Ο πίνακας της κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού

[Παλαίμαχος]

Ο πίνακας της κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού



Οι εκλογικοί δείκτες είναι ένας κυρτός καθρέφτης: δείχνει αλλοιωμένα την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Οι εκλογικοί δείκτες αυτοί καθ’ εαυτούς δεν λένε απολύτως τίποτα. Η αξία τους έγκειται σε τούτο: αποτυπώνουν τις ροπές των κοινωνικών και πολιτικών μας πραγμάτων.

Από αυτή τη σκοπιά τα εκλογικά αποτελέσματα της 4ης Οκτωβρίου αποτυπώνουν το ίδιο πολιτικό γεγονός που αποτύπωσαν, με κατηγορηματικό και καθαρό τρόπο, οι ευρωεκλογές: Τη σήψη και την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος.

Η μεγάλη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ είναι μια οφθαλμαπάτη. Είναι μια νίκη κατάρρευσης του πολιτικού σκηνικού και όχι μια νίκη πολιτικής δυναμικής: δηλαδή που να στηρίζεται σε μια κοινωνική δυναμική πάνω σε ιδέες, οράματα και πολιτικές πεποιθήσεις.

Το ΠΑΣΟΚ, απλώς εισέπραξε, ως αξιωματική αντιπολίτευση, μια άρνηση της Ν.Δ και όχι μια θέση. Εισέπραξε μια παθητική αγανάκτηση από τη σήψη του καθεστώτος και την ολική κατάρρευση του κυβερνητικού του διαχειριστή, της Ν.Δ.

Αυτό αντανακλάται ολοκάθαρα όχι στα ποσοστά (αυτά είναι απάτη), αλλά από τον αριθμό των ψήφων του. «Εισέπραξε» μόνο 266.000 ψήφους, αναλογικά ελαχιστότατη αύξηση σε σχέση με αυτή του ΛΑ.Ο.Σ (110.000)!!!

Και για να πετύχει και αυτόν τον αριθμό χρειάστηκε την καθολική και υστερική αβάντα των ΜΜΕ και της θηριώδους παραπολιτικής πλύσης εγκεφάλου που άσκησαν, με αχαλίνωτο φανατισμό, στους εκλογείς.

Το ΠΑΣΟΚ δεν ανέπτυξε καμία κοινωνική και πολιτική δυναμική. Αντίθετα αυτό το ελάχιστο που κέρδισε σε ψηφοφόρους, μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολιτικής και παραπολιτικής βαρβαρότητας, δείχνει ότι ο ελληνικό λαός το απεχθάνεται.

Ο εκλογικός δείκτης είναι και για το ΠΑΣΟΚ καταδικαστικός: ΟΧΙ μόνο αυτό το κόμμα δεν πείθει, ούτε δημιουργεί ελπίδες, αλλά ο ελληνικός λαός το αηδιάζει εξίσου. Απλώς η αηδία, λόγω αντιπολίτευσης, φιλτράρεται και μένει ένα κατακάθι της αηδίας που εγκλωβίζεται…

Εξίσου καταδικαστικοί, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό, είναι οι δείκτες για το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό.

Αυτά τα δύο δήθεν «αριστερά» κόμματα δεν έχασαν απλώς σε ποσοστά και έδρες. Πιο σημαντική είναι η απώλεια ψηφοφόρων:

ΚΚΕ: Απώλεσε 70.000 σε σχέση με το 2007.

Συνασπισμός: απώλεσε 48.000…

Για δύο μικρά κόμματα οι απώλειες αυτές είναι πολύ σημαντικές. Και γίνονται ακόμα πιο καταδικαστικές, όταν αναλογιστεί κανείς την γενική κατάρρευση του κυβερνητικού οικοδομήματος και την γενική κοινωνική και πολιτική αποσύνθεση.

Όταν η «αριστερά», σε τέτοιες συνθήκες καθολικής κρίσης, σήψης και κατάρρευσης του συστήματος, δεν μπορεί, όχι μόνο να δημιουργήσει πολιτική δυναμική, αλλά και χάνει, τότε είναι νεκρή: Αντιμετωπίζεται από το λαό σαν μέρος της κρίσης και της σήψης.

Οι εκλογικοί δείκτες και αυτών των εκλογών αποτυπώνουν με τον πλέον καταλυτικό τρόπο την καταδίκη του ελληνικού λαού προς τα δήθεν «αριστερά» κόμματα και την ολέθρια πολιτική τους…

Καμιά δύναμη δεν μπορεί να τους δώσει ζωή, ακριβώς γιατί η πολιτική τους που τα εξαφανίζει παραμένει η ίδια: Αποτελούν τα άλλοθι και τα τεκμήρια του πλανητικού ιμπεριαλισμού. Καμία ταξική ρητορεία δεν μπορεί πλέον να ξεγελάσει τον ελληνικό λαό…

Το μόνο κόμμα που αύξησε τις δυνάμεις του κατά 110.000 ψήφους είναι ο ΛΑ.Ο.Σ.

Ασήμαντο ποσοστό, αν υπολογίσει κανείς τούτα:

α). Είναι ένα πολύ νέο κόμμα.

β). Ο χώρος που διεμβόλιζε και είχε οργανικές ρίζες ήταν η Ν.Δ., το κόμμα δηλαδή που κατέρρευσε εντελώς και έχασε πάνω από 713.000 ψήφους.

γ). Επίσης προβλήθηκε αφηνιασμένα από όλα τα κυκλώματα των «νταβάδων», ακριβώς για να τορπιλίσει το διαχειριστή της ίδιας «πολυκατοικίας»!

Με αυτά τα δεδομένα η αύξηση του ΛΑ.Ο.Σ απορρέει και αυτή όχι από καμία κοινωνική και πολιτική δυναμική, αλλά από τα κατακάθια της χειραγωγούμενης, από τα ΜΜΕ, αηδίας…

Αποτυπώνει την αποσύνθεση και κατάρρευση του πολικού σκηνικού και ΟΧΙ ζωντανές δυνάμεις που δημιουργούν κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα άρνησης του καταρρέοντος συστήματος.

Ένα άλλο στοιχείο του εκλογικού δείκτη που αποτυπώνει την κοινωνική και πολιτική αποσύνθεση είναι τούτο: Η ενισχυμένη αποχή, καθώς και τα άκυρα λευκά.

Ακόμα και αν προσθέσει κανείς την αύξηση των ψήφων του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑ.Ο.Σ και τους ψήφους των Οικολόγων, πάλι δεν καλύπτεται ο αριθμός των ψήφων που έχασε η Ν.Δ.

Αυτό το γεγονός δίνει με τον πιο παραστατικό τρόπο το στίγμα της κρίσης και της αναξιοπιστίας όλων των κομμάτων.

Ο κεντρικός, συνεπώς, δείκτης των εκλογών, έξω από τις θριαμβολογίες κάποιων ή τους θρήνους άλλων καταγράφει σαφέστατα τούτο: Όλα τα κόμματα είναι καταδικασμένα στη λαϊκή συνείδηση. Ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν τα πιστεύει, αλλά και τα αηδιάζει με οργή.

Και αυτό αποτελεί το καταλυτικό και δυναμικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας, που μοχθούν οι πάντες, να το αποσιωπήσουν.

Μπορεί το αμερικανικό παρακράτος και οι «μαφίες» των ΜΜΕ να πέτυχαν τον άμεσο εκλογικό τους στόχο, αλλά η πολιτική κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και ασφυκτική γι’ αυτούς.

Τα εκλογικά και κομματικά τους παιχνίδια είναι σχέδια στην άμμο που μπορεί να σκορπίσουν μόλις ανοίξει το «τούνελ» της λαϊκής οργής, μόλις υπάρξει ο σπινθήρας πυροδότησης των συσσωρευμένων και συμπιεσμένων κοινωνικών εκρηκτικών.

Είναι γελασμένοι οι τεχνοκράτες της εξουσίας, οι «νταβάδες» (ξένοι και εγχώριοι) και ο Γ.Παπανδρέου, αν νομίζουν ότι μπορεί να κάνουν πράξη αυτά που έχουν σχεδιάσει…

Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο: Τον ελληνικό λαό που τους μισεί θανάσιμα (γιατί τους ξέρει, έστω και αν τον εγκλωβίζουν εκλογικά) και τους αηδιάζει κατάφορα…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[αρις53μ]

αυτή είναι η πολιτική μας Αλέκα??

[ΝΤΑΒΕΛΗΣ]

Η πολιτική συμπεριφορά του Καραμανλή

Πλούσια είναι η παραπολιτική φιλολογία και η ψυχολογική ανεκδοτολογία που κυκλοφορεί γύρω από τον Καραμανλή.

Προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά του, τις πολιτικές του «ατολμίες» ή «αβουλίες» καθώς και τις «κινήσεις» του με βάση τις ψυχολογικές του ιδιότητες.

Ιδιαίτερα, πολλοί θρηνούν για τις αυτοκτονικές του κινήσεις: Την πρόωρη και νευρική προσφυγή στις κάλπες, καθώς και την παραίτησή του.

Πάνω σε αυτά αναπτύσσεται μια πολιτική και ψυχαναλυτική δαιμονολογία. Ακούγονται πολλά φαιδρά του τύπου: «άβουλος», «δειλός», «τεμπέλης», «βαρέθηκε» κ.λ.π.

Ο καθένας κρίνει ανάλογα με τις επιθυμίες του: οι «εχθροί» επιχειρούν να τον μειώσουν με ψυχολογικούς χαρακτηρισμούς και οι οπαδοί του θυμώνουν γιατί εγκατέλειψε τη μάχη κ.λπ…

Φίλοι και εχθροί ερμηνεύουν τα πράγματα σύμφωνα με τις ατομικές ιδιότητες που του προσάπτει ο καθένας…

Τέτοιοι συλλογισμοί ξεκινούν από ένα βασικό λάθος: αγνοούν ότι το «ατομικό» λειτουργεί μέσα σε μια δοσμένη κοινωνική και πολιτική λειτουργία, δηλαδή είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό μέγεθος.

Πιο λιανά: Το μπόι κάθε πολιτικού καθορίζεται από το μπόι αυτού που εκφράζει και πιο συγκεκριμένα το χαρακτήρα και το μπόι της κυβέρνησης και του κόμματος που ηγείται, καθώς και από το «καλούπι» μέσα στο οποίο λειτουργεί.

Οι προσωπικές ικανότητες των ηγετών και τα ψυχολογικά τους χαρακτηριστικά εκδηλώνονται και λειτουργούν μέσα σε αυτά τα πλαίσια του χώρου τους: Των συμφερόντων που εξυπηρετούν (δηλαδή της τάξης τους), του χαρακτήρα της κυβέρνησης και του κόμματος στα οποία ηγούνται, καθώς και της ψυχολογίας όλων αυτών.

Είναι αθεράπευτη ουτοπία να ζητάει κανείς ηγετικές ικανότητες «επαναστατικές», δηλαδή συγκρουσιακές με το κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο, όταν αποτελεί γρανάζι και μάλιστα ηγετικό αυτού του κατεστημένου.

Είναι αθεράπευτη ουτοπία να περιμένει κανείς από κυβερνητικά κόμματα και τους ηγέτες τους, ή και μικρότερα καθεστωτικά, να έχουν διαμορφώσει μια «ψυχολογία» ασυμβίβαστη, τόλμης, σύγκρουσης ή ανατροπής.

Η ψυχολογία των καθεστωτικών κομμάτων διαμορφώνει και την ψυχολογία των ηγετικών τους στελεχών.

Όταν τα κόμματα είναι υπηρέτες και διαχειριστές των ισχυρών οικονομικών κέντρων εξουσίας, είναι ανάλογη και η πολιτική και ψυχολογική τους συμπεριφορά.

Μέσα σε αυτά τα πολιτικά και ψυχολογικά πλαίσια λειτουργούν και οι ικανότητες και οι προσωπικές ιδιότητες των ηγετών τους. Είναι αυτά τα πλαίσια που καθορίζουν την πολιτική και ψυχολογία τους: Πολιτική και ψυχολογία του «υπηρέτη», του ανθρώπου που διαπραγματεύεται με τα «αφεντικά» του, του ανθρώπου που δεν βλέπει πουθενά στηρίγματα, παρά μόνο στους μηχανισμούς των ισχυρών.

Ο Καραμανλής δεν ήταν δυνατόν να αποτελεί εξαίρεση.

Η συμπεριφορά του καθορίστηκε από αυτό που υπηρετεί, από την πολιτική και ψυχολογία της κυβέρνησής του: Μια κυβέρνηση πιστός υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων και διεθνών δυνάμεων.

Οι εσω-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις τον έφεραν αντιμέτωπο με κάποια ισχυρά συμφέροντα. «Καυγάς» ενδο-οικογενειακός. Μέσα στην ίδια οικογένεια, ένα μέλος της έκανε κάποιες «αταξίες».

Μπροστά, όμως στην οικονομική κρίση και τα δραματικά προβλήματα της «οικογένειας», το άτακτο «μέλος» δεν μπορούσε να «παίζει». Έπρεπε να συμμορφωθεί και να τιμωρηθεί για τις «αταξίες».

Ο Καραμανλής ήταν ασφυκτικά εγκλωβισμένος, εξαρτημένος και «δομημένος» από το χώρο του και την ψυχολογία του. Δεν υπήρχε καμία διέξοδος.

Μία ήταν η λύση: η υπακοή, η φυγή και η επαναφορά στην «τάξη».

Όλα αυτά του καθόρισαν τις τελευταίες πολιτικές κινήσεις: την άμεση προσφυγή στις κάλπες, τη συνειδητή ήττα και τη συνειδητή απόσυρση.

Ο Καραμανλής πειθάρχησε στις «εντολές» και συνειδητά άνοιξε την πόρτα στους «νταβάδες».

Συνειδητά προχώρησε και προετοίμασε την συντριβή και συνειδητά παραδίδει το κόμμα του στους διαλυτικούς ανέμους…

Συνειδητά εκτέλεσε τις εντολές και παραμέρισε για να παραμείνει μια «χρυσή εφεδρεία για τις αυριανές θυελλώδεις πολιτικές καταστάσεις…

Όλο το σκηνικό μοιάζει να είναι οργανωμένο και «στημένο». Οργανωμένο και «στημένο» να ηττηθεί και να αποσυρθεί.

Διαφορετικά δεν εξηγούνται: ούτε οι τόσο βιαστικές εκλογές, ούτε η εκλογική του στρατηγική: των οδυνηρών οικονομικών μέτρων, στο όνομα δήθεν της αλήθειας…

Προεκλογικά δεν ξεστομίζει κανείς τέτοιες «αλήθειες», ούτε τριπλασιάζει τα τέλη κυκλοφορίας, ούτε ανεβάζει τα διόδια και άλλα καταστροφικά.

Η συμπεριφορά του ήταν πολιτικά μεθοδευμένη, όπως και η συντριβή του και η απόσυρσή του.

Να μην τρέφομε αυταπάτες: Ο Καραμανλής ενήργησε σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις της τάξης που υπηρετεί και των «νταβάδων»: Διεθνών και εγχώριων…



_________________
Φωτιά και τσεκούρι όχι μόνο στους
προσκυνημένους, αλλά και στους
πράκτορες και προβοκάτορες.

[Ραμπελαί]

Και η σατιρική νότα
από τον Πάπα Ηλία


μετεκλογικά…



Νικητής και τροπαιούχος

Πάλι ο δικομματισμός!

Της ρεμούλας και απάτης

Ο υπέρτατος θεσμός….



Τι κι αν η Κωστοκρατία

Έγινε Γιωργοκρατία!

Ή τ’ ασκέρια θα κελεύει

Αύριο η Ντοροκρατία…

Πάντα οικογενειοκρατία

Στην Ελλάδα βασιλεύει!



Τι και αν «οι μεν» τους χάνουν!

Τι και αν «οι δε» κερδίζουν!

Και «οι μεν» τους και «οι δε» τους

Την Ελλάδα διαγουμίζουν…



Η 4η του Οκτώβρη

Ήταν, λεν, «των ζώων η μέρα»!

Πιο κατάλληλη να πάμε

Απ’ τη λογική πιο πέρα…



Κι όπως πάνε, όπου τα πάνε

Τ’ άθλια του λαού τ’ ασκέρια,

Σαν τους σκύλους γλείφουν πάντα

Των γδαρτών τ’ άσπλαχνα χέρια…



Παπα-Ηλίας



http://papailliasyfantis.wordpress.com

_________________
Η ψυχή που ξέρει να γελά είναι πιο
ανθρώπινη από αυτή που κλαίει.

[μαρια καραν]

θα ηθελα να εκφρασω την σκεψη μου για αυτες της εκλογες.Αυτες οι εκλογες μου θυμησαν τον κ.Καραμανλη που κι εκεινος εκανε τον ιδιο αγωνα για να γινει κυβερνηση, ο ανθρωπος ηθελε να μαζεψει τα ασημαζευτα. Το αποτελεσμα?Να μπει στα ρουθουνια των Αμερικανων, των ΜΜΕ,(ειδικα οι δημοσιογραφοι δεν τον πηγεναν τελευταια),οι εφοπλιστες.Και τελος παντων ο,τι ειχε σχεση με λεφτα.
Το ασχημο ειναι ο,τι ο Ελληνας ξεχναει.
Τι θελω να πω?
Αν παρακολουθουσες τι ελεγε ο ενας τωρα, τι ελεγε ο αλλος τοτε , θα καταλαβετε τι εννοω. Απλα το καλο με το ΠΑΣΟΚ ειναι ο,τι και να κανουν τα κουκουλωνουν αρων-αρων.Και κανεις δεν τους περνει ειδηση.
Το ζορι ολων ειναι να μην ξανα βγει η δεξια.

[Επισκέπτης]

Δεν καταλαβαίνω τι μεσολάβησε μεταξύ των ευρωεκλογών Ιουνιόυ '09(η Ν.Δημοκρατία αν και έχασε με 4,34% διαφορά είχε πλειοψηφία σε 22 από τις 56 εκλογικές περιφέρειες και ο χάρτης είχε αρκετό γαλάζιο χρώμα)και των εθνικών εκλογών που ο χάρτης έγινε καταπράσινος με εξαίρεση 6 νομούς. Γιατί υπέστη τέτοια κατάρρερευση η κυβέρνηση εν μέσω θέρους? Να ήτανε οι πυρκαγιές της Αττικής? Να ήταν αιτία ο τρόπος προκήρυξης των εκλογών που έδωσε σε πολλόυς την εντύπωση ότι ο Καραμανλής δεν μπορεί να κυβερνήσει? Να ήταν η οικονομική κρίση που συνεχώς επιδυνώθηκε μέρα με τη μέρα? Πως μέσα σε ένα τρίμηνο άλλαξε τόσο πολύ το σκηνικό? Ανεξήγητο...