«Η Βία είναι η μαμή της Ιστορίας»

[Θύμιος]

«Η Βία είναι η μαμή της Ιστορίας»


Το σκηνικό που παίχτηκε με την «κοτσάνα» του Αλαβάνου μοιάζει σαν να ήταν προσχεδιασμένο, με αποκλειστικό σκοπό να αναθεματιστεί η Βία γενικά, από όλους τους πολιτικούς απατεώνες και ηθικολόγους Φιλισταίους.
Οι νεοταξικοί «αριστεροί πολυτελείας», κατά κανόνα επιδοτούμενοι, έσπευσαν να καταδικάσουν τη «βία» της Επανάστασης του 1821, συνακόλουθα και το καλλιτεχνικό αποτύπωμα αυτής της βίας στους στίχους της «ακραίας βίας» του Σολωμού, ταυτίζοντας μάλιστα αυτή τη βία της Επανάστασης με τη βία της κουκούλας και της τυφλής καταστροφής.
Το παράδοξο εδώ βρίσκεται όχι στη δεδηλωμένη υποταγή όλων αυτών των «αριστερών» Φιλισταίων στην καθεστωτική, αυτοκρατορική Βία που εμφανίζεται σαν «ειρηνοφιλία», αλλά στην ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ αναισχυντία: Παρέχουν το ιδεολογικό στοιχείο της κουκούλας και της ωμής, καταστροφικής βίας των καθεστωτικών συμμοριών και χαρακτηρίζουν την Επανάσταση του ’21 και την ποίησή της «ακραία βία»!!!

Στον αντίποδα, αυτοί που αντέδρασαν στην «κοτσάνα» Αλαβάνου ΙΣΟΠΕΔΩΣΑΝ κυριολεκτικά την ουσία της ποίησης του Σολωμού: «Την κόψη του σπαθιού την τρομερή», δηλαδή τη Βία, ως μαμή της Ιστορίας, της κοινωνικής απελευθέρωσης και της Ελευθερίας.
Έμειναν σε μια φιλολογούσα δημαγωγική ερμηνεία της Βίας και της βιάς!
Μια ποίηση που καταγράφει τη «διαλεκτική» της επαναστατικής και κοινωνικά απελευθερωτικής βίας, μια ποίηση που αποτελεί την «ποίηση» της Βίας ως «μαμή της ιστορίας» ισοπεδώνεται και χρησιμοποιείται ανάλογα με τις ιδεοληψίες και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες των θεατρίνων πολιτικών και λοιπών απατεώνων.
Η ίδια βοούσα ανοησία, λοιπόν και από τους επικριτές της «κοτσάνας» Αλαβάνου.
Ο στόχος κοινός: η αφυδάτωση της ποίησης του Σολωμού, συνακόλουθα και της Επανάστασης, από την ουσία της: Την Επαναστατική, δημιουργική και απελευθερωτική βία…
Το παράδοξο των επικριτών του Αλαβάνου βρίσκεται και αυτό στη θηριώδη υποκρισία τους: Υμνητές της ιστορικής καθεστωτικής βίας και του ισχυρού κράτους εμφανίζονται σαν «επικριτές» της βίας!!!
Όλος αυτός ο θόρυβος έμοιαζε σαν μια θεατρική παράσταση των πολιτικών απατεώνων και Φιλισταίων με κύριους πρωταγωνιστές δύο «ακραίους», (ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑ.Ο.Σ.) φαινομενικά ανήκοντες σε εχθρικά στρατόπεδα, ουσιαστικά όμως, δίδυμους αδελφούς: «τσόντες» και δεκανίκια του καθεστώτος.
Στο ίδιο καθεστωτικό, νεοταξικό έργο παίζουν…

\ Ας το δούμε πιο συγκεκριμένα αυτό το έργο.


Οι δόλιες απλουστεύσεις

Τα απλουστευτικά εξισωτικά σχήματα υπακούουν στους νόμους της τυπικής λογικής και στην εξίσου τυπική μέθοδο των αφαιρέσεων. Με την αφαίρεση του περιεχομένου των πραγμάτων, των ποιοτικών χαρακτηριστικών, της Ιστορίας και της κίνησης φθάνουμε σε σχήματα λογικών κατηγοριών, στον καθαρό λόγο, σε ακίνητες ηθικές φόρμουλες, σε μεταφυσικά απόλυτα.
Με την εξάτμιση της ουσίας των πραγμάτων και των ποιοτικών χαρακτηριστικών οδηγούμαστε στην στατική των ισοτήτων. Δηλαδή στη μέθοδο του λόγου που συνίσταται στο να ορίζει το ίδιο με το ίδιο (ταυτολογία): Το έγκλημα είναι έγκλημα, η απανθρωπιά είναι απανθρωπιά, οι σφαίρες είναι σφαίρες, η βία είναι βία κ.λπ
Έτσι σκοτώνουμε τη διαλεκτική επειδή μας αντιστέκεται και θεμελιώνουμε ένα κόσμο νεκρό, έναν κόσμο ακίνητο και μια μορφή «τρίτης ιδεολογίας» οποία ακροβατεί ανάμεσα στα αντιμαχόμενα κοινωνικά ή εθνικά στρατόπεδα.
Με αυτή τη μικροαστική ρητορική της απλοποίησης του κόσμου υπό μορφή εξίσωσης καταλύεται κάθε διαλεκτική, ταχυδακτυλουργικά αναστρέφεται η πραγματικότητα και στη σφαίρα της πολιτικής ενισχύεται το κατεστημένο.
Η θεωρία «της Μη Βίας» που πλασάρεται, με ποικίλες αποχρώσεις σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί: Στην εξίσωση της καθεστωτικής βίας εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν τις κτηνώδεις σχέσεις της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με τη βία της Επανάστασης που τείνει να καταργήσει αυτές τις σχέσεις. Εξισώνεται η πλανητική, ιμπεριαλιστική βία με τη βία της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, η βία του κράτους και των συμμοριών του με τη βία των λαϊκών εξεγέρσεων, η βία των κουκουλοφόρικων «ταγμάτων» με τη βία απεργών και διαδηλωτών. Εξισώνεται ο θάνατος ενός τυράννου με το θάνατο ενός εξεγερμένου σκλάβου, ο θάνατος ενός αγωνιστή με το θάνατο του δημίου του.
Όταν, συνεπώς, λέμε ότι η βία είναι απαράδεκτη γενικά δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αφαιρούμε το κοινωνικό ή «εθνικό» περιεχόμενο της βίας, τις ποιοτικές διακρίσεις και να τη μετατρέπουμε σε ηθική φόρμουλα.
Ιδεολογικά αναπαράγουμε, σήμερα, τη νεοταξική, αυτοκρατορική φιλοσοφία και τον πιο γλυκερό πατσιφισμό. Κηρύττουμε τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης (να καθίσουμε στα αυγά μας) και συμβουλεύουμε τις καταπιεσμένες λαϊκές μάζες που εξεγείρονται: ΟΧΙ ΒΙΑ!!! Δηλαδή όχι βία κατά της βίας! Που σημαίνει ΔΟΥΛΕΙΑ, αποδοχή της «νόμιμης» καθεστωτικής βίας.

Η θεωρία, συνεπώς, της «Μη Βίας» ενώ δεν εμποδίζει την ιμπεριαλιστική θηριωδία να σκορπάει το θάνατο και την καταστροφή, ενώ δεν εμποδίζει τα όργανα της καταστολής να σπάνε τα κεφάλια των διαδηλωτών, ενώ δεν εμποδίζει τις κατευθυνόμενες συμμορίες των μυστικών υπηρεσιών να καίνε, να καταστρέφουν και να τρομοκρατούν, ΡΙΧΝΕΙ τους λαούς σε μια παθητικότητα εντελώς ασυμβίβαστη με την αναγκαιότητα του αγώνα τους.
Έτσι πρακτικά η γενική και αφηρημένη καταδίκη της βίας αποβαίνει αποκλειστικά κατά της λαϊκής επαναστατικής βίας – δηλαδή του μοναδικού μέσου που μπορεί να ανατρέψει ριζικά όλες τις υφιστάμενες μορφές βίας…
Ευτυχώς βεβαίως που η ιστορία δεν ακολουθεί τα καθεστωτικά ιδεολογήματα και τις σπαραξικάρδιες ηθικολογίες και υποκριτικούς θρήνους των «ανθρωπιστών» απατεώνων, γιατί θα είχαμε μείνει στην εποχή των σπηλαίων.

Τα σημερινά παραδείγματα

Με αυτά τα δόλια τεχνάσματα των εξισωτικών αφαιρέσεων, σήμερα, η Νέα Τάξη ισοπεδώνει τον κόσμο, αιματοκυλεί τους λαούς, σπέρνει το θάνατο, αποδομεί τα εθνικά κράτη, δημιουργεί προτεκτοράτα, καταστρέφει και αφανίζει τα πάντα.
Όλος ο καθεστωτικός κόσμος, τα κόμματά του και οι μηχανισμοί προπαγάνδας τους αναπαράγουν και προωθούν αυτά τα μικροαστικά ιδεολογήματα της ρητορικής των εξισωτικών απλοποιήσεων. Στην πρωτοπορία αυτής της προπαγάνδας και πρακτικής βρίσκονται οι ενσωματωμένες δυνάμεις της «αριστεράς» και οι ποικίλες επιδοτούμενες» εστίες της: Από τους Συριζέους, τους «Ιούς» μέχρι τις πολύχρωμες «αριστερίστικες» ποικιλίες.
ΟΙ σύγχρονοι ροπαλοφόροι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας πρέπει να είναι μακιγιαρισμένοι με νέα χρώματα. Τα παλιά ξεθώριασαν…
Τα παλιά χρώματα στο ίδιο θέατρο παίζουν. Τα ίδια, επί της ουσίας, λένε. Απλώς χρησιμοποιούνται σαν κομπάρσοι και κυρίως σαν «σκιάχτρα» για την αποτελεσματικότερη λειτουργία των νέων χρωμάτων…
Ας δούμε, όμως, συγκεκριμένα, τα κυρίαρχα ιδεολογήματα του καθεστώτος, των οποίων η νεοταξική «αριστερά» αποτελεί απλώς την αιχμή .

Πρώτον. Ο αγώνας για την ιστορική, εθνική και κοινωνική μας αποδόμηση προωθείται από όλες τις δυνάμεις του νεοταξικού κόσμου, από όλα τα κόμματα και τους μηχανισμούς προπαγάνδας. Οι επιδοτούμενες «αριστερές» εστίες και οι ποικίλοι Αλαβάνοι είναι οι «λαγοί», το «αριστερό» άλλοθι και τεκμήριο.
Η αποκαθήλωση της Επανάστασης του ’21, ο στιγματισμός της για «ακραία βία», ο ευτελισμός των ιστορικών συμβόλων και εθνικών επετείων, της Ορθοδοξίας και του Πολιτισμού έχει συστηματικά προωθηθεί από τις κυβερνήσεις και κυρίως από τον «εκσυγχρονισμό». Τα «αριστερά» δεκανίκια δεν ήταν το ακόντιο, αλλά η αιχμή του ακοντίου…

Δεύτερον. Η θεωρία της «Μη Βίας» είναι η κυρίαρχη ιδεολογία του καθεστώτος. Οι «αριστεροί» κομισάριοι είναι και εδώ οι «λαγοί».
ΣΗΜΕΡΑ «δοκιμάζουν» την εξισωτική ταύτιση της Επαναστατικής βίας του ’21 και της ποίησής της, με τη Βία του οθωμανικού δυνάστη και κατακτητή.
Γι’ αυτό και παίζουν με την «κοτσάνα» του Αλαβάνου πάνω σε κλισέ της «Μη Βίας». Γι’ αυτό δεν βγάζουν τσιμουδιά για την «ποίηση» της Επαναστατικής βίας του Σολωμού: Για τη βία που είναι η μαμή της ιστορίας.

Τρίτον. Όλες οι δυνάμεις του καθεστώτος ακολουθούν την ευνοούμενη μέθοδο των ηθικολόγων Φιλισταίων της Νέας Τάξης, μια μέθοδο που ταυτίζει τη συμπεριφορά της Επανάστασης με τη συμπεριφορά της ιμπεριαλιστικής κακουργίας.
Να θυμηθούμε:
α). Την εξομοίωση της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής επίθεσης με τα «εγκλήματα» του Μιλόσεβιτς. Μια εξομοίωση μεροληπτικής, υπέρ του ΝΑΤΟ, ουδετερότητας, που επέτρεψε στην Αυτοκρατορία να μετατρέψει τη Γιουγκοσλαβία σε καπνίζοντα ερείπια.
β). Ίδια μέθοδο και ίδια φιλοαμερικανική στάση και στη ΝΑΤΟϊκή θηριωδία κατά του Ιράκ.
γ). Τα ίδια δόλια τεχνάσματα των «ίσων αποστάσεων» και απέναντι στη θηριώδη, αποτρόπαια επιθετικότητα του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων.
δ). Τα ίδια δόλια τεχνάσματα εναντίον κάθε λαού που αγωνίζεται εναντίον των πλανητικών δυναστών. Οι αγώνες και οι αντιστάσεις στιγματίζονται σαν τρομοκρατικές πράξεις…
ε). Τέλος οι αγώνες και οι αντιστάσεις του ελληνικού λαού ενάντια στην ισοπέδωσή του και τον αφανισμό του στιγματίζονται, με τη μέθοδο των αφαιρετικών απλουστεύσεων, ως «εθνικιστικοί» και «ρατσιστικοί»!

Σε όλα αυτά η νεοταξική «αριστερά» απλώς είναι η αιχμή (η ακριβοπληρωμένη είναι αλήθεια) του δόρατος και όχι το δόρυ. Το δόρυ είναι το καθεστώς στο σύνολό του, με τα κόμματά του και τους μηχανισμούς του.
Οι «λαγοί» πρέπει ασφαλώς να «τουφεκίζονται», αλλά ας μη χάνουμε και το δάσος πίσω από τους λαγούς…

[Μαξιμος]

"Βία" ή "Βιά"
Το ανθρωπάκι του ΣΥΡΙΖΑ ο χολερικός αρλουμπολόγος Αλαβάνος βλέποντας την συμμορία του να βαδίζει ολοταχώς για τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, απαξιωμένη στα μάτια των Ελλήνων που υπέστησαν την κινηματική βία των κουκολοφόρων του, επιστράτευσε τον Διονύσιο Σολωμό για να τον βγάλει από τον βούρκο της εμπάθειας και της πολιτικής προστυχιάς. Κατάλαβε ο κακομοίρης ότι οι τελευταίοι ψηφοφόροι που απέμειναν στο μόρφωμα του είναι οι "κοσμοπολίτες" των βορείων προαστίων και οι τρόφιμοι της Σχολής Μωραιτη, του Κωστεά-Γείτονα και δεν συμμαζεύεται. Το "βία μετράει την γή" του Ύμνου εις την Ελευθερία ανασύρθηκε για δώσει άλλοθι στα εσχατοπροδοτικά τσογλάνια που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα, τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια της σε καταβόθρες των ονείρων των Ελλήνων. Αμέσως ξεκίνησε η "συζήτηση" από τις εφημερίδες και τα τηλεπαράθυρα. Το κύριο θέμα ήταν, αν ο ποιητής εννοούσε "βία" ή "βιά(βιασύνη)". Ο Παντελής Μπουκάλας μας έδωσε ένα ωραίο δείγμα μιλώντας για "ακονισμένη ρομφαία". Επιστρατεύθηκε ο Μπαμπινιώτης, για να μπορέσουμε να φωτιστούμε αν είναι βία η βιά. Άκουσα μάλιστα ότι ζήτησαν την βοήθεια της κυρά Καλλιόπης, του γνωστού μέντιουμ που εξυπηρετεί τις κυράτσες του Ψυχικού και της Φιλοθέης, μπας και μπορέσει και έλθει σε επαφή με το πνεύμα του ποιητή ώστε να μας εξηγήσει ο ίδιος τι ήθελε να πει. Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες απέτυχαν. Εμείς, επειδή το άθλημα είναι βαρετό και άλλωστε δεν έχουμε την ευρυμάθεια ενός Μπουκάλα, θα περιοριστούμε σε απλές ερμηνείες όπως θα τις έδινε ένας απλός κηπουρός, βοσκός ή καπετάνιος.

Ο ποιητής "βία" έγραψε και "βία" εννοούσε, βία άγρια, παράλογη, μανιασμένη, βία που έπνεε τον αέρα της Ελευθερίας, βία επαναστατική.

Από του Γκράκχους, ως την Γαλλική Επανάσταση, μέχρι τα αντιαποικιακά κινήματα η βία ήταν κομμάτι αναπόσπαστο της ιστορικής πορείας του κάθε έθνους. Ήταν το μέσο για ένα σκοπό, το μέσο για ένα στόχο. Ελευθερία! Η Γαλλική επανάσταση ήταν μία επανάσταση μιάς τρίτης τάξης. Ο Δαντόν, ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος ήταν μέλη αυτής της τάξης ενεργούσαν με την βία για λογαριασμό της. Οι ήρωες του 21 με σπαθιά, με ξύλα, με πελέκια, με νύχια και με δόντια, με φωτιά και τσεκούρια αγωνίστηκαν και κέρδισαν. Η βία τους ήταν ηρωική, απελπισμένη, βάναυση. Ήτανε πάλη με τον θάνατο, αγώνας για την αθανασία. Δεν πιάνανε αιχμαλώτους και ξέρανε τι τους παριμένει αν πιανόντουσαν αιχμάλωτοι. Δεν έχουμε ανάγκη απο καλοπροαίρετες ερμηνείες. Ναι ο ποιητής γράφει "βία" γιατί με την βία αποκτήθηκε η πολυπόθητη λευτεριά.

Η βία είναι η μαμή της ιστορίας, οπως παραφράζει τον Μάρξ ο Βέλτσος. Η βία σαν μέσον πάλης μιάς τάξης ενάντια μιάς άλλης. Σήμερα οι "επαναστάτες" της κουκούλας δηλοί θαισώτες της βίας με επικεφαλής τον Αλαβάνο έχουν κάνει ταξικό χαρακίρι. Μπορεί να υπάρχουν και εργάτες οι μεροκαματιάρηδες στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αυτοί είναι οι εμπροσθοφυλακή της τάξης τους ενώ ο Αλαβάνος και η συμμορία του είναι η ομάδα αυτοκτονίας της δικιάς τους. Σε αντίθεση με το προλεταριάτο του Ψυχικού και της Εκάλης υπάρχουν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και γνήσιοι αγωνιστές του λαού, αγωνιστές Ελληνες, αυτοί είναι οι πρώτοι που θα φύγουν. Αργά η γρήγορα θα καταλάβουν από ένστικτο ότι υπάρχει κάτι αφύσικο σ' αυτούς που στο μέλλον θα πάρουν το δρόμο για τα Πανεπιστήμια της Εσπερίας, μετά μια βουτιά στην πισίνα της βίλας τους, το παίζουν επαναστάτες προλετάριοι σε βάρος των δικών τους σχολείων καταστρέφοντας και καίγοντας το μέλλον και τις ελπίδες τους.

Για τον Αλαβάνο και το ΣΥΡΙΖΑ η βία που επικαλείται είναι ένα διέξοδο στην μονότονη, άδεια ζωή, στην ανυπαρξία πολιτικού λόγου. Θαυμάζει και λατρεύει την βία των επαναστατών γιατί η δράσης τους είχε βάσεις υγιεινές και λογικές ενώ αυτός ζητάει να καταστρέψει μία κοινωνία που δεν του δίνει σημασία παρά μόνο σαν άρνηση.