Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Από τη Σταύρωση στην Αναζήτηση

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 15, 2009 8:51 am    Θέμα δημοσίευσης: Από τη Σταύρωση στην Αναζήτηση Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Από τη Σταύρωση στην Αναζήτηση
Γράφει η Ρόζα Βιδάλη (Πρόεδρος ΠΑΣΥΠ-ΔΕΗ)

Στην σημερινή εποχή όλοι μας ζούμε την γιγάντωση των μορφών της Νέας Τάξης πραγμάτων. Σύγχρονοι Γραμματείς και Φαρισαίοι μας επιβάλλουν χωρίς να μας ρωτήσουν την παγκοσμιοποίηση και μας μιλούν για κράτη χωρίς σύνορα, χωρίς θρησκείες!!!

Μας τάζουν έναν καλύτερο κόσμο, μας υπόσχονται οι σοφοί και πολύξεροι της εποχής μια τέλεια κοινωνία χωρίς προβλήματα.
Η υλιστική κοινωνία μας κρύβει έντεχνα τις αρρώστιες που γεννιούνται καθημερινά ανάμεσά μας και η χειρότερη όλων είναι η μοναξιά του σημερινού ανθρώπου.

Η απογύμνωση του από κάθε συναίσθημα για τους γύρω του.

Η έλλειψη χρόνου, η ανασφάλεια των νέων, η καταστροφή της φύσης, η διάλυση της οικογένειας, η πτώση των ηθικών αξιών, η ανεργία, είναι λίγα από τα πολλά κακάσχημα αποτελέσματα της σύγχρονης κοινωνίας που ζει ο σημερινός άνθρωπος.

Η Νέα Τάξη πραγμάτων και οι εκπρόσωποί της ανά τον κόσμο φορούν μάσκες και παίρνουν τίτλους και θέσεις στην ιεραρχίας της πολιτικοοικονομικής ζωής ενός τόπου και κυκλοφορώντας ανάμεσά μας , μας ξεγελούν με ψεύτικα χαμόγελα και υποσχέσεις.
Είναι ανδρείκελα που θέλουν να μας κάνουν αφαίμαξη και να μετατρέψουν κάθε αγαθό και κάθε προσωπική μας στιγμή σε εμπορική συναλλαγή προς αύξηση του προσωπικού τους Τραπεζικού λογαριασμού.
Όμως στον παγκόσμιο χάρτη υπάρχει σαν μια μικρή κουκκίδα ένα ευλογημένο κράτος που ακόμα έχει δυνάμεις και κρατά γερά τις παραδόσεις και τα χρηστά ήθη και έθιμα!!!
Υπάρχει η ΕΛΛΑΔΑ!
Υπάρχουν οι απόγονοι εκείνων που φώτισαν και έστειλαν τον πολιτισμό,τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες σε όλο τον κόσμο!!!
Μια Ελλάδα που κρατά σθεναρά σ΄αυτόν τον έντονο πόλεμο που της γίνεται, μια Ελλάδα που δεν θέλει να θυσιάσει την ιστορία της και τους νέους της σ΄ένα σκοτεινό μέλλον.

Θέλουν δε θέλουν εμείς οι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Κολοκοτρώνη δεν έχουμε αλλοιωθεί γιατί μας δένει κάτι πολύ δυνατό.

Η πίστη μας!!!
Αυτές τις μέρες σ΄αυτό το παγκόσμιο μωσαϊκό, σ΄αυτόν τον γιγάντιο Πύργο της Βαβέλ που χτίστηκε από ναρκισσιστές πολύξερους τεχνοκράτες η Εκκλησία της Ελλάδος προετοιμάζεται για την μεγαλύτερη χαρά της Χριστιανοσύνης.
ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.
Την νίκη του Θεανθρώπου στον θάνατο στέλνοντας σ΄όλη την οικουμένη την δύναμη της αγάπης, την λύτρωση του ανθρώπου από το μίσος, την αγωνία, τους φόβους του.
Όλοι ξέρουμε ότι οι άνθρωποι που οδήγησαν τον Ιησού στον μαρτυρικό Σταυρό δεν διέφεραν από τους σημερινούς, Φαρισαίους.

Αυτούς που καθημερινά βγαίνουν στα παράθυρα της τηλεόρασης και κουνώντας τα χέρια και τινάζοντας τους ιμάντες τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι οι σωτήρες μας και πρέπει να τους πιστέψουμε και να τους ακολουθήσουμε.
Χριστέ μου πόσες φορές δικάζεσαι και σταυρώνεσαι καθημερινά απ΄όλους μας ;
Αυτό όμως πρέπει κάπου να σταματήσει.


Η υπακοή και η δουλοπρέπεια στην Νέα Τάξη πραγμάτων πρέπει ν΄απαξιωθεί.
Αυτές τις μέρες η καθεμία και ο καθένας από εμάς που κουβαλάει τον δικό του σταυρό μαρτυρίας ν΄ακολουθήσει την συνείδησή του και να γιγαντώσει το ανάστημά του.

Η καθεμία και ο καθένας από εμάς να πνίξει τον Πόντιο Πιλάτο που έχει μέσα του.
Το φετινό Πάσχα να σκύψουμε με αγάπη στον διπλανό μας και να μιλήσουμε για τα δικά του προβλήματα, να μοιραστούμε την λύπη και την χαρά του.
Να κρατήσουμε στην αγκαλιά τα παιδιά μας και τα παιδιά του γείτονα.
Να συμπαρασταθούμε στον άρρωστο και τον πονεμένο.

Να επισκεφθούμε την Εκκλησία και να προσευχηθούμε με ευλάβεια και κατάνυξη και όχι για να κάνουμε δημόσιες σχέσεις.
Να κάνουμε κάτι, οτιδήποτε που θ΄αλαφρώσει την ψυχή μας και θα μας κάνει να ξεχωρίσουμε από το πλήθος και την μάζα.
Να πούμε ΟΧΙ στον Γολγοθά του μαρτυρίου που μας οδηγούν έξυπνα.
¶λλωστε αυτόν τον Γολγοθά τον ανέβηκε ο Ιησούς για εμάς και δεν υπάρχει λόγος να τον ξανανεβούμε.
Μέσα από την θυσία, την συγχώρεση, την Σταύρωση και την Ανάσταση ο Κύριός μας, μας έκανε δυνατούς.
Η Θυσία του Θεανθρώπου μας χάρισε την απόλυτη δύναμη!!!
Θα την χαρίσουμε σ΄αυτούς που μας θεωρούν μάζα, πλήθος και δεδομένους;
Προσδοκώντας στην ανάσταση όλων των ανθρώπων…
Κ Α Λ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Επιστροφή στην κορυφή
ΔΑΦΝΗ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 15, 2009 9:28 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ-ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;
ΑΠΟ ΤΟ http://makrigiannisvoice.blogspot.com/

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Τι τελείται τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας;
Οι τέσσερις πρώτες ημέρες
μας προετοιμάζουν πνευματικάγια το θείο δράμα
και οι Ακολουθίες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου».

Η συνέχεια ΕΔΩ:
http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/04/blog-post_5629.html


Επιστροφή στην κορυφή
Δημήτρης Νατσιός
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Απρ 15, 2009 11:55 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

περιμένοντας και την ανάσταση της πατρίδας


Πασχαλιά, Λαμπρή έρχεται. «Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού». Χαρά μεγάλη για το Γένος μας. Πάντα αυτή την ημέρα «ην εποίησεν ο Κύριος» αγαλλιασώμεθα. Ο Κύριος ανασταίνεται, «θανάτω θάνατον πατήσας», άμποτες και ο λαός μας, η πατρίδα μας να αναστηθεί. Και πρώτα - πρώτα να αναστηθεί η Παιδεία μας, να διασκορπιστεί η λέρα, η δήθεν προοδευτική, που μας καταπλακώνει. Να δώσει ο Κύριος, να μπουν πάλι στα σχολειά μας, τα γράμματα που διαβάζουνε οι αγράμματοι κι αγιάζουνε. Σιχαθήκαμε τα άθεα γράμματα. Μαύρισε η ψυχή μας με τις αθλιότητες που, λάθρα, εισχώρησαν στο σχολείο.
«Εσχάτη ώρα εστί», οφείλουμε να μιλήσουμε, να ενεργήσουμε, δεν μπορεί η Παιδεία μας να παραμένει μέσα σε τάφο. Η ταφόπλακα της δήθεν προόδου πρέπει να συντριβεί, τα άθεα γράμματα μαράζωσαν το ολόδροσο δέντρο της φυλής μας. Παραθέτω αμέσως ένα λόγο αγιασμένο, αναστάσιμο. Είναι του «Παπουλάκου». Έτσι ονόμαζε ο λαός μας, πριν από 150 τόσα χρόνια, τον μοναχό Χριστόφορο Παναγιωτόπουλο.
Ο Παπουλάκος, αγράμματος μοναχός, πολέμησε στην εποχή του, αυτό που και σήμερα βιώνουμε. Την εξαθλίωση της πολιτικής, την ηθική κατάρρευση, την αποκοπή μας από την παράδοση και τα ορθόδοξα νάματα, την εκφράγκευση του λαού. Καυτηρίασε με σφοδρότητα τους φορείς αυτής της εθνικής έκπτωσης, είτε ανήκαν στην πολιτική είτε στον ανώτερο κλήρο. Έδινε παράδειγμα με την ίδια του τη ζωή, αρδευόταν από την αλήθεια του Σαρκωθέντος, Σταυρωθέντος και Αναστάντος Θεού. Όπως ήταν φυσικό πολεμήθηκε με λύσσα από τους πολιτικάντηδες της εποχής του, τους φραγκολεβαντίνους που τότε και σήμερα διαλύουν την πατρίδα μας.
Έζησε τα τελευταία χρόνια της αγίας ζωής του εγκάθειρκτος, στη μονή της Παναχράντου της ¶νδρου και μάλιστα με απόφαση της Ιεράς Συνόδου. Ο λαός όμως μετέβαλλε την φυλακή του σε πανελλήνιο προσκύνημα. Και ο ταπεινός μοναχός δίδασκε τους αποίμαντους μέχρι που εκοιμήθη εν Κυρίω στις 18 Ιανουαρίου του 1861. Αποσπώ από τα λόγια του ένα διαμάντι, που αναφέρεται στη διαβρωτική διείσδυση του αφελληνισμού και της αθεΐας μέσα στο σχολείο. «Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.

Είναι ντροπή μας ένα Γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που πορπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτεί πως δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε κι ότι δεν ξέρουμε μεις να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από το Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντάδων, πούναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί και κείνα που σεβάστηκεν ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πατάνε και πάνε να τα ξεριζώσουνε. Αφανίζουνε μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλόγερους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλάνε γι’ ασήμι που θα στολίσει βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσα της». (σ.σ. Τα νιτερέσα, το συμφέρον της πολιτείας, είναι να αρπάξει ό,τι έμεινε από την περιουσία της Εκκλησίας, και να το μετατρέψει σε βίλες και κότερα για τα παράσιτά της).

«Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας»; (Παρένθεση. Στη σελ. 75 του τετραδίου εργασιών της Ν.Ε. Γλώσσας Α΄ Γυμνασίου, για το Πάσχα, περιέχεται ένα κείμενο του Καζαντζάκη, με τίτλο «Μ. Παρασκευή», όπου παραλληλίζεται ο Χριστός με τον ¶δωνη – τον αρχαίο βέβαια και όχι με το νούμερο της εποχής μας. Στα Θρησκευτικά της Β΄ Λυκείου, στη σελ. 323, στο λήμμα «Μαγεία», διαβάζουμε: «Η τέχνη για την πραγματοποίηση επιθυμητών αποτελεσμάτων μέσω της χρήσης νόμων της φύσης…». Αφού είναι «τέχνη» η μαγεία τότε, γιατί να μην επιδοθούν τα 17χρονα παιδιά στην άσκησή της; Πώς, λοιπόν, να μην μπουν τα άθεα γράμματα στα σχολειά μας, όταν, δημοσιεύτηκε και ποτέ δεν διαψεύστηκε στην εφ. «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» - 1 Μαρ. 2009- ότι, κατά ομολογία τους, τέσσερα μέλη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου είναι μασόνοι; «Παιδαγωγικό» Ινστιτούτο που είναι υπεύθυνο για τα βιβλία και τα προγράμματα όλης της εκπαίδευσης).
Συνεχίζω. «Κι αν ακόμα συναχθούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στιφτούνε σαν το λεμόνι δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν’ αξίζει μια γραμμή απ’ τα βαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μια λέξη που να μοιάζει με μια του θεοτικού αυτού βιβλίου. Γιατί καθετί εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουμε τα παιδιά μας απ’ τα άγια συναξάρια το πώς ζήσανε οι άγιοι της Χριστιανοσύνης και το πώς μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουμε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουν την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά- σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πως η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ’ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου, τ’ άθεα γράμματα.

Μας μιλάνε για τους αρχαίους, κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας, σας λέω πως κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παληκαριά, σε μεγαλείο και σε δόξα τον ¶γιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μιαν πατρίδα, ο ¶γιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού κι όχι για μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο. Διώξτε τ’ άθεα γράμματα. Μάθετε στα παιδιά σας τα αγιωτικά γράμματα για να δει ο τόπος την αληθινή προκοπή και να χαρεί τη λευτεριά του…, διαφορετικά μαύρες μέρες θα ξημερώσουνε και…συμφορές» (Κ. Μπαστιά, «ο Παπουλάκος»).

«Τι να πούμε εμείς γι’ αυτά τα λόγια; Πώς να μην σκύψουμε ευλαβικά το κεφάλι, μπροστά στους απροσκύνητους ηγέτες της ελληνορθοδοξίας, που ύψωσαν το ανάστημά τους ενάντια στην φράγκικη εισβολή και την άθεη παιδεία»;

Σήμερα «τ’ άθεα γράμματα» έχουν κατακυριεύσει τα σχολεία, γιατί έχουν πιάσει τα πόστα όλα οι πνευματικοί σαλταδόροι. Αν δεν καθαρίσει η Ελλάδα από την πνευματική πανούκλα της αθεΐας των εκκλησιομάχων, θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Μιαν ανάσταση αποζητούμε και για την Παιδεία μας. Μαζί με την Ανάσταση του Χριστού, να γιορτάσουμε και την εκ νεκρών έγερσιν και της πατρίδας μας.

δάσκαλος-Κιλκίς
Επιστροφή στην κορυφή
Κλασσικοπερίπτωσις
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 16, 2009 8:47 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://klasikoperiptosi.blogspot.com/2009/04/blog-post_3723.html


Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΡΑΜΑ;


Για κάποιους η Ανάσταση είναι ένα ωραίο παραμύθι που αποκοιμίζει συνειδήσεις,για κάποιους άλλους είναι ένας ωραίος συμβολισμός με πνευματικές προεκτάσεις οι οποίες κάτω απο ειδικές πολιτικές επεξεργασίες είναι δυνατόν να "αποδώσουν" στον αέναο αγώνα για δίκιο και ισότητα.Τέλος για εκείνους που έχουν συνδέσει οντολογικά και υπαρξιακά το "είναι" τους με την Ανάσταση ως γεγονός,ουσία ζωής και προσδοκία ,Αυτή είναι η αληθινή αιτία της πίστης τους στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ,γιατί όπως λέει και ο Σέρβος ¶γιος των ημερών μας Ιουστίνος Πόποβιτς :"...Μέχρι τήν ανάσταση του Σωτήρος ό θάνατος ήταν ή δεύτερη φύση του άνθρωπου, ζωή ή πρώτη, ό δέ θάνατος ή δεύτερη. Ό άνθρωπος είχε συνηθίσει στό θάνατο, όπως σέ κάτι φυσικό. ¶λλά μέ τήν ανάσταση του ό Κύριος τά πάντα άλλαξε: Ή αθανασία έγινε ή δεύτερη φύση του άνθρωπου, έγινε φυσική στόν άνθρωπο, ό δέ θάνατος αφύσικος. "Οπως μέχρι τήν ανάσταση του Χριστού ήταν φυσικό οι άνθρωποι νά είναι θνητοί, έτσι μετά τήν ανάσταση του Χριστού έγινε φυσικό οί άνθρωποι νά είναι αθάνατοι. Διά τής αμαρτίας ό άνθρωπος, κατέστη θνητός καί προσωρινός, διά τής αναστάσεως του Θεανθρώπου αυτός καθίσταται άθάνατος καί αιώνιος. Σ' αυτό έγκειται ή ισχύς, σ' αυτό ή δύναμη, σ' αυτό ή παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Δίχως αυτήν ό Χριστιανισμός δεν θά υπήρχε. Μεταξύ των θαυμάτων αυτό είναι τό μεγαλύτερο. Όλα τά άλλα θαύματα άρύονται έξ αυτού καί ανάγονται σ' αυτό. Έξ αυτού πηγάζουν καί ή πίστη καί ή αγάπη καί ή ελπίδα καί ή προσευχή καί ή φιλοθεΐα καί ή φιλαδελφία.".
Όλα λοιπόν στην ψυχή και το νου ενός πιστού που δίνει τον καθημερινό αγώνα μετασχηματίζονται και με την πνευματική του πορεία ,αν είναι επιτυχής ,αναγεννώνται και μεταμορφώνονται και σε πολιτική στάση μονοδιάστατη - απόλυτη .Μονοδιάστατη ως προς το σκοπό που είναι η αθανασία ,η οποία έρχεται όχι ως αποτέλεσμα μιας ιδιοτελούς εγωκεντρικής και απομονωμένης πορείας ,αλλά της κατα χάριν Θέωσης η οποία πραγματοποιείται με τον μοναχικό αγώνα ενάντια σε κάθε τι που οδηγεί στην απομόνωση απο τον διπλανό και τέτοια είναι τα στοιχεία της αδικίας ,του μίσους ,της βίας ,της αρπαγής ,της διαφθοράς ,της εκμετάλευσης και χίλια ακόμα στερητικά της αγάπης του αδελφού .Αυτή λοιπόν η πολιτική στάση είναι και απόλυτη αφού δεν αποδέχεται κανενός είδους χλιαρό και μέτριο ιδεολογικό υποκατάστατο της προσωπικής και συλλογικής σωτηρίας.Είναι απόλυτος ο πιστός που οραματίζεται μια εν Χριστώ πολιτεία και δεν αρκείται στις ποσοτικές παρεμβάσεις οιασδήποτε κοσμοθεωρίας.Ο χριστιανός που σήμερα θεωρείται απο τους νεο-εποχίτες ο αναρχικός της νέας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας , θα αγωνιστεί και θα θυσιαστεί για τον διπλανό του όπως τον δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός λέγοντας πολλά "όχι" στον εαυτό του και άλλα τόσα "όχι¨σε όσους θέλουν τον άνθρωπο υποταγμένο και τυφλό,φακελωμένο και δούλο της "Νέας εποχής".
Δεν είναι η "επαναστατικότητα" του Βαραββά που θα ξεκολλήσει τον κόσμο απο τη λάσπη, αλλά το φως της Ανάστασης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Επιστροφή στην κορυφή
Κλεοξάνθη
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Απρ 16, 2009 4:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου


Από το βιβλίο του π. Αλέξανδρου Σμέμαν
«Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος», Εκδόσεις «Εν πλώ», σ. 55-62. Η εβδομάδα του Σταυρού.

Στα μέσα της Μ. Τεσσαρακοστής, στο τέλος της τρίτης εβδομάδας των νηστειών, ο Σταυρός μεταφέρεται στο κέντρο κάθε ναού. Οι πιστοί προσερχόμαστε για να τον προσκυνήσουμε, κι έτσι ξεκινάμε να προσεγγίσουμε το πιο σημαντικό και μυστικό θέμα της πίστης μας - το θέμα της σταύρωσης, του πάθους και του θανάτου.
Γιατί είναι θέμα μυστικό; Δεν βρίσκεται ο πόνος στο απόλυτο κέντρο της ζωής; Δεν έχουμε όλοι μας συχνά προσωπική αντίληψη περί αυτού; Ναι, αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Όμως εδώ το ερώτημα δεν αφορά εμάς αλλά το Χριστό.
Δεν αποδεχόμαστε το Χριστό ως Θεό; Δεν είναι επίσης γεγονός ότι από το Θεό, από την πίστη, προσδοκούμε παρηγοριά ( αν όχι ολοκληρωτική εκμηδένιση των συμφορών μας); Δεν είναι αλήθεια ότι τόσο οι πιστοί όσο και οι επικριτές της πίστης συμφωνούν, κατά περίεργο τρόπο, ότι η θρησκεία σημαίνει πάνω απΆ όλα βοήθεια, παρηγοριά, βάλσαμο, καθώς λένε, στη ψυχή; Κι όμως, στο τέλος της τρίτης εβδομάδας της Μ. Τεσσαρακοστής, έχουμε μπροστά μας το Σταυρό. Και τη Μεγάλη Παρασκευή ο Σταυρός ξαναεμφανίζεται, κι ακούμε πάλι τα ίδια λόγια: ο Χριστός «ήρξατο λυπείσθαι και αδημονείν» (Ματθ. 26,37). Αντί να συνδράμει τους μουδιασμένους απΆ τη θλίψη και την απόγνωση μαθητές Του, ζητά Εκείνος βοήθεια απΆ αυτούς: «μείνατε ώδε και γρηγορείτε μετΆ εμού» (Ματθ. 26,38. Στη συνέχεια υφίσταται εκείνο το μοναχικό μαρτύριο: το φραγγέλωμα, τους χλευασμούς, τα ραπίσματα, τους εμπτυσμούς, τα καρφιά στα χέρια και τα πόδια και, το χερότερο απΆ όλα, την εγκατάλειψη. Όλοι Τον εγκαταλείπουν, όλοι το σκάνε. Είναι σαν να κρύφτηκε ολόκληρος ο ουρανός, αφού «περί την ενάτην ώραν ανεβόησεν ο Ιησούς φωνή μεγάλη λέγων·…Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46).
Αν επιχειρήσουμε να εξετάσουμε το ζήτημα με ειλικρίνεια, αν το παρατηρήσουμε προσεκτικά, τότε θα διαπιστώσουμε πως εδώ κάτι αλλόκοτο συμβαίνει με την ίδια τη θρησκεία. Μοιάζει να μη μας είναι τίποτα γνώριμο - δεν υπάρχει βοήθεια, δεν υπάρχει υποστήριξη, δεν υπάρχει «ασφαλιστική δικλίδα».
«¶ναψε ένα κερί κάνε ένα σαρανταλείτουργο ή ένα μνημόσυνο κι όλα στη ζωή θα πάνε καλά· ο Θεός θα σπεύσει σε βοήθεια, είτε εδώ στη γή είτε στην αντίπερα όχθη, έπειτα από έναν απαίσιο και μυστήριο θάνατο». Αυτή η εξαπλουστευτική αντίληψη για την πίστη δεν είναι που κυριαρχεί μεταξύ των πιστών; Δεν ήταν οι θεραπείες, ή κάθε είδους βοήθεια και η αναζήτηση χρήσιμων και πρακτικών διδαγμάτων που έκαναν τους πιστούς, από τα χρόνια ήδη του Χριστού, να Τον ακολουθούν κατά πλήθη; Αξίζει να προσέξουμε μέσα από τις ευαγγελικές περικοπές πως μειώνεται σταδιακά το πλήθος. Τον εγκαταλείπει εκείνος ο πλούσιος νέος που πιστεύει πως έχει τηρήσει κάθε εντολή της θρησκείας, αλλά που τελικά αδυνατεί να εφαρμόσει τα λόγια του Χριστού: «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. 19, 21). Τον εγκαταλείπει ο μαθητής εκείνος που τη νύκτα του Μυστικού Δείπνου της αγάπης φεύγει για να Τον προδώσει. Και στο τέλος Τον εγκαταλείπουν όλοι και διασκορπίζονται.
Στη ζωή μας τα πράγματα ακολουθούν ακριβώς αντίστροφη φορά: ξεκινούμε μόνοι, μέσα στην αφάνεια, και κατόπιν έρχεται η αναγνώριση, η επιβράβευση και το πλήθος εκείνων που μας επιδοκιμάζουν. Στο Ευαγγέλιο ωστόσο, όταν έρχεται το τέλος, ο Χριστός παραμένει μόνος στο Σταυρό. Κι ακόμα, προβλέποντας όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, λέει: «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν» (Ιωαν. 15,20), «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιωαν. 16, 33).
Η αποστολή με την οποία μας επιφορτίζει, η αξίωση που έχει από μας, είναι μόνο μία: να σηκώσουμε και να κουβαλήσουμε το σταυρό μας - και να γνωρίζουμε ήδη τι συνεπάγεται αυτός ο σταυρός…
Πράγματι, κάτι αλλόκοτο συμβαίνει εδώ με τη θρησκεία. Αντί βοηθείας μας δίνεται σταυρός, αντί υπόσχεσης ανέσεων και ευζωίας ακούμε τη βεβαιότητα: «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν». Και όταν βλέπουμε μέσα στο Ευαγγέλιο τους Φαρισσαίους να χλευάζουν τον Εσταυρωμένο - «άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι· ει βασιλεύς Ισραήλ εστι, καταβάτω νυν από του σταυρού και πιστεύσομεν επΆ αυτώ» (Ματθ. 27,42) - αμέσως μας έρχονται στο νου οι ειρωνείες και οι μομφές που ακούγονται και σήμερα: «Δεν είχε λοιπόν τη δύναμη ο Θεός σου να σε βοηθήσει;»
Και πράγματι, όσο θα περιμένουμε από το Θεό μόνο αυτού του είδους τη βοήθεια, μόνο θαύματα που ελαττώνουν τον πόνο στη ζωή μας, τότε αυτές οι μομφές θα συνεχίζονται. Και θα συνεχίζονται, διότι το οποιοδήποτε φτηνό χάπι μπορεί σίγουρα να ανακουφίσει τον πονοκέφαλο αποτελεσματικότερα από την προσευχή και τη θρησκεία. Όσο περιμένουμε από τη θρησκεία να λειτουργήσει ως ένα τέτοιου είδους χάπι - είτε πρόκειται για θέματα σημαντικά, είτε για επουσιώδη - δεν θα κατανοήσουμε ποτέ το μυστήριο του Σταυρού. Όσο τα πράγματα θα παραμένουν έτσι, ο Σταυρός ανεξάρτητα από το χρυσάφι και το ασήμι που συχνά τον καλύπτει θα παραμένει, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρία» (Α΄Κορ. 1,23). Στην προκειμένη περίπτωση, οι «Ιουδαίοι» αντιπροσωπεύουν εκείνους που προσδοκούν μόνο βοήθεια από τη θρησκεία, ενώ οι «Έλληνες» εκείνους που προσδοκούν λογικές και εύκολες ερμηνείες. Κι είναι στΆ αλήθεια γιΆ αυτούς ο Σταυρός σκάνδαλο και μωρία.
Ο Σταυρός εξήλθε για μια ακόμη φορά εν πομπή. Η μοναδική αυτή εβδομάδα, η Μεγάλη Εβδομάδα, πλησιάζει. Η Εκκλησία μας καλεί όχι τόσο σε συζητήσεις και αναζητήσεις, αλλά σε σιωπηλή και επίμονη ακολουθία κάθε βήματος του Χριστού. Μας καλεί να ακολουθήσουμε τον αργόσυρτο και ανεπίστρεπτο βηματισμό Του πρός το πάθος, τη σταύρωση και το θάνατο. Αυτόν ακριβώς το σταυρό είναι που μας καλεί να σηκώσουμε. Και κάτι παράξενο μας συμβαίνει: ξεφεύγουμε ξαφνικά από τα δικά μας προβλήματα, τις δικές μας δυσκολίες, ακόμα κι απΆ αυτά τα δικά μας βάσανα, και στρέφουμε την προσοχή μας σΆ Εκείνον - στο σιωπηλό, συσπασμένο από τη θλίψη και τον πόνο πρόσωπό Του, στη νύχτα της φρίκης, της προδοσίας, της μοναξιάς, αλλά και της γιορτής, της αγάπης και της νίκης.
Κάτι παράξενο μας συμβαίνει: ίσως χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιούμε, νοιώθουμε πως αυτή η φτηνή και εγωιστική θρησκεία, από την οποία ζητά κανείς εκδουλεύσεις και απαιτεί ακόμα κι ο Θεός να είναι στην υπηρεσία του, αρχίζει σιγά σιγά να ξεφτίζει! Βλέπουμε με καθαρότητα - καθαρότητα πνευματική - ότι η θρησκεία κατά βάθος σχετίζεται με κάτι τελείως άλλο, σχετίζεται τελικά όχι με τις υλικές ανέσεις και τις ιδιοτελείς μας στοχεύσεις, αλλά με τη χαρά και τη νίκη.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν στη συνέχεια - έστω απλώς νοητικά - τα βήματα του Χριστού που σηκώνει το Σταυρό Του στο δρόμο του Γολγοθά. Κι ίσως έτσι μας αποκαλυφθεί για μία ακόμη φορά κάτι αιώνιο, κάτι αιώνια σημαντικό για τις ψυχές μας. Αυτός είναι ο λόγος που στα μέσα της Σαρακοστής μεταφέρεται ο Σταυρός στο κέντρο του ναού. Ενώπιον αυτού είναι που μας τοποθετεί η Εκκλησία κατά τη διάρκεια της λεγόμενης εβδομάδας της Σταυροπροσκύνησης· με σκοπό να ξεκινήσουμε τη δική μας, προσωπική προσέγγιση στο απώτατο κι ίσως το πιο φοβερό, μα σε τελευταία ανάλυση και πιο χαρμόσυνο μυστήριο της πίστης μας.
Επιστροφή στην κορυφή

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες