Οι Εργολάβοι της Λήθης - Η κυρία Ρεπούση «ξαναχτυπά»

[Γνωστός-άγνωστος]

Από το blog Zorba The Greek. (zorbagr.wordpress.com)

Γράμμα απ’ την Ιστανμπούλ: αναγνώστης Μπακλαβατζίογλου

«Δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος γιά το πρώτο», Αλβέρτος Αϊνστάιν.

Κύριε Ζορμπά,

εάν ζούσε σήμερα ο μεγάλος επιστήμων θα διαπίστωνε πως ένα ακόμη πράγμα είναι άπειρο: το θράσος ορισμένων ανθρώπων, που ενώ έχουν κατηγορηματικά και αμετάκλητα αποδοκιμαστεί γιά το επονείδιστο έργο που παρήγαγαν, συνεχίζουν παρ’ όλα αυτά να προκαλούν. Και ναί, αναφέρομαι στην περίπτωση της σπουδαίας ιστορικού, καθηγήτριας κυρίας Μαρίας Ρεπούση. Η οποία, εκτός από την διαστρέβλωση της ελληνικής ιστορίας που επιχείρησε μέσω του σχολικού εγχειριδίου της ΣΤ’ Δημοτικού, προσπαθεί τώρα να «βάλει χέρι» και στο αντίστοιχο Κυπριακό βιβλίο. Αυτό προσπαθεί επί της ουσίας να κάνει με το άρθρο της, που τιτλοφορείται «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι», το οποίο και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, στις 17.9.2008.

Τι μας λέει με τη νέα της αυτή παρέμβαση η σπουδαία ιστορικός; Πως η μνήμη των ιστορικών γεγονότων γιά τη νεολαία της Μεγαλονήσου αποτελεί «εγλωβισμό σε στερεότυπα θύτη και θύματος» και πως η ιστορική πραγματικότητα της Τουρκικής εισβολής του 1974, ο βίαιος ξεριζωμός των ελληνοκυπρίων από τις πατρογονικές τους εστίες, οι 1620 αγνοούμενοι Κύπριοι και η παραμονή των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στη βόρεια Κύπρο αποτελούν μιά «απόλυτα μεροληπτική εκδοχή του παρελθόντος». Δε με εκπλήσσει καθόλου όμως. Άλλωστε, η κυρία Ρεπούση έχει αποδείξει περίτρανα πως έχει πάρει με άριστα το ντοκτορά της στην παραχάραξη και τη νόθευση των ιστορικών γεγονότων. Στο κάτω κάτω, είναι γνωστό πως, όταν η ιστορική πραγματικότητα δε συμφωνεί με τους παραχαράκτες της, τότε τόσο το χειρότερο γιά την ίδια.

Επί της ουσίας τώρα. Στην Κύπρο ξεκίνησε πρόσφατα μιά προσπάθεια να αλλάξουν τα σχολικά εγχειρίδια - να γίνουν τάχα «προοδευτικότερα», να αποτινάξουν από πάνω τους το βαρύ φορτίο της ελληνοκεντρικής εκπαίδευσης, να βαδίσουν κι’ αυτά στο δρόμο της ισοπέδωσης της μνήμης που χάραξε το Σχέδιο Ανάν του 2003. Θαρρούν οι γελασμένοι - και μαζί τους και η σπουδαία ιστορικός του Α.Π.Θ. - πως έτσι θα καλλιεργηθεί «κουλτούρα ειρηνικής συμβίωσης και αμοιβαίου σεβασμού» με την τουρκοκυπριακή κοινότητα. Οι νέοι της Κύπρου πρέπει να μη θυμούνται το τι συνέβη στο νησί τους, να λησμονούν τα όσα δεινά πέρασαν κατά το παρελθόν οι γονείς και οι παππούδες τους, να ζουν με την αίσθηση ότι όλα ήταν και είναι ρόδινα, να γίνουν με λίγα λόγια άβουλοι, με θολή μνήμη και σκέψη, πολίτες, ενδοτικοί σε κάθε είδους περίεργα, ιμπεριαλιστικού τύπου, σχέδια Ανάν. Φαντάζεστε να είχε αναλάβει τη συγγραφή των κυπριακών βιβλίων ιστορίας η κυρία Ρεπούση; Η εισβολή του Αττίλα θα είχε μεταλαχθεί, πιθανόν, σε μαζική επίσκεψη τουριστών από την Ανατολία. Κλαυσίγελως.

Η προσπάθεια, όμως, να μπασταδευτεί η ιστορία της Μεγαλονήσου ξεκίνησε καιρό πριν. Σε σχετικό άρθρο της με εύγλωττο τίτλο «Γιατί πολεμούν την Ιστορία μας;» στην κυπριακή εφημερίδα «Σημερινή» (20.6.2003), η πρώην υπουργός παιδείας κ.Κλαίρη Αγγελίδου γράφει: «Μου φάνηκε πολύ αστείο, δύο κυρίες, μιά Ευρωπαία και μιά Αμερικανίδα, δύο δημοσιογράφοι και ο σύμβουλος του Υπουργού Παιδείας, αλλά υπό την προσωπική του ιδιότητα ως ιστορικού - ερευνητή (γιατί όχι υπό την επίσημη;) να συναντηθούν σε μιά καφετέρια στα κατεχόμενα και μεταξύ ενός καφέ και ενός λίζου, η ενός εκμέκ κατεϊφι -και στα δύο ωραία τουρκοκυπριακα γλυκά - για να αλλάξουν τα βιβλία της Ιστορίας. Της ιστορίας ενός λαού και ενός έθνους, του κατ’ εξοχήν ιστορικού έθνους». Το συμβάν που αναφέρει η κυρία Αγγελίδου είναι δηλωτικό το πως ορισμένοι αντιλαμβάνονται τόσο την Παιδεία, όσο και την απόδοση της Ιστορίας - ως ζαχαροπλάστες που πλάθουν το ζυμάρι της ιστορικής μνήμης όπως αυτοί επιθυμούν, διανθίζοντας το με ζάχαρη και κανέλλα έτσι ώστε να γλυκαίνει η, πολλές φορές, πικρή αλήθεια που δεν τους αρέσει.

Κύριε Ζορμπά,

ρωτά, εύλογα, ο κ.Ανδρέας Μορφίτης, της κυπριακής Εταιρείας Μελέτης Ελληνικών Θεμάτων, σε σχετικό του άρθρο (10.9.2008): «Αφού ο κ. Χριστόφιας πιστεύει πραγματικά, και δεν έχω καμιά απολύτως αμφιβολία, ότι «η καλλιέργεια κουλτούρας, ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας θα μας απαλλάξει από την κατοχή και θα επανενώσει την πατρίδα και τον λαό μας», γιατί δεν εισηγείται στον σύντροφό και φίλο του Ταλάτ, όπως ο ίδιος τον αποκαλεί, να σβήσει από τα σπλάχνα του Πενταδάχτυλου, το σύμβολο της κατοχής, έτσι απλά, τουλάχιστο γιά την καλλιέργεια του αμοιβαίου σεβασμού;». Ίσως διότι η ιστορική μνήμη είναι φαινόμενο παρακμιακό, εθνικιστικό και μεροληπτικό μόνο όμως γιά την πλευρά της ελληνοκυπριακής νεολαίας. Ίσως επειδή, όπως θεωρεί η κυρία Ρεπούση, ο θύτης και το θύμα πρέπει να εξισώνονται και, στο τέλος, να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι η δράση της ΕΟΚΑ’ Β με την εισβολή του Αττίλα.

Παραθέτω, έτσι γιά την ιστορία, αποσπάσματα μαρτυριών του Τούρκου Αξιωματικού, οικονομολόγου στο επάγγελμα, Yalçın Küçük (Γιαλτσίν Κιουτσούκ), ο οποίος μετείχε στην επιχείρηση του Αττίλα 2, τον Αύγουστο του 1974. Μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στο ενδιαφέρον βιβλίο της Σοφίας Ιορδανίδου «Νταλγκά-Νταλγκά» (εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνη, 1998):

[Ολυμπιάδα]

Δεικτικό το κείμενο που αναδημοσιεύετε και αρκετά συγκινητικό. Δυστυχώς οι λαοί που ζούν υπό το ζυγό της αδικίας έχουν μπουχτίσει πια από συγκινηση και οδυρμό. Ορθολογικά λοιπόν, έχουμε την εξής κατάσταση:
Το κράτος αναθέτει σε μια κυρία Ρεπούση τη συγγραφή ενός ιστορικού εγχειριδίου. Το εγχειρίδιο ολοκληρώνεται και παραδίδεται στο κράτος ως μια νεοφιλελεύθερη ξεπέτα και τσαπατσουλιά έχοντας δύο βασικά χαρακτηριστικά.
1. Αγνωσία τεκμηρίων και ιστορικών πηγών
2. Ναζιστική προπαγάνδα χειρίστου είδους που εκφράζεται με απόκρυψη εθνοκαθάρσεων και ναζιστικών πρακτικών.
Το εγχειρίδιο λογικά, αποσύρεται.
Αναμένονται λοιπόν δύο ενέργειες:
1. Εισαγγελική έρευνα για το ποιοί ενέχονται σε αυτή την κατασπατάληση δημόσιου χρήματος και άμεση δίωξη - αποζημιώσεις. Κυρίως γιατί ανέθεσαν σε έναν άνθρωπο μειωμένων ακαδημαϊκών δυνατοτήτων έργο το οποίο όφειλαν να γνωρίζουν ότι αδυνατεί να το φέρει εις πέρας.
2. Εάν η κυρία Ρεπούση διέθετε τη δυνατότητα να συντάξει αυτό το εγχειρίδιο, τότε εσκεμμένα προέβη σε αυτό το φασιστικό παραλήρημα, αλλοιώνοντας ιστορικά στοιχεία με ενδεχόμενο δόλο. Άρα η δικαιοσύνη (sic) πρέπει να ερευνήσει τους λόγους που η κυρία Ρεπούση με κρατικά χρήματα προέβει στην άρνηση εθνοκαθάρσεων και στην απόκρυψη διεθνών καταγεγραμμένων στοιχείων. Ιδιαίτερα για την περίπτωση της Σμύρνης, η κυρία Ρεπούση δήλωσε΄ότι οι Τούρκοι (αορίστως) λένε ότι οι Έλληνες έβαλαν τη φωτιά.
Κυρία Ρεπούση, εάν ευαγγελίζεστε την ιστορική καταγραφή πέραν σωβινιστικών φανατισμών, οφείλετε απλούστατα να μη χρησιμοποιήσετε ούτε Ελληνικές ούτε Τουρκικές πηγές. Πείτε μας λοιπόν σε ποιά διεθνώς αναγνωρισμένη καταγραφή αναγνώσατε αυτά που καταγράψατε.
Και κύριοι στο υπουργείο παιδείας επειδή έχετε μάθει να πετάτε τα χρήματα του εργαζόμενου λαού και να του επιστρέφετε ρατσιστικό δηλητήριο, μπορείτε να μας ενημερώσετε για το ποιές ενέργειες έχετε κάνει για να τιμωρηθούν οι ένοχοι αυτής της κατάχρησης δημοσίου χρήματος; Γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει. Είτε ο ανάδοχος του έργου, ή ή ίδια η κυρία Ρεπούση.