Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
«Ψυχή βαθιά»: Το αφελές μελόδραμα του Εμφυλίου

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Θύμιος



Ένταξη: 19 Μάρ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Οκτ 29, 2009 10:39 pm    Θέμα δημοσίευσης: «Ψυχή βαθιά»: Το αφελές μελόδραμα του Εμφυλίου Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
«Ψυχή βαθιά»: Το αφελές μελόδραμα του Εμφυλίου
Ο Παντελής Βούλγαρης σε ακροβασίες ηθικής λογιστικής



Κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός πρέπει να εξετάζεται ως όλο και όχι σαν φέτα-φέτα ή ψίχουλο-ψίχουλο. Ένα άτομο που θέλει να αξιολογήσει ιστορικές εποχές ή να τις αναπαραστήσει καλλιτεχνικά πρέπει πρώτα-πρώτα να είναι σε θέση να ανακαλύψει τον άξονα γύρω από τον οποίο αποκρυσταλλώνονται τα επιμέρους, εξωτερικά και χαοτικά επεισόδια.

Δεν μπορεί να γράψεις για τον Εμφύλιο, ούτε να αναπαραστήσεις το κοινωνικό αυτό δράμα, δίχως να έχεις ανακαλύψει το κοινωνικό και ιστορικό στημόνι αυτού του δράματος. Τα ιστορικά γεγονότα δεν είναι περιπέτειες προσωπικές…

Όσοι είναι διανοητικά μέτριοι και ατομικιστές έχουν την ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται υπεράνω της κοινωνίας και της Ιστορίας, ουδέτεροι δήθεν παρατηρητές. Αυτοί, λοιπόν, οι «ουδέτεροι», που δεν βρίσκονται ούτε εδώ ούτε εκεί όχι μόνο δεν μπορούν να αισθανθούν τις αντιλήψεις και την ψυχολογία των μεγάλων λαϊκών κινημάτων (τέτοιο ήταν το Κίνημα της Εθνικής Αντίστασης), αλλά είναι και δραματικά στενόμυαλοι για να έχουν μια συνθετική αντίληψη των κοινωνικών δραμάτων. Τομέας τους είναι τα βουνά και τα λαγκάδια, πάνω στα οποία σκοντάφτουν, με φιλοσοφικά και αισθητικά αναθέματα.

Το έργο «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη μόνο ψυχή βαθιά δεν είναι. Δραματοποιεί και δαιμονοποιεί ηθικολογικά τη φρίκη εξωτερικών συμπτωμάτων του κοινωνικού δράματος για να επικαλύψει και να εξαφανίσει την «ψυχή» του ιστορικού δράματος, το βάθος και τις αρθρώσεις των κοινωνικών πραγμάτων: Δηλαδή τα θεμέλια και τον άξονα της τραγωδίας.

Θύτες και θύματα στο ίδιο τσουβάλι. Και αυτή η απάτη των «ίσων αποστάσεων» επενδύεται με τη δολερή αμεροληψία του συμφιλιωτικού πνεύματος, του κορεσμένου από μια γερή δόση δηλητήριο της Νέας Εποχής: αυτό της αφυδάτωσης και της αποσάθρωσης της ιστορίας, της κονιορτοποίησης των κοινωνικών οριοθετήσεων και της κατάργησης των ιδεολογιών…

Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι το έργο του Παντελή Βούλγαρη, προβάλλεται και διαφημίζεται μανιωδώς από τους μηχανισμούς του καθεστώτος. Γνωρίζει κανείς να διαφημίζεται υστερικά η αλήθεια από τους μηχανισμούς του ψεύδους και της απάτης;

Το δόλιο τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων»

Κάθε ιδεολόγημα απάτης στηρίζεται στην αφαίρεση. Ένα από τα πιο γνωστά και «κλασσικά» τεχνάσματα απάτης είναι το ηθικολογικό αξίωμα του αφηρημένου ανθρωπισμού το οποίο συνοψίζεται στην εξίσωση: «Οι σφαίρες είναι σφαίρες», ή «η βία είναι βία» και τα παρόμοια.

Με αυτό το τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων» εξισώνεται ο θύτης με το θύμα, η Επανάσταση με την αντεπανάσταση, η «βία» των λαϊκών κινημάτων με την κυρίαρχη καθεστωτική βία και θηριωδία, ο θάνατος ενός αγωνιστή με το θάνατο του δημίου του.

Το τέχνασμα των «ίσων αποστάσεων» είναι μια απλοϊκή εξισωτική μέθοδος, που ανάγει σε κοινό παρανομαστή τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα στοιχεία μιας πραγματικότητας, καταλήγοντας έτσι σε μια δόλια παραμόρφωση της πραγματικότητας.

Το τέχνασμα αυτό
αποτελεί τη δόλια συνταγή της καθεστωτικής τάξης πραγμάτων, μια συνταγή επενδυμένη με το μύθο και τα ηθικολογικά ξεφωνητά των Φιλισταίων περί «αντικειμενικότητας» και «αμεροληψίας».

Αυτή η ηθικολογική δολιότητα έγινε πολύ προσφιλής στους τσαλαπατημένους, αδικαίωτους και απογοητευμένους πρώην αριστερούς που λιποψύχησαν μπροστά στους κινδύνους της ιστορίας, λιποτάχτησαν από τα παλιά τους πιστεύω, συμβιβάστηκαν και αφομοιώθηκαν από τη φιλοσοφία των κατεχόντων, με το αζημίωτο φυσικά…

Αυτοί, σήμερα, αποτελούν, την εμπροσθοφυλακή της παραγωγής όλων των ιδεολογημάτων και «χρωματισμών» της Νέας Πλανητικής Τάξης. Το παίζουν «ουδέτεροι» και «αμερόληπτοι» ανάμεσα στα μέτωπα σύγκρουσης, ανάμεσα στη σύγκρουση του «καλού» και του «κακού».

Η ζωή, όμως, έχει δείξει ότι η μεροληψία μιας τέτοιας «αμεροληψίας» αποβαίνει πρακτικά υπέρ της βίας και θηριωδίας των ισχυρών. Η ιστορία, επίσης, έχει δείξει, ιδιαίτερα σήμερα το αποδεικνύει και η καθημερινή πρακτική, ότι μια τέτοια «ουδετερότητα» επιδοτείται γενναία από τους μηχανισμούς του καθεστώτος και προβάλλεται αφηνιασμένα…

Αυτή η «ουδετερότητα» και τα «αριστερά επιχειρήματα» των «αμερόληπτων», ήταν που μεροληπτούσαν ξεδιάντροπα υπέρ του ΝΑΤΟ στη Σερβία, στο Ιράκ και στα Αφγανιστάν, υπέρ του Ισραήλ κ.λπ.

Σε όλα τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας αυτή η «αμεροληψία» είναι μεροληψία υπέρ των ηγεμόνων και των δημίων του πλανήτη. Και φυσικά, όλοι γνωρίζουμε, ότι αυτή η «ουδετερότητα» πληρώνεται σήμερα αδρά και ποικίλα. Όταν σε πληρώνουν» και σε προβάλλουν για να είσαι «ουδέτερος» και «αμερόληπτος», αυτό σημαίνει ότι αυτή η «ουδετερότητα» είναι θέση υπέρ αυτών που σε πληρώνουν…

Η ηθική λογιστική της ίσης ανταπόδοσης

Αυτή τη συνταγή των «ίσων αποστάσεων» (την τόσο αποδεκτή, σήμερα, από το κατεστημένο και τόσο επιδοτούμενη), επιχειρεί να εφαρμόσει και ο Παντελής Βούλγαρης στο έργο του. Ανυψώνει τον εαυτό του υπεράνω των μετώπων σύγκρουσης, βαδίζει παράλληλα στις γραμμές των δύο εμπόλεμων καταστάσεων και φωτογραφίζει, με μελοδραματική αφέλεια, τη φρίκη του πολέμου. Και για να δραματοποιήσει και να φορτίσει ακόμα περισσότερο το εμφύλιο-πολεμικό μελόδραμα βάζει δύο αδέλφια να ανήκουν στα διαφορετικά στρατόπεδα του αλληλοσπαραγμού.

Πετυχημένη «συνταγή» για να αναστρέψεις ταχυδακτυλουργικά την πραγματικότητα, να αδειάσεις την ιστορία από τις κοινωνικές ποιοτικές της αξίες και δυνάμεις και να αφαιρέσεις από τα πράγματα το πραγματικό, ανθρώπινο νόημά τους.

Αυτή η «συνταγή» είναι μια ηθική ρητορική, ύπουλη και άκαμπτη, που παρακάμπτει τη διαλεκτική του κοινωνικού γίγνεσθαι, αφυδατώνει την ιστορία, δολοφονεί τις ιδέες, εξαγνίζει και αθωώνει τους ενόχους και κατασκευάζει εξισωτικά σχήματα ευθυνών με τη μέθοδο της στατικής των εξωτερικών εικόνων: «οι σφαίρες είναι σφαίρες», «ο φόνος είναι φόνος», η «βία είναι βία» κ.λπ…

Το να φωτογραφίζεις και να αναθεματίζεις απλώς τη φρίκη του πολέμου και να κλείνεις πεισματικά τα μάτια στην πραγματικότητα που γεννάει τον πόλεμο, τότε δεν ηθικολογείς απλώς, αλλά επικαλύπτεις και αθωώνεις τις δυνάμεις που γεννούν τους πολέμους και τρέφονται από αυτούς.

Οι πόλεμοι και οι εμφύλιοι σπαραγμοί,
γενικά τα κοινωνικό δράματα, δεν οφείλονται στην τρέλα των ανθρώπων και τα «μίση». Αποτελούν την έκφραση βαθύτατων κοινωνικών αντιφάσεων και συγκρούσεων.

Αυτές οι κοινωνικές συγκρούσεις αποτελούν αντικειμενικό προϊόν της ιστορίας και δεν λύνονται με ευχολόγια ούτε ηθικά συμφιλιωτικά νανουρίσματα. Κάθε πόλεμος είναι η υπαρκτή, η αντικειμενική κοινωνική σύγκρουση με άλλα μέσα. Είναι δηλαδή ο αντικειμενικός, υπαρκτός κοινωνικός πόλεμος που παίρνει ανοικτές και στρατιωτικές μορφές.

Ο εμφύλιος πόλεμος είναι η υπέρτατη έκφραση του κοινωνικού αγώνα στο εσωτερικό μιας χώρας. Τα να επιχειρείς να τον υποτάξεις σε αφηρημένους ηθικούς «κανόνες» σημαίνει ότι ζητάς από το λαό να αφοπλιστεί πολιτικά και στρατιωτικά μπροστά σε ένα εχθρό οπλισμένο έως τα δόντια και ο οποίος (ο εχθρός του λαού) επιτίθεται (γεννά και προκαλεί τον εμφύλιο), όχι από βίτσιο ή διαστροφή ανηθικότητας, αλλά από τα άκαμπτα συμφέροντά του και το αδιαπραγμάτευτο μονοπώλιο της κυριαρχίας του.

Το να αναθεματίζεις, απλώς, τις βιαιότητες και τη φρίκη του πολέμου είναι σαν να μη θέλεις να τον κατανοήσεις, συνακόλουθα και να το εξαλείψεις. Είναι σαν να θέλεις να τον εξανθρωπίσεις!!!

Σε τέτοιες κούφιες ειρηνοφιλίες επιδίδονται οι ηθικολόγοι: Τον εξανθρωπισμό του πολέμου ζητούν (ουτοπία) και όχι την κατάργηση του πολέμου, γιατί το να καταργήσεις τον πόλεμο πρέπει να ανακαλύψεις τα αίτια των πολέμων και να τα εξαλείψεις. Δηλαδή να ανατρέψεις τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις και το σύστημά τους, που γενούν τους πολέμους και τους εμφύλιους σπαραγμούς και τρέφονται, σαν τον Δράκουλα, από αυτούς. Και η ανατροπή των δυνάμεων του πολέμου και των δυναστών του κόσμου δεν γίνεται με το σταυρό στο χέρι, αλλά με πόλεμο. Έτσι προχώρησε η ιστορία και έτσι θα προχωρήσει μέχρι να εξαλειφθούν τα συμφέροντα που με τη βία και τις φρικαλεότητες του πολέμου κρατάνε τους λαούς στη δουλεία και στην εκμετάλλευση…

Το να κάθεσαι, επίσης, ανάμεσα στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα και να λες «οι σφαίρες είναι σφαίρες» και η «βία είναι βία», τότε, όχι απλώς ηθικολογείς σαν μικροαστός Φιλισταίος, αλλά βάζεις στον ίδιο παρανομαστή τους δυνάστες των λαών (το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο) με τους εξεγερμένους λαούς που αγωνίζονται εναντίον των δυναστών τους…

Αυτή είναι η φιλοσοφική βάση του έργου «ψυχή βαθιά». Εξισώνει την Εθνική Αντίσταση, το παλλαϊκό ΕΑΜικό Κίνημα με το διεθνές και ελληνικό αντιδραστικό κατεστημένο. Με αυτή την ηθική, σχηματική λογιστική της ίσης ανταπόδοσης τοποθετεί στον ίδιο παρανομαστή τη λαϊκή Επανάσταση με την Αντεπανάσταση των κοινωνικών δυνάμεων της αντίδρασης και των ποικίλων ταγματασφαλιτών τους.

Για να φτάσεις, βεβαίως, σε αυτό τον «άθλο» (τον υμνολογικά αποδεκτό από όλο το πολύχρωμο σημερινό κατεστημένο), απαιτείται το σβήσιμο της ιστορίας του «Εμφυλίου», η αφυδάτωση της πραγματικότητας από κάθε κοινωνικό περιεχόμενο και η ολοκληρωτική ισοπέδωση των ιδεών: Όλα αυτά που αποτελούν το ευαγγέλιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Ο Εμφύλιος

Δεν μπορεί να καταπιαστεί κανείς με τον Εμφύλιο παρακάμπτοντας το ΕΑΜΙκό Κίνημα και το στρατιωτικό του σκέλος (ΕΛΑΣ), καθώς και τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της ελληνικής αντίδρασης.

Αυτά ήταν τα δύο μέτωπα: Ένα λαϊκό κίνημα από τη μια που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής Αντίστασης και είχε αποκτήσει μια χειμαρρώδη δυναμική κοινωνικής απελευθέρωσης και από την άλλη οι δυνάμεις της ιμπεριαλιστικής αντίδρασης που από την πρώτη στιγμή είχαν βάλει στο στόχαστρο το ΕΑΜ και οι οποίες οδήγησαν στη εμφυλιακή σύγκρουση.

Μια καταγραφή της ροής των γεγονότων του εμφυλίου αναδεικνύει καθαρά δύο θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα, που εξηγούν ΠΟΙΟΙ και το ΓΙΑΤΙ προκάλεσαν τον εμφύλιο.

Πρώτο θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα: Όλες οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα του αγγλικού, από κοινού με την ελληνική αστική τάξη, τους πολιτικούς της, και με ακραίες τρομοκρατικές αιχμές (βασιλικούς, δοσίλογους, ταγματασφαλίτες κ.λπ) ένα στόχο είχαν: Τον αφοπλισμό και τη συντριβή του ΕΑΜ και του Ε.Λ.Α.Σ.

Δεύτερο πολιτικό ζήτημα: Σε αυτούς τους στρατηγικούς στόχους του ιμπεριαλισμού και του ελληνικού καπιταλισμού έστρωσε το δρόμο η ζαχαριαδική ηγεσία του ΚΚΕ με τις συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας.

Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για τον Εμφύλιο παρακάμπτοντας το ιστορικό πλαίσιο, τα κοινωνικά μέτωπα σύγκρουσης, τις ιδέες και τους σκοπούς των μετώπων, καθώς και το ρόλο που διαδραμάτισαν οι πολιτικές δυνάμεις και τα μέσα που χρησιμοποίησαν.

Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη περνάει πάνω απΆ όλα αυτά και με την ταχυδακτυλουργία της συμφιλιωτικής «ουδετερότητας» και του επιμερισμού των ευθυνών αθωώνει το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο και την πολιτική της ελληνικής αντίδρασης, καθώς και τις προδοσίες και τους τυχοδιωκτισμούς της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Κυρ Νοέ 08, 2009 8:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Από το "Πολιτικό Καφενείο" http://politikokafeneio.com/Forum/viewtopic.php?p=160491#160491


«Ψυχή βαθιά»
Μια μελό ταινία για τον Εμφύλιο;

Τελικά, η αίσθηση που μένει από την ταινία του Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά» είναι πως ο σκηνοθέτης στόχευσε μόνο στη συγκινησιακή φόρτιση των θεατών.
Ο κινηματογραφικός φακός του εστιάζει στα πρόσωπα των δυο αδελφών τονίζοντας επίμονα το νεαρό της ηλικίας και συνάμα την αθωότητα, είναι τα χωριατόπαιδα που η «μοίρα» τα ρίχνει τον ένα στη μεριά του κυβερνητικού στρατού και τον άλλο στην απέναντι πλευρά.

Η εξιστόρηση του Εμφύλιου όμως, είναι κάτι περισσότερο από ένα ανθρώπινο δράμα, επομένως, ο Βούλγαρης όφειλε να ξεπεράσει την εστίαση, από το καθαρά ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα, στο γενικό, στην ουσία αυτής της εμφύλιας αντιπαράθεσης.
Θα μπορούσε κάλλιστα να μας δώσει εκτός από μια συγκινητική και ανθρώπινη ταινία (1) , μια ταινία πολιτικά δυνατή, έστω ένα πολιτικό δράμα, το ίδιο το θέμα, αλλά και η ιστορική γνώση (2) προσφερόταν στη συγκεκριμένη περίπτωση, για μια τέτοια δημιουργία.

[ (1) Ας συγκρίνουμε π.χ. με την ταινία «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του Κεν Λόους.
Όπου πέρα από το συναισθηματικό μέρος της σύγκρουσης δύο αδερφών, μελών του IRA
( που ξαφνικά βρίσκονται σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με φόντο την Ιρλανδία τη δεκαετία του '20, περίοδο της εξέγερσης ενάντια στη βρετανική κυριαρχία),
ο Λόους κατάφερε να δώσει και ένα αληθινό έργο τέχνης και ταυτόχρονα μια δυνατή πολιτική ταινία].


(2) Η ιστορική γνώση.
Ο Βούλγαρης δήλωσε πως διάβασε 600 βιβλία για να γνωρίσει την εποχή και να γυρίσει την ταινία.
Αυτό όμως καθόλου δεν επιβεβαιώνεται από την ταινία, αφού απουσίαζαν τα πολιτικά και ιστορικά στοιχεία, οι πολιτικές διεργασίες, οι αναφορές στις διεθνείς συγκυρίες και στα αίτια. Η ταινία δεν ασχολείται καθόλου με αυτά τα στοιχεία, τα απαραίτητα για την κατανόηση, αυτά που απαντούν στο ερώτημα «γιατί φτάσαμε στο Γράμμο και στο Βίτσι», επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο στο ανθρώπινο δράμα.
Και τα ερωτήματα ενός «αφελούς» θεατή της ταινίας, για το
ποιες οι αιτίες, ποιος ο χαρακτήρας και ο σκοπός , ποια κοινωνικά συμφέροντα εκπροσωπούν οι αντιμαχόμενες πλευρές, γιατί πολεμούν, γιατί χύνεται αδελφικό αίμα, μένουν μετέωρα…

Μήπως πάλι, κύριος στόχος είναι να καταδείξει ότι ευθύνες για τον εμφύλιο είχαν και οι δύο πλευρές; Γενικά,
διαφαίνεται μια τάση του σκηνοθέτη να τοποθετεί εξ αρχής τα δύο στρατόπεδα σε κατάσταση «ισοτιμίας».
Μια τάση να εμφανίσει ως συνυπεύθυνους από τη μια,
- τον αγωνιζόμενο λαό που δε δέχτηκε να υποταχθεί στη νέα σκλαβιά,
και από την άλλη,
- τους εκμεταλλευτές του, που δεν ήθελαν ο λαός να χαράξει τη δική του πορεία, και γιΆ αυτό τον ματοκύλισαν.
Αποκρύπτεται έτσι η ουσία, ότι δηλαδή οι αγωνιστές του ΔΣΕ έγραψαν αυτή την τρίχρονη εποποιία ψυχωμένοι από τη δύναμη της επαναστατικής τους ιδεολογίας, από το ιδανικό ενός καινούριου κόσμου, μιας ανώτερης ανθρώπινης κοινωνίας, χωρίς πολέμους, στερήσεις και εκμετάλλευση.
Ο λαϊκοδημοκρατικός πατριωτισμός ήταν η ιδεολογία του ΔΣΕ, με χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό και η πάλη τους ήταν για τη λαϊκή εξουσία.
Όσο για τα στρατιωτικοπολεμικά κατορθώματά τους, προκαλούν μέχρι σήμερα το θαυμασμό ακόμη και αντιπάλων, γιατί ήταν ένας αληθινός λαϊκός επαναστατικός στρατός, από τους πιο δυναμικούς στον κόσμο, με στρατιωτική και πολιτική εκπαίδευση. Τα βήματα των μαχητών του καθοδηγούσαν οι μεγάλες αγωνιστικές παρακαταθήκες που άφησε η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση στη συνείδηση του λαού, μαζί και των νέων ακόμη και των ανήλικων, αφού κι αυτοί μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ ήταν αξεχώριστο κομμάτι του αγώνα «για μια ζωή ελεύθερη κι ωραία».


Ή μήπως στοχεύει ο Βούλγαρης σε μια λείανση των γεγονότων του Εμφύλιου, σε μια απόπειρα «συμφιλίωσης» των δυο πλευρών;;;
Μήπως και η ταινία του Βούλγαρη, όπως και το περιβόητο βιβλίο της ΣΤ΄Δημοτικού (που αποσύρθηκε τελικά κάτω από το βάρος των αντιδράσεων σχεδόν ολόκληρης της κοινωνίας) -
στοχεύουν στο ξαναγράψιμο της ιστορίας, στη λείανση, στο στρογγύλεμα των γεγονότων, στην εξίσωση θύματος και θύτη, σε τελευταία ανάλυση, με πρόσχημα την εθνική «συμφιλίωση»;
Λαμβάνοντας, μάλιστα υπόψη μας και τους φορείς οι οποίοι
χρηματοδότησαν την παραγωγή της ταινίας, μεταξύ αυτών αρκετά υπουργεία, η σκέψη μοιραία κατευθύνεται και εκεί…
Η συμφιλίωση όμως ποτέ δεν επιτυγχάνεται με την απόκρυψη ή με την παραποίηση της αλήθειας ή με την παρουσίαση του Εμφύλιου κάτω από ένα ουμανιστικό έστω πρίσμα και χωρίς άλλη εμβάθυνση στα γεγονότα που τον προκάλεσαν…

Κάποιες άλλες παρατηρήσεις και λάθη που εντοπίστηκαν.
- Οι τελευταίες, αποφασιστικές, μάχες του Εμφύλιου δεν δόθηκαν στο Γράμμο, όπως φάνηκε από την ταινία, αλλά στο Βίτσι.
- Και οι δυο πλευρές δεν έριχναν τις σφαίρες στο γάμο του Καραγκιόζη ούτε πάνω στο γλέντι, για τον απλό λόγο πως ήταν και δυσεύρετες και μαζί πολύτιμες.
- Ως μεταφορικά μέσα, μόνο μουλάρια χρησιμοποιούνταν , λόγω της ανθεκτικότητάς τους στις καιρικές συνθήκες και όχι τα συμπαθητικά γαϊδουράκια.
- Πολεμικές επιχειρήσεις γίνονταν από το Μάη έως τον Οκτώβρη, όχι τον υπόλοιπο καιρό, λόγω συνθηκών.
- Ήταν αδιανόητο σε αντιμαχόμενους να χρησιμοποιούν κοινή πηγή τροφοδοσίας νερού.
- Οι μαχητές του ΔΣΕ δεν μετάνιωσαν για τη συμμετοχή τους, ούτε τρελοί από τον πόνο ή τις τύψεις για το χαμό των συντρόφων τους παραδόθηκαν, όπως ο ήρωας της ταινίας, Ντούλας, σε μια από τις τελευταίες σκηνές.
[Ο οποίος υποτίθεται τρελαμένος από την εξόντωση όλης της ομάδας του από τα ναπάλμ παραδίδεται στον εχθρό. Έχει - δε - στο γιλέκο του κρατημένη μια σφαίρα, για τον ίδιο. Όταν παραδόθηκε στον αντίπαλο Τριαντάφυλλου, αυτός πήρε στα χέρια του τη σφαίρα, του έδωσε το πιστόλι του, στο οποίο ταίριαζε απόλυτα η σφαίρα του Ντούλα!!! και βγήκε έξω, αφήνοντάς τον να αυτοκτονήσει , χωρίς μάρτυρες....
- Ούτε νύξη επίσης πως αρκετοί από τους αντάρτες σΆ εκείνα τα μέρη μιλούσαν σλαβομακεδόνικα...
- Οι σκηνές της μάχης δεν είχαν κανένα ρεαλισμό.
Και όμως, οι αντιπολεμικές ταινίες βρίθουν από ωμές, ρεαλιστικές, σκηνές πολέμου. Η αίσθηση της βίας σΆ αυτή την περίπτωση μετριάζεται από το σκηνικό ή από την πλούσια εσωτερική ζωή των ηρώων.

Κλείνω με το σχόλιο κάποιου επώνυμου για την ταινία αυτή:
««Δεν περίμενα να δω μια ταινία όπου ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος θυμίζει επικίνδυνη κατασκήνωση»...
Επιστροφή στην κορυφή
Γιώργος Ρούσης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Παρ Δεκ 04, 2009 1:20 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=108621

Τρικυμία εν κρανίω


Οταν κάποιος θεωρεί ότι μετά τον εμφύλιο η «κλασική» ή ακόμη και «κυρίαρχη» οπτική είναι εκείνη «της αποθέωσης των ηττημένων και της ανίκητης ιδεολογίας τους», τούτο σημαίνει ότι:

1).
Ανατρέπει τη στοιχειώδη λογική, που λέει ότι παντού και πάντοτε κυρίαρχη είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης και όχι των ηττημένων.

2). Είναι ανιστόρητος (αν και ιστορικός) εφόσον δεν υπάρχει κανένα ιστορικό προηγούμενο που να τεκμηριώνει αυτήν του τη θέση.

3). Εχει κατέβει σε τούτο τον τόπο από άλλο πλανήτη στον οποίο οι κάτοικοι δεν γαλουχήθηκαν όπως εδώ, με ιστορίες για συμμορίτες, κονσερβοκούτια και αφίσες αιμοσταγών τεράτων με μαχαίρια στο στόμα..., βρίσκεται εν τέλει σε τρικυμία εν κρανίω.

Οταν κάποιος
χαρακτηρίζει με περίσσια ευκολία και απρέπεια και μάλιστα δίχως να έχει το θάρρος να τους κατονομάσει, ως «σκοταδιστές», «Ζντάνοφ» και «Πάπες», δηλαδή ως κυρίαρχους ιδεολογικά και κατόχους της μοναδικής καθεστωτικής αλήθειας, όλους εκείνους τους αριστερούς που τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη από τη δική του, η οποία τυχαίνει να είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη του δηλωμένου καθεστωτικού και αντικομμουνιστή Πρετεντέρη, τότε πέραν του ότι είναι βαθύτατα αντιδημοκράτης και υπέρ της μονοδιάστατης σκέψης, στοιχείου του καθημερινού φασισμού, βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίω.

Οταν κάποιος υποστηρίζει ότι μια ταινία, η οποία αναφέρεται σε ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, δεν μπορεί να κριθεί παρά μόνο «σκηνοθετικά» (κάτι για το οποίο η πλειονότητα των ειδικών τής αποδίδει δύο αστεράκια), ενώ ο ίδιος σε δύο σχόλιά του δεν αφιερώνει ούτε μια αράδα για τις σκηνοθετικές της αρετές, ενώ αντίθετα επικροτεί τις ιστορικές της, βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίω.

Οταν κάποιος εκθειάζει μια ταινία περί του εμφυλίου και υποστηρίζει ότι αυτή δεν παραποιεί την Ιστορία, δηλώνοντας ταυτόχρονα, σε αντίθεση από τον σκηνοθέτη της, ότι ο εμφύλιος ήταν και «η κατίσχυση της εθνικόφρονης ιδεολογίας που κατήγαγε λαμπρή νίκη σε βάρος του λαϊκού κινήματος», βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίω στο τετράγωνο.

Οταν κάποιος, πόσω μάλλον όντας ιστορικός, υποστηρίζει ότι ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε «με ευχέρεια αξιόπιστες ιστορικές πηγές...» και παραβλέπει ότι:

1). Η συγκεκριμένη μυθοπλασία παραποιεί την ιστορία.

2). Οτι ακόμη και ο τίτλος της ταινίας είναι λάθος, μια και πρόκειται για σύνθημα του ΕΛΑΣ και όχι του ΔΣΕ.

3). Σε αντίθεση απ' ό,τι προβάλλεται στην ταινία, οι Ελληνες εθνικόφρονες αξιωματούχοι ζητούν να έλθουν το συντομότερο οι ναπάλμ, επιχαίρουν για τα αποτελέσματά τους και ζητούν και άλλες.

4). Ο τακτικός στρατός παραμονή μάχης τραγουδά τον απαγορευμένο Τσιτσάνη, που σημαίνει κάτι σαν οι χουντικοί να τραγουδούσαν Θεοδωράκη πριν από την εισβολή στο Πολυτεχνείο... τότε βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίω.

Οταν κάποιος, όπως ο Βασίλης Καρδάσης, αναζητά την ιδεολογική του αυταρέσκεια, συντασσόμενος με το παγκόσμιο ρεύμα της ιστορικής αναθεώρησης (το οποίο σε τούτο τον τόπο έχει καταδικαστεί, με τη μορφή της καταδίκης της ουδέτερης στάσης σε περίπτωση εμφυλίου, από την εποχή του Σόλωνα), και θεωρεί συνεπαγόμενα ότι μιλά λυτρωτικά για το δράμα των θυμάτων, εκθειάζοντας ένα έργο που τα εξισώνει με τους θύτες, βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίω.
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες