Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Η Γενοκτονία των Ελλήνων Πόντου

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Μάϊ 18, 2010 12:08 pm    Θέμα δημοσίευσης: Η Γενοκτονία των Ελλήνων Πόντου Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Γενοκτονία των Ελλήνων Πόντου
Της Ανθίππης Φιαμού




Με την ευκαιρία της Μέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στις 19 Μαΐου, ας κάνουμε μια σύντομη αναφορά στο ζήτημα της αναγνώρισης αυτής της γενοκτονίας.


Την Πέμπτη 11 Μαρτίου η ολομέλεια του Κοινοβουλίου της Σουηδίας αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, δηλαδή όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Η μέρα αυτή είναι μια μεγάλη μέρα για τη Ρωμιοσύνη για πολλούς λόγους.

Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν 131 ψήφοι υπέρ,
130 κατά και 88 αποχές. Η απόφαση δηλαδή κρίθηκε για μια ψήφο η οποία καθόρισε το αποτέλεσμα. Αυτή η ψήφος ανήκε σε μια Κούρδισσα βουλευτίνα, την Γκιουλάν Αβτζί, η οποία ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης, ενάντια στη γραμμή του κόμματος της, η οποία ήταν αρνητική ψήφος στη γενοκτονία. Η βουλευτίνα δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Firat News:

«Οι Κούρδοι είναι αντιμέτωποι με μια νέα γενοκτονία που επιχειρείται σε βάρος τους από πλευράς της Τουρκίας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας από το Σουηδικό Κοινοβούλιο είναι πολύ σημαντική εξέλιξη. Γνωρίζω ότι η ψήφος μου υπέρ της γενοκτονίας, παρά την απόφαση του κόμματος μου, ήταν καθοριστική. Αυτό που έπραξα έπρεπε και ήταν απαραίτητο να γίνει. Γιατί η Τουρκία πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσει τις σφαγές και τις γενοκτονίες που έπραξε στο παρελθόν. Ήδη πολλές χώρες του κόσμου θεωρούν ότι η Τουρκία είναι μια χώρα που διέπραξε γενοκτονίες».

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας από το κοινοβούλιο της Σουηδίας πρέπει να συνδυαστεί με κάποια άλλα γεγονότα σχετικά.

Την Πέμπτη 4 Μαΐου 2010 η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των Η. Π. Α.
ψήφισε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων με το οριακό αποτέλεσμα 23 προς 22 και εδώ. Το θέμα προωθήθηκε στην ολομέλεια κι επαφίεται στην πρωτοβουλία της Προέδρους της Βουλής Νάνσυ Πελόσι. Βέβαια εδώ παίζονται τα συμφέροντα των Η. Π. Α στην περιοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν μια και η Τουρκία έχει ήδη αρχίσει τους εκβιασμούς με τη βάση του Ιντσιρλίκ, όμως το γεγονός της ψηφοφορίας είναι από μόνο του σημαντικό.

Πρόταση ψηφίσματος
κατέθεσε ο βουλευτής του κόμματος Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας Joan Tarda στην Ισπανική βουλή ώστε αυτή να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων ως έγκλημα κατά την ανθρωπότητας και την ευθύνη της Τουρκίας γιΆ αυτό.

Σύμφωνα με τον κ. Tarda η Ισπανία θα πρέπει να ενταχθεί στην ομάδα των χωρών που έχουν καταδικάσει αυτή τη σφαγή όπως έχει κάνει η Γαλλία: «Η ιστορική αναγνώριση των εγκλημάτων που έχουν γίνει είναι απαραίτητη για το κλείσιμο των πληγών και την ανοικοδόμηση των δεσμών ειρήνης», τονίζει η Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας.

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η Αριστερά της Καταλονίας δεν μοιάζει καθόλου με τη δική μας ξεπουλημένη «Αριστερά» η οποία ήθελε να απαλειφθεί η λέξη «Γενοκτονία» από το προεδρικό διάταγμα που καθιέρωσε τη Μέρα Μνήμης του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι και τα κόμματα της σουηδικής Κεντροαριστεράς ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.

Επίσης, σΆ αυτή την ιστορική ψηφοφορία στο Σουηδικό Κοινοβούλιο συνασπίστηκαν Έλληνες, Ασσύριοι, Αρμένιοι και Έλληνες με την ηρωική βοήθεια μια Κούρδισσας. Έτσι, για πρώτη φορά, η Τουρκία αντιμετωπίζει έναν καινούριο «συνασπισμό», τον οποία εκείνη θεωρεί απειλή. Αυτός ο συνασπισμός μπορεί να αποτελέσει τη βάση για τη χάραξη μιας κοινής στρατηγικής των ιστορικών αυτών λαών της Ανατολής απέναντι στη συνεχιζόμενη Τουρκική βαρβαρότητα, μέρος της οποίας είναι η άρνηση των Γενοκτονίας. Αυτό το ενδεχόμενο έχει αρχίσει να προβληματίζει σοβαρά την Τουρκική διπλωματία η οποία άλλο δεν κάνει τον τελευταίο καιρό από τα ανακαλεί πρεσβευτές για διαβουλεύσεις.

Κι εδώ, στην Ελλάδα, τι γίνεται;
Καλά, ευχαριστώ, εσείς; Την ίδια εποχή που γίνονταν οι ψηφοφορίες στα κοινοβούλια Σουηδίας και Καταλονίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας γινόταν η παρουσίαση του βιβλίου «NUTUK, Ο ΜΕΓΑΣ ΡΗΤΟΡΙΚΟΣ» του Γκαζί Μουσταφά Κεμάλ. Το βιβλίο εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ και πρόκειται για ένα απάνθισμα λόγων τους οποίου εκφώνησε ο Κεμάλ Αττατούρκ κατά καιρούς και μέσα από αυτούς μπορεί κάποιος να διακρίνει το πώς σκεφτόταν αυτό το ανθρωποειδές, το οποίο με τις πράξεις και τις αποφάσεις του συνέπραξε σε ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρώπινης ιστορίας, τη γενοκτονία 1.500.000 Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης.

Παρών στην παρουσίαση ήταν ο Τούρκος πρέσβης ο οποίος, όπως όλοι οι Τούρκοι διπλωμάτες είναι από τους πιο σκληρούς φορείς του κεμαλικού φασισμού, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η έκδοση και η παρουσίαση του βιβλίου έγινε για λόγους προπαγάνδας, προβολής και νομιμοποίησης του κεμαλισμού στην ίδια τη χώρας όπου κατέφυγαν όσοι γλύτωσαν από το μαχαίρι του. Επιπλέον απόδειξη γιΆ αυτό είναι ο τίτλος Γκαζί που πρόσθεσαν πριν από το όνομα του Κεμάλ. Αυτή η λέξη σημαίνει κάτι σαν «ήρωας» ή και «Μέγας». Σου λέει, έχετε εσείς τον Μέγα Αλέξανδρο; Χαρά στο πράγμα! Εμείς έχουμε τον Μέγα Κεμάλ!

Το χειρότερο ήταν ότι σΆ αυτή την προπαγανδιστική, κεμαλική, φασιστική εκδήλωση πήραν μέρος Έλληνες βουλευτές και πανεπιστημιακοί δίνοντας άλλοθι και νομιμοποίηση στην αγιοποίηση του σφαγέα των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Πολύ ωραία!

Η δε Κυβέρνηση αγρόν αγοράζει.
Τη στιγμή που ξένες χώρες και λαοί αρχίζουν και ζητούν από την Τουρκία να αναγνωρίσει τα εγκλήματα της και να κάνει, επιτέλους, αυτοκριτική, οι δικοί μας πολιτικοί καταθέτουν στεφάνι στο μνημείο του σφαγέα και κάνουν δηλώσεις με τις οποίες εκθειάζουν το «μεγαλείο» του. Την ίδια ώρα Έλληνες δημοσιογράφοι συνεργάζονται με κεμαλιστές Τούρκους συναδέλφους τους για να αναδείξουν το «μεγαλείο» του χασάπη.

Για το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας, τηρούν μια εκκωφαντική σιωπή. Δεν προσέφεραν και δεν προσφέρουν το παραμικρό στον αγώνα που κάνουν οι φορείς σε εσωτερικό και εξωτερικό.

Βέβαια, δεν είναι παράξενο. Οι σημερινοί πολιτικοί αυτής της έρημης χώρας είναι επίγονοι αυτών που πούλησαν τη Μικρά Ασία στα σιωνιστικά, πολυεθνικά συμφέροντα και δήλωναν δεξιά κι αριστερά ότι άξιζε στους Έλληνες της Μικράς Ασίας να σφαγιαστούν από τον Κεμάλ και τους χασάπηδες του, αφού αγαπούσαν τόσο πολύ τον Βενιζέλο.

¶σε που μπορεί να τους κάνει «ντα» ο Σόρος. Αυτό πού το πάτε;

Σημείωση:Στοιχεία γιΆ αυτό το άρθρο πάρθηκαν από την εφημερίδα ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ
Επιστροφή στην κορυφή
ΡΕΠΟΡΤΕΡ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάϊ 19, 2010 8:26 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (1916-1922)
μετά την απόφαση του σουηδικού κοινοβουλίου.

Γράφει: Ο Αντώνης Παυλίδης
Ιστορικός, Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.




Η Βουλή των Ελλήνων με ομόφωνη απόφαση, όπως είναι γνωστό, το Φεβρουάριο του 1994, όρισε τη 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου κατά την περίοδο 1916-1922. Θα αποπειραθούμε να ορίσουμε τις διαστάσεις του ζητήματος αυτού παρότι απωθεί τους αρνητές της γενοκτονίας, που εκπροσωπούν τη λογική της «πολιτικής ορθότητας».

Τα τελευταία χρόνια οι τελευταίοι απαιτούν με εμφαντικό τρόπο να μην προκαλούμε την Τουρκία με αποφάσεις όπως αυτή της Βουλής το 1994, να προχωρήσουμε σε εκπτώσεις της εθνικής μας μνήμης, αφαιρώντας από τα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας όλα όσα ενοχλούν την Τουρκία (χωρίς να προβληματιστούν στοιχειωδώς γιατί την ενοχλούν), κλπ.

Όλοι αυτοί, αυτοαναγορευόμενοι σε κατόχους της μοναδικής αλήθειας, κατασκευάζουν ένα εικονικό περιβάλλον, εκφράζοντας περισσότερο τις επιθυμίες τους παρά την πραγματικότητα. Εξετάζουν τα δεδομένα της Τουρκίας χρησιμοποιώντας τις καθιερωμένες «μήτρες» που ισχύουν στις διεθνείς σχέσεις, αγνοώντας όμως τις σημαντικές ιδιαιτερότητες της τουρκικής περίπτωσης και τα αίτια που παράγουν τις αλλεπάλληλες κρίσεις στις σχέσεις των δύο χωρών. Χρησιμοποιούν τη μέθοδο του εξευμενισμού, αγνοώντας τα μηνύματα που από το βάθος των αιώνων ο ίδιος ο Θουκυδίδης εκπέμπει: ότι αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς τη σύγκρουση. Αυτό που μπορεί να την αποτρέψει είναι η οικοδόμηση φιλικών σχέσεων θεμελιωμένων πάνω στην αλήθεια και την αξιοπρέπεια και των δύο ενδιαφερομένων.

Ταυτιζόμενοι με τις απόψεις της κεμαλικής ελίτ, προσφεύγουν σε αφελείς υπεραπλουστεύσεις. Υποστηρίζουν για παράδειγμα ότι κατά την περίοδο εκείνη είχαμε πόλεμο και στον πόλεμο παρουσιάζονται αγριότητες απΆ όλες τις πλευρές. Αγνοούν (Wink όμως επιδεικτικά ότι το «ολοκαύτωμα εν ροή» των Ελλήνων του Πόντου (και της υπόλοιπης Μ. Ασίας) ξεκίνησε πολύ πριν το 1919 που έγινε η ελληνική απόβαση στη Σμύρνη, ότι τα γυναικόπαιδα που κυρίως υπέστησαν τη βαρβαρότητα, δεν συμμετείχαν σε κανένα πόλεμο κι ότι ειδικά η περιοχή του Πόντου βρισκόταν εκατοντάδες μίλια μακράν της ζώνης του πολέμου.

Ο αφανισμός των χριστιανικών εθνοτήτων (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων) από το μικρασιατικό χώρο είχε προαποφασιστεί πολύ πριν τον πόλεμο, όπως όχι μόνο το αμέτρητο πλήθος των τεκμηρίων μαρτυρά αλλά ακόμη και Τούρκοι επιστήμονες πλέον, ομολογούν.

Η αλλαγή φάσης επήλθε
με την απόφαση ενός καθΆ ύλην αρμόδιου διεθνούς φορέα, της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών (Ι.Α.G.S.), που με συντριπτική πλειοψηφία των μελών της το Δεκέμβριο του 2007 αναγνώρισε ως Γενοκτονίες τα εγκλήματα που διέπραξε το τουρκικό καθεστώς στις αρχές του 20ου αιώνα σε βάρος των χριστιανικών λαών της Ανατολής (Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, Αρμενίων και Ασσυρίων). Οι Έλληνες αρνητές της γενοκτονίας εκτέθηκαν.

Η πρόσφατη ιστορικής σημασίας απόφαση του σουηδικού κοινοβουλίου, που αναγνώρισε τις τρεις Γενοκτονίες, αποτελεί ύμνο στον άνθρωπο και την ανθρωπότητα. Η αξία της απόφασης αυτής γίνεται τεράστια, αν συνυπολογιστεί ότι η Σουηδία είναι μια χώρα που με θέρμη υποστηρίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Συνεπώς η δεύτερη βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο, αδυνατώντας να ισχυριστεί, ως συνήθως, ότι πίσω από την πράξη αυτή βρίσκεται δόλος. Τα σαθρά επιχειρήματα των Ελλήνων αρνητών της γενοκτονίας κατέρρευσαν ως χάρτινοι πύργοι.

Η απόφαση του σουηδικού κοινοβουλίου ήρθε λίγους μήνες πριν την πραγματοποίηση από τις οργανώσεις που εκπροσωπούν τους λαούς που υπέστησαν τις 3 γενοκτονίες (Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας, Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας, Αρμενική Εθνική Επιτροπή Ελλάδας, Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων) ενός Διεθνούς Συνεδρίου στην Αθήνα το Σεπτέμβρη του 2010, με θέμα: «τρεις γενοκτονίες, μια στρατηγική». Ενός Συνεδρίου υψηλών προσδοκιών, που φιλοδοξεί να σφραγίσει τις εξελίξεις και να οδηγήσει σε νέες διεθνείς αναγνωρίσεις των 3 γενοκτονιών.

Είναι καιρός όμως η Τουρκία, αντί να αντιστρέφει την ιστορική πραγματικότητα στα σχολικά εγχειρίδια, όπου κυριαρχούν σύμβολα ρατσισμού και εθνικισμού, αντί να ανεγείρει μνημεία μίσους και βαρβαρότητας, όπως το μνημείο του Τοπάλ Οσμάν, του ¶ϊχμαν των Ποντίων, που δεσπόζει στο λόφο της Κερασούντας, οφείλει να δει τον εαυτό της κατάματα και νΆ αποφασίσει για ένα φωτεινό, δημοκρατικό μέλλον για το λαό και τη νέα γενιά της.

Αυτό που γνώριζαν οι Πόντιοι 2ης και 3ης γενιάς από τους οικείους τους, σήμερα μπορεί να το γνωρίσει σε όλη του την έκταση κάθε Έλληνας. Οι αλλεπάλληλοι τόμοι που έχουν εκδοθεί –με αποκορύφωμα τον τόμο που εξέδωσε η Βουλή των Ελλήνων το 2004- και οι άπειρες μελέτες που ετοιμάζονται, τεκμηριώνουν την ιστορική πραγματικότητα του εγκλήματος αυτού, που ο ΟΗΕ με το σχετικό ψήφισμά του το 1948 χαρακτήρισε ως έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.

Συνεπώς ο αγώνας για την αναγνώριση του εγκλήματος δεν αφορά μόνο τους Πόντιους, ή μόνο τους Έλληνες. Αφορά όλη την ανθρωπότητα.
Οι δίκαιοι που αγωνίζονται για την αναγνώριση μιας Γενοκτονίας δεν είναι τυπικοί αγωνιστές, αλλά αγωνιστές των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ανθρωπότητας.

ΓιΆ αυτό το λόγο ο αγώνας για την αναγνώριση μιας Γενοκτονίας είναι ο σημαντικότερος αγώνας που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Γιατί ο αγώνα αυτός αποτρέπει τις επόμενες Γενοκτονίες, που τις προκαλεί η ασυλία του θύτη των προηγούμενων Γενοκτονιών. Η απόφαση του Χίτλερ, για παράδειγμα, για την «τελική λύση» απέναντι στους Εβραίους βασίστηκε στην ασυλία του Κεμάλ και των Νεοτούρκων για τις γενοκτονίες που προηγήθηκαν. Ας μην αγνοούμε ακόμη την αλληλεγγύη του Erdoğan προς το Σουδάν πέρυσι, όταν δήλωσε ότι αυτό που έγινε στο Darffur δεν έχει σχέση με Γενοκτονία.

Κεντρικός στόχος του αγώνα των ποντιακών φορέων μετά το 1994 είναι η διεθνοποίηση της Γενοκτονίας και η αναγνώρισή της από το επίσημο τουρκικό κράτος. Ο στόχος αυτός, αν και έχει μεγάλες δυσκολίες, όμως δεν πτοεί τους Ποντίους, που ως φορείς της ιδεολογίας της ειρήνης και της δημιουργικής συνεργασίας, δεν έχουν άλλο δρόμο. Γνωρίζουν εκείνο που αγνοούν οι τεχνικοί των διεθνών μας σχέσεων. Ότι αν αναγνωριζόταν από νωρίς το έγκλημα αυτό, η ιστορία των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά το 1922 θα ήταν διαφορετική. Δεν θα είχε ούτε Σεπτεμβριανά, ούτε Κυπριακό, ούτε αλλεπάλληλες καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας.

Η δομή και η ιδεολογία του τουρκικού κράτους είναι που διαπερνά τη συλλογική συνείδηση του τουρκικού λαού και γεννά την επιθετικότη
τα. Ο αγώνας συνεπώς των Ποντίων είναι αγώνας πρωτίστως για την ειρήνη. Οι άλλοι, οι μεταμοντέρνοι «ειδικοί», που προτείνουν μια «φιλία» χωρίς όρους και προϋποθέσεις, προς μια κεμαλική Τουρκία όχι ανθρώπινη αλλά ρατσιστική, που φυλακίζει και εξολοθρεύει ότι διαφορετικό αντιστέκεται στην ιδεολογία της παρακμής, συντελούν στην αναπαραγωγή αυτής της ιδεολογίας από το τουρκικό πολιτικό σύστημα.

Οι υγιείς σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν μπορούν να οικοδομηθούν πάνω στην παραχάραξη ή την αποσιώπηση της αλήθειας, γιατί αυτή αργά ή γρήγορα θα γίνει γνωστή. Η νέα γενιά της Τουρκίας δεν είναι υποχρεωμένη να μολύνεται από το άγος του εγκλήματος εναντίον των Ελλήνων του Πόντου και των λοιπών χριστιανικών λαών της Ανατολής κατά την περίοδο 1916-1922.

Η ιστορική αποκατάσταση παρά την αρχική έκπληξη ή ακόμη και οδύνη που θα επιφέρει για την άγνωστη μέχρι τότε αλήθεια, στη συνέχεια μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για την τουρκική κοινωνία. ΘΆ αποτελέσει προϋπόθεση να ζητήσει συγνώμη η Τουρκία για το έγκλημα αυτό, ως εγγύηση ότι δεν θα επαναληφθούν ανάλογα εγκλήματα στο μέλλον. Μια τέτοια πράξη άλλωστε δεν είναι μοναδική στο πεδίο των διεθνών σχέσεων.

Ο Βίλυ Μπραντ πριν από αρκετά χρόνια γονάτισε στο μνημείο του εβραϊκού ολοκαυτώματος, όπως λίγα μόλις χρόνια πριν έκανε ο Γερμανός Πρόεδρος στο μνημείο των Καλαβρύτων, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα ότι η σημερινή Γερμανία δεν έχει ουδεμία σχέση με το γενοκτόνο ναζιστικό καθεστώς.

Μπροστά στην ίδια πρόκληση βρίσκεται και η Τουρκία. Ένα νέο τοπίο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπου η ειρήνη και η πραγματική φιλία θα έχουν στερεότητα και μακρύ χρονικό ορίζοντα, που δεν θα καταρρέουν βίαια κάτω από το βάρος τυχαίων φαινομενικά γεγονότων, όπως συνεχώς από το 1922 μέχρι σήμερα επαναλαμβάνεται, είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Το τοπίο αυτό το δικαιούνται οι λαοί των δύο χωρών και το απαιτούν οι νέες πραγματικότητες.-
Επιστροφή στην κορυφή
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Μάϊ 19, 2010 11:07 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Συγκλονιστικό το κείμενο της Βικτωρίας Φιλιοπούλου
Από:
http://skinious.blogspot.com/2010/05/19.html


19η ΜΑΙΟΥ Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων
ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ

Γράφει: Η Βικτωρία Φιλιοπούλου
Φιλόλογος




Η ιστορία του Ελληνισμού του Ευξείνου Πόντου ξεκινά από το μύθο, από τότε που ο Φρίξος και η 'Ελλη ταξίδεψαν πάνω στο Χρυσόμαλλο Κριάρι για να αποφύγουν τη θυσία τους στους θεούς του Ολύμπου.

Μετά το θάνατο της 'Ελλης ο Φρίξος με την άφιξή του στην Κολχίδα ανέθεσε τη φύλαξη του πολύτιμου Δέρατος στο βασιλιά Αιήτη. Η Αργοναυτική εκστρατεία, με τον Ιάσονα και πλήρωμα απ' όλες τις ελληνικές πόλεις, αποτέλεσε την προσπάθεια για την κτήση του Χρυσόμαλλου Δέρατος και την απόπειρα για εποικισμό της περιοχής, που αρχίζει αμέσως μετά τον Τρωικό πόλεμο, το 1100 π.Χ.

Από το 1100 π.Χ. έως το 1923 μ.Χ ο Ελληνισμός του Πόντου υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα τμήματα του έθνους. Σε όλη τη διάρκεια της παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή, αναδείχθηκαν μορφές όπως ο Διογένης, ο Ηρακλείδης ο πολιτικός, ο Διίφιλος, ο Στράβωνας, και αργότερα οι Καρατζάδες, Μουρούζηδες, Γαβράδες, οι Υψηλάντηδες, ο Πασσαλίδης, ο Καπετανίδης, ο Κωνσταντινίδης, ο Καπετάν Ευκλείδης, κ.ά. Η οικονομική ανάκαμψη του Ποντιακού Ελληνισμού συνδυάστηκε με τη δημογραφική άνοδο.

Το 1865 οι Ελληνες του Πόντου ήταν 265.000 άτομα, το 1880 έφτασαν τις 330.000 άτομα. Ο Ποντιακός Ελληνισμός στις αρχές του 20ου αιώνα αριθμούσε, σύμφωνα με υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Οθωμανικών αρχών, 600.000 περίπου άτομα.

Την ίδια περίοδο στη νότια Ρωσία, στην περιοχή του Καυκάσου, κατοικούσαν περίπου 150.000 Πόντιοι, που είχαν μετοικίσει εκεί μετά την άλωση της Τραπεζούντας.

Οι κυριότερες πόλεις του Πόντου ήταν η Τραπεζούντα, η Κερασούντα, η Τρίπολη, τα Κοτύωρα, η Αμισός (Σαμψούντα), η Σινώπη, η Νικόπολη, η Αργυρούπολη και η Αμάσεια.

Η περιοχή ήταν χωρισμένη στις εξής 6 μητροπόλεις: 1. Τραπεζούντας. 2, Ροδοπόλεως. 3. Κολωνίας. 4. Χαλδίας - Κερασούντος. 5. Νεοκαισάρειας και 6. Αμάσειας. Σε όλη την περιοχή λειτουργούσαν 1.047 σχολεία με 1.247 δασκάλους κάι 75.953 μαθητές και μαθήτριες. Ακόμη υπήρχαν 1.131 ναοί, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.459 κληρικοί.

Οι Πόντιοι από το 1461 και έπειτα γνώρισαν διωγμούς και προσπάθειες για τον εξισλαμισμό και εκτουρκισμό. Η απόφαση για την εξόντωση των Ελλήνων (και Αρμενίων) πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ την περίοδο 1919 - 1923.

Το Δεκέμβριο του 1916 εκπονήθηκε από τους Εμβέρ και Ταλαάτ, ηγέτες των Νεότουρκων, σχέδιο εξαφάνισης των Ποντίων που προέβλεπε "άμεση εξόντωση μόνον των ανδρών των πόλεων από 16-60 ετών και γενική εξορία όλων των ανδρών και γυναικόπαιδων των χωριών στα ενδότερα της Ανατολής με πρόγραμμα σφαγής και εξόντωσης". Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ έφερε μια προσωρινή ανάπαυλα στο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων.

Η νέα τουρκική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να δώσει άδειες επιστροφής σε όσους εξόριστους είχαν επιβιώσει. Η διεθνής τάση μετά τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για την αυτοδιάθεση των λαών δημιούργησε προσδοκίες και στον Ελληνισμό του Πόντου. Εξέχοντες Πόντιοι συνέλαβαν την ιδέα της δημιουργίας της Ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου. Με υπομνήματα και παραστάσεις προς τους εκπροσώπους των Μεγάλων Δυνάμεων, προτείνουν τη δημιουργία κρατικής οντότητας, σχέδιο όμως που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Αντιθέτως, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα στις 19 Μαίου 1919, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ελάχιστο μέτρο αντίδρασης στην προμελετημένη γενοκτονία υπήρξε το αντάρτικο του Πόντου, όπου οι Έλληνες στις ορεινές κυρίως περιοχές αντιστάθηκαν στις δολοφονίες.

Η Μαύρη Βίβλος του Κεντρικού Συμβουλίου των Ποντίων αναφέρει σχετικά με τη γενοκτονία τα εξής: "οι σφαγέντες και οπωσδήποτε εξολοθρευθέντες Έλληνες του Πόντου από το 1914 μέχρι το 1922 ανέρχονται εις τους εξής αριθμούς":

Περιφέρεια Αμασείας: 134.078, Περιφέρεια Ροδοπόλεως: 17.479, Περιφέρεια Χαλδείας Κερασούντος: 64.582, Περιφέρεια Νεοκαισαρείας: 27.216, Περιφέρεια. Τραπεζούντας: 38.435, Περιφέρεια Κολωνίας: 21.448: Σύνολο: 303.238 άτομα".
Μέχρι την άνοιξη του 1924 το μαρτυρολόγιο των Ποντίων περιέλαβε ακόμα 50.000 θύματα.

Συνολικά δηλαδή ο αριθμός των Ποντίων που δολοφονήθηκαν έως τον Μάρτιο του 1924 ήταν 353.000, ποσοστό που ξεπερνάει το 50% του συνολικού πληθυσμού των Ποντίων.

Η γενοκτονία ανάγκασε τους Πόντιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μετοικήσουν στην Ελλάδα, στην ΕΣΣΔ (εκεί διώχθηκαν από το σταλινικό καθεστώς την περίοδο του μεσοπολέμου), στο Ιράν, στη Συρία, και αλλού (Αυστραλία, ΗΠΑ).


Η σημασία της 19ης Μαΐου, της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας


Είναι γεγονός ότι η διερεύνηση της γενοκτονίας των Ποντίων αποτέλεσε ένα ζήτημα ταμπού. Το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1930, η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας στο NATO το 1952 και η αποκαλούμενη "ελληνοτουρκική φιλία", αποτέλεσαν σημεία σταθμούς για το Ποντιακό ζήτημα.

Στις παραμέτρους αυτές οφείλεται το γεγονός "ότι η Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού δεν απέκτησε τη δικαίωση που επιβαλλόταν να αποκτήσει", όπως αναφέρει ο Κ. Φωτιάδης σε σχετικό του έργο. Και αυτό έγινε αφενός γιατί το πολιτικό κλίμα δεν επέτρεψε να διερευνηθεί το έγκλημα των δολοφονιών εναντίον των Ελλήνων, αφετέρου όταν αυτό έγινε μετά από πρωτοβουλία πολιτικών και επιστημόνων, αντιμετώπισε ένα εχθρικό περιβάλλον.

Ωστόσο μετά από αγώνες και προσπάθειες πολλών ετών από Πόντιους της δεύτερης γενιάς, το Ελληνικό κοινοβούλιο θέσπισε το 1994 την 19η Μαΐου ως "Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μι-κρασιατικό Πόντο". Έτσι μέχρι σήμερα τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σε επίπεδο κρατικής οντότητας έχει αναγνωρίσει μόνο η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημο-κρατίας, σε επίπεδο ομοσπονδιακό κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ, όπως η πολιτεία της Νέας Υόρκης (19/5/2002), του Νιού Τζέρσεϊ (2/9/2002), της Νότιας Καρολίνας (10/1/2003), της Γεωργίας (3/2/2003), της Πενσιλβάνια (12/12/2003), κ.ά. καθώς και η Νότια Αυστραλία. Η υπόθεση έχει απασχολήσει το Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο του ΟΗΕ και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.

Ο ποντιακός Ελληνισμός χαιρετίζει με ιδιαίτερη ηθική ικανοποίηση τη γενναία απόφαση του Σουηδικού Κοινοβουλίου της 11,3.2010 να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής Αρμενίων, Ασ-συρίων και Ποντίων), που διαπράχθηκε από τους Νεότουρκους και το κεμαλικό καθεστώς. "Εκφράζουμε την ευαρέσκεια μας προς τους βουλευτές του Σουηδικού Κοινοβουλίου που υπερψήφισαν την σχετική πρόταση, ιδιαίτερα δε προς τους Σοσιαλδημοκράτες και Οικολόγους που είχαν και την πρωτοβουλία της πρότασης", υπογραμμίζει η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ

Απόψεις για την Γενοκτονία των Ποντίων



Η Γενοκτονία των Ποντίων λοιπόν είναι ένα αυταπόδεικτο γεγονός, διότι υπάρχουν τα φιλμαρισμένα ντοκουμέντα και οι φωτογραφίες.

Όπως γράφει ο Νίκος Ψυρρούκης (σημαντικός μαρξιστής ιστορικός): "Η προσεκτικότερη μελέτη του κεμαλισμού μάς πείθει ότι πρόκειται για βαθιά αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική θεωρία. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντιδραστικές δοξασίες είναι νομοτελειακή εξέλιξη του κεμαλισμού...".

Στο τέλος του 1921, ο Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη sir Horace Rumbola πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon: "Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων... Ολοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις".

Βασισμένος σε μια σειρά επισήμων αναφορών ο Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ δηλώνει επισήμως στη Βουλή των Κοινοτήτων "...(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες Ελληνες) άνδρες, γυναίκες και παιδιά απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση. "Εξολόθρευση" δεν είναι δικιά μου λέξη. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί η Αμερικανική Αποστολή".

Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ στο βιβλίο του The Worla Crisis, τόμ. V, γράφει:"... οι φοβεροί εκτοπισμοί των Ελλήνων από την Τραπεζούντα και τη Σαμψούντα, που είχαν γίνει το φθινόπωρο του 1921, έφταναν τώρα για πρώτη φορά στην Ευρώπη".

Ο Αμερικανός ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μια εικόνα του μικρασιατικού Πόντου το 1921: "Πτώματα, πτώματα σε όλο το μήκος της πορείας των εκτοπιζομένων... Φρίκη και πτώματα".


Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: "Η πεδιάδα της Μαλάτειας ήταν στρωμένη με πτώματα Ελλήνων".

Ο Αρχιστράτηγος Φρούνζε (από την πλευρά των Σοβιετικών) περιγράφει συγκλονιστικά τις στιγμές που ο ίδιος έζησε και μας δίνει μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τους ηττημένους αντάρτες:

"Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Ολοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο... Αλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του... Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα, Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου".

Η τελευταία πράξη του δράματος γράφτηκε στη Σμύρνη, την πρωτεύουσα της Ιωνίας, τον Σεπτέμβριο του 1922, κάτω από τα απαθή βλέμματα των συμμάχων μας και ενώ ο ελληνικός στρατός είχε αποχωρήσει, εγκαταλείποντας τους Έλληνες της Ιωνίας στο έλεος των κεμαλικών στρατευμάτων. Οπως γράφει ο Γουίνστον Τσόρτσιλ: "Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρίαμβο του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού".

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε το αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων.

Το φυσιολογικό μέλλον της Αυτοκρατορίας αυτής το είχε περιγράψει γλαφυρά η Ρόζα Λούξεμπουργκ:

"Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση."


Μαρτυρίες θυμάτων

Ο Χάρης Τσιρκινίδης στο βιβλίο Η ΓENOKTONIA ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ αναφέρει τη μαρτυρία του θείου του Ευριπίδη.

"Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Ελληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπληρωνόταν ο αριθμός των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ' άγνωστα μέρη.

[b]Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250,
γιατί εκεί χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παρά έξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους Τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής,-μέχρι να πεθάνουν".[/b]

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε σε βιβλίο τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη. Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες:

"Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν' αναστατωθούν. Οι μητέρες ξετρελαμένες έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν "μάνα, μανίτσα!". Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι' άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες. Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ' αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους - χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.
Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, τη φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στη φωτιά. Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους -πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.
Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι' έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι' ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια του Μπεϊαλάν".

Ποντιακές παραδόσεις - πολιτισμός - γλώσσα – έθιμα

Η ποντιακή είναι μία από τις λίγες διαλέκτους του ελληνικού λαού που σχετίζονται τόσο άμεσα με την αρχαία ελληνική γλώσσα.
Σήμερα, με τη γεωγραφική της έννοια, δεν υφίσταται πλέον, όμως ακόμη και τώρα παρά το ότι πέρασε σχεδόν ένας αιώνας από τότε που ο Ποντιακός Ελληνισμός εκπατρίστηκε, εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας και κυρίως στη Μακεδονία όπου διαβιούν αμιγείς ποντιακοί πληθυσμοί.

Ο γλωσσολόγος Ανθιμος Παπαδόπουλος προβλέπει ότι με το πέρασμα του χρόνου θα συμβεί η πλήρης γλωσσική αφομοίωση της με την επίδραση της νεοελληνικής γλώσσας και θα κατατα-γεί στην κατηγορία των νεκρών γλωσσών.

Η ποντιακή διάλεκτος προέρχεται από την αρχαία Ιωνική, λόγω κυρίως της καταγωγής των αποίκων του Πόντου από την Ιωνική Μίλητο. Οι επιδράσεις που δέχτηκε στο πέρασμα των 26 αιώνων ζωής" προέρχονται από την κοινή των αλεξανδρινών χρόνων, και από τη μεσαιωνική κοινή του Βυζαντίου.

Οι Έλληνες του Πόντου έχουν ένα ιδιαίτερο δικό τους τρόπο να εκφράζουν τα συναισθήματα τους:
τραγουδούν ή και χορεύουν στις χαρές και στις λύπες τους. Σπουδαιότερος από τους χορούς είναι ο Πυρρίχιος, που αποτελεί αρχαιοελληνική πολιτισμική κληρονομιά, Τον χόρεψαν οι Κορύ-βαντες, οι Αθηναίοι στα Παναθήναια και οι Λάκωνες στα Διοσκούρεια.

Οι παραδοσιακές ενδυμασίες των Ποντίων παρουσιάζουν ιδιαίτερο λαογραφικό ενδιαφέρον, λόγω των ποικιλόμορφων σχεδίων και χρωμάτων, Ένα χαρακτηριστικό των ανδρικών φορεσιών είναι η κουκούλα. Το κατεξοχήν μουσικό όργανο των Ποντίων είναι η λύρα - ο κεμεντζές κατά το ποντιακό ιδίωμα.

Η λέξη "Γενοκτονία" στις μέρες μας συνειρμικά επικεντρώνει τη σκέψη μας στα δύο τραγικά γεγονότα του αιώνα μας, τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των Εβραίων και των σλαβικών λαών το 1940-44 από τους Γερμανούς.

Στον αιώνα μας διαπράχθηκαν εγκλήματα Γενοκτονίας εις βάρος και άλλων λαών, που συνειδητά η Νέα Τάξη πραγμάτων προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει. Ένας από αυτούς τους λαούς, που έχει υποστεί όλες τις μορφές και τις μεθόδους Γενοκτονίας και συγκεκριμένα από το ίδιο στρατοκρατικό καθεστώς που είναι υπεύθυνο για το ολοκαύτωμα του αρμενικού λαού", τον αφανισμό της κουρδικής εθνότητας και τη διχοτόμηση της Κύπρου, είναι και ο ελληνισμός του Πόντου.

Με τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη θα κλείσουμε το αφιέρωμα μας στην ποντιακή γενοκτονία:

"Και θα ήταν ακόμα καλύτερα, αν αυτή η Μνήμη χαραζόταν όχι μόνο στων Ελλήνων το νου, αλλά και του κόσμου όλου, προπάντων των μεγάλων, που δε θυμούνται, δε βλέπουν, δεν ακούνε τίποτα για πάμπολλα τερατώδη εγκλήματα απέναντι στο ανθρώπινο γένος -εγκλήματα όχι μόνο παλιά μα και πρόσφατα και νωπά και ζέοντα- εγκλήματα που, μένοντας ατιμώρητα κι αμνημόνευτα, γεννούν άλλα, κι άλλα, κι άλλα, και αποτελούν το άριστο φροντιστήριο της Μεγάλης των Κακούργων Σχολής"
(Μάριος Πλωρίτης: Ξένοι προς το ανθρώπινο είδος, εφημερίδα ΒΗΜΑ, 4-10-19981



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
1. ΠΟΝΤΟΣ: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ -Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ-ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ
2. ΑΡΧΕΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΣΕΡΡΩΝ
3. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Επιστροφή στην κορυφή
Κλασσικοπερίπτωση
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Μάϊ 20, 2010 12:26 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Το παρασκήνιο και η ψήφιση της 19ης Μάη ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων
Αποκαλυπτικά στοιχεία και ντοκουμέντα:




Η 19η Μάη: Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων - Το ιστορικό της αναγνώρισης από τη Βουλή των Ελλήνων. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 15 ετών, παρουσιάζουμε σε αποκλειστικότητα το ιστορικό της αναγνώρισης από τη Βουλή των Ελλήνων, της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Γνώστης των περιστατικών που μεσολάβησαν από τον Μάιο του 1991 μέχρι την 24η Φεβρουαρίου 1994, στα πλαίσια των προσπαθειών για την επίσημη αναγνώριση της Γενοκτονίας, ο Γιώργος Αναστόπουλος, που μετείχε ενεργά σε όλες τις φάσεις των σχετικών εξελίξεων και μας διηγήθηκε αναλυτικά όλα τα γεγονότα.

Τα ιστορικά δεδομένα της Γενοκτονίας των Ποντίων έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα την δεκαετία του Ά80, με άρθρα και άλλα κείμενα με σχετικές τεκμηριώσεις από το Κέντρο Ποντιακών Μελετών, το Μιχάλη Χαραλαμπίδη και άλλους μελετητές.


Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/05/blog-post_7254.html
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες