ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ = 25 ΝΟΕΜΒΡΗ 1942

[Καχύποπτος]

ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ = 25 ΝΟΕΜΒΡΗ 1942

Το κορυφαίο γεγονός της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης του Ελληνικού λαού στην νεότερη ιστορία είναι η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου, από τις ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις του Ε.Α.Μ και του Ε.Δ.Ε.Σ την νύχτα της 25ης Νοεμβρίου 1942.

Τον Σεπτέμβριο του 1942 Aγγλικό κλιμάκιο με αρχηγό το συνταγματάρχη Μάγερς αποβιβάζεται κρυφά στην Ελλάδα, έρχεται σε επαφή με τις διάφορες αντάρτικες ομάδες και κατορθώνει να συντονίσει τις ενέργειες τους. Αποτέλεσμα του συντονισμού αυτού ήταν η ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου.
Στην ανατίναξη έλαβαν μέρος 120 άνδρες του Ε.Α.Μ, 65 του Ε.Δ.Ε.Σ και 12 Άγγλοι κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη και του Ναπολέοντα Ζέρβα.

Στέρησε για αρκετές εβδομάδες τον ανεφοδιασμό των Γερμανών που μάχονταν στην Αφρική για ένα τουλάχιστον πολύτιμο μήνα, έδωσε το έναυσμα να φουντώσει το αντάρτικο στα βουνά της Ρούμελης, ανύψωσε το ηθικό των Ελλήνων και καταξίωσε τον ένοπλο αγώνα στην συνείδηση των συμμάχων.

Η γέφυρα ανακατασκευάστηκε το 1948. Έχει μήκος 211 μέτρα και ύψος 30. Στο μικρό ύψωμα που βρίσκεται σε απόσταση λίγων μέτρων πραγματοποιείται επετειακή συγκέντρωση εκπροσώπων της πολιτείας και αντιστασιακών οργανώσεων για να τιμηθεί το κατόρθωμα της 25ης Νοεμβρίου 1942, που εκφράζει εκτός των άλλων και την ενότητα του αγώνα των χρόνων της Κατοχής εναντίον των δυνάμεων της βίας.






Ο ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΑΜΑΝΑ...

..στέλνει περήφανο χαιρετισμό....Σε ποιους, όμως, τον στέλνει;


Στους Ενωμένους Ελληνες του '42 ή τους χιλιοκομματιασμένους Ελληνες του '99; Στους αδούλωτους σκλάβους της κατοχής ή τους σημερινούς, εθελοντές, σκλάβους του χρηματιστηρίου; Στα περήφανα νιάτα της Ελεύθερης Ελλάδας ή τα ναρκωμένα νιάτα της ξενυχτάδικης πατρίδας;


Διαβάσαμε κι ακούσαμε λίγα, δυστυχώς, πολύ λίγα, αυτές τις μέρες, γιαυτό το θαύμα της ενωμένης ελληνικής εθνικής αντίστασης που λέγεται " ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου". Κάθε χρόνο και λιγότερα..Πού να περισσέψει, πια, χρόνος και μελάνι, αφού ξοδεύο-
νται και τα δυό για τόσα άλλα πιό...κερδοφόρα, περιθωριακά, γεγονότα..
Λιγόστεψαν πια κι οι εναπομείναντες αντιστασιακοί..
Δεν συγκεντρώθηκαν ούτε τριάντα, προχθές, για ν' αφήσουμε ένα λουλούδι στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Πού είναι οι εποχές που γέμιζε από συγκινημένους πολίτες και έκπληκτα παιδιά..Τι ν' απόγιναν άραγε εκείνοι οι "νεοαντιστασιακοί", με τα τραγούδια τους για τον Οτσαλάν;
Και οι άλλοι που έκαψαν την Αθήνα για τον κύριο Κλίντον; Και οι μαθητές κι οι δάσκαλοι, στα μπλόκα των δρόμων; Ποιοί λησμόνησαν ή περιφρόνησαν το Γοργοπόταμο; Η Πολιτεία, οι γονείς, οι δάσκαλοι ή τα παιδιά;
Γιορτάζουμε, αυτό το θαύμα, 57 χρόνια, βέβαια, με ηρωικούς και συγκινητικούς λόγους. Μια φορά μάλιστα, το "εορτάσαμε" με ένα τρομερό σαμποτάζ, μια ύπουλη ενέργεια κάποιων ξενοκίνητων αντιδραστικών δυνάμεων με θύματα πολλά.
Νιώθοντας κάπως "γραφικοί", θα θέλαμε να μιλήσουμε εμείς, σήμερα, για το τί μπορούμε να κάνουμε όσο ζούμε ή τα παιδιά μας, στο μέλλον, για να μην ξεχαστεί η εθνική αντίσταση. Οχι βέβαια μόνο η ανατίναξη της γέφυρας του


Γοργοπόταμου,( η μ ο ν α δ ι κ ή , δυστυχώς, φορά, που οι αντιστασιακές δυνάμεις έδρασαν κατά των Γερμανών ε ν ω μ έ ν ε ς ), αλλά όλες οι γνωστές και άγνωστες, ως τώρα, μεγάλες στιγμές της αντίστασης.
Από το Γλέζο και το Σάντα, που κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, τα παιδιά της ΠΕΑΝ που "γκρέμισαν" τη ναζιστική φωλιά της ΕΣΠΟ, στο κτίριο Πατησίων-Γλάδστωνος και το Γοργοπόταμο, μέχρι τις ατέλειωτες ηρωικές μάχες όλων των Ελλήνων ανταρτών στα ελεύθερα βουνά της πατρίδας μας.
Τα άτρόμητα παλληκάρια των συνθημάτων στους τοίχους της Αθήνας και τα ανώνυμα παιδιά και παιδάκια, από τα Γιάννενα και την Αλεξανδρούπολη μέχρι τα βράχια της Μάνης και το Καστελόριζο..
Από τα κολαστήρια των φυλακών μέχρι την Καισαριανή, την Κοκκινιά, τα Καλάβρυτα, το Δίστομο και τόσους άλλους ματοβαμένους, μαρτυρικούς, χώρους εκτελέσεων. Από τα αμέτρητα πτώματα των γερμανικών στρατοπέδων μέχρι και τα σκελετωμένα κορμιά στους δρόμους της Αθήνας. Από τα κλει-δομανταλωμένα σπίτια των πόλεων μέχρι και τα χιλιοκαμένα νοικοκυριά στα χωριά μας που βοηθούσαν, με οποιονδήποτε τρόπο, τους αντάρτες του βουνού και τους κυνηγημένους της πόλης..Και τα αμούστακα παιδάκια που κράταγαν....τσίλιες ή "κλέβανε" λάστιχα, όπλα και χειροβομβίδες και τα πήγαιναν στους αντάρτες.
Από τη Μαργαρίτα Περδικάρη μέχρι την Ηρώ την Κωσταντοπούλου και τη Λέλα Καραγιάννη..Τα παλληκάρια
του Υμηττού μέχρι και το παιδάκι που σήκωσε το
κορμάκι του για να το βρουν οι σφαίρες..
Και, τέλος,ποιός Γοργοπόταμος και ποιά Αλαμάνα μπορούν να στείλουν περήφανο χαιρετισμό στα καλύτερα παιδιά της πατρίδας μας που φυλακίστηκαν, σφαγιάστηκαν, εκτελέστηκαν και έλιωσαν στις εξορίες ή γέμισαν πηγάδια και χαντάκια, άκλαφτα θύματα του εμφύλιου σπαραγμού που μας επέβαλλαν οι "προστάτες" μας από τη μια μεριά και τα μεγάλα λάθη μας από την άλλη;
Ηρθε η ώρα λοιπόν να βρουν ανάπαυση οι ψυχές τους.
Δεν μας αρκούν μόνο τα σπουδαία Μουσεία της Εθνικής Αντίστασης που χτίστηκαν με το περίσευμα των Δημοτών της Ηλιούπολης, της Λαμίας, των Καλαβρύτων και άλλων πόλεων.





Η Πολιτεία έχει έναν ιδανικό, έναν καταπληκτικό χώρο να θεσμοθετήσει και να στεγάσει τη νεώτερη ελληνική ιστορία μας.
Το Χαιδάρι..Το στρατόπεδο που γνώρισε τις μεγαλύτερες και τις περισσότερες ηρωικές μορφές μας.
Να γίνει ένα τεράστιο Μουσείο της Ενωμένης Εθνικής Αντίστασης. Να στεγάσει όλο το αμέτρητο υλικό που υπάρχει. Να συγκεντρώσει ένα πολύτιμο, ανεκτίμητο και συγκλονιστικό υλικό που υπάρχει διάσπαρτο σε όλη τη χώρα, ακόμη και σε οικογένειες μεταναστών που το πήραν μαζί τους, στα σεντούκια τους. Να γίνει όχι ένα τυπολατρικό Μουσείο αλλά μια ζωντανή πηγή μνήμης. Κάθε κτίριο του Χαιδαριού και μια ιστορία. Κάθε ανοιχτός χώρος του και μια αναπαράσταση, μια εκδήλωση, μια έκθεση.
Ο ιδέα έχει ριχτεί έδώ και λίγον καιρό. Από τους εναπομείναντες αντιστασιακούς και από κάποιους "ευαίσθητους" της κάθε εξουσίας, εξαρτάται η υπεύθυνη και ολοκληρωμένη υλοποίησή της.
Αν θέλουμε να γίνουμε ισότιμοι Ευρωπαίοι πολίτες με την ιστορία μας και όχι μόνο με το....χρηματιστήριό μας!!!
.-------27.11.1999----------
(Από το βιβλίο του Στεφ.Ληναίου ‘ Η ΑΛΥΣΙΔΑ ‘
Εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ -2003 )