Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ

[Δημήτρης Παρασκευόπουλος]

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΜΕΤΑΞΥ ΑΒΥΣΣΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΣ ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΟΜΑΙ



Όση περισσότερη γνώση έχει ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ τον πόνο του νιώθει.
Και όσο πιο πολύ σοφός γίνεται τόσο πιο πολύ ο υπέρτατος πόνος τον κυκλώνει.
Οι προβληματισμοί τους νευρώνες πυρπολούν και εκρήγνυνται
Γιατί είναι άπιαστο και απλό το άπειρο μέσα στο τίποτα όπου όλα τελειώνουν…..Και εσύ και εγώ.
Στο ολόγιομο όλον ανεβαίνει η έσχατη απορία στους κύκλους του καιρού.
Εκεί που το φως μας στις χαρμολύπες με στεναγμούς χορεύει μέχρι να πούμε αύριο.
Ωστόσο νιώθουμε ευγνωμοσύνη στη γνώση και στη σοφία που δε μας αφήνει να χαθούμε.
Στη σιγή και την αγωνία των οραμάτων μας η μνήμη και η συνείδηση σκληρά δοκιμάζονται, κάνοντας ασκήσεις ελευθερίας.
Με όλα τα κύτταρά μας δακρύζουμε γιατί ο καθένας προσπαθεί να δώσει τη δικιά του λύση στη δική του τραγωδία.
Μέσα στις νύχτες της υπομονής, ο λαβύρινθος των προβληματισμών, σκιάζει την έξοδο προς τα διάχυτα χρώματα της φύσης, την ώρα που προσπαθούμε και παλεύουμε στη σκοτεινιά των εξουσιαστών μας, το μέλλον να ποτίσουμε διαλύοντας αυταπάτες και υποθετικούς κόσμους.
Ενώ οι άλλοι οι πολλοί ακροβατούν, στους θεσμούς σωτήρες, πονηρών κρατικών νταβατζήδων που συνεχώς υπόσχονται μεταρρυθμίσεις.
Και ο χρόνος μας περνά περιστρέφοντας δείκτες, μένοντας τυφλά θύματα της λείας τους, για να ελέγχουν απόλυτα τη ζωή μας.
Χωρίς να επαναστατούμε, χωρίς να απαιτούμε εξηγήσεις.
Η τραγωδία της πατρίδας πολλαπλασιασμένη με τόκους.
Απελπισμένη κραυγή γίνεσαι στο κράτος της τσόντας, στο κράτος ξυλίκι, στο κράτος σουπιά του Αιγαίου, στο κράτος κομματιλίκι, πρωθυπουργιλίκι, δημαρχιλίκι.
Στο κράτος λάδωμα, της τραγωδίας και της κωμωδίας, το φαύλο και το απατηλό.
Σ’ αυτό το κράτος που επιτύμβιες ραψωδίες για το λαό, γίνονται χρυσές λάμψεις του χρήματος των ολίγων.
Της εξουσίας και των εκάστοτε κυβερνώντων για να εξαφανίζουν κάθε σκιά ενοχής.
Και συ που πίστευες, κάπου εδώ παθαίνεις σύγχυση.
Γιατί σήμερα τα κοστούμια των υποσχέσεων των κλόουν του ψέματος σκάνε σαν τα χρωματιστά μπαλόνια και γίνονται χίλια κομμάτια.
Τότε είναι που χάνεις τα λογικά σου, τότε είναι που πιεστικά μέσα σου ξαναζωντανεύουν περισυλλογές και μνήμες.
Ωδές που αναζητούνε τις αιτίες και νιώθεις πως όλα επαναλαμβάνονται.
Και απορείς, πως μοιάζουν απίστευτα όσα σου έλαχε να ζήσεις.
Και δε μιλάς για αναζητήσεις που δεν πιστεύεις, αλλά για τη στοιχειώδη ανατροπή της εξουσίας που μας καταδυναστεύει.
Και γίνεσαι κραυγή και φωνάζεις.
Γιατί μωρέ τα κομμάτια της μικρής μας ζωής, αφήνετε να φεύγουν άηχα.
Γιατί;
Γιατί υποκύπτετε στον τυχοδιωκτισμό της κάθε εξουσίας και δεν τους ανατρέπετε;
Δεν επαναστατείτε; Δε βγαίνετε στους δρόμους με υψωμένες γροθιές; Να καταλάβουν τη θα πει οργή λαού, τι θα πει επανάσταση;
“Ο Κλεμανσό έλεγε, δημοκρατία είναι όταν δίνετε στις ψείρες την εξουσία να τρώνε τα λιοντάρια” εγώ θα πρόσθετα στους κοριούς να πίνουν το αίμα του λαού, γιατί ο Μπρεχτ έλεγε (γλιτώσαμε από τους ελέφαντες και μας φάγανε οι κοριοί).

Δημήτρης Παρασκευόπουλος
Λογοτέχνης
Μεγαλόπολη