Οι αγώνες δεν είναι παρελάσεις

[Παλαίμαχος]

Οι αγώνες δεν είναι παρελάσεις

[img][/img]


Η συνταγή της θανατικής καταδίκης κάθε λαϊκού αγώνα είναι γνωστή και πιστά εφαρμοσμένη, χρόνια και χρόνια, από την αξιοθρήνητη «αριστερά» και τους ακόμα πιο θλιβερούς συνδικαλιστές εργατοπατέρες: Το «κλείδωμα» της λαϊκής οργής και ενεργητικότητας στο μπουκάλι των κομματικών και συνδικαλιστικών παρελάσεων.

Αυτοί οι «κλειδοκράτορες» της λαϊκής οργής ανακηρύσσουν Γενικές Απεργίες και καλούν τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο με ένα και μόνο στόχο: Να προσφέρουν το θαυμαστό θέαμα μιας ομόφωνης άρνησης για εργασία και μιας επίσης ομόφωνης ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ στη δουλειά!!!

Μια τέτοια «πολιτική» θεάματος δεν είναι αγώνας. Είναι μια πολιτική που υποσκάπτει κάθε προϋπόθεση αγώνα, που αποχρωματίζει και αφυδατώνει κάθε προϋπόθεση ΣΥΝΕΙΔΗΤΗΣ αγωνιστικής πράξης, που δεν επιτρέπει τη λαϊκή οργή να μετεξελιχτεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ οργή και το χειρότερο: Επιχειρεί να διοχετεύσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση στα κανάλια του εκτονωτικού θεάματος των λαϊκών παρελάσεων…

Η πολιτική που γίνεται θέαμα είναι νεκρή. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται θέαμα δεν είναι αγώνες, είναι παρελάσεις: Νεκροί «αγώνες»…

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κινήθηκαν και οι τωρινές πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις του κομματικού και συνδικαλιστικού θεάματος: Ένα θαυμαστό θέαμα «ομοφωνίας» στο δρόμο και «ομοφωνίας» αποχώρησης από το δρόμο!!!

Παρόλη, ωστόσο, αυτή την «ομοφωνία» ΟΛΩΝ στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, ο οργισμένος ελληνικός λαός δεν «συγκινήθηκε».

Στο δρόμο ήταν μόνο οι στρατοί των πολιτικών κομμάτων, οργανώσεων και συνδικαλιστικών: Στρατοί κουρασμένοι, χωρίς πίστη και πνοή, χωρίς παλμό και συνειδητό θυμό.

Ούτε τον όγκο των εκλογικών τους συγκεντρώσεων δεν κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν. Νεκρικές πομπές περιπατητών, ανθρώπων άνευρων που βγήκαν για βόλτα ή κατέβηκαν από καθήκον ή διατεταγμένα.

Εικόνα θλιβερή: Λόγοι ξύλινοι δίχως να ακουμπούν στο μυαλό και στο συναίσθημα της «λαϊκής οργής». Συνθήματα ξεθωριασμένα, μια πλάκα γραμμοφώνου που ακούμε χρόνια και χρόνια, γι’ αυτό ηχούσε όπως το γουργουρητό του τροχού…

Ο κόσμος ούτε άκουγε, ούτε συμμετείχε σε τίποτα. Βόλταρε αδιάφορα, κουβέντιαζε, περιφερόταν σαν απολωλός πρόβατο, μια στάση τουρίστα: Έμοιαζε σαν ένα σώμα χωρίς θέληση και ψυχή, με χίλια χέρια και χίλια πόδια που εκτελεί αυτόματες κινήσεις…

Σε μια περίοδο που και οι πέτρες είναι οργισμένες οι μεγάλες λαϊκές μάζες δεν «συγκινήθηκαν», ούτε πείστηκαν από τα θεάματα των κομματικών και συνδικαλιστικών καλεσμάτων. Αρνήθηκαν να κλειστούν στα μπουκάλια των κομμάτων και των αχρείων εργατοπατέρων.

Και αυτοί που κατέβηκαν ήταν εκλογικοί στρατοί των κομμάτων και των Συνδικάτων, ήταν άνθρωποι που κατέβηκαν μόνο από ενοχές και ΟΧΙ με το πάθος της οργισμένης και συνειδητής πράξης.

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ σε αυτά τα κόμματα. Ακολουθούν λόγω του νόμου της αδράνειας και των ενοχών…

Αν υπήρχε και η παραμικρή σπίθα ελπίδας και πίστης σε αυτά τα κόμματα η κοχλάζουσα ΟΡΓΗ της κοινωνίας (σήμερα και οι πέτρες ξεχειλίζουν από οργή) θα πλημμύριζε, σαν ορμητικός χείμαρρος, το κέντρο της Αθήνας. Η Αθήνα και όλη η Ελλάδα θα συγκλονιζόταν από το πάθος της εκρηκτικά συσσωρευμένης οργής.

ΟΣΟΙ έχουν ζήσει την κινητοποιημένη ελπίδα, όχι απλώς τις μεγάλες αγωνιστικές θύελλες, αλλά και αυτή την κινητοποιημένη ελπίδα προς κάποια κόμματα στο παρελθόν (ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου) μπορεί να αντιληφθεί την νεκρική πομπή της απελπισίας των τωρινών συγκεντρώσεων.

Η Ελπίδα παλιά δημιουργούσε ανατινάγματα ιδεών και πράξεων, ηλέκτριζε, οι δρόμοι γινόντουσαν λαϊκοί χείμαρροι, τα πάντα βρίσκονταν σε κοχλάζουσα ενεργητική κινητικότητα.

ΣΗΜΕΡΑ η οργή που συσσωρεύεται εκρηκτικά δεν έχει διέξοδο ελπίδας προς ΚΑΝΕΝΑ κόμμα, γίνεται ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ: και η απελπισία θα εκραγεί κάποια μέρα τυφλά παίζοντας τα παιχνίδια των δήμιών μας…

ΟΤΑΝ σε τέτοιες προεπαναστατικές συνθήκες τα δήθεν αριστερά κόμματα και οι εργατικές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες κάνουν τέτοιες πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, θεάματα νωθρής γυμναστικής, ΑΥΤΟ αποτελεί το πλέον καταλυτικό στοιχείο πιστοποίησης του θανάτου τους…

Αυτές οι πτωματικές ηγεσίες αποτελούν τα υποστυλώματα του καθεστώτος που δήθεν πολεμούν, με κούφια λόγια…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[Κόκκινο Φεγγάρι]

Η αλήθεια να λέγεται

Οι περισσότεροι που κατέβηκαν παντως γνωρίζουν ότι υπάρχει πρόβλημα στους κομματικούς στρατούς. Και αυτοί του ΚΚΕ που τώρα μιλούν για "εργατικό - αγροτικό μέτωπο" και αυτοί του ΣΥΝ που μιλούν για "ενωτικές κινητοποιήσεις".

Δύο προβλήματα είναι προφανή: Ο κόσμος ακούει "ενωτικές κινητοποιήσεις" και δεν βλέπει ενωτικές προσπάθειες.

Μη βιαστούν οι φίλοι του ΣΥΝ να μου θυμίσουν την επιστολή Τσίπρα προς "ολους τους φορείς" για κοινή συγκέντρωση.
Ο κόσμος δεν μπορεί να ακολουθήσει... επιστολές όταν βλέπει τον ίδιο τον ΣΥΝ να μην έχει στοιχειωδώς λύσει το δικό του "ενωτικό" πρόβλημα.

Ούτε, από την άλλη, ο κόσμος μπορεί να συσπειρωθεί για "εργατικό αγροτικό μέτωπο" όταν δεν βλέπει καμιά πρωτογενή σχετική πρωτοβουλία, στους ίδιους τους χώρους δουλειάς.

Δεν είναι τέλος δυνατόν να πάμε σε μεγάλες κινητοποιήσεις του κόσμου της εργασίας χωρίς τα συνδικάτα -και οι τοπάρχες των κομμάτων- να αναμετρηθούν με την μέχρι τώρα πορεία τους.

Ένα απλό παράδειγμα: είναι δυνατόν σε τέτοιες συνθήκες να μην υπάρχει ουσιαστική κινητοποίηση βάσης μέσα από τα σωματεία αλλά συμμετοχή κάποιων σωματείων σε κομματικά μπλοκ;

Να κάτι που δεν θέλουν να δουν οι αριστεροί μας: αν αθροίσεις τα 30 σωματεία που συμμετείχαν στη συγκέτρωση του ΠΑΜΕ, τα 8 που συμμετείχαν στη ΓΣΕΕ και άλλα τόσα ακόμη που συμμετείχαν στο μπλοκ εξωκοινοβουλευτικών - ΣΥΡΙΖΑ δεν βρίσκεις ούτε το ένα τρίτο των σωματείων της δύμαμης του ΕΚΑ!

Αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα και έπρεπε να συζητείται στα αριστερά μορφώματα, αλλά πού...

Τα στελέχη των κομμάτων της αριστεράς στην καλύτερη περίπτωση "τρέχουν" για αυτό ή εκείνο αλλά δεν βρίσκουν χρόνο να σταθούν πέντε λεπτά σε μιαν άκρη και να σκεφτούν. Έτσι όμως το "τρέξιμο" μένει... τρέξιμο και δεν γίνεται κινηματικός βηματισμός συγκρότησης.

Στη χειρότερη περίπτωση, τα στελέχη της αριστεράς έχουν μεταλλαγεί σε πολιτικό προσωπικό κομμάτων που παρά τα γενικώς διακηρυσσόμενα δεν έχουν στοιχειωδώς επεξεργασμένη πολιτική αντίστασης έστω στην καπιταλιστική επίθεση.

Παρά ταύτα οι όροι για την υποταγή των Ελλήνων πολιτών στη διεθνή κεφαλαιοκρατία και τις ΗΠΑ κάνουν καθοριστική την άμεση αντίδραση των ανθρώπων της εργασίας. Και αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη άμεσων ουσιαστικά και τυπικά ενωτικών κινητοποιήσεων.

Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς.

Αλλά αυτό πρέπει να το καταλάβουν άμεσα τα στελέχη της αριστεράς και να αλλάξουν περπατησιά.
Δεν είναι εύκολο. Συνήθισαν έτσι. Βολεύτηκαν.

Αν δεν αλλάξουν όμως, τώρα, δεν θα έχουν περιθώρια να επηρεάζουν οποιονδήποτε στο άμεσο μέλλον.

[Ροβεσπιέρος]

Ο πρωτογενής παράγοντας των κινημάτων

Πράγματι χωρίς «πρωτογενή» κύτταρα στη βάση της κοινωνίας ΚΑΝΕΝΑΣ κινηματικός αγώνας δεν μπορεί να υπάρξει και να αναπτυχθεί.

ΧΩΡΙΣ, έστω και εμβρυακή, οργανωτική διάρθρωση στην κοινωνική βάση και στους χώρους δουλειάς, κίνημα δεν αναπτύσσεται: το εργατικό και λαϊκό «υποκείμενο» μεταβάλλεται σε εκλογικό αντικείμενο.

Αυτό είναι το αλφάβητο της Θεωρίας και Πρακτικής των Κινημάτων.

ΜΟΝΟ στο ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ της κινηματικής συγκρότησης (πυρήνες –οργανώσεις βάσεις, Απεργιακές Επιτροπές, κ.λπ) γίνεται η εργατική τάξη και ο λαός γενικότερα ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ.

Εκεί μόνο συμμετέχει ενεργητικά, έχει λόγο και αποφασίζει, εκεί προπαρασκευάζεται και διδάσκεται από την ενεργητική του πράξη, δηλαδή αναπτύσσει την πολιτική και οργανωτική του συνείδηση.

ΜΟΝΟ μέσα από τη δική τους οργανωμένη ΠΡΑΞΗ εκπαιδεύονται και συνειδητοποιούνται οι λαϊκές μάζες: και αυτό αλφαβητικό ζήτημα είναι.

Ο ρόλος της Αριστεράς συνίσταται ακριβώς σε αυτό: Να προωθεί τέτοιες πρωτογενείς διαδικασίες οργάνωσης της βάσης, να τις αναπτύσσει, να οργώνει και να σπέρνει ιδέες, αντιλήψεις και ενωτικές, πρακτικές πρωτοβουλίες αγώνα, καθώς και να εκφράζει ΠΟΛΙΤΙΚΑ τις διεργασίες και τις αγωνιστικές διαθέσεις του πραγματικού υποκειμένου που είναι οι εργατικές και λαϊκές συλλογικότητες βάσης.

ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να αναπτύξει την πολιτική συνείδηση και να ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ η Αριστερά (μιλάμε για Αριστερά) πολιτικός εκφραστής και καθοδηγητής των αγώνων.

Η σημερινή «αριστερά» λειτουργεί εντελώς αντίστροφα.

Θέλει μια σχέση με το λαό καθαρά εκλογική, δηλαδή σχέση που τοποθετεί ως «υποκείμενο» το κόμμα και ως «αντικείμενο» το λαό.

Και γι’ αυτό, όπως πολύ ορθά επισημαίνει το «Κόκκινο φεγγάρι», ούτε βηματισμούς ενωτικών πρωτοβουλιών πρακτικής δράσης δεν κάνουν οι «αριστερές» ποικιλίες...

Ο κόσμος καίγεται και αυτοί, πράγματι, δεν μπορεί να καθίσουν ούτε πέντε λεπτά να σκεφτούν κάποιες ενωτικές πρακτικές στη βάση της κοινωνίας: πρακτικές ΚΟΙΝΟΥ ΑΓΩΝΑ και ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ του λαού και ΟΧΙ εκλογικών παρελάσεων…

ΤΟΣΟ πολύ τρέμουν την αυτενέργεια και αυτό-οργάνωση των λαϊκών κινημάτων;

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΗΛΕΚΤΡΑ]

Μια δραματική κραυγή!
Η μοναξιά των διαδηλώσεων
Πηγή:
http://mia-parea.blogspot.com/2010/05/blog-post.html



Όταν τα δημοφιλή πρωινάδικα σαν του Αυτιά ή του Παπαδάκη
αναλαμβάνουν να εκφράσουν την λαική δυσαρέσκεια
αντλώντας μάλιστα από την αριστερή φρασεολογία,
σώζουν την αξιοπιστία των κωλο-κάναλων και
ετοιμάζουν τον τηλεθεατή να πιστέψει και να στοιχηθεί
στην επίσημη προπαγάνδα των δελτίων των "8"

Όταν ο Πρόεδρος του κόμματος, το οποίο μαζί με την ΝΔ,
εναλλασσόταν στην εξουσία τόσα χρόνια,
κάνοντας μια χαρά το παιχνίδι της ντόπιας μεταπρατικής τάξης,
προς όφελος των ίδιων και των ξένων προμηθευτών τους,
κι έχοντας μετατρέψει την Ελλάδα στην χειρότερη μπανανία
οικογενειοκρατίας, διαφθοράς και απαξίωσης των πάντων
έρχεται τώρα και σου λέει ότι εγώ είμαι η λύση,
καταγγέλλοντας -με τα επιχειρήματα της αριστεράς- το σύστημα ως βαθυστόχαστος αναλυτής

Όταν ο εναλλακτικός δρόμος του σοσιαλισμού
εκφράζεται από μια κορπορατίστικη αριστερά,
που δεν εμπιστεύεται καμιά αυτοέκφραση και οργάνωση της κοινωνίας
αν δεν την ελέγχει κομματικά,
που δεν μπορεί να συσχετίσει τον καταναλωτισμό, με τον οικονομικό καταναγκασμό της δουλεία(ά)ς και τον σεξουαλικό ευνουχισμό των τριαντάρηδων,
που πέρα από την διεθνή αλληλεγγύη των λαών δεν δίνει πρακτικό περιεχόμενο και μορφή στην αλληλεγγύη του διπλανού μας ανέργου, πτωχού ή άστεγου,
που δεν μπήκε ποτέ μπροστάρης για την βελτίωση των τουαλετών των σχολείων των παιδιών μας και για τη βελτίωση της αισθητικής των χώρων και της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών από τις δημόσιες υπηρεσίες

εγώ κατεβαίνω στις διαδηλώσεις, αλλά νοιώθω πολύ μόνος.

[size=18]