Πολυεδρικά παιχνίδια πολιτικής απάτης και προβοκατσιών

[ΝΤΑΒΕΛΗΣ]

Πολυεδρικά παιχνίδια πολιτικής απάτης και προβοκατσιών



Ζούμε ένα νοσηρό πολιτικό κλίμα χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Μια κόλαση πραγματική. Μια ασφυξία από τέτοιες πνιγηρές αναθυμιάσεις της πολιτικής σήψης και των οργίων των προβοκατόρικων μηχανισμών (διεθνών και εγχώριων) που χάνεις κυριολεκτικά το μπούσουλα, μέσα σε αυτό τον κολασμένο λαβύρινθο, αν δεν έχεις το μίτο της Αριάδνης: Την πολιτική πυξίδα.

Δύο είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που γιγαντώνουν πολλαπλασιαστικά τα νοσηρά αυτά παθολογικά φαινόμενα:

α). Η βαθιά και αδιέξοδη κρίση του συστήματος, η καταιγιστική πολιτική του αποσύνθεση.

β). Η εκρηκτική λαϊκή οργή, η πολιτικά αδιέξοδη, οργισμένη απελπισία και αηδία του λαού.

Αυτά δημιουργούν μια κατάσταση χειμαρρώδους και νοσηρής πολιτικής ρευστότητας και κινητικότητας, καθώς και το γόνιμο έδαφος για ασύλληπτα και αδίστακτα παιχνίδια προβοκατσιών και πολιτικών «κατασκευών».

Οι «νταβάδες» (διεθνείς και εγχώριοι) και τα μίσθαρνα όργανά τους βιάζονται να αναπαλαιώσουν το πολιτικό σκηνικό και να κατασκευάσουν «ανανεωμένα» κανάλια εξαπάτησης του λαού, εκτόνωσης και χειραγώγησης της οργής

ΑΥΤΗ είναι η πλέον άμεση και πιεστική στρατηγική του συστήματος.

Στην υλοποίηση αυτής της στρατηγικής, δηλαδή στις τακτικές, υπάρχει πανσπερμία απόψεων και «διαφωνιών», πολυεδρικότητα διαπλοκών…

Υπάρχει ένας γόρδιος, διαπλεκόμενος δεσμός κέντρων και παράκεντρων της πλανητικής εξουσίας, κρατικών, παρακρατικών και διεθνών μυστικών υπηρεσιών.

Κάθε κέντρο εξουσίας έχει τους δικούς του πολιτικούς μεσίτες και κοινοβουλευτικούς πληρεξούσιους, δηλαδή τους δικούς του απατεώνες.

Με βάση αυτούς θέλει να ανακυκλώσει τα «υλικά» να προσθέσει και άλλα νέα «στοιχεία», να τα αναμείξει, να τα χρωματίσει ανάλογα και να κατασκευάσει ένα νέο πολιτικό κράμα.

Παράλληλα κατασκευάζει και τις πολύχρωμες εφεδρείες: «πατριωτικές», «αντιπατριωτικές», «επαναστατικές», «αντιεξουσιαστικές» και άλλων «οργισμένων ειδών»: Τα ζούμε καθημερινά.

Όλα τα κέντρα και τα διαπλεκόμενα παράκεντρα χρησιμοποιούν, ως το πλέον αποτελεσματικό όπλο αυτό της προβοκάτσιας: Ένα όπλο που σήμερα έχει πάρει τερατώδεις και εφιαλτικές διαστάσεις.

Ο κεντρικός μοχλός αυτού του «όπλου», σε επίπεδο κόμματος είναι ο ΛΑΟΣ και ο Καρατζαφέρης ειδικότερα: Εκτελεστές διατεταγμένων σεναρίων και σχεδίων…

Φυσικά υπάρχει πλήθος δορυφορικών «πυρήνων» προβοκάτσιας: Από τα τρομοκρατικά «τάγματα» των μυστικών υπηρεσιών, τους επιδοτούμενους «αντιρατσιστές», μέχρι το πλήθος των τυχοδιωκτών και των γραφικών που ξεπετάγονται, καθημερινά, σαν τα μανιτάρια, με «πατριωτικές» σφραγίδες και παραληρηματικές «εθνικές» υστερίες…

Ας συνθέσουμε το παζλ της άμεσης επικαιρότητας: Έχουν γίνει πλέον πολύ ευδιάκριτα τα παιχνίδια.

Ζήτημα 1ον

ΟΛΟΙ μιλούν για «αλλαγή» του πολιτικού συστήματος γοερώς και θρηνωδώς: Από τον επιχειρηματικό κόσμο, τα ΜΜΕ και τους ίδιους τους πολιτικούς: Καθεστωτική ομοφωνία χωρίς ιστορικό προηγούμενο…

Η λέξη «αλλαγή» έχει γίνει το καθολικό ρεφρέν…

Φυσικά για άλλη μια φορά χρησιμοποιείται αυτή η λεξούλα για να εξαπατήσει. «Αλλαγή του πολιτικού συστήματος» είναι μέγιστη απάτη.

ΚΑΝΕΝΑ πολιτικό σύστημα δεν αλλάζει, χωρίς ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ αλλαγή. Με την «αλλαγή» εννοούν να βγάλει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Δηλαδή τα νέα «πολιτικά κράματα» που ετοιμάζουν με καινούριες επιμειξίες: το παλιό «αίμα», με μπουκάλια από νέο «αίμα»!!! (αυτό, όμως είναι άλλο θέμα συζήτησης).

Ζήτημα 2ον

Η μεγάλη πολιτική κινητικότητα και οι υπόγειες διεργασίες στον επιχειρηματικό χώρο και στο εσωτερικό των κομμάτων:

α). Ο Βγενόπουλος και άλλοι επιχειρηματίες έχουν καταστήσει σαφές τη δημιουργία νέου κόμματος.

β). Η Ντόρα αποστατεί από τη Ν.Δ. Οι εξελίξεις αποδόμησης και αναδόμησης της Ν.Δ, υπό Σαμαρά θα είναι ραγδαίες…

γ). Το ίδιο ραγδαίες θα είναι και οι κυοφορούμενες εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Ακόμα δεν μπορεί να αποκλείσομε και τριβές στο ΚΚΕ…

Παρατήρηση: Πολλοί διανοούμενοι σιωπηλοί μέχρι σήμερα, άρχισαν να «κελαηδούν» για «νέο πολιτικό σύστημα».

Επίσης και στη Βουλή η συντεχνία των επαγγελματιών πολιτικών (οι πληρεξούσιοι), όλοι από κοινού άρχισαν να κτυπάνε τα «ταμπούρλα» εναντίον των επιχειρηματιών που πάνε να τους πάρουν τη δουλειά…

Ζήτημα 3ον

Μεγάλος «οργασμός» παρατηρείται και εκτός των κοινοβουλευτικών τειχών:

α) Πυκνές «πατριωτικές» πρωτοβουλίες ποικίλων «παραγόντων» και «προσωπικοτήτων»: Καιροσκοπικές «συμμαχίες» πολιτικών ομάδων, «παραγόντων» και διανοουμένων σε εκδηλώσεις εκλογικών φιεστών.

Αγωνιώδεις αναζητήσεις για μια θέση στο ήλιο στο νέο πολιτικό στερέωμα που κατασκευάζεται…

Σπεύδουν οι πάντες να τσαλαβουτηθούν στη «χρυσή βροχή» της «αλλαγής του πολιτικού συστήματος» και να «καπαρώσουν» καμιά εκλογική καρέκλα…

β). Πλήθος προβοκατόρων και γραφικών έχουν αφηνιάσει και στήνουν «εθνοσωτήριες επιτροπές» ή «πατριωτικά μέτωπα» και ποικίλους ακτιβιστικούς τυχοδιωκτισμούς: Οσμίστηκαν και αυτοί τις αναθυμιάσεις του «πτώματος» (πολιτικό σύστημα) και αφήνιασαν για να αξιοποιήσουν τα συντρίμμια της κατεδάφισης και να πλασαριστούν στο νέο «πολιτικό στερέωμα».

Έσπευσαν, λοιπόν, κάποιοι να «χτίσουν», μέσω ιντερνέτ και ανακοινώσεων, ΚΑΙ το «ΠΑ-ΜΕ»: Τι γραφική αθλιότητα…

Έχουν προαναγγείλει και την «είσοδο» του Ζουράρι στο «ΠΑ-ΜΕ»: μάλλον απάτη, γιατί ο Ζουράρις μέχρι σήμερα δεν έχει δηλώσει κάτι τέτοιο.

Και μια απορία: Γιατί ο ιδρυτής δεν «έχτισε» τα «πατριωτικά μέτωπα» με τον Παπαθεμελή, και γιατί έφυγε από εκεί δίχως να εξηγήσει τίποτα;

Αυτά είναι λίγα αλλά πολύ ενδεικτικά για το τι συμβαίνει και το τι «στήνεται»…

Ζήτημα 4ον

Τέλος, έχουν πυκνώσει και περάσει σε ανώτερο επίπεδο οι προβοκάτσιες του κράτους, του παρακράτους και των μυστικών υπηρεσιών.

Η πολυδιάστατη προβοκάτσια εναντίον της οργισμένης λαϊκής κινητοποίησης, η οποία συνειδητά στόχευσε και έκαψε υπαλλήλους της Τράπεζας του Βγενόπουλου, λέει πολλά.

Καθώς και αυτή που στήθηκε, με «διμοιρίες» του ΛΑ.Ο.Σ , έξω από τη Βουλή

Τα έχουμε αναλύσει σε άλλα κείμενα…

Τα πράγματα μιλάνε μόνα τους αν τα συνθέσεις…
Τα χειρότερα θα ακολουθήσουν. …

_________________
Φωτιά και τσεκούρι όχι μόνο στους
προσκυνημένους, αλλά και στους
πράκτορες και προβοκάτορες.

[ΗΛΕΚΤΡΑ]

Τα παρασιτικά αποστήματα της κεφαλαιοκρατίας



Η συντεχνία των κοινοβουλευτικών παρασίτων, σκέτη καμαρίλα πολιτικής «αλητείας», συστρατεύθηκε εναντίον των … αφεντικών τους!!!!

Ομοβροντίες εναντίον των κεφαλαιοκρατών, από τα έδρανα της Βουλής…

Τα μίσθαρνα όργανα των κεφαλαιοκρατών, οι δούλοι τους και οι μεσίτες τους θορυβήθηκαν γιατί κάποιοι από τα αφεντικά τούς θεωρούν παρασιτικό και βλαβερό βάρος.

Σκέφτηκαν, λοιπόν, κάποιοι νέοι ληστές των κεφαλαιοκρατών:

«Τι να τα κάνουμε αυτά τα παράσιτα. Δεν μας χρειάζονται πλέον. Δεν είναι μόνο ηλίθια και βλαβερά, αλλά τόσο σάπια και δουλικά που μας εκθέτουν ανεπανόρθωτα και βάζουν το σύστημά μας σε κίνδυνο. Καιρός να τους πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων…»

Ξεσηκώθηκαν λοιπόν οι καμαρίλες…

Βεβαίως με κεφαλαιοκρατικές πλάτες: Αυτές των παλιών «νταβάδων»!!!

Παλιοί και νέοι «νταβάδες» συγκρούονται γύρω από το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην «αλλαγή» του πολιτικού σκηνικού.

Για τα αφεντικά τους, λοιπόν, τους παλιούς κυρίαρχους «νταβάδες», ωρύονται οι πολιτικές συντεχνίες, με πύρινα λόγια κατά των κεφαλαιοκρατών….

Η παράκρουση της απάτης είναι ο γνωστός κλόουν και προβοκάτορας των κυρίαρχων, παλιών «νονών»: Ο Καρατζαφέρης.

Σήκωσε για άλλη μια φορά την γροθιά του, στη Βουλή, εναντίον των …κεφαλαιοκρατών.

Αυτός που κάθεται σε στάση προσοχής μπροστά στο Βαρδινογιάννη (βλέπε φωτογραφία) που έχει φιλήσει όλες τις κατουρημένες ποδιές των κεφαλαιοκρατών, ωρύεται εναντίον των κεφαλαιοκρατών!!!!!!

Και επειδή έχει την ασυλία τους και προβάλλεται δαιμονιωδώς από τα ΜΜΕ (των «νταβαδων») απαιτεί ο άμοιρος τη δίωξη των μπλογκ για να μην βγούνε στη επιφάνεια οι άπειρες βρωμιές του…

Άσχημοι καιροί για τους λακέδες, τα παράσιτα και τους πολιτικούς απατεώνες…

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Επικίνδυνος τσαρλατανισμός
Περίσσεψε ο λαϊκισμός στο χτεσινό παραλήρημα του Γ. Καρατζαφέρη στη Βουλή



Καιροσκόπος, λαϊκιστής και πάνω απ' όλα επικίνδυνος για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα είναι ο ΛΑ.Ο.Σ., όπως επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά χτες στη συζήτηση περί «διαφάνειας» στη Βουλή.

Συνδράμοντας την προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα βάλλεται από επιχειρηματικά συμφέροντα και γι' αυτό πρέπει να θωρακιστεί, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κατέφυγε σε ένα λαϊκίστικο κρεσέντο για τους επιχειρηματίες, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Εκείνοι οι οποίοι καταλήστεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, βγάζοντας στις Ελβετίες τα κεφάλαια του Ελληνα πολίτη, αυτοί έρχονται σήμερα να είναι οι τιμωροί και οι εισαγγελείς. Καλά θα κάνουν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι κεφαλαιοκράτες να προσέξουν πάρα πολύ, γιατί η επιείκεια με την οποία τους έχει συμπεριφερθεί ο πολιτικός κόσμος νομίζω ότι τους δημιουργεί περισσότερη αναίδεια και γίνονται θρασύτεροι απ' ό,τι πρέπει. Ας προσέξουν! Οι πολιτικοί εδώ είμαστε ταγμένοι, έχουμε ορκιστεί στο Σύνταγμα να προστατεύσουμε με τον καλύτερο τρόπο τη λαϊκή δημοκρατία. Αυτοί έχουν ταχθεί να προστατεύσουν το πορτοφόλι τους».

Αυτός που εμφανίζεται να νουθετεί δήθεν το κεφάλαιο, είναι ένας από τους πιο αξιόπιστους υπηρέτες του. Είναι το κόμμα εκείνο που ψήφισε ένα προς ένα τα μέτρα κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ, που βουλιάζουν το λαό στη φτώχεια και την ανέχεια, την ίδια ώρα που πιέζει για νέα αντιλαϊκά μέτρα και ανατροπές. Αυτός που δημαγωγικά καλεί τους βιομήχανους «να προσέχουν», είναι ο ίδιος που προτείνει:

-- Να μην ελέγχονται οι καταθέσεις των επιχειρηματιών, να μην επεκταθεί το «πόθεν έσχες», ώστε «να μη βγει έξω το μαύρο χρήμα».
-- Κατάργηση του «πόθεν έσχες» στην οικοδομή.
-- Επέκταση συμβάσεων εκμετάλλευσης δημοσίων έργων, κυρίως δρόμων, με αντάλλαγμα την κατασκευή τους από τις εταιρείες.
-- Απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας.
-- Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων.
-- Απελευθέρωση ορίου απολύσεων.
-- Εργασιακό και φορολογικό παράδεισο για τους επιχειρηματίες.
-- Επαναπατρισμό χωρίς καμιά επίπτωση κεφαλαίων που έχουν «ξεπλυθεί» στο εξωτερικό.

Ακόμα και χτες, που σήκωνε δήθεν ανάστημα στους επιχειρηματίες για εσωτερική κατανάλωση, ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. φρόντισε να υπερασπιστεί τις οφ σορ εταιρείες. Αναφερόμενος σε διάταξη του νομοσχεδίου του υπουργείου Δικαιοσύνης, που δεν επιτρέπει τη συμμετοχή δημόσιων λειτουργών σε τέτοιες εταιρείες, υποστήριξε ότι «εφόσον δεν είναι παράνομη η οφ σορ εταιρεία, πώς είναι παράνομος εκείνος ο οποίος συμμετέχει;», τονίζοντας ότι η ρύθμιση θα εκπέσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Πηγή:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5646922&publDate=13/5/2010

[Κλασσικοπερίπτωση]

Η ΚΤΗΝΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ:
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟ ΤΟΥ ΣΕΒ ΣΤΗ ΛΕΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΛΤΣΑ ΓΡΑΒΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ
Πηγή:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/05/blog-post_9864.html



Ότι και να γράψουμε, ότι και να πούμε για τα έργα και τις ημέρες των περιστασιακών ή μονίμων εκπροσώπων της άρχουσας τάξης, θα είναι απλώς μια επανάληψη χιλιοειπωμένων διαπιστώσεων.

Στην αρχή μας είπαν ότι έφταιγε η προηγούμενη κυβέρνηση για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, μετά άρχισαν να αφορίζουν και το δικό τους κυβερνητικό παρελθόν σε μια προσπάθεια να θολώσουν τα νερά και να μας πείσουν ότι το "Νέο ΠΑΣΟΚ" είναι "το κάτι άλλο" και ας έχει για αρχηγό του αυτόν που στήριζε και ως υπουργός το παλιό και διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ.

Αφού πέταξαν τον παλιό και λερωμένο πράσινο μανδύα και ντύθηκαν με άσπρα και καθαρά ρούχα, άρχισαν το ηθικίστικο κήρυγμα εναντίον του λαού ο οποίος, κατ΄αυτούς, ήταν συνυπεύθυνος για την εξάπλωση της διαφθοράς και συνένοχος στις απάτες και στις λαμογιές.

Σαν γνησια τέκνα του Γκαίμπελς και άριστοι μαθητές των σχολείων της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, σε αυτή την πρόστυχη κατασκευή συνενόχων, φανέρωναν πολλές μικρές αλήθειες μόνο και μόνο για να μην φανερωθεί εκείνη η μεγάλη αλήθεια που περιγράφει την φρίκη που υπηρετούσαν ανέκαθεν.

Αν μερίδα του λαού εκπορνεύτηκε και διεφθάρη, οι τελευταίοι που θα βάλουν στο ζύγι τις ευθύνες είναι οι μαστρωποί και οι νταβατζήδες που φρόντισαν με χίλιους τρόπους να κάνουν τον ακατήχητο πολίτη σαν τα μούτρα τους.

Έπρεπε δυστυχώς να μας τραβήξουν απότομα την κουβέρτα για να καταλάβουμε ότι δεν ήταν απλώς ανίκανοι και τυχοδιώκτες, αλλά χυδαίοι βιαστές και δεσμοφύλακες που εκτελούν τις εντολές της προσωρινής διοίκησης της "Νέας Τάξης Πραγμάτων".

Τέλειωσαν το πρώτο μέρος της αποστολής τους, δηλαδή την άνευ όρων παράδοση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην κυριαρχία του ΔΝΤ της Ε.Ε και της ΕΚΤ, και τώρα ετοιμάζονται να εκτελέσουν το δεύτερο μέρος, δηλαδή την παράδοση των εθνικών μας δικαιωμάτων στη διαχείριση του Τούρκου χωροφύλακα της Pax Americana.

Η πολιτική τους ιδιοσύσταση ήταν θνησιγενής όπως θνησιγενές ήταν και το πολιτικό σύστημα που εξέφραζαν ανεξάρτητα απο το χρώμα του σεντονιού με το οποίο το κάλυπταν επιμελώς.

Ο ρόλος του "χρήσιμου ηλίθιου" τελειώνει και μαζί με αυτόν τελειώνει και ο λόγος ύπαρξης των σημερινών κομματικών εκφράσεων της "Νέας Εποχής".

Η "οικοδομή" τέλειωσε και ήρθε η ώρα να φύγουν οι "εργολάβοι" που την έκτιζαν για να μπούν μέσα οι επιστάτες του κατασκευαστή.

Εμπρός σε αυτή τη διαπίστωση του επερχόμενου τέλους αυτού του άθλιου μεταπολιτευτικού πολιτικού μορφώματος, τα επονομαζόμενα "κόμματα εξουσίας "κυρίως, τρέχουν πανικόβλητα αρπάζοντας με βουλιμία ότι βρεθεί στα δεξιά ή στα αριστερά της επιθανάτιας πορείας τους.

Απο την άλλη, οι μέχρι χθες θεσμικοί και μη εκπρόσωποι της "οικονομικής ολιγαρχίας" ("οικονομικής ελίτ" που θα λεγε ο υπάλληλός τους Πρετεντέρης), βλέποντας αφ΄ενός να κινδυνεύει η οικονομική τους μακροζωία, αφ΄ετέρου θέλοντας να εισέλθουν ως επιστάτες εντός της τελειωμένης πια οικοδομής, που ο Παπανδρεου και το συνάφι του ονομάζουν "Νέα Ελλάδα", άρχισαν το μεσσιανικό κήρυγμα αναπτύσσοντας εντέχνως το προφίλ της "καινούργιας και αδιάφθορης" πολιτικής δύναμης.


Φυσικά ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ κ. Δασκαλόπουλος και μέχρι χθες ένθερμος χειροκροτητής της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, ούτε καινούργιος είναι ούτε αδιάφθορος. Αυτός και η πολιτικο-οικονομική του παρέα δεν μπορούν και δεν έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για την παρακμή του πολιτικού συστήματος το οποίο υπηρέτησαν με κάθε μέσο και τρόπο.

Το να μιλούν για "πνεύμα και ηθική" αυτοί που δέχτηκαν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τα κέρδη των μαυραγοριτών πατεράδων τους και τα αυγάτισαν πατώντας πάνω σε ανθρώπινες δυστυχίες, στην καλύτερη περίπτωση αποτελεί ύβρη.

Ζούμε πράγματι ιστορικές στιγμές. Μπροστά στα μάτια μας μετασχηματίζονται οι δούλοι και οι υπηρέτες της "Νέας Εποχής" σε βουλιμικά κτήνη που θέλουν γρήγορα, εδώ και τώρα να καταπιούν ότι έχει απομείνει όρθιο σε αυτόν τον τόπο.

Αξίες, ιδέες, όνειρα τα αντιμετωπίζουν όπως ο Πάγκαλος μια μακαρονάδα. Αν δεν αντισταθούμε τώρα, αυτή η χυδαία εκδήλωση "κοινωνικού ενδιαφέροντος" και "εθνικής ευαισθησίας" θα παραγκωνίσει ότι καλό και ηθικό έμεινε μέσα μας και θα γίνει το σύστημα αναφοράς στο νέο "αξιακό" σύστημα που "ευαγγελίζονται" οι διάδοχοι των σημερινών επικυρίαρχων.

Αφού λοιπόν μας καταδίκασαν σε εξοντωτική "δίαιτα" ας καταδικάσουμε και μεις σε απόλυτη ασιτία αυτήν τη χυδαία πολιτική βουλιμία είτε εκφράζεται με αισθητικές "τύπου Πάγκαλου" είτε με το τάκτ εξευγενισμένων μαυραγοριτών .

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΡΕΣΑΛΤΟ:Ένα εξαιρετικό κείμενο που περιγράφει παραστατικά και
ρηξικέλευθα τι είναι η Νέα Τάξη!!!
Πηγή:
http://listonplace.blogspot.com/2010/05/blog-post_1310.html



Η Νέα Ρώμη υπό κατάρευση....
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Σήμερα όλα δείχνουν ένα λάθος.
Η θεώρηση πραγμάτων δεν έλαβε υπόψη της τον νόμο της φύσης. Ουσιαστικά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πιο βάρβαρος από τη ζούγκλα. Δεν τρώει για να χορτάσει.


Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με την κατάρρευση της Σοβιετίας και του υπαρκτού Σοσιαλισμού, στα κέντρα προβληματισμού, σχεδιασμού και αποφάσεων του καπιταλισμού της Δύσης αναπτύχθηκε μια απολύτως λανθασμένη, όπως αποδεικνύεται από την πραγματική ζωή, θεώρηση πραγμάτων.

Σύμφωνα με αυτήν, τα κράτη πλέον ήταν αντιπαραγωγικά, επικίνδυνα και προεξοφλούσε η ύπαρξη τους Θερμούς πολέμους.

Αντίθετα, εάν τα κράτη αντικαθιστούσαν εταιρείες και αγορές και αυτές συσσώρευαν τον πλούτο, με πολύ μικρότερο πλέον κόστος από τα κράτη, οι φόροι θα αντικαθιστούνταν από δάνεια και ευκαιρίες κατανάλωσης, ενώ τα ωφελήματα για τις κοινωνίες θα ήταν πολλαπλάσια, σε επίπεδο μέσου νοικοκυριού, με δεδομένο ότι θα απαξιωνόταν ο μεσολαβητής, που έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος τόσο από τις επιχειρήσεις όσο και από τους πολίτες-καταναλωτές, για να εγγυάται μια σειρά λειτουργιών, που προσομοίαζαν στα τέλη του 20ού με τα σύμβολα της μοναρχίας του τέλους του 19ου αιώνα.

Τον ρόλο των κρατών θα μπορούσαν να παίξουν οι "επενδυτικές" τράπεζες, οι οποίες στην ουσία θα διέχεαν τον πλούτο προς τις μάζες, διατηρώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα για τον εαυτό τους να υπολογίζουν το κόστος τους με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η συνθήκη αρμονίας μέσα από την εμπεδωμένη, φυσική, ανισότητα μεταξύ των υψηλών, μέσων και χαμηλών εισοδημάτων, στη βάση της αέναης κατανάλωσης, που αποτελεί τη λειτουργική βάση του σύγχρονου καπιταλισμού.

Αντιμετώπισαν ουσιαστικά τα εθνικά κράτη ως παλαιά δουκάτα και βασίλεια και αποφάσισαν την κατάργηση τους.

Σε αντίθεση, άλλωστε, με τα εθνικά κράτη του παλαιού και κάπως κλειστοφοβικού αστισμού, οι τράπεζες και οι δεξαμενές κεφαλαίου που θα τις χρηματοδοτούσαν, για να γίνουν πιο ισχυρές από τις υπάρχουσες διεθνείς δομές, θα έπρεπε να έχουν την ευχέρεια της διεθνούς δράσης και της πέραν των εθνικών συνόρων και ειδικών, ανά περιοχή, φορολογικών καθεστώτων ευχέρεια δράσης. Αρα θα έπρεπε να μιλάμε για διεθνείς, υπερεθνικές τράπεζες και παγκοσμιοποιημένη διεθνή οντότητα.

Όπως σε κάθε δομή χρειάζεται συνεκτική ουσία για να υπάρξει, έτσι και στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό προαπαιτείτο συνεκτική ουσία κοινή, πέρα από περιοχές, έθνη, θρησκείες, γλώσσες, παραδόσεις, ειδικά χαρακτηριστικά.

Ο κύκλος του χρήματος, η προσδοκία και η διάχυση της ευημερίας θα ήταν επαρκή κίνητρα για να αποδεχθούν οι τοπικές εξουσίες των εθνών- κρατών ή να οδηγηθούν ή να εξαναγκασθούν στην αποδοχή της "νέας τάξης πραγμάτων".

Μάλιστα, αυτή, για να εκφρασθεί με φιλοσοφικούς όρους, παρά την οικονομίστικη προσέγγιση της, χαρακτηρίσθηκε και ορίσθηκε ως "νέα ελευθερία", εξ ου και ο "νέος φιλευθερισμός".

Το νέο αυτό δόγμα των κέντρων του καπιταλισμού της Δύσης εμπεδώθηκε ως εφαρμοσμένη γεωοικονομική στρατηγική στις αρχές της δεκαετίας του '90.

Στην Αμερική, που άνοιξε τις αγορές μετά την εποχή Ρούσβελτ, την περίοδο της προεδρίας Κλίντον, με έτερο πόλο στον αγγλοσαξωνικό άξονα την πρωθυπουργία Μπλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο και μια σειρά σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων του "τρίτου δρόμου" στην Ηπειρωτική Ευρώπη.

Για να υπάρξει υπέρβαση των νομισμάτων στις διάφορες περιοχές του κόσμου δόθηκε έμφαση στα υπερατλαντικά κέντρα διαμόρφωσης του καπιταλισμού, στους άυλους τίτλους, που σε συνδυασμό με τα παράγωγα, ως πολλαπλασιαστές διόγκωσης του πλούτου, μετετράπησαν στις κυρίαρχες αξίες του διεθνούς καπιταλισμού νέου τύπου, που σε αντίθεση με τον κλασικό δεν θα ήταν συνδεδεμένος με την παραγωγή, άρα με τις εδαφικές επικράτειες και τις κατά τόπους και πολλές φορές απολύτως διαφορετικές μεταξύ τους αποφάσεις των τοπικών-εθνικών κυβερνήσεων.

Στην Ευρώπη αξιοποιήθηκε η ύπαρξη της ΕΟΚ, που ήταν φυσικά διαρθρωμένη εντελώς διαφορετικά από τις νέες επιδιώξεις και οδηγήθηκε στη μετεξέλιξη της σε Ένωση, με πρόφαση και επικοινωνιακό εργαλείο τις φαντασιώσεις περί "φεντεραλισμού" στην Ευρώπη, στη λογική των αμερικανικών Πολιτειών.Το πιο σημαντικό ήταν και στη δεκαετία του '90 προωθήθηκε με επάρκεια- η διεύρυνση της εμπορικής ζώνης στα απελεύθερα πλέον, από τη σοβιετική επιρροή, κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και η συνένωση των δύο Γερμανιών.

Παράλληλα, προωθήθηκε η μετατροπή του κλειστού και παλαιότερου πυρήνα της Ευρώπης σε ενιαίο οικονομικό και νομισματικό χώρο, με το πέρασμα αρμοδιοτήτων και εξουσιών από τις εθνικές κυβερνήσεις στις ενωσιακές δομές και η κυριαρχία του νέου Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, όπου καθόλου τυχαία δεν έχει την έδρα της η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, με προδιαγραφή καταρχήν να τη διαχειρίζεται Γερμανός τραπεζίτης.

Ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι τα μεταπολεμικά χρόνια κατοχής της Γερμανίας έδιναν διαβεβαιώσεις στο παγκόσμιο κέντρο του καπιταλισμού, που παραμένει στη Νέα Υόρκη, ότι δεν θα χαλάσει η συμφωνία μεταξύ Ηπειρωτικής Ευρώπης και αγγλοσαξονικού άξονα, ότι η ενιαία Ευρώπη θα παραμείνει σε συμπληρωματικό πεδίο και όχι σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Αυτό διατυπώθηκε με σαφήνεια και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, παραμένοντας ακέραιο ως προς την προδιαγραφή του στη μετέπειτα Συμφωνία της Λισσαβόνας.

Για τον λόγο αυτό η Ευρωζώνη δεν διαθέτει κεντρική τράπεζα που να χρηματοδοτεί τα κράτη της Ένωσης, παρά μόνον τις τράπεζες των κρατών-μελών, ούτε οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης των οικονομιών, ούτως ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή του δίπολου του καπιταλισμού της Δύσης, με ταυτόχρονη πρωτοκαθεδρία στις αγορές των ΗΠΑ και ειδικά της Γουόλ Στριτ.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, από τη συγκρότηση της και τη βάση της, ουσιαστικά διασφαλίζει την κυριαρχία του επονομαζόμενου και ως "βόρειου άξονα" στην Ηπειρωτική Ευρώπη, έναντι του Μεσογειακού Νότου της.

Ουσιαστικά συζητάμε για τη σχέση Γερμανίας-Ρωσίας και την εμπέδωση της σχέσης αλληλεξάρτησης της βιομηχανικής παραγωγής της πρώτης, μοντέλο κλασικού καπιταλισμού, με τις πρώτες ύλες της δεύτερης. Οι πρώτες ύλες της Ρωσίας, όμως, δεν θα βρίσκονταν στη διάθεση ενός εθνικιστικού-αυτοκρατορικού καθεστώτος, τύπου Πούτιν, ούτε υπό την κυριαρχία της δυναμικής αστικής τάξης της Αγίας Πετρούπολης, αλλά στην εκμετάλλευση των επονομαζόμενων και "φεουδαρχών" της περιόδου Γιέλτσιν.

Αρα όλο το σχήμα μέσω των αγορών θα είχε τη βάση του στη Γουόλ Στριτ και τη Νέα Υόρκη, που θα παρέμενε η Μητρόπολη του Καπιταλισμού της Δύσης και η στρατηγική βάση στην αγοροπωλησία χρήματος και ζωνών επιρροής των γκρουπ του νέου καπιταλισμού, που θα υποκαθιστούσε τις εθνικές κυβερνήσεις, λειτουργώντας στις νέες επικράτειες-περιοχές του παγκόσμιου χωριού.

Ο νέος αυτός καπιταλισμός είχε και γεωπολιτική θεώρηση, αφού στη βάση του ήταν η προετοιμασία της Δύσης να αντιμετωπίσει τον "δράκο" που ξυπνά, την Κίνα, και τα δεδομένα μιας νέας παγκόσμιας ισορροπίας.

Σήμερα όλα δείχνουν ένα λάθος. Η θεώρηση πραγμάτων δεν έλαβε υπόψη της τον νόμο της φύσης. Ουσιαστικά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πιο βάρβαρος από τη ζούγκλα. Δεν τρώει για να χορτάσει. Είναι ένα απολύτως άπληστο, ατομικιστικό και απολύτως αιμοβόρικο ον, που μπορεί να βρει την αρμονία μόνο μέσα από τον πολιτισμό, την κοινωνικότητα της παράδοσης, το πλαίσιο διαπαιδαγώγησης των οργανωμένων δομών του έθνους-κράτους.

Εάν ανατραπούν τα δεδομένα, η επαίσχυντη ισχύς τον οδηγεί, είτε προσωπικά είτε μέσω των εταιρειών, πίσω στο χάος του βαρβαρισμού του όχι για να χορτάσει, αλλά για να επιβληθεί μέχρι αυτοκαταστροφής του. Η απληστία των αγορών τις μετέτρεψε σε "πιράνχας", το μόνο ον στον πλανήτη που προσομοιάζει σε νοοτροπία και φυσικό τρόπο ζωής με τον άνθρωπο.

Οι κρίσεις στην οικονομία και τις αγορές είναι συμφυείς με το σύστημα και μεταδίδονται με πολύ πιο άμεσο τρόπο στις διαδρομές του νέου καπιταλισμού. Ο πλούτος δεν μετατρέπεται σε ευημερία και επάρκεια αλλά σε απληστία και ανταγωνισμό. Ετσι η μεγάλη Ανατολή που ανατέλλει, η κυριαρχία της "Αυτοκρατορίας του Δράκου" δείχνει μη αναστρέψιμη στηριγμένη σε κρατικές δομές, παράδοση πολιτισμού και αρμονία μέσα από τη δομή της κάστας.

Η Νέα Ρώμη είναι πιο εκτεθειμένη από ποτέ στην κατάρρευση, είτε αυτή ξεκινά από τη φιλοσοφική έδρα της Δύσης, την Ελλάδα, είτε από την κατάρρευση των "γιγάντων" του καπιταλισμού που στερούνται όμως κοινωνισμού και επάρκειας ως προς τη λογική της ανάπτυξης τους. Ο πλούτος είναι άυλος και η σύγκρουση μεταξύ αγορών και λαών, που βρίσκονται υπό πτώχευση, νομοτελειακή, χωρίς τη διαιτησία των κρατών.

Η Νέα Ρώμη καταρρέει, η συμφιλίωση δεν επήλθε και οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και ο νέος πλούτος δεν κατόρθωσαν να γίνουν αριστοκρατία. Ο νέος καπιταλισμός της τάχα παγκοσμιοποίησης των G7, Q20 ή και της Ευρωζώνης παρέμεινε υποτελής στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου, άρα από τη συγκρότηση του ακόμη- πεισιθάνατος...