Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Συνθήκες του 67

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
Δαμιανός Βασιλειάδης
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 23, 2008 12:51 pm    Θέμα δημοσίευσης: Συνθήκες του 67 Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Συνθήκες του 67
==================
του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΚΙ - Αθήνα, 21.12.08
---------------------------------------

Για να φτάσεις στην πηγή πρέπει να κολυμπήσεις ενάντια στο ρέμα
Λαϊκή παροιμία
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα που συνόδεψαν τον θάνατο του 15χρονου μαθητή, έδωσαν αφορμή για εκ διαμέτρου αντίθετες ερμηνείες του φαινομένου, που τις διακρίνει κατά την άποψή μου ένας άμετρος λαϊκισμός και ένας απύθμενος αριστερισμός, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Παλεύοντας ενάντια στο ρέμα, που εκφράζουν οι δύο ανωτέρω κατευθύνσεις ερμηνείας, θα προσπαθήσω να δώσω με παρρησία και μακριά από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, όπως και μακριά από λαϊκισμούς και αριστερισμούς τη δική μου εξήγηση.

Κανείς δεν θέτει το βασικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί και επιτακτικά να απαντηθεί: Κινδυνεύει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ και η ΕΘΝΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ στην Ελλάδα με όσα μετά την μεταπολίτευση έως σήμερα διαδραματίστηκαν και πρόκειται να διαδραματισθούν στο μέλλον;

Αυτό είναι το κύριο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, για να δοθεί στην συνέχεια απαραιτήτως και η απάντηση στο τι ΔΕΟΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ.

Εκ προοιμίου δίνω την απάντηση χωρίς περιστροφές: Ναι κινδυνεύουν στην Ελλάδα αυτές οι αξίες τις οποίες αναφέρω πιο πάνω, γιατί εδώ που φτάσαμε βρισκόμαστε σε παρόμοιες συνθήκες, όπως πριν το 1967. Μερικούς από τους βασικούς λόγους θα προσπαθήσω να καταθέσω και κατονομάσω.

Όπως πριν από το 67 αποδυναμώθηκε η δημοκρατία και οι δημοκρατικές λειτουργίες, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Όπως και τότε είχαν δημιουργηθεί συνθήκες χάους και ακυβερνησίας, έτσι και σήμερα.
Όπως και τότε παραμόνευαν και καραδοκούσαν οι «άσπονδοι φίλοι μας Αγγλοαμερικάνοι να εκμεταλλευτούν την αποδόμηση και στη συνέχεια αποδυνάμωση, αποπροσανατολισμό και παράλυση του εσωτερικού μετώπου, για να εφαρμόσουν τα σχέδια τους για τη διχοτόμηση της Κύπρου, για να μας πλήξουν δηλαδή σε ένα μείζον εθνικό θέμα, το ίδιο και σήμερα.

Και μάλιστα χειρότερα από τότε, γιατί τότε υπήρχε μόνο ένα ανοιχτό μέτωπο. Ήταν η Κύπρος. Τώρα τα μέτωπα των εθνικών θεμάτων είναι πολλά: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία και αργότερα σίγουρα και η Ήπειρος (Τσαμουριά κατά τους εθνικιστές της Αλβανίας), πάλι φυσικά με δική μας πρωταρχικά υπαιτιότητα.

Όπως κα τότε οι περισσότεροι πολιτικοί ήταν συνυπεύθυνοι, έτσι και τώρα η πλειοψηφία περί άλλα τυρβάζει.

Όπως και τότε οι πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να εξαιρείται καμία, αποδείχτηκαν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο επέλασης της δικτατορίας, έτσι και σήμερα είναι ανίκανες να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Όπως και τότε βυσσοδομούσαν ενάντια στην δημοκρατία οι εξωθεσμικοί παράγοντες από το εσωτερικό και εξωτερικό για να καταλύσουν την έννομη τάξη και εφαρμόσουν τα άνομα συμφέροντα τους κατά των καλώς εννοούμενων συμφερόντων
της Ελλάδας και του ελληνισμού, το ίδιο και σήμερα. Οι ίδιες δυνάμεις με μεγαλύτερη ένταση επιδιώκουν το ίδιο. Να δημιουργήσουν συνθήκες ακυβερνησίας και παραλυσίας για να επέμβουν ο σωτήρες! Ποιοι βασικά: Αυτοί που μας «έσωσαν» και τότε. Φυσικά δεν θα επέμβουν αυτή τη φορά με τα τανκς. Υπάρχουν άλλες πιο λεπτές και ύπουλες μέθοδοι. Τις έχει κατονομάσει ο πολύς Χένρι Κίσιγκερ ([1]), σε μια ομιλία του: Είναι η υπονόμευση από τα μέσα όλων των αξιών του ελληνισμού, ώστε να φτάσουμε στο χείλος μιας εθνικής καταστροφής και με τον τρόπο αυτό να δώσουμε αφορμή να επέμβουν οι «φίλοι προστάτες μας» Αγγλοαμερικάνοι, όπως στην κρίση των Ιμίων και να τους παρακαλούμε και από πάνω να επέμβουν ως επιδιαιτητές για να μας «σώσουν» από μια επικείμενη καταστροφή για την εθνική μας ακεραιότητα και επιβίωση. Αυτή την φορά στην Μακεδονία, όπως προβλέπω, αν συνεχιστεί η κατάσταση αυτή και επιδεινωθεί. Γιατί φτάσαμε στο σημείο, να λέει ο καθένας: «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», που σημαίνει πρακτικά ότι έχει διαρραγεί η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Όμως είναι αυταπόδεικτο, ότι, αν καταρρεύσει η κοινωνία στο σύνολό της δεν υπάρχει ατομική σωτηρία.

Δυστυχώς στην εξέλιξη αυτή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνετέλεσαν σχεδόν όλα τα κόμματα. Οι μεν «δεξιοί» γιατί κατέλυσαν οράματα, αρχές και αξίες, οι δε «αριστεροί» γιατί δεν ανέδειξαν οράματα,αρχές και αξίες.

Τα μεν κόμματα του νεοφιλελευθερισμού, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία εξευτέλισαν σταδιακά όλες τις αξίες της δημοκρατίας και όλες τις αξίες μιας ευνομούμενης κοινωνίας που βασίζεται στην συλλογική προκοπή και το συλλογικό συμφέρον. Και αυτό ξεκίνησε αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Αντιμετώπισαν το κράτος ως φέουδο για εξυπηρέτηση κομματικών και προσωπικών στρατηγικών, καταλύοντας κάθε έννοια σωστής λειτουργίας του κατακρεουργημένου και δυσφημισμένου δημοκρατικού πολιτεύματος. Το κράτος αλώθηκε από τα κόμματα και την ιδιοτέλεια και άφησε απ’ έξω την κοινωνία.
Κυριολεκτικά το λήστεψαν, ρίχνοντας λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και την απόγνωση.

Βήμα βήμα εκφυλίστηκαν και απαξιώθηκαν τα πάντα. Η κοινωνική συνοχή κάτω από αυτές τις συνθήκες διερράγη γιατί το χρήμα και ο κομματισμός αντικατέστησε το κράτος. Δεν έμεινε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες τίποτε όρθιο. Όλα κατέρρευσαν. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της αποδόμησης (έως και μηδενισμού) των κοινωνικών αξιών, βρήκαν την ευκαιρία οι διαπλεκόμενοι να αλώσουν το κράτος. Διαφθορά και σήψη κατέλυσαν κάθε υποτιθέμενο ή πραγματικό δημοκρατικό θεσμό. Κόμματα, εργατικά συνδικάτα , εργατικά και φοιτητικά κινήματα αλλοτριώθηκαν, κοινωνικά και πνευματικά ιδρύματα μεταβλήθηκαν σε συντεχνίες που λυμαίνονται την κοινωνία, μη κυβερνητικές οργανώσεις έγιναν σφηκοφωλιές εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων, κυρίως ξένων δυνάμεων, που επιβουλεύονται την πατρίδα μας, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και έχοντας ως προμετωπίδα τον ατομικό πλουτισμό. Το είδαμε να υλοποιείται στην Κύπρο με το σχέδιο Ανάν και αλλού.

Κατέρρευσαν οι παραδοσιακές αξίες στην θρησκεία, στην παιδεία, στην δικαιοσύνη, στο κοινοβούλιο. Το χρήμα αναδείχτηκε ως η μεγαλύτερη κοινωνική αξία. Δεν υπάρχει θεσμός της κατ’ επίφαση δημοκρατίας μας που δεν έχει υποπέσει στην ευτέλεια. Οι πνευματικοί μας ταγοί στα πανεπιστήμια, τα πνευματικά ιδρύματα και στα σχολεία αλλοτριώθηκαν και αυτοί, με την εισβολή και την νομή όλων αυτών των θεσμών και ιδρυμάτων από εκσυγχρονιστές και αριστεριστές. Όλοι συμμάχησαν πως
θα καταστρέψουν την Ελλάδα συνειδητά ή ασυνείδητα τόσο στο κοινωνικό επίπεδο, όσο και στο εθνικό.

Μέσα σ’ αυτό το έκρυθμο κλίμα ήρθε και η τυφλή βία των νεαρών, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του νεαρού Αλέξη Γρηγορόπουλου , το οποίο είναι καταδικασταίο και αποτρόπαιο, ως έκφραση κατάχρησης εξουσίας από το κράτος, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές, που μόνο αντιεξουσιαστές δεν είναι. Θα τους ονόμαζα υπερεξεουσιαστές, γιατί θέλουν με το έτσι θέλω να επιβάλουν τη δική τους θέληση, δικτατορικά και αυταρχικά σ’ ολόκληρη την κοινωνία, πέρα από δημοκρατικές διαδικασίες και δημοκρατικές διεκδικήσεις. Και το επικίνδυνο είναι ότι δεν γνωρίζει κανείς ποιος τους υποκινεί. Γιατί δεν είναι τυχαία όλα αυτά, που οδηγούν στην κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Για μένα πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχουν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες που δημιουργούν την εικόνα του χάους και της ακυβερνησίας στο εσωτερικό και το εξωτερικό για να διευκολύνουν την όποια επέμβασή τους ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού και είναι οι κύριοι υπαίτιοι για όλα τα αρνητικά φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας, στην οικονομία, την πολιτική, τον πολιτισμό.

Κι εδώ αναφύεται το ερώτημα: Τι κάνουν τα αριστερά κόμματα; Πώς έχουν δράσει ως τώρα, για να ανακόψουν αυτόν τον κοινωνικό και εθνικό κατήφορο; Η απάντηση η δική μου: Απολύτως τίποτε ή - για να μην είμαι τόσο αυστηρός - ελάχιστα. Στην ουσία προσφέρουν στους διαπλεκόμενους οι οποίοι ουσιαστικά κυβερνούν, το δημοκρατικό άλλοθι. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Είναι στο περιθώριο απαξιωμένοι από την κοινωνία, γιατί με τις έριδες και τους σκυλοκαυγάδες τους εξυπηρετούν το σύστημα, αυτό που υποτίθεται θέλουν να αλλάξουν. Και ας μη μου πει κανείς ότι αντέστρεψαν όλο αυτό το αρνητικό κλίμα που αυτοί το βλέπουν και εμείς οι απλοί πολίτες δεν μπορούμε να δούμε. Η Αριστερά μεγαλουργούσε όταν ήταν ενωμένη, όπως στο ΕΑΜ και στην ΕΔΑ, παρ’ όλα τα επιμέρους προβλήματα. Για να το εκφράσουμε συμβολικά: Από τη μια κρατούσε το σφυροδρέπανο στο ένα χέρι και από την άλλη την ελληνική σημαία στο άλλο, που σημαίνει την σύνθεση του κοινωνικού με το εθνικό, την σύνθεση της ταξικής με την ιμπεριαλιστική πάλη. Κατακερματισμένη, απαξιωμένη και αφερέγγυα από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού παραδέρνει στον συγκεχυμένο προσανατολισμό της, χωρίς να προσφέρει οράματα και αξίες, για να πείσει το σύνολο της κοινωνίας ότι προσβλέπει σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Προσπαθεί να προσαρμόσει την πραγματικότητα στα ιδεολογήματά της.

Η Αριστερά κατά την άποψη μου βρίσκεται σε βαθιά ιδεολογική κρίση τόσο η δογματική ορθόδοξη, όσο και η ανανεωτική ανορθόδοξη, με θεωρητικά και ιδεολογικά εργαλεία που δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στα προβλήματα της σημερινής πολύπλοκης και πολυσύνθετης κοινωνίας. Με βάση αυτήν την κρίση δεν μπορεί να δημιουργήσει και προτείνει εναλλακτική πολιτική για να βγάλει την κοινωνία από τα πολλαπλά αδιέξοδα. Θα παραδέρνει ανάμεσα στις μυλόπετρες του δικομματισμού, που κινούν οι διαπλεκόμενοι, που, όπως επανειλημμένα τόνισα, απεργάζονται το κακό της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνισμού γενικότερα προς ίδιον συμφέρον.
Η διέξοδος παρ’ όλα αυτά μόνο από τις δυνάμεις του σοσιαλισμού μπορεί να προκύψει, από τις δυνάμεις εκείνες που προσβλέπουν σε μια κοινωνία, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Γιατί το καπιταλιστικό σύστημα έδειξε επανειλημμένα το αντικοινωνικό του πρόσωπο. Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να ανατρέψει και
αντιστρέψει όλη αυτή την αρνητική πορεία που περιγράψαμε, αν φυσικά ευσταθεί η ανάλυσή μας. Τι συμβαίνει λοιπόν: Η Αριστερά είναι ανίκανη, ανήμπορη, βρίσκεται σε σύγχυση; Γιατί δεν μπορεί να πείσει; Γιατί δεν εμπνέει; Φταίει η κοινωνία γι’ αυτό; Φταίει γιατί δεν πείθετε από τα επιχειρήματά της; Φταίει γιατί είναι εθνικιστική και σοβινιστική και συνεπώς δεν την σώζει τίποτε; Πολλά τα ερωτήματα και θα μπορούσε να προσθέσει κανείς και πολλά άλλα.
Όμως για να γίνει αυτό πρέπει ή Αριστερά να βγει από το ιδεολογικό και θεωρητικό της τέλμα, να βγει από την κρίση. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να παραδειγματιστεί από τα θετικά πρότυπα του ΕΑΜ και της ΕΔΑ και επανακαθορίσει την θέση της στην κοινωνία με νέα ή αναθεωρημένα και προσαρμοσμένα στην σημερινή πραγματικότητα θεωρητικά εργαλεία. Η πράξη απέδειξε τουλάχιστον ότι τα παλιά είναι τουλάχιστον αναποτελεσματικά. Η Αριστερά θα πρέπει σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά να κάνει υπέρβαση του εαυτού της. Ιδού η πρόκληση, ιδού και το ζητούμενο!

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
([1])=
Αυτή η αρχή εκφράζεται από τον αρχιτέκτονα της Νέας Τάξης και της ανθελληνικής πολιτικής στα νεώτερα χρόνια Κίσινγκερ, ο οποίος κατά την βράβευσή του από Αμερικανούς μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ουάσιγκτον (Σεπτέμβρης 1994) δήλωσε τα ακόλουθα:
«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή, μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».
Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι τα ανωτέρω δεν είναι δηλώσεις του Κίσινγκερ και ότι ποτέ δεν ειπώθηκαν, όμως στην πράξη επαληθεύεται καθημερινά η κυνική τους αλήθεια.
Επιστροφή στην κορυφή
Κόκκινο φεγγάρι
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Δεκ 23, 2008 3:33 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι ΗΠΑ, η Ελλάδα για όσους... θυμούνται


Οι απλοί άνθρωποι λένε «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται». Και λογικό είναι, συμπληρώνω εγώ, να κάνει ό,τι μπορεί για να υπάρχει αναμπουμπούλα.
Και στην πολιτική αυτό, προφανώς, σημαίνει παρεμβάσεις, πιέσεις, εξαγορές, ακόμα και προβοκάτσιες.

Αξίζει να θυμηθούμε μια παλιά, διδακτική ιστορία.

Παραμονές της χούντας των συνταγματαρχών, στελέχη της πρεσβείας και του προξενείου των ΗΠΑ περιόδευαν στην χώρα κάνοντας «επαφές» με στελέχη της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, της ΕΔΗΝ.

Οι στόχοι τους αποκαλύπτονται από μια απλή ανάγνωση του σχετικού ρεπορτάζ του «Έθνους» στις 6 Μαρτίου 1967. Αντιγράφω:

«ΛΑΡΙΣΑ - ΘΕΣΣΑΛΙΑ. Ο κ. Τζων Νταίη επεσκέφθη τον κ. Απόστολον Βλητσάκην, γραμματέα της ΕΔΗΝ νομού Λαρίσης, εις τον όποίον έθεσε, μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα ερωτήματα:
1) Ποία η γνώμη σας δια το επικρατούν πολιτικό κλίμα;
2) Πιστεύετε, ότι η Ε.Κ. Θα φέρει αυτοδυναμίαν κατά τας εκλογάς ή όχι;
3) Ποία η γνώμη σας δια μίαν μετεκλογικήν συνεργασίαν Ε.Κ. και Ε.Ρ.Ε;
4) Διατί να μην ακολουθηθεί και εις την Ελλάδα το παράδειγμα του Κίζινγκερ της Γερμανίας ή της Ιταλίας, όπου υπάρχει συνεργασία σοσιαλιστικών και δεξιών κομμάτων;»


Και αλλού: «Ο διαδεχθείς τον κ. Χάρτλεϋ μετέβη στο δικηγορικό γραφείο του κ. Σωκρ. Μαυρομμάτη και αφού συνεστήθη, μεταξύ άλλων εζήτησε να πληροφορηθή: Τι σημαίνει και πώς αντιλαμβάνεται το σύνθημα ‘‘Η Ελλάδα στους Έλληνες’’ »
[Πηγή: Παναγιώτης Κρητικός, Αντίσταση κατά της Δικτατορίας 1967 - 1974]

Δεν θυμίζουν κάτι, δηλαδή... πολλά, από τη «συζήτηση» που ΣΕΒ, στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ άνοιξαν... αυτοβούλως τις τελευταίες ημέρες;
Επιστροφή στην κορυφή
Φιλύποπτος
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 9:34 am    Θέμα δημοσίευσης: 1967 και σήμερα. Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ενδιαφέροντα όλα τα παραπάνω, και άξια προβληματισμού. Άλλωστε η κάθε ανάλυση, και, ει δυνατόν και πρόβλεψη, προχωρά πάντα με τη μέθοδο της ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ και της ΑΝΑΛΟΓΙΑΣ.

Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει μία ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΔΙΑΦΟΡΑ της σημερινής Ελλάδας (και του Κόσμου, γενικότερα) από εκείνη του 1967.

ΤΟΤΕ (1965 - '67) στην Ελλάδα κυρίαρχο θέμα ήταν ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ για ολοκλήρωση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Το ΚΚΕ ήταν στην παρανομία, ο κάθε πολίτης διωκόταν επειδή, απλά και μόνο< στραβοκοίταξε κάποιον μπάτσο κ.ο.κ. Επίσης υπήρχε και η μοναρχία.

Ο Ελληνικός Λαός στήριξε της ελπίδες του στην Ένωση Κέντρου και την ΕΔΑ. Πίστεψε σε αυτές. Τα προηγούμενα του Βενιζέλου και των Φιλελευθέρων οι οποίοι έκαναν ουσιαστικούς αγώνες (αν και μακράν απέχοντες από το να έχουν μία πλήρη μορφή Δημοκρατικής Επανάστασης, λόγω των τεράστιων περιορισμών που πάντα χαρακτήριζαν την Ελληνική Αστική Τάξη) ενάντια στην μοναρχία και τον αυταρχισμό ήταν ακόμα σχετικά πρόσφατα. Η γενιά που τα είχε βιώσει (1900 - 1935) υπήρχε και ήταν ακόμα ενεργή. Αποτέλεσμα: Ο Λαός ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟΦΣΙΣΤΙΚΑ κάτω από τη σημαία της Ε.Κ. και της ΕΔΑ ("Ανένδοτος", κλπ). Έδωσε την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΧΗ. Φάνηκε να την κερδίζει, για μία στιγμή (εκλογικός θρίαμβος της Ε.Κ. το 1965). Και ακριβώς τότε ΠΟΥΛΗΘΗΚΕ από την ηγεσία του. Ο "αρχιπαπατζής" Γεώργιος Παπανδρέου, αφού πρώτα μετονόμασε τον "Εθνικό Στρατό" σε "Βασιλικό Στρατό", αφού έκανε το "ιδιώνυμο" (αν δεν με απατά η μνήμη μου - αυτός δεν το έκανε;) αφού χτύπησε και αυτός με την Αστυνομία συγκεντρώσεις της Αριστεράς, πέταξε, τελικά στα σκουπίδια την ψήφο που του είχαν δώσει οι Έλληνες, ΛΑΚΙΖΟΝΤΑΣ μπροστά στο Βασιλικό Πραξικόπημα, αντί να καλέσει τον Λαό σε ΕΞΕΓΕΡΣΗ για την ανατροπή της μοναρχίας. Η δε ΕΔΑ, σε μία πράξη ακόμα μεγαλύτερης προδοσίας, περιορίστηκε στο να στηρίζει "ψυχή τε και σώματι" τον "αρχιπαπατζή" (σε σημείο ώστε ο τελευταίος να δηλώνει κυνικά, κατά τις ημέρες της αποστασίας, πως "οι βουλευτές της ΕΔΑ ήσαν οι μόνοι για τους οποίους παρέμενε πάντα σίγουρος"...) αντί να παρουσιαστεί η ίδια ως διάδοχη λύση, καλώντας τον Λαό να ανατρέψει τη μοναρχία συσπειρωνόμενος στις δικές της γραμμές.

Σαν συνέπεια όλων αυτών, ο Ελληνικός Λαός τα έχασε. Προδόθηκε. Ξαφνικά ανακάλυψε πως, αντίθετα με ό,τι είχε πιστέψει, δεν υπήρχε πολιτική δύναμη που τον εκπροσωπούσε. Ανακάλυψε πως ο δρόμος που ακολουθούσε επί σειρά ετών, ο δρόμος που του είχε στοιχίσει διώξεις, μάχες ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία, το παρακράτος και τόσα άλλα, ήταν ένας δρόμος που δεν οδηγούσε πουθενά. Και στάθηκε σαν χαμένος, όντας άλλωστε κατάκοπος ύστερα από 2 δεκαετίες καταπίεσης και πάλης, μην ξέροντας προς τα που να βαδίσει.

Μέσα στις παραπάνω συνθήκες ήταν εύκολο για την CIA και την ντόπια αντίδραση να δώσουν τη χαριστική βολή της Στρατιωτικής Δικτατορίας. Διότι αυτό ήταν η Χούντα: ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ στο πτώμα ενός αγώνα που είχε χαθεί. Ενός δρόμου όπου αυτά καθαυτά τα αιτήματα (Δημοκρατία) γρήγορα ξεπερνιόνταν από τις νέες συνθήκες, που έθεταν σταδιακά στην ημερήσια διάταξη οικονομικές διεκδικήσεις, ενώ οι πολιτικές περνούσαν σε δεύτερη μοίρα.

Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η σύγκριση μόνο των "φαινομένων συνωμοσίας", μολονότι σωστή και άξια προσοχής, είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΛΛΕΙΠΗΣ. Σήμερα δεν υπήρξε ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ τον οποίον ο Λαός έδωσε με όλες του της δυνάμεις και έχασε, προδιδόμενος από την ίδια του την ηγεσία. Κανένας πολιτικός φορέας στον οποίο ο Λαός στηρίχτηκε με πεποίθηση, μόνο και μόνο για να προδοθεί. Παρόμοιες προδοσίες και απογοητεύσεις έγιναν τελευταία φορά το 1990 ("Περεστρόικα, ανατροπή της ΕΣΣΔ) σε παγκόσμια κλίμακα, με σοβαρό αντίκτυπο και στην Ελλάδα, αλλά και με το ΠΑΣΟΚ το οποίο οδήγησε το όραμα της "Αλλαγής" στα οικτρά σκουπίδια της Δεξιάς πολιτικής, της διατήρησης των βάσεων, της παραμονής στο NATO, κλπ., για να το εκμηδενίσει με τον εξευτελισμό του "σκανδάλου Κοσκωτά" και του "ερωτιάρη πρωθυπουργού" ο οποίος "έσκασε γαμπρός" στην ώριμη ηλικία των 70 και σοβαρά ασθενής, με μία έχουσα το ήμισυ της δικής του ηλικίας...

Από τότε έχουν περάσει 18 έτη. Ο Λαός δεν εμπιστεύτηκε ποτέ κανέναν άλλον από τον παλαιό συρφετό. Άλλαξαν κόμματα, ανέβηκαν και κατέβηκαν κυβερνήσεις. αλλά καμία εμπιστοσύνη δεν δόθηκε σε κανέναν τους - ούτε και θα δοθεί άλλωστε! Κανένας πραγματικός αγώνας δεν δόθηκε και δεν χάθηκε, όχι από το 1990, αλλά ουσιαστικά από το 1981. Η όλη κατάσταση θυμίζει την ησυχία πριν τη θύελλα. Ένα "μάτι του κυκλώνα". Είναι φανερό πως ο Λαός (η Εργατική Τάξη πρωτίστως) διανύει τη φάση όπου αναζητά τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει, και τον πολιτικό φορέα που θα τον οδηγήσει. Ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, ή κάποια άλλη κλιμάκωση της καταπίεσης -ιδιαίτερα αν συμπεριλαμβάνει ξένες επεμβάσεις και/ή εμφάνιση και δράση στην Ελλάδα "Ευρωπαϊκών Αστυνομικών Σωμάτων" - θα επιτάχυνε μόνο αυτήν την αναζήτηση. Θα πυροδοτούσε μία ώρα αρχύτερα την αναπόφευκτη εξέγερση, θα συντόμευε το πέρασμα από την γαλήνη στη θύελλα. Το 1967 το μπαρούτι είχε βραχεί ανεπανόρθωτα. Σήμερα είναι στεγνό και συσσωρευμένο - απλά λείπει μέχρι στιγμής ο σπινθήρας.

Το 1967, αν και δοκιμάζονταν στο Βιετνάμ, οι Η.Π.Α. δεν ευρίσκονταν στην ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ που αντιμετωπίζουν τώρα. Δεν υπήρχε η σημερινή οικονομική κρίση που φέρνει στο προσκήνιο ακόμα και τον ενδεχόμενο της ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ της χώρας αυτής, κατά το πρότυπο της Γιουγκοσλαβίας ή της άλλοτε ΕΣΣΔ. Αν προσθέσει κανείς σε αυτά και την πολλαπλή αποτυχία σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Λατ. Αμερική (το 1967 η τελευταία ήταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο δεκάδων στρατιωτικών καθεστώτων ελεγχόμενων από τις Η.Π.Α., ενώ σήμερα τα αντιαμερικανικά καθεστώτα των Τσάβες, Μοράλλες και της Κούβας συσφίγγουν τις μεταξύ τους σχέσεις και τη συμμαχία τους με την Ρωσία) και Γεωργία, αντιλαμβάνεται πως οι Υπερατλαντικοί Πάτρωνες έχουν προοπτική μάλλον να "φάνε τα μούτρα τους" (όσα τους απομένουν..."αφάγωτα") σε κάθε προσπάθεια να επαναλάβουν πειράματα περασμένων εποχών.

Κάτι ακόμα: Το 1967 η Οικονομία της Ελλάδας και του Καπιταλιστικού Κόσμου γενικότερα, επέτρεπε ακόμα κάποιες ουσιαστικές παροχές. Και σε αυτές βασίστηκε η Χούντα για να εδραιωθεί. Χάρισε χρέη, έδωσε αυξήσεις, δουλειές...Με άλλα λόγια εξαγόρασε την πολιτική υποταγή των ούτως ή άλλως καταπονημένων εκείνη τη στιγμή Ελλήνων με ουσιαστικές οικονομικές παροχές. Ανάλογα έπραξε, π.χ., και ο Ντε Γκωλ μετά τον "Μάη του '68". Ενώ σήμερα η οικονομική κατάσταση οδηγείται στην καταστροφή με ρυθμό χιονοστιβάδας.

Ας προσπαθήσει κανείς να φανταστεί οποιουδήποτε είδους απόπειρες έντασης του αυταρχισμού, όταν οι άνεργοι αυξάνονται από μέρα σε μέρα με ρυθμό ράλλυ. Οι θύελλες που θα γεννούσε κάτι τέτοιο ανά όλη την Ευρώπη (και Αμερική, πιθανότατα) και που ούτως ή άλλως θα ξεσπάσουν σύντομα, δεν θα έχουν το προηγούμενό τους στην Ιστορία!
Επιστροφή στην κορυφή
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 11:36 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

1967 και σήμερα: Δεν υπάρχουν παραλληλισμοί



Οι επισημάνσεις του «Φιλύποπτου» είναι πολύ ουσιαστικές.

Είναι εντελώς διαφορετικά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δύο περιόδων.

Οι ιστορικές συγκρίσεις των δύο περιόδων έχουν ασφαλώς την αξία τους και ιδιαίτερα στον τρόπου παρέμβασης του αμερικανικό παράγοντα, που ωστόσο και αυτός σήμερα είναι πιο ολοκληρωτικός: Ζούμε την εποχή της πλανητικής κυριαρχίας του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού.

Συνοψίζοντας τις παρατηρήσεις του «Φιλύποπτου» θα έλεγα:

Α). Τότε υπήρχε ένα ρωμαλέο, καταλυτικό λαϊκό κίνημα ελπίδας και πίστης που συνέβαλε καθοριστικά στη διαίρεση του αστικού στρατοπέδου, συγκρούστηκε, προδόθηκε και ηττήθηκε.
Το κίνημα ήταν πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος των εξελίξεων και παρά την ήττα του άφησε δεξαμενές των αποθεμάτων του: π.χ. από τότε γεννήθηκε το έμβρυο του ιστορικού, ελπιδοφόρου για το λαό, ΠΑΣΟΚ.

Β). Σήμερα μπορεί οι κοινωνικές διεργασίες να είναι συσσωρευτικά εκρηκτικές, αλλά πραγματικό κίνημα ακόμα δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο απογοήτευση απελπισία, ούτε ελπίδα ούτε πίστη. Όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο «Φιλύποπτος» οι λαϊκές μάζες δεν πιστεύουν κανένα κομματικό υποκείμενο.

Γ). ΣΗΜΕΡΑ το καθεστώς αποσυντίθεται και ζει διαλυτικές καταστάσεις, δίχως να είναι πρωταγωνιστής και διεμβολέας το λαϊκό κίνημα. Δίχως να υπάρχουν και να λειτουργούν στοιχειωδώς οι πολιτικοί και οργανωτικοί του ιστοί. Όλα έχουν εκφυλιστεί και εξαρθρωθεί από τις μεταλλάξεις της «αριστεράς», τις προδοσίες της και τα «ανοικτά σύνορα» που προώθησαν.

Δ). ΣΗΜΕΡΑ ο ατμός του κοινωνικού θυμού δεν έχει τους αγωγούς, το κύλινδρο και το έμβολο του αριστερού, του πραγματικά αριστερού, παράγοντα, έστω και αυτόν του ρεφορμισμού της παλιάς περιόδου.
ΣΗΜΕΡΑ, ξεπετιέται αυτή η οργή σκόρπια, τυφλή, ψυχωτική στις ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, αξιοποιήσιμη από το καθεστώς και τους πλανητικούς μηχανισμούς για τις δικές τους επιδιώξεις.

Ε). ΣΗΜΕΡΑ, σε αντίθεση με το 1967, έχουμε το καθεστώς των υπερεθνικών μονοπωλίων, τον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης και τους μηχανισμούς της που έχουν αλώσει την Ελλάδα και ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΟΥΝ, από τη σήψη, την ανυπαρξία συνειδητών κινημάτων, την απελπισία και τις ψυχώσεις, τρομοκρατικές πολιτικές και «κινήματα» εναντίον της κοινωνίας και των κυοφορούμενων, ρωμαλέων λαϊκών κινημάτων.
ΣΗΜΕΡΑ έχουμε πολύ πιο επεξεργασμένες πολιτικές πρακτικές προβοκάτσιας των διεθνών μηχανισμών του κεφαλαίου: Από εστίες δήθεν αριστερής προπαγάνδας («Ιοί» και άλλες αριστερίστικες δήθεν οργανώσεις), μέχρι παρακρατικά τάγματα εφόδου και αυτά με «αριστερά» προσωπεία: Κουκουλοφόροι «ατομικής τρομοκρατίας (17Ν κα ΣΙΑ), και κουκουλοφόροι μαζικής τρομοκρατίας, ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ των ψυχώσεων διαμαρτυρίας.

ΣΗΜΕΡΑ είναι αυτή η συνεχιζόμενη και παγιωμένη ιστορική προδοσία των λαϊκών κινημάτων, προδοσία που έχει ισοπεδώσει τις αρθρώσεις της συνειδητής και ελπιδοφόρας λαϊκής ενέργειας, που ΕΠΕΤΡΕΨΕ στους πλανητικούς μηχανισμούς καταστολής και τρομοκρατίας να οργανώνουν την παρακμή και την απελπισία που το σύστημα παράγει για την προώθηση των δικών τους σχεδίων και πολιτικών παιχνιδιών τους, για την πλήρη ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ των όρων ανάπτυξης λαϊκών κινημάτων.

Γι’ Αυτό έχουμε φτάσει στη σημερινή παράκρουση:
Να πυροδοτούν τις ψυχώσεις καταστροφής και να εγκωμιάζουν ακόμα και τους κουκουλοφόρους οι μηχανισμοί της καθεστωτικής προπαγάνδας, το πνευματικό και πανεπιστημιακό κατεστημένο, τα «είδωλα» του τηλεθεάματος (κατευθυνόμενοι ραγιάδες του χρήματος και των μυστικών υπηρεσιών), καθώς και οι «αριστεροί» της αγοράς, Ο ΣΥΡΙΖΑ: Η «αριστερή», κοινοβουλευτική μορφή των πλανητικών μηχανισμών της προβοκάτσιας.

Και αν ο φίλος Δαμιανός, ανακάλυψε όψιμα κάποια ζητήματα, εξακολουθεί να ζει μέσα στις αιώνιες αυταπάτες του και στις σχηματοποιήσεις του.
Γιατί είναι και αυτό παραλογισμός: Να βρίσκεσαι μέσα στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, με την ιδιότητα του μέλους του ΔΗΚΚΙ. Και να είσαι μάλιστα και υπέρμαχος της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 12:30 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
http://olympia.gr/2008/12/24/syriza_macedonia/



Οι θιασώτες του ναζισμού



“Βασική αρχή της τυραννίας είναι η αποκοπή των μαζών από τη στοιχειώδη μόρφωση και γνώση. Έτσι δημιουργούνται οι άλογες ορδές που αρκεί μια άναρθρη κραυγή για να ξεκινήσουν το καταστροφικό τους έργο”

Θα μας πείτε στο ΣΥΡΙΖΑ τι συμβαίνει με τους…Μακεδόνες όπως λέτε στο site σας;

“Αν και ψηφιζα Συνασπισμό από παλιά είμαι πλέον μπερδεμένεος και συνάμμα προβληματισμένος για το τι γίνεται τελικά στο κόμμα(που ουσιατικά εξελίχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ).Θα έχεις υπόψιν σου τα φυλλάδια που μοιραζε η Νεολαία του κόμματος στα σχολεία και περιείχαν τη φράση “μπατσοι-γουρουνια-δολοφονοι”, και στην συνεχεια η φραση αυτή παραλήφθηκε από την ιστοσελίδα τους.Σήμερα όμως στο επίσημο site του ΣΥΡΙΖΑ διάβασα το…
εξής: “…αντί να υποστηρίξει το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε λαού (και επομένως και των εθνικά Μακεδόνων) στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό…”. Μπορείς να το δεις και μονος σου, στην τελευταια παράγραφο πριν τις υπογραφές στο παρακάτω link http://www.syriza.gr/grammateia-syriza/arthra-problimatismoy/poion-syriza-theloyme Τελικά ποια ειναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ;Υπάρχουν εθνικά Μακεδόνες;Και αυτό προέρχεται από το επίσημο site του και όχι απο κάποιο φυλλάδιο της Νεολαίας κτλ”
“Από τούς 131 συντρόφους και συντρόφισσες που υπέγραψαν το κείμενο της Ομάδας ΡΟΖΑ ,για τους ΄΄Μακεδόνες΄΄ οι 24 είναι εκπαιδευτικοί. Ποσοστό 18%.
Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι με ποιο τρόπο διδάσκουν τα παιδιά μας αυτοί οι άνθρωποι”.
Επιστροφή στην κορυφή
Θάλεια
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 2:25 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Σωστές οι παρακάτω επισημάνσεις του αρθρογράφου του Ριζοσπάστη.

Του διέφυγε, μόνο το εξής: ότι σήμερα τα μαγειρεία του καθεστώτος και των υπηρεσιών τους κατασκευάζουν ποικίλους πλαστικούς και εικονικούς ήρωες και «Ρομπέν των δασών»: οι ποικίλοι κατασκευασμένοι «τρομοκράτες» και οι τηλεστάρ…

Κατασκευάζουν, επίσης και «ηγέτες» τύπου Τσίπρα!!!

Ακόμα ηρωποιούν τους κουκουλοφόρους «ήρωες» και τα ποικίλα πλουσιόπαιδα των Βορείων Προαστίων που σκοτώνουν την ανία τους στα γήπεδα, στις λεηλασίες και καταστροφές.

Αγιοποίησαν και τον δύστυχο νεαρό Αλέξη, τον παρομοίασαν με τον Κολοκοτρώνη, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα!!!

Ένα πλουσιόπαιδο κακομαθημένο, χωρίς πίστη σε καμιά ιδέα, χωρίς κανένα όραμα και πολιτική αγωνιστική πρακτική.

Τα όραματά του ήταν το γήπεδο, οι πισίνες, οι ταραξίες χωρίς σκοπό, η αυθάδεια και ο τσαμπουκάς των αφεντάδων…

Αποτρόπαια φυσικά η εν ψυχρώ δολοφονία του: διατεταγμένη και σχεδιασμένη από τους μηχανισμούς προβοκάτσιας.

Αυτό το κτηνώδες θέατρο των μηχανισμών δολοφονίας το αποκρύβουν.

Ηρωποιούν το θύμα και τρομοκρατούν όσους τολμούν να ψελλίσουν για την ταξική ποιότητα, τις ιδέες, τις συμπεριφορές και την ζωή του θύματος.

Εξατμίζουν κάθε ποιοτικό χαρακτηριστικό (κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό) και μένουν στο τυπικό της δολοφονίας, ανάγοντας έτσι σε ήρωα, την αθλιότητα και τα περιττώματα της καπιταλιστικής σήψης και βαρβαρότητας.

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=4879233&publDate=24/12/2008



Ηρωισμός και αξίες


Φαίνεται πως η επιδίωξη να θεμελιωθεί ο χαρακτηρισμός των πρόσφατων γεγονότων, δηλαδή των τυφλών χτυπημάτων και όσων αυθόρμητα είτε με κάλεσμα διαφόρων δήθεν αντιεξουσιαστικών δυνάμεων να συνδράμουν σ' αυτήν τη δράση, ως «εξέγερση», απαιτούσε και συμβολισμούς. Ετσι, δε δίστασαν να εκμεταλλευτούν τη δολοφονία του 15χρονου σ' αυτήν την κατεύθυνση. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, τον τοποθέτησε στο πάνθεον των λαϊκών ηρώων από την επανάσταση του 1821 και μετά. Απίθανη, αλήθεια, τοποθέτηση από έναν πολιτικό να ταυτίζει τον Κολοκοτρώνη ή τον Λαμπράκη, με τον δολοφονημένο μαθητή. Και, βεβαίως, ο δολοφονημένος μαθητής έγινε αφορμή για ξέσπασμα και τυφλών χτυπημάτων και για προβοκάτσιες και, ταυτόχρονα, το ξεδίπλωμα της δράσης του οργανωμένου ταξικού λαϊκού κινήματος. Αλλά ο τυχοδιωκτισμός και ο καιροσκοπισμός των οπορτουνιστών δεν έχουν όρια. Γιατί, με τη συγκεκριμένη τοποθέτηση, καλλιεργούν στρεβλή συνείδηση και για την αξία του λαϊκού αγωνιστή, αλλά και του ήρωα. Βεβαίως, ο άτυχος μαθητής έπεσε θύμα από τα όργανα ενός κράτους, που καθημερινά και ποικιλότροπα παράγει βία και τρομοκρατία σε βάρος της νεολαίας και του λαϊκού κινήματος. Αλλά οι λαϊκοί αγωνιστές που έχασαν και τη ζωή τους σαν αποκορύφωμα μιας προσφοράς που οι ίδιοι είχαν επιλέξει να κάνουν, αγωνιζόμενοι μέσα από τις τάξεις του κινήματος, είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα.
Οι ήρωες του λαϊκού κινήματος, οι ήρωες του νεολαιίστικου κινήματος, εμπεριέχουν στις πράξεις τους - και με το θάνατό τους φωτίζουν - τους αγώνες και τις αγωνίες του λαού και της νεολαίας και είναι μέρος της συλλογικής συνείδησης και της συλλογικής μνήμης του λαού. Το στοιχείο του ηρωισμού είναι ταυτόσημο με την αντοχή στον πολυκύμαντο δρόμο του επαναστατικού κινήματος, απόρροια της βαθιάς πίστης στο δίκαιο του αγώνα και της ακλόνητης πεποίθησης «ότι αξίζει να ζει και να πεθαίνει κανείς για ένα ιδανικό», είναι χαρακτηριστικό των απλών ανθρώπων που προσχώρησαν στο επαναστατικό κίνημα. Είναι δημιούργημά τους. Για παράδειγμα, χιλιάδες κομμουνιστές και ΕΑΜίτες έδωσαν απλόχερα τη ζωή τους στις φυλακές, στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Μπορούσαν να ζήσουν, αρκεί να υπέγραφαν μία δήλωση ότι αποκηρύσσουν το ΚΚΕ. Δεν το έκαναν. Να θυμηθούμε μόνο τους ηρωικούς Μακρονησιώτες, Ακροναυπλιώτες, τους κρατούμενους της Κέρκυρας στα χρόνια της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και δεκάδων άλλων τόπων. Το ΕΑΤ - ΕΣΑ και την «Μπουμπουλίνας» στα χρόνια της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας 1967 - '74.
Ηρωισμός και αξίες του αγώνα ταυτίζονται. Αξίες που έχουν σήμερα τη ρίζα τους στην πιο πρωτοπόρα ανθρώπινη δράση, την επαναστατική, για την κατάργηση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, για την κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η πίστη και η συνείδηση ήταν που δημιούργησε την ανεξάντλητη δύναμη των λαϊκών ηρώων, απλών ανθρώπων, να αντικρίζουν αλύγιστοι, ήρεμοι, το εκτελεστικό απόσπασμα των ταξικών αντιπάλων, γιατί η εκτέλεση, ο θάνατος της ζωής τους, δεν μπορούσε να σκοτώσει την πεποίθηση ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, ότι η κοινωνία για την οποία αγωνίστηκαν δίνοντας και τη ζωή τους, είναι νομοτελειακά η προοπτική της Ιστορίας, αυτή θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την ταξική σκλαβιά. Σε τελευταία ανάλυση, ο ηρωισμός εμπεριέχει την αξία να δώσεις τη ζωή σου για τα ιδανικά του λαού.


Θανάσης ΙΩΑΝΝΟΥ
Επιστροφή στην κορυφή
Κόκκινο φεγγάρι
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 4:09 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Οι λύσεις δεν έρχονται... "νομοτελειακά"[/color]

Προφανώς πάντως δεν εννοούσα με όσα ανέφερα παραπάνω ότι ετοιμάζουν χούντα. Άλλωστε τότε θα μιλούσα για... αντιχουντική ενότητα και δεν είπα κάτι τέτοιο.
Θύμισα κάτι ξεχασμένο για να δείξω ότι οι σχεδιασμοί ξένων παραγόντων δεν είναι ανύπαρκτοι, όπως έχουν βαλθεί να μας πείσουν κόμματα και ΜΜΕ.

Άλλωστε το 67 χούντα έγινε και όχι... συγκυβέρνηση.
Αυτό δείχνει ότι τα όποια σχέδια έχουν πολλές εναλλακτικές κατευθύνσεις. Όπως [color=red]πολλές κατευθύνσεις μπορούν να πάρουν και οι λαϊκές κινητοποιήσεις
. Άλλες θα δίνουν διέξοδο και θα συγκροτούν και θα δίνουν διέξοδο, άλλες θα αποσυγκροτούν και θα μας πηγαίνουν κατά κρημνόν.

Και προφανώς οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Δεν γίνονται πια χούντες όπως τότε. Οι δημοκρατικές αυταπάτες "δουλεύουν" μια χαρά για το σύστημα.
΄
Τώρα πια πάντως ούτε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν τους αρκεί. Είναι η ώρα της "κοινωνίας των πολιτών" που ο λόγος δίνεται εκτός οποιασδήποτε ελεγχόμενης από τους πολίτες διαδικασίας στις ποικιλώνυμες ΜΚΟ, που αποφασίζουν για λογαριασμό του κόσμου που δεν "ώριμος" για να θεωρείται "πολίτης".

Το γεγονός όμως ότι ο κόσμος δεν ακολουθεί τα κόμματα ενώ δεν βρίσκει ο ίδιος άλλες δομές έκφρασης και δράσης δεν είναι "εξ ορισμού" θετικό όπως φαίνεται να θεωρούν κάποιοι.

Η "δημοκρατία του καναπέ" αφήνει ανοιχτές πύλες σε ολοκληρωτικές λύσεις. Και ο ολοκληρωτισμός στις μέρες μας δεν περνά από ανοιχτή λογοκρισία ή τανκς στους δρόμους.

Και η οργή του κόσμου όταν εκφραστεί δεν θα είναι κατ' ανάγκην, νομοτελειακά, "προοδευτική".

[color=white]Αυτό, θέλοντας ή μη, μας το έμαθε η ιστορία[/color].








Επιστροφή στην κορυφή
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 4:48 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Υπάρχει και κάτι ακόμη που μας διαφοροποιεί από το 1967. Καλώς ή κακώς, ο στρατός τότε ήταν μια εναλλακτική διέξοδος διακυβέρνησης. Δηλαδή, ο αστικός κόσμος πίστευε τότε ότι, αν τα πράγματα πάνε άσχημα, ε, θα αναλάβει ο στρατός. Βέβαια, αυτή η εναλλακτική αποδείχτηκε ότι ξεπούλησε και αυτές ακόμη τις εθνικόφρονες στοχεύσεις του αστικού κόσμου (Κυπριακό κλπ.), αλλά αυτό είναι άσχετο ζήτημα. Εννοώ μόνον την ύπαρξη διεξόδου διακυβέρνησης στο αδιέξοδο που δημιουργούσε η μόνιμη σύγκρουση παλατιού και Ε.Κ.

Αυτή η διέξοδος οφειλόταν στην ύπαρξη οργανωμένου και επίσημα αποδεκτού παρακράτους. Υπήρχε ένα παρακράτος τότε "για τις δύσκολες μέρες", για τον "κομμουνιστικό κίνδυνο", για την περίπτωση "τρίτου γύρου" κλπ. Εκείνο το παρακράτος ήταν έτοιμο ανά πάσα στιγμή "να αναλάβει την κατάσταση", όποτε το ζητούσε το παλάτι. Και το έκανε. Όχι ακριβώς όπως είχε σχεδιαστεί, πάντως το έκανε.

Σήμερα, το παρακράτος εκείνο, το επίσημο και οργανωμένο παρακράτος, δεν υπάρχει πια. Το μόνο που υπάρχει, όπως έχει πει στο παρελθόν πολύ σωστά το Ρεσάλτο, είναι το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ, οι σημερινοί ροπαλοφόροι της Νέας Τάξης. Αυτό το παρακράτος όμως δεν έχει τις ιδιότητες του παλιού. Καταρχάς δεν είναι επίσημο παρακράτος, είναι μυστικό πάρακράτος. Έπειτα, δεν έχει σκοπό να αναλάβει τη διακυβέρνηση "για την περίπτωση που πάνε τα πράγματα στραβά", αλλά στοχεύει καθαρά και μόνον στην αποσταθεροποίηση, ώστε μετά ο αμερικανικός παράγοντας να μπορέσει να υλοποιήσει τις πολιτικές του βλέποντας και κάνοντας. Σήμερα είναι η Ντόρα και ο ΓΑΠ, αύριο θα είναι κάτι άλλο.

Και ο Καραμανλής μπήκε στη διακυβέρνηση ως αποδεκτός τοποτηρητής της Νέας Τάξης, αλλά στην πορεία φάνηκε ανυπάκουος. Το σημερινό παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ και των λοιπών νεοταξικών δυνάμεων έχουν στόχευση καθαρά και μόνον την αποσταθεροποίηση του εκάστοτε ανυπάκουου. Δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως το παλιό. Το παρακράτος εκείνο ήταν, όπως οι βάρβαροι του Καβάφη, κι αυτό "μια κάποια λύσις". Σήμερα ούτε αυτή η "μια κάποια λύσις" υπάρχει. Τα πράγματα είναι χειρότερα από τότε. Πέρα βέβαια από τα όσα ορθά αναλύονται εδώ για το ρωμαλέο κίνημα του τότε που εκφυλίστηκε και περιθωριοποιήθηκε.
Επιστροφή στην κορυφή
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Δεκ 24, 2008 5:57 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
"Κοκκινο φεγγάρι", ασφαλώς είναι έτσι, όπως τα γραφεις. Ούτε φυσικά είναι θετικό τον μην πιστεύεις γενικά στο κόμμα και την οργάνωση...
Οι κριτικές επσημανσες, ΚΑΘΟΛΟΥ δεν αφορούν
το κείμενό σου που κατέγραφε παράδειγμα για τον "ξένο παράγονα"

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες