι, ό,τι πάθουμε θα το αξίζουμε. Όμως μπορούμε ν' αλλάξουμε την ροή των πραγμάτων. Γιατί πέρα και πάνω από καταναλωτές, εργαζόμενοι, εργοδότες, μέτοχοι, επενδυτές, δανειολήπτες, δανειστές, είμαστε Άνθρωποι.

Ας το θυμηθούμε πριν είναι αργά.