Η αντεπίθεση των Ταγμάτων

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Τα κατωτέρω δημοσιεύθηκαν στη εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Κοντεύουμε να γίνουμε, αν δεν γίναμε, φονταμενταλιστές. Ιδού τι γράφει στις 09/02/2010 με το βαρύγδουπο τίτλο : "Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία".

" Την περασμένη Τετάρτη ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος με μια βαρυσήμαντη ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών στηλίτευσε το φαινόμενο. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, είπε, «ατυχώς εν πολλοίς κατατρέχεται υπό τινος εσωστρεφείας, περιοριζομένη συνήθως εις την επίλυσιν των εσωτερικών της κύκλων, κωφεύουσα, ενίοτε υπό την πίεσιν φονταμενταλιστικών κύκλων, εις τας εκκλήσεις διά συνεργασίαν και καταλλαγήν, ως εάν μη ήτο δυνατόν να διατηρήση αλώβητον την ταυτότητά της, εάν ανοίξη και τείνη τας χείρας της εις συνεργασίαν μετά των άλλων. Αλλ΄ ο όντως μέγας πλούτος της Ορθοδοξίας δεν της εδόθη προς συντήρησιν. Οφείλει η Ορθοδοξία να χρησιμοποιήση την παράδοσίν της, τον θεολογικόν και πνευματικόν θησαυρόν της, διά να αντιμετωπίση ο σύγχρονος άνθρωπος τα φλέγοντα υπαρξιακά προβλήματά του». Την ίδια ώρα, ο Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος δείχνει να δίνει σαφείς εντολές στους συνεργάτες του: «Δεν μπορούμε να μείνουμε εγκλωβισμένοι». Και απευθυνόμενος στον Οικουμενικό Πατριάρχη κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν τον περασμένο Ιούλιο φέρεται να επισήμανε ότι «εμείς είμαστε κληρικοί, δεν έχουμε το δικαίωμα να μείνουμε απαθείς στον κόσμο που θέλει να ακούσει το μήνυμά μας».
Οσο για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο δείχνει να μετράει τα τραύματα που του προκαλούν πολλές φορές οι φονταμενταλιστές. Καθηγητής πανεπιστημίου και ένας από τους ελάχιστους ορθοδόξους που γνωρίζουν καλά το Ισλάμ, ο κ. Αναστάσιος δηλώνει προς πάσαν κατεύθυνση: «Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπήσουμε. Εκεί έξω μας περιμένουνε εκατομμύρια πληγωμένες ψυχές που θέλουν να μας ακούσουν»...".

Αντί να ασχοληθώ με ένα προς ένα τα σημεία που θίγει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος και οι άλλοι - τα της εφημερίδας δεν χρειάζεται - θα ήθελα να θέσω έναν προβληματισμό, που με απασχολεί εδώ και χρόνια. Όταν ακούμε ή διαβάζουμε αυτά που μας λέει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος (υπάρχουν πολλοί σαν αυτόν) δεν ξέρουμε πως να τα εκτιμήσουμε. Είναι αυτά που λέει εμπνεόμενα εκ Πνεύματος αγίου ή είναι απλά η άποψη ενός ιερωμένου; Που φέρει μάλιστα και τον τίτλο "οικουμενικός". Τι συμβαίνει τέλος πάντων; Αν αυτά αφορούν προσωπικές του απόψεις δεν τίθεται κανένα ζήτημα. Αν όμως λέγονται ως απηχούντα αυτό που το ονομάζουν (ή ονομάζεται) "η συνείδηση της Εκκλησίας", ερευνητέο πού τη βρήκαν αυτή τη συνείδηση, πώς την έψαξαν και τελικά, ποιοι ήταν αυτοί, που μπόρεσαν να εισχωρήσουν στο λεγόμενο "ομαδικό ασυνείδητο";

Το δίχως άλλο, εδώ χρειάζεται και η θεία έμπνευση. Δεν γίνεται διαφορετικά. Οπότε, αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε και τα οποία προέρχονται εκ στόματος του οικουμενικού κ. Βαρθολομαίου, είναι λόγοι θεόπνευστοι και οφείλουμε να τους δεχθούμε. Το ερώτημα όμως είναι, ότι για να γίνουν αυτά αποδεκτά, πρέπει να έχουν και το σημείο αναφοράς τους. Αν ήταν διαφορετικά, τότε ο κάθε υψηλόβαθμος της ιεροσύνης θα ήταν de facto ο διαμηνυτής του θείου θελήματος ή της "θείας" άποψης, ανάλογα με τις προκύπτουσες και υπάρχουσες, συγκυρίες, ανάγκες κλπ. Οι οποίες, φυσικά, ξέρουμε πώς διαμορφώνονται σήμερα και κυρίως, ποιοι τις διαμορφώνουν.

Αν λοιπόν αυτά που μας λέει ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος δεν είναι "του καιρού", του δικού του θελήματος ή εν πάση περιπτώσει η άποψή του, αλλά είναι όντως λόγοι εμφορούμενοι εκ Πνεύματος αγίου, του οποίου Πνεύματος την Οικουμενικότητα ουδείς έχει πρόθεση να αμφισβητήσει, ας μας υποδείξει τις αναφορές και τις αντιστοιχίες των δικών του λόγων και έργων, με όσα έχει ο ίδιος υποσχεθεί, δι΄ όρκου μάλιστα, να διαφυλάσσει. Να διαφυλάσσει δηλαδή τους λόγους και τα έργα των προκατόχων του, πολλοί των οποίων έμειναν στην Ιστορία ως παράδειγμα προς αποφυγή, σε αντίθεση με άλλους.
Επομένως, για να γίνει τελικά κι αυτός αποδεκτός ως Οικουμενικός, πρέπει να εκφράζει μιά ή περισσότερες Αλήθειες. Που παραμένουν και θα παραμείνουν ανεξίτηλες, όσο υπάρχουν άνθρωποι.

Δεν θα αναφερθώ σε χαρακτηριστικούς δικούς του αφορισμούς, όπου κάθε άλλο φαίνεται ότι ακολουθεί τη σύμφωνη γνώμη των προκατόχων Πατέρων, που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους. Θα ήθελα μόνο να επισημάνω τούτο: Τον φονταμενταλισμό θα ήταν καλύτερα να τον ξεχάσει όσον αφορά εμάς τους Ορθοδόξους. Να θυμάται μόνο, ότι αν δεν υπήρχαν οι οψίμως διαγνωσθέντες φονταμενταλιστές, ο ίδιος θα ήταν εντελώς άγνωστος. Μπορεί και ανύπαρκτος. Ότι είναι αυτό που είναι, το χρωστά σε κάποιους αφελείς που προτίμησαν να τους φάνε τα λιοντάρια, άλλους που τους "ξόφλησαν" στην οδοιπορία, άλλους που τους έκοψαν χέρια ή γλώσσα και τέλος, υπήρξαν κι εκείνοι που αποχώρησαν από τα εγκόσμια για να κλειστούν σε Μοναστήρι, όταν κατάλαβαν το κακό που έκαναν. Και ας θυμάται κάτι ακόμη. Ο μέγας πλούτος της Ορθοδοξίας, όπως ο ίδιος τον χαρακτήρισε, δεν μας δόθηκε ασφαλώς για συντήρηση. Αλλά δεν μας δόθηκε και για απόκρυψη. Ο οικουμενικός κ. Βαρθολομαίος δεν είναι ούτε συντηρητής του πλούτου της Ορθοδοξίας, ούτε εκθέτης αυτού του πλούτου. Η συμπεριφορά του το μόνο που φέρει στο νου, είναι ο πονηρός δούλος του ενός ταλάντου. Τον πλούτο της Ορθοδοξίας τον κρύβει όχι μόνο αυτός, αλλά και οι όμοιοι με αυτόν, που αναφέρονται στο εκτενές ρεπορτάζ της εφημερίδας. Το αυτό ισχύει βέβαια και για τη δημοσιογράφο του άρθρου "Τάγματα νεοσυντηρητικών πολιορκούν την Ορθοδοξία". Μικρή η δική της ζημιά. Την άποψή της γράφει και τίποτα περισσότερο.