ΠΑΝΤΕΙΟ ΚΑΙ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΑΣΥΛΟ

[ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ]

Στις 14 Απριλίου 2010, στο Πάντειο, μια ομάδα αντιεξουσιαστών διέκοψε το μάθημά μου και αφού με εξύβρισε, με αποκάλεσε … «φασίστα» ενώπιον 50 περίπου φοιτητών και τελικά εκσφενδόνισε εναντίον μου ένα γιαούρτι.

Αιτία αυτής της συμπεριφοράς σύμφωνα με τα λεγόμενά τους και με όσα αναφέρονται σε μια τετρασέλιδη προκήρυξη που μοιράστηκε και που έχει σαν υπότιτλο «φασίστες και καθηγητές πηγαίνουν χέρι – χέρι» είναι το ασυμβίβαστο της ιδιότητας του καθηγητή με τη δημόσια πολιτική παρουσία μου – και πιο συγκεκριμένα, με την έκφραση επιφυλακτικών και κριτικών απόψεων γύρω από τα θέματα που αφορούν την υποκριτική μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους ή γύρω από τα κοινωνικά και ιδεολογικά ζητήματα των πολιτικο-πολιτισμικών αναταράξεων και αμοιβαίων περιχαρακώσεων που αναδεικνύονται αντικειμενικά στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
Η υπογραφή μου μεταξύ άλλων πολλών σε ένα κείμενο της «Επιτροπής για τον Έλεγχο της Λαθρομετανάστευσης» ήταν το έναυσμα για τη δυναμική παρέμβαση της ομάδας των αντιεξουσιαστών.

Επειδή δεν μου δόθηκε καμία ευκαιρία όχι βέβαια «να απολογηθώ», αλλά να αντικρούσω τους ισχυρισμούς τους, να επισημάνω την πολιτική διαφωνία μου με συνθήματα που στρέφονται κατά των προσώπων των μεταναστών (είτε της προαναφερόμενης ΠΕΑΕΛ, είτε οποιουδήποτε άλλου φορέα) ή έστω να συζητήσω πάνω στα σημεία των ιδεολογικών τριβών και της σε μεγάλο βαθμό εικονικής αντιπαλότητας, αποφάσισα να συντάξω αυτό το κείμενο ως ερέθισμα για έναν ευρύτερο προβληματισμό γύρω από τις διαδικασίες υπονόμευσης του ακαδημαϊκού ασύλου.

Το δισέλιδο κείμενο, της ΠΕΑΕΛ που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο εξέφραζε κοινωνικές και πολιτικές επιφυλάξεις πολλών πολιτών γνωστών για τις δημοκρατικές τους πεποιθήσεις, σχετικά με το ενδεχόμενο της μαζικής απόδοσης ιθαγένειας σε μετανάστες και με την καλλιέργεια ενός πολυπολιτισμικού μοντέλου κοινωνίας.

Δεν καλούσε τον ελληνικό λαό σε κανένα «πογκρόμ» κατά των μεταναστών (όπως ισχυρίζεται η καταγγελία των αντιεξουσιαστών), αλλά σε πολιτικούς προβληματισμούς περί του θέματος τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Συνεπώς, όταν πληροφορήθηκα την ανάρτηση του παραπάνω κειμένου στο διαδίκτυο και ενημερώθηκα για το ακριβές περιεχόμενο του, παρά ορισμένες διαφωνίες μου σχετικά με κάποιες διατυπώσεις (κυρίως σχετικά με το «Ελληνικό Εθνικό Κράτος»), δεν θεώρησα σκόπιμο να διαχωρίσω εκ των υστέρων τη θέση μου από το αρχικό κείμενο της παραπάνω επιτροπής, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι προσυπογράφω ή επικροτώ εκ των προτέρων το σύνολο των απόψεων ή των πιθανών μελλοντικών της πρωτοβουλιών.

Οι εισβολείς, όμως, όχι μόνο με εμπόδισαν να αντικρούσω τους ισχυρισμούς τους, να επισημάνω την πολιτική διαφωνία μου με συνθήματα που στρέφονται κατά των προσώπων των μεταναστών, ή έστω να συζητήσω μαζί τους σε μια προσπάθεια να χαμηλώσουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης, αλλά και θεώρησαν τις προσπάθειες μου αυτές ως δείγμα μιας ενοχικής συμπεριφοράς που επιχειρούσε να δικαιολογηθεί για να αμβλύνει τις «κακές εντυπώσεις».

Ενημέρωσα αμέσως μετά το συμβάν τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, κ. Παναγιώτη Τσίρη ο οποίος μου συνέστησε να ενημερώσω επισήμως το Τμήμα Ψυχολογίας και να ακολουθήσω την τυπική οδό για την ανακοίνωση και την καταγγελία του περιστατικού στις Πρυτανικές Αρχές και στη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου.

Όπως φαίνεται και από μια απλή ανάγνωση της προκήρυξης που με στοχοποιεί, η ενέργεια ήταν πλήρως προσχεδιασμένη και το προσχηματικό κείμενο που μοιράστηκε ήταν οργανωμένο με τρόπο που να αναδεικνύει την πολιτική διαπόμπευσή μου περίπου σαν μια … «πολιτική αναγκαιότητα».

Αγαπητοί φίλοι, πιστεύω ότι με την τροπή που πήραν εκ των πραγμάτων αυτές οι πρακτικές όλων όσων δηλώνουν ότι αρνούνται κάθε συζήτηση και που ταυτόχρονα αυτοαναγορεύονται ως αρμόδιοι περί των ζητημάτων της «πολιτικής ορθότητας» στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, είναι πιθανόν ότι σε λίγο πολλά από τα θεωρητικά και ερευνητικά θέματα της παγκόσμιας πολιτικής και επιστημονικής επικαιρότητας θα τεθούν στο περιθώριο – και όσοι ασχολούνται με τέτοια θέματα θα πρέπει να διαθέτουν κάποιο «πιστοποιητικό πολιτικών φρονημάτων» που να τους το επιτρέπει.

Προφανώς, η επιβολή της ιδεολογικής νομιμότητας και τάξης κατά αυτόν τουλάχιστον τον άκρως «εξουσιαστικό» τρόπο, ουδόλως συνάδει με την έννοια της «αριστεράς», ούτε βέβαια με εκείνη του ακαδημαϊκού ασύλου ή του δημοκρατικού διαλόγου που υποτίθεται ότι προάγει το πανεπιστήμιο.

Είναι όμως εξίσου φανερό ότι η επανάληψη της παραπάνω στερεότυπης δημοκρατικής αντίθεσης στη βία ουδόλως εμποδίζει την επανάληψη των πράξεων και των γεγονότων που κατ’ εξακολούθηση την αμφισβητούν.

Δεν επιθυμώ βέβαια εδώ να επεκταθώ στην ουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε να αντιδικήσω με αυτές τις πολιτικές ομάδες που, παρά το γεγονός ότι όπως φαίνεται, η πολιτική μου διαδρομή τους είναι σε γενικές γραμμές γνωστή, συνεχίζουν να με καθυβρίζουν και να με συκοφαντούν θεωρώντας κάθε αναφορά σε κοινωνικά ζητήματα των εθνικών κοινωνιών ως «ενδείξεις εθνικισμού» και συνδέοντάς την με ακροδεξιές νοοτροπίες.

Θεωρώ, άλλωστε, ότι πάντα συμμερίστηκα και εξακολουθώ να συμμερίζομαι τις ηθικές αξίες που οι παραπάνω συλλογικότητες προβάλλουν στο δημόσιο λόγο τους, όχι μόνο μονομερώς, σε βάρος πάντα των πιο λαϊκών ιδίως τμημάτων της νεοελληνικής κοινωνίας.

Δεν αποβλέπω λοιπόν στο να αποσπάσω την συμπαράσταση όλων γενικά των πολιτικών παρατάξεων, αφού θα ήταν πιθανό να μου αποδοθούν στη συνέχεια ιδεολογικές «συμπλεύσεις» με φορείς πολιτικών ιδεών που ενδεχομένως δεν θα αντιστοιχούσαν στις επιλογές μου.

Δεν επιθυμώ επίσης να προκαλέσω, σε μια περίοδο κρίσιμη για το δημόσιο πανεπιστήμιο μια επιπλέον συζήτηση για το ακαδημαϊκό άσυλο, το οποίο πιστεύω ότι υπονομεύεται εκ των έσω. Δεν είμαι σε θέση να προβώ σε υποδείξεις «πρακτικών λύσεων», αφού αφενός δεν γνωρίζω αν και γιατί κάποιοι υποκινούν την επιθετικότητα της συγκεκριμένης πολιτικής ομάδας στο πρόσωπό μου και αφετέρου εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες λύνονται στις δημοκρατικές κοινότητες μόνο με τα αντίστοιχα μέσα και διαδικασίες και όχι με απόπειρες εκφοβισμού, με νεομακαρθικού τύπου διοικητικά μέτρα ή με τυπικές, αιχμηρές ή μη ανακοινώσεις.

Συνεπώς, δεν θα επιμείνω ούτε στην υπογράμμιση των αδικημάτων που έχουν διαπράξει τα άτομα αυτά τόσο κατά του προσώπου μου, όσο και κατά των ακαδημαϊκών λειτουργιών του πανεπιστημίου.

Με το παρόν υπόμνημα, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η ευρύτερη δημοκρατική κοινότητα θα ήταν χρήσιμο να αναλάβει επιτέλους πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση του διαλόγου που ενδεχομένως θα βοηθούσε και στη βελτίωση της λειτουργίας του ακαδημαϊκού ασύλου.

Γιάννης Παπαμιχαήλ
Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

[Κόκκινο Φεγγάρι]

10 παρατηρήσεις για μια αλήθεια

Παρατήρηση 1η: Το σύγχρονο δουλεμπόριο είναι από τις πιο επικερδείς δραστηριότητες της παραοικονομίας.
Πολλά λεφτά και αφορολόγητα.

Παρατήρηση 2η: Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε δραστηριότητα της παραοικονομίας που να έχει μεγάλο μέγεθος και να μένει στα χέρια φτωχοδιαβόλων.
Οι δουλέμποροι που συλλαμβάνονται είναι απλά "βαρκάκια".

Παρατήρηση 3η: Όταν το δουλεμπόριο εξυπηρετεί κυρίαρχες ελίτ στα κράτη της δεύτερης (ή και τρίτης)ταχύτητας αλλά πρωτίστως εντάσσεται στα σχέδια των κρατών πρώτης ταχύτητας για αποεθνικοποίηση... των άλλων το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο για να αφήνεται στην ΄"τύχη".

Παρατήρηση 4η: Επειδή μετά από τα προηγούμενα μπορεί να θεωρηθώ (όχι άδικα)ιδιαιτέρως αντιαμερικανός θα κάνω... άνοιγμα. Ο γνωστός made in USA οδηγός έρευνας σκοτεινών διαδρόμών "ακολουθήστε τη διαδρομή του χρήματος" είναι σωστός.

Παρατήρηση 5η: Τα ερωτήματα είναι προφανή.
Ποιοι καλύπτουν τις δουλεμπορικές δραστηριότητες;
Ποιοι διευκολύνουν τις δουλεμπορικές διαδρομές;
Ποιοι κερδίζουν από την εν γένει χρησιμοποίηση της στρατιάς των μετακινουμένων;

Παρατήρηση 6η: Ας σκεφτούμε κόμματα, προσωπικότητες, επιχειρηματίες αλλά όχι γενικώς και αορίστως όπως συνηθίζουν τα μέλη των ελίτ όταν αρθρογραφούν ή γενικότερα τοποθετούνται δημοσίως, αλλά με ονόματα.

Παρατήρηση 7η: Σωστά. Αυτά τα ονόματα μεγαλοεπιχειρηματιών, εθνικών εργολάβων και συγκεκριμένων πολιτικών που σαν ήρθαν στο μυαλό είναι η απάντηση. Αλλά αν πρέπει να "μαζευτεί" κάποιος αυτοί, αυτοπροσώπως, θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά; Όχι βέβαια. Χρειάζονται μπράβοι και χρήσιμοι ηλίθιοι.

Παρατήρηση 8η: Άρα το δουλεμπορικό κύκλωμα χρησιμοποιεί στις "ανάγκες" της... καθημερινότητας μια στρατιά από μπράβους (κανονικούς φουσκωτούς άλλά και... μεταφορικούς) και πολλούς χρήσιμους ηλίθιους, όπως ευφυέστατα χαρακτήρισε ο Λένιν αυτούς που θεωρούν ότι... παρεμβαίνουν όταν χρησιμοποιούνται.

Παρατήρηση 9η: Όσο αυξάνονται αυτοί που αντιλαμβάνονται το παιχνίδι που παίζεται και πολλαπλασιάζονται οι αντιδράσεις -ειδικά όταν οι αντιδράσεις δεν είναι η άλλη πλευρά του ιδίου νομίσματος τύπου Καρατζαφέρη- τόσο οι "ιδεολόγοι" που καλύπτουν τους δουλεμπόρους πάνε στη γωνία και πιάνουν δουλειά οι "πρακτικοί".
Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος...

Παρατήρηση 10η: Παλιά η αριστερά μιλούσε για την "τραγωδία" της μετανάστευσης που στέρησε την Ελλάδα από μεγάλο μέρος του ανθού της. Πότε και ποιοι αποφάσισαν ότι δεκάδες χώρες πρέπει να στερούνται τον... ανθό τους και να καταδικάζονται στην αιώνια υπανάπτυξη και τη διατήρηση αντιδραστικών καθεστώτων;

[Κλασσικοπερίπτωση]

ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ "ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΕΦΟΔΟΥ" ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ ΤΙΤΛΟ "ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ";
Πηγή:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/04/blog-post_28.html




Πόσες φορές έχουμε γράψει για αυτό το παρακράτος της Νέας Τάξης.

Πόσες φορές έχουμε φωνάξει για τον πραγματικό ρόλο αυτής της συμμορίας που δυστυχώς μερικοί τους αντιλαμβάνονται σαν αντιεξιουσιαστές;

Ο Θύμιος και το "Ρεσάλτο" εδώ και χρόνια και μάλιστα πριν ακόμα γίνει και ο ίδιος στόχος και θύμα, είχε αποκαλύψει τον ρόλο τους και είχε περιγράψει με ακρίβεια την επιχειρησιακή τους εξάρτηση από την εξουσία.

Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούμε ότι αυτοί οι τραμπούκοι είναι στην πραγματικότητα "εξουσιαστές" και δομικό στοιχείο του παρακράτους, τόσο πιο εύκολα θα προστατεύσουμε το νου μας από τις κατευθυνόμενες "ιδεολογικές μολύνσεις" της "Νέας Εποχής".

Το ότι επιτέθηκαν σήμερα στον αξιότιμο (και χρησιμοποιούμε μετά λόγου γνώσης τον όρο "αξιότιμος") καθηγητή Γιάννη Παπαμιχαήλ και στο παρελθόν έδειραν τον επίσης αξιότιμο καθηγητή Γιάννη Πανούση, δεν είναι παρά το σύμπτωμα μιας ασθένειας που αφορά όλους μας.

Ακόμα και αυτή τη στιγμή που μας έχουν στριμώξει στη γωνιά με την οικονομική τους τρομοκρατία και την απειλή της πτώχευσης, οι στόχοι τους παραμένουν οι ίδιοι και η "επιχειρησιακή" τους δραστηριότητα όλο και θα εντατικοποιείται.

Για να είναι αποτελεσματική η τελική επίθεση της "Νέας Τάξης Πραγμάτων" εναντίον της πατρίδας μας πρέπει όλες οι δυνάμεις της να συμμετέχουν.

Οικονομικά κέντρα και παράκεντρα, τραπεζίτες και διεθνή νομισματικά ταμεία, ευρωπαϊκή ένωση και αμερικανική κυβέρνηση, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ , ελληνικά κόμματα και κυβέρνηση παρέα με όλο το κουκουλοφορεμένο ή κουστουμαρισμένο σκυλολόι του Άδη, έχουν χυμήξει και θέλουν την ψυχική, πνευματική και φυσική εξόντωση όλων μας.

Αν εμείς δεχτούμε και πιστέψουμε τα ιδεολογήματά τους τότε ήδη θα έχουμε βάλει οικειοθελώς το κεφάλι μας στον πάγκο του χασάπη, αν όμως αφυπνισθούμε και με καθαρό μάτι δούμε τι κρύβουν οι μάσκες ή οι κουκούλες, τότε έχουμε ελπίδα να τους ξαποστείλουμε απο κει που ήρθαν.

[ΤΥΦΩΝΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ]

Ίσως το πιο τραγικό και αηδιαστικό, ας μου επιτραπεί να πω, δεν οι τραμπούκοι και τα τάγματα εφόδου που ακόμα δεν έχουν αναλυθεί κοινωνιοπολιτικά και γι' αυτό η φράση τάγματα εφόδου ηχεί περίεργα, ενώ μάλλον είναι πολύ ακριβέστερη από ότι φαντάζεται ο μέσος πολιτικοποιημένος άνθρωπος, αλλά το χειρότερο είναι το κοινωνικό κλίμα που τους επιτρέπει να δρουν ανενόχλητοι.

Τι θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος που συνεβρίσκεται με φοιτητές που είναι παρόντες σε τέτοια περιστατικά; Αδιαφορία και απάθεια. Εάν δε κάποιος πάει να το αναφέρει σαν περιστατικό και επιχειρήσει να το συζητήσει θα συναντήσει μια φαινομενική ψυχρότητα, ένδειξη ότι δεν τους αγγίζει, δεν τους αφορά( Καμία αντίδραση! τους καταπατούν το άσυλο, τους εξαναγκάζουν να ζουν σε συνθήκες τρομοκρατίας, τους απαγορεύουν την ελεύθερη έκφραση με έμπρακτη και βίαιη λογοκρισία και δεν αντιδρούν, ούτε καν ταράζονται σαν να είναι το πιο φυσικό να ζεις σε καθεστώς πανεπιστημιακής - και όχι μόνο κατά τη γνώμη μου - μειονοτικής Χούντας.

Όσον αφορά τους καθηγητές τους, εκεί κι αν εμφανίζεται ενοχική σιωπή. Η αντίδραση τους ως προς την εκδηλούμενη συμπεριφορά είναι ίδια. Αδιαφορία, Ωχ! τι έκανε και τους ενόχλησε και τον έβαλαν στον στόχαστρο, πως να βγαλουμε την ουρά μας απέξω, πως να κατευνάσουμε τα πράγματα, πως να μην συγκρουστούμε με τα τσογλάνια κλπ.΄Ως προς όμως τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς ποικίλλουν. Από τους Συριζαίους (που μεγάλο τμήμα τους απαρτίζει τη Σύγκλητο και τους Συλλόγους των Πανεπιστημιακών) που συχνά και πλαγίως σιγοντάρουν τα τάγματα εφόδου για προφανεις λόγους (ή μήπως χρειάζεται εξήγηση μέχρι τα φοβισμένα δημοσιουπαλληλικά ανθρωπάκια που ξέχασαν πως το επάγγελμά τους είναι λειτούργημα και πρέπει να το εξασκούν σε σύγκρουση και αντίθεση με το κάθε νεοφασιστάκο φοιτητή τους που διαφωνεί και υβρίζει ή γιαουρτώνει. Βέβαια, για να είμαι και δίκαιη, θυμούνται ότι είναι "διανοούμενοι και ταγοί" όταν είναι να χτυπήσουν κανένα πρόγραμμα και να πιάσουν κανά φράγκο. Από το πολυτεχνείο τουλάχιστον που έχω εμπειρία τέτοιοι "ρομαντικοί διδάσκαλοι" δεν λείπουν.

Οι ερμηνείες και αναλύσεις γι' αυτούς τους σιχαμερούς αντιεξουσιαστές είναι πολλές και κυκλοφορούν διαδικτυακά και μη. Το τι είναι φαίνεται όμως και από ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που είχε συμβεί στο Πάντειο πριν δύο χρόνια περίπου. Είχαν κλείσει στην Πρυτανεία τα αισχρά αυτά φασιστάκια σε πρακτικές, έναν άλλο φασιστάκο σε ιδεολογία (Χρυσή Αυγή) και τον βασάνιζαν, επειδή μοίραζε προκηρύξεις. Κανένας δεν μπορούσε να επέμβει ούτε καν τα διοικητικά όργανα του Παντείου δεν μπορούσαν να ορθώσουν ανάστημα μπροστά στη νέα μορφή εξατομικευμένης τρομοκρατίας. Το παιδί αυτό που το βασάνιζαν κάλεσε έναν δικό του και έγινε σύρραξη μεταξύ αντιεξουσιαστών και χρυσαυγιτών στο Πάντειο γνωστή για τις αρνητικές της συνέπειες.

Το θέμα όμως είναι και για να επανέρθω όχι τι είναι η αιχμή του νεοφασιστικού δόρατος, αλλά η κοινωνία μέσα στην οποία αναπτύσσεται και ανατρέφεται. Οι καθηγητές και οι φοιτητές τους που περνούν από δίπλα τους - από πάνω τους πολλές φορές - οι νεοφασιστικές πρακτικές και αυτοί κλείνονται στο καβούκι τους και το μόνο που μπορούν να κάνουν αντί να εξοργίζονται και να λυσσάνε με αυτήν την κατάσταση και με αυτά τα σκουλήκια είναι να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι ή να νουθετούν κιόλας οι πιο φιλικά διακείμενοι τον συνάδελφο που "τόλμησε" να αψηφήσει την άποψη τους για τη δράση του και τις πολιτικές του απόψεις και να εκφραστεί έλευθερα υπογράφοντας κιόλας κείμενα. Που ακούστηκε; Να μην πάρει τη γνώμη του "στεκιού" για να υπογραψει σε ένα κείμενο με θέμα τον έλεγχο της λαθρομετανάστευσης.
Όπως και ο δικός μας κ. Τσουδερός που τον έφτυσαν τον προπηλάκισαν, τον έβρισαν, τον απείλησαν και γενικώς επιχείρησαν να τον τρομοκρατήσουν, γιατί τόλμησε και αυτός να βάλει την υπογραφή του στο ίδιο κείμενο στο οποίο αναφέρεται ο κ. Παπαμιχαήλ.