Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
«Θέλει Αρετήν και Τόλμην» η Αριστερά!

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Αύγ 04, 2009 4:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: «Θέλει Αρετήν και Τόλμην» η Αριστερά! Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Πηγή:
http://www.antinews.gr/?p=10823



«Θέλει Αρετήν και Τόλμην» η Αριστερά!
Του Θ.Κ.

Δύσκολο να ξεχωρίσεις πια τους πραγματικούς Αριστερούς από τους «μεταλλαγμένους».
Όχι γιατί δεν φαίνονται οι διαφορές μεταξύ τους. Αλλά γιατί δεν βρίσκεις εύκολα πραγματικούς. Όλοι σχεδόν έγιναν «μεταλλαγμένοι»…


Το βλέπουμε και στο «ΣΥΡΙΖΑ». Μέχρι αρχές Ιουνίου ήταν όλοι τους πεισμένοι ότι πάνε καλά και θα νικήσουν. Με το που εισέπραξαν την ψυχρολουσία του εκλογικού αποτελέσματος, άρχισαν τα γνωστά σόου – ο ένας να καταγγέλλει τον άλλο, άλλος να παραιτείται, να του ζητούν να γυρίσει, να το παίζει «αμετάπειστος», κι ύστερα να αλλάζει γνώμη, κι αυτοί που ως τότε τον παρακαλούσαν να επιστρέψει, τώρα να τους ζητούν να ξανα-παραιτηθεί!

Το σπουδαιότερο, όμως, άρχισαν να καταλογίζουν ο ένας στον άλλο προηγούμενα σφάλματα, που μέχρι πριν λίγες μέρες δεν τα έβλεπε κανείς τους και τα υπερασπίζονταν όλοι τους. Κι όταν εμείς τα καταγράφαμε ένα – ένα εδώ, μας πετούσαν κουβάδες λάσπη μέσω των γνωστών ανεξάρτητων «σχολιαστών» και μπλόγκερς.

Επειδή όλη αυτή η εικόνα αδικεί την Αριστερά, κι επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθούμε τι – τέλος πάντων – είναι πραγματικός Αριστερός σήμερα, ας κάνουμε το αντίθετο (και πολύ ευκολότερο):
Ας δούμε τι ΔΕΝ είναι Αριστερός…

Ανοικτή κριτική σκέψη

Πρώτον, ένας Αριστερός δεν σκέπτεται με στερεότυπα και ιδεολογικά κλισέ.

Η Μαρξιστική Αριστερά ξεκίνησε ως ρεύμα κριτικής σκέψης: Οι δύο από τις τρεις συνιστώσες του Μαρξισμού υπήρξαν η Κριτική στην Πολιτική Οικονομία, (δηλαδή η κριτική στην Αγγλοσαξονική Φιλελεύθερη Οικονομική Σκέψη) και η Κριτική στη Γερμανική Φιλοσοφία (δηλαδή στον Ιδεαλισμό). Η Κριτική σκέψη σπάει τα στερεότυπη και τα κλισέ. Όταν οι Αριστεροί παγιδεύονται σε στερεότυπα, τότε παύουν να είναι Αριστεροί. Αρχίζει η μετάλλαξή τους…

Δεύτερον, ένας Αριστερός πάντα αμφισβητεί μέρος της ίδιας της Παραδοσιακής Αριστεράς. Γιατί η αριστερή σκέψη είναι πολύ δυναμική κι αν «αποκρυσταλλωθεί» μετατρέπεται σε παγίδα και φρένο για τον ίδιο το δυναμισμό της. ΓιΆ αυτό και όλοι οι μεγάλοι θεωρητικοί της Αριστεράς δεν δίστασαν να συγκρουστούν με παραδοσιακές εκφάνσεις του σοσιαλιστικού κινήματος της εποχής τους. Για παράδειγμα, ο Μαρξ αποδοκίμασε ευθέως το κίνημα των εργατών που έσπαγαν τις μηχανές. Όπως αποδοκίμασε – και μάλιστα με οξύτατα τρόπο – τους ουτοπικούς σοσιαλιστές.

Η τρίτη συνιστώσα της Μαρξιστικής Σκέψης υπήρξε η κριτική προς το Γαλλικό (ουτοπικό) Σοσιαλισμό, δηλαδή προς τη Σοσιαλιστική φιλολογία της εποχής του, κυρίως γαλλικής προέλευσης (Προυντόν, Σαιντ-Σιμόν κλπ.)

Στη συνέχεια ο Μαρξ συγκρούστηκε με το Αναρχικό ρεύμα που έτεινε να κυριαρχήσει μέσα στην πρώτη Διεθνή.

Επίσης, ο Λένιν συγκρούστηκε με την κυρίαρχη τάση μέσα στη Δεύτερη Διεθνή (Κάουτσκυ κλπ.). Ένα μεγάλο μέρος του Λενινιστικού θεωρητικού έργου είναι κείμενα πολεμικής προς άλλους «αριστερούς» της εποχής του (ρεβιζιονιστές, αναρχικούς, ρεφορμιστές, σοσιαλ-πατριώτες, πασιφιστές κλπ.)

Στη συνέχεια έχουμε τους Σταλινικούς κατά των Τροτσκιστών, τους Μαοϊκούς κατά των Σοβιετικών μαρξιστών, τους Ευρωκομμουνιστές κατά των Σταλινικών κλπ.

Αυτή η συνεχής εσωτερική σύγκρουση, από τη μια πλευρά δείχνει την απροθυμία της Μαρξιστικής σκέψης να γίνει «κλειστό» και «τελειωμένο» δόγμα. Από την άλλη πλευρά αποκαλύπτει την ανάγκη των αριστερών να αυτό-καθαίρονται από δικές τους προηγούμενες δοξασίες.

Η Αριστερά δεν φοβάται το…διάολο!

Τρίτον, οι Αριστεροί, δεν ταυτίζονται ποτέ με εξουσίες. Συμμαχούν ακόμα και με το διάολο, αλλά δεν πουλάνε την ψυχή τους ούτε στο διάολο!

Δεν διστάζουν
να στηρίξουν όποιον πιστεύουν ότι πρέπει να στηρίξουν εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν ταυτίζονται με κανένα. Όχι γιατί είναι «άφιλοι». Αλλά διότι οι Αριστεροί πρέπει να διατηρούν την ελευθερία της σκέψης τους. Κι όποιος ταυτίζεται με εξουσίες χάνει την ελευθερία σκέψης του. Και παύει να είναι Αριστερός…

Ο Μαρξ δεν δίστασε κάποτε να επαινέσει τα πλεονεκτήματα του Καπιταλισμού γενικότερα (προς τον οποίον άσκησε την πιο ολοκληρωμένη και αδυσώπητη κριτική). Ούτε δίστασε να εκθειάσει τα πλεονεκτήματα του αγγλο-σαξωνικού πολιτικού συστήματος (σε σχέση με τον αυταρχισμό που επικρατούσε τότε στην ηπειρωτική Ευρώπη).

Και ο Λένιν δεν δίστασε να συνεργαστεί με τον Κάϊζερ, όταν το Τσαρικό καθεστώς έπνεε τα λοίσθια. Αυτό δεν καθιστούσε το Μαρξ «πράκτορα των Βρετανών» ούτε τον Λένιν «πράκτορα του Κάϊζερ». Διότι οι Αριστεροί διατηρούν την ανεξαρτησία τους, παρά τις όποιες τακτικές κι εφήμερες συμμαχίες τους. Προσπαθούν να είναι αποτελεσματικοί στη δράση και ελεύθεροι στη σκέψη. Αν χάσουν το ένα από τα δύο, παύουν να είναι αριστεροί. Αν χάσουν και α δύο γίνονται εχθροί της Αριστεράς.

Προφανώς το τμήμα εκείνο της παραδοσιακής Αριστεράς που ταυτίστηκε και παραμένει προσκολλημένο προς την πάλαι ποτέ Σοβιετική εξουσία, έχασε τον αριστερή του ταυτότητα. Προ πολλού…
Κι αδυνατεί έκτοτε να την ξαναβρεί.

Τέταρτον, οι Αριστεροί δεν είναι ποτέ πασιφιστές! Ο Μαρξισμός είναι κατΆ εξοχήν συγκρουσιακή θεωρία. Πιστεύει ότι η Ιστορία προκύπτει από το σύγκρουση των αντιθέτων (διαλεκτική διάσταση), ότι η σύγκρουση που κινεί την Ιστορία έχει χαρακτήρα ταξικό (υλιστική διάσταση) κι ότι η βία είναι μαμή της Ιστορίας (πολεμική διάσταση της μαρξιστικής θεωρίας – εξ ου και η ροπή της μαρξιστικής ανάλυσης σε πολεμικούς όρους, πολεμικά θεωρητικά σχήματα και πιο σφιχτές μορφές οργάνωσης).

Ο ίδιος ο Λένιν έγραψε κατεβατά ολόκληρο ενάντια στον πασιφισμό, αν και ο ίδιος ήταν αντίθετος με τον (πρώτο) Πανευρωπαϊκό Πόλεμο. ¶λλο πράγμα η συγκεκριμένη αντίθεσή του με τον συγκεκριμένο Πόλεμο (που τον θεωρούσε ενδοϊμπεριαλιστική «εκκαθάριση λογαριασμών») κι άλλο πράγμα οι πασιφιστικές ψευδαισθήσεις αντίθεσης σε ΚΑΘΕ πόλεμο.

Όταν οι Μπολσεβίκοι πρωτοπήραν την εξουσία στη Ρωσία, πιεσμένοι από τα πράγματα κήρυξαν τον «Πολεμικό Κομμουνισμό»! Δηλαδή τη στρατιωτική οργάνωση της κοινωνίας – έστω και προσωρινά (όπως αποδείχθηκε λιγότερο προσωρινά απΆ όσο έλπιζε ο ίδιος ο Λένιν).

Όσον αφορά τον Ένγκελς ήταν θαυμαστής του στρατού των κληρωτών, δηλαδή της υποχρεωτικής στράτευσης, τον οποία θεωρούσε «όχημα προετοιμασίας της Σοσιαλιστικής Επανάστασης».

Για να μη μιλήσουμε για το Λέον Τρότσκι που διακρίθηκε ως ιδρυτής του Κόκκινου Στρατού.
Για να μη μιλήσουμε για το Μάο Τσε Τούγκ ή τον Χό Τσι Μίνχ που διακρίθηκαν ως ηγέτες του αγροτικού αντάρτικου. Η τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τσε Γκουεβάρα, που διακρίθηκαν για τις στρατιωτικές επιτυχίες τους (και τους ανα-γνωρίζουμε από φωτογραφίες όπου απεικονίζονται ντυμένοι με στρατιωτικές στολές).

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι οι Αριστεροί είναι «φιλοπόλεμοι»…

Σημαίνει ότι είναι τα πάντα ίσως – εκτός από πασιφιστές. Όταν γίνονται πασιφιστές, παύουν να είναι Αριστεροί.

Οι Αριστεροί δεν φοβούνται το Θεό!

Πέμπτον, οι Αριστεροί δεν είναι αντικληρικαλιστές. Η κριτική του Μαρξισμού στο «Ιερατείο» και τον ιστορικό ρόλο του, ασφαλώς, δημιούργησε πια προδιάθεση της Αριστεράς ενάντια στις θρησκείες – κι ιδιαίτερα ενάντια στο Χριστιανισμό, την κυρίαρχη θρησκεία στην Ευρώπη την εποχή που διατυπώθηκε η Μαρξιστική σχολή σκέψης, δηλαδή στο δεύτερο μισό του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Εξ ου και η γνωστή ρήση του Μαρξ ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού»
Προσοχή όμως. Ακόμα και τότε, η φράση εκείνη δεν είχε το απαξιωτικό περιεχόμενο που της αποδίδεται σήμερα. Εξ άλλου, το όπιο τότε δεν ήταν απαγορευμένο – θεωρείτο θαυμαστό φάρμακο όχι επικίνδυνο ναρκωτικό.

Με αυτό ο Μαρξ
εννοούσε ότι η θρησκεία συχνά δίνει στα κατώτερα λαϊκά στρώματα αντοχές στις μεγάλες κακουχίες. Αλλά και ψευδαισθήσεις για επουράνια σωτηρία…

Η φράση λοιπόν, ήταν αμφίσημη μάλλον παρά απαξιωτική. Ο Μαρξ αντιπαθούσε τους Ιερωμένους για τον «αντεπαναστατικό ρόλο» τους στην εποχή του, αλλά έβλεπε με κατανόηση τις μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων που έψαχναν διέξοδο (δες το «Εβραϊκό ζήτημα»).

Έτσι, η Αριστερά δεν είχε φοβία απέναντι στη Θρησκεία. Απλώς άργησε να συγκροτήσει κριτικό λόγο για την μεταφυσική ανησυχία του ανθρώπου, όπως εκφράζεται μέσα στην κοινωνική δυναμική.
Στην πορεία, όμως συσσωρεύτηκε αρκετή πείρα. Θετική και αρνητική:

Θετική πείρα: Στον 20ο αιώνα στις δυτικές κοινωνίες ο Αντόνιο Γκράμσι άνοιξε το δρόμο για διάλογο με τους παραδοσιακούς διανοούμενους, για την κατάκτηση της ηγεμονίας (πριν κατακτηθεί η εξουσία). Αυτός ο διάλογος περιελάμβανε ασφαλώς και τους θρησκευτικούς διανοούμενους (τους κατΆ εξοχήν «παραδοσιακούς»)…

Ο μακρά αυτή «προσέγγιση» ολοκληρώθηκε σχετικά πρόσφατα με την ιστορική συζήτηση Χάμπερμας (του τελευταίου εκπροσώπου της Μαρξιστικής Σχολής της Φραγκφούρτης) και του Καρδινάλιου Ράνσιγκερ (σημερινού Πάπα Βεννέδικτου 16ου). ΑπΆ αυτή τη συζήτηση ο μεν Δυτικός Χριστιανισμός βοηθήθηκε να ανακαλύψει ξανά τις Ελληνικές καταβολές του (κατά Ράνσιγκερ), ο δε σύγχρονος Μαρξισμός να ξεπεράσει το δογματισμό του και να γίνει (κατά Χάμπερμας) «ανοικτό σύστημα» (όχι κλειστό δόγμα).

Αυτά όλα βέβαια, ούτε τα πήραν χαμπάρι οι δικοί μας καθυστερημένοι ένθεν κακείθεν…


Αρνητική πείρα: Από την άλλη πλευρά, στις χώρες του «υπαρκτού Σοσιαλισμού η περιθωριοποίηση της θρησκείας επί εβδομήντα και πλέον χρόνια, δεν οδήγησε στην εξάλειψή της, αλλά στη θριαμβευτική επανεμφάνισή της! Έτσι όταν κατέρρευσε ο «υπαρκτός Ολοκληρωτισμός» η Ρωσία έγινε από τις πιο θρησκόληπτες χώρες του σύγχρονου κόσμου – πιο θρησκόληπτη απΆ ότι ήταν πριν το 1917…

Ο αντικληρικαλισμός της Αριστεράς είναι παθολογικό σύμπτωμα της διανοητικής αμηχανίας της, της δογματικής σκλήρυνσής» της και της θεωρητικής κρίσης της.

Όταν δεν έχει πια να πει τίποτε καινούργιο, όταν στερεύει, τότε στρέφεται με μύδρους κατά της θρησκείας. Κι αν μείνει ανεμπόδιστη, σπρώχνει τον κόσμο στην θρησκοληψία.

Όταν δεν μπορούν να δουν τους αληθινούς αντιπάλους τους (που συνήθως βρίσκονται εντός των γραμμών τους), οι «μεταλλαγμένοι» στρέφονται «κατά των παπάδων», συνήθως χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Κι ούτε τους περνάει από το μυαλό, ότι το χριστιανικό Ιερατείο που τόσο μισούν θρέφεται και ξανανιώνει από αυτή τη θυματο-ποίησή του.

Θέλει Αρετήν και Τόλμην…

Συμπέρασμα:
Τα πέντε αυτά πράγματα που ΔΕΝ είναι η Αριστερά και οι Αριστεροί, συμπίπτουν όλα στους σύγχρονους μεταλλαγμένους της «Προόδου».

Αν καθένα απΆ αυτά ακυρώνει την αριστερή προοπτική, όλα μαζί αντιστρέφουν την αριστερή ταυτότητα.


Οι άνθρωποι αυτοί είναι «μεταλλαγμένοι». Απόλυτα ταυτισμένοι με τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης και της αυτοκρατορικής διακυβέρνησης του κόσμου. Της διάλυσης των εθνών, της ισοπέδωσης των κρατών, της αποδόμησης των ιδιαίτερων πολιτισμών, της αποσύνθεσης των εθνικών κοινωνιών.


Και βασικό εργαλείο τους:
το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, και η μετεγγραφή των νέων «παγκοσμιοποιητικών δογμάτων» στις συνειδήσεις των λαών. Όπως έκαναν πρόπερσι εις τα καθΆ ημάς με το σχολικό βιβλίο της Ρεπούση. Όπως έκαναν πρόσφατα, υποστηρίζοντας ότι τον Παρθενώνα τον κατέστρεφαν επί αιώνες οι …«παπάδες» κι όχι ο Μοροζίνη και ο Έλγιν.
Από την Πρώτη και τη Δεύτερη Διεθνή περάσαμε στην Διεθνή του… Τζόρτζ Σόρος (και του Σταίητ Ντηπάρμεντ)
Κι όταν οι κοινωνίες αντιστέκονται σε αυτή την πλύση εγκεφάλου κραυγάζουν ότι υφίστανται «λογοκρισία».


Αν τους εμποδίσεις να επιβάλουν την άποψή τους με το ζόρι, θεωρούν ότι τους «λογοκρίνεις! Κι ας μπορούν ελεύθερα να την προβάλουν και να τη συζητούν…

Ενώ όπου κατέφεραν εκείνοι να επιβάλουν τις απόψεις τους, τίποτε δεν αφήνουν να ακουστεί.

Και γιΆ αυτό χάνουν παντού, χάνουν συνεχώς, και θα χάνουν μέχρι να πάψουν να είναι «μεταλλαγμένοι». Και να γίνουν αληθινοί Αριστεροί.

Διότι «θέλει Αρετήν και Τόλμην» η Αριστερά!
Όπως και η Ελευθερία…


Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες