Το «ακροδεξιό» σόφισμα του «αριστερού πατριωτισμού»

[Παλαίμαχος]

Το «ακροδεξιό» σόφισμα του «αριστερού πατριωτισμού»

Η ενσωμάτωση της παραδοσιακής αριστεράς στις ιδεολογίες της Νέας Εποχής, δηλαδή η εγκατάλειψη των επαναστατικών αριστερών παραδόσεων, έδωσε χώρο για νέες πατριδοκαπηλίες: ξέθαψε τους βρικόλακες της «εθνικοφροσύνης»!!!
Έρχονται σήμερα όλα τα απομεινάρια των μεταξικών, χουντικών και ιστορικών ακροδεξιών παρακρατικών να πλατσικολογήσουν δημαγωγικά εκ νέου πάνω στον πατριωτισμό και επιχειρούν να «θάψουν» την αριστερή επαναστατική παράδοση με το στίγμα του αντιπατριωτισμού. Οι ιστορικοί δωσίλογοι κατηγορούν για δωσιλογισμό εκείνους που πολέμησαν και έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα όσο κανένας άλλος.
Ένα από τα δόλια τεχνάσματα αυτής της νέας «εθνικόφρονης» πατριδοκαπηλίας του ΛΑ.Ο.Σ και των ακροδεξιών παρακρατικών που στεγάζει είναι το παρακάτω σόφισμα: «Πατριωτική αριστερά: Μύθος ή πραγματικότητα»!!!
Για οικονομία χώρου θα προβούμε σε κάποιες συνοπτικές παρατηρήσεις.
Πρώτη. Η ίδια η έννοια «πατριωτική αριστερά» είναι ένα σόφισμα απάτης. Συνθέτει ένα κοινωνικό αίσθημα και συναίσθημα (μια μορφή δηλαδή της λαϊκής συνείδησης) που είναι ο «πατριωτισμός» με μια ιδεολογία που είναι η «αριστερά», δηλαδή μια κοσμοθεωρία και πρακτική. Ο «πατριωτισμός» δεν είναι ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Όταν λειτουργεί σαν ιδεολογία αυτό είναι ο εθνικισμός του καπιταλισμού και των εξουσιών του. Μια καπιταλιστική ιδεολογία που καπηλεύεται τα πατριωτικά αισθήματα των λαϊκών μαζών.
Μια τέτοια καπηλεία επιχειρείται σήμερα από τα «παιδιά» και τους «εγγονούς» των δωσίλογων εθνικοφρόνων…
Οι όροι συνεπώς «πατριωτική αριστερά», «αριστερός πατριώτης» κ.λ.π, δεν είναι μόνο όροι που σηματοδοτούν θεωρητική και πολιτική άγνοια και αφέλεια, αλλά είναι και όροι δολιότητας και εξαπάτησης των αφελών.
Είναι τεχνάσματα που κηδεύουν την αριστερά και την ιστορία της και απλώς δέχονται ότι κάποιοι αριστεροί είναι και «πατριώτες». Έρχονται δηλαδή οι αμαθείς και πατριδοκάπηλοι να ορίσουν (ποιοι αυτοί οι επίγονοι του μίσους κατά των λαϊκών κινημάτων που αγωνιζόντουσαν για την πατρίδα και τα σοσιαλιστικά ιδανικά), τον «πατριωτισμό», να στιγματίσουν τη θεωρία και την πράξη της Αριστεράς και να μας κάνουν την υποχρέωση να ξεχωρίσουν κάποιους αριστερούς σαν «πατριώτες»!!!
Και να αναρωτηθούν αν αυτοί οι «αριστεροί πατριώτες» είναι μύθος ή πραγματικότητα!!!
Ας μελετήσουν πρώτα, οι αδαείς και οι κάπηλοι, τη θεωρία, την ιστορία και την πρακτική των αριστερών κινημάτων και μετά να βάζουν τις ύπουλε και προβοκατόρικες ετικέτες τους.
Δεύτερη. Η Αριστερά εξ’ ορισμού είναι εθνική και ταυτόχρονα διεθνική. Έχει αναλυθεί το ζήτημα από το ΡΕΣΑΛΤΟ εξαντλητικά και ουδείς ακόμα αντέκρουσε τις απόψεις μας.
Η Αριστερά, ως θεωρία και πρακτική, αλλά και ως ιστορία στηρίζεται στις αγωνιστικές παραδόσεις των λαών και στις κατακτήσεις αυτών των αγώνων. Η καρδιά και η ψυχή της Αριστεράς είναι η συνείδηση, η ψυχή και η φωνή του λαού. Όλα τα αριστερά κινήματα δεν αποκόπηκαν ΠΟΤΕ από το πατριωτικό αίσθημα και την πατριωτική λαϊκή συνείδηση, γι’ αυτό και υπήρξαν μαζικά και καταλυτικά κινήματα. Αν περιφρονούσαν τα πατριωτικά αισθήματα των λαών δεν θα μπορούσαν ΠΟΤΕ να γίνουν αγωνιστικά κινήματα.
Η Αριστερά ποτέ δεν πολέμησε τον πατριωτισμό του λαού. Αυτό που πολέμησε ήταν το καπιταλιστικό κράτος που καπηλευόταν τον πατριωτισμό του λαού για να τον υποτάξει στα συμφέροντα των δυναστών. Πολέμησε η Αριστερά τους προδότες πατριδοκάπηλους που ΠΟΤΕ δεν αγωνίστηκαν μαζί με το λαό, αντίθετα αγωνίστηκαν με λύσσα εναντίον κάθε λαϊκού κινήματος συνεργαζόμενοι με το καπιταλιστικό κράτος και τους ξένους δυνάστες.
Είναι, συνεπώς, θράσος και καλαμπούρι, αυτοί που ήταν πάντα απέναντι στα εθνικό-απελευθερωτικά και πατριωτικά κινήματα να μας παραδίδουν μαθήματα πατριωτισμού. Ο «πατριωτισμός» τους ήταν πάντα η ιδεολογία της υποταγής στους δυνάστες και δικτάτορες των λαών.

Τρίτη παρατήρηση. Η ιστορία της αριστεράς είναι η μεγαλύτερη απόδειξη. Οι πρωτοπόροι σε κάθε δυνάστη της πατρίδας ήταν οι αριστεροί αγωνιστές. Το ΕΑΜ, ο Άρης Βελουχιώτης και πολλοί άλλοι Αριστεροί αγωνιστές ήταν αυτοί που έσωσαν την Ελλάδα από τη φασιστική επέλαση και έχυσαν ποταμούς αίματος. Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί «πατεράδες» και «παππούδες» των σημερινών νέων «εθνικοφρόνων» και «πατριδοκάπηλων» ήταν αυτοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, τους ιμπεριαλιστές που τους ακολούθησαν και τα δικτατορικά καθεστώτα.
Στο Πολυτεχνείο ήταν η Αριστερά που ύψωσε την ελληνική σημαία του αγώνα κατά της Χούντας και των ξένων «νταβάδων» της.
Η ιστορία βρίθει από τους πατριωτικούς και εθνικο-απελευθερωτικούς αγώνες της Αριστεράς και τις προδοσίες των δωσίλογων ακροδεξιών υπαλλήλων του καθεστώτος…
Τέταρτη. Άλλο αλάθευτο κριτήριο είναι η καλλιτεχνική παραγωγή του ελληνικού λαού. Οι μεγάλοι λογοτέχνες και ποιητές, οι μεγάλοι μύστες των εθνικών και πατριωτικών αγώνων ήταν κομμουνιστές και αριστεροί γενικά. Αυτοί ανύψωσαν σε καλλιτεχνική δημιουργία τους πόνους και τους καημούς του ελληνικού λαού, τον πατριωτισμό και τις αγώνες του.
Πιο πατριωτική ποίηση και μουσική από την παγκόσμια αριστερά δεν υπάρχει. Άπειρα τα ονόματα. Και η τέχνη της εποχής αποδεικνύει ποιοι ήταν οι ζωντανή πολιτική πραγματικότητα και ποιοι οι αγωνιστές του λαϊκού αισθήματος και της αγωνιστικής πατριωτικής συνείδησης.

Τελευταία παρατήρηση. Τέλος, ακόμα και το πιο νεοταξικό, σήμερα, «αριστερό» κόμμα, Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει τις αφετηρίες του και τα σύμβολά του στην πατριωτική παράδοση και στην ελληνική σημαία.
Η μετάλλαξη της καθεστωτικής αριστεράς δεν αναιρεί τους αυθεντικά πατριωτικούς αγώνες της αριστεράς, την ιστορία της και τις παραδόσεις της.
Πρέπει να είσαι δόλιος προβοκάτορας, όπως είναι τα ακροδεξιά υποπροϊόντα, για να ταυτίζεις τη σημερινή καθεστωτική και μεταλλαγμένη «αριστερά» με την ΙΣΤΟΡΙΑ των αριστερών κινημάτων και τις παραδόσεις του…



_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[Αφελής]

Κι ένα προσωπικό μάθημα-πάθημα που εισέπραξα κάποτε.
Προ δύο ετών επισκέφθηκα τον παθολόγο μου. Ήταν ήδη αρκετά γηραιός κι είναι πλέον στη σύνταξη. Πολύ μεγάλο όνομα, ας μου επιτραπεί να μη το αναφέρω. Από τους ελάχιστους ιατρούς-ευπατρίδες που έχουν απομείνει. «Ο Πατριάρχης», όπως χαρακτηριστικά μου τον απεκάλεσαν κάποιοι νέοι συνάδελφοί του. Του αφήνω, λοιπόν, ένα περιοδικό Ρεσάλτο από τα πρώτα τεύχη και του λέω: Ένα καινούργιο περιοδικό, γιατρέ, της αριστεράς, αλλά της πατριωτικής. Οπότε τον βλέπω να συνοφρυώνεται – αμάν την πάτησα, σκέφθηκα- και τον ακούω να μου λέει: Η Αριστερά, παιδί μου, υπήρξε πάντοτε πατριωτική.

[δεύτερος αφελής]

"...η αριστερά ήταν πάντα πατριωτική..."


Όχι απλώς ήταν πάντα πατριωτική.

Η Αριστερά ήταν η μόνη πατριωτική.

[ΘΑΛΕΙΑ]

Από το ΡΕΣΑΛΤΟ που κυκλοφορεί.


ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ : Ένας πραγματικός αριστερός, ένας αληθινός πατριώτης

Τα παρακάτω ποιήματα είναι ένα μικρό δείγμα της ποίησης του μεγάλου Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούδα, ενός πραγματικού αριστερού πατριώτη ο οποίος θα μπορούσε να δώσει μερικά μαθήματα στους δικούς μας δήθεν «αριστερούς» που υμνολογούν την Νέα Τάξη, ως χρήσιμοι ηλίθιοι που είναι.
Ο Νερούδα στα ποιήματα του μιλάει για την πατρίδα του τη Χιλή και την Αμερικανική ήπειρο γενικότερα αλλά αυτά που λέει, κυρίως στα δυο τελευταίο ποιήματα θα μπορούσαν να αφορούν την Ελλάδα και την εποχή μας. Το μεγάλο έργο του «Canto General», το Γενικό Τραγούδι όλης της Αμερικής, ολοκληρώθηκε το 1948 και οι αναφορές στην Ελλάδα σχετίζονται με τον εμφύλιο πόλεμο και τον διωγμό των κομμουνιστών οι οποίοι, τότε ακόμα ήταν πατριώτες, ενώ τώρα οι λεγόμενοι «αριστεροί» κάθε φορά που λένε τη λέξη «πατρίδα», λες και φτύνουν.


Ξ Ε Σ Η Κ Ω Μ Ε Ν Η
Α Μ Ε Ρ Ι Κ Η

Η ΓΗ ΜΑΣ, γη πλατιά, ερημιές,
πλημμύρισε βουητό, μπράτσα, στόματα.
Μια βουβαμένη συλλαβή άναβε λίγο λίγο
συγκρατώντας το παράνομο ρόδο,
ωσότου οι πεδιάδες δονήθηκαν
όλο σίδερο και καλπασμό.

Σκληρή ή αλήθεια σαν αλέτρι.
Έσκισε τη γη, θεμελίωσε τον πόθο,
έπνιξε τις φύτρες της προπαγάνδας τους
και λευτερώθηκε μέσα στην μυστική άνοιξη.
Είχε βουβαθεί το λουλούδι της,
κυνηγηθεί το συναγμένο φως της,
είχε χτυπηθεί το μαζικό της προζύμι,
των κρυμμένων λάβαρων το φιλί,
αυτή όμως ξεπετάχτηκε σκίζοντας τοίχους
αποσπώντας τις φυλακές απ' τη γη.
Σκληρή ή αλήθεια σαν αλέτρι.
Κούπα της έγινε ο σκούρος λαός.
Παράλαβε το εξοστρακισμένο υλικό
το διάδωσε στης θάλασσας τα πέρατα,
το κοπάνισε σ' αδάμαστα γουδιά και βγήκε,
με χτυπημένες σελίδες και με την άνοιξη στο δρόμο.
Ώρα χτεσινή, ώρα μεσημεριού,
ώρα σημερινή ξανά, ώρα καρτερεμένη
ανάμεσα στο λεφτό που πέθανε και σ' αυτό πού γεννιέται,
στην αγκαθιασμένη εποχή της ψευτιάς.
Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,
από τέκνα αβάφτιστα, από μαραγκούς,
από κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί
μια σταγόνα αίμα πετούμενο
και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,
μες από κει πού ο προδότης και ο δεσμοφύλακας
σε πιστεύανε παντοτεινά θαμμένη.
Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ' το λαό.
Σήμερα θα βγεις μες απ' το κάρβουνο και τη δρόσο.
Σήμερα θα καταφέρεις να τραντάξεις τις πόρτες
με χέρια κακοπαθιασμένα, με κομμάτια
ψυχής πού περισώθηκε, με δέσμες
από βλέμματα πού ο θάνατος δεν έσβησε:
εργαλεία φοβερά
κάτω απ' τα κουρέλια, έτοιμα για τη μάχη.









Τ Α Σ Κ Ο Υ Λ Η Κ Ι Α Τ Ο Υ Δ Α Σ Ο Υ Σ

Από το δάσος το παλιό κάτι έπεσε, ίσως
και να 'τανε καταιγίδα που φιλτράρει
τ' αβγατέματα και τις στρώσες, και
στους πεσμένους κορμούς ζυμωθήκανε
μύκητες, πλέξαν οι σάλιαγκοι τις εμετικές
κλωστές τους, και το νεκρό κούτσουρο
πού έπεσε απ' τα ύφη γέμισε κουφάλες
και απαίσια σκουλήκια.
Τέτοια είναι ή μοίρα σου, πατρίδα,
η κακότυχη διακυβέρνηση από έντομα
πού πλημμυρίζουν τις πληγές σου,
οι χοντροί αισχροκερδείς πού μασάνε
τα σίδερα, αυτοί πού απ' το Παλάτι
τζιράρουν με χρυσάφι,
τα σκουλήκια πού οικονομάνε λεωφορεία
και στόλους από αλιευτικά, αυτοί όλο και κάτι
ροκανίζουν κάτω απ' το μαντύα
του προδότη πού χορεύει τη γαυριεμένη
σάμπα του, ο δημοσιογράφος πού στέλνει
φυλακή τους συντρόφους του,
ο βρωμερός καταδότης πού φτιάχνει κυβέρνηση,
ο γελοίος πού αποκτάει ένα περιοδικό
γελοίο με το χρυσάφι πού κλέβει
απ' τους γιαγάνες , ο ναύαρχος,
ηλίθιος σα ντομάτα, ο γκρίνγκο
πού φτύνει στους ραγιάδες του μια τσάντα
δολάρια.


ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ

Όμως πίσω απ' όλους αυτούς
είναι ανάγκη να ψάξεις.
Υπάρχει κάτι πίσω απ' τους προδότες
και τους ποντικούς πού ροκανίζουνε.
Υπάρχει μια αυτοκρατορία πού στρώνει
το τραπέζι και σερβίρει τα φαγητά και τις σφαίρες.
θέλουν να κάνουν και σε σένα
αυτό πού καταφέρνουν στην Ελλάδα.
Οι ρωμιοί «σενιορίτος» σε τσιμπούσι,
βόλια για το λαό στα βουνά:
πρέπει να ξεθεμελιώσουν το φτερούγισμα
της καινούργιας Νίκης της Σαμοθράκης,
πρέπει να κρεμάσουν, να σκοτώσουν,
ν' αφανίσουν, να μπήξουν το φονικό μαχαίρι
πού τη λαβή του χουφτώνουν στη Νέα Υόρκη,
πρέπει να εξολοθρέψουν δια πυρός
την περηφάνεια του ανθρώπου
που πρόβελνε από παντού
λες και γεννιόταν από την αιματοπότιστη γης.
Πρέπει —λέει— να οπλιστεί ο Τσάνγκ
κι ο βδελυρός Βιδέλα, και πρέπει
χρήμα να τους δώσουν για φυλακές,
φτερά για να βομβαρδιστούν οι πατριώτες,
και πρέπει να τους πετάν το ξεροκόμματο,
τίποτες δολάρια, κι εκείνοι αναλαμβάνουν
τα υπόλοιπα: τις ψευτιές, τη διαφθορά,
το πάτημα επί πτωμάτων,
την ώρα πού οι «κυρίες» τους φορούνε τα πανάκριβα «βιζόν».
Δεν έχει σημασία ο βραχνάς του λαού,
αυτό ίσα ίσα το βασανιστήριο είναι χρήσιμο
στους κύριους κι αφέντες του χαλκού,
κι αυτά δεν είναι λόγια, υπάρχουν γεγονότα:
οι στρατηγοί παρατούν το στρατό
και υπηρετούν σα βοηθοί το επιτελείο του Τσουκικαμάτα ,
κι όσο για το νίτρο, ο «Χιλιανός»
στρατηγός ορίζει με το ξίφος του
πόση πρέπει να ζητήσουν αύξηση
μεροκάματου οι άνθρωποι της πάμπας.
Έτσι προστάζουν από πάνω,
από το πορτοφόλι με τα δολάρια.
Έτσι παίρνει τη διαταγή ο προδότης νάνος.
Έτσι οι στρατηγοί κάνουν τους αστυνόμους.
Έτσι σαπίζει ο κορμός
του δέντρου της πατρίδας.

[size=
12][/size]

Σενιορίτος στα ισπανικά σημαίνει «μικροί κύριοι». Έτσι ονομάζει ο Νερούδα ειρωνικά τους κυβερνώντες που είναι δούλοι των Αμερικάνων.

Εννοεί τον Τσανγκ – Και – Σεκ.

Τσουκικαμάτα είναι η περιοχή με τα μεγαλύτερα ορυχεία χαλκού στην Β. Χιλή τα εκμεταλλευόταν, μέχρι την εποχή του Αγιέντε η βορειοαμερικάνικη Anaconda Copper Mining Co. Η εθνικοποίηση αυτών των ορυχείων από την κυβέρνηση Αγιέντε ήταν ένας από τους λόγους που οι Βορειοαμερικάνοι έκαναν το πραξικόπημα στη Χιλή.

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

Επειδή η Αριστερά αυτη ήταν πάντα, κι όχι εκείνο που θέλουν να παρουσιάσουν οι διαφημιστές του Καρατζαφέρη, ο Αλαβάνος κι ο Τσίπρας, θα πιάσουμε πάλι το άλφα και το βήτα από την αρχή, μπας και βάλουνε μυαλό οι μαυραγορίτες και οι ταγματασφαλίτες.



Ξεκινάμε το αλφάβητο από το άλφα:


Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ’ Άγραφα, σείεται η στεριά.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα, εμπρός στον αγώνα,
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.

Ξαναζωντάνεψε τ’ αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.

Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
νέας ανάστασης χτυπά η καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.

Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά


Και μια φωτογραφία από τα βουνά της Ευρυτανίας:

στους τοίχους οι φιγούρες των αγωνιστών του '21!!


Κι άλλη:

το βήμα των εθνοσύμβουλων. Ψηλά η επιγραφή "1821-1944". Παρά δίπλα το σφυροδρέπανο...
Ωστόσο ο Δεκέμβρης πλησίαζε, για να αλλάξει η φρουρά των κατακτητών και να έρχονται 60 χρόνια μετά οι νοσταλγοί κι απόγονοι των συνεργατών των γερμανών ΚΑΙ των άγγλων ΚΑΙ των αμερικάνων να αναρωτιούνται "αν η Αριστερά είναι πατριωτική"!!...


Και μια τελευταία φωτογραφία, από τις πλέον γνωστές...

Αυτή είναι η Αριστερά, αυτή ήταν πάντα. Ένα με την πατρίδα και την λαοκρατία. Όπως έλεγε ο θρυλικός γίγαντας του ΕΑΜ...



Όμως σε υπάρξεις που έξω από τον βούρκο δεν βρίσκουν να τραφούν και μοναδική τους τροφή είναι το αίμα της δουλείας και της σκλαβιάς είναι δύσκολο να αλλάξεις μυαλά...

[Επισκέπτης]

Υπάρχει μία λαική ρήση που λέει για φρέσκα κουλούρια.
Το ποιος είναι και ποιος δεν είναι πατριώτης θα φανεί στα θέματα που υπάχρουν σήμερα : Σκόπια,Κυπριακό,μεταναστευτικό,σχέσεις κράτους με Ορθοδοξία,εθνικές γιορτές και παρελάσεις και άλλα πολλά.
Ασφαλως σε όλα αυτά τα θέματα οι αριστεροί θα αποδείξουν τον πατριωτισμό τους.Το κάνουν άλλωστε καθημερινά και το βλέπουμε όλοι.

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

Αύριο ίσως κάνω προσπάθεια να ψάξω να βάλω και στίχους του Τζαβέλλα, κι επειδή δεν βρίσκω εύκαιρους θα πρέπει να ξανακούσω παλιές κασσέτες.

Και δηλαδή, για να καταλάβουμε, αν η Αριστερά δεν είναι πατριωτική, τότε ποιός είναι; Οι συνεργάτες των Γερμανών και οι δότες;

[Καχύποπτος]

ΠΡΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗ

ΠΡΩΤΟΝ:
Αυτοί κύριοι δεν έχουν καμιά σχέση με την Αριστερά και τα κινήματά της. Απλώς σφετερίζονται τους αγώνες.
Και αυτοί που τους σκούν σκληρή κριτική είναι οι ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ:
Το ΛΑ.Ο.Σ. και τα "ακροδεξιά", παρακρατικά του υποπροϊόντα που στεγάζει απλώς κοσκινίζουν τα αντικομμουνιστικά σκουπίδια τους.
Οι θέσεις τους και οι πράξεις τους είναι με την πλανητική Νέα Τάξη και την αμερικανική κυριαρχία:Νέοι δωσίλογοι που καλύπτονται πίσω από "πατριωτική" δημαγωγία.
ΠΟΤΕ δεν μας εξήγησαν πώς συμβιβάζεται ο πατριωτισμός με τους ύμνους στο "ισχυρό" καπιταλιστικό κράτος και τους Αμερικανούς δυνάστες.
ΕΧΟΥΜΕ δημοσιεύσει άπειρα κείμενα για τον αμερικανισμό του ΛΑ.Ο.Σ και των "παρακρατικών" στελεχών του. Καθώς και τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό τους
Η πατριδοκαπηλία και νεοφιλελευθερισμός δεν είναι πατριωτισμός. Είναι η απάτη των "εγκάθετων" του καθεστώτος."
ΑΥΤΑ είναι τα φρέσκα κουλούρια που επικαλείσαι, κρυπτόμενος πίσω από τις μεταλλάξεις των κομματικών υποκειμένων της σημερινής "αριστεράς".

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

Επειδή αυτό το "φρέσκα κουλούρια" δεν το πολυκατάλαβα, έχω να πώ ότι η Αριστερά πάντως έχει κουλούρια, ίσως λίγο μπαγιάτικα όπως θες να χτυπήσεις, αλλά πάντως έχει, στην Ιστορία της.

Οι "εθνικόφρονες", οι κάπηλοι, και οι "ξενοδόχοι" που έκαναν την Ελλάδα δωμάτια για τους ξένους, ποτέ δεν ξεφούρνισαν κανένα κουλούρι. Δεν διαθέτουν ούτε μπαγιάτικα!! Μόνο πονήματα και διατριβές δωσιλογισμού. Εκεί είναι άφθαστοι...

Και όλα αυτά, το μεταναστευτικό, το κυπριακό, το σκοπιανό, τα σύμβολα, τις σχέσεις του κράτους με την ορθοδοξία ή τη σημαία ή τις παραδόσεις, οι "εθνικόφρονες" είναι που τα ξεπουλάνε και σήμερα. Δηλαδή έκανε το ΚΚΕ κυβέρνηση κάποια στιγμή και δεν το πήραμε χαμπάρι; Έχουμε σήμερα αριστερά να κυβερνά; Είχαμε επί Σημίτη;

Νά ποιοί ξεπουλάνε τα πάντα. Αυτοί που τα ξεπουλάγανε και πριν 60 χρόνια. Δωσιλογική επιστήμη από γενιά σε γενιά. Μετά να μην έχουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους την Αριστερά. Θα έλεγα μάλιστα να μην πιάνουν στο στόμα τους ούτε την λέξη Πατρίδα αλλά αυτό είναι δύσκολο, πρόκειται για την καραμέλα τους.

Αυτή την έχουν πιπιλίσει μέχρι αηδίας....

[ΔΑΦΝΗ]

Εγώ θα ξετυλίξω μια άλλη απάτη.
Όποιος απλώς φωνασκεί για το Σκοπιανό, το Κυπριακό, το μεταναστευτικό, χωρίς να προτείνει προοπτικές αγώνα και λύσεις είναι απλώς δημοκόπος και πολιτικός απατεώνας.
Ποιες λοιπόν είναι οι θέσεις σας κύριοι γι όλα αυτά.
ΟΠΟΤΕ τις ψελλίζετε είναι ευχολόγια και εκκλήσεις προς στο κράτος και στο πολιτικό κατεστημένο για να λύσουν το πρόβλημα!!!
ΑΠΑΤΗ καραμπινάτη.
Το κράτος και το πολιτικό κατεστημένο θα λύσουν αυτά τα προβλήματα που τα ίδια δημιουργούν εκτελώντας τις εντολές των μεγάλων οικονομικών αφεντικών και κυρίως των υπερατλαντικών!!!
Αν αυτό δεν είναι δημαγωγική, πατριδοκάπηλη απάτη τότε οι έννοιες έχουν χάσει τη σημασία τους.
Πότε αγωνιστήκατε πρακτικά μέσα στο λαό για να οργανώσετε κινήματα ενάντια στο κατεστημένο που προωθεί όλα αυτές τις συμφορές; Ποτέ. Κάθε λαϊκό κίνημα σας προκαλεί αλλεργία…
Απλώς θορυβείτε εκλογικά. Και θέλετε να πείσετε τους αφελείς ότι όταν εσείς δυναμώσετε στη Βουλή θα πιέσετε για τη λύση των προβλημάτων.
Λοιπόν, εγώ, πάω παραπέρα. Ας δεχτούμε ότι εσείς γίνεστε κυβέρνηση.
Πέστε μας τι θα κάνετε και πώς θα ανατρέψετε τις δυνάμεις του πλανητικού κράτος που έχει υπό την κατοχή του το αστικό ελληνικό κράτος και τους πολιτικούς του.
Μήπως με τους ύμνους σας στους Αμερικανούς;
Μήπως με τις πολιτικές και πρακτικές που αποδέχονται το ΝΑΤΟ. Εσείς δεν δίνετε καθημερινά εύσημα στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ; Πολιτικά και πρακτικά με τις ΝΑΤΟϊκές σας επισκέψεις στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Μιλάτε πάλι για την Κύπρο. Ο Κρατζαφέρης δεν ήταν που πριν από λίγο καιρό συνεχάρη τον Χριστόφια για τη σωστή στάση του…
Εσείς δεν είστε που καθημερινά τάσσεστε υπέρ της ιδιωτικοποίησης, δηλαδή υπέρ του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού;
Μπορώ να αραδιάσω άπειρα παραδείγματα.
ΟΛΑ αυτά είναι η κηδεία της πατρίδας.
Στα λόγια είστε πατριδοκάπηλοι και στις θέσεις και πράξεις σας προβάλλεται και προωθείτε τις πολιτικές αυτές που ισοπεδώνουν πατρίδες, έθνη, παραδόσεις κ.λπ.
ΑΥΤΗ είναι η μέγιστη πολιτική απάτη. Μια απάτη που πάντα χαρακτήριζε την ακροδεξιά δημαγωγία, τον κατεστημένο λόγο των πολιτικών απατεώνων και τον αμοραλιστικό τυχοδιωκτισμό.
ΓΡΗΓΟΡΑ η ιστορία θα σας ξεσκεπάσει. ΟΙ απατεώνες σήμερα δεν μπορούν να ξεγελάσουν για πολύ. Και είναι τόσο ρευστή η πολιτική κατάσταση και τόσο το «ακροδεξιό πάθος» σας να συμμετάσχετε σε καθεστωτικές κυβερνήσεις που θα ξεγυμνωθείτε εντελώς.

[Ουζερί: Ο Μπελαμής]

Να συμπληρώσω μονάχα δυό τρία πράγματα γιατί η τοποθέτηση της Δάφνης με κάλυψε.

Ο Μ. Θεοδωράκης είπε κάποτε ότι "έχω συναντήσει σε όλη την ζωή μου μέχρι και "κομμουνιστές" που ήταν "χωροφύλακες" αλλά και χωροφύλακες που ήταν "κομμουνιστές"...".

Υποθέτω ότι είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας τί εννοούσε ο Θεοδωράκης. Αν και ο ρόλος των δύο άκρων είναι και ήταν πάντα διακριτός, διακριτός όχι μόνο στους ταγμένους αλλά και αντικειμενικά στην Ιστορία κυρίως μέσα από τα ντοκουμέντα και τα γεγονότα, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι όλη η Δεξιά-Ακροδεξιά ήταν αποκλειστικά άνθρωποι ανερμάτιστοι, κερδοσκόποι, ξενόδουλοι. Κατ' αρχήν, εκείνη την εποχή το "Δεξιά-Ακροδεξιά" ήταν ένα σεδόν αναπόσπαστο σύνολο. Στην ακροδεξιά ασφαλώς δεν μπορούσες να βρείς καμία έντιμη ή ανυποψίαστη περίπτωση γιατί ήταν η προνομιούχα παρακρατική αιχμή και συνέβαινε τότε αυτό που συμβαίνει σήμερα στην δήθεν αντίθετη πλευρά με το "ακροαριστερό" προσωπείο. Το μακρύ χέρι του κράτους...
Στην ευρύτερη δεξιά όμως υπήρχαν και άνθρωποι θύματα του φόβου και της προπαγάνδας. Αυτοί οι άνθρωποι, λίγοι ή περισσότεροι, παρόλη την αντιδραστική τους πολιτικοκοινωνική εσωστρέφεια που ουσιαστικά τους καθιστούσε άνευρους έως αναίσθητους για τα κοινά προβλήματα και αδιέξοδα και παρόλη την παντελή τους αποχή έως απέχθεια προς τις μορφές της συλλογικής οργάνωσης και δράσης, δεν μπορούμε να τους κατατάξουμε ούτε στην μοίρα των συνειδητών δωσιλόγων ούτε να τους αρνηθούμε ότι δεν διέθεταν αισθήματα για αυτό που σαν έννοια αντιλαμβανόμαστε με το όνομα πατρίδα.

Υπήρχαν εκεί ορισμένοι άνθρωποι, που είχαν μια παράξενη και κουτσουρεμένη φιλοπατρία στην οποία ενώ απουσίαζε η έμπρακτη αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο και άρα για το σύνολο, ένοιωθαν ωστόσο την ανάγκη να υπερασπιστούν την ακεραιότητα του εδάφους και την "τιμή των χωμάτων" στις "δύσκολες περιστάσεις. Και αυτό γι αυτούς ήταν το μόνο αλλά και το ύστατο χρέος.

Για την θεωρία της Αριστεράς και για εκείνους που την εφάρμοζαν, αυτό είναι παράλογο. Δεν μπορείς να αποσπάς και να απορρίπτεις την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ σου να παρέχεις στον διπλανό σου έμπρακτη αλληλεγγύη και να αναγνωρίζεις μονάχα το χρέος σου να σκοτωθείς ώστε να εξασφαλίσεις στον διπλανό το να είναι ελεύθερος. Τί να την κάνει μια μονάχα τέτοια ελευθερία;

Για αυτούς τους ορισμένους "δεξιούς" "η έμπρακτη αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο και άρα για το σύνολο", που ανέφερα πιο πάνω, ήταν αρμοδιότητα "καλοκουρδισμένων" (για την αντίληψή τους) θεσμών του "καλοκάγαθου" Κράτους όπως οι φιλανθρωπίες της εκκλησίας, της ενορίας, των ιδρυμάτων, των δεξιώσεων των κυριών, του υπουργού, της βασιλίσσης κλπ. Στις συνηθέστερες των περιπτώσεων αυτοί οι "δεξιοί" πίστευαν ότι γεννήθηκες φτωχός και παραμένεις φτωχός γιατί είσαι τεμπέλης, ακάματος, ότι αξίζεις αυτό που είσαι, ότι με την σκληρή δουλειά θα πας μπροστά αρκεί να θέλεις, ή "έχει ο θεός" ή "ξέρει ο θεός τί κάνει", κλπ. Το να ανακατευτούν με πράγματα που διασαλεύουν την θαυμαστή αρμονία της δίκαιης ή άδικης ζωής ήταν καταδικασμένο έως αδιανόητο.

Με ένα τέτοιο σύστημα αξιών αρκετοί από αυτούς, ενώ πρακτικά στήριζαν ένα σύστημα που ουσιαστικά ξεπουλούσε και παρέδιδε λάφυρο στους ξένους και τους ντόπιους κάπηλους τα όσια και ιερά τους, στην συνείδησή τους δεν είχαν το σαφή πρόθεση να κάνουν κάτι που θα στρέφεται ενάντια της πατρίδας τους ούτε αισθάνονταν να κάνουν κάτι τέτοιο, έστω και από λάθος τους. Αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν την ισχύ και την βάση για τα δωσιλογικά εγκλήματα της παράταξής τους. Οι ίδιοι όμως ούτε το αισθάνθηκαν ούτε ίσως θα τολμούσαν ποτέ να πράξουν κάτι τέτοιο αν ένας θα κατόρθωνε να τους κάνει να καταλάβουν ποιανού τα σχέδια βοηθούν.


Με άλλα λόγια, όσοι άφησαν τα πόδια τους στην Αλβανία κι επέστρεψαν πίσω ανάπηροι για να μπορούμε εμείς σήμερα να προτιμούμε τα Motorola από τα Sony Ericsson, δεν ήταν αποκλειστικά κομμουνιστές ή προοδευτικοί ιδεολόγοι. Όσοι σκοτώθηκαν εκεί ή σακατεύτηκαν από τα κρυοπαγήματα ήταν αριστεροί και δεξιοί.

Σιγά-σιγά όμως καθώς περνάει το '41 και μαζί και όλοι όσοι είχαν επιστρέψει από εκεί πάνω, έβλεπαν την κατάσταση και ο καθένας την αποδέχονταν διαφορετικά. Οι "δεξιοί", δηλαδή οι γενικά δεξιοί (εξ ού και τα εισαγωγικά) ένοιωθαν ότι είχαν πράξει το χρέος τους και πλέον δεν μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο παρά υπομονή και να μην προκαλούνται οι γερμανοί. Οι αριστεροί, οι δημοκρατικοί, οι προοδευτικοί και κάπως οι "κεντρώοι" έβλεπαν περιθώρια δράσης και αντίστασης.

Αυτό είναι άλλωστε που διαφοροποιεί και τους δύο χώρους και γι' αυτό -και δεν το λέω διόλου προσβλητικά (τουλάχιστον αυτή τη φορά) ή ειρωνικά- ο ένας χώρος ταυτίζεται με την "Αντίδραση" και εγκλωβίζεται στον συμβιβασμό (και την αλλοτρίωση), κι ο άλλος είναι ταυτόσημος της Δράσης και εμπνέεται από την προοπτική της ελπίδας έστω και μακρινά στο μέλλον.

Και πάλι δεν υποστηρίζω ότι η Εθνική Αντίσταση ήταν αποκλειστικά κομμουνιστές και αριστεροί. Ήταν και γενικά προοδευτικοί και δημοκράτες (έως και κάποιοι κεντρώοι, όπως είπα). Ασφαλώς από την Αντίσταση μαγνητίστηκαν και "δεξιοί". Όμως συνέβησαν δύο τινά: Ήταν ασύγκριτα λιγότεροι, ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ, σχεδόν ανύπαρκτοι μπροστά στο πλήθος της άλλης πλευράς. Και δεύτερον, επίσης σημαντικό, ήταν "δεξιοί" ριζικά πολύ πιο φιλελεύθεροι (κι ας μην το καταλάβαιναν άμεσα) από τα στάνταρ αυταρχισμού της εποχής.


Μιλώντας για "δεξιά αντίσταση" οπωσδήποτε δεν μιλώ για την "επίσημη" Ζέρβας, Ψαρρός κλπ. γιατί

α) αφενός αυτή δημιουργήθηκε σπρωγμένη από τα γεγονότα, υπερενισχύθηκε από τους άγγλους για να λειτουργήσει και ως αντιστάθμισμα (κυρίως) ώστε να μην είναι ανεξέλεγκτοι και φυσικοί κληρονόμοι της ελεύθερης πατρίδας οι αριστεροί την στιγμή της απελευθέρωσης και

β) μοιραία με τόσους και τόσους στρατιωτικούς σε μια χώρα θα βρισκόντουσταν κάποιοι να στελεχώσουν μια αντιστασιακή δομή -σαφώς αντικομμουνιστική- αλλά πάντως γενικά κατά των γερμανών. Τα πάρε δώσε με τους άγγλους και το πού αποσκοπούσαν ορισμένοι μακροπρόθεσμα είναι άλλο καπέλο.


Η αριστερά όμως είχε αναμφισβήτητα κακές έως ανύπαρκτες σχέσεις με τον στρατό σε επίπεδο αξιωματικών. Δημοκρατικοί υπήρχαν έως ελαφρά προοδευτικοί. Αλλά αριστεροί σπάνιζαν. Κι εντούτοις, η Αριστερά γέννησε σχεδόν ολομόναχη την Εθνική Αντίσταση(!!).



Το επόμενο πράγμα που θα ήθελα να επισημάνω το έθιξα ήδη πιο πάνω:
Δεν μπορείς να θεατρινίζεις "αναρωτώμενος" εάν οι "Αριστεροί είναι πατριώτες"...
Δεν μπορείς να θεατρινίζεις πως δεν καταλαβαίνεις πόσο πατριώτες είναι εκείνοι που θέλουνε την πατρίδα τους ελεύθερη κι από ξένο κι από ντόπιο δυνάστη. Αυτή η επιθυμία είναι δύο φορές πατριωτισμός. Και σήμερα, όποιος μιλάει γενικά για πατρίδα ή ελευθερία χωρίς να διευκρινίζει με ποιό σύστημα θα εγγυηθούν αυτά ή παραπλανώντας ή ξεκάθαρα τασσόμενος υπέρ του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του μαυραγοριτισμού στην ουσία είναι ίδιος με τον Συνασπισμό που κι αυτός για Ελευθερία μιλά (την πατρίδα την έχει ξεράσει, τουλάχιστον αυτή δεν την καπηλεύεται) αλλά εντέλει ενάντια σε αυτή δουλέυει αφού κι αυτός με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ συντάσεται, ασχέτως αν παριστάνει τον αριστερό, στελεχώνει το ίδιο στρατόπεδο όπως και οι απόγονοι του δωσιλογισμού.

Ποιοί είναι λοιπόν σε θέση να κρίνουν τον πατριωτισμό της Αριστεράς; Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αποδείξουν αν υπάρχει σήμερα Αριστερά ή όχι, δηλαδή αν υφίσταται σε ικανοποιητικό επίπεδο στις μέρες μας δομή οργανωμένη αριστερή εφάμιλλη των παλιών δεκαετιών. Αν όμως υφίσταται δεν μπορούν να αμφισβητούν τον πατριωτισμό της. Ούτε να της τον αφαιρέσουν. Ούτε καν να τον συλλάβουν στο μέγεθός του και το βάθος της ουσίας του.

[Εξόριστος]

Ο πατριωτισμός δεν έχει χρώμα


Συμφωνώ απόλυτα με το σ. Μπελαμή.
Επειδή σήμερα γίνεται, με πρόσχημα τον πατριωτισμό, μια επίθεση εναντίον των αριστερών ιδεών θα συνοψίσω, τηλεγραφικά, κάποια ζητήματα για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις:

1). Ο πατριωτισμός είναι προϊόν των ιστορικών (κοινωνικών και εθνικών) συνθηκών διαμόρφωσης ενός λαού, μια «αντικειμενική» μορφή συνείδησης της ιστορικής του πορείας, αλλά δεν έχει χρώμα. Δεν είναι κόκκινος, μπλε ή πράσινος κ.λπ. Το ίδιο όπως δεν έχουν χρώμα τα συναισθήματα, οι διαθέσεις, τα ερωτικά πάθη, οι μηχανισμοί της νόησης και των ψυχικών διεργασιών.

2). Οι έννοιες «Αριστερά» και «δεξιά» είναι καρπός ιδεολογικών και πολιτικών διεργασιών και μορφών συνείδησης. Εδώ, πλέον ξεφεύγουμε, από το «αντικειμενικό» του ιστορικού «αυθόρμητου» των λαϊκών μαζών. Εδώ έχουμε δομές ιδεολογικές και πολιτικές μορφές συνείδησης. Γι’ αυτό μπορούμε να δούμε μέσα στην πραγματικότητα της ζωής ανθρώπους με «δεξιές» πεποιθήσεις, αλλά αγωνιστική και ανατρεπτική ψυχολογία και το αντίθετο: Ανθρώπους με αριστερές πεποιθήσεις να είναι συντηρητικοί.
Αυτό γίνεται πιο ορατό στους μεγάλους δημιουργούς της Τέχνης. Ο Μπαλζάκ π.χ είχε πολιτικές ιδέες συντηρητικές, αλλά το έργο του ήταν μια ακτινογραφία και καταγγελία του συστήματος που πολιτικά πίστευε. Και αυτό γιατί η τέχνη, η πραγματική Τέχνη δεν υπακούει σε ιδεολογικούς και πολιτικούς νόμους, αλλά έχει ως πηγή της τη λαϊκή συνείδηση, το κοινωνικό συναίσθημα και τις ψυχολογικές του εντάσεις.

3). Ο πατριωτισμός συνεπώς είναι προϊόν του συνόλου της κοινωνίας ενώ τα πολιτικά υποκείμενα είναι το ιδεολογικό προϊόν των κοινωνικών και ταξικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων.
Η αστική τάξη, σαν κυρίαρχη τάξη, ήταν αυτή που έκανε τον πατριωτισμό ιδεολογία για τον εγκλωβισμό και χειραγώγηση του λαού. Ο αστικός εθνικισμός, δηλαδή η ιδεολογία της εθνικής αστικής τάξης καπηλεύτηκε τον «εθνικισμό των πληβείων» (πατριωτισμό) για τους σκοπούς της. Γι’ αυτό και το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες, κάθε χρώματος και ιδιαίτερα οι ακροδεξιές εκβλαστήσεις του (Χούντες, δικτατορίες, φασισμοί και οι ταγματασφαλίτικοι μηχανισμοί τους) είναι οι πιο φανατικοί πατριδοκάπηλοι.
Οι κυρίαρχοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του αστικού καθεστώτος ταύτισαν τον πατριωτισμό με την αστική ιδεολογία και εγκλώβισαν μεγάλες λαϊκές μάζες στην πολιτική τους. Το καθεστώς επιχειρεί πάντα το «λαϊκό αίσθημα» να το στρέψει εκεί που θέλει. Σήμερα το ίδιο κάνει με τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή.

4). Η Αριστερά, ως ιστορία, ιδεολογία και πρακτική δεν αρνήθηκε ΠΟΤΕ το «λαϊκό αίσθημα» και την ιστορική συνείδηση του λαού. Ακριβώς το αντίθετο. Η δύναμη της Αριστεράς πηγάζει ακριβώς γιατί ζυμώνεται με το «λαϊκό αίσθημα» και το ιστορικό «αυθόρμητο» των λαών. Και επειδή ζυμώνεται γι’ αυτό αποτέλεσε και την πρωτοπορία των μεγάλων ιστορικών αγώνων της εποχής μας. Να γιατί η Αριστερά (μιλάμε για την Αριστερά και όχι για τα μεταλλαγμένα σημερινά υποπροϊόντα της ή τα «εγκλήματα» των ηγεσιών) είναι εξ ορισμού πατριωτική.
Η Αριστερά πολέμησε την αστική καπηλεία και την χειραγώγηση του πατριωτισμού, πολέμησε την απάτη της εθνικιστικής ιδεολογίας, δηλαδή την ιδεολογία του πατριωτισμού: Μια ιδεολογία καθαρά αντιπατριωτική, ακριβώς γιατί το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, φραγμούς και όρια…

5). Συμπερασματικά, λοιπόν, οι λαϊκές μάζες που ακολουθούν τα κόμματα είναι, σαν σύνολο συνθετικό, πατριωτικές. Το τονίζουμε δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός πατριωτισμός. Είναι τα κόμματα που χρησιμοποιούν τις μάζες και τον πατριωτισμό τους σαν «εργαλείο» εξυπηρετικό των σκοπών τους.
Και εδώ μπαίνει το θεμελιακό ζήτημα: Προς ποιον σκοπό;
Η δεξιά, παλιά και νέα (στη νέα είναι και η νεοταξική αριστερά σε όλες τις αποχρώσεις της) αντικρίζουν ΓΕΝΙΚΑ τις λαϊκές μάζες, συνακόλουθα και τις «ψυχές» τους, σαν εργαλείο των συμφερόντων και των επιδιώξεων τους.
Η Αριστερά, στην αυθεντική της έκφραση αντικρίζει τις λαϊκές μάζες ως ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ των εξελίξεων.
Υπάρχει, συνεπώς μια ριζικά αντίθετη φιλοσοφία, ιδεολογία και πρακτική ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.
Και αυτή τη φιλοσοφία, ιδεολογία και πολιτική κριτικάρουμε και καταδικάζουμε και όχι τις «δεξιές» ή «ακροδεξιές» λαϊκές μάζες. Σε αυτή τη Φιλοσοφία και πρακτική αναφερόμαστε και αναλύουμε και όχι στο πατριωτισμό των εκλογικής βάσης των κομμάτων. Αυτός είναι δεδομένος.
Φυσικά, και εδώ πατάνε τα νέα ιδεολογικά φερέφωνα της «εθνικοφροσύνης», οι ηγεσίες της Αριστεράς χρησιμοποίησαν και αυτές τις μάζες σαν εργαλείο. Αυτό είναι σωστό, αλλά οι πρώτοι που έχουν αναλύσει και καταγγείλει αυτές τις πολιτικές, αλλά και ιδεολογικές παρεκτροπές είναι οι Αριστεροί. Οι πατριδοκάπηλοι και γενικότερα οι απολογητές του καπιταλισμού χρησιμοποιούν αυτά τα «εγκλήματα» των ηγεσιών για να καταδικάσουν τα λαϊκά κινήματα και γενικά την ΑΡΙΣΤΕΡΗ πολιτική που εμπνέει και προωθεί αυτά τα κινήματα. Με τα εγκληματικά λάθη των ηγεσιών προσπαθούν να αφορίζουν και να αφανίσουν τις αξίες, τα οράματα, τις ιδέες και τη φιλοσοφία της Αριστεράς: Φιλοσοφία των λαϊκών αγώνων και ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ.
Αυτά τα κινήματα και οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι στο στόχαστρο στη φιλοσοφία της Δεξιά και των απολογητών του συστήματος.
Γι’ αυτό ήταν ΠΑΝΤΑ απέναντι σε κάθε λαϊκό αγώνα…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!