Ηχηρό χαστούκι στον Ιγνάτιο Βόλου...

[Άτακτα παιδιά Ζαγοράς]

Ἠχηρό χαστοῦκι στόν Ἰγνάτιο Βόλου
Γκάφα ὀλκῆς τοῦ Ἰγνατίου

Από Τά ἄτακτα παιδιά τῆς Ζαγορᾶς Πηλίου



Ἠχηρό χαστοῦκι σέ αὐθάδη δεσπότη
ἀπό ποληό γέροντα στή Ζαγορά Πηλίου

Στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό τοῦ Ἁγ. Νεομάρτυρος Τριανταφύλλου στή Ζαγορά Πηλίου στίς 7 Αὐγούστου, ὁ ἄφρων δεσπότης τοῦ Βόλου ἀπευθυνόμενος στό ἐκκλησίασμα εἶπε ἐπί λέξει: «Ἐπειδή ὑπάρχουν μερικά ἄτακτα παιδιά ἐδῶ, πού θέλουν ἐπιμόνως νά ἀκοῦνε τά κείμενα τῶν προφητειῶν τῆς Π.Δ. στά ἀρχαῖα, τούς κάναμε τό χατῆρι καί τά διαβάσαμε. Τώρα ὅμως στό κήρυγμα θά τά μεταφράσουμε!!! κλπ.».

Πάραυτα ἀντιδρῶν στήν ἀνήκουστη αὐτή προσβλητική ὕβρη τοῦ δεσπότη ὁ ποληός ὑπερογδοηκοντούτης γέρων, ὁ λογιώτατος κ. Γεώργιος Ἁγιοπετρίτης, σεβαστός σέ ὅλη τή Ζαγορά καί ὄχι μόνον, ἀνέστη ἀποχωρῶν ἐπιδεικτικά μέ τό μπαστούνι του καί βοῶν εἰς ἐπήκοον πάντων τῶν ἐκπλήκτων προσκυνητῶν «εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε» (αὐτό κι ἄν ἦταν χαστοῦκι στήν δεσποτική αὐθάδεια!).

Ἦρθε αὐτός ὁ κύριος –ἀπρόσκλητος– στή Ζαγορά, ἀκριβῶς ἀπέναντι ἀπό τό περίφημο «Ἑλληνομουσεῖο» τοῦ τόπου μας, ὅπου ἐδίδαξε ἕνας Ρήγας Φερραῖος καί τόσοι ἄλλοι πάνσοφοι διδάσκαλοι τοῦ γένους καί ἀποκάλεσε «ἄτακτα παιδιά» –ἄκουσον, ἄκουσον– αὐτούς πού ἀρέσκονται νά ἀκοῦνε τήν ἀρχαία Ἑλληνική γλῶσσα! Ἀλλά ἄς ἀναλογισθῆ λίγο, ἄν τοῦ ἔχει μείνει στοιχειώδης νοῦς ἤ κουκούτσι μυαλό, ὅπως λέει καί ὁ λαός μας.

Τά ἄτακτα παιδιά θέλουν τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά ἤ τά ἐπιμελῆ καί φρόνιμα, τά φιλομαθῆ καί τά ἄξια ἐπαίνου, τά ἀγαπῶντα τήν πατρίδα τους, τήν ἱστορία τοῦ τόπου τους καί τήν μακραίωνη πίστη καί παράδοση; Ἀλλά ποῦ μυαλό σ’ αὐτόν τόν «Ἅγιο»!

«Εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε», σᾶς ἄρεσε τό χαστοῦκι; καί ἐξ’ ὀνόματος ὅλων τῶν μακαρίᾳ τῇ λήξει γενομένων ἀειμνήστων προπατόρων, πατέρων, διδασκάλων καί διδασκομένων τοῦ ἱστορικοῦ Ἑλληνομουσείου Ζαγορᾶς Πηλίου. Ἔτσι ρεζιλεύτηκε καί μέχρι σήμερα ἡ Ζαγορά γελάει μέ τό πάθημά του· καί εἰς ἄλλα μέ ὑγιεία Σεβασμιώτατε! «Ἀληθῶς μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπωλέσαι».

«Ἄτακτα παιδιά» λοιπόν οἱ γενεές τῶν Ἑλλήνων πού ἀγάπησαν, ἐσπούδασαν καί ἀπόλαυσαν τήν ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα μας. «Ἄτακτα παιδιά» οἱ πρόγονοί μας πού θείῳ ζήλῳ κινούμενοι ἀποστήθιζαν μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους καί μέ ἄπειρους κόπους τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, τό ψαλτῆρι καί τήν Ὀκτώηχο στά κρυφά σχολειά τῆς πατρίδος μας. «Ἄτακτα παιδιά» οἱ στρατιές τῶν λογίων καί τῶν σοφῶν τοῦ ἔθνους μας πού ἔγραψαν στήν ἀρχαία γλῶσσα ὕμνους καί ποιήματα–μνημεῖα αἰώνια καί μᾶς ἐκληροδότησαν θησαυρούς ἀνεξάντλητους πού ἀποθαυμάζει ὅλος ὁ κόσμος. «Ἄτακτο παιδί» ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί ὅλοι οἱ ἀττικίζοντες συγγραφεῖς, ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μέ τά ἡρωελεγεῖα του, ὁ Ἅγ. Νεκτάριος καί ὅλοι οἱ πανεπιστήμονες τῆς ἐποχῆς μας πού ἀσχολοῦνται ἀκόμη μέ πάθος –οἱ φουκαράδες– μέ τά ἀρχαῖα Ἑλληνικά. «Ἄτακτο παιδί» καί ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μέ τούς ἰαμβικούς κανόνες του πού τόσοι λίγοι τούς ἐννοοῦν!

Ἀκούσατε φιλόλογοι καθηγητές!

«Ἄτακτα παιδιά» ὅσοι διαβάζουν ἀκόμη καί εἶναι δυστυχῶς πολλοί, Ὅμηρο, Πίνδαρο, Θουκυδίδη, Ἡρόδοτο καί Εὐριπίδη ἀπό τό πρωτότυπο, ἕως καί Παπαδιαμάντη. «Ἄτακτα παιδιά» αὐτοί πού προτιμοῦν τό «χαῖρε δάμαλις τόν μόσχον ἡ τεκοῦσα» ἀπό τό «γειά σου ἀγελάδα πού γέννησες τό μοσχάρι»!

«Ἄτακτα παιδιά» ὅλοι συλλήβδην οἱ ἅγιοι Πατριάρχες, Ἱεράρχες καί λοιποί μορφωμένοι κληρικολαϊκοί πού ἐντρύφησαν νυχθημερόν ἐπί αἰῶνες στά ἀμυθήτου πνευματικοῦ πλούτου ἑλληνικά γράμματα, ἄνευ οἱασδήποτε μεταφράσεως.

«Ἄτακτα παιδιά» καί ὅλοι οἱ Ἀκαδημαϊκοί μας καί οἱ σπουδάσαντες φιλολογικές ἐπιστῆμες Ἕλληνες, οἱ ἀρχαιομαθεῖς, ἀκόμη πάμπολλοι φιλέλληνες σέ ξένα πανεπιστήμια (ἀκόμη καί Κινέζοι) πού ἀποστηθίζουν ὁμηρικά κείμενα, «ἄτακτα παιδιά», τάδε ἔφη ὁ κ. Ἰγνάτιος, ὁ Πάπας τοῦ Βόλου... Καί αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τιμῶν, ἀξιωμάτων καί παχυλοῦ μισθοῦ στό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος καί κυκλοφορεῖ ἀκόμη ἐλεύθερος!

Αὐτές εἶναι οἱ φαιδρότητες καί τά μαργαριτάρια τοῦ κ. Ἰγνατίου. Ἐπιτρέπεται ἕνας δεσπότης νά πέφτει σέ τέτοιες γκάφες; Αὐτά κηρύττει ἀπό καθέδρας ὁ Ἅγιος Δημητριάδος καί ἄς τόν χαίρονται ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἡ Σύνοδος καί ἡ Ἱεραρχία· μήπως τούς ἐκφράζει κιόλας; Καί αὐτός ὁ «ἀμόρφωτος» ρασοφόρος ἡγεῖται τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βόλου, καραδοκῶν τόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῶν Ἀθηνῶν γιά νά ἐκβαρβαρίσει ὅλη τήν Ἐκκλησία τῆς Ἐλλάδος ὁ ἀναιδής!

Ὁ εὔτακτος (μόλις ἐξελθών ἀπό νεοταξικό κομμωτήριο) κ. Ἰγνάτιος, ἔχει στήσει στό Βόλο καί ἕνα οἰκουμενιστικό μαγαζί, τήν Μ.Κ.Ο. «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» μέ τά λεφτά (280 ἑκατ. εὐρώ παρακαλῶ) πού σπατάλησαν γιά τίς «Μή Κυβερνητικές Ὀργανώσεις» (Μ.Κ.Ο.) οἱ τελευταῖες κυβερνήσεις. Ἕνα μαγαζί, ὅπου σάν ἄλλο «οἶκο ἀνοχῆς», γίνονται ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ πνευματικές συνευρέσεις, πορνεῖες, μοιχεῖες καί ἄλλες ἀνωμαλίες καί τόν ἔχει ὀνομάσει καί «Ἀκαδημία» (sic) (ὁ ἀθεόφοβος) –ὡς λόγου χάριν ἡ Ἀκαδημία τοῦ Πλάτωνος– ὅπου ὅλη «ἡ σάρα καί ἡ μάρα» Ἑλλήνων καί ξένων διανοουμένων (τάχα μου) ἔρχονται γιά νά ξεράσουν τά μιάσματά τους κατά τῆς πίστεώς μας, τῆς γλώσσας καί τῆς παράδοσής μας καί ὅλα αὐτά μέ τό ἀζημίωτον φυσικά, ἀπό τήν πλάτη τοῦ στενάζοντος Ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Καί ἀκόμη δέν τόν ἔχουν κυνηγήσει οἱ Βολιῶτες!

Ταῦτα εἰσί τά δρώμενα ἐν Βόλῳ ἐν ἔτει Σωτηρίῳ 2011, φίλοι ἀναγνῶστες, καί ἄν δέν ἐννοεῖτε τά γραφόμενα, ἐπικαλεσθεῖτε τή βοήθεια τοῦ δεσπότη τοῦ Βόλου νά σᾶς τα ἐξηγήσει.

«Εὐχαριστοῦμε πολύ Σεβασμιώτατε»

Τά ἄτακτα παιδιά τῆς Ζαγορᾶς Πηλίου

Υ. Γ.
Ζητοῦμε ἐπειγόντως ἐπαφή μέ ὅλους τούς «σῶας ἔχοντας τάς φρένας» ἀντιδρῶντας Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τῆς Ἐπαρχίας Δημητριάδος, γιά νά δοῦμε πῶς θά ἀπαλλάξουμε τόν τόπο μας ἀπό τήν λαίλαπα πού μᾶς βρῆκε –τόν Ἰγνάτιο καί τήν αὐλή του.

[Επισκέπτης]

Ο Δημητριάδος κ Ιγνάτιος είναι "Πατριάρχης" του Οικουμενισμού!
Δείτε τα αξιόλογα άρθρα:


Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΖΟΝΤΕΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
http://whatisnewage-newage.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

Η Αντιμετώπιση της Αιρέσεως του Οικουμενισμού
http://whatisnewage-newage.blogspot.com/2010_08_01_archive.html

Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού
http://whatisnewage-newage.blogspot.com/2009_05_01_archive.html

[Πελεκάνος]

Ο ρόλος της Εκκλησίας είναι η τήρηση του λόγου του Χριστού: μια κοινωνία αμαρτωλών, που μέσω της προσευχής, της μετάνοιας, του Σώματος και του Αίματος του Χριστού να γίνει αγία. Δυστυχώς, η Εκκλησία της Ελλάδος αποσκοπεί στο να γίνει συνεχιστής του Βυζαντίου, εξού και τα άμφια, τα εγκόλπια, οι μήτρες, κ.λπ. Γι'αυτό κι έχει καταντήσει ένα λίψανο, ένα απολίθωμα της ιστορίας που φυτοζωεί για να μας υπενθυμίζει το "ένδοξο" παρελθόν μας. Φυσικά είναι τυχερός όποιος γνωρίζει αρχαία Ελληνικά και μπορεί να μελετάει τους φιλοσόφους, τους Πατέρες, και τους λογοτέχνες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου στο πρωτότυπο. Μα η Εκκλησία, ως μία κοινωνία χριστιανών, δεν μπορεί να χρησιμοποιεί έναν τύπο ή μία γλώσσα προσιτή μόνο στους θεολόγους, φιλολόγους, και γενικά στην αφρόκρεμα της διανόησης. Όπως ο Εβραίος Παύλος έγραφε στα Ελληνικά τις επιστολές του, όπως ο αμόρφωτος Ιωάννης έγραψε στην δημώδες Ελληνική το Ευαγγέλιό του, έτσι και η Εκκλησία σήμερα πρέπει να μιλάει με λόγια που να τα καταλαβαίνουν όλοι: και ο θεολόγος, και ο ψαράς. Και ο φιλόλογος, και ο οικοδόμος. Ο π. Νεύφυτος Βάμβας, ένας από τους Διδασκάλους του Γένους, έλεγε: «όστις εμποδίζει την μετάφραση των γραφών κλείει την Βασιλεία του Θεού έμπροσθεν των ανθρώπων και υπόκειται εις “το Ουαί”, εις το οποίο καταδίκασε ο Κύριος ημών τους Γραμματείς και Φαρισαίους»
Όσον αφορά στον μοναχό, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα άρθρο ενός θεολόγου.
«...Σε κάθε περίπτωση η αποδοχή του μοναχισμού και η εξιδανίκευσή του από πολλούς πιστούς, σε συνδυασμό με τον θεσμό του γεροντισμού, σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργεί την αίσθηση, σε γέροντες και άλλους μοναχούς, ότι αυτοί κατέχουν την αλήθεια της αποκάλυψης. Αυτή η αίσθηση ωθεί ορισμένους μοναχούς να ξεφεύγουν από την συνοδική παράδοση της Ορθοδοξίας και να ασκούν κριτική στη Σύνοδο, σε Προκαθημένους, κ.ά. Αγαπημένο θέμα της εν λόγω κριτικής αποτελεί ο διάλογος της Ορθόδοξης Εκκλησίας με άλλους χριστιανούς. Στο πλαίσιο αυτό γέροντες και μοναχοί κατακεραυνώνουν ακόμα και τους επισκόπους στους οποίους υπάγονται πνευματικά. Με τον τρόπο αυτό απορρίπτουν έμπρακτα τη μοναχική αρετή της υπακοής, στην οποία υποχρεώνουν τα πνευματικά τέκνα τους.
...Στην ορθόδοξη Ανατολή η άσκηση αποτελεί μέσο τελείωσης και όχι πιστοποιητικό αλάθητου. Γι’ αυτό η μοναχική παράδοση έχει αναδείξει οσίους, ομολογητές, μάρτυρες, αλλά όχι κριτές ζητημάτων ήσσονος σημασίας. Στην προοπτική αυτή, οι μεγάλες μορφές του Γεροντικού αποτέλεσαν χαρακτηριστικά παραδείγματα προσπάθειας περιορισμού του ανθρώπινου εγωισμού και όχι παραδείγματα ανάδειξης κριτών της Οικουμένης.»

Αυτά τα ολίγα και σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.

[ΚΛΕΟΞΑΝΘΗ]

Χωρίς να θέλω να εισέλθω σε θεολογικά θέματα που άλλωστε δεν κατέχω ιδιαίτερα, θα ήθελα να θυμίσω στον αναγνώστη «Πελεκάνο» ότι η υποχρεωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα φτάνει μέχρι και το Γυμνάσιο. Ένας μαθητής που τελείωνε την Τρίτη γυμνασίου στην εποχή μου, πριν ακόμη αρχίσουν να ασχημονούν βάναυσα ενάντια στην παιδεία, ήταν σε θέση να καταλάβει εδάφια της Παλ. Διαθήκης. Αν μάλιστα είχε και λίγο ενδιαφέρον, ας μου επιτραπεί η λέξη, «διασκέδαζε» με την πρόοδό του. Δεν βλέπω για ποιο λόγο θα πρέπει να μας ικανοποιεί σήμερα η διαπίστωση ότι πρέπει πια να επέλθει μία εξομοίωση προς τα κάτω. Το επίπεδό μας να κατέβει στις ηλικίες του πάλαι δημοτικού (κι ενδεχομένως νυν νηπιαγωγείου). Το θέμα ότι πολλές γιαγούλες στην εποχή μας πιθανόν να μην καταλάβαιναν τα εδάφια, δεν στάθηκε σίγουρα εμπόδιο να τα παρακολουθούν, ούτε είχαν εγείρει καμμία απαίτηση μετάφρασης. Ίσως κι αυτό να ήταν μια επιβεβαίωση γι’ αυτό που αναφέρει ο Πελεκάνος ότι δηλ. «στην ορθόδοξη Ανατολή η άσκηση αποτελεί μέσο τελείωσης και όχι πιστοποιητικό αλάθητου». Γι’ αυτό κι άκουγες συχνά χωρίς καμμία ντροπή : «Δεν ξέρω γράμματα, παιδάκι μου».
Σήμερα πρέπει να μην ξέρουμε γράμματα, αλλά και να μην το ομολογούμε. Να αισθανόμαστε ότι είμαστε μια χαρά. Δεν ξέρω αν αυτό κατά τα γραπτά του Πελεκάνου αποτελεί «προσπάθεια περιορισμού του ανθρώπινου εγωισμού και όχι ανάδειξη κριτών της Οικουμένης».

[Επισκέπτης]

Το θέμα είναι πως οι γριούλες και γενικότερα όσοι δεν ξέρουν την κλασσική αρχαία Ελληνική (δηλαδή όλοι εκτός από φιλολόγους και θεολόγους) παρακολουθούν τις ακολουθίες, σαν να βλέπουνε θεατρική παράσταση. Δεν βιώνουν τα Μυστήρια, δεν συμμετέχουν σ' αυτά. Απόδειξη είναι το ότι από την εποχή του Ιωάννη του Χρυσοστόμου (4ος αιώνας) χρησιμοποείται στην λατρεία η γλώσσα του Θουκυδίδη, ενώ έχει γίνει μετάφραση της Αγίας Γραφής στην δημοτική Ελληνική από τον Μάξιμο Καλλιουπολίτη το 1638. Εάν οι Έλληνες δεν καταλάβαιναν τι άκουγαν στο ναό τον 17ο αιώνα, φανταστείτε τι καταλαβαίνουν τώρα...
Θεολογικώς, εν τέλει, η μετάφραση των λειτουργικών κειμένων στη Νέα Ελληνική -και γενικά στη γλώσσα που μιλάει ο κάθε λαός- είναι αυτονόητη και αναγκαστική. Σκοπός της Εκκλησίας είναι η ένωση του ανθρώπου με το Θεό, και όχι η διδασκαλία -νεκρών- γλωσσών. Στο ότι ο κάθε παλαιοημερολογήτης - φανατισμένος αρχαίοπληκτος προγονολάτρης θεωρεί πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια επειδή μισεί όλο τον κόσμο πέραν του εαυτού του και των λοιπών Φαρισαίων και θέλει -ως Πάπας- να επιβάλει τις άρρωστες απόψεις του στον κόσμο, χωρίς διάλογο, χωρίς λογικές εξηγήσεις κι επιχειρήματα, έχει απαντήσει ο ίδιος ο Χριστός:
"ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος ἐπ᾽ αὐτὴν βαλέτω λίθον" (Κατα Ιωάννη 8.7).

[ΚΛΕΟΞΑΝΘΗ]

Δεν έγινε κατανοητό, φαίνεται, ότι πριν από λίγες δεκαετίες δεν ήσαν μόνον οι φιλόλογοι και οι θεολόγοι αυτοί που διδάσκονταν την αρχαία ελληνική, αλλά οποιοσδήποτε φοιτούσε στο Γυμνάσιο.
Όσον αφορά τη θεατρική παράσταση υπάρχει διάσταση αντιλήψεων. Ο Νταλάρας, π.χ. στον Άγιο Παντελεήμονα μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί θεατρική παράσταση. Ο ιερέας στην τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας είτε κατέχει ο άλλος την αντωνυμία τα Σα εκ των Σων είτε όχι δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμμία περίπτωση θεατρική παράσταση παρά μόνον από ανθρώπους που δεν έχουν καμμία σχέση με την ορθόδοξη πίστη στον Τριαδικό Θεό. Γι’ αυτό άλλωστε και οι γιαγιούλες βίωναν τα μυστήρια και γνώριζαν τα λόγια απέξω, έστω και παραφθαρμένα.
Όσο για την ένωση του ανθρώπου με το Θεό, φοβάμαι, ότι το αντιμετωπίζουμε πολύ ανθρωποκεντρικά και ορθολογιστικά. Θα ενωθούμε δηλ. επειδή θα καταλάβουμε λέξη προς λέξη το περιεχόμενο όλων των εδαφίων; Άλλωστε η ιστορία μας έχει και πολλά αντίθετα παραδείγματα και μάλιστα αρκετά πρόσφατα όπως τον παπα-Νικόλα τον Πλανά.
Κι ο αφορισμός των φανατισμένων είναι επίσης φανατισμός. Και διόλου ορθόδοξος…

[Πελεκάνος]

Οι γιαγιούλες γνωρίζουν τα λόγια απ’ έξω, δε σημαίνει όμως πως καταλαβαίνουν τι ακούνε. Στη σημερινή εποχή, αν και δυστυχώς υπάρχει ακόμη η εκμάθηση των αρχαίων Ελληνικών στο σχολείο (με αποτέλεσμα οι μαθητές να μπερδεύονται και να μην κατανοούν ούτε Αρχαία ούτε Νέα Ελληνικά, σύμφωνα με τον φιλόλογο Εμμανουήλ Κριαρά), η γλώσσα που μιλάμε είναι η Νέα Ελληνική. Οι σημερινοί ιερείς λοιπόν, (όπως και οι ιερείς πολλών αιώνων πριν, αν αναλογιστούμε το ότι υπάρχει μετάφραση της Αγίας Γραφής από τον Μάξιμο Καλλιουπολίτη το 1638 από τα αρχαία Ελληνικά στη δημοτική) δεν καταλαβαίνουνε τι διαβάζουν και τι ψέλνουν, με αποτέλεσμα να γίνετε μια ξερή συνήθεια, τόσο για τον ιερέα, όσο και για τους πιστούς. Όντως, δεν είναι μια θεατρική παράσταση, γιατί ο θεατής βγαίνοντας από το θέατρο έχοντας λάβει και κάτι…
*Σύμφωνα με τον θεολόγο Ιωάννη Καραβιδόπουλο, «Το να καταλαβαίνουν οι πιστοί τα λεγόμενα κατά τη θεία λατρεία και ιδιαίτερα κατά τη θεία Λειτουργία δεν αποτελεί εκλογίκευση των πραγμάτων, όπως νομίζουν ή και φοβούνται μερικοί, αλλά αποτελεί ανάγκη συνειδητής συμμετοχής στα λεγόμενα και συντελούμενα. Από την ιστορία της Εκκλησίας συνάγεται ότι η Εκκλησία από τα πρώτα βήματά της εντός της ιστορίας επέτρεψε ή και στήριξε σθεναρά τη μετάφραση των ιερών κειμένων της, κυρίως της Αγίας Γραφής, στις τότε γνωστές γλώσσες. Αλλά ιδιαίτερα κατά την Τουρκοκρατία δέχτηκε και τις μεταφράσεις της Αγίας Γραφής στη νεοελληνική, όχι βέβαια χωρίς αντιδράσεις εκ μέρους ορισμένων συντηρητικών θεολόγων.».
*Σύμφωνα με τον θεολόγο Ιωάννη Φουντούλη, «Η Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν δεσμεύθηκε από καμία ‘ιερή’ γλώσσα ή μορφή γλώσσας, στην οποία και μόνη θα μπορούσε να τελεσθεί η λατρεία της…Αυτό επιβάλλει η έννοια της ‘εν πνεύματι και αληθεία’ λογικής λατρείας του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, που δεν είναι νοητό να γίνεται από τον λαό του Θεού προς τον Θεό Πατέρα του, παρά σε γλώσσα κατανοητή σ’ αυτόν (: τον λαό), όπως είναι η μητρική του γλώσσα….Ο λόγος του Θεού μεταφέρεται προς τον λαό με την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, των λόγων των Πατέρων της Εκκλησίας, την υμνογραφία, τα συναξάρια και το κήρυγμα. Αυτά κατά μείζονα λόγο γίνονται και πρέπει να γίνονται στη γλώσσα του λαού, όπως είναι θεωρητικά και πρακτικά αυτονόητο και όπως δείχνει και η ανέκαθεν πρακτική της Εκκλησίας».
*Σύμφωνα με τον μοναχό Μάξιμο Καλλιουπολίτη, «Ο σκοπός όλων εκείνων οπού αναγινώσκονται εις την εκκλησίαν είναι δια οικοδομήν. Και η οικοδομή είναι δια της γνώσεως εκεινών οπού λέγονται. Διατί πώς θέλει πιστεύση τινάς ή να υπακούση εκείνα οπού λέγονται, εάν δεν γρικά;»
Σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, «Και εάν η σάλπιγγα δεν ηχήσει το γνωστό σε όλους προσκλητήριο, ποιος θα ξεσηκωθεί για πόλεμο; Παρόμοια κι εσείς , αν δεν μιλήσετε με λόγια κατανοητά, πώς θα καταλάβουν οι άλλοι αυτό που λέτε; Θα είναι σαν να μιλάτε στον αέρα» (Α΄ Κορ.14,8-9). Και λίγο παρακάτω προσθέτει: «Στην εκκλησία προτιμώ να λέω πέντε λόγια κατανοητά για να καθοδηγήσω και άλλους στην πίστη, παρά μύρια λόγια που κανείς δεν θα τα καταλάβει» (14,19).
* = http://exagorefsis.blogspot.com/2010_05_13_archive.html

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

"Περιάγων την θάλασσαν και την ξηράν"

Επισκέπτης

"Το θέμα είναι πως οι γριούλες και γενικότερα όσοι δεν ξέρουν την κλασσική αρχαία Ελληνική (δηλαδή όλοι εκτός από φιλολόγους και θεολόγους) παρακολουθούν τις ακολουθίες, σαν να βλέπουνε θεατρική παράσταση."

ΚΧ :

Πληροφορώ τον Επισκέπτη ότι η γριούλα η γιαγιά μου - απεβίωσε το 1979 - λίγα γράμματα γνώριζε. Τόσα, ώστε να διαβάζει το Συνέκδημο, το Ψαλτήρι, την Καινή Διαθήκη και μερικά άλλα, αποδίδοντας πλήρως τα νοήματα αυτών που διάβαζε. Την είχα ο ίδιος υποβάλλει σε τέστ και ειλικρινά απόρησα.

Τώρα, όσο γι΄ αυτό που γράφει "παρακολουθούν τις ακολουθίες, σαν να βλέπουνε θεατρική παράσταση", μάλλον κανένα μέντιουμ θα του το είπε ή μπορεί κάποιο γκάλοπ να έγινε, που όμως δεν κατέστη ευρύτερα γνωστό. Περίεργα πράγματα ... .

Πέρα όμως από αυτό υποθέτω ότι ο ίδιος, σαν καλός και πιστός εκσυγχρονιστής των θρησκευτικών μας πραγμάτων, δεν θα είναι από εκείνους που αρνούνται ή αμφισβητούν τα θαύματα. Το ερώτημα είναι αν δέχεται ή δεν δέχεται, και τοιούτου είδους μη κραυγάζοντα θαύματα, όπου ολιγομαθείς άνθρωποι διαβάζοντας αυτά της "θεατρικής παραστάσεως" (sic) να τα εννούν πλήρως. Τι απάντηση έχει να μας δώσει;

Κι εδώ την απάντηση την έχει δώσει ο ίδιος ο Χριστός : "Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν".

Παρένθεση, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν οι γνωρίζοντες τα γράμματα την εποχή εκείνη. Δεν ήταν όπως οι αγράμματοι ψαράδες, που πήγαν κι έγιναν μαθητές.
Και πάλιν : "Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ινα τους σοφούς καταισχύνη".

Για την υπογραφή,
"φανατισμένος αρχαιόπληκτος προγονολάτρης" και οπωσδήποτε του Παλαιού των ημερών.

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι

"Από την ιστορία της Εκκλησίας συνάγεται ότι η Εκκλησία από τα πρώτα βήματά της εντός της ιστορίας επέτρεψε ή και στήριξε σθεναρά τη μετάφραση των ιερών κειμένων της, κυρίως της Αγίας Γραφής, στις τότε γνωστές γλώσσες"

Κυπριανός Χ :

Άλλο οι ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ στις τότε γνωστές γλώσσες και έτερο οι μεταφράσεις της ελληνικής εις την ελληνικήν! Αν είναι ποτέ δυνατόν!!

Αν είναι ενοχλητικό ότι βγαίνει ο κόσμος από τις εκκλησιές χωρίς να έχει καταλάβει τι λόγια λέγονται ή τι ψάλλει ο χορός, το πρόβλημα το έχει αυτός ή αυτοί που θέλουν να φεύγουν χωρίς να ξέρουν τι τους γίνεται. Και προφανώς τίποτα δεν θα τους γίνει, αν φύγουν από μια "θεατρική παράσταση" όπου όλα τα κατάλαβαν (μετέχοντας ή μη) ή αν άκουσαν έναν καλώς κατανοητό λαϊκό άκουσμα τύπου Νταλάρα, Διονυσίου, Τσιστάνη ή της Μπέλου.

Η εκκλησιαστική γλώσσα είναι θεολογικός λόγος και όλοι, μικροί μεγάλοι, που συνειδητοποιούν την πνευματική τους ένδεια, καλούνται να την αναπληρώσουν. Γι΄ αυτό άλλωστε μακαρίζονται "οι πτωχοί τω πνεύματι". Όποιος συναισθάνεται την πτωχεία του πνεύματός του, πηγαίνοντας στην εκκλησιά και ακούγωντας αυτά όλα τα ακαταλαβίστικά, ας ζητήσει την χορηγία πνεύματος εκεί όπου αυτό είναι καταχωρημένο και καταγεγραμμένο.

Ο ρόλος και ο σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι για να βγάζει "μπούφους", ούτε ανόητους εξυπνόβλακες. Είναι για να βγάζει μικρούς και ασήμαντους θεολόγους. Τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει ειμή μόνον ο Κύριος.

[Πελεκάνος]

«…η σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία μας και η θεολογία της δείχνουν να προτιμούν συχνά τη λογική και ηθική του Μεγάλου Ιεροεξεταστή.» λέει ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης (Ζηζιούλας). Κι έχει δίκιο, αφού η Εκκλησία έχει καταντήσει ένα κοσμικό Ίδρυμα «…που είτε δήθεν εθναρχεύει είτε ασχολείται νευρωτικά με την αστυνόμευση των ηθών των άλλων: αυτή είναι μια Εκκλησία χωρίς καμιά πρόταση ζωής», όπως γράφει σε συνέντευξή του ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος. Ο ηθικισμός-ευσεβισμός της Δύσης, σε συνδυασμό με τη δική μας προγονολατρεία-αρχαιοπληξία οδηγήσανε την Εκκλησία από πηγή ζωής σε ένα απολίθωμα, ένα λείψανο, που αντί να οδηγεί τους ανθρώπους στο Χριστό αρκείται να μας υπενθυμίζει το ένδοξο(?) παρελθόν μας.
Και η δική μου η γιαγιά πήγαινε στην Εκκλησία ανελειπώς, και γνώριζε απ' έξω στίχους, μα δεν καταλάβαινε τι σημαίναν. Έχεις δίκιο να μιλάς για θαύματα, διότι χρειάζεται όντως θεική παρέμβαση για να μπορέσει κάποιος να νιώσει κατάνυξη μέσα σε έναν ναό, όπως έχει καταντήσει σήμερα.
Συμφωνώ επίσης πως έχω ένδεια πνεύματος, πως είμαι μικρός και ανάξιος, γι' αυτό στηρίζομαι πάνω σε τεράστιους και σημαντικότατους θεολόγους όπως ο Ιωάννης Ζηζιούλας, ο πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος, ο Καραβιδόπουλος, ο Φουντούλης, κ.α.
Εάν διαβάσεις ολόκληρα -και όχι αποσπασματικά- τα παραπάνω μου σχόλια (το 4ο σχόλιο είναι επίσης δικό μου, απλά ξέχασα να βάλω όνομα), θα δεις ότι απαντώ στα λεγόμενά σου, κυρίως γιατί στηρίζομαι -ως προείπα- σε πολύ μεγάλους ανθρώπους, και γιατί χρησιμοποιώ επιχειρήματα (που είναι αποτέλεσμα προσωπικής μελέτης και όχι πλύσης εγκεφάλου) αντί για ύβρεις και προσβολές.
Φιλικά,
Πελεκάνος

Υ.Γ.:
"μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"(Μτ 5,3) = μακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό μπροστά στο Θεό (και όχι οι ανόητοι, οι άφρωνες, όπως συνήθως μεταφράζεται)
Εκκλησία = σύνολο πιστών και κληρικών
κείμενο Ζηζιούλα = http://www.oodegr.com/oode/efsevismos/dostogiefski_1.htm
κείμενο Λουδοβίκου = http://archive.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=23.04.2008,id=95738224
Βάμβας = http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%86%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%AC%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%82

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Προς Πελεκάνο

"Ώσπερ πελεκάν" σταμάτησα για λίγο σε Βάμβες, Ζηζιούλες και άλλους. Έμεινα μια δυο μέρες, μπορεί περισσότερο και είπα, γρήγορα να σηκωθώ να φύγω. Ας ήμουν και "τετρωμένος"...

Δεν ήμουν μόνος. Με βοήθησε, εκτός από την ολιγογράμματη γριούλα μου, και μια άλλη γερόντισσα. Υπήρξαν όμως και άλλοι - φιλόζωοι πάντα υπάρχουν.

Δεν θα εξηγήσω τους λόγους. Άφησα απάνω σε ένα ρημαγμένο σπίτι τα σημάδια της φωλιάς που πήγαινα να χτίσω. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη. Το πιθανότερο είναι να έπεσε. Μπορεί να το αναπαλαίωσαν, είναι πέρασμα και πολλοί, σαν εμένα, περνούν από εκεί. Και μένουν.

"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"
Οι φτωχοί ζητούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια τους. Ποιος δεν το θέλει; Αλλά μακάριοι και εκείνοι που εκτός από την υλική τους ένδεια συναισθάνονται και την πνευματική και αυτή επιθυμούν περισσότερο να αποκτήσουν.

Αυτά δεν τα λέει ούτε ο Βάμβας, ούτε ο Ζηζιούλας, ούτε ο Λουδοβίκος. Ένας ερημικός και τετρωμένος πελεκάνος μου το είπε.

[Πελεκάνος]

Δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα πλήρως το συλλογισμό σου. Αυτό που έχω καταλάβει από τα σχόλιά σου είναι πως είτε είσαι μπλεγμένος σε καμια παρεκκλησιαστική οργάνωση, είτε είσαι παλαιοημερολογίτης. Διότι από τα γραφόμενά σου πηγάζει ένας ηθικισμός κι ένας φανατισμός, που ταιριάζουν περισσότερο σε Ιησουίτη μοναχό, παρά σε Ορθόδοξο.
Η Ορθόδοξη Θεολογία είναι Πατερική Θεολογία, στηρίζεται στους Έλληνες Πατέρες. Αυτά που μου γράφεις εσύ πηγάζουν από τον Αυγουστίνο, τον Ανσέλμο, και λοιπούς Πατέρες Δυτικούς. Η οποία Δυτικοί Θεολογία έχει περάσει και στα καθ' ημάς, αφού από τα τέλη 19ου-αρχές 20ου αιώνα ξαναανακαλύψαμε τους Έλληνες Πατέρες και τους μελετάμε. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες θεολόγοι (όσοι ήταν αυτοί) λαμβάνανε θεολογική μόρφωση από το Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου στη Ρώμη. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως τον Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Νύσσης, Μάξιμο Ομολογητή και λοιπούς Έλληνες Πατέρες τους γνωρίζανε μόνο σαν ονόματα.
Η Δυτική Θεολογία λοιπόν έχει επιβιώσει κυρίως μέσω των παρεκλησσιαστικών οργανώσεων και άλλων διαφόρων ομάδων, όπως των παλαιοημερολογητών. Πρόσφατα διάβασα ένα τευχίδιο από ένα μοναστήρι παλαιοημερολογήτικο, και πραγματικά εξεπλάγην, καθώς είδα τη Θεολογία του Ανσέλμου να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου, σε κείμενο μάλιστα που ο συγγραφέας του αυτοαποκαλείται "γνήσιος" Ορθόδοξος.
Να με συμπαθάς, ούτε θέλω να σε προσβάλλω, ούτε να χαρακτηρίσω εμένα άγιο. "Είμαι καλύτερος από σας, γιατί ξέρω πόσο χειρότερος είμαι από σας", είχε πει κάποτε ένας γιατρός.
Όσον αφορά τη λειτουργική γλώσσα, έδωσα -θεωρώ- καλά και βάσιμα επειχειρήματα για το ότι πρέπει να μεταφραστεί στη γλώσσα του λαού.

Αυτά τα ολίγα.
Φιλικά, Πελεκάνος

Υ.Γ.: Ρίξε μια ματιά σε αυτήν την ομιλία. Νομίζω ότι θα την βρεις -αν η τι άλλο- ενδιαφέρουσα.
http://istologio.org/?tag=%CF%80-%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%BF%CE%B2%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82

[ΚΛΕΟΞΑΝΘΗ]

Αφορισμοί και μάλιστα στο όνομα της ορθοδοξίας του...Ζηζιούλα! π. Λουδοβίκος, Κριαράς και δεν συμμαζεύεται...

Τραγικά και τα λόγια του αείμνηστου Ακαδημαϊκού:

"Όσο πιο μικροί είμαστε και όσο πιο μικροί γινόμαστε, τόσο πιο μικρή και πιο συρρικνωμένη, ανάλογη με την μικρότητά μας γλώσσα μας χρειάζεται" (Νικηφ. Βρεττάκος).

Να θυμίσω στο φίλο Κυπριανό: "....μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού".

[Ροβεσπιέρος]

Αρκετά με τις οικουμενιστικές, παπικές και ασυνάρτητες «αλογόμυγες» του Πελεκάνου…
Όταν φέρνει ως παράδειγμα τον Ζηζιούλα, τον σημαιοφόρο του Οικουμενισμού, τα λόγια περιττεύουν.
Μας πετάει δημαγωγικά ότι η Ορθόδοξη Θεολογία είναι Πατερική Θεολογία και ότι πρέπει να στηριζόμαστε στους Έλληνες Πατέρες και δεν κάνει ΟΥΔΕΜΙΑ αναφορά στους Πατέρες…
Εκτός και αν περιμένει τη μετάφρασή τους!!!
Κατηγορεί τους άλλους για δυτικισμό με …αναφορές σε δυτικιστές: Τρικυμία στο κρανίο!!!!
Εδώ τόσα και τόσα έχουν αναλυτικά γραφεί για τους Οικουμενιστές και τον παπισμό και αυτός κάνει ότι τα αγνοεί. Το χειρότερο δεν κάνει ουδεμία αναφορά σε τόσους και τόσους Έλληνες ιερωμένους και μοναχούς που έχουν καταπιαστεί επιστημονικά και θεολογικά με αυτά τα ζητήματα, παρά μόνο στον Ζηζιούλα, στον π. Λουδοβίκο και ΣΙΑ…
Πάλι καλά που ακόμα δεν ανέφερε και τον Μπέη…
Μάλλον κάποιος φανατικός οπαδός του Ιγνάτιου θα είναι που αντιμετωπίζει το πνεύμα και την ψυχή της Ορθοδοξίας με τα μάτια ενός αδαούς κοσμικού και νωθρού εμπόρου…
_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[Κυπριανός Χριστοδουλίδης]

Αγαπητέ Ροβεσπιέρο,

Απευθύνομαι σε σένα, αφού η σύσταση της Κλεοξάνθης έπιασε τόπο. Θα ήθελα εγκυκλοπαιδικά και μόνο να προσθέσω σε αυτά που γράφεις και τούτο. Που φαίνεται η σημερινή "ορθόδοξη" θεολογία το αποσιωπά ή δεν το γνωρίζει καν.

Η πατερική θεολογία, την οποία διαρκώς αναμασούν και επικαλούνται οι μετανεωτερικοί της ακαδημαϊκής θεολογίας, για να είναι πατερική οφείλει να είναι (και είναι) πέρα έως πέρα αγιογραφική. Να έχει ως βάση και να τεκμηριώνει την επιχειρηματολογία της στην αγία Γραφή. Οι πατέρες της Εκκλησίας δεν υποσκέλισαν με τα γραφόμενά τους την αγία Γραφή, αλλά πάντα όσα έγραψαν και μας άφησαν, είναι όλα ερανίσματα αγιογραφικά και αυτήν αναδεικνύουν.

Καταλαβαίνεις λοιπόν τι γίνεται σήμερα με τους συναφειακούς, τους μεταπατερικούς και όλο αυτό το "κακό συναπάντημα" που μας βρήκε.