Τα καραφάνταλα

[Ροβεσπιέρος]

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ κείμενο του Γεωργουσόπουλου,
το οποίο αποκαλύπτει πολλές πτυχές της νεοταξικής
ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ.
Στα σημερινά "ΝΕΑ".


http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=1404908


Τα καραφάνταλα
Γράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος



ΗΤΑΝ Η ΛΕΞΗ «ΤΟ ΚΑΡΑΦΑΝΤΑΛΟ» ΠΟΥ
ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ Η ΜΑΝΑ
ΜΟΥ ΩΣ ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟΥ
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ
«ΕΠΗΡΜΕΝΗ ΚΕΦΑΛΗ», «ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟΣ
ΔΙΑΝΟΣ», «ΠΑΓΩΝΙ» Κ.ΛΠ. ΣΗΜΕΡΑ ΒΕΒΑΙΑ
ΞΟΦΛΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΩΝΥΜΑ: «ΨΩΝΙΟ»,
«ΚΑΒΑΛΗΜΕΝΟ ΚΑΛΑΜΙ»

Δεν μπόρεσα (και δεν θέλησα) να εξακριβώσω το πιθανό έτυμον της λέξης «καραφάνταλο», διότι νομίζω πως ηχοποιητικό σχεδόν έχει μία, εντός του ήχου του, εμφανέστατη και προφανέστατη σημασία. Η μάνα μου βέβαια, μη έχοντας καμία επαφή και γνώση με τα «πολιτιστικά», τη διανόηση και τον φαιδρό της κόσμο, περιόριζε τον χαρακτηρισμό σε κάτι γειτόνισσες, σε κάποιες λαλημένες μεγαλοαστές της μικρής μας επαρχιακής πόλης και σε κυρίους που συχνοδιάβαιναν από τον δρόμο μας και σήκωναν τα μπατζάκια των παντελονιών τους για να μη σκονιστούν από τη διψαλέα σκόνη, που κατά το απόγευμα των θερινών ημερών καταλάγιαζε όταν περνούσε η «καταβρεχτήρα» του δήμου.

Τα τελευταία χρόνια πάντως, ο απαξιωτικός αυτός χαρακτηρισμός για επηρμένες, ψηλομύτικες συμπεριφορές στον χώρο της διανόησης έρχεται αυθόρμητα στο στόμα μου... Πάντοτε βέβαια υπάρχουν «νούμερα», «σούργελα» στον χώρο της μουσικής, της λογοτεχνίας, του θεάτρου, των εικαστικών, όχι σπάνια και στον πανεπιστημιακό χώρο. Αφήνω απέξω, γιατί εκεί γίνεται σχεδόν διαγκωνισμός, τα κοσμικά στέκια και τα σαλόνια της πλουτοκρατίας. Αλλά εκεί τουλάχιστον το περιμένει κανείς. Το ιδιότυπο ντύσιμο, τάχα Γάλλου (φανταστικού ή προκλητικού) μόδιστρου, τα φανταχτερά λιλιά σε αυτιά, δάχτυλα και λαιμά, τα ακριβά σπορ ή σαφαρικά αυτοκίνητα είναι τα σύμβολα που συνοδεύουν τη παρουσία των καραφάνταλων.

Αλλά τώρα- τώρα περίσσεψε και η παρουσία καραφάνταλων στην περιοχή της τέχνης και των γραμμάτων. Σ΄ αυτό βέβαια συνέτεινε και η εύκολη πρόσβαση κάθε σούργελου στα ΜΜΕ, στα ποικίλα έντυπα (κυρίως τα εβδομαδιαία και τα δωρεάν διανεμόμενα- πώς να γεμίσουν δεκάδες χιλιάδες σελίδες κάθε εβδομάδα), αλλά και το Διαδίκτυο.

Δυο στιχάκια να έχει γράψει το «ψώνιο», δυο νότες να έχει βάλει στη σειρά, μια στηλίτσα να έχει εξασφαλίσει λόγω γνωριμιών, παροχών ή εκβιασμών (πάσης φύσεως), αλλά και λόγω ματσωμένων προστατών (παντός φύλου) καβαλάει το αχαμνό του καλαμάκι και περιφέρεται ανά τας αγυιάς και τας ρύμας, σαν φουσκωμένο μπαλόνι με αέρα κοπανιστό.

Θυμάμαι κάτι θεατρινάκια πριν από λίγα χρόνια, μετά το πέρας μιας παράστασης που είχε εντυπωσιάσει, να αντιδρούν ως εξής στο καμαρίνι τους όταν ο θιασάρχης τους ανήγγειλε πως ο Μάνος Κατράκης έρχεται στα παρασκήνια να τους συγχαρεί: «Τι γυρεύει η παλιατζούρα στα χωράφια μας;». «Ανοίξτε τα παράθυρα να φύγει η μούχλα» (μην προκληθώ, θα πω ονόματα). Έρχεται τώρα ο άλλος και συνεντευξιάζεται και θεωρεί υποχρέωσή του να δηλώσει: «Να τελειώνουμε με τους Ροντήρηδες και τους Κουν, το θέατρο προχωράει». Και εννοεί πως ο ίδιος είναι η ατμομηχανή και η μπουλντόζα που ισοπεδώνει την ιστορία της τέχνης του, για να περάσει πάνω από τα ερείπια που ηρωικά γκρεμίζει το νάνο ταλέντο του. Μα, ω σούργελο, αν αναφερόμαστε συχνά στους μεγάλους δασκάλους, είναι για να θυμίσουμε πως άνοιξαν δρόμους και άρθρωσαν πρωτότυπο λόγο και βρήκαν για την εποχή τους λύσεις στα μεγάλα ερμηνευτικά προβλήματα. Αν επέστρεφε σήμερα ο Νεύτων, ο Ιπποκράτης, ο Γαλιλαίος, ακόμη και ο Αϊνστάιν, θα ήταν σαφώς εκτός παιδιάς, ίσως ξεπερασμένοι, αλλά τους μνημονεύουμε κυρίως όταν διαπιστώνουμε πως τίποτε καινούργιο δεν φωτάει, καμία νέα φόρμα δεν ξεμυτίζει πέρα από μεταμοντέρνες τσαχπινιές, κιτσαρία και πανστρατιές πολυμέσων, για να καλύψουν τη γύμνια ταλέντου και την ανυπαρξία ουσίας.

Είναι και τα άλλα καραφάνταλα, που τους «βρωμάει» ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Ρίτσος, τώρα- τώρα και ο Σεφέρης και ο Ελύτης και ο Εμπειρίκος: εθνικιστής ο ένας, φλύαρος ο άλλος, μεγαλοϊδεάτης και φαμφαρόνος ο τρίτος, δογματικός ο τέταρτος. Και είναι και τα τσουτσέκια με τον αφαλό έξω, την κόκα στη μύτη και τα σινιέ παπούτσια με τα βαμμένα μαύρα νύχια τους, με κάτι ψευτοδιδακτορικά της αμερικάνικης βιομηχανίας, που ανεβασμένα πάνω στα τραπεζάκια των σκοτεινών μπαρ, ακόμη και στις τουαλέτες των μπαρ, που πρόσφατα έγιναν χώροι θεάτρου (για να γίνουν πράξη τα λαϊκά «χέσε μέσα» και «κατούρα να φύγουμε»), που ρητορεύουν εναντίον των «παρωχημένων» ιδεών, της τάχα εξουσιαστικής κριτικής και της «μουχλιασμένης» αισθητικής. Πού είσαι Καρέζη, που κάθε τόσο αναφωνούσες μπροστά σε τέτοια φαινό
μενα: Εγώ κρίθηκα από τον Τερζάκη, τον Καραγάτση, τον Βαρίκα, τον Χουρμούζιο. Το χαμαντράκι και το κιτρινιάρικο που κορδώνεται έχει «πετ ντιγκρί» ή είναι κοπρόσκυλο και ντύνεται πεκινουά;

Τα καραφάνταλα είναι κάτι τέτοια κοπρόσκυλα, που γυρίζουν γυρεύοντας κανένα κοψίδι, καμιά σαπιοκοιλιά στα χασάπικα, με τσιμπλιασμένα από την έπαρση μάτια και ψωριασμένη γούνα, που τη μοστράρουν για «φτωχιά τέχνη» «ανατρεπτική», «προβοκατόρικη». Και ωστόσο θεωρητικολογούν περισπούδαστα με δανεικά (βρίθουν τα κείμενά τους ρετσέτες, παραπομπές και γυαλιστερά ονόματα), αφού τίποτα δικό τους δεν διαθέτουν.
Μεταπράτες πνευματικής πραμάτειας. Σε τηλεφωνικό θάλαμο παίχτηκε θέατρο στο Εδιμβούργο, σε τουαλέτα εμείς. Νεολαίοι της χιτλερικής κτηνωδίας αντί γέροντες του Άργους στα χορικά της Ορέστειας η Γερμανίδα, σκυλάκια σούζα η Ελληνίδα μαϊμού.


_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)