ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ...ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ;

[Κλασσικοπερίπτωση]

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ...ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ;



Όταν η κ. Διαμαντοπούλου έλιωνε σόλες παπουτσιών για να μπαινοβγαίνει στις μυστικού περιεχομένου συνεδριάσεις της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, νομίζετε ότι το έκανε για να χάσει κιλά ή για να διατηρήσει τη φόρμα της;

Ήταν για εκείνη, μια επίπονη αλλά αναγκαία ...διαδικασία προκειμένου να αποφοιτήσει με επιτυχία από αυτό το ταχύρυθμο σχολείο της "Νέας Τάξης Πραγμάτων".

Μέ αυτά τα "προσόντα" ήταν εξασφαλισμένη η απόδοσή της στην νέα αποστολή που δεν ήταν άλλη παρά η οριστική αποδόμηση της ελληνικής παιδείας

Η πρώτη εντολή που της είχε δοθεί ήταν να αλλάξει τον τίτλο του υπουργείου. ΄Ετσι το άλλοτε "Υπουργείο ΕΘΝΙΚΗΣ παιδείας και θρησκευμάτων" μετονομάστηκε εν μια νυκτί σε "Υπουργείο παιδείας δια βίου μάθησης και θρησκευμάτων".

Αυτή ήταν μια εσκεμμένη ενέργεια, ειδικής σημειολογικής αξίας, που απλώς προετοίμασε τον κόσμο, ώστε να μην εκπλαγεί με την τοποθέτηση σε "θέσεις κλειδιά" ανθρώπων που μέχρι χθες ανήκαν στον σκληρό πυρήνα των εθνομηδενιστών ή πιο απλά των στελεχών της 5ης φάλαγγας της "Νέας Τάξης Πραγμάτων".

Το "επιτελείο" συμπληρώθηκε και το μόνο που έμενε ήταν να ιδρυθεί το "Νέο Σχολείο".

Ο "οδικός χάρτης" για την δημιουργία αυτού του σχολείου της "Νέας Εποχής" κατατέθηκε σήμερα από την κ. Διαμαντοπούλου η οποία χρησιμοποίησε την γνωστή πια νεοταξική στρατηγική του συγχρονισμένου αιφνιδιασμού. Τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να συνέλθει από την λαοκτόνα επίθεση της προχθεσινής ημέρας, η αγαπημένη κυρία της λέσχης Μπίλντερμπεργκ αναγγέλλει μια τεράστιας έκτασης εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Η ίδια ισχυρίζεται ότι με τις προτάσεις της γκρεμίζει τους "τοίχους" ενός παρωχημένου σχολείου. Εμείς και όλοι όσοι έχουν ανοικτά μάτια και σχετική αντιληπτική ικανότητα καταλάβαμε ότι στην πραγματικότητα γκρεμίζεται συθέμελα όλο το οικοδόμημα της ελληνικής παιδείας.

Αυτό που ονομάζει η κ. Διαμαντοπούλου "νέο σχολείο" δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σύγχρονη "μηχανή του κιμά" στην οποία αλέθονται με ευκολία και χωρίς πολλές σκέψεις και διαδικασίες ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Ιστορικές μνήμες, αλήθειες, αξίες όπως εκείνες της πατρίδας της οικογένειας ή του ανθρώπινου προσώπου θα πεταχτούν σε αυτό τον κρεατόμυλο της "Νέας Εποχής" μαζί με τις "χρήσιμες γνώσεις" ώστε να προκύψει αυτός ο τοξικός νεο-εποχήτικος χυλός που θα θρέψει τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα δισέγγονά μας.

Η "Νέα Τάξη Πραγμάτων" εκπαίδευσε πολύ καλά την κ. Διαμαντοπούλου, την κ. Χριστοφιλοπούλου, την κ. Θάλεια Δραγώνα και όλη την υπόλοιπη "παρέα", ώστε με την τοποθέτησή τους στο υπουργείο Παιδείας, να εξασφαλιστεί και η μακροζωϊα της παγκόσμιας αντίχριστης δικτατορίας.

Μιας δικτατορίας που θα δούμε εντός ολίγου να αποκτά σάρκα και οστά χρησιμοποιώντας μόνο το αίμα μας και φυσικά την συναίνεσή μας.



Πιο κάτω παραθέτουμε μια σύνοψη της περιγραφής αυτού του "νέου σχολείου" σαν μια πρώτη γεύση από την τρέχουσα παιδοκτόνα και εθνοκτόνα νεο-εποχήτικη "μεταρρύθμιση":

Η συνέχεια εδώ:
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2010/03/blog-post_6451.html

[Βήχος Χαράλαμπος]

[ΘΑΛΕΙΑ]

Η νεοταξική χειραγώγηση της εκπαίδευσης



Ο ΦΕΝΑΚΙΣΜΟΣ είναι η διαδικασία του να εξηγείς κάτι που θα μπορούσε αλλιώς να είναι προφανές. Το προφανές στην Παιδεία είναι τούτο: ενώ η επιστημονική γνώση αναπτύσσεται με εκρηκτική ταχύτητα, το επίπεδο της εκπαίδευσης αντί να ανεβαίνει, συνεχώς πέφτει. Η πτώση του επιπέδου σπουδών (το προφανές) αποτελεί το ιδεολογικό “όχημα” φενακισμού κάθε μεταρρυθμιστικού μέτρου για την εκπαίδευση.

Και είναι φενακισμός, όταν διαπιστώνεις απλώς το αυτονόητο, όταν επικαλύπτεις την ουσία του και το χειρότερο όταν επιχειρείς να λύσεις το κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα της Παιδείας με γραφειοκρατικά μέτρα και ρυθμίσεις.

Κάθε «νέο» μεταρρυθμιστικό μέτρο (τα παλαιά των «εκσυγχρονιστών», τα πρόσφατα της Ν.Δ. και τα τωρινά των ακραιφνών εθνομηδενιστών), αν τα μελετήσει κανείς και τα «ξεσκαρτάρει» από τις ρητορικές του «σαβούρες» και το «ιδεολογικό λίπος», θα ανακαλύψει ότι η σπονδυλική στήλη για την «αναβάθμιση» της Παιδείας είναι τεχνοκρατικές και γραφειοκρατικές ρυθμίσεις οργανωτικού (ακριβέστερα οργανωτίστικου) χαρακτήρα.

Η φιλοσοφία κάθε «νέου» κυβερνητικού μέτρου είναι η ολοκληρωτική υποταγή της Παιδείας στις επιταγές του καπιταλιστικού, ανταγωνιστικού συστήματος που συνοψίζονται στο: ανταγωνισμός - αποδοτικότητα - μέτρηση - επιδόσεις.

Αυτή η φιλοσοφία ενισχύει τη δομή της ιεραρχίας, το θεμέλιο δηλαδή της καταπιεστικής τάξης πραγμάτων.

Η ιεραρχία αποτελεί την ουσία και την επίσημη καθαγίαση της ανισότητας. Η ιεραρχία είναι ο θετικισμός της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, είναι - με κάποια δόση ειρωνείας - η «ποίηση» του αυταρχισμού, των επιλογών, της χρονομέτρησης, της αποδοτικότητας, των νευρωτικών ρυθμών...

Το σύνθημα της ιεραρχίας είναι: Καθένας στη θέση του (το εξατομικευμένο άτομο έχει πάντα τη θέση που πρέπει). Για να εδραιώσει τις βαθμίδες της, ελέγχει, αξιολογεί, επιλέγει προσεκτικά τα άτομα: πρέπει να αποδείξουν την ικανότητά τους, περνώντας διαγωνισμούς.

Το γραφειοκρατικό αυτό μοντέλο της καταπίεσης και της ανισότητας, το οποίο κατασκευάζει αλλοτριωμένα αυτόματα και παράγει νεύρωση, προβάλλεται, από τους τεχνοκράτες ως αναβάθμιση της Παιδείας. Φυσικά δεν πρόκειται περί αναβάθμισης, αλλά υποβάθμισης.

Μια άλλη συνιστώσα της εκπαιδευτικής φιλοσοφίας της ανταγωνιστικής αγοράς είναι η «ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ» στις κυρίαρχες «αξίες». Αυτές οι «αξίες» σήμερα είναι της Νέας Τάξης: Πολυπολιτισμικότητα, αποσάθρωση των εθνικών ιστών, κατάλυση των αγωνιστικών παραδόσεων, ισοπέδωση της ιστορίας και των πνευματικών κατακτήσεων των λαών.

Τα νέα μέτρα της Διαμαντοπούλου είναι η πιο βάναυση και μοχθηρή απόπειρα υποταγής και «πειθαρχίας» της γνώσης στα συμφέροντα της καπιταλιστικής εξουσίας και στις «αξίες» της Νέας Τάξης.

Είναι μέτρα χειραγώγησης της Παιδείας και ολοκληρωτικού εγκλωβισμού της στα γρανάζια της καπιταλιστικής παραγωγής και εντατικοποίησης, αλλά και βάρβαρης υποταγής της στις επιταγές των νεοταξικών ιδεολογημάτων.

Καταρχήν όλο το «αξιακό» υπόβαθρο της «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου θεμελιώνεται πάνω στα πρότυπα των «αξιών» του χρήματος και η «γνωστική» εκπαιδευτική διαδικασία θεμελιώνεται πάνω στα νέα ιδεολογήματα των «ανοικτών συνόρων», της Παιδείας «χωρίς τείχη», δηλαδή στα αξιώματα της πολυπολιτισμικότας και της πολτοποίησης των πάντων.

Η «μεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου προωθεί τη διδασκαλία στην πιο ακραία και ολοκληρωτική μορφή: Στην καπιταλιστική «λογική» της διάσπαση της ενότητας σκέψης και λέξης.

Με μια τέτοια διαδικασία διδασκαλίας, κατά την οποία η ενότητα νόησης και γλώσσας καταστρέφεται (η λέξη δεν ενσαρκώνει εμπειρία και σκέψη, δηλαδή ιστορία), το παιδί αναγκάζεται να αναθεωρήσει αυτά που διδάσκεται από το εθνικό και κοινωνικό του περιβάλλον και να ξαναψηλαφίσει την ξώπετση γνώση και τα αφηρημένα ιδεολογήματα της Νέας Εποχής.

Η γεωγραφία περιορίζεται σε έναν κατάλογο από ονόματα, πρωτεύουσες και προϊόντα, η Ιστορία σε μια γραμμική διαδοχή χρονολογιών και γεγονότων, η λογοτεχνία σε μια χρονολογική κατάταξη των καλύτερων ιδεών που διατύπωσε ο άνθρωπος.

Τίποτε για τα συστήματα των πεποιθήσεων που κρύβονται κάτω απ’ αυτές τις φράσεις, τίποτα για την αντίληψη και την πραγματικότητα που βιώνει το παιδί στο κοινωνικό και εθνικό του πλαίσιο, τίποτα για το τι διαδίδεται και διδάσκεται από πνεύμα σε πνεύμα, τίποτα για το περιεχόμενο της ιστορίας, τίποτα για την εθνική υπόσταση και τα εθνικά αισθήματα των λαών.

ΣΗΜΕΡΑ το σχολείο δεν αποτελεί μόνο τη μήτρα της νόθας μόρφωσης. Τείνει σε μια ολοκληρωτική βιομηχανοποίηση, χειραγωγημένο άμεσα από τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Η φιλοσοφία της σύγχρονης εκπαιδευτικής πολιτικής συνοψίζεται, όπως ήδη αναφέραμε στις λέξεις: Ανταγωνισμός, αποδοτικότητα, μέτρηση, ρεκόρ (βαθμοί).

Η «Μεταρρύθμιση» της Διαμαντοπούλου επιδιώκει την ολοκλήρωση αυτού του εφιάλτη. Θέλει να μεταβάλλει ολοκληρωτικά το σχολείο σε «Ιερά Εξέταση», της Νέας Τάξης: Σε ένα σύστημα εξοντωτικής και άκρως ανταγωνιστικής «επιλογής των ειδών», αποκλεισμού και κατασκευής ισοπεδωμένων και πειθαρχημένων υπηρετών στις πολυπολιτισμικές και κοσμοπολίτικες «αξίες» της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς.

Συνεπώς, φαντάζει σαν κακόγουστο αστείο, να μιλάμε σήμερα για μόρφωση, «ελεύθερο πνεύμα», εμπεδωμένη γνώση, δημοκρατική και εθνική Παιδεία!

Οι «μεταρρυθμίσεις» των κυβερνητικών εντολοδόχων και μεταπρατών των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και των νεοταξικών ιδεών, είναι «αντιμεταρρυθμίσεις». Είναι απορύθμιση και των υπολειμμάτων αυτής της εθνικής αστικής εκπαίδευσης. Είναι ένα διπλό έγκλημα: Από τη μια προωθούν την ανόθευτη διαιώνιση της κυριαρχίας του χρήματος και από την άλλη τη ζούγκλα και τα διχαστικά «γκέτο» της πολυπολιτισμικότητας…

[ΘΑΛΕΙΑ]

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΣ- Η εκπαίδευση της αμάθειας



Κούτσουρο απελέκητο, τούβλο, κουμπούρας, τενεκές ξεγάνωτος! Μη μου πείτε ότι δεν τα είχατε ακούσει. Από εκείνον τον στριμμένο δάσκαλο που προτιμάτε να ξεχάσετε. Μπορεί να μην απευθυνόταν σ' εσάς, αλλά στον Γιωργάκη του τελευταίου θρανίου. Ή το άλλο, το ανεκδιήγητο, που με τόση ευκολία ξεστόμιζαν μερικοί αχαρακτήριστοι: «Το παιδί σας δεν τα παίρνει τα γράμματα, να το πάτε να μάθει μια τέχνη» ή «Εσύ δεν κάνεις για το σχολείο, θα γίνεις σκουπιδιάρης». Πού να 'ξεραν ότι τώρα ο υπάλληλος καθαριότητας χρειάζεται... βύσμα!

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ:
http://santo-rinios.blogspot.com/2010/03/blog-post_07.html

[Δημήτρης Νατσιός]

Το νέο σχολείο – ΚΕΠ
Δάσκαλος-Κιλκίς



«Χάσαμε τη σοφία για χάρη της γνώσης, χάσαμε τη γνώση για χάρη της πληροφορίας» Έλιοτ

Έχω μπροστά μου, δημοσιεύεται στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του υπουργείου, πρώην Εθνικής, Παιδείας, το «σχέδιο δράσης για την υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων στο χώρο της Παιδείας», όπως σημειώνει στο εισαγωγικό σημείωμα η υπουργός Άννα. Τίτλος του «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ».

Στόχος, μεγαλόπνοος, η ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ της Παιδείας, η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ του εκπαιδευτικού συστήματος. (Τα κεφαλαία περιέχονται στο κείμενο). Η λέξη «αναστήλωση» παραπέμπει στην Κυριακή της Ορθοδοξίας. Προφανώς γράφτηκε τις ημέρες «πέριξ» της εορτής και η υπουργός «και Θρησκευμάτων» τσίμπησε την λέξη.

Η «αναβάθμιση» είναι το κεντρικό σύνθημα για το «νέο σχολείο». Ως γνωστόν κάθε νέος υπουργός Παιδείας αναστυλώνει το «όραμα» του με μια εμβληματική λέξη, μια λέξη – σύνθημα, που σαν αφηρημένο αναφορικό υποκατάστατο σημαίνει δυνητικά τα πάντα χωρίς στην πραγματικότητα να περιέχει τίποτε. Ας δούμε κάποιες λέξεις – καραμέλες, που αναθρώσκουν ανάλαφρες σαν φυσαλίδες αέρος, «κελύφη έρημα εννοίας» όπως θα έλεγε κι ο Ροΐδης.

Πλην της χιλιομασημένης «μεταρρύθμισης» σ’ αυτόν τον τομέα διαπρέπουν λέξεις που έχουν πρώτο συνθετικό την πρόθεση «ανά». Ανανέωση, ανασυγκρότηση, αναγέννηση, ανακαίνιση, αναδόμηση όλες γενικές και αόριστες, γι’ αυτό και μεγάλης εμβέλειας, όπως διδάσκει η κοινωνική ψυχολογία.
Τώρα καρυκεύτηκε το νέο όραμα με την λέξη αναβάθμιση. Μάλλον τους ξέφυγε ότι έχει ξαναχρησιμοποιηθεί ως αερόπλαστο σύνθημα. Διαβάζω στο βιβλίο «ξύλινη γλώσσα» του Γ. Καλιόρη, έκδοση του 199:

«Η περιλάλητη αναβάθμιση – της Παιδείας, της Διοικήσεως κ.λ.π. – κατάντησε ψευδώνυμο της λούφας και της συντεχνιακής ανευθυνότητας, της ήσσονος προσπάθειας και της άκοπης προαγωγής: στην εκπαίδευση λ.χ. σημαίνει να μην καταργηθεί η επετηρίδα κι οι πτυχιούχοι των πανεπιστημίων να διορίζονται σε γυμνάσιο και λύκειο με μόνο προσόν το πτυχίο – κι αυτό ανεξαρτήτως βαθμού – χωρίς άλλη μετεκπαίδευση ή προπαρασκευή∙ οι καθηγητές της Μέσης να συνεχίσουν να προάγονται αυτομάτως, και αναξιολόγητα άμα τη συμπληρώσει ορισμένοι χρόνου, δίχως έλεγχο επιθεωρητών ή άλλης προϊσταμένης αρχής∙ οι μαθητές να προάγονται άνευ εξετάσεων στο γυμνάσιο καθώς και από το γυμνάσιο στο Λύκειο, ενώ στην ανώτατη εκπαίδευση να καταργηθεί ο «αυταρχισμός» των εξετάσεων και η «καπιταλιστική εντατικοποίηση των σπουδών», να καταχωρηθεί εσαεί το ένα εγχειρίδιο και να θεσμοποιηθεί η παρεργομάθεια. Και γενικώς οι πάντες ζητούν αναβάθμιση των πάντων φτάνει να μην θιγούν τα υποβαθμιστικά “κεκτημένα” του καθενός». (εκδ. «Αρμός», σελ. 231).

Το νέο σχέδιο – αναβάθμιση θέτει τον μαθητή στο επίκεντρο των… αναβαθμιστικών προτάσεων. Διαφωνώ. «Σχολείο ίσον δάσκαλος», όπως λέει ο Παλαμάς.(«Καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί», ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Ίσως κάποιους αυτό τους ξενίζει και τους…ξινίζει.

«Κέντρο ή πρώτα ο μαθητής» είναι ένα ολέθριο ιδεολόγημα, καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του σχολείου.

Ιδρυτική συνθήκη του σχολείου είναι ότι υπάρχει κάποιος που γνωρίζει (ο δάσκαλος) και κάποιος που δεν γνωρίζει (ο μαθητής) και ότι ο δεύτερος προσέρχεται στον πρώτο για να διδαχτεί και να μάθει». «Τα χαμένα παιδιά μας», Νατάσα Πολονύ, εκδ. «Πόλις» σελ. 15).

Παλιά λέγαμε για τον καλό δάσκαλο ότι έχει μεταδοτικότητα, τώρα τον θέλουμε επικοινωνιακό, να ξέρει άριστα τους υπολογιστές, να είναι «διαδραστικός», «ψηφιακός». Να φύγει το πρόσωπο, είναι ανεξέλεγκτο, είναι επικίνδυνο, μπορεί να βγει από το πρόγραμμα και να μιλά για όραμα, για αξίες. Ο υπολογιστής, η οθόνη «σιδερώνει» τα ανεόρταστα νιάτα, τα ομοιομορφώνει, η αποφορά του ολοκληρωτισμού, η οργουελιανή «νέα σκέψη» κρούει την θύρα.

Ενδεικτικό της ψηφιομανίας και προοδομανίας που διακατέχει το νέο Υπουργείο είναι το εξής. Το «σχέδιο αναβάθμισης» δημοσιεύεται σε 37 σελίδες. Μέτρησα περίπου 30 φορές τη λέξη «ψηφιακός -ή-ό». Στόχος «ο διαδραστικός πίνακας, το ηλεκτρονικό βιβλίο, το ψηφιακό εκπαιδευτικό υλικό, ο προσωπικός μαθητικός υπολογιστής». (Από το προσχέδιο). Όλα αυτά από το νηπιαγωγείο, από την πρώτη Δημοτικού.

Προσφεύγω στο βιβλίο «Η ανοκλήρωτη επανάσταση» του Μ. Δερτούζου (μακαρίτη πια), ο οποίος υπήρξε καθηγητής στο ΜΙΤ, επιστήμονας παγκόσμιας εμβέλειας και αυθεντία στους υπολογιστές. Γράφει:

«Σε ολόκληρο τον κόσμο, αγέλες πολιτικών, οδηγούμενες από αυτούς των Η.Π.Α., επαναλαμβάνουν το ακατάληπτο δόγμα του συρμού ότι εκατομμύρια παιδιών σε χιλιάδες σχολεία πρέπει να είναι διασυνδεδεμένα. Μπορείτε να αισθανθείτε τη ζέση τους. Δεν είναι τόσο υπεύθυνο και μοντέρνο να θέσουμε τη νέα τεχνολογία στην υπηρεσία του ευγενικότερου κοινωνικού στόχου της εκπαίδευσης των παιδιών μας; Όχι ακριβώς. Μετά από 35 χρόνια πειραματισμών με τους υπολογιστές σε διάφορους τομείς της εκπαίδευσης, δεν έχει βρεθεί ακόμη απάντηση στο κεντρικό ερώτημα: “Οι υπολογιστές είναι πράγματι αποτελεσματικοί στην εκπαίδευση;”. Τα στοιχεία από πολυάριθμες μελέτες πάνω στο αν οι υπολογιστές βελτιώνουν την ουσιαστική μαθησιακή διαδικασία είναι συντριπτικά εκκρεμή…. Ας ασχοληθούμε απλώς με μια στατιστική από τον σωρό των στοιχείων. Οι Αμερικανοί μαθητές γυμνασίου και λυκείου κατατάσσονται σταθερά από δωδέκατοι μέχρι δέκατοι όγδοοι, διεθνώς, στις ικανότητες που εμφανίζουν στα μαθηματικά και τη φυσική, ενώ οι Ασιάτες μαθητές έρχονται πρώτοι. Και όμως οι Αμερικανοί μαθητές έχουν πολύ μεγαλύτερη πρόσβαση σε υπολογιστές απ’ ό,τι οι αντίστοιχοι Ασιάτες. Τι είναι αυτό που κάνουν οι Ασιάτες εκπαιδευτικοί χωρίς την τεχνολογία, που καλό θα ήταν να μιμηθούν οι Αμερικανοί εκπαιδευτικοί; Ένας λόγος που οι απόψεις συνεχίζουν να είναι διχασμένες έχει άμεση σχέση με αυτό που κάνουν καλύτερα οι άνθρωποι – δάσκαλοι. Δηλαδή να ανάβουν τη φλόγα στην ψυχή του μαθητή, να τον στηρίζουν, να αποτελούν πρότυπο. Κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μεταφέρεται εύκολα μέσω της πληροφορικής». (Εκδ. «Λιβάνη», σελ 243-244).

Τι λέει στο τέλος ο σοφός καθηγητής. Σχολείο ίσον δάσκαλος και το του Πλάτωνος: «παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι αλλά ανάψαι αυτήν», η παιδεία είναι φλόγα ψυχής και όχι γέμισμα άδειου δοχείου. Αν στήσουμε 6χρονα και 7χρονα παιδιά μπροστά σε υπολογιστή, θα μιλάμε για πλήρη αποχαύνωση, για αδιανόητη καταστροφή της παιδικής ηλικίας. Παρήλθαν 10 χρόνια από τότε που γράφτηκε το βιβλίο και ήδη στην Αμερική- «αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική»- υπάρχει τρομερή ανησυχία για τον διαδικτυακό εθισμό ή «ηλεκτρονική μορφίνη» όπως ονομάζεται.

Το κείμενο της υπουργού Παιδείας, το «σχέδιο αναβάθμισης», είναι ουσιαστικά ένας ύμνος στο λεγόμενο «ψηφιακό σχολείο» (“e-school”). Έχεις την εντύπωση ότι δεν αναφέρεται σε σχολείο, σε Παιδεία, αλλά σε ένα είδος ΚΕΠ (Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών), μια καλωδιωμένη επιχείρηση, με αμίλητους, απρόσωπους υπαλλήλους – δασκάλους και χρήστες, πελάτες, επισκέπτες, που τους λέμε και μαθητές. Το νέο σχολείο – ΚΕΠ υπονομεύει, καταργεί την ουσία της Παιδείας (ότι τουλάχιστον απέμεινε).

Ανάγεται «αναβαθμίζεται» η πληροφορία, δηλαδή το εφήμερο, το πρόσκαιρο και χρήσιμο, σε «Μεγάλη Ιδέα» της Παιδείας και εξοβελίζεται πλήρης ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας του σχολείου. Μεταβάλλεται απροκάλυπτα σε προθάλαμο της τεχνοκρατικής κοινωνίας, σχολείο χωρίς ιθαγένεια, γλωσσικά και ηθικά απονεκρωμένο. Ένα κρατικό παιδομάζωμα, όπου θα προετοιμάζονται οι αυριανοί τηλεγενίτσαροι, οι πρώην Έλληνες.

Λεπτομέρεια αποκαλυπτική. Στο «σχέδιο» δεν συνάντησα πουθενά τις λέξεις πατρίδα και έθνος. Να μην μιλήσω για Ορθοδοξία ή παράδοση, γιατί ελλοχεύουν οι καθ’ επάγγελμα εκκλησιομάχοι…