Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ

[Κλεοξάνθη]

Σκίτσο του Μίκη Ματσάκη


Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν• ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.
Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται•
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.
Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά•
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[Φιλότεχνος]

Και λίγα λόγια για... τον ζωγράφο

Μίκης Ματσάκης (1900 - 1978)


Μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια όπου τελείωσε το Ελληνικό Γυμνάσιο. Σπούδασε στο Παρίσι στην Academie de la Grande Chaumiere από το 1921 έως το 1922 και μετέπειτα στο Μόναχο από το 1923 έως το 1924. Από το 1930 έως το 1947 ήρθε στην Αθήνα και από το 1947 έως το 1956 επέστρεψε στη Αίγυπτο όπου και οργάνωνε εκθέσεις.
Ήταν παραγωγικός και πολύ δραστήριος ζωγράφος.
Ξεκίνησε με ένα κοινωνικό ρεαλισμό συνδυάζοντας τεχνοτροπικά στοιχεία από ζωγράφους όπως ο V. Van Gogh και ο Δ. Γαλάνης. Στην πορεία όμως άλλαξε σε μία πιο εξπρεσιονιστική γραφή με ιμπρεσιονιστικές χρωματικές τάσεις.
Ζωγράφισε τοπία, πορτρέτα, αγιογράφησε πολλές εκκλησίες και τοιχογραφίες σε Δημόσια κτίρια. Έκανε πολλές διεθνείς εκθέσεις στην Ελλάδα την Κύπρο και το εξωτερικό από το 1927 έως το 1975.

Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών και στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.

[Τι θέλει να πει ο ποιητής]

Μήπως εν προκειμένω (G.P.)το Αλεξανδρινό κουαρτέτο πρέπει να κλείσει με το:

Τα βήματα

Σ' εβένινο κρεββάτι στολισμένο
με κοραλλένιους αετούς, βαθυά κοιμάται
ο Νέρων -- ασυνείδητος, ήσυχος, κ' ευτυχής·
ακμαίος μες στην ευρωστία της σαρκός,
και στης νεότητος τ' ωραίο σφρίγος.

Αλλά στην αίθουσα την αλαβάστρινη που κλείνει
των Αηνοβάρβων το αρχαίο λαράριο
τι ανήσυχοι που είν' οι Λάρητές του.
Τρέμουν οι σπιτικοί μικροί θεοί,
και προσπαθούν τ' ασήμαντά των σώματα να κρύψουν.
Γιατί άκουσαν μια απαίσια βοή,
θανάσιμη βοή την σκάλα ν' ανεβαίνει,
βήματα σιδερένια που τραντάζουν τα σκαλιά.
Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες,
μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,
ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,
ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλο πέφτει
γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη,
τάνοιωσαν πια τα βήματα των Εριννύων.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[ΘΑΛΕΙΑ]

Στο πρώτο ποίημα ο Καβάφης φαίνεται ότι είχε μπροστά του το Γιωργάκη και τους ομοίους του...

Στο δεύτερο τα "βήματα" απευθύνεται σε αυτούς που θα ανεβάσουν το Γιωργάκη και μετά από λίγο θα λένε: "Δεν μου κοβότανε το χέρι;" (οι Εριννύες).

[Βήχος Χαράλαμπος]

Εδώ υπάρχει ενα βίντεο για τον Καβάφη

http://apolitikokafeneio.com/modules.php?name=News&file=article&sid=128