Κράτος και Εκκλησία είναι σήμερα ασυμβίβαστα

[ΡΕΣΑΛΤΟ]

Προδημοσίευση από το τεύχος-36 που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες.

Πλανητικό κράτος και Εκκλησία είναι ασυμβίβαστα.


Έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές ότι η οργή είναι κακός κλειδούχος στην πολιτική σκέψη και πράξη. Οι εισαγγελείς των ΜΜΕ και το καθεστωτικό παρακράτος επιχειρούν εκ νέου να αναζωπυρώσουν την οργή γύρω από το «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου. Επιχειρούν οι ποικίλοι εισαγγελείς (πολιτικοί και δημοσιογράφοι) να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι το Βατοπαίδιο είναι το κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

Η κατασκευασμένη οργή έναν και μόνο στόχο έχει: να εγκλωβίζει και να χειραγωγεί τη σκέψη μας προς την κατεύθυνση που θέλουν τα μεγάλα συμφέροντα και οι πλανητικοί μηχανισμοί εξουσίας.

Είναι ποτέ δυνατόν (αν σκεφτούμε νηφάλια) το Βατοπαίδιο και ακόμα χειρότερα οι μοναχοί Εφραίμ και Αρσένιος να είναι το υπαριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας; Είναι ποτέ δυνατόν τα εκκλησιαστικά «σκάνδαλα» (υπαρκτά ή κατασκευασμένα) να καταδυναστεύουν την κοινωνική και πολιτική ζωή μιας χώρας; Είναι ποτέ δυνατόν ένα απόστημα (εξωτερικό σύμπτωμα) της καπιταλιστικής διαπλοκής και σήψης να προσλαμβάνει τέτοιες αφηνιασμένες, ψυχωτικές διαστάσεις και να μεταβάλλεται από σύμπτωμα σε κεντρικό πολιτικό πρόβλημα;

Αυτή η δραματοποίηση του «συγκεκριμένου συμβάντος», η δαιμονοποίηση του Βατοπαιδίου και κατά σημειολογική επέκταση, ολόκληρου του Αγίου Όρους, του μοναχισμού και της Ορθοδοξίας δεν είναι «αθώα», χωρίς πολιτικό δόλο και καθεστωτικούς υπολογισμούς.

Δεν μπορεί, συνεπώς, να τυφλωνόμαστε από τον «σκανδαλισμό» της τελετουργικής και πολιτικής εμπορίας του βατοπαιδιανού «σκανδάλου» ή από το «θρησκευτικό σεχταρισμό» και να μην διακρίνουμε τα βαθύτερα και ουσιώδη χαρακτηριστικά αυτής της υστερικής δαιμονοποίησης των «αμαρτωλών» μοναχών.

Δεν μπορεί να χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο το συνθετικό σύνολο της κυρίαρχης κοινωνικής και πολιτικής δομής, να απομονώνουμε τους δύο μοναχούς, να εστιάζουμε πάνω στο «έγκλημά» τους (όπως το «αποφάσισαν» και το πρόβαλλαν οι προπαγανδιστικές μήτρες του καθεστώτος) και να «ξερνάμε» όλη τη χολή μας.

Δεν είναι το Βατοπαίδιο και οι δύο μοναχοί το κοινωνικό καθεστώς, το κέντρο της Ελλάδας, οι κινητήριοι μοχλοί του καπιταλιστικού, ιμπεριαλιστικού γίγνεσθαι. Ούτε η ανατρεπτική θεωρία και πράξη μπορεί να έχει ως βάση τα εκκλησιαστικά συμπτώματα της σήψης και τις ενδοεκκλησιαστικές «διαφοροποιήσεις» και «αντιθέσεις».

Όσοι μένουν υστερικά προσηλωμένοι στο «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου ουσιαστικά επικαλύπτουν τα αίτια και τις κινητήριες λειτουργίες που γεννούν και γιγαντώνουν τα σκάνδαλα. Τοποθετούν κυριολεκτικά την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω, αθωώνουν το καθεστώς των πραγματικών ενόχων και μετατρέπουν ένα σύμπτωμα σε καθοριστικό αίτιο.

Κάθε σκάνδαλο είναι το αποτέλεσμα μιας λειτουργίας. Για να διερευνήσουμε αυτή τη λειτουργία πρέπει να γνωρίζουμε τον οργανισμό. Και πρώτα απ’ όλα το σκελετό και το μυϊκό σύστημα του οργανισμού. Είναι αδύνατον να αποκτήσουμε ορθή αντίληψη των πραγμάτων δίχως να έχουμε κατανοήσει τη γενική διάρθρωση του κοινωνικού οργανισμού: Τα οστά και τους μυς της κοινωνίας (καπιταλιστικές σχέσεις) και τα όργανα του κοινωνικού οργανισμού: Κράτος, κόμματα, θεσμοί, μηχανισμοί προπαγάνδας κ.λπ.

Το κεντρικό, συνεπώς, καθοριστικό ζήτημα δεν είναι το «απόστημα» της ασθένειας, αλλά ο ασθενής κοινωνικός οργανισμός. Είναι η καρκινώδης εστία και όχι οι μεταστάσεις του.

Και αυτό που έχει σαπίσει αθεράπευτα είναι το καπιταλιστικό σύστημα, τα όργανά του και όλες οι λειτουργίες του συστήματος και των οργάνων του. Όταν τα πάντα ρυθμίζονται από την αγορά της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας, όταν το κυρίαρχο «αγαθό» είναι το χρήμα, τότε είναι αυτοί οι κυρίαρχοι αντικειμενικοί νόμοι που επιβάλλονται σε όλα τα κοινωνικά κύτταρα της κοινωνίας και οδηγούν τους ανθρώπους στην απληστία και στο έγκλημα.

Για να αντισταθεί κανείς σε αυτή τη λαίλαπα της αγοράς και του χρήματος δεν αρκεί μόνο να έχει συνείδηση των πραγμάτων. Ούτε αρκούν οι «θεϊκοί λόγοι» και οι προσευχές, γενικά η Πίστη στο Θεό!!!

Απαιτείται και συνειδητή δράση. Μια άλλη όχι μόνο φιλοσοφία, αλλά και πολιτική πρακτική. Μια Θεωρία και Πρακτική που να αναιρούν συνολικά το σύστημα, που να απελευθερώνουν από τις «δαγκάνες» του. Γιατί όταν αποτελείς θεσμικό ή ιδεολογικό γρανάζι του καθεστώτος υποτάσσεσαι και στους νόμους του, σαπίζεις μαζί με αυτό…

Οι διαχειριστές της Ορθοδοξίας και η γραφειοκρατική ιεραρχία της Εκκλησίας πάντα ήταν και είναι εντός του συστήματος: θεσμικό και πνευματικό γρανάζι του καπιταλιστικού κράτους. Οι διαπλοκές κράτους και εκκλησιαστικής γραφειοκρατίας είναι σταθερό και πάγιο φαινόμενο. Μέσα σε αυτό το καπιταλιστικό καθεστώς της άκρατης νέο-φιλελευθεροποίησης λειτούργησε και έδρασε η εξουσία της Εκκλησίας, διαπλεκόμενη με όλες τις λοιπές εξουσίες του καθεστώτος.

Και είναι φαρισαϊσμός ή έχουμε το δάκτυλο στο μάτι και δεν θέλουμε να δούμε ότι η «εκκλησιαστική οικονομία» δεν μπορεί παρά να είναι μια καπιταλιστική οικονομία που υπόκειται στους σιδερένιους νόμους της αγοράς. «Πνευματικές» οικονομικές οάσεις ή «σοσιαλιστικές» μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξουν.

Το καθεστώς της «εκκλησιαστικής οικονομίας» λειτουργεί, και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, με τους καπιταλιστικούς νόμους.

Από πού ως που, π.χ., το χρηματιστηριακό εκκλησιαστικό κεφάλαιο αποτελεί μικρότερο «σκάνδαλο» από τις «μεσιτείες» του Βατοπαιδίου; Και από πού ως πού η ηγεσία π.χ. της Εκκλησιαστικής εξουσίας δεν διαπλέκεται με την «Πολιτεία» και λειτουργεί ενάντια στον οδοστρωτήρα της Νέας Τάξης; Είναι λιγότερο υπεύθυνη αυτή από τους δύο μοναχούς που τους έχουν στήσει στον τοίχο;

Ας βλέπουμε συνολικά το πρόβλημα και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Το πρόβλημα είναι γενικό και είναι δολίως παραπλανητικό να επικεντρώνεται με τέτοια γενική, καθεστωτική φρενοβλάβεια στο Βατοπαίδι.

Και πάνω σε αυτή τη γενική βάση πρέπει να αντιμετωπιστεί, γιατί εδώ βρίσκεται και η «αιχμή» για τη συνολική υποταγή της «εκκλησιαστικής οικονομίας» στις υπερεθνικές, πλανητικές σχέσεις. Από δω, ακόμα, ξεκινούν και οι «ιδέες» για «ενότητα» με το πλανητικό, κοσμικό κράτος: Τον Παπισμό.

Γιατί, όμως, σήμερα, ολόκληρο το καθεστώς με όλα τα κόμματά του και τα σκοταδιστικά μέσα προπαγάνδας κτυπούν το Βατοπαίδιο και σκούζουνε σαν «μωρές παρθένες»; Γιατί μια «φυσιολογική» καπιταλιστική λειτουργία δραματοποιείται και αναθεματίζεται τόσο υστερικά και γίνεται το μείζον πολιτικό ζήτημα της ελληνικής κοινωνίας; Γιατί τέτοιος άγριος κακουργηματικός λιθοβολισμός εναντίον δύο μοναχών που λειτούργησαν «καπιταλιστικά», όπως λειτουργεί το σύνολο της «εκκλησιαστικής οικονομίας»;

Ή μήπως τα οικονομικά εκκλησιαστικά «σκάνδαλα» (τα πασίγνωστα, αλλά επιλεκτικά και διατεταγμένα αποκαλυπτόμενα) περιορίζονται στο Βατοπαίδι;

Το γιατί το έχουμε αναλύσει πολλές φορές.

Συνοπτικά:
α) Το επιλεγμένο «σκάνδαλο» του Βατοπαιδίου αποτελεί την αιχμή του νεοταξικού πολιτικού παιχνιδιού που παίζεται σήμερα από τους πλανητικούς και εγχώριους μηχανισμούς εξουσίας: Επικάλυψης της καθεστωτικής σήψης, αποδόμησης και αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού σύμφωνα με τους όρους των Αμερικανών.

β). Επίσης το Βατοπέδιο ανοίγει και προλειαίνει το δρόμο για μια συνολικότερη και μετωπική επίθεση κατά της Εκκλησιαστικής περιουσίας και της Ορθοδοξίας γενικότερα.

Το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος σήμερα, αποτελεί πλανητικό γρανάζι των υπερεθνικών, ως εκ τούτου η «εκκλησιαστική οικονομία» πρέπει να υποταχθεί στους νόμους και τις ορέξεις των πολυεθνικών. Η δομή, συνεπώς, της εκκλησιαστικής εξουσίας (οικονομική, πολιτική και «εθνική») είναι ασυμβίβαστη με τα πλανητικά συμφέροντα και την κρατική δομή της ελληνικής κοινωνίας που υποτάσσεται ολοένα και πιο πολύ στην πλανητική κρατική δομή.

Ελληνικό πολυεθνικό κράτος και Ορθόδοξο «εκκλησιαστικό κράτος» δεν μπορούν πλέον να συνυπάρξουν. Να γιατί η Ορθοδοξία ως συνεκτικός εθνικός ιστός και η Εκκλησία ως «Ορθόδοξη εξουσία» έχουν μπει στο στόχαστρο της πλανητικής αυτοκρατορίας και των πολυεθνικών.

Να γιατί υστερικά όλοι διακρίνουν μόνο τα «σκάνδαλα» της εκκλησίας, ανακαλύπτουν καθημερινά ή κατασκευάζουν νέα και την ανάγουν σε «διάβολο» της κοινωνίας.

Να γιατί δεν πρέπει να χάνουμε το δάσος πίσω από το δέντρο, το Μέτωπο κατά της Εκκλησίας που προωθείται πίσω από τους μοναχούς Εφραίμ και Αρσένιο…
Οι αντικειμενικές «εξελίξεις» θα οξύνουν τις αντιθέσεις του Ορθόδοξου κλήρου με τις ηγετικές «γραφειοκρατικές κλίκες».

Τα επιλεγμένα και διατεταγμένα εκκλησιαστικά «σκάνδαλα» αποσκοπούν στο να συσκοτίσουν τα πράγματα και να στρέψουν το λαό και το Ορθόδοξο σώμα εναντίον αποδιοπομπαίων «τράγων», επικαλύπτοντας έτσι την ουσία της μετωπικής επίθεσης κατά της Εκκλησίας συνολικά.

Οι μηχανισμοί του κράτους και των πλανητικών μαφιόζων βγάζουν τα «σκάνδαλα», τα εμπορεύονται πολιτικά και προλειαίνουν το έδαφος ιδεολογικά.

Αυτοί οι μαφιόζικοι μηχανισμοί προκαλούν «ταπεινωτικές ήττες», με προσχήματα τους «αποδιοπομπαίους», εναντίον της Εκκλησίας ΣΥΝΟΛΙΚΑ.

[Θύμιος]

Το παρακάτω άρθρο είναι γραμμένο το 2.000. Τότε, με το θέμα των ταυτοτήτων, καταπιαστήκαμε, σοβαρά, με ένα ζήτημα «ταμπού» για την Αριστερά: Την Εκκλησία.
Οι πρώτες επεξεργασίες μας πάνω σε αυτό το ζήτημα, και το παρακάτω κείμενο εντάσσεται σε αυτές τις «πρώτες επεξεργασίες», είναι δημοσιευμένες στο βιβλίο: «Η Νέα Τάξη και οι χρήσιμοι ηλίθιοι»



Η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη
με την Εκκλησία

Η νέα θρησκεία της παγκόσμια αγοράς θέλει την παγκόσμια ομοιομορφία: Την ισοπέδωση μέσα στην ομοιομορφία κάθε εθνικής, ιδεολογικής, πολιτικής και πολιτιστικής ταυτότητας. Την ισοπέδωση κάθε συλλογικότητας. Η θεότητα της νέας αυτής παγκόσμιας θρησκείας είναι ο ατομισμός, δηλαδή ο κομφορμισμός.
Η Νέα Τάξη επιδιώκει την αγελοποίηση του κόσμου, δηλαδή τη μετατροπή της ανθρώπινης κοινωνίας σε αγέλη ατόμων, σε ένα «μοναχικό πλήθος» πρόθυμο να δέχεται διαταγές, να κάνει ό,τι απαιτούν από αυτό, να εφαρμόζει καλά στην παγκόσμια μηχανή, χωρίς τριβή. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι εχθρικά ασυμφιλίωτη με κάθε συλλογικότητα, με κάθε τι που ενώνει τους ανθρώπους. Θέλει την κοινωνία διαιρεμένη όχι σε συλλογικές οντότητες που αντιστέκονται και αναπτύσσουν τη σκέψη και τη συνείδηση μέσω της διαπάλης των ιδεών και των οργανωμένων αγώνων, αλλά διαιρεμένη σε ανίσχυρα μεμονωμένα άτομα που να μπορούν να καθοδηγούνται χωρίς βία, να ποδηγετούνται χωρίς ηγέτες, να παρακινούνται χωρίς σκοπό. Η Νέα Τάξη είναι ασυμφιλίωτα εχθρική προς κάθε μορφή συλλογικής συνείδησης. Γι’ αυτό επιδιώκει την κατεδάφιση του έθνους-κράτους, των πολιτικών κομμάτων, των συνδικάτων, της Εκκλησίας.
Φυσικά, και η σοσιαλιστική σκέψη είναι εναντίον του έθνους-κράτους, των αστικών κομμάτων, των κρατικών συνδικάτων και της Εκκλησίας. Και εδώ ακριβώς μπερδεύονται οι φορμαλιστές του «αριστερού» λόγου. Δεν μπορούν να αντιληφθούν τη «διαφορά». Και όμως υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ της σοσιαλιστικής παγκοσμιοποίησης και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Η σοσιαλιστική σκέψη έχει ως υποκείμενο της εξέλιξης την εργατική τάξη και το λαό, δηλαδή κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες. Και, το σπουδαιότερο, το ξεπέρασμα τους έθνους-κράτους και άλλων συλλογικοτήτων το υποκαθιστά με άλλες μορφές συλλογικότητας, ανώτερες. Το σοσιαλιστικό κίνημα δεν αγωνίζεται για μια κοινωνία μεμονωμένων, ανταγωνιστικών ατόμων, αλλά για έναν κόσμο με ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικής συνείδησης. Για έναν κόσμο που θα έχει ως βάση το συλλογικό άτομο, τη συμμετοχή και την αυτενέργεια του λαού.
Να γκρεμίσουμε, λοιπόν, το εθνικό κράτος που διαιρεί τους λαούς, να καταργήσουμε και την Εκκλησία. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα έξωθεν διαταγμάτων. Πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των ίδιων των αγώνων του λαού, το αποτέλεσμα συλλογικής συνείδησης. Μια τέτοια συλλογική κοινωνική διαδικασία προωθεί την κοινωνία και τον άνθρωπο σε ανώτερες μορφές κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικότητας. Μορφές που κρατούν όλα τα θετικά στοιχεία της παράδοσης, που ενώνουν τους ανθρώπους, μορφές που κρατούν όλες τις κατακτήσεις της συλλογικότητας της ανθρώπινης Ιστορίας, όλον τον πλούτο της πολιτιστικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας.
Όταν όλα αυτά απειλούνται για να μετατραπεί ο άνθρωπος σε αγέλη και να ριχτεί στα έσχατα όρια της ταπείνωσης και της δουλικότητας, τότε είναι επαναστατικό να υπερασπιζόμαστε το έθνος-κράτος, ακόμα και την Εκκλησία, ακριβώς γιατί έχουν ενσωματώσει κάποιες κατακτήσεις των συλλογικών αγώνων και αξιών της ανθρωπότητας.
Όταν, π.χ., ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είχε υπό την κατοχή του την Ελλάδα, ουδείς είχε διανοηθεί να κατηγορήσει ως εθνικιστικό τον αγώνα για την υπεράσπιση του εθνικού κράτους. Σήμερα, κάθε εκδήλωση που στρέφεται εναντίον των ιμπεριαλιστών της ΟΝΕ και της «Νέας Τάξης» στιγματίζεται από τους φορμαλιστές του «προοδευτικού» και «αριστερού» λόγου ως εθνικιστική.
Η Εκκλησία στον καπιταλισμό ήταν ταυτισμένη πλήρως με το καπιταλιστικό κράτος και έπαιζε το ρόλο της ιδεολογικής ποδηγέτησης των λαών. Ήταν η πνευματική και ηθική αγχόνη των λαών. Ως φορέας που ενσωμάτωνε μορφώματα συλλογικής συνείδησης, ιστορικές αξίες και παραδόσεις, αποτέλεσε μια ισχυρή δύναμη στην υπηρεσία του αστικού κράτους, αναχαιτιστική των εργατικών και λαϊκών αγώνων και των σοσιαλιστικών κινημάτων. Ήταν αντιδραστική η Εκκλησία, γιατί φυλάκιζε τις συλλογικές αξίες που ενσωμάτωνε, τις απομάκρυνε από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τους λαϊκούς αγώνες, δεν επέτρεπε τον εμπλουτισμό τους από τα νέα συλλογικά λαϊκά μορφώματα, τις μετέτρεπε, με δύο λόγια, σε απολιθώματα.
Σήμερα, η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη με κάθε κοινωνικό, εθνικό και πνευματικό μόρφωμα λαϊκής συνοχής και συνείδησης συλλογικής, ακριβώς γιατί αποτελούν κύτταρα κοινωνικής αντίστασης στην ισοπεδωτική ομοιομορφία που θέλει να επιβάλει.
Γίνεται φανερό ότι η Νέα Τάξη είναι ασυμβίβαστη και με την Εκκλησία, γιατί είναι φορέας συλλογικότητας. Συνεπώς, στη σύγκρουση Εκκλησίας και Νέας Τάξης δεν μπορεί κανείς να είναι με τη Νέα Τάξη. Φυσικά δεν υπερασπίζεται το εκκλησιαστικό κατεστημένο. Υπερασπίζεται, όμως, τις συλλογικές μορφές συνείδησης, τις κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και τις αξίες της αλληλεγγύης και της ενότητας των ανθρώπων που ενσωματώνει η Εκκλησία: Όλα δηλαδή τα φύτρα αντίστασης, συνοχής και ενότητας του λαού κατά του εφιάλτη της παγκοσμιοποιημένης ομοιομορφίας…


Μάιος 2000