Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ
ΜΟΧΛΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΠΕΤΕΙΩΝ
Γράφει: Ο Χρήστος Α. Κορκόβελος
ΡΕΣΑΛΤΟ-27, Απρίλιος 2007

Έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια οι μαθητικές παρελάσεις, να βρίσκονται στο στόχαστρο των αποδομητών της μνήμης του ελληνικού λαού. Έμμονη μέριμνά τους είναι να εμφανίσουν τους συμμετέχοντες στις παρελάσεις μαθητές, τις οικογένειές τους και τους συνοδούς δασκάλους και καθηγητές, ως θύματα, ενεργούμενα και “νεροκουβαλητές” ενός μιλιταριστικού εθνικιστικού θεσμού, τον οποίο, λένε, καθιέρωσε ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς.
Πρωτοστατούντες στον αγώνα κατά των παρελάσεων είναι η «Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης», η «Πρωτοβουλία εκπαιδευτικών για την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων» και ο Συνασπισμός. Ο βουλευτής του Α. Κουράκης έφερε το θέμα των παρελάσεων στη Βουλή. Σε ερώτηση που κατέθεσε, μεταξύ άλλων, επέκρινε τις μαθητικές παρελάσεις πως αποτελούν κληρονομιά της δικτατορίας του Μεταξά, απ΄ το 1936 .
Ο Α. Τσίπρας ως μέλος της Π. Γ. του ΣΥΝ, υπεύθυνος για θέματα Νεολαίας και εκπαίδευσης, δήλωνε στις 27/10/2005: «Πρόκειται για ένα έθιμο με σαφή μιλιταριστικό χαρακτήρα που καθιερώθηκε από το φιλοφασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου (…) Οι μαθητικές παρελάσεις συνάδουν με την αισθητική και την κουλτούρα ολοκληρωτικών καθεστώτων (…) Ζητάμε την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων και την αντικατάστασή τους με εκδηλώσεις και δραστηριότητες στα σχολεία που θα δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα…»
Προκαλεί αλγεινή εντύπωση η εμμονή όλων αυτών να στιγματίσουν, να χλευάσουν και να προκαλέσουν συμπλέγματα ενοχής στους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς, προκειμένου να τους εξωθήσουν σε άρνηση συμμετοχής τους στην παρέλαση!
Προβάλλουν ως προοδευτική την αποδόμηση ενός παλλαϊκού θεσμού, όπως η μαθητική παρέλάση, μέσω της οποίας η νεολαία της χώρας μας με τη φρεσκάδα και τη ζωτικότητά της συνεισφέρει αποφασιστικά στην επιτυχία του εθνικού εορτασμού, μέσω του οποίου:
· καταφάσκονται οι αμυντικοί απελευθερωτικοί αγώνες του ελληνικού λαού και το αγωνιστικό του φρόνημα,
· αποδίδεται τιμή στους αγωνιστές της ελευθερίας,
· διατρανώνεται το ευ αγωνίζεσθαι για την άμυνα της πατρίδας κι ανανεώνεται το αίτημα για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία,
· διατηρείται αλώβητη η συλλογική μνήμη του λαού μας και η συνείδηση της ιστορικής του συνέχειας,
· προάγεται το – κατά Μακρυγιάννη - “εμείς” έναντι του “εγώ”,
· επιβεβαιώνεται και ενισχύεται η εθνική μας ταυτότητα και συνοχή,
· διατρανώνεται το αίτημα διασφάλισης της λαϊκής κυριαρχίας.

Θα δείξουμε ακολούθως πώς οι πολέμιοι των παρελάσεων
Α) Βασίζουν την αποδομητική τους στρατηγική στην έμμονη διαστροφή εννοιών και την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.
Β) Στο στόχαστρό τους κυρίως δεν βρίσκεται ο συγκεκριμένος τρόπος εορτασμού, μα ο εθνικός εορτασμός καθαυτός.
Γ) Συντάσσονται και υπηρετούν – όχι ανεπιγνώστως – τα στρατηγικά σχέδια και τις μεθοδεύσεις της αμερικανο-νατοϊκης νέας τάξης.

Διαστροφή εννοιών
και παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας.

α. Πολυεργαλείο στα χέρια των ‘’αντιεθνικιστών’’ είναι η διαστροφική γιγάντωση της έννοιας εθνικισμός, με τρόπο που εξαλείφει και απορροφά ως συνώνυμές του τις έννοιες εθνισμός και πατριωτισμός. Η θετική ενασχόληση με το έθνος και την πατρίδα στιγματίζεται πάραυτα ως εθνικισμός, σωβινισμός και πατριδοκαπηλία! Ό,τι το εθνικό διαστρέφεται σε εθνικιστικό! Προϋπόθεση κάθε συνεννόησης είναι η εννοιολογική αποσαφήνιση των λέξεων. Αναζητήσαμε, λοιπόν, μια έγκυρη, σύγχρονη και ευρείας αποδοχής εννοιολογική βάση της λέξης ‘’εθνικισμός’’, προσφεύγοντας στο λεξικό Μπαμπινιώτη.
Στο λεξικό αυτό οι λέξεις εθνικισμός και εθνισμός ορίζονται ως εξής:
«Εθνικισμός: 1. Υπερβολική και αποκλειστική προσήλωση προς την ιδέα του έθνους και των εθνικών ιδεωδών, με κύριο χαρακτηριστικό τη διάκριση των εθνών σε ανώτερα και κατώτερα και τη διάθεση επιβολής των πρώτων στα δεύτερα. 2. η έντονη προβολή της εθνικής ταυτότητας, κυρίως όταν συνδέεται με τάσεις αποσχίσεως ή επεκτάσεως.»
«Εθνισμός: Η συνείδηση ότι ανήκει κανείς σε συγκεκριμένο έθνος και το πατριωτικό αίσθημα που προκύπτει από αυτήν. Συνώνυμα: εθνική συνείδηση, πατριωτισμός, φιλοπατρία.»
Από τους ορισμούς αυτούς προκύπτει ότι οι έχοντες αμυντικό και εθνικοαπελευθερωρικό περιεχόμενο εθνικοί εορτασμοί της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, καθώς και η συμμετοχή των μαθητών μας σ’ αυτούς, δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση με τον εθνικισμό. Προκύπτει, επίσης, ότι οι κεκράχτες της εθνικής αποδόμησης διαστρέφουν τις έννοιες, μετερχόμενοι αθέμιτα μέσα που δεν αρμόζουν σε προοδευτικούς ανθρώπους, αλλά σε θιασώτες των μεθόδων που περιγράφει ο Όργουελ.

β. Επωδός των επικριτών των παρελάσεων είναι πως αυτές «αποτελούν κληρονομιά της δικτατορίας του Μεταξά, απ΄ το 1936», ότι ως θεσμός «καθιερώθηκε από το φιλοφασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου».
Κατανοούμε τη σπουδή τους να δημιουργήσουν ένα ακατάλυτο δεσμό μεταξύ ακροδεξιάς – εθνικισμού – παρέλασης. Τους χρησιμεύει ως πολιορκητικός κριός στον αγώνα τους. . Δυστυχώς, όμως, για άλλη μια φορά διολισθαίνουν στη χρήση ανέντιμων μέσων και μεθόδων. Όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, οι προαναφερθέντες ισχυρισμοί είναι ψευδείς: Ένας τέτοιος δεσμός δεν είναι παρά μια ψευδεπίγραφη κατασκευή.
Ας ταξιδέψουμε στα 1899. Στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της 26ης Μαρτίου διαβάζουμε:
«Μετά την δοξολογίαν τα παρατεταγμένα σώματα παρήλασαν με την μουσικήν επικεφαλής δια της οδού Σταδίου. Ιδιαιτέραν αίσθησιν έκαμεν η πρώτην φοράν εφέτος γενομένη παρέλασις των μαθητών των νομαρχιακών σχολείων Αττικής κατά τετράδες βαινόντων με την ελληνικήν σημαίαν εμπρός. Οι μικροί μαθητές με κανονικότατον βάδισμα (…) έψαλλον πατριωτικά άσματα μεταδίδοντα παντού την συγκίνησιν και τον ενθουσιασμόν. Η παρέλασις εκείνη των χιλίων παιδίων έδωκε μίαν εξαιρετικήν ζωήν εις την εορτήν (…) Εύγε εις τον έχοντα την ωραίαν ιδέαν κ. Μιχαλόπουλον επιθεωρητήν των σχολείων.»
Κατά τον εορτασμό του 1914, διαπιστώνουμε από την ίδια εφημερίδα (26/3/1914) πως οι μαθητές των σχολείων του Πειραιά προσήλθαν συντεταγμένοι στη δοξολογία, κρατώντας ταινίες γαλανόλευκες. Στο Άργος οι μαθητές συμμετείχαν σε πομπή λαμπαδηφορίας άδοντας πατριωτικά τραγούδια. Λαμπαδηφορία έγινε, επίσης, στη Λάρισα με τη συμμετοχή των σχολείων και του στρατού. Στην Κέρκυρα οι μαθητές όλων των σχολείων προσήλθαν το πρωί στη δοξολογία, ενώ «την νύκτα εγένετο λαμπρά παρέλασις προ των Ανακτόρων και δια των κεντρικοτέρων οδών, των στρατιωτικών λαμπαδηφορούντων, των δε μαθητών του Γυμνασίου μετά ανηρτημένων ενετικών φανών τη συνοδεία της μουσικής Ρομποτή έψαλλον το εμπνευσμένο εμβατήριο ‘’Ήπειρος’’»
Την ίδια μέρα στην Αθήνα στα πλαίσια του εορτασμού της 25ης Μαρτίου «συνήλθον άπαντες αι Ισραηλίται εις την ενταύθα συναγωγήν και ετέλεσαν δοξολογίαν επ’ ευκαιρία της Εθνικής εορτής». Οποία διάψευση των ψευδώνυμων ‘’αντιρατσιστών’’!
Το 1926 στην Αθήνα ο εορτασμός έγινε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Σύμφωνα με την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ υπήρξε πρωτοφανής συρροή πλήθους: «Προ του Σταδίου είχε παραταχθή τάγμα του 1ου Συντάγματος και άνδρες της αστυνομίας πόλεων (…) Άλλα στρατιωτικά τμήματα είχον παραταχθή επί των μικρών οδών των αγουσών εις το Στάδιον (…) Μέχρι τις 10:30 είχε τελειώση η προσέλευσις των σχολείων, των προσκόπων, των μαθητριών, των Λυκείων, κτλ». Μετά την προσέλευση των επισήμων σχηματίστηκε εκκλησιαστική πομπή και τελέστηκε η δοξολογία. Ακολούθησε χορός. «Μετά τον χορόν επρόκειτο να παρελάσουν ενώπιον των επισήμων τα σχολεία (…) Το πλήθος που είχε συρρεύσει εντός του στίβου καθίστα αδύνατον την παρέλασιν».
Δεν έχουμε χρεία και άλλων μαρτυριών. Οι προαναφερθείσες τεκμηριώνουν αδιάσειστα ότι η συμμετοχή των σχολείων αποτελούσε πανελλαδικά μέρος του εθνικού εορτασμού της 25ης Μαρτίου, δεκαετίες προ της δικτατορίας του Ι. Μεταξά και του χιτλερισμού. Οι ‘’αντιεθνικιστές’’ μας αποδείχνεται πως όταν δε βολεύονται με την αλήθεια, δε διστάζουν να την κακοποιήσουν.
Σημαντικό γεγονός, επίσης, είναι ότι καθ’ όλη αυτή την περίοδο στον εθνικό εορτασμό συμμετείχαν και τα Σωματεία των εργαζομένων, τα οποία προσέρχονταν στη δοξολογία με τις σημαίες τους.
Η πλαστογραφημένη ταύτηση των μαθητικών παρελάσεων με το μεταξικό καθεστώς και την ακροδεξιά καταρρίπτεται πανηγυρικά. Κάτι περισσότερο: Η έμπρακτη και πάνδημη επιδοκιμασία των μαθητικών παρελάσεων από τον ελληνικό λαό καθώς και από όλες τις δημοκρατικές κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση αποτελούν αδιάσειστα τεκμήρια του γνήσιου λαϊκού και δημοκρατικού τους χαρακτήρα.
Οι ισχυρισμοί των ‘’αντιεθνικιστών’’ πως «οι μαθητικές παρελάσεις συνάδουν με την αισθητική και την κουλτούρα ολοκληρωτικών καθεστώτων», είναι ύβρεις σε βάρος του ελληνικού λαού και της πρόσφατης ιστορίας του. Είναι η ελιτίστικη και αήθης προπέτειά τους αυτή που διίσταται προς την δημοκρατική κουλτούρα και την αισθητική του ελληνικού λαού.

Κατευθυνόμενος ‘’αντιεθνικισμός’’

Γνωρίζουμε πως αυτού του είδους τα ‘’αντιεθνικιστικά’’ ιδεολογήματα έχουν παραχθεί και διαχέονται από συγκεκριμένα κέντρα, έχουν πολιτικούς πάτρωνες, χρηματοδότες και καλοπληρωμένους τελάληδες στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης.
Το αμερικανο-νατοϊκό Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, το γνωστό CDRSEE, εργάζεται σ’ αυτή την κατεύθυνση εδώ και 10 χρόνια μέσω του Κοινού του Προγράμματος Ιστορίας (JHP, ήτοι Joint History Project) που έχει συγκροτήσει.
Για να αντιληφθούμε πώς συνδέεται η πολεμική κατά των μαθητικών παρελάσεων με το έργο του CDRSEE, ας λάβουμε υπόψη ότι αυτό άρχισε τις εργασίες του με τη Διάσκεψη της Χάλκης το 1999, που είχε ως θέμα: ''Εθνική Μνήμη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη'.
Η Διάσκεψη της Χάλκης είχε εστιαστεί σε 3 κύρια θέματα:
1ο. Η παραγωγή της εθνικής μνήμης·
2ο. Η εφαρμογή της εθνικής μνήμης·
3ο. Η μετάδοση της εθνικής μνήμης.
Στην ιστοσελίδα του CDRSEE διαβάζουμε (σε μετάφραση) πως:
«Το JHP αποσκοπεί στη μακροπρόθεσμη αναθεώρηση της εθνοκεντρικής σχολικής διδασκαλίας (…) Το έργο στοχεύει στη δημιουργία και διατήρηση ενός δικτύου για να εξισορροπηθεί η εθνικιστική ιδεολογία (…) Η ιστορία είναι στο επίκεντρο της διαδικασίας, προσπάθεια που τονίζει την ανάγκη να αμφισβητηθούν ορισμένες εθνοτικές / εθνικο-ιστορικές αλήθειες (…) Θα καταρτίσει ένα δίκτυο μεταξύ ακαδημαϊκών ιδρυμάτων σε 13 χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης ως αντίβαρο στις υπάρχουσες ομάδες της εθνικιστικής ιδεολογίας (…) Η Διάσκεψη επικεντρώνεται στις πολιτιστικές πτυχές του εθνικισμού, τόσο ως κοσμική θρησκεία όσο και ως πολιτιστική κατασκευή (γλώσσα, λογοτεχνία, κλπ.)… Η εθνική μνήμη αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής»
Διαπιστώνουμε πως εμπνευστές και πρωτοπόροι του ‘’αντιεθνικιστικού’’ αγώνα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αντιρατσιστική Κίνηση, η Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών κλπ. αλλά το CDRSEE και το Κοινό του Πρόγραμμα Ιστορίας. Παράγωγο και μοχλός της ευρωατλαντικής στρατηγικής του ΝΑΤΟ και του ΟΑΣΕ, το CDRSEE υποστηρίζεται από ‘’τις πλουσιοπάροχες δωρεές’’ των παρακάτω ευαγών και ‘’ντούρων αριστερών’’ ιδρυμάτων:
· το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ,
· τον Οργανισμό των Ηνωμένων Πολιτειών για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID).
· Το Υπουργείο Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας,
· το Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας,
· το Βασιλικό Υπουργείο Εξωτερικών της Νορβηγίας,
· το Open Society Institute του Τζωρτζ Σόρος, κ.α.
Πρόκειται για ένα καλοστημένο αμερικανο-νατοϊκό σχέδιο ανατροπής και χειρισμού των συνειδήσεων και των εθνικών ταυτοτήτων στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, και δη στην Ελλάδα, μέσω της διείσδυσης και του ελέγχου της εκπαίδευσης, και όχι μόνο.

Τι αντιπροτείνουν

Είναι οι παρελάσεις ο μοναδικός και αναντικατάσταος τρόπος συμμετοχής των σχολείων στον εθνικό εορτασμό; Όχι βέβαια! Αποτελεί μακρά παράδοση στον τόπο μας οι εορτασμοί, εκτός από την καθιερωμένη θρησκευτική τελετή και τη δοξολογία, να γίνονται με δημόσιους πανηγυρισμούς, χορούς και τραγούδια, με λαμπαδηφορίες, με διεξαγωγή αθλητικών και καλλιτεχνικών αγώνων κ.α.
Οι πολέμιοι των παρελάσεων, όμως, δεν προτείνουν κανέναν από αυτούς ή, έστω, κάποιο άλλο τρόπο συμμετοχής των σχολείων στο δημόσιο εορτασμό των εθνικών επετείων. Εκείνο που προτείνουν είναι «η αντικατάστασή τους με εκδηλώσεις και δραστηριότητες στα σχολεία που θα δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα».
Το αίτημά τους είναι ξεκάθαρο: Δεν ζητούν απλά την κατάργηση των παρελάσεων. Ζητούν το κλείσιμο των μαθητών στα σχολεία και την καθολική αποχή και αποστασιοποίηση των σχολείων απ’ το δημόσιο εορτασμό!
Η πρότασή τους σημαίνει πως την ημέρα των εθνικών επετείων τα σχολεία δεν θα έχουν απολύτως καμία δημόσια παρουσία και συμμετοχή στον εθνικό εορτασμό: Ούτε καν στη δοξολογία!
Ας μην ξεχνάμε πως στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής επικράτειας, σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά δεν παρελαύνουν στρατιωτικά τμήματα. Εκεί οι μαθητικές παρελάσεις είναι η ψυχή, είναι το επίκεντρο του εθνικού εορτασμού. Η πρόταση των πολεμίων τους οδηγεί με βεβαιότητα στην κατάργηση αυτού καθαυτού του εορτασμού στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας μας.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο σημαντικό: Οι εκπαιδευτικοί που συμμερίζονται τις ‘’πρωτοπόρες αντιεθνικιστικές’’ απόψεις, στα σχολεία προωθούν ενεργά την κατάργηση των ενιαίων σχολικών γιορτών στις αίθουσες εκδηλώσεων. Αντί αυτών προτείνουν την μέσα στις τάξεις ανάγνωση επετειακών κειμένων (που περιλαμβάνονται στα σχολικά βιβλία) και εναλλακτικές συζητήσεις με τους μαθητές επί των ιστορικών συμβάντων. Σημειωτέον, πως τα κείμενα αυτά, ούτως ή άλλως αποτελούν μέρος της ύλης του μαθήματος της Γλώσσας.
Δηλαδή, οι ‘’αντιεθνικιστές’’ μέσα στα σχολεία παλεύουν για την κατάργηση των ενιαίων σχολικών γιορτών ισχυριζόμενοι πως η κατά μόνας (δηλαδή κατά τάξη) ανάγνωση κειμένων κλπ είναι επαρκής και συνεπώς περιττεύει άλλος εορτασμός.
Ενκατακλείδι, η ‘’εναλλακτική’’ πρόταση του Συνασπισμού και των λοιπών να αντικατασταθούν οι μαθητικές παρελάσεις από «εκδηλώσεις και δραστηριότητες στα σχολεία που θα δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα» οδηγεί μαθηματικά στην κατάργηση των εθνικών γιορτών και στα σχολεία.
Είναι γεγονός πως οι δάσκαλοι που έχουν προσχωρήσει συνειδητά στις απόψεις αυτών των πρωτοπόρων, δεν τελούν και δε συμμετέχουν πλέον στους σχολικούς εθνικούς εορτασμούς.
Όλοι αυτοί δεν ξεγελούν πλέον κανένα: Στόχος τους είναι η υποστολή και η γενική απαξίωση των εθνικών εορτών. Στόχος τους είναι η απονεύρωση και αποσάθρωση της ιστορικής μνήμης των μαθητών μας. Στόχος τους είναι η καταστροφή της εθνικής ταυτότητας, η μετατροπή μας σε απολιτισμικά, απρόσωπα, χωρίς μνήμη και αξιοπρεπές μέλλον υποκείμενα.

[Εξόριστος]

ΑΝΟΙΞΤΕ ΕΔΩ:


http://www.greekalert.com/2009/03/blog-post_3519.html


ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ - Γιατί ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ!

Πριν προλάβει ο οποιοσδήποτε καλόβουλος ή κακόβουλος αναγνώστης τού πολύ ενδιαφέροντα Ιστοτόπου σας να με κατηγορήσει ως «εθνικιστή», «στρατόκαυλο» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, να δηλώσω ότι ήμουν ο πρώτος, πριν από χρόνια, που χαρακτήριζε μ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς οποιονδήποτε φίλο, γνωστό ή συγγενή συμμετείχε κατά οποιονδήποτε τρόπο (είτε ως θεατής είτε ως παρελαύνων) σε αυτές τις «εθνικιστικές φιέστες», όπως συνήθιζα να αποκαλώ τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις.

Όχι, δεν διακατεχόμουν τόσο από το σύνδρομο της «εθνοφοβίας» (και πολύ περισσότερου του εθνομηδενισμού) που χαρακτηρίζει ένα cosmopolitan κομμάτι της συνασπισμένης «αριστεράς». Ήμουν απλά ένας
κλασικός ανένταχτος αριστερός της γενιάς μου, που συνήθιζε να αναπαράγει όλα εκείνα τα «αντιεθνικιστικά» και «αντιμιλιταριστικά» στερεότυπα, που έβγαζε φλύκταινες κι αυτός, με τη θέα μαθητών, ομοιόμορφα ντυμένων, να ακολουθούν ένα σταθερό βηματισμό, υπό τους ήχους της σφυρίχτρας της κακιασμένης γυμνάστριας (που αν δεν συμμετείχες στην παρέλαση σού έμπηγε μια κουλούρα να! (με το συμπάθιο) στον έλεγχο του σχολείου).
Πρέπει μάλιστα να ομολογήσω ότι δεν τα πήγαινα και τόσο καλά με όλους τους γυμναστές από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, με τους οποίους ερχόμουν σε κόντρα για τη συμμετοχή μου ή όχι στην παρέλαση. Γιατί μπορεί να ήμουν άσσος στη μπάλα, αλλά στην παρέλαση… δεν το «πήγαινα» το «άθλημα»!

Τα χρόνια πέρασαν, και από το 1994, που αποφοίτησα, άλλαξαν πολλά πράγματα. Μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια είδα ιδέες να ανατρέπονται, συντρόφους να ξεπουλιούνται, όνειρα να κατεδαφίζονται. Τέως «αριστερούληδες» που θαύμαζα «για το επαναστατικό και αγωνιστικό τους ήθος» είδα να ξεφτιλίζουν με τις πράξεις τους όλα όσα διακήρυτταν ότι υποστηρίζουν, να ξεπέφτουν και να γίνονται οι πιο σκληροί στυλοβάτες του Συστήματος.

Όλοι αυτοί οι υπερ-«επαναστάτες» της δεκαετίας του '80 και του '90, έγιναν μέσα σε ελάχιστα χρόνια συμβιβασμένοι αστοί, προδότες της ιδεολογίας τους, φασίστες και αντιδραστικοί στην καθημερινή τους συμπεριφορά προς τους γύρω τους, αλλά κάργα «αριστεροί» και «προοδευτικοί» προς τα έξω, για το «φαίνεσθαι».

Φυσικά, όλοι αυτοί οι πρώην σύντροφοι και συναγωνιστές, οι νυν βολεμένοι και πρόθυμοι σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας (άλλωστε και οι ίδιοι αφεντικά έγιναν, οπότε… «κόρακος κοράκου…»), μεταβλήθηκαν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, μα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, σε εθνομηδενιστές. Μίλα τους για ελληνική ιστορία, γλώσσα, έθνος και πολιτισμό (τα οποία πάντα πίστευα, αλλά χωρίς τις ερμηνείες που τους δίνουν οι εθνικιστές) και σε βγάλαν «φασίστα», «χουντικό» και «ακροδεξιό»!

Ποιοι; Αυτοί που θεωρούν «εξτρεμισμό» κάθε αντικαθεστωτική, επαναστατική δράση, αυτοί που πρόδωσαν τις ιδέες τους (στις οποίες τελικά ποτέ δεν πίστευαν) για να γίνουν «ουρίτσες» του συστήματος, αυτοί που σε κάθε ευκαιρία σιγοντάρουν κάθε είδος φασίζοντα και σωβινιστικού εθνικισμού (αλβανικού, τουρκικού, σκοπιανού κ.λπ.) ενάντια στην κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας τους. Αυτοί που, αν ζούσαμε υπό καθεστώς χούντας, θα ήταν οι πρώτοι που θα έγραφαν ύμνους για την «εθνικήν κυβέρνησιν» και θα το υπηρετούσαν «μέχρι της τελευταίας τους ρανίδος»… (πόσοι τέτοιοι γλείφτες υπήρχαν επί χούντας και μετά μας το έπαιζαν «αντιστασιακοί», αδυνατώ να μετρήσω…).

Εκτός όμως από εθνομηδενιστές, «αντιεθνικιστές», «αντιρατσιστές» κ.λπ., όλοι αυτοί οι πρώην «σύντροφοι» (αηδιάζω να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γι' αυτούς), έχουν γίνει και κάργα ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ: φιλοαμερικανοί, φιλοκαπιταλιστές («ο καπιταλισμός με αριστερό πρόσωπο» και λοιπές μακακίες), φιλοϊμπεριαλιστές, φιλοσιωνιστές, και όλα αυτά τα φιλο-, που τελικά συμπληρώνουν άριστα τα αντι- που ανέφερα προηγουμένως.

Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Όλα αυτά τα μαντρόσκυλα της εξουσίας, μαζί με τους «χρήσιμους ηλίθιους» των Εξαρχείων (που θεωρούν επαναστατική πράξη το να πετάνε πέτρες στους «μπάτσους» -και μετά να τους απελευθερώνει ο… Αλαβάνος!- ή το να καίνε το αυτοκίνητο του μεροκαματιάρη μικροαστού), έχουν συνασπιστεί σήμερα σε μια ιδιότυπη «συμμαχία»: τη συμμαχία ενάντια στις παρελάσεις!

Είναι, λέει, κατάλοιπο του Μεταξά και των Ναζί… Ποιοι το λένε αυτό; Μα αυτοί που (μαζί τους κι εγώ!) γουστάρανε όλες αυτές τις μεγαλειώδεις παρελάσεις προς τιμή του Κόκκινου Στρατού, μπροστά απ' το Κρεμλίνο, στην πάλαι ποτέ σοβιετική Μόσχα. Γουστάραμε αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα με τις κόκκινες σημαίες, τις τεράστιες πλακέτες με τις εικόνες του Λένιν και του Στάλιν και τον ήχο των στρατιωτικών εμβατηρίων, αλλά αν μας έδειχνες αντίστοιχες εικόνες από τη Γερμανία του Χίτλερ ή τη νεολαία του Μεταξά, θα αποστρεφόμασταν με μια γκριμάτσα αηδίας…Κάθισα και το σκέφτηκα καλύτερα. Τους πειράζει ότι οι παρελάσεις είναι «κατάλοιπο» της δικτατορίας του Μεταξά (κάτι που, όπως έμαθα αργότερα, δεν ισχύει, αφού στην Ελλάδα είναι πολύ προγενέστερες); Ή απλώς τους ενοχλούν οι παρελάσεις αυτές καθεαυτές, με τις σημαίες, το βηματισμό, τα εμβατήρια; Μήπως τους χαλάνε γενικά οι παρελάσεις; Τότε γιατί λυσσάνε κάθε Ιούνη να διοργανώσουν όλο και μεγαλοπρεπέστερες «παρελάσεις ομοφυλοφιλικής υπερηφάνειας» (ναι, έτσι τις αποκαλούν!) στο κέντρο της Αθήνας, με «λουλουδούδες», τρανσέξουαλ και βαρβατολεσβίες (δεν έχω τίποτα με όλες τις παραπάνω κατηγορίες συμπολιτών μας) να κηρύσσουν την «σεξουαλική τους απελευθέρωση»;

Μήπως τους ενοχλούν συγκεκριμένα οι επετειακές παρελάσεις; Μήπως τούς χαλάνε το «αντιεθνικιστικό» προφίλ που με τόσο κόπο επιθυμούν να επιβάλλουν, αφού κάθε χρόνο, όλο και περισσότερος κόσμος (Έλληνες και μετανάστες) συνωστίζεται να παρακολουθήσει τα παιδιά του να παρελαύνουν κρατώντας περήφανα την ελληνική σημαία; (και, πάρτε το χαμπάρι «σύντροφοι», αυτή η σημαία σημαίνει και θα σημαίνει πολλά περισσότερα γι' αυτό το λαό από τις ανέξοδες μπαρούφες σας).

Για να τελειώνουμε. Εχθρός της κοινωνίας δεν είναι αυτή τη στιγμή ο «εθνικισμός» και ο «ρατσισμός», αυτό ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας κι ας μην κουραζόμαστε να λέμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια. Αν υπάρχει ένας εχθρός, αυτός είναι η ηττοπάθεια και η δουλοπρέπεια που θέλουν ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ να μας επιβάλλουν: από το εργασιακό μας περιβάλλον, μέχρι την εξωτερική πολιτική της χώρας μας!
Αν οι παρελάσεις συμβάλλουν σ' αυτή τη γκρίζα εποχή της Νέας Τάξης στο να τονώνεται το συλλογικό μας «εγώ» και να ενισχύει την ιστορική του μνήμη ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ, ετούτος ο επιλήσμων λαός, τότε χίλιες φορές να γίνονται!!! (όσο κι αν με χαλάει το ότι οι μαθητές και οι φαντάροι μας πρέπει να αποτίουν χαιρετισμό στους ανίκανους, δειλούς και ηττοπαθείς πολιτικάντηδες).Φέτος παρελαύνει και η τάξη της κορούλας μου Αναστασίας (Πέμπτη δημοτικού πια!). Αν η Αναστασούλα αρνηθεί για οποιοδήποτε λόγο (αν και το αντίθετο συνέβη την 28η Οκτώβρη), τώρα ή στο μέλλον, να συμμετάσχει στην παρέλαση, θα είμαι ο πρώτος που θα υπερασπιστεί αυτό της το δικαίωμα, ζητώντας από τον διευθυντή του σχολείου της να την απαλλάξει.

Αυτό όμως θα το αποφασίσει η ίδια! ΚΑΝΕΝΑΣ αλήτης, λεχρίτης ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΣ του Σύριζα ή του… Ψείριζα, που μου πουλάει τσάμπα επαναστατιλίκι με ανοιχτά πουκάμισα και «αντιεθνικιστικές» ρητορικές, την ώρα που χλαπακιάζει χαβιάρι και αστακούς με τα ίδια λεφτά που εγώ βγάζω σε ένα χρόνο από τη δουλειά μου!

Θα με πείτε «εθνικιστή» και «στρατόκαυλο», «συντρόφια», αλλά εγώ σας το δηλώνω ευθαρσώς: ΝΑΙ, ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ! Θα πάω, γιατί γουστάρω να βλέπω τα παιδιά μου (όλα τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μου παιδιά) να φεύγουν για μία ώρα από τις καφετέριες και τα γήπεδα, αποτίοντας έναν ελάχιστο φόρο τιμής σ' εκείνους που πέθαναν, για να κοπρίζετε εσείς σ' αυτή τη γη και να λέτε τις ψευτοεπαναστατικές αρλούμπες σας.
ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ, παρότι το πνεύμα τους δεν με εκφράζει πλήρως, παρότι θα προτιμούσα τα παιδιά αυτά που παρελαύνουν να γνωρίζουν δέκα πράματα παραπάνω για την Ιστορία μας, να γνωρίζουν γιατί πρέπει να αντιστέκονται στην αδικία και την τυραννία, να υπερασπίζονται κι αυτά στη ζωή τους την Ελευθερία (ακόμα και με το τίμημα του θανάτου!), όπως έπραξαν το '21 οι πρόγονοί τους.

ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ, για να τη σπάσω πρωτίστως στον περιθωριακό συρφετό σας, των «αριστερών» μαντρόσκυλων της εξουσίας, που τρώνε το λυσσακά τους με τις παρελάσεις, τις σημαίες και οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και Ιστορία, αλλά την ίδια ώρα μάς θέλουν υποταγμένους στην πιο στυγνή βαρβαρότητα που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης: στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα της Αμερικάνικης αυτοκρατορίας!


_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!

[ΘΑΛΕΙΑ]

Περί παρελάσεων και άλλων τινών
Γράφει: Η Βασιλεία Παπαρήγα
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 6 Νοεμβρίου 2005



« - Πώς σε λένε;
- Ελληνίδα
- Τι έκανες;
- Υπηρετούσα το λαό».
(Στιχομυθία της Ηλέκτρας Αποστόλου με τους βασανιστές της. Από το βιβλίο «Οι δοσίλογοι της κατοχής»).

Η συζήτηση περί εορτασμών και παρελάσεων αναζωπυρώνεται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου. Επί των ημερών του, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα προβληματίστηκε για την αναγκαιότητα της καθιερωμένης αντιαμερικανικής πορείας του Πολυτεχνείου, στο όνομα της προστασίας της γιορτής από τα έκτροπα κάποιων επονομαζόμενων «γνωστών αγνώστων». Παρόμοια ερωτήματα αναζωπυρώνονται κάθε τόσο π.χ. για το αν το ορθό περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς είναι η γιορτή της εργατικής τάξης ανά τον κόσμο ή η είσοδος της άνοιξης. Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η μνήμη δέχτηκε ισχυρή πίεση, προκειμένου να αντικαταστήσει τον εορτασμό της 9ης Μάη ως Μέρας της Αντιφασιστικής Νίκης με αυτόν της Ενωμένης Ευρώπης, στο όνομα της απάλειψης των μαύρων σελίδων του παρελθόντος και της έναρξης μιας νέας «ενωμένης και κοινής» ιστορίας.

Αραγε, τι μορφή και περιεχόμενο θα μπορούσαν να δώσουν οι εμπνευστές της Ενωμένης Ευρώπης στον εορτασμό αυτής της «ένωσης»; Σίγουρα την απόλυτη σιωπή και την τύφλωση, αλλιώς κινδυνεύουν να φανούν οι χάσκουσες ρωγμές που αποκαλύπτουν τον εφιάλτη μιας γιορτής που επιβραβεύει τη διάλυση μιας χώρας που λεγόταν Γιουγκοσλαβία, την παραμόρφωση της Βαλκανικής Χερσονήσου και την κατοχή της Β. Ιρλανδίας και της Β. Κύπρου.


Κι επειδή ενός κακού μύρια έπονται, πρέπει, αλήθεια, να παρελαύνει κάποιος στο όνομα εθνικών παλιγγενεσιών και λαϊκών νικών, σε μια «παγκοσμιοποιημένη δημοκρατία» που αναζητά μια κοινή μνήμη; Σύμφωνα με τα τελευταία ανακοινωθέντα κάτι τέτοιο δεν είναι σύννομο με τη σύγχρονη σκέψη και αμφισβήτηση, γιατί τέτοιοι εορτασμοί συνιστούν κατάλοιπα φασιστικών νοοτροπιών και ρατσιστικών αντιλήψεων. Επιπροσθέτως, ακούγεται τελευταία και μια άκρως ενδιαφέρουσα και πρωτάκουστη άποψη, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει ακόμα και ιδεολογική ομπρέλα της παραπάνω αντίληψης: Την Επανάσταση του 1821 δεν την κέρδισε ο ελληνικός λαός, αλλά η εμπλοκή των ξένων δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας. Αρα, ορθώς κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί πανηγυρίζουμε κάθε 25η Μαρτίου.

1. Αποτελούν οι εορτασμοί της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, αντίστοιχα, προϊόντα κάποιων συγκεκριμένων θεοκρατικών ή κυβερνητικών δυνάμεων στο όνομα άνομων ή απάνθρωπων σκοπιμοτήτων;
Κατ' αρχήν, οι δύο επέτειοι αποτελούν το σύμβολο μνήμης δύο εθνικοαπελευθερωτικών εξεγέρσεων. Τόσο η Επανάσταση του 1821 όσο και η Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανοϊταλών αποτελούν δύο κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελληνικού λαού για την ύπαρξη της Ελλάδας ως εθνικά ανεξάρτητης χώρας. Η δε σημασία τους αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα καθώς είναι γνωστό πως ο ελληνικός λαός και στις δύο ιστορικές στιγμές ήρθε αντιμέτωπος όχι μόνο με το αξιόμαχο και την υπεροπλία του αντιπάλου, αλλά και με μια σειρά «συμμάχους» που οραματίζονταν μια Ελλάδα κι ένα λαό ανίκανο να προασπίσει την ίδια του την ύπαρξη, ώστε να κατοχυρώσουν το ρητό του μεγάλου κήτους που πάντα θα τρώει το μικρό στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας.

Αυτές οι επέτειοι δεν αποτέλεσαν νίκη κι επιβολή κανενός δικτάτορα αλλά τις κέρδισε επάξια ο ελληνικός λαός, με πολύχρονες μάχες και θυσίες. Μαζί μ' αυτές κέρδισε και τη σημαία του, τον Υμνο του και την παράδοση που θέλει η ιστορία να κερδίζεται στους δρόμους και όχι σε think tank και διευθυντήρια πολυεθνικών.

Θα ήταν, δε, εξαιρετικά διδακτικό για όσους έχουν αντικαταστήσει τη μέχρι τώρα ιστορία της ανθρωπότητας με αυτήν της ευρωπαϊκής και υπερατλαντικής ολοκλήρωσης, να ανατρέξουν στις κορυφαίες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, όπου η λαϊκή νίκη στα πεδία των μαχών δόθηκε με την ύψωση της ματωμένης σημαίας. Η μπαρουτοκαπνισμένη σημαία της Γαλλικής Επανάστασης έγινε σύμβολο των μετέπειτα κομμουνάρων κι αναγνωρίστηκε από όλους τους λαούς ως σύμβολο αντίστασης κι «εφόδου στον ουρανό». Η σημαία της Οχτωβριανής Επανάστασης γίνεται η παντιέρα της παγκόσμιας αντιφασιστικής νίκης των λαών, σφραγίδα της ταφόπλακας του ναζισμού, όταν υψώνεται στο Βερολίνο.

Οσο για την ελληνική σημαία, αυτή ξεκίνησε το 1821, για να περάσει το 1940 - 1945 από την Πίνδο και τον Υμηττό, να διασχίσει το 1949 το Γράμμο και το Βίτσι και να καταλήξει ματωμένη αλλά αλώβητη στην ετήσια πορεία του Πολυτεχνείου.

Η μοναδική σημαία που, σήμερα, επισείει την μήνι και δέχεται τα πυρά όλων των λαϊκών πορειών και διαδηλώσεων είναι η αμερικανική, γιατί αυτή για πάνω από μισόν αιώνα κυματίζει πάνω από κατοχικούς στρατούς και βομβαρδισμένους λαούς, υπενθυμίζοντας πως οι λαοί ακόμα έχουν πολύ δρόμο μέχρι την τελική νίκη.


Αλήθεια, αν οι παρελάσεις με τα υψωμένα λάβαρα ήταν φασιστικό κατάλοιπο που αναβίωνε με αφορμή τις επετείους, γιατί το ΕΑΜ θα αναβιώσει την παρέλαση της 25ης Μαρτίου μεσούσης της Κατοχής και θα καθιερώσει τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου; Γιατί οι κατοχικές δυνάμεις και η ενδοτική κυβέρνηση θα προσπαθήσουν να καταστείλουν τους εορτασμούς;

«Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου αποφασίστηκε στις αρχές του Οκτώβρη 1941 σε μια συνεδρίαση του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ σε κάποιο σπίτι στην Κυψέλη... Την παραμονή της 28ης Οχτώβρη οι αρχές της κατοχής μετάδιναν από το ραδιόφωνο, δημοσίευαν στις εφημερίδες και είχαν τοιχοκολλήσει και στα κεντρικά σημεία της Αθήνας και των άλλων πόλεων της Ελλάδας ανακοινώσεις με τις οποίες απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις και τις κάθε είδους εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, με ποινή επί τόπου εκτέλεση κλπ»...

«... Στις 11 ακριβώς έβλεπες να καταφθάνουν οι φάλαγγες από τους διάφορους τόπους προσυγκέντρωσης με τις ελληνικές σημαίες μπροστά... Χιλιάδες και χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, εργάτες είχαν πλημμυρίσει την πλατεία Συντάγματος. Διάφοροι ομιλητές πήραν το λόγο... άλλοι κατέθεταν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη... ενώ οι συγκεντρωμένοι... έψαλαν τον εθνικό ύμνο. Εκεί για πρώτη φορά ακούστηκε το σύνθημα "θάνατος στο φασισμό - λευτεριά στο λαό"... Μπροστά στον όγκο των συγκεντρωμένων - που θα ήταν πάνω από 5.000 - δεν τόλμησαν να επέμβουν οι χαφιέδες και οι καραμπινιέροι - ειδοποιήθηκε η ιταλική καβαλερία που άρχισε να χτυπάει τους διαδηλωτές».1

Οσο για την επέτειο της 25ης Μαρτίου αυτή γιορτάστηκε το 1942 για πρώτη φορά μέσα στην κατοχή με πρωτοβουλία του ΕΑΜ Νέων, όπως σημειώνεται στην Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945.

«... Την άλλη μέρα, 25 του Μάρτη, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν από τις πρωινές ώρες στους δρόμους για να τιμήσουν την επέτειο της εθνικής επανάστασης. Οι διαδηλωτές εργάτες, ανάπηροι, φοιτητές, μαθητές, υπάλληλοι και νοικοκυρές, κρατώντας ελληνικές σημαίες και λουλούδια και τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια συγκεντρώνονται στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Εκεί μ' επικεφαλής τους αναπήρους του ελληνοϊταλικού πολέμου... στεφανώνουν το μνημείο..., το ραίνουν με λουλούδια και ψάλλουν το εθνικό ύμνο. Οι Ιταλοί καραμπινιέροι χτυπούν τους διαδηλωτές... Οι συγκρούσεις... κράτησαν ως το απόγευμα».2

Τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι ο εορτασμός των δύο επετείων ουδεμία σχέση και συγγένεια είχε με τις μεταξικές τελετές και παρελάσεις. Αντιθέτως, αποτελεί την απόλυτα λαϊκή έκφραση αντίστασης όχι μόνο στον ξένο κατακτητή, αλλά και στην ελληνική πολιτεία που στηρίζει τη φασιστική κατοχή. Οπως βλέπουμε δε μετέχουν μόνο ανάπηροι πολέμου αλλά εργαζόμενοι, μαθητές και φοιτητές σε μια προσπάθεια να ενωθεί η ιστορική μνήμη με το παρόν και να μεταλαμπαδευτούν οι αξίες της ανυπακοής και της αντίστασης στις μέλλουσες γενιές γι' αυτό και δέχονται τις επιθέσεις της άρχουσας τάξης, η οποία στοιχίζεται πίσω από τις κατοχικές αρχές.

2. Πρέπει να καταργηθεί η συμμετοχή των μαθητών σε μια παρέλαση στην οποία συμμετέχει ο στρατός, προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση της μαθητιώσας νεολαίας με μιλιταριστικές πρακτικές;
Εδώ οφείλει κανείς να εξετάσει προσεκτικά μια ενδεχόμενη θετική απάντηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ακύρωση του περιεχομένου και της ουσίας των προαναφερόμενων γιορτασμών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία ενός λαού που μάχεται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία.
Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η Εθνική Αντίσταση γιορτάζει και τις δύο επετείους. Τόσο τα ένοπλα τμήματα όσο και οι πολίτες (ακόμα και ο ένοπλος λαϊκός κλήρος) λαμβάνουν μέρος στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση και παρουσίαση των εορταστικών εκδηλώσεων.

Το περιεχόμενο και η φόρμα των δύο αυτών εορτασμών θα αλλάξει με την επικράτηση του ξενόδουλου αστικού κι εμφυλιακού κράτους. Μην μπορώντας οι νικητές να αγνοήσουν τις δύο εθνικές λαϊκές εξεγέρσεις αποφασίζουν να τις προσαρμόσουν στα δικά τους επινίκια, προκειμένου να υποθηκεύσουν και να χειραγωγήσουν τη μνήμη των μετέπειτα γενεών. Χρησιμοποιούν τον εθνικό στρατό ως φόβητρο στη λαϊκή έκφραση αντίστασης και υποχείριο της ξενόδουλης εξουσίας και τις μαθητικές παρελάσεις ως επιβεβαίωση της νίκης τους. Στόχος, η καταστολή ενός λαϊκού και ταξικά προσανατολισμένου κινήματος που υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, διασφαλίζοντάς τη με τη δημιουργία ενός στρατού, που μαζί με το λαό διεκδικούν την επαναστατική ανατροπή και την επιβολή της λαϊκής εξουσίας.

Αν είχε επικρατήσει το ΕΑΜ μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, θα μπορούσε να θεωρηθεί μιλιταριστική η παράδοση μιας παρέλασης λαού (συμπεριλαμβανομένων και των μαθητών) και στρατού στους γιορτασμούς εθνικών επετείων; Μπορεί να εξισωθεί η παρέλαση των χιτλερικών ενόπλων δυνάμεων και της Ναζιστικής Νεολαίας με αυτήν του Σοβιετικού Στρατού και του λαού μιας χώρας που σφράγισε την τύχη της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών; Αν οι Ιρακινοί εκδιώξουν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής από τη χώρα τους, θα αποτελέσει η παρέλαση της ιρακινής αντίστασης δείγμα ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού;
Η πρόταση του ΣΥΝ να καταργηθούν οι παρελάσεις μαθητών και να αντικατασταθούν από εκδηλώσεις «ουσιαστικής εμβάθυνσης» της ιστορικής μνήμης σε κλειστούς χώρους αποτελούν αναδιατύπωση του επιχειρήματος της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την κατάργηση των εορτασμών του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων και βαφτίζει την έκφραση της λαϊκής αντίστασης και της ταξικής πάλης παρελθούσα βαρβαρότητα. Ο κλειστός χώρος ενός σχολείου δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την εμβάθυνση μιας σχολικής γιορτής στα ιστορικά γεγονότα, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα ελέγχεται από την ίδια αστική τάξη, η οποία από το 1944 έως σήμερα επιχειρεί ποικιλοτρόπως τη φίμωση της ιστορίας όλων των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών κινημάτων. Οσο για τη σημειολογία της λαϊκής πορείας και συγκέντρωσης στους δρόμους της χώρας, αυτή σηματοδοτεί τη λαϊκή ενότητα και πολεμική που οδηγεί στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Η απάλειψη και η αντικατάστασή της από πρακτικές real politic (ρεάλ πολιτίκ) σημαίνει την παραδοχή της καπιταλιστικής μονοκρατορίας και την υποταγή της «εφόδου στον ουρανό», στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

3. Θα μπορούσε, άραγε, να προσβληθεί ένας αλλοδαπός μετανάστης ή επισκέπτης από δημόσιους εορτασμούς της αντιφασιστικής νίκης στην Ελλάδα; Θα αισθανόταν θύμα ρατσισμού ένας Ελληνας τουρίστας στο Παρίσι κατά τη διάρκεια των εορτασμών της 14ης Ιουλίου;
Ναι, αν μιλάμε για θιασώτες του ναζισμού ή της λουδοβίκιας παλινόρθωσης. Η ιστορία έχει δείξει πως οι νίκες των λαϊκών και ταξικών κινημάτων είχαν παγκόσμια αίγλη και ταυτίστηκαν με τις νίκες των αντίστοιχων κινημάτων σε εθνικό επίπεδο. Ο Γκεβάρα, ο Φιντέλ, ο Αλιέντε ή ο Λουμούμπα δεν αποτελούν για τον ελληνικό λαό πορτρέτα ξένων εθνικιστών, αλλά συνειρμοί οικείων μορφών όπως αυτές του Λαμπράκη, του Σουκαντζίδη ή του Μπελογιάννη. Οι μόνοι που φοβούνται τις ηρωικές σελίδες ή τους ήρωες ενός λαού είναι οι εξουσίες και οι προσκυνημένοι που συγγράφουν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, προσπαθώντας να ξορκίσουν το αναπόφευκτο τέλος τους.

4. Ενας λαός γιορτάζει μόνο νίκες για να σηματοδοτήσει την επικράτηση του;
Επέτειοι όπως αυτές που προαναφέρθηκαν ή αυτές του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς δε γιορτάζονται ως εκδικητικά κι επιδεικτικά επινίκια επιβολής μιας τάξης ή μιας ιστορικής φάσης έναντι μιας άλλης. Αποτελούν σταθμούς ωρίμανσης της ιστορίας ενός λαού και της ταξικής του πάλης σε εθνικό επίπεδο. Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί νίκη του ελληνικού λαού, γιατί κατακτά την παραπέρα ιστορική του εξέλιξη, δημιουργώντας το δικό του εθνικό κράτος, έστω κι αν δεν μπορεί τελικά να αποτρέψει την ξένη επέμβαση σε αυτό. Η ελληνική Εθνική Αντίσταση αποτελεί, μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, μια από τις σημαντικότερες «εφόδους στον ουρανό» - έστω κι αν δεν έκοψε το νήμα - αφού καταφέρνει σε μικρό χρονικό διάστημα να δημιουργήσει ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που να συσπειρώνει τη λαϊκή πλειοψηφία στην ταυτόχρονη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας. Το Πολυτεχνείο θα αποτελέσει τον απόηχο και το συνδετικό κρίκο του ΕΑΜ με τα σύγχρονα λαϊκά κινήματα στη χώρα μας, ακόμα κι αν η μεταπολίτευση διαψεύσει τις ελπίδες για μια γενικότερη αλλαγή.
Οσο για την Πρωτομαγιά, οι πορείες των ανέργων στη Νάουσα, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, είναι η απόδειξη πως αυτοί που θα προασπίσουν αυτή τη φλούδα γης θα είναι οι ίδιοι που θα παλέψουν για να μην υποθηκευτεί το μέλλον ενός ολόκληρου λαού στα πειράματα της αστερόεσσας και ευρωενωσιακής γκιλοτίνας.

Οποιος σήμερα επιθυμεί την απαλοιφή της ιστορικής μνήμης τάσσεται με αυτούς που σήμερα βαφτίζουν τη σιωπή και την υποταγή πολιτισμό. Οποιος όμως διεκδικεί να εορτάζεται η ιστορική μνήμη όπως της πρέπει τότε γίνεται ένα με τους «κολασμένους» αυτής της γης που είναι ταγμένοι να επιστρέψουν τις αλυσίδες τους στους δεσμοφύλακές τους.
***
1. «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 324 - 326
2. «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940 - 1945», εκδόσεις «Αυλός», σελ. 329 - 330