Νεκρή μοιάζει καμιά φορά η γλώσσα μου
οι λέξεις μου δεν βρίσκουν νόημα στον ήχο της σιωπής μου.
Περπατώ και τα λόγια που δεν είπα με συνοδεύουνε
με πιάνουν από τον ώμο γαργαλούν τα αυτιά μου με ένα ψίθυρο σα σούρσιμο σκουριασμένης αλυσίδας στο χώμα˙γίνονται ήχο, μελωδίες χειρονομίες
γίνονται φως στο φως μιας μέρας που δεν αρκεί
φωτιές ανάβουνε και καίνε σκιάχτρα στο προαύλιο των ψυχών.
Ίσως αυτό που ήθελα να πω να το έχω ήδη πει πέρασε όμως χωρίς κανείς να καταλάβει την άναρθρη σιωπή
ούτε εγώ ο ίδιος...
Ίσως σε άλλους καιρούς να βρουν μιαν άλλη ποίηση.
Ίσως η νέα ποίηση να μη χρειάζεται τις γλωσσικές αλήθειες μας
να βγαίνει από το στόμα ανθρώπων αυθόρμητα σα διαμαρτυρία να φθάνει με κίτρινες φλόγες από τις γλώσσες των ερωτευμένων στις καρδιές μας.
Ίσως η ποίηση αυτή να μη χρειάζεται μολύβι και χαρτί
η πρώτη ύλη της να είναι ο ρυθμός της βροχής στο χώμα και στα κάγκελα
οι λέξεις της να είναι ο ήχος των βημάτων μας στην άσφαλτο τις Κυριακές.
Η ποίηση αυτή θα βγαίνει ανάλαφρα απΆ τα χαμόγελα μικρών παιδιών
και θα κάνει παρέες με άστεγους στις πλατείες και στα καφενεία.
Δε θα φοβάται η ποίηση αυτή τους πειραματισμούς
θα ζει μέσα σε πίνακες σουρεαλισμού
δεν θα βραβεύεται σε επίσημες τελετές σαν τη νεκρή μας κόρη
μα θα πονάει μαζί με εμένα και με εσένα
θα πετάει πιο ψηλά κι απΆ τα άστρα και όταν ξανά θα προσγειώνεται εδώ
θα είναι ίδια κι απαράλλαχτη εσύ κι εγώ˙όταν αυτή η ποίηση βρεθεί
τη γλώσσα μου θα θάψω κάτω απΆ τη γη
και θα γίνω κι εγώ ποιητής
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης
