ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Επισκέπτης
|
 Δημοσιεύθηκε: Κυρ Μάϊ 31, 2009 12:57 am Θέμα δημοσίευσης: ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ "ΕΘΝΙΚΟΎ" ΘΕΑΤΡΟΥ... |
 |
|
|
ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ "ΕΘΝΙΚΟΎ" ΘΕΑΤΡΟΥ...
Αγαπητό ΡΕΣΑΛΤΟ
Είναι ντροπή ένα Ελληνικό Εθνικό Θέατρο να παρουσιάζει ένα ΤΕΤΟΙΟ και πολλά ΤΕΤΟΙΑ έργα για ΟΛΙΓΟΥΣ βιτσιόζους..Όταν ο ΚΥΡΙΟΣ στόχος σ το Καταστατικό του είναι ένα 80% ελληνικά και ξένα ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΑ έργα για ΟΛΟ τον κόσμο και ένα 20% ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ για ολίγους και εκλεκτούς.. Όπως γίνεται στα Εθνικά Θέατρα σε ΟΛΟ τον κόσμο. Όπως γινόταν και στο δικό μας Εθνικό, μέχρι το 1997 που ιδιωτικοποιήθηκε επί Σημίτη..Και από τότε κάθε χρονιά είναι χειρότερη από την προηγούμενη..
Αναρωτιόμαστε όλοι όσοι νιώθουμε αηδιασμένοι,αν υπάρχει έστω και ΕΝΑΣ α ρμόδιος που νιώθει όπως κι εμείς..
30.5.09
================================
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Μαΐου 2009
======================
Θέλω να είμαι ευτυχισμένος!
------------------------------------------------------
«Ο εφιάλτης της ευτυχίας» Εθνικό Θέατρο, Κοτοπούλη
Της ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΤΖΙΡΗ
---------------------------------------
Βρίσκουμε την ευτυχία στη δυστυχία, στο καινούργιο, στην πεζότητα, στη δράση, στη λαγνεία, στη γνώση ή στην άγνοια;
Οι χαρακτήρες της Γιουστίνε ντελ Κόρτε δεν το γνωρίζουν. Είκοσι άνδρες και γυναίκες εμπλεγμένοι σε έναν χορό αποτυχημένων προσδοκιών, δοκιμάζουν μοντέλα αναζήτησης της ευτυχίας, που σε διάφορες γλώσσες και με διάφορους τρόπους λένε «όχι» στην πραγματικότητα, παρά το μότο-έκκληση της βραδιάς: «Μην αιωρείσαι στο Πιθανό, άδραξε με τόλμη το Πραγματικό»...
Φυσικά, το κλου του έργου βρίσκεται στην αποτυχία αυτής της αξίωσης. Ενας κομφερανσιέ (Γιώργος Γλάστρας) με βελούδινη φωνή προσπαθεί να μας πείσει τραγουδιστά στο πιάνο πως «death is not the end - πάμε μαζί!» Μια ξυπόλητη γυναίκα φορτωμένη σακούλες τού σουπερμάρκετ (Θέμις Μπαζάκα), ηδονίζεται με το περιεχόμενό τους, λαχανιάζει, συνέρχεται από τον απελπισμένο καταρρακτώδη μονόλογό της, αποσύρεται στα πίσω καθίσματα της σκηνής. Ενας σκηνοθέτης (Δημήτρης Λιγνάδης) σκυλοβρίζει σε τακτά διαστήματα τους ηθοποιούς του, μια κοπέλα περιγράφει με λαμπερό μάτι το αυτοξεπαρθένεμά της (Ηλέκτρα Νικολούζου), στο στόμα ενός νεαρού κοριτσιού φυτρώνουν λουλούδια, γιατί μικρό το φιλούσε ο πατέρας του (Κόρα Καρβούνη), μια γυναίκα σε κόκκινο κοντό φουστανάκι (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) μιλά με ανέκφραστη κατάνυξη για τον υπέροχο άνδρα τής ζωής της, που δυστυχώς αλλάζει ανά επταετία, επιφέροντας βαθμιαία τη μοναξιά.
Σε ολόσωμη ασημί φόρμα, η Στεφανία Γουλιώτη ορμά με θεαματικές κατακορύφους για να μας εξηγήσει γιατί σιχαίνεται τις πέστροφες. Επιστροφή Μπαζάκα με σακούλες και εθισμό. Σε μια στιγμή νηφαλιότητας εύχεται «ας γινόταν πόλεμος», πριν αρχίσει τον εαυτό της στα χαστούκια. Μια ευτραφής με κόκκινα μαλλιά προβάλλει από το βάθος και μας προτρέπει να ξαναγαπήσουμε τον Θεό, «το επίγειο είναι κάτι προσωρινό» (Ελένη Κοκκίδου). Σε θέση προσοχής, δύο αληθινές γριούλες απευθύνουν ένα άσμα προς τον Πλάστη. Οι συγκινητικές Εφη Παπαθεοδώρου και Τιτίκα Σαριγκούλη γλιτώνουν από τη νεκρή φύση της πρωτοτυπίας.
Πολύχρωμες μπαλαρίνες σε «πάρτι παρθένων», ένας ποδηλάτης με ράστα, εργάτριες σε διάλειμμα τσιγάρου («εμένα μόνο το γαμήσι με χαλαρώνει»), ένας αληθινός Γιαπωνέζος (Χιροχίσα Χατανάκα), κι άλλα κορίτσια, με περίεργα πλην βαρετά βιογραφικά, μοιράζονται τα λοξά επιθεωρησιακά νούμερα με μουσική, χορό, τραγούδι.
Πολλή κουβέντα για την ευτυχία στο πρωτόλειο της Μεξικανογερμανίδας πρώην ηθοποιού. Το θέμα μια απύθμενη χοάνη, όπου μέσα της βουρλίζονται θεωρίες, κοινοτοπίες, σλόγκαν, στιλάτα σιχαμένες μοχθηρίες, αμαζονοειδείς ατάκες για το εφιαλτικά αηδές ανθρώπινο είδος που λέγεται «άνδρας». Μέσα και ο Θεός, η πίστη, η κατάθλιψη, η ψυχοθεραπεία, ο καταναλωτισμός. Οι απελπισμένες της Ντελ Κόρτε καταποντίζονται μεταξύ υστερίας και αιτημάτων αλήθειας.
Εάν το έργο έχει κάποιο μήνυμα, αυτό κονιορτοποιείται ανάμεσα σε βωμολοχίες, θεατρικό αίμα, αδιέξοδες ακρότητες και αλόγιστη φλυαρία, αφήνοντάς μας τη γεύση μιας τηλεοπτικής βραδιάς με άγριο ζάπινγκ. 43 σκηνές απόλυτου συναισθηματικού κιτς, διάτρητες από διαπεραστικά χυδαία χωρία και λεκτική ασωτεία («από το μουνί σου τρέχει κάτι»), όπου οι χαρακτήρες εγκαταλείπονται να κοπανιούνται χωρίς τέλος, εξαπολύοντας τις νευρώσεις τους ο ένας στον άλλο.
Είναι απορίας άξιον πώς αυτό το -στην καλύτερη περίπτωση- προσωπικό προσχέδιο θεατρικού έργου έφτασε μέχρι τη διαπρεπή εθνική σκηνή, σπαταλώντας τη δυναμική ενός ευφυούς σκηνοθέτη (Γιάννης Χουβαρδάς) και το ταλέντο μιας έξοχης ομάδας ηθοποιών. Φεύγουμε χωρίς μεταφυσικό ή υπαρξιακό ρίγος...
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας, Μαρία Μαντή. Κοστούμια: Κάτριν Κρούμπαιν. Υπόλοιποι ρόλοι: Σωκράτης Πατσίκας, Λουκία Μιχαλοπούλου, Ολγα Δαμάνη, Δημήτρης Κουτρουβιδέας κ.ά. *
|
|
