Ο άγριος πόλεμος μεταξύ των «νταβάδων»

[Θύμιος]

Ο άγριος πόλεμος μεταξύ των «νταβάδων»

Το κύτταρο του καπιταλιστικού κόσμου είναι ο ανταγωνισμός: Ένας αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ μερίδων του κεφαλαίου για κέρδος.
Σε περιόδους οξύτατων οικονομικών κρίσεων ο ενδο-καπιταλιστικός αυτός πόλεμος προσλαμβάνει άγριες μορφές. Παλιότερα είχαμε τις παγκόσμιες ανθρωποσφαγές. Σήμερα που κυβερνάνε οι υπερεθνικοί κολοσσοί, οι σφαγές αυτές δεν εκδηλώνονται στις μητροπόλεις του ιμπεριαλισμού, αλλά μεταφέρονται στην περιφέρεια, εναντίον δηλαδή εθνών και λαών.

Μια άλλη μορφή εκδήλωσης είναι ο λυσσώδης πόλεμος στο εσωτερικό του πλανητικού πλέγματος των πολυεθνικών, δηλαδή ένας άγριος, εξοντωτικός πόλεμος μεταξύ των ποικίλων μερίδων του κεφαλαίου.

Για να απλοποιήσουμε ακόμα περισσότερο αυτό το πολυσύνθετο και περίπλοκο «κουβάρι» θα περιοριστούμε, σχηματικά στην Ελλάδα.

Εδώ λοιπόν έχουμε τα διάφορα κέντρα της οικονομικής εξουσίας που σχηματικά τα αποκαλούμε «νταβάδες»: Παλιούς και νέους «νταβάδες».
Αυτοί οι «νταβάδες» ελέγχουν τις μεγάλες εστίες της πολιτικής παραπλάνησης και απάτης (ΜΜΕ) και το πολιτικό οικοδόμημα: Το οποίο πάντα αποτελεί την έκφραση και τον υπηρέτη των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ εξουσίας.

Σημείωση: δεν πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει ότι τα κόμματα αποτελούν την πολιτική έκφραση των συμφερόντων (γενικών και ειδικών), των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.
Δεν πρέπει, επίσης, να μας διαφεύγει, ότι σήμερα αυτά τα κόμματα έχουν χάσει την παλιά σχετική τους αυτονομία και έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς των ειδικών συμφερόντων μερίδων του κεφαλαίου, γεγονός που οδηγεί σε ποικίλες διαπλοκές αντιτιθέμενων συμφερόντων και στο εσωτερικό τους.

Όλη αυτή η λυσσώδης σύγκρουση μεταξύ των κομμάτων που ζούμε σήμερα, η νοσηρή και άνευ πολιτικών αρχών, απόψεων και ήθους αντιπαράθεση, καθώς και η λεκτική βαρβαρότητα των ανοησιών που εκτοξεύουν όλοι εναντίον όλων, όλα αυτά δεν αποτελούν απλώς ένα τελετουργικό σκηνικό απάτης, δηλαδή επικάλυψης της σήψης και της δραματικής απουσίας διαφορετικών πολιτικών.
Αλλά και αντανακλούν όλα αυτά το λυσσώδη πόλεμο μεταξύ των «νταβάδων», αντανακλούν τη μανισμένη και άγρια επιθετική επιδίωξη του κάθε «νταβά» να επιβάλει τα δικά του συμφέροντα και πρωτίστως να επιβάλει το πολιτικό σκηνικό που αυτός θέλει.

Ο άγριος αυτός εσωτερικός πόλεμος γίνεται ανεξέλεγκτος όταν δεν υπάρχουν οι απειλές από το εργατικό και λαϊκό κίνημα και τα υποτιθέμενα «αριστερά» κόμμα έχουν γίνει και αυτά «εξαρτήματα» του καθεστωτικού σκηνικού.

Η οξύτατη κρίση, αυτή που ζούμε σήμερα, δίνει θηριώδη διάσταση σε αυτόν τον εσωτερικό πόλεμο των «νταβάδων».
Η «πίτα» πρέπει να μοιραστεί ξανά μέσα από την καταστροφική οικονομική κρίση, συνακόλουθα πρέπει να μοιραστεί ξανά και η «πίτα» της νταβατζίδικης πολιτικής κυριαρχίας. Ο αγώνας, συνεπώς για το ποιος θα ελέγξει και θα αναδιατάξει το καταρρέων πολιτικό σκηνικό παίρνει τη μορφή του ανοικτού και άγριου πολέμου μεταξύ των «νταβάδων», συνακόλουθα και μεταξύ των πολιτικών εξαρτημάτων τους και φυσικά μεταξύ των δημοσιογραφικών λακέδων τους…
Γράφαμε πριν από ένα χρόνο (ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-30):

«Ο πόλεμος μεταξύ των αντιτιθέμενων συμφερόντων έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που τείνει να γενικευτεί και να γίνει ανεξέλεγκτος: Κάθε πολιτική «μερίδα» του κεφαλαίου βγάζει από το οπλοστάσιό της τα σκάνδαλα που πλήττουν τις «άλλες» ανταγωνιστικές δυνάμεις. Και η κάθε μια, μέσα στο πνιγηρά νοσηρό πολιτικό κλίμα αυτής της αποσύνθεσης, προωθεί τη δική της «πολιτική λύση» αναδιάταξης και αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού.
Τα σκάνδαλα είναι πάγιο, ενδημικό και σήμερα επιδημικό φαινόμενο του κερδοσκοπικού καπιταλιστικού συστήματος, ιδιαίτερα σε περιόδους γεροντικής κατάπτωσης. ΠΑΝΤΑ κουκουλώνονται, εκτός σε περιόδους που ξεσπάει μεταξύ των αντιτιθέμενων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων λυσσώδης πόλεμος.
ΣΗΜΕΡΑ, αυτός ο πόλεμος έχει αρχίσει. Κάθε «στρατός» των μονοπωλίων που συγκρούονται βγάζει τα σκάνδαλα του αντιπάλου. Θα ζήσουμε, λοιπόν νεροποντές σκανδάλων εναντίον όλων: όλοι εναντίον όλων θα εκτοξεύουν μύδρους σκανδάλων. Ο αγώνας δεν θα είναι αγώνας ιδεών και πολιτικών προγραμμάτων (εδώ συμπίπτουν οι απόψεις), αλλά «μονομαχίες» σκανδάλων για το ποια πτέρυγα θα κατορθώσει να επιβάλει τη δική της πολιτική λύση.
ΟΛΟΙ θα μιλούν για «εξυγίανση» και «ανανέωση» της πολιτικής ζωής, για νέο, υγιές πολιτικό τοπίο. Αυτή θα είναι η «καραμέλα» της νέας απάτης…».

Σήμερα, αυτός ο πόλεμος έχει γίνει ανεξέλεγκτος. Όσο θα βαθαίνει η κρίση, όσο θα «φουσκώνει» η κοινωνική οργή και με δεδομένο την αξιοθρήνητη (πολιτική και οργανωτική) κατάσταση του λαϊκού κινήματος, τόσο και πιο οξύτατος και ανοικτός θα γίνεται ο «νταβατζίδικος» πόλεμος και των «στρατών» του: πολιτικών και δημοσιογράφων.

Κάθε «νταβάς», με τον πολιτικό και δημοσιογραφικό του οπλοστάσιο θα αγωνίζεται να επιβάλλει τους σχεδιασμούς του στο αναπαλαιωμένο πολιτικό τοπίο ή τουλάχιστον μεγαλύτερη μερίδα μετοχών του σε αυτό.

Βεβαίως ο στρατηγικός στόχος των «νταβάδων» είναι κοινός: Δηλαδή η αποδόμηση του υπάρχοντος, σάπιου κομματικού τοπίου, η ανακύκλωση των σάπιων αυτών υλικών και η αναπαλαίωση του τοπίου με νέα πολιτικά σχήματα, αναπαλαίωση που θα τη βαπτίσουν ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ «ανανέωση».

Οι μεγάλες συγκρούσεις προκύπτουν στα τακτικά ζητήματα: Στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε αυτό το «νέο» αναπαλαιωμένο τοπίο. Εδώ γίνεται η μεγάλη σφαγή. Στο πώς δηλαδή κάθε μερίδα του κεφαλαίου, μέσα από την κρίση και καταστροφή, θα αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ της και θα ελέγξει μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομικής, αλλά και πολιτικής «πίτας».

Τρεις είναι η «καταλύτες» που ανταποκρίνονται στο γενικό, κοινό στόχο των «νταβάδων»: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ και το νέο κατασκεύασμα (από το πουθενά) οι «Οικολόγοι Πράσινοι».

Αυτοί είναι οι βασικοί διεμβολείς των δύο μεγάλων κυβερνητικών κομμάτων και τα «πιόνια»-καταλύτες για την αναπαλαίωση της απάτης και την πλήρη ισοπέδωση και των υπολειμμάτων της «πολιτικής αυτονομίας» και του εθνικού θεσμού της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Είναι και αυτός ο λόγος που αυτά τα κόμματα και αποκόμματα προβάλλονται από όλους με τόση λυσσώδη προκλητικότητα και αυθάδεια.

Το ΚΚΕ, προς το παρόν, παραμένει μια «χρυσή εφεδρεία»: Ενταγμένο και αυτό είναι μέσα στα παιχνίδια του «νέου» πολιτικού τοπίου. Το ρόλο του τον παίζει καλά και θα φανεί ακόμα πιο καθαρά αύριο με τις ανοικτές, οβιδικές μεταλλάξεις του. Ακολουθεί καθυστερημένα την πορεία των ΚΚ της Ευρώπης: καμία, λοιπόν, αυταπάτη επ’ αυτού…

Οι μεγάλες τριβές και συγκρούσεις επικεντρώνονται στους δύο μεγάλους κυβερνητικούς άξονες του καθεστώτος: Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.
Εδώ η κατάσταση είναι περίπλοκη, ακριβώς γιατί στο εσωτερικό αυτών των κομμάτων δρα και λειτουργεί όλο το φάσμα της διαπλοκής. Εδώ κάθε «νταβάς» έχει οργανωμένες δυνάμεις, με ποικίλες αλληλεξαρτήσεις. Ο πόλεμος, συνεπώς, μεταξύ των «νταβάδων» καταστρέφει τις εσωτερικές ισορροπίες, δημιουργεί συμπαγή εσωτερικά στρατόπεδα και οξύνει θεαματικά και δραματικά τις συγκρούσεις και μεταξύ των δύο κομμάτων και στο εσωτερικό των δύο κομμάτων.

Εδώ γίνεται η «μεγάλη σφαγή». Στο ποιος «νταβάς» θα επιβάλει τις δυνάμεις του, έτσι ώστε μετά τις εσωτερικές ρήξεις και την αποδόμηση αυτών των κομμάτων, αυτές οι δυνάμεις να αποτελέσουν το κέντρο της ανασύστασης.
Και εδώ παίζονται τα μεγάλα παιχνίδια των «νταβάδων» και των ΜΜΕ. Στο ποιος, δηλαδή, θα είναι κυρίαρχος στο αυριανό σκηνικό που θα εκφράζεται με διαφορετικά προσωπεία: «κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά».

Εδώ εντάσσονται οι εσωκομματικές υπονομεύσεις σε κάθε κόμμα.
Εδώ εντάσσεται και η σύγκρουση του Γιωργάκη με το συγκρότημα Λαμπράκη, καθώς και τα ποικίλα «κτυπήματα» εναντίον του Καραμανλή.

Τα δύο αυτά κόμματα πρέπει να «διατηρηθούν» σε πορεία «συγχρονισμένης» κατάρρευσης και όχι επιβολής του ενός ενάντια στο άλλο. Κάθε μονομερής ενδυνάμωση υπονομεύει τα «σχέδια» των «νταβάδων» και το χειρότερο: Οδηγεί τον ελληνικό λαό σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες, ακριβώς γιατί τα κόμματα αυτά έχουν σαπίσει παντελώς και το μόνο που προκαλούν είναι η αηδία και οργή…

Εδώ εντάσσονται, επίσης και οι «σφαγές» μεταξύ των δημοσιογράφων…

Σε αυτή τη βάση πρέπει να θέσουμε και να ερμηνεύσουμε τα σημερινά «παράδοξα» και «παράλογα». Είναι μόνο εξωτερικά «παράδοξα» και «παράλογα». Λογικότατα, όμως, μέσα στη σύγκρουση των ανταγωνιστικών συμφερόντων. Οι όψεις αυτής της σύγκρουσης φαίνονται αντιφατικές και περίπλοκες, αλλά δεν είναι. Υπαγορεύονται από τη σήψη και την κατάρρευση του καθεστώτος και από την εναγώνια, λυσσώδη προσπάθεια των «νταβάδων» να επιβάλλουν τους αχυράνθρωπους και τα «φέουδα» της αρεσκείας τους…

[Παλαίμαχος]

Αυτή η υστερική προβολή των «Οικολόγων Πράσινων» από τα μεγάλα λαρύγγια των «νταβάδων», «τρόμαξε» ακόμα και την «Ελευθεροτυπία». Κινδυνεύει το τέκνο της: Ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλο το «αριστερίστικο» νεφέλωμα που είναι γύρω από αυτόν. Δηλαδή υπονομεύεται μια «βάση» της «Ε» για τα δικά της «κεντροαριστερά» παιχνίδια: Η βάση του εκσυγχρονιστικού» πυρήνα του ΠΑΣΟΚ και οι δορυφορικές «αριστερές» και «αριστερίστικες» δυνάμεις.
Γιατί οι «οικολόγοι» σε βάρος αυτών των δυνάμεων θα αναπτυχθούν και φυσικά ελέγχονται από «κέντρα» πιο ισχυρά της «Ε».
Αυτός ο «φόβος» της εφημερίδας την οδηγεί στο να μην είναι υστερικά μονόπλευρη, όπως οι καναλάρχες «νταβάδες», υπέρ των «οικολόγων».
Αυτός ο «φόβος» είναι που αφήνει περιθώρια να γράφονται και κείμενα σαν το παρακάτω του Γιώργου Σταματόπουλου:


http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=49366

Ποιοι Πράσινοι Οικολόγοι;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Μ'έναν φίλο δικηγόρο από την Πάτρα συνυπογράψαμε κείμενο η κατακλείς του οποίου είναι η παύση της στήριξής μας στο μόρφωμα Οικολόγοι Πράσινοι, αν και, πριν από χρόνια, είχαμε συμμετάσχει ενεργώς στη διαμόρφωσή του.
Και τούτο, διότι τότε κυριαρχούσε ο λόγος του οίκου (γειτονιά-Ελλάδα-Ευρώπη-Οικουμένη), της πολιτικής εκείνης δηλαδή, που επιδιώκει την κοινωνική χειραφέτηση με αρχές άμεσης δημοκρατίας. Ενός οίκου-λόγου που υπερασπίζεται τον τοπικό-περιφερειακό-εθνικό αυτοκαθορισμό, υπό τον όρο της αλληλεγγύης, με σεβασμό στα δικαιώματα των αδυνάτων και των μειονοτήτων (συνοψίζω το κείμενο).
Τότε. Γιατί περνώντας τα χρόνια εκείνο που επικράτησε τελικά ήταν ο ξύλινος πολιτικός λόγος, μακριά από τη δροσιά και τρυφερότητα του κοινοτισμού, της ποίησης (!), της αγάπης (!), της αλληλεγγύης. Χωρούν όλα αυτά σ' έναν πολιτικό φορέα; Βεβαίως και χωρούν όταν τα μέλη του δεν διακρίνονται από οίηση και αλαζονεία, από ιταμές πολιτικές βλέψεις, από ημιμάθεια και φανατισμό. Κυρίως φανατισμό.
Ο κ. Τρεμόπουλος υποστήριξε το δικαίωμα των κατοίκων της ΠΓΔΜ να αυτοπροσδιοριστούν ως Μακεδόνες. Δικαίωμά του. Αλλά ο τρόπος που υπερασπίστηκε τη θέση του είναι που μετράει, χύνοντας χολή εναντίον εκείνων που έχουν διαφορετική άποψη, κατηγορώντας τους ως εθνικοπαράφρονες, υπερπατριώτες και άλλα ιλαρά. Οταν έχεις πειστεί για τις θέσεις σου, δεν υβρίζεις χυδαία τους αντίθετους· προσπαθείς με τον διάλογο να βρεθεί ένας ελάχιστος κοινός τόπος. Μα είναι δυνατόν το μέρος (Σκόπια) να ιδιοποιηθεί το όλον (Μακεδονία); Με βάση το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού ξυπνάμε αύριο ως χώρα και απαιτούμε να ονομαζόμαστε Ευρώπη!
Δεν θα μας πάρουν με τις πέτρες οι λαοί της Ευρώπης; Απλά πράγματα, αυτονόητα σχεδόν. Αλλά ο φανατισμός δεν γνωρίζει τι σημαίνουν αυτές οι κοινές έννοιες, υποκρύπτει ημιμάθεια, μίσος και υστεροβουλία.
Μόνο μέλημα του κ. Τρεμόπουλου (και πολλών άλλων, όχι όλων, ευτυχώς) φαίνεται να είναι η κατάληψη θώκου εξουσίας και ας χρειαστεί να συνεργαστούν οι Οικολόγοι Πράσινοι με καθεστωτικά κόμματα. Δικαίωμά του κι αυτό, ας πάψει όμως να μιλάει για πολιτική οικολογία, άμεση δημοκρατία, αντικαπιταλιστική πολιτική· όλα αυτά δεν συμπλέουν με την παντί τρόπω άσκηση εξουσίας στο καθεστωτικό πλαίσιο.
Ιδια η θέση τους (υπέρ) και στο σχέδιο Ανάν. Επαναλαμβάνω: δικαίωμά τους, αλλά ο τρόπος που υπερασπίζονται αυτό το δικαίωμα απωθεί τους εχέφρονες, δηλώνει μίσος, φανατισμό, άρα απαξίωση και υποτίμηση-υποβάθμιση του πολιτικού λόγου, πόσο μάλλον αυτού του οίκου-λόγου.
Δεν ξεχνώ επίσης ότι το μανιφέστο των Γερμανών Πράσινων είναι στηριγμένο σε κείμενα «διανοητών» του Χίτλερ, στους οικοφασίστες. (Αλλά αυτό έπρεπε να το γνωρίζω πριν από πολλά χρόνια...). Μαθαίνω επίσης ότι στη μηνιαία εφημερίδα που εκδίδουν οι Οικολόγοι Πράσινοι («Πράσινη Πολιτική») ο βασικός διαφημιζόμενος (άρα και βασικός χορηγός της είναι η MARFIN. Εάν είναι δυνατόν! Πώς είναι δυνατόν να διακηρύσσεις ότι θέλεις να αλλάξεις το κατεστημένο όταν τρέφεσαι από αυτό; Αυτό δεικνύει σκληρή ιδιοτέλεια, κυνισμό πολιτικό, υποδηλοί ότι μπορείς να προδώσεις αξίες ή να πατήσεις επί πτωμάτων προκειμένου να επιτύχεις τους (θλιβερούς) στόχους σου.
Δεν είναι τίποτε άλλο οι Οικολόγοι Πράσινοι παρά ένα φερέφωνο του γερμανόπνευστου ευρωκεντρισμού, άκρατου ήγουν και άκριτου ευρωπαϊσμού, τύπου Γιόσκα Φίσερ και Κον Μπεντίτ. Καμία αμφισβήτηση, ουδείς αντιεξουσιαστικός λόγος, καμία αύρα κοινοτισμού, έστω ομοσπονδιακής χειραφέτησης.
Ο κόσμος δεν γνωρίζει τι θα ψηφίσει. Απογοητευμένος από την ολιγότητα και ανία των γνωστών κομμάτων, καταφεύγει -νομίζει- σε κάτι αμόλυντο, τουλάχιστον. Πού να 'ξερε ποια ήταν η θέση της γραμματείας τους στους βομβαρδισμούς στη Γάζα ή στον Δεκέμβρη των νέων... Γράφοντας το κείμενο μαθαίνω ότι κι άλλη υποψήφια στην Πρέβεζα απέσυρε την υποψηφιότητά της, νιώθοντας -όπως λέει- ντροπή και οργή για τα δελτία Τύπου της γραμματείας περί το μείζον έγκλημα των Ισραηλινών και των ίσων αποστάσεων στην εξέγερση του Δεκέμβρη.
Αυτή όμως η ξύλινη γλώσσα του κ. Τρεμόπουλου... Ανατριχιάζεις όταν τον ακούς: Τι κρύβει μέσα του αυτός ο άνθρωπος...


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Με το Μάνο, αυτόν τον κυνικό απολογητή του νεοφιλελευθερισμού και το …κόμμα του δεν έχουμε ασχοληθεί.
Ο ελληνικός λαός γνωρίζει το τι εστί Μάνος, Κοντογιαννόπουλος και ΣΙΑ.
Απλώς να θυμίσουμε ότι ο Μάνος ήταν από τους πρωτοπόρους ΙΔΕΟΛΟΓΟΥΣ υποστηρικτές και υμνητές της λαθρομετανάστευσης και της εισαγωγής ξένων. Την εισαγωγή ξένων την χαρακτήριζε «ευλογία», γιατί «οι ξένοι δουλεύουν με το 1/3 του μισθού του Έλληνα, δεν έχουν δικαιώματα, δεν κάνουν απεργίες» κλ.π.
Επιστρατεύθηκαν ΤΩΡΑ από τους «νταβάδες» και αυτά τα «ρετάλια» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, απλώς για να συμβάλλουν στους γενικότερους σχεδιασμούς, έστω και παραπλανώντας ένα ελάχιστο ποσοστό αφελών…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ το παρακάτω από το «Κλασσικοπερίπτωση»


http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/05/blog-post_1682.html


Η "ΔΡΑΣΗ" ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΑΝΕΛΑΒΕ ΗΔΗ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Ο ηθοποιός της "ποιοτικής" σαπουνοειδούς τηλεόρασης και υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ...δραστήριο κόμμα των γερόντων πολιτικών "υαλοκαθαριστήρων", Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα "Πρώτο θέμα" της 17/5/09, μεταξύ άλλων υπακτικώς ...δραστηρίων πολιτικών συνταγών,έλεγε:

"Θεωρώ αδιανόητο να υπάρχει άρθρο στο Σύνταγμα που να ορίζει ως επίσημη θρησκεία την ορθόδοξη.
Δεν μπορεί στα δικαστήρια πίσω από την έδρα να είναι η εικόνα του Ιησού Χριστού.
Θεωρώ ότι η πίστη είναι υπόθεση των ανθρώπων κι όχι των κρατών. Αναγνωρίζω την προσφορά της Εκκλησίας, αλλά δεν είμαστε στο 1821!
Είναι αδιανόητο ότι ακυρώθηκε το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Που ζούμε;
Πρέπει να σου πώ ότι στο "Power of ten", που παρουσίαζα στο MEGA, διαπίστωσα μέσα από τις έρευνες που κάναμε ότι η ελληνική κοινωνία είναι βαθύτατα συντηρητική."

Φυσικά ο κ. Μάνος θα μείνει τραγικά μόνος και παρατημένος στη γωνία της πολιτικής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας μαζί με τους άλλους φορείς των "ιών" της "Νέας Τάξης πραγμάτων".

Όσα κείμενα της αμερικανικής προπαγάνδας και αν συνυπογράψει με τους φίλους του οικολόγους -πράσινους και όλους τους άλλους δήθεν πολιτικούς του αντιπάλους( βλέπε:http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/05/blog-post_7082.html),το μόνο που θα πετύχει είναι το ξεσκέπασμα της παγκόσμιας συνωμοσίας της "Νέας Εποχής" και την αποκάλυψη του αληθινού προσώπου των ντόπιων ...αντιπροσώπων της τόσο στους κομματικούς καταυλισμούς όσο και στους δημοσιογραφικούς-εκδοτικούς οργανισμούς.

Η εικόνα του ρεαλιστή και" ειλικρινούς" πολιτικού που για το "καλό της πατρίδας", δεν θα δίσταζε να στείλει στην ανεργία και την οικονομική εξαθλίωση τον μισό πληθυσμό των Ελλήνων,έχει ξεθωριάσει απο τότε που σαν υπουργός του Μητσοτάκη, πούλαγε για φραγκοδίφραγκα την ελληνική τσιμεντοβιομηχανία στον σημαντικώτερο ξένο ανταγωνιστή της, ό οποίος μετά προς δόξαν της λατρείας του νεο-φιλελεύθερου ανταγωνισμού και της ...αυτορύθμισης των αγορών,κατέστη μονοπώλιο και απο "γωνιακό μαγαζί" την έκανε "επαρχιακό μπακάλικο".

Ο ηθοποιός των συγκλονιστικών σαπουνόπερων, δεν θα είχε φαίνεται γεννηθεί όταν ο έτερος "Καππαδόκης" της "Δράσης" ήταν υπουργός παιδείας και επομένως είναι δικαιολογημένος να μην γνωρίζει ότι επι υπουργίας του είχε δολοφονηθεί ο καθηγητής Τεμπονέρας απο "αγανακτισμένους" πολίτες.Σίγουρα όμως θα ήταν σε ηλικία που ο εγκέφαλος καταγράφει στην μνήμη γεγονότα και εικόνες,όταν και οι δύο θέλησαν να παράσχουν την ...πολύτιμη βοήθεια τους ως ανεξάρτητοι συνεργαζόμενοι του εκσυγχρονισμένου ΠΑΣΟΚ.

Αντιλαμβάνομαι ότι ο προαναφερθείς ηθοποιός και νυν υποψήφιος ευρωβουλευτής, θέλει να δείξει στα νεο-εποχίτικα αφεντικά του ότι είναι ...δραστήριος εργάτης των εντολών τους,όμως εκθέτει τον εαυτό του δείχνοντας αφ΄ενός την ασχετοσύνη του για τις συνθήκες εκείνες που επιβάλλουν ή επιτρέπουν μια συνταγματική αναθεώρηση και την φασίζουσα αντίληψη "γράφω στα παλιά μου παπούτσια την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων χριστιανών ορθοδόξων".

"Καλή" η ...προσπάθειά σου αγαπητέ Μαρκουλάκη, αλλά όσο ο Έλληνας ψηφοφόρος έχει σώας τας φρένας του, ούτε ευρωβουλευτής, ούτε "υπουργός των ταυτοτήτων και των ομοφυλοφιλικών συμφώνων συμβίωσης" θα γίνεις.