ΟΧΙ στο βιασμό της ιστορίας και της σκέψης

[Ροβεσπιέρος]

ΟΧΙ στο βιασμό της ιστορίας και της σκέψης

Οι καθεστωτικές δυνάμεις σχεδόν σύσσωμες, με τις κάνες στον κρόταφο της ελληνικής κοινωνίας, θέλουν να επιβάλουν την «ιδέα» της «λαϊκής εξέγερσης». Όλα τα μαντρόσκυλα του καθεστώτος υμνολογούν την «έκρηξη» της νεολαίας, την τροφοδοτούν και την κατευθύνουν. Σε τέτοιες στιγμές, «γενικής επιστράτευσης» των καθεστωτικών, παρακρατικών δυνάμεων, πέφτουν και οι μάσκες. Αποκαλύπτονται όλοι οι «εγκάθετοι» των ποικίλων μεταμφιέσεων…
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολυεδρική και αφηνιασμένη προπαγανδιστική θύελλα βιασμού της σκέψης και της ιστορίας. Μένει κανείς άναυδος με το θράσος της αυθάδειας των μαφιόζικων μηχανισμών οι οποίοι παρουσιάζουν τους κουκουλοφόρους και τις ψυχώσεις καταστροφής σαν «εξεγέρσεις», ρίχνοντας «λάδι στη φωτιά» κυνικά και απροκάλυπτα.
Τέτοιος βάρβαρος χλευασμός της ιστορίας δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Δεν υπάρχει ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα που να δείχνει ότι οι καθεστωτικές δυνάμεις και τα προπαγανδιστικά τους όργανα αντιμετώπισαν θετικά και εγκωμιαστικά οποιοδήποτε αυθεντικό λαϊκό κίνημα. Αντίθετα: έχυσαν πάνω σε κάθε αυθεντικό κίνημα οχετούς λάσπης και συκοφαντίας και το κτυπούσαν με τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς ανελέητα.

Όλα τα κινήματα της νεολαίας κατασυκοφαντήθηκαν και κτυπήθηκαν βάναυσα. Με την ίδια κτηνώδη αυθάδεια που αντιμετώπισε η «δημοκρατική» Γαλλία την εξέγερση του Μάη του ’68, αντιμετώπισε και η Χούντα των συνταγματαρχών την εξέγερση του 1973.
Με τα ίδια μέσα και με το ίδιο «ήθος» και «ύφος» ρίχτηκαν οι «εκσυγχρονιστές» να κατασπαράξουν την ιστορική εξέγερση των 16άρηδων το 1998-1999!!!

Όλοι αυτοί που κατασπάραζαν τότε ένα κίνημα πολύμηνων διεργασιών και εντάσεων, με αιτήματα, ιδέες και οργανωτικές δομές, χωρίς καψίματα, καταστροφές και κουκουλοφόρους, ΣΗΜΕΡΑ επαινούν και τροφοδοτούν το εντελώς αντίθετο: τους κουκουλοφόρους, τις ψυχώσεις, την τυφλή βία, τις καταστροφές.

Πριν συνοψίσουμε, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης των μαθητών του 1998-1999 (αυθεντική εξέγερση), με αυτά της σημερινής «εξέγερσης» (κατασκευασμένη εξέγερση»), θα αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο μας της εποχής εκείνης.»

Η γλώσσα του μαθητικού κινήματος

Οι λεγόμενοι «ρεαλιστές» είναι ανίκανοι να κοιτάξουν πέρα από τα πόδια τους. Παρατηρούν μόνο τα εμπόδια, τις ελλείψεις, τα μεμονωμένα επεισόδια, τα τεμάχια και τα αυλάκια της κοινωνικής πραγματικότητας.
Γι’ αυτό και η «ρεαλιστική» πολιτική είναι φοβισμένη, φευγαλέα, οπορτουνιστική, καταφαγωμένη από το σκεπτικισμό και επεισοδιακή. Είναι μια πολιτική διανοητικής μετριότητας, μετέωρη και πολύ ατομικιστική για να συμμεριστεί τις αντιλήψεις των μαζικών κινημάτων: Πολύ λίγο ανεπτυγμένη για να έχει μια συνθετική εικόνα των πραγμάτων.
Οι επαναστατικοί κραδασμοί αποτελούν μία έξοχη Λυδία Λίθο, γιατί αποκαλύπτουν με τρόπο αλάθευτο τους αληθινούς δεσμούς της διανοητικής μετριότητας. Και των «ρεαλιστών» που μιλούν στο όνομα της προόδου…
Η εξέγερση των μαθητών αποκάλυψε τη βαρβαρότητα της διανοητικής μετριότητας: Την αθλιότητα του «ρεαλισμού», το σκεπτικισμό και τον τρόμο του ατομικισμού.
Μια από τις μεγάλες κατακτήσεις του μαθητικού κινήματος ήταν ότι ξεγύμνωσε τις «αυθεντίες» της διανοητικής οκνηρίας, όλους τους ποικιλόχρωμους «ρεαλιστές». Οι μαθητές έδειξαν ότι εκείνο που είναι αληθινό και πιο σταθερό σε όλους αυτούς τους κυρίους είναι το σκουληκίσιο στριφογύρισμά τους μπροστά στην εξουσία: Στριφογυρίζουν, γλιστράνε, κολλάνε, μαζεύονται και απλώνονται ανάλογα με τις ανάγκες…
Οι πλέον σιχαμεροί κάποιοι επώνυμοι πρώην αριστεροί οι οποίοι μετά από μια πορεία θεαματικών πτώσεων ανακάλυψαν τα «αγαθά» του «εκσυγχρονισμού» και του «χαβαλέ» των μαθητών που δυσφημεί τους αγώνες που εκείνοι έκαναν!
Τα θλιβερά αυτά ναυάγια με τη γερασμένη και τσαλαπατημένη συνείδηση δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τίποτα από το συγκλονιστικό κίνημα των μαθητών. Τους σόκαραν όχι μόνο οι καταλήψεις και τα μπλόκα, αλλά και τα συνθήματα των μαθητών. Επειδή δεν ταίριαζαν στα δικά τους «αγωνιστικά» στερεότυπα τα χλεύαζαν…
Ούτε την αγωνία που εξέπεμπαν μπόρεσαν να διακρίνουν, ούτε την ευρηματικότητα, ούτε την πολιτική τους ωριμότητα. Ούτε το συναίσθημα που ξεχείλιζαν διέκριναν, ούτε τη φαντασία, ούτε τον κώδικα αλληλεγγύης και το γλωσσικό τους πλούτο.
Τα μαθητικά συνθήματα ως αυθόρμητο αποτέλεσμα της κατακτούμενης στο δρόμο συλλογικότητας και συναισθηματικής συνοχής περικλείουν μια δυναμική χαράς και πανηγυριού που είναι δύσκολο να κατανοήσουν οι παθητικοί δέκτες τους, πόσο μάλλον οι εχθρικοί.
Τα συνθήματα των μαθητών δεν αποτελούσαν μόνο τη ρυθμική εκφορά συμπυκνωμένων αιτημάτων, αλλά και μετέδιδαν μηνύματα ριζοσπαστικών ιδεών και κοινωνικής αμφισβήτησης. Μετέδιδαν ακόμα σημαντικά μηνύματα συνοχής μεταξύ τους, αλληλεγγύης, κοινότητας ιδεών, αλληλοαναγνώρισης στην κοινή άρνηση απέναντι στις κατεστημένες αξίες και αρχές. Τα συνθήματα των μαθητών ήταν η ζωντανή γλώσσα της αγωνιστικής συλλογικότητας με τις πολλαπλές δυναμικές λειτουργίες της: Η γλώσσα της κοινής ταυτότητας και διάκρισης από το κατεστημένο, της αμφισβήτησης των αρχών και αξιών του, της απόρριψης του καθωσπρεπισμού, της κριτικής και της επαναστατικής αυθάδειας.
Μια τέτοια γλώσσα, η γλώσσα της συλλογικής αμφισβήτησης και επαναστατικής δράσης δεν είναι μόνο πλούσια και ευρηματική, αλλά και ενεργητική, δηλαδή πολιτική. Δεν έχει καμιά σχέση με τον παθητικό, αμετάβατο, θεατρικό και «ξύλινο» πολιτικό λόγο. Η γλώσσα των μαθητών μεταμορφώνει, ο «ξύλινος» λόγος διαιωνίζει…
Μέσα, λοιπόν, από την αγωνιστική συλλογικότητα συμπυκνώθηκαν φόρμες βαθιά πολιτικές. Το σύνθημα «Αρσένη δεν κάνεις ούτε για τσοπάνης, δεν είμαστε τα πρόβατα που ό,τι θέλεις κάνεις» συμπυκνώνει τη συνείδηση του ελεύθερου ανθρώπου που αρνιέται τον αγελαίο εγκλεισμό του στη στάνη του αυταρχικού εκσυγχρονιστικού μονόδρομου.
Το «όχι στο νόμο που μας πετά στο δρόμο» συμπυκνώνει: Το φθαρμένο θεσμικό πλαίσιο που δημιουργεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα, τον κοινωνικό παραλογισμό και το δικτατορικό χαρακτήρα αυτού του θεσμικού καθεστώτος και το δικαίωμα στην ανυπακοή απέναντι σε όλα αυτά.
Το «Κάτσε καλά Γεράσιμε» που πέρασε και στην καθημερινή μας ζωή, όπως και το «Κάτσε καλά Χριστόδουλε», είναι συνθήματα που στιγματίζουν τα παρωχημένα κλισέ, στερεότυπα του πατερναλιστικού λόγου και ολόκληρη τη δομή της πατριαρχικής εξουσίας…
Τέλος κάποια συνθήματα με βωμολοχίες στιγμάτιζαν τη μικροαστική ηθική. Ο στόχος τους ήταν ακριβώς να σοκάρουν αυτόν τον κυρίαρχο μικροαστικό κόσμο της υποκρισίας και του καθωσπρεπισμού. Οι μαθητές με τα συνθήματα αυτά χλευάζουν τη μικροαστική αθλιότητα της κρατούσας υποκριτικής ηθικής.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας και όλα τα χρώματα της πολιτικής, μικροαστικής ίριδας, «σοκαρίστηκαν» από το κίνημα των μαθητών και ρίχτηκαν σαν ύαινες να το κατασπαράξουν.
Ήταν ένα κίνημα με αιτήματα και λόγο. Λόγο που επανατοποθετούσε στο επίκεντρο της κοινωνίας όλα τα βασικά ανθρώπινα ζητήματα τα οποία είχαν εξοριστεί από το καθεστώς…


ΣΗΜΕΡΑ.

Φαίνεται καθαρά ότι η σημερινή «εξέγερση» δεν έχει κανένα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ποιοτικό, αλλά και τυπικό χαρακτηριστικό της Εξέγερσης του 1998-1999.
Η εξέγερση των μαθητών τότε ήταν το αποτέλεσμα πολύμηνων, για να μη πω πολύχρονων, κλιμακούμενων κινητοποιήσεων, κοινωνικών και πολιτικών εντάσεων. Δεν ξεπήδησε ξαφνικά και αιφνιδιαστικά, από ένα γεγονός. Ήταν το «σιδερένιο τακούνι» των «μεταρρυθμίσεων Αρσένη» που έβαλε σε ζύμωση και κίνηση ολόκληρο τον εκπαιδευτικό κόσμο, ζωντάνεψε με πυρετικούς ρυθμούς αιτήματα, ιδέες και πράξεις, που κορυφώθηκαν στην εξέγερση. Γι’ αυτό υπήρχαν αιτήματα και ευρηματικός Λόγος, αυξανόμενη μαζικότητα και παρέμβαση στο σύνολο της κοινωνίας.
ΤΙΠΟΤΕ από όλα αυτά δεν συναντάμε σήμερα.
Τότε δεν υπήρχαν καψίματα, βανδαλισμοί, καταστροφές, υστερική μανία εναντίον ιστορικών χώρων και συμβόλων. Οι μόνες φωτιές είχαν χορευτικό, τελετουργικό χαρακτήρα στο κέντρο των διαδηλώσεων.
Οι κουκουλοφόροι δεν υπήρχαν, δεν μπορούσαν να δράσουν γιατί οι μαθητές είχαν τα όργανά τους (προϊόν μαζικών συνελεύσεων) και περιφρουρούσαν τον αγώνα τους. Ήταν ηγεσία οι ίδιοι και όχι οι διατεταγμένοι κουκουλοφόροι, «ξένα σώματα».
Είχε, δηλαδή, η μαθητική εξέγερση τότε πρωταγωνιστές και ηγέτες χωρίς κουκούλα.
Και ακριβώς επειδή ήταν αυθεντικό κίνημα κτυπήθηκε άγρια και τρομοκρατικά από όλους τους καθεστωτικούς μηχανισμούς και τους λακέδες τους. Ακόμα και κάποιες ανορθογραφίες των μαθητών επιστράτευσαν για να τους συκοφαντήσουν.
Ακόμα και Ιδιώνυμα βίας και τρομοκρατίας ψηφίστηκαν (νέες αποχρώσεις του μακάβριου 509) για να τσακίσουν το μαθητικό κίνημα. Το εδώλιο ήταν το μέσον άμυνα του καθεστώτος. Και κανένας λακές και «ευαίσθητος» δεν συγκινήθηκε από αυτή την τρομοκρατική και συκοφαντική θηριωδία κατά των μαθητών τότε!!!
ΜΜΕ και ιδεολογικοί ροπαλοφόροι, δεν «ανακάλυπταν» τότε κανένα «ωραίο αγώνα», αλλά σαν λυσσασμένα σκυλιά ορμούσαν καθημερινά να κατασπαράξουν τους μαθητές…
ΣΗΜΕΡΑ αυτοί οι άθλιοι του καθεστώτος, με τα δημοσιογραφικά τους συγκροτήματα και με τα κανάλια, με τους ιδεολογικούς πραιτοριανούς τους και τους ποικιλόχρωμους εγκάθετους υμνούν και υποθάλπουν τις καταστροφικές ψυχώσεις και τους κουκουλοφόρους καθοδηγητές, βαπτίζοντας όλα αυτά «λαϊκή εξέγερση».
Αν ήταν λαϊκή εξέγερση και όχι καθεστωτικό τρομοκρατικό παιχνίδι τα σκυλιά θα είχαν ορμήσει να την κατασπαράξουν και να την κατασυκοφαντήσουν.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Ριζοσπάστης]

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4863492&publDate=16/12/2008




Περί εξέγερσης

Η προοπτική των μεγάλων αγώνων και των λαϊκών εξεγέρσεων είναι μπροστά. Κανένας βέβαια δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις ούτε για το χρόνο εκδήλωσής τους, ούτε για τις μορφές που θα πάρουν. Δεν αρχίζουν και δεν τελειώνουν ανάμεσα σε μία ή περισσότερες θητείες της Βουλής και σε καμία περίπτωση οι δημοσκοπήσεις και τα κοινοβουλευτικά ποσοστά δεν μπορούν να αποτιμήσουν και να καταγράψουν.

Οποιος στοιχειωδώς έχει μελετήσει τις γνήσιες λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις γνωρίζει ότι δεν μπορεί να παίζει με τη λαϊκή εξέγερση ή πολύ περισσότερο να κάνει παιχνίδια στο όνομα της εξέγερσης.
Οσα ακούμε και διαβάζουμε αυτές τις μέρες από διάφορους αναλυτές, με κάτι «βαθυστόχαστες» αναλύσεις προκαλούν θυμηδία ή οργή στο βαθμό που είναι σε διαταγμένη υπηρεσία.

Η λαϊκή εξέγερση δεν είναι περίπατος με πέτρες και μολότοφ. Είναι η αποφασιστική αναμέτρηση της εργατικής τάξης και του λαού με την εξουσία του κεφαλαίου και με στόχο την ανατροπή της και όχι για την αλλαγή μιας αστικής κυβέρνησης με μια άλλη.
Είναι ένα κίνημα συνειδητό που προκαλεί την έκρηξη της λαϊκής αυτενέργειας και ταυτόχρονα είναι ικανό και σε θέση να ενώνει το αυθόρμητο με το συνειδητό σε έναν ενιαίο και πολύμορφο αγώνα αποφασισμένων λαϊκών μαζών.

Είναι ακριβώς αυτό που το καπιταλιστικό σύστημα προβλέπει, φοβάται και προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει. Η κύρια κατεύθυνση της στρατηγικής του είναι υποταγμένη σε αυτό το σκοπό.
Είναι στρατηγική επεξεργασμένη, ενσωματώνει την πείρα των λαϊκών επαναστάσεων και εμπλουτίζεται διαρκώς, από τα διάφορα επιτελεία, με την πείρα που συγκεντρώνεται από τις εξελίξεις, λαϊκά ξεσπάσματα ή και πρακτικές εφαρμογές σχεδίων τύπου «Πορτοκαλί Επανάσταση». Είναι άλλο πράγμα τι τελικά μπορούν να κάνουν κι άλλο πράγμα ο σχεδιασμός που έχουν. Η οικονομική κρίση δείχνει ότι κανένα όπλο, όσο ισχυρό κι αν είναι, δεν μπορεί ούτε να αναστείλει, ούτε να ματαιώσει τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης. Ο καπιταλισμός δεν είναι ούτε παντοδύναμος ούτε αιώνιος. Είναι σε βαθιά και αξεπέραστη κρίση. Δεν πρόκειται όμως να φύγει από το προσκήνιο της Ιστορίας μόνος του όπως και δεν μπορεί να ματαιώσει την πορεία της Ιστορίας. Παίρνει όμως μέτρα πρόληψης, έχει στρατηγική αναχαίτισης. Στρατηγική που συνδυάζει την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, αποτροπής, ενσωμάτωσης ή ευνουχισμού ριζοσπαστικών, επαναστατικών τάσεων και διαθέσεων μέσα από έναν πολύμορφο μηχανισμό με πολλούς ρόλους (κυβερνήσεις ενσωμάτωσης, έδρες πανεπιστημίων και Ινστιτούτα, ΜΜ Ενημέρωσης, εξαγορές ή υπονόμευση κομμάτων και συνδικάτων, κλπ., κλπ.) με την πιο άγρια καταστολή, με επίσης έναν τεράστιο μηχανισμό και κατά βάση ένοπλο.

Στρατηγική που έχει σαφή σκοπό. Να προστατεύσει με κάθε τρόπο, κάθε μέσο, την εξουσία του κεφαλαίου που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και φυσικά στο στόχαστρο είναι η εργατική τάξη και το κίνημά της. Εκεί είναι συγκεντρωμένα τα κύρια πυρά.
Η πολύμορφη βία που ασκείται σε αυτήν την κατεύθυνση για να διατηρηθεί αυτή η «τάξη πραγμάτων» ούτε που απασχολεί τους λαλίστατους αναλυτές και «καθοδηγητές» της νεολαίας.

Στο γενικό αυτό σχεδιασμό, πάντα ήταν και είναι επιδίωξη να απομακρύνει ή να εμποδίζει τη συνένωση της νεολαίας με το εργατικό κίνημα, κυρίως τα παιδιά των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.
Αξιοποιούν για το σκοπό αυτό ένα μέρος της φοιτητικής νεολαίας που σε ένα μεγάλο μέρος της προέρχεται από αστικά και μικροαστικά στρώματα. Νέους που σε ορισμένες φάσεις εκφράζουν με εκρήξεις τα αδιέξοδα του μικροαστικού περιβάλλοντος που ζουν. Το έργο αυτό το γνωρίζουμε πολλά χρόνια. Τα ζούμε και σήμερα. Δίπλα στην καθολική σχεδόν πολύμορφη διαμαρτυρία της νεολαίας και οργανωμένη και αυθόρμητη γράφεται και ένα άλλο έργο. Ενα έργο που προσπαθεί επίμονα να ταυτίσει και να σηματοδοτήσει την οργή της νεολαίας με τους «κουκουλοφόρους» και την τυφλή βία με το σπάσιμο και τις φωτιές. Και ο πολιτικός στόχος; Φτάνει μέχρι το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση. Τίποτα παραπάνω, μαζί με ορισμένα αιτήματα του τύπου να ψηφίζουν οι νέοι στα 16. Αν αυτό δεν είναι ψηφοθηρία τι άλλο είναι όταν μπαίνει αυτή τη στιγμή;
Είναι τυχαίο ότι τα διάφορα κέντρα και ειδικά τα ΜΜ Ενημέρωσης κάνουν πως δε βλέπουν το οργανωμένο κίνημα που απαντάει και μάχεται και συγκεντρώνει στις γραμμές του δεκάδες χιλιάδες;

Σκόπιμα εδώ συγχέουν και προσπαθούν να παρουσιάσουν ως αυθόρμητο κίνημα τους «κουκουλοφόρους» και τα έργα τους. `Η το αυθόρμητο, που υπάρχει και τέτοιο στοιχείο, να το σπρώξουν στο κίνημα που σπάζει βιτρίνες. Ενα κίνημα χωρίς σκοπό και στόχους.
Είναι αστείο να ακούει κανένας διάφορους αναλυτές να ψάχνουν να βρουν τι μήνυμα στέλνει η νεολαία και αναζητούν κώδικες αποκωδικοποίησης. Και την ίδια στιγμή, να μη λένε κουβέντα για τις 65 και 70 ώρες δουλειάς τη βδομάδα που έχει σχεδιαστεί και συζητιέται αυτή τη βδομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο και αφορά πριν απ' όλα τα νέα παιδιά που θα μπουν στη βιοπάλη όταν τελειώσουν τα σχολειά τους. Να μη λένε κουβέντα για όλα όσα σχεδιάζουν να φορτώνουν στην εργατική και λαϊκή οικογένεια ως νέα βάρη στο όνομα ή με αφορμή την οικονομική κρίση.

Εκεί, όμως, που αποκαλύπτονται όλοι τους, όταν εκθειάζουν το αυθόρμητο είναι όταν επιχειρούν να ανοίξουν πόλεμο στο ΚΚΕ. Σταχυολογούμε μερικά μαργαριτάρια:

Ενας πολυπράγμων αναλυτής της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» σε γνωστό κανάλι καταγγέλλει το ΚΚΕ πως δεν μπορεί να καταλάβει ότι μπορεί να αναπτυχθεί ένα τέτοιο κίνημα αυθόρμητο, χωρίς καθοδήγηση. Ταυτίζει τις διαμαρτυρίες των νέων που πήραν πολλές μορφές μόνο με τους «κουκουλοφόρους» και τις τυφλές καταστροφές. Μα το ΚΚΕ αυτό και μόνο αυτό καταγγέλλει και τίποτα άλλο και μάλιστα πήρε την ευθύνη να το καταγγείλει ως σχεδιασμένο και εχθρικό στο λαϊκό κίνημα και στο κίνημα της νεολαίας.

Αυτό που τελικά μένει είναι ότι αυθόρμητο είναι να φοράς «κουκούλα» και να σπάζεις, το οργανωμένο πλιάτσικο.

Να σε τι δρόμους θέλουν να εκτρέψουν το κίνημα της νεολαίας.

Ενας άλλος από τους πολλούς βαθυστόχαστους αναλυτές της «ΑΥΓΗΣ» καταγγέλλει το ΚΚΕ ότι «επέλεξε να ανασύρει από τα συρτάρια του την παλιά και βολική θεωρία "των κουκουλοφόρων πρακτόρων της εξουσίας" για να εξηγήσει τα αδικαιολόγητα, χάνοντας βέβαια την ευκαιρία να αναδείξει το κοινωνικό ζήτημα ως τη βασική αντίθεση που κινητοποιεί τη νεολαΐστικη εξέγερση» και ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί «να αναλύσει σύνθετα κοινωνικά και ιδεολογικά φαινόμενα».
Και ποια είναι αυτά τα «σύνθετα κοινωνικά και ιδεολογικά φαινόμενα» που δεν μπορεί το ΚΚΕ να αναλύσει;

Να πώς τα περιγράφει: «Οι μετανάστες, οι γκέι και η νεανική διαφορετικότητα είναι τα πρώτα θύματα της πολιτικής διαχείρισης του φόβου από τα στρατιωτικοποιημένα σώματα της ΕΛ.ΑΣ.». Για τον κύριο αυτόν δεν υπάρχει εργατική τάξη, εργατική νεολαία, τόποι δουλειάς - κάτεργα, συνθήκες δουλειάς εξοντωτικές και αμοιβές πείνας. Δεν υπάρχουν νέοι που βιώνουν τα αδιέξοδα μέσα από τη ζωή των οικογενειών τους.

Νέοι που βλέπουν τους γονείς τους να σκοτώνονται από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πληρώνουν τα φροντιστήρια και τα έξοδα σπουδών των παιδιών τους. Δεν υπάρχουν νέοι που ζουν την αγανάκτηση των οικογενειών τους στην ύπαιθρο για τη ληστεία των μεγαλεμπόρων και τραπεζιτών. Νέοι και νέες που υποχρεώνονται να δουλεύουν και να σπουδάζουν. Νέοι και νέες που πασχίζουν αβοήθητοι, με το μέλλον αβέβαιο να δημιουργήσουν οικογένεια. Δεν υπάρχουν μηχανισμοί καταπίεσης αλλά και καλοπληρωμένοι «καθοδηγητές» να διδάσκουν στην εργατική τάξη την ταξική συνεργασία; Και συνεχίζει: Ολοι αυτοί, δηλαδή οι μετανάστες γενικώς, οι γκέι και νεανική διαφορετικότητα «μετέχουν στα ιδεολογήματα της "άγριας νεολαίας" και τον φετιχισμό της σπασμένης βιτρίνας ως πράξη ανυπακοής και αμφισβήτησης».
Γίνεται φανερό, γιατί αντέδρασαν όταν το ΚΚΕ μίλησε ότι χαϊδεύουν τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Γιατί αποκαλύπτονται για όλη τους τη φιλοσοφία και πολιτική.

Να ο πυρήνας της φιλοσοφίας τους. Ο φετιχισμός της σπασμένης βιτρίνας είναι πράξη ανυπακοής και αμφισβήτησης. Να μέχρι πού φτάνουν οι βαθυστόχαστες αναλύσεις τους. Η βιτρίνα είναι το σύμβολο της εξουσίας, όπως είπε σε ένα άλλο κανάλι εξέχον στέλεχος του ΣΥΝ.

Αυτό το «κίνημα» το ΚΚΕ ούτε το στηρίζει ούτε συμμετέχει, όχι γιατί δεν το «ελέγχει και με βεβαιότητα δε γνωρίζει», όπως ισχυρίζονται, αλλά γιατί αυτό δεν είναι κίνημα, πολύ περισσότερο δεν είναι εξέγερση.

Εμείς καλούμε τη νεολαία σε ένα κίνημα ανυπακοής και αμφισβήτησης της πραγματικής εξουσίας, που έχει ως σύμβολό της τη βιτρίνα της καταπίεσης στους τόπους δουλειάς, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τα μονοπώλια, που επιβάλλουν στην κοινωνία την απροκάλυπτη δικτατορία τους, με θέσεις, αιτήματα, στόχους και σχέδιο.
Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φωστήρες της ανανέωσης.


Του
Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ
μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

[Επισκέπτης]

επιτελους, καποιος μιλησε για τις δικες μας καταληψεις που ηταν πραγματικες και οχι κατευθηνομενες ουτε πορτοκαλι..

Πενυ

[ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ]

Τότε που υπήρχαν κάποιοι αριστεροί στο Συνασπισμό...

Προσωπικά θα έλεγα σε όσους προκαλούν καταστροφές:
"Σας απαγορεύω να κάνετε χρήση της λέξης Αριστεράς.
Δεν έχετε καμία σχέση".

Λεωνίδας Κύρκος

[Παντελής]

ΟΧΙ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Το παρακάτω άρθρο του «Ριζοσπάστη» επισημαίνει το χάσμα ανάμεσα στην επαναστατική βία και την τυφλή, καταστροφική βία, αλλά επικαλύπτει την διεθνή τρομοκρατική στρατηγική που εφαρμόζεται σήμερα, συνειδητά από τους πλανητικούς καπιταλιστικούς μηχανισμούς.

ΣΗΜΕΡΑ φαινόμενα «Νετσάγεφ», δηλαδή «ατομικής τρομοκρατίας», εντάσσονται, κατασκευάζονται και καθοδηγούνται από τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς. Ακόμα και αν ξεκινήσουν σαν αυθεντική πράξη.

Η επέκταση και η επεξεργασία αυτής της γνωστής πλανητικής στρατηγικής της τρομοκρατίας και της προβοκάτσιας είναι η κρατική και παρακρατική τρομοκρατία των ομάδων εφόδου και η κατασκευή «κινημάτων» κουκουλοφόρων και των ψυχώσεων οργής τμημάτων του πληθυσμού και ιδιαίτερα της κατεστραμμένης και ακρωτηριασμένης νεολαίας.

Τα διεθνή, αλλά και τα εγχώρια κέντρα της «κατασκευής τρομοκρατίας» ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΝ την «οργή της απελπισίας»: της κοινωνικής, πολιτικής και ψυχικής εξαθλίωσης που συσσωρεύει το καπιταλιστικό καθεστώς και οργανώνουν αυτή την απελπισμένη βαρβαρότητα για να τρομοκρατήσουν τις κοινωνίες, να τις υποτάξουν και να τις διαλύσουν.

ΔΗΛΑΔΗ, για να καταστρέψουν κάθε κοινωνικό και πολιτικό ιστό ανάπτυξης πραγματικών λαϊκών κινημάτων και να τρομοκρατήσουν κάθε επαναστατική ιδέα και οργάνωση.

Και το πετυχαίνουν, ως ένα βαθμό, ΕΠΕΙΔΗ απουσιάζει ΠΑΝΤΕΛΩΣ το επαναστατικό υποκείμενο: Η Αυθεντική Αριστερά!!!

ΣΥΝΕΠΩΣ, αυτά που ζούμε σήμερα αποτελούν και τη μεγαλύτερη ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι δεν υπάρχει ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ότι υπεύθυνο είναι και το ΚΚΕ!!!

Πρέπει να λέμε ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα…


Το κείμενο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ:
Αλήθειες

Η λογική της κουκούλας και η κρατική καταστολή είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοτροφοδοτούνται, υπηρετούν και εξυπηρετούν την πολιτική της πλαγιοκόπησης του κινήματος, της τρομοκράτησης του λαού, της «νομιμοποίησης» της κρατικής αυθαιρεσίας και της «ποινικοποίησης» των λαϊκών αγώνων.
Η δολοφονία του παιδιού στα Εξάρχεια είναι η εκδήλωση με τον πιο ωμό τρόπο ενός κλιμακούμενου αυταρχισμού, της ανεξέλεγκτης δράσης των μηχανισμών της αστικής βίας, είναι το «αναπόφευκτο» αποτέλεσμα της πολιτικής των τρομονόμων, του φακελώματος μέσω των χαφιεδοκαμερών, της επιβολής ενός νομοθετικού πλέγματος που ανακηρύσσει «τρομοκράτη», «ύποπτο» και «ένοχο» μέχρι αποδείξεως του εναντίου, οποιονδήποτε θεωρείται ότι έχει «αποκλίνουσα συμπεριφορά» από εκείνη που υπαγορεύει το σύστημα.
Η κοινωνική αγανάκτηση, ο ξεσηκωμός των μαθητών, το ξέσπασμα της νεολαίας, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων, η λαϊκή οργή που εκδηλώθηκε και συνεχίζεται, δεν έχει καμία σχέση με το βανδαλισμό, με τις κουκούλες, με το πλιάτσικο. Οι εικόνες των μολότοφ και των δακρυγόνων, των κρανοφόρων των ΜΑΤ με τα γκλομπς και των κρανοφόρων με τα ρόπαλα, οι λεηλασίες και οι αστυνομικές επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας, είναι στιγμιότυπα του ίδιου παιχνιδιού, μεταξύ σικέ «αντιπάλων».
Ενα παιχνίδι στο οποίο άλλοι συμμετέχουν συνειδητά και κατόπιν άνωθεν εντολών και άλλοι ασυνείδητα, με συνέπεια, εξ αντικειμένου, να αξιοποιούνται υπέρ της αντιλαϊκής πολιτικής που γεννά τη βαρβαρότητα, επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό, το προβοκάρισμα και τη συκοφάντηση των μαζικών κινητοποιήσεων, του λαού και της νεολαίας.
Πρόκειται για αλήθειες γνωστές στο κίνημα από την εποχή που ο Μπακούνιν ισχυριζόταν ότι «.... η ηδονή της καταστροφής είναι ταυτόχρονα μια δημιουργική ηδονή» και ότι «η αποστολή μας είναι να καταστρέφουμε και όχι να χτίζουμε», με αποτέλεσμα ο Μαρξ να τον πετάξει από την Α΄ Διεθνή, χαρακτηρίζοντάς τον ακόμα και «γάιδαρο», επειδή ακριβώς ο μαρξισμός δεν ανεχόταν καμία διασύνδεση με την «τυφλή βία» η οποία αποτέλεσε πάντα τον μεγαλύτερο συκοφάντη της επαναστατικής βίας και τον καλύτερο σύμμαχο της κρατικής αστικής βίας.
Πρόκειται για αλήθειες που εφόσον αποσιωπούνται, καθιστούν το κίνημα ευάλωτο στους διαφόρους «Νετσάγεφ», τον οποίο, άλλωστε, ο ίδιος ο Μπακούνιν - αναγνωρίζοντας στο σημείο αυτό το λάθος του - αναγκάστηκε να τον αποκηρύξει.
Οποιος, λοιπόν, θεωρεί τον εαυτό του αριστερό - και όχι «αριστερό» - όχι απλώς δικαιούται, αλλά κάτι πολύ περισσότερο: έχει την υποχρέωση, έχει το καθήκον, να εξοπλίζει με αυτές τις αλήθειες το λαό και πρώτα και κύρια τη νεολαία.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4866086&publDate=17/12/2008