ΙΘΑΚΗ

[Γιάννης Γκεζερλής]

ΙΘΑΚΗ



Πέρασε το Φθινόπωρο. Άνοιξε ο Χειμώνας. Νέα Εποχή ζεύτηκε στο άρμα των οιστρηλατημένων παραλόγων και βαίνει δαιμονισμένη κατά κρημνού. Απουσία εμποδίων. Ο δρόμος ευθύς, ανοικτός, ελεύθερος, αχαλίνωτος, πονηρός. Δρόμος σκαιός, ζοφώδης, πνιγηρός. Κι αυτή στο άρμα όρθια, αρχαία Βαβυλών, κεντρισμένη απ’ τον οίστρο βίαιης μέθης, φοράει το στέμμα της τυραννίας, και τον αιμάτινο χιτώνα της ανθρωποφαγίας.

Ξωπίσω Λαός γυμνός, με μάτια χοίρου, μεταμορφωμένος απ’ τα μαγικά φίλτρα της Νέας Κίρκης, καλπάζει γρυλίζοντας, τρελός, να φτάσει την οπτασία, δολωμένος, αγκιστρωμένος, παλαβωμένος, απατημένος.


Κι έχει μπροστάρηδες τρανούς, άρχοντες κουρελήδες, δουλικούς, που ’χουν μαστίγιο βαρύ και σκήπτρο από χαρτί. Και με χαμόγελο στραβό εμπαίζουν το Λαό που στην καμπούρα πλάτη του σφυρίζει με ορμή η μάστιγά η στυγερή. Και μια τον πάνε από δω και μια τον σπρώχνουν από κει, που έχει λάσπη πιο πολύ, να χαίρεται και να ξεχνά την τερατώδη τους μορφή.

Και ο Λαός ακολουθά, και λέει, «τι καλοί!» οι άρχοντές μας οι τρανοί που ειν’ κουρελήδες, δουλικοί κι έχουν μαστίγιο βαρύ και σκήπτρο από χαρτί, μα ξέρουν από λάσπη μαλακή, οι έμποροι οι καλοί. Και «Ζήτω!» τους φωνάζει, ο τρελός Λαός, «Ζήτω σας άρχοντες τρανοί, γουρούνια είμαστε εμείς κι εσείς χοιροβοσκοί».

Κι όταν ακούνε οι τρανοί, οι άρχοντες οι δουλικοί που χουν μαστίγιο βαρύ και σκήπτρο από χαρτί, σκορπάνε μύρια τα χαρούπια να φάει ο τρελός Λαός, μ’ άχυρα να γεμίσει την κοιλιά του και τα υπογάστριά του. Oρμούν οι χοίροι στα χαρούπια, ο ένας δαγκώνοντας τον άλλον, τον αχυρένιο θησαυρό ποιος θα προλάβει. Κι ως βλέπουν οι τρανοί να τρώνε οι χοίροι με ορμή, τη μάστιγα στην πλάτη τους την ρίχνουν με οργή και διασκεδάζουνε κι εμπαίζουν το Λαό, το δύστυχο, τον μόνο, τον προδομένο, τον τρελό…

Με μάτι άδειο, σαν του φιδιού, ακίνητο, η Νέα Κίρκη, καλπάζει στο κενό, ξέρει το δρόμο από παλιά, η αρχαία Βαβυλών. Σταγόνες κόκκινες στα χείλη της και το ποτήρι της γεμάτο. Αίμα φρέσκο, βγαλμένο στο ληνό της τυραννίας από ψυχές που πάτησε με τα γυμνά της πόδια. Και απ’ το στόμα της ξερνάει βλασφήμιες, και ψέμα και κραυγές. Κι ως τις ακούνε οι τρανοί, οι άρχοντες, οι δουλικοί, σούρνωνται στα γόνατα, την προσκυνούν και με δόξα τη στολίζουν και την επευφημούν.

Χαίρε, του πλούτου των εθνών το θησαύρισμα,
χαίρε, του πόνου των λαών το καύχημα.

Χαίρε, ότι τον τράχηλον των πτωχών συντρίβεις,
χαίρε ότι τον μισθόν των εργατών υφαρπάζεις.

Χαίρε, η κλίνη της ακολασίας,
χαίρε η πηγή της ακαθαρσίας.

Χαίρε, η τα δυσώδη δόγματα αποκυήσασα,
χαίρε, η τα λοιμώδη συμφέροντα επιβραβεύουσα.

Χαίρε, των αγαθών προβάτων η αναιρέτης,
χαίρε, των μανιωδών χοίρων η προστάτις.
Χαίρε έρεβος αήττητον.

Και σκότος επέπεσε εφ’ όλην τη γη και ο Ήλιος έχασε το φως του. Και οι τρανοί εδόξασαν την Κίρκη την αρχαία που τον Ήλιο εξόρισε. Τώρα στη νύκτα ήσυχοι θα χτίζουν τα παλάτια τους, κανένας να μην ξέρει, κανένας να μην βλέπει. Το φως δεν θα τους τσουρουφλίζει και η ρομφαία του δεν θα τους κεντρίζει. Οι νήπιοι που φάγανε τον Ήλιο, και τώρα πύργο στην άμμο χτίζουνε ψηλό με λόγια μπερδεμένα και γόρδιο μυαλό, τον ουρανό να πιάσουν και το θρόνου του Ήλιου ν’ αρπάξουν.

Κι όλο χτυπούν και μαστιγώνουν, καγχάζοντας, τους χοίρους, βουρκωμένους στη μοναξιά τους και στα χαρούπια όνειρά τους. Μα μες στους αρχηγούς κρυμμένος, κάνει πως χτυπάει, ντυμένος ζητιάνος, κουρελής, κάποιος με όνομα παλιό, κρυμμένο πίσω απ’ το μαντήλι, που ο κόσμος τον ήξερε Κανένα εκτός απ’ τους δικούς του, κι όμως Οδύσσεια η ζωή του ήταν, με πρόσωπο γενναίο και νου πολύστροφο που ακόμα βάσταζε στα νεύρα του το βάρος της επιστροφής στην άγια τους πατρίδα.

Οι χοίροι παραξενεμένοι γρύλιζαν: «αυτός δεν μαστιγώνει. Μας κάνει το σκληρό μα χτυπάει το χώμα, και κάτι λόγια παράξενα που λέει: «Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη και Πατρίδα». Και τούτα πιο πολύ μας μαστιγώνουν και λες θα γδάρουν το πετσί μας». Κι οι χοίροι ένας-ένας, μαθαίνουν τα ξένα λόγια, τα αρχαία, και σιγοψιθυρίζουν: «Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη και Πατρίδα». Ο ένας το λέει στον άλλο, κι άλλος στον επόμενο, και πιο δυνατά, και όλο και πιο δυνατά που οι άρχοντες οι δουλικοί ξαφνιάζονται. «Ποιος πρόδωσε το μυστικό που μόνο οι θεοί το ξέραν; Ποιος έβαλε τη θεία φωτιά στο στόμα αυτών των ζώων; Και να που αλλάζουνε πετσί και όρθιοι σηκώνονται στα δυο τους πόδια, κι υψώνουν το κεφάλι σαν θεοί με μάτια ανθρώπινα, και κρατούν γροθιές τα χέρια τους, ξεσηκωμένοι, αλίμονό μας, με λόγια ανήκουστα:

«Ελευθερία ή θάνατος», όλοι οι λαοί ξυπνήστε!
«Ελευθερία ή θάνατος», τους τύραννους σκορπίστε!
«Ελευθερία ή θάνατος», να πουν οι σκλαβωμένοι!
«Ελευθερία ή θάνατος», να ζουν αδελφωμένοι!
«Ελευθερία ή θάνατος», ας ακουσθεί με σθένος!
«Ελευθερία ή θάνατος», ν’ αναστηθεί το γένος!

Κι ο φόβος, γύπας στυγερός, τους έφαγε τα σωθικά κι η βασιλεία τους έπεσε, το σκήπτρο τους το χάρτινο. «Έπεσε, έπεσε», φωνάζει ο Λαός, «έπεσε η αρχαία Βαβυλών, η μάγισσα η Κίρκη» που πάτησε χάμω τους φτωχούς, που ρήμαξε τους δυστυχείς και πόρνευσαν μαζί της όλοι οι βασιλείς της γης. Έπεσε, έπεσε η Κίρκη στον γκρεμό και χαίρει ο αναστάς Λαός…».

Και δόξα δίνουν στο Θεό που έχει όνομα Καινό και βάσταζε στα νεύρα του το βάρος της επιστροφής στην άγια τους πατρίδα. Δόξα στο Θεό που τη φωτιά τούς έβαλε στο στόμα και το κεφάλι σήκωσαν ψηλά στον ουρανό και χοίροι πια δεν είναι παράφωνα γρυλίζοντας, αλλά με συμφωνία αλλαλαγμού δοξάζουν: «Ιθάκη, Ιθάκη, Ιθάκη και Πατρίδα, Ελπίδα, με τα χέρια μου σε είδα»!