«Αδέλφια μαχαίρια»

[Παλαίμαχος]

«Αδέλφια μαχαίρια»

Οι αγώνες γίνονται τόσο πιο λυσσώδεις και τα μίση τόσο πιο μεγάλα όσο περισσότερα «συγγενικά» στοιχεία έχουν τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα: όταν οι αντίπαλοι έχουν βγει από την ίδια ιδεολογική μήτρα…

Αυτό οφείλεται, κυρίως, σε τούτο το γεγονός: από τον καθαρό αντίπαλο, τον ανοικτό «εχθρό» δεν περιμένεις καμία «κατανόηση». Δεν έχεις καμία οποιαδήποτε σύνδεση μαζί του, κανένα «συναισθηματικό» δέσιμο. Μεταξύ ανοικτών και δεδηλωμένων αντιπάλων υπάρχει ο ψυχρός πόλεμος που σε όρους ψυχολογικούς εκφράζεται με αδιαφορία και ηθική αναισθησία.

Το ότι μισούν το ΡΕΣΑΛΤΟ με τόση λύσσα οι «ακροαριστεροί» και γενικά οι μεταλλαγμένοι «αριστεροί» οφείλεται ακριβώς σε αυτό: έχουμε βγει από την ίδια ιδεολογική ρίζα και έχουμε ζυμωθεί μέσα σε κοινούς κοινωνικούς αγώνες.

Σε αυτό ακριβώς το γεγονός οφείλεται και η δική μας ιδιαίτερη επιθετικότητα προς αυτήν τη μεταλλαγμένη «αριστερά»: Είμαστε ιδιαίτερα φορτισμένοι με την «προδοσία» της λόγω των ιδιαίτερων «συγγενικών» δεσμών. Θεωρούμε αυτή την «αριστερά» την αποκλειστικά υπεύθυνη για το κατάντημα της κοινωνίας και των Κινημάτων…

Το ίδιο γίνεται και σε άλλους ιδεολογικούς χώρους μεταξύ των «συγγενών».

Τα κόμματα εξουσίας

Τα κόμματα εξουσίας, όπως και όλα τα κόμματα του καθεστωτικού τοπίου είναι παντελώς διαβρωμένα σήμερα από τα ισχυρά κέντρα της οικονομικής εξουσίας. Η υπονόμευση αυτών των κομμάτων από τα πολυεδρικά δίκτυα της «διαπλοκής» τους (ποικίλων κέντρων και υπηρεσιών) έχει φθάσει στα έσχατα όρια.

Τα κόμματα, σήμερα, βρίσκονται σε βαθιά σήψη και αποσύνθεση.

Αυτά τα δεδομένα έχουν ισοπεδώσει ολοκληρωτικά την παραγωγή ιδεών και την πολιτική, συνακόλουθα γιγαντώνουν τις γραφειοκρατικές κλίκες, τις «προσωπικές πολιτικές», τα εσωτερικά φέουδα και όλα τα νοσήματα…

Με πιο απλά λόγια: Συσσωρεύουν και συμπιέζουν όλα εκείνα τα «υλικά» της εκρηκτικής τους διάλυσης, συνακόλουθα τα λυσσώδη «εσωτερικά» μίση τους.

Αν αυτά τα «αδελφοκτόνα» μίση (τα οποία περιγράφουμε στην εισαγωγή μας) δεν εκδηλώνονται σε ένα ανοικτό πόλεμο παρά μόνο σε εσωτερικές «μαχαιριές» (οι οποίες με τη σειρά τους πυροδοτούν παραπέρα αυτά τα «μίση»), οφείλεται στο γεγονός του κοινού συμφέροντος: Της νομής της εξουσίας!!!

Φυσικά αυτή η εύθραυστη «ενότητα» δεν μπορεί να διαρκέσει επί μακρόν. Αργά ή γρήγορα θα επέλθει η έκρηξη…

Αυτό το γνωρίζουν τα πολιτικά επιτελεία του κεφαλαίου και γι’ αυτό όταν το πολιτικό σκηνικό έχει σαπίσει εντελώς, επιχειρούν να το αναπαλαιώσουν με ανασυστάσεις, με νέα κόμματα και νέα πρόσωπα…

Ανά πάσα λοιπόν στιγμή μπορεί να βρεθεί ο καταλύτης (μια μεγάλη εκλογική ήττα, π.χ.) και να ανοίξει το καπάκι της σήψης των κομμάτων και τότε βγαίνουν ανοικτά και σαν νεροποντή τα «μαχαίρια».

Αυτό συνέβη στο ΠΑΣΟΚ στην ήττα του 2007.

Αν δεν τινάχτηκε στον αέρα τότε το ΠΑΣΟΚ, αυτό οφείλεται στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των ισχυρών κέντρων εξουσίας, που δεν ήθελαν να αρχίσει η αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ: Αυτό θα πυροδοτούσε λαϊκές αφυπνίσεις αριστερόστροφες και κινηματικές.

Ωστόσο και τότε βγήκαν πολλά άπλυτα στη φόρα που γρήγορα κουκουλώθηκαν και αφανίστηκαν από τη δικτατορία των ΜΜΕ…

Για τη Ν.Δ. τα πράγματα είναι δραματικά

Η Ν.Δ., μετά την οργανωμένη και μεθοδευμένη (από τα κέντρα εξουσίας) συντριβή της έχει εισέλθει στην αφετηρία της διάλυσής της.

Δεν θα τύχει καμιάς «ασυλίας» και ανάλογης, με αυτή του ΠΑΣΟΚ, μεταχείρισης. Ο κύβος για τη Ν.Δ. έχει ριφθεί, με τη συγκατάθεση και του Καραμανλή: [size=18]να αρχίσει η αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού από την «αποδόμηση» και διάλυση της Ν.Δ.
[/size]
Όλη η συσσωρευμένη και συμπιεσμένη αποσύνθεση αυτού του κόμματος, όλα τα «νοσήματά» του και τα εσωτερικά του «μίση» θα ξεπηδήσουν σαν ορμητικός χείμαρρος. Η παροιμία «αδέλφια μαχαίρια» θα πάρει τις πιο βάρβαρες και καταγέλαστες μορφές.

Αυτή την αποσυνθετική κατάσταση θα την υποδαυλίζουν περαιτέρω οι «νταβάδες» και θα την υπερτονίζουν μέσω του τελετουργικού, τηλεοπτικού θεάματος.

Θα γίνουμε μάρτυρες πολλών άθλιων και γραφικών επεισοδίων. Θα βγούνε πολλά στη φόρα. Θα δούμε θλιβερές συμμαχίες άνευ αρχών και δημαγωγικά τεχνάσματα ανυπόφορα και γλοιώδη. Θα δούμε τους πολιτικάντηδες να ουρλιάζουν για ιδέες και ευθύνες, για πολιτικές συζητήσεις και ανασυγκροτήσεις: πολλοί «προστάτες» θα ξεπηδήσουν και πολλοί «λαγοί» των άθλιων παιχνιδιών που παίζονται, από κοινού με τα παπαγαλάκια των «νταβάδων» που ήδη πιάσανε δουλειά για την προώθηση της Ντόρας…


Οι πάντες θα κόπτονται για την «ενότητα» της παράταξης, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι καμία ενότητα δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει σε μια παράταξη που έχει υπονομευτεί από τη διαπλοκή, τα εσωτερικά «φέουδα» και από την εσωτερική λειτουργία τού «αδέλφια μαχαίρια».

Πάντα η «ενότητα» προτάσσεται πριν από τη διάσπαση και πιο φανατικά από αυτούς που προωθούν τη δική τους επικράτηση με την «αποβολή» των άλλων…

Η πολιτική ιατρική δεν προβλέπει καμιά αυτό-θεραπεία για τη Ν.Δ. Υπάρχουν δυνάμεις μέσα σε αυτό το αποσυντεθειμένο κόμμα οι οποίες δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν. Απλώς το όλο ζήτημα είναι ποιος θα καταφέρει να χρεώσει τη διάσπαση στους άλλους…

Πάνω σε αυτό θα παιχτούν τα ποικίλα επεισόδια της διαδοχής…

Πάνω σε αυτό υλοποιούνται οι σχεδιασμοί προώθησης της Ντόρας…

Μία είναι η λύση: Η Κάθαρση.

Μια τέτοια κάθαρση, που έρχεται μέσα από τη διάσπαση, μπορεί «ζωντανέψει», να απεγκλωβίσει και να συγκροτήσει ιδεολογικά το «πατριωτικό» σώμα της Ν.Δ.

Οι συνθήκες, σήμερα για τη συγκρότηση αυτή είναι καταλυτικά ευνοϊκές.

Θα δούμε, αν ο Σαμαράς, μπορεί να διαβάσει σωστά τις απαιτήσεις των καιρών…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Μια γλαφυρή εικόνα για το τι γίνεται στη Ν.Δ.,
αλλά και στο "δίκτυο" των "παπαγάλων": Καναλιών, εντύπων και μπλογκ!!!

www.newstrap.gr


Τα παιχνίδια με κέντρο την Διαδοχή…
…το Βυζάντιο, η καμαρίλα και ό Άρης

!!Αναρτήθηκε: Κυριακή 11/10/09 00.55

Γράφει ο Σωτήρης Στανωτάς

Να δηλώσουμε, εξ αρχής, πώς τα όσα συμβαίνουν στην Νέα Δημοκρατία, σχετικά με την εκλογή νέου Προέδρου του Κόμματος και όχι μόνο, απαιτούν την μέγιστη δυνατή προσοχή από όλους, όσοι θέλουμε να είμαστε ενημερωμένοι.

Τα παιγνίδια που παίζονται και στο διαδίκτυο, είναι πολλά και, πραγματικά, δεν ξέρουμε από που να φυλαχθούμε…Ποιος βάζει ποιόν να γράψει ,ποιος συκοφαντεί ποιόν και, μάλιστα, κάτω από το τραπέζι;

Το Βυζάντιο και η καμαρίλα στο ύψιστο…μεγαλείο.

Παπαγαλάκια, τσάτσοι και διάφορα άλλα…ζώα μαζί με κότες-πολλές κότες- έχουν κάνει την υπόθεση, αν όχι κοτέτσι, τουλάχιστον στάβλο.

Μερικά από όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια του Σαββάτου, είναι, αρκούντως, ενδεικτικά….Ο κ. Μεϊμαράκης είχε δηλώσει την Παρασκευή πώς θα ζητήσει να δει τους υποψήφιους. Η συνάντηση με τον Αντώνη Σαμαρά δεν έγινε, και τα παπαγαλάκια έσπευσαν να παρουσιάσουν το γεγονός, με τρόπο υποτιμητικό για τον κ. Μεϊμαράκη…

Μαζί με τα μαχαίρια, που ίπτανται, συνεχώς, τον τελευταίο καιρό στην Ρηγίλλης, βγήκαν και «ρεπορτάζ» που ανέφεραν πώς «ο Μεϊμαράκης έφαγε πόρτα από τον Σαμαρά»(!) με αυτήν ακριβώς την έκφραση…και έχει σημασία ακόμη και η έκφραση, όπως και το γεγονός πώς το ρεπορτάζ μιλούσε για «φόρτο εργασίας» που επικαλέστηκε , ο μέχρι πρότινος Υπουργός Πολιτισμού… Ο Μεϊμαράκης …τσίμπησε, τηλεφώνησε τον Αντώνη Σαμαρά και αφού τον στόλισε με την πιο συχνά χρησιμοποιούμενη νεοελληνική λέξη τον έστειλε ταξίδι με σεξ.(Η πληροφορία ΔΕΝ επιδέχεται διάψευση ούτε ως προς το ακριβές περιεχόμενο της συνομιλίας)Ο Αντώνης, έσπευσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και δήλωσε πως «παρόμοιες φράσεις (σαν κι αυτές πού αναφερόντουσαν σε «πόρτες») δεν ανήκουν στον δικό του πολιτικό πολιτισμό».

Με την κατασκευή, εκ μέρους των…παπαγαλακίων, αυτού του θέματος, ως πρωτεύοντος, άλλη μια μέρα, πέρασε για τη Νέα Δημοκρατία χωρίς καμιά ουσιαστική πρόοδο…

Εκτός πια, αν μπορεί να θεωρηθεί γεγονός και η…δήλωση του Άρη Σπηλιωτόπουλου, πού είπε(πω πω επιδημία ψωνίσματος):- Δεν θα νομιμοποιήσω με την παρουσία μου ….Οπα ρε μεγάλε. Ποιος, ακριβώς, είσαι τι έχεις ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ στην παράταξη και στον τόπο, για να τολμάς να κάνεις τέτοιες δηλώσεις; Από πού προκύπτει η δυνατότητα να νομιμοποιείς ποιόν και με ποιόν τρόπο;;;Ποιος είσαι; Σιγά θα σκίσεις το….παντελόνι….

[ΡΕΠΟΡΤΕΡ]

Η Ντόρα και ο Αβραμόπουλος σηματοδοτούν και οι δύο τον ίδιον εφιάλτη: Τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, την ολοκληρωτική αποστείρωση και αφυδάτωση των Ιδεών, της Πολιτικής και της Ιστορίας, σηματοδοτούν τον επιθετικό, αντεθνικό, νεοταξικό ισοπεδωτισμό και τον ασύστολο αμερικανισμό.

Δύσκολα θα ξεχώριζες το χειρότερο!!!

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από άρθρο του Θύμιου, γραμμένο τον Ιανουάριο του 2001, τότε που ο κ. Αβραμόπουλος είχε ιδρύσει το κόμμα του. Περιέχεται στη συλλογή κειμένων: «Μυθολογίες και Μεταλλάξεις» (εκδόσεις «Κάκτος»).



Ο Αβραμόπουλος


ΚΑΘΕ εποχή δημιουργεί τα ιδεώδη της κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Ο κόσμος σήμερα είναι άχρωμος: Η σκέψη τον κουράζει, τα δυνατά πάθη τον αγανακτούν, περιφρονεί τον αγώνα και θεωρεί το συναίσθημα άχρηστη πολυτέλεια. Βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο όπου η μίμηση, η ελαφρότητα, η απεραντολογία του αγορασμένου δικηγόρου και η φαυλοηλιθιότητα αποτελούν το «ιδεώδες»…

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ σκηνή έχει γεμίσει από ανθρώπους των παρασκηνίων. Οι κομπάρσοι έχουν γίνει πρωταγωνιστές. Τα σύνορα μεταξύ σοβαρού και γελοίου έχουν καταργηθεί. Ζούμε την ομοιομορφία της ισοπέδωσης. Αν παρατηρήσει κανείς όλο αυτό το «θίασο των υπερφυσικών μπεμπέδων» που παίζουνε στο θέατρο της πολιτικής θα του μεγαλώσει η πεποίθηση ότι και η ψείρα ακόμα ενός κουρελή είναι πιο σημαντική, πιο αναγκαία, να πούμε έτσι, στο μηχανισμό της ιστορίας, από όλους αυτούς τους καλλιεργημένους εγωιστές, τους φροντισμένους και ολότελα στείρους υποκριτές.

ΚΑΠΟΙΟΙ δημοσιοσχεσίτες, καλλιτεχνίζοντες και λοιποί των «σαλονιών της ανίας», απολιτικά σκύβαλα, για να ξυπνήσουν τις ναρκωμένες αισθήσεις τους και να σκοτώσουν την ανία τους, βρήκαν σαν ιδανικό την «πολιτική» ενασχόληση.

Ο πιο σύγχρονος εκφραστής αυτής της πολιτικής χυδαιότητας και αθλιότητας είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος: Ένα ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό τίποτα. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η δύναμή του. Δίνει στο «τίποτα» την αυταπάτη της πολιτικής δύναμης. Δίνει στην «ανθρώπινη σκόνη», στην εξαθλιωμένη εκλογική κινούμενη άμμο την ψευδαίσθηση της πολιτικής δύναμης.

Σήμερα που καθημερινά ροκανίζονται οι καθιερωμένες πολιτικές πεποιθήσεις και η στρατιά των ανθρώπων χωρίς πεποιθήσεις αυξάνει δεν είναι καθόλου εκπληκτικό που γεννιούνται τέτοιες αυταπάτες στο κεφάλι των κατεστραμμένων και πολιτικά εξαθλιωμένων μικροαστών.

Αυτή τη «νοσταλγία» πουλάει ο Αβραμόπουλος. Και την πουλάει καλά, με ραφιναρισμένη ευγένεια και εναρμονισμένος αυστηρά στην καλοθρεμμένη και γυαλιστερή μυθολογία της καταναλωτικής κουλτούρας: Τη διαφήμιση.


Η αιμορραγία της πολιτικής

ΜΟΝΟ ένα κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς που βρίσκεται στο σκοτάδι της ιστορίας αναδεικνύει ως πολιτικές αξίες τις πολιτικές ασημαντότητες. Το πολιτικά ασήμαντο γίνεται πολιτικά σημαντικό μόνο όταν η κοινωνική πραγματικότητα έχει ξεθωριάσει, οι ιδέες έχουν εξανεμιστεί και η πολιτική έχει μυθοποιηθεί, έχει δηλαδή μεταλλαχτεί από σχέση αλήθειας σε σχέση εμπορικής χρήσης.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ασήμαντο γίνεται σημαντικό όταν αδειάζει το πραγματικό, αφυδατώνεται η ιστορία, εξατμίζονται οι ιδέες, αιμορραγεί και εξανεμίζεται η πολιτική. Όταν δηλαδή στη θέση της πολιτικής υπάρχει μια αισθητή απουσία. Ένα κενό, εκτροφείο πολιτικών αγυρτών…

ΔΕΝ είναι λοιπόν παράξενο που προβάλλεται σήμερα, με τέτοια προκλητική αναίδεια, μια πολιτική ασημαντότητα, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως σημαντική και μεγάλη πολιτική προσωπικότητα. Όταν μας καταδυναστεύουν οι πολιτικές ασημαντότητες και η ταχυδακτυλουργία των μύθων (ο μύθος πάντα είναι ένας από-πολιτικοποιημένος λόγος) όλο και πιο λαμπερά θα σηματοδοτείται η πολιτική ασημαντότητα.

ΕΡΓΟ ακριβώς αυτής της παραπολιτικής ταχυδακτυλουργίας είναι ο Αβραμόπουλος. Της ταχυδακτυλουργίας των μύθων και του τελετουργικού θεάματος, της μακέτας και της διαφήμισης, των φωτισμών και των χρωμάτων. Είναι η ζωντανή ενσάρκωση των ταχυδακτυλουργικών τεχνασμάτων που αναστρέφουν το πραγματικό και το αδειάζουν από κάθε περιεχόμενο, που αφαιρούν από την πολιτική κάθε χρώμα και κάθε πνοή, που εξανεμίζουν την ουσία των ιδεών και εννοιών.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ Αβραμόπουλος, ως προϊόν ενός ψεύτικου και καλπονοθευτικού καθεστώτος είναι ένας πολιτικός παράς κάλπικος. Κάλπικος γιατί είναι η νέα βιομηχανοποιημένη και πλαστικοποιημένη συσκευασία του ίδιου του παλιού και σάπιου πολιτικού προϊόντος.

Έρχεται να πουλήσει το παλιό και σάπιο πολιτικό εμπόρευμα με νέα συσκευασία και νέα ετικέτα. Είναι πιστό πολιτικό αντίγραφο της οικονομικής απληστίας και κερδοσκοπικής θηριωδίας. Γι’ αυτό και η διαφήμιση είναι η μόνη θεότητα που πιστεύει…

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣΧΕΣΙΤΗΣ δήμαρχος την ανέχεια των ιδεολογικών και πολιτικών του πόρων την καλύπτει με τη φανταχτερή βιτρίνα διαφημιστικών πράξεων. Το κόμμα του είναι το ίδιο επικοινωνιακό τρυκ, η άρνηση της πολιτικής, ο από-πολιτικοποιημένος μύθος.

Διαφημίζεται βροντωδώς και επί χρόνια σαν πολιτική αναγκαιότητα χωρίς να έχει προβληθεί ούτε μια νέα ιδέα που να δικαιολογεί το «αναγκαίο εγχείρημα».

Διαφημίζεται αφηνιασμένα το νέο κόμμα πάνω σε μια τραγική απουσία ιδεών, πάνω σε ένα ιδεολογικό και πολιτικό τίποτα. Φυσικά αυτό το «τίποτα» είναι και ιδεολογία και πολιτική: είναι η ακραία μορφή της ιδεολογικής και πολιτικής αποστείρωσης, η ακραία μορφή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας…

ΒΕΒΑΙΩΣ το νέο αυτό κατασκεύασμα με τη φανταχτερή συσκευασία εκφράζει κάποια πολιτική (όχι ιστορική) ανάγκη: Την ανάγκη να διασωθεί ο μονοθεϊσμός του νεοφιλελευθερισμού, ο ολοκληρωτισμός των «εκσυγχρονιστικών», νεοταξικών ιδεών. Το κόμμα του Αβραμόπουλου είναι το εγχείρημα κατασκευής ενός νέου υποστυλώματος του «εκσυγχρονιστικού» ισοπεδωτισμού. Είναι η ίδια η ιδέα της ισοπέδωσης, της ολοκληρωτικής νεοταξικής ισοπέδωσης.


Η ιδεολογία της εικόνας

ΟΤΑΝ η εικόνα γίνεται κόμμα η πολιτική γελοιοποιείται. Γιατί η εικόνα δεν είναι πολιτική, είναι η από-πολιτικοποίηση και προσωπικός προσηλυτισμός, ο αποχρωματισμός της σκέψης και η συρρίκνωση της συνείδησης.

Η ιδεολογία της εικόνας είναι η διαφημιστική φιλοσοφία του χρήματος και όχι οι κοινωνικές ορίζουσες των ιδεών. Τα κόμματα κτίζονται με ιδέες και παράγουν ιδέες. Δεν κτίζονται με τα υλικά των επιχειρήσεων και με την αγοροπωλησία ιδεών.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ της διαφήμισης (της εικόνας και του θεάματος) προπαγανδίζει την πίστη της «ελεύθερης αγοράς» στον εαυτό της.

Υποκαθιστά δηλαδή την πολιτική από την κατανάλωση.

Το κόμμα του Αβραμόπουλου αποτελεί την ακραία μορφή υποκατάστασης της πολιτικής από την κατανάλωση: Μια επιλογή δηλαδή ακραίας νεοφιλελεύθερης ισοπέδωσης.

ΤΟ ΚΟΜΜΑ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει εάν η πολιτική δεν είχε αποκοπεί από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τα βασικά προβλήματα της εποχής μας, εάν δεν είχε μετατραπεί σε ένα εμπορικό παιχνίδι διαφημιστικών λέξεων και τελετουργικού θεάματος. Εάν, με δυο λόγια, δεν είχε κοινωνικά και ιδεολογικά απονευρωθεί και αποχρωματιστεί…


ΤΟ ΚΟΜΜΑ Αβραμόπουλου δεν εκφράζει απλώς μια ακραία μορφή πατερναλισμού (που γεμίζει τα όνειρά μας με εφιάλτες), αλλά αποτυπώνει και το μακάβριο «ιδεώδες» της εποχής μας: Την ολοκληρωτική υποταγή της πολιτικής στους νόμους της αγοράς.

Αποτυπώνει τη διαστροφή που έχει υποστεί και αυτή η αστική δημοκρατία, δηλαδή η έμμεση, «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία. Σηματοδοτεί το βαθμό μηδέν της πολιτικής: Τη δυναστεία του τελετουργικού θεάματος.


ΤΕΚΝΟ αυτής της «δυναστείας» είναι ο Αβραμόπουλος. Γι’ αυτό οι μηχανισμοί της εικόνας και του θεάματος τον προβάλλουν με τόση προκλητική αναίδεια. Πίσω από αυτή την αφηνιασμένη διαφήμιση κάθε «κίνησης» και κάθε «πόζας» του Αβραμόπουλου σίγουρα κρύβονται συγκεκριμένες επιταγές και επιλογές του κεφαλαίου.

Αυτό όμως είναι άλλο θέμα συζήτησης. Εδώ περιοριζόμαστε στην ιδεολογία της εικόνας η οποία θορυβεί με το θόρυβο των κενών δοχείων…

[Πολιτικό Σαφάρι]

http://politikosafari.blogspot.com/

"Σεβασμός" στη Βάση
και "σεβασμός" στο Καταστατικό...




ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΗΣ Ν.Δ.......

1.- Σεβασμός και προσήλωση στο καταστατικό σημαίνει :
Εξυπηρέτηση των φιλοδοξιών της Ντόρας.

Το Συνέδριο το ελέγχει με το 30% των δικών της και ασφαλώς ελπίζει και στη στήριξη ενός ακόμη 21% από το περιβάλλον Κ. Καραμανλή.

2.- Σεβασμός στη βάση σημαίνει οτι η αρχηγία της Ν.Δ. πηγαίνει καθαρά και ξάστερα στον Αντώνη Σαμαρά.

Χωρις βέβαια να αποκλείεται και η πιθανότητα Αβραμόπουλου.

Πολύ έξυπνα η Ντόρα, όπως και ο "λαγός" Μεϊμαράκης ισχυρίζονται οτι αν υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή στο καταστατικό, θα πρέπει να προέλθει από το Συνέδριο ή την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.

Αφού όμως ελέγχουν και τα δύο, αυτοδικαίως αποκλείεται η Βάση...

Την εκλογή από τη βάση, ζητούν Σαμαράς, Αβραμόπουλος, Σπηλιωτόπουλος, Ψωμιάδης, βουλευτές, όπως βέβαια και η πληγωμένη βάση που θέλει φυσικώ και δικαίω τω λόγω να εκφρασθεί.

Τον σεβασμό στο καταστατικό ή το πολύ πολύ ένα πιό διευρυμένο συνέδριο, ζητά μόνο η Ντόρα και όσοι την ακολουθούν.

΄Αποψή μας είναι οτι εφόσον η Ν.Δ. προέρχεται από μία ταπεινωτική ήττα, θα πρέπει να εκφρασθεί κατα κύριο λόγο η βάση.

Πού ακούστηκε η κομματική νομεγκλατούρα, η αποκλειστικά υπεύθυνη γιά την ήττα, να αποφασίσει πάλι για τον νέο Αρχηγό της Ν.Δ.;

Οι ηττημένοι θα ξαναγίνουν τιμητές;

[Ροβεσπιέρος]

Λίγα λόγια περί των κομματικών Καταστατικών.

Τα καταστατικά έχουν αξία και χρησιμότητα όταν ένα κόμμα λειτουργεί ως πρωτοπορία μιας τάξης ή κοινωνικής ομάδας ΚΑΙ δημοκρατικά: δηλαδή με ένα εσωτερικό καθεστώς ελεύθερης και απρόσκοπτης έκφρασης των ιδεών και των πολιτικών διαφορών, οι οποίες αποτυπώνονται αναλογικά και στα ανώτερα κομματικά όργανα.

ΤΟΤΕ το Καταστατικό είναι απαραίτητο ως «δυσπιστία» του ΣΥΝΟΛΟΥ απέναντι στις «αυθαιρεσίες» ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ. Το καταστατικό είναι ο «συνταγματικός χάρτης» που εγγυάται τη δημοκρατική λειτουργία και τον ΕΛΕΓΧΟ των πάντων: Από την κορυφή του κόμματος μέχρι το απλό μέλος.

ΓΙΝΕΤΑΙ φανερό, ότι για να λειτουργήσει ένα καταστατικό πρέπει το κόμμα να είναι η ιδεολογική και πολιτική αφρόκρεμα των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που εκφράζει και εκπροσωπεί. Μόνο σε μια τέτοια «αφρόκρεμα» δεν μπορεί να γιγαντωθεί και να αυτονομηθεί η κάστα της κομματικής γραφειοκρατίας.

Σε κόμματα ανοικτά σε όλους και ιδιαίτερα σε κόμματα εκλογικοί μηχανισμοί το Καταστατικό είναι ένα ελεγκτικό και καταπιεστικό εργαλείο της κυρίαρχης γραφειοκρατικής κάστας και του εκάστοτε αρχηγού.

Ιδιαίτερα στα κυβερνητικά κόμματα το καταστατικό είναι το κυβερνητικό και κοινοβουλευτικό εργαλείο «εκκαθάρισης» των «αντιπάλων» και εξαπάτησης της εκλογικής βάσης.

Το να μιλούν, συνεπώς, σήμερα τα κυβερνητικά κόμματα, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα εκλογικοί-μηχανισμοί, για εφαρμογή του Καταστατικού είναι μια ΠΕΛΩΡΙΑ κοροϊδία και απάτη.

Όπως και τα Συνέδριά τους, που γίνονται όταν τα θυμηθούν, χωρίς καμία εσωτερική συζήτηση και δημοκρατία, είναι Συνέδρια θεατρικών παραστάσεων των γραφειοκρατικών κλικών, είναι Συνέδρια εξαπάτησης και χειραγώγησης των «προβάτων»-κομματικών μελών…

ΟΤΑΝ έχει αναχθεί σε θεότητα ΟΧΙ η οργάνωση εκ των κάτω, η ενεργητική και συνειδητή συμμετοχή και απόφαση εκ των ΚΑΤΩ, αλλά το ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ, τότε μόνο με το ψηφοδέλτιο, στο ΣΥΝΟΛΟ του εκλογικού σώματος του κόμματος, μπορεί να βγάλεις τον αρχηγό.

Και αυτή φυσικά η διαδικασία χειραγωγούμενη είναι (κάθε τυπική, εκλογική διαδικασία χειραγωγείται), αλλά τουλάχιστον είναι πιο «δημοκρατική» από τα μαγειρεία της κομματικής γραφειοκρατίας. Αποτυπώνει πιο ορθά τη βούληση και την ψυχολογία της εκλογικής βάσης του κόμματος, τις επιτρέπει να έχει κάποιον υποτυπώδη λόγο.

Και είναι αυτή η «βούληση» και «ψυχολογία» της εκλογικής βάσης της Ν.Δ. που τρέμουν σήμερα, σε αυτή την συντριβή (συντριβή που έχει προκαλέσει αντιμαχόμενα στρατόπεδα και μέσα στην κομματική γραφειοκρατία), οι κορυφές της Ν.Δ.: Από τον Καραμανλή, μέχρι τα ανώτερα κυβερνητικά στελέχη.

Αυτά τρέμει η Ντόρα, παρά το γεγονός ότι όλα τα ΜΜΕ και οι πλειονότητα των κομματικών αξιωματούχων την υποστηρίζουν αφηνιασμένα.

Είναι η ΟΡΓΗ της βάσης που τρέμουν ΟΛΕΣ οι δυνάμεις της «διαπλοκής», μήπως και τους χαλάσει τους σχεδιασμούς και καταβαραθρώσει τα πρόσωπα που θέλουν…

Αυτή την οργή τρέμει και ο Καραμανλής. Οργή που μπορεί να μην ελεγχθεί. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εκφράσει την καταδίκη του, καθώς και την καταδίκη της «εκλεκτής» που προωθεί…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Κολλητήρι]

μαμωνολατρεία...

Ύστερ’ από τη συντριβή
Και λαϊκή κατακραυγή
«Ταυτότη» ιδεολογική
Ψάχνουν σε ουρανό και γη
Του Μαμωνά οι παστρικοί…
Και νέο ηγέτη ψάχνουνε
Και ρίχνουνε ξενύχτια
Και μοιάζουν σα να σπαρταρούν
Στης Μπίλντεμπεργκ τα δίχτυα…
Και συνεχίζουν το μπλα- μπλα
Και με χαμένα λόγια
Υποστηρίζουν σοβαρά
Ότι για τη διαφθορά
Φταίνε κάποια λαμόγια…
Και δε νογούν καμιά φορά
Του μαμωνά οι δούλοι
Ότι ο καπιταλισμός
Η ίδια είναι η διαφθορά,
Μέχρι και το μεδούλι…
Και πως η φιλελεύθερη
Η μαμωνολατρεία
Είναι η δολιότερη
Λαμογιοκρατία!…

Παπα-Ηλίας

http:://papailiasyfantis.blogspot.com
http://papailiasyfantis.wordpress.com

E-mail: papailiasyfantis@gmail.com