Ιδιωτικοποιήσεις: Αχαλίνωτο πολιτικό εμπόριο

[ΜΟΥΡΑΛΩΦ]

Ιδιωτικοποιήσεις: πολιτικό εμπόριο και ασύστολη υποκρισία.

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ εμπορεύονται αγρίως το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε τα πάντα στο πολυεθνικό κεφάλαιο, το αεροδρόμιο π.χ. στους Γερμανούς και την Αττική Οδό σε άλλο κεφαλαιοκρατικό συνασπισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε καταπιεί τη γλώσσα του και σήμερα ωρύονται για το ποια μερίδα των πολυεθνικών θα είναι ο «νταβάς» του ΟΤΕ!!!
Στηρίζουν ασύστολα την καπιταλιστική λογική των ιδιωτικοποιήσεων και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις συνέπειες αυτής της λογικής. Και το χειρότερο: Θορυβούν για το «πρόσωπο» της πολυεθνικής!!!
Δηλαδή, δεν πολεμούν τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων (αυτή την αποδέχονται), αλλά φωνασκούν για το ποια μερίδα του καπιταλιστικού κεφαλαίου θα κερδίσει!!!
Πλήρης πολιτική εξαχρείωση και αχαλίνωτη υποκρισία.
Πολύ κατατοπιστικό το παρακάτω άρθρο από το «Ριζοσπάστη».


Υποκριτές...

Γράφει: Η Βάσω Νιέρρη
Ριζοσπάστης:
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4535482&publDate=7/5/2008




Πηχυαίοι τίτλοι, επεξεργασμένοι έτσι ώστε να ερεθίσουν τον... πατριωτισμό των αναγνωστών τους, τίτλοι όπως «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» και άλλα βαρύγδουπα, συνοδεύουν το τελευταίο διάστημα αναφορές σχετικές με το πέρασμα πακέτου μετοχών του ΟΤΕ, όπως και του μάνατζμεντ στα χέρια της γερμανικής «Ντόιτσε Τέλεκομ». Από τη δημόσια συζήτηση σκόπιμα απουσιάζει κάθε αναφορά σε μια σημαντική παράμετρο του ζητήματος, ο ΟΤΕ δεν ήταν λαϊκή περιουσία, καπιταλιστική επιχείρηση ήταν, ήδη ιδιωτικοποιημένη και ως τέτοια λειτουργούσε.
Διαβάσαμε χτες στην «Αυριανή» άρθρο του Δ. Στρατούλη, στελέχους του ΣΥΝ, με τον τίτλο που προαναφέρουμε, όπου ισχυρίζεται: «Πρώτο βήμα για την επανεθνικοποίηση του ΟΤΕ θα μπορούσε να είναι η κατάργηση της παραγράφου 26 του νόμου 2843/2000 του ΠΑΣΟΚ, με την οποία δόθηκε η δυνατότητα εκχώρησης του 51% σε ιδιώτες». Διαβάσαμε στην «Αυγή» δήλωση του Αλ. Αλαβάνου: «Στόχος μας είναι να έχει η χώρα μας στη διάθεσή της έναν οργανισμό που θα ελέγχεται από το δημόσιο, δηλαδή 50+1 μετοχή στα χέρια του δημοσίου». Διαβάσαμε ακόμα στον Τύπο υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ πως όταν επανέλθει στην εξουσία θα κάνει ό,τι μπορεί για να διατηρηθεί ο δημόσιος έλεγχος του ΟΤΕ.
Το «δούλεμα» πάει σύννεφο. Από δυνάμεις που όχι μόνο ψήφισαν υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων, ψηφίζοντας το Μάαστριχτ και στηρίζοντας ως σήμερα την ΕΕ, που άνοιγε το δρόμο για την «απελευθέρωση» των τηλεπικοινωνιών και την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, δηλαδή που άνοιγε το δρόμο της ιδιωτικοποίησης και υπηρετούσε αντικειμενικές ανάγκες του κεφαλαίου συμβάλλοντας στις εξαγορές επιχειρήσεων και στη συγκεντροποίηση κεφαλαίου και σε διεθνικό επίπεδο, αλλά και που με τη μετέπειτα πολιτική τους τίμησαν δεόντως την υπογραφή τους ιδιωτικοποιώντας τα πάντα. Που αποκρύπτουν από το λαό ότι σε μια καπιταλιστική επιχείρηση, γιατί τέτοια ήταν και είναι ο ΟΤΕ, με εξαγωγές κεφαλαίων στα Βαλκάνια, με εργασιακές σχέσεις επισφαλείς κλπ., μικρή σημασία για το λαϊκό συμφέρον έχει αν ο καπιταλιστής που τον ελέγχει είναι Γερμανός ή Ελληνας. Που αποκρύπτουν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αντικειμενική διαδικασία στον καπιταλισμό, καθώς το κεφάλαιο θέλει να βάλει «χέρι» σε τομείς όπου μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν μπορούσε να επενδύσει και γι' αυτό ανέθετε την ανάπτυξή τους, τον έλεγχο και τη διαχείρισή τους στο (καπιταλιστικό) κράτος.
Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ υποκρίνονται. Δεν υπάρχει καλή και κακή ιδιωτικοποίηση, καλό και κακό μονοπώλιο. Το κεφάλαιο, ελληνικό, γερμανικό, αραβικό ή ό,τι άλλο, κάνει χρυσές δουλειές στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Μήπως δεν είναι στα χέρια Γερμανών το αεροδρόμιο;
Φυσικά και το ΚΚΕ αντιτάσσεται στις ιδιωτικοποιήσεις, πολύ περισσότερο όταν αφορούν σε στρατηγικής σημασίας τομείς, όπως η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες κ.ά. Τις αντιπαλεύει μαζί όμως και την πηγή από την οποία πηγάζουν. Σε αντίθεση όμως με τα υπόλοιπα κόμματα, δεν καλεί το λαό να διαλέξει... καπιταλιστή. Τον καλεί να παλέψει για να γίνουν και οι τηλεπικοινωνίες λαϊκή περιουσία. Οι υλικές συνθήκες έχουν ωριμάσει για κάτι τέτοιο και μένει να «ανταμώσουν» με την ωρίμανση του λαϊκού παράγοντα, τη συνειδητοποίηση ότι το συμφέρον του βρίσκεται στη λαϊκή εξουσία με λαϊκή οικονομία και την πάλη του για να την επιβάλει.