Πρωτομαγιά 2008: Η κηδεία του κρατικού συνδικαλισμού

[Παλαίμαχος]

Πρωτομαγιά 2008: Η κηδεία του συνδικαλιστικού κινήματος

Εδώ και πολλές δεκαετίες τώρα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία (κρατική γραφειοκρατία) έχει οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα σε μαρασμό.
Σε αυτό συνέβαλε και η ηγεσία του ΚΚΕ (για τον ΣΥΝ δεν μιλάμε, είναι πλήρως ενσωματωμένος στο κράτος) με την πολιτική του κομματικού συνδικαλισμού, μια λογική που διαιρεί και ευνοεί την υποταγή του κινήματος στον κρατικό συνδικαλισμό και πιο συγκεκριμένα στην υποταγή του στο συνδικαλισμό» του «εκσυγχρονιστικού» παρακράτους.
Η θλιβερή εικόνα αυτού του πασοκικού παρακράτους στη χθεσινή εκδήλωση της πρωτομαγιάς απλώς αποτελεί τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του κρατικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Και μόνο να βλέπεις, στη φιέστα στο Πεδίον του Άρεως, να κατεβαίνουν με κόκκινα γαρίφαλα οι «εκσυγχρονιστές» πολιτικοί απατεώνες οι οποίοι επί είκοσι χρόνια διέλυσαν την εργατική τάξη και επέβαλλαν τον κρατικό συνδικαλισμό, αυτό και μόνο σημειολογικά δείχνει ότι τα εργατικά συνδικάτα έχουν πεθάνει, πλήρως υποταγμένα σε έναν κρατικό, παρακρατικό και κομματικό μηχανισμό.
Ήταν αρκετό, λοιπόν, για να διαλυθεί αυτή η «συνδικαλιστική φιέστα» με δύο κροτίδες και λίγες ντομάτες ή κλούβια αυγά των «μπαχαλάκηδων»!!!
Και όλη η υποκρισία της κρατικής, αλλά και «αριστερής» κομματικής γραφειοκρατίας συνίσταται σε τούτο: Ωρύονται για την ανεργία, για τους μισθούς πείνας και το Ασφαλιστικό και δεν θίγουν στο ελάχιστο την καθεστωτική, κεφαλαιοκρατική πολιτική των «ανοικτών συνόρων» και της εισβολής εκατομμυρίων αλλοδαπών.
Και αποτελεί παράκρουση οπορτουνισμού και υποκρισίας να ωρύεσαι για τα μεγάλα εργατικά αιτήματα, όταν ο ίδιος συμβάλλεις στον παροπλισμό και τη διάλυση της εργατικής τάξης. Όταν ο ίδιος σφυρηλατείς το εργαλείο όλων των σημερινών δεινών της εργατικής τάξης: Την κεφαλαιοκρατική εισαγωγή εκατομμυρίων σύγχρονων αλλοδαπών δούλων.
Για ποιο εργατικό κίνημα μπορεί να μιλάμε όταν η πρωτοπορία της ελληνικής εργατικής τάξης έχει αντικατασταθεί από αλλοδαπούς δουλοπαροίκους και τα συνδικάτα έχουν νεκρωθεί από την αιμορραγία της εργατικής πρωτοπορίας;
Για ποια ανεργία μπορεί να μιλάμε όταν οι στρατιές των ξένων έχουν αλλάξει ολοκληρωτικά τις σχέσεις αγοράς εργασίας και διογκώσει την ανεργία σε ύψη δυσθεόρατα;
Τέλος για ποια αύξηση μισθών μπορεί να αγωνιστούμε ή για το Ασφαλιστικό, όταν η αγορά εργασίας έχει αλωθεί με τα στίφη των ξένων και ανασφάλιστων;
Ποιος κοροϊδεύει ποιόν;

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[Εξόριστος]

· Ανακοίνωση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ για τις προχτεσινές απεργιακές συγκεντρώσεις και την εξέλιξη των αγώνων
· Εμπειρίες από τη μάχη κατά των απολύσεων και τη νικηφόρα έκβαση της πάλης των ταξικών συνδικάτων

Οι πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στη Λάρισα, στο Βόλο, συνολικά σε 70 πόλεις της χώρας, ήταν μαζικές, μαχητικές, με χαρακτηριστικό στοιχείο τη συμμετοχή νέων εργαζομένων, νέων δυνάμεων που συναντιούνται με το ΠΑΜΕ μέσα στο δρόμο του αγώνα, ελπιδοφόρο στοιχείο, κατάκτηση που καταγράφει την αύξηση της δύναμης και του κύρους του ταξικού κινήματος. Αυτή η κατάκτηση είναι αποτέλεσμα της ακατάπαυστης δράσης του ΠΑΜΕ και των ταξικών συνδικάτων σε όλα τα καθημερινά μέτωπα πάλης για τη λύση των προβλημάτων και την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής τάξης, κόντρα στο κεφάλαιο και τις συμβιβασμένες κυβερνητικές και εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο «Ρ» παρουσιάζει σήμερα ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές μάχες που το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έδωσε το προηγούμενο διάστημα, αποτρέποντας δεκάδες τρομοκρατικές απολύσεις, υπερασπιζόμενο το δικαίωμα στη δουλειά και τη συνδικαλιστική δράση, που δίνουν αποστομωτική απάντηση σ' όλους όσοι προβάλλουν ως διέξοδο το δρόμο της μοιρολατρίας, του «εφικτού» και του συμβιβασμού.






Ο μικροαστικός οπορτουνισμός

Μερικά χαρακτηριστικά του μικροαστικού οπορτουνισμού είναι:
α). βλέπει νίκη εκεί που υπάρχει ήττα.
β). έχει την τάση να κάνει τον αντίπαλο να πιστέψει ότι έχει ηττηθεί, την ίδια ώρα που αυτός έχει καταφέρει γερό κτύπημα στο κεφάλι
γ). Αναζητά προφάσεις για την ήττα και την επαύριο της ήττας παρηγοριά…
δ). Πιστεύει σε πολιτικά θαύματα!!!

ΟΛΑ αυτά τα χαρακτηριστικά απεικονίζονται στην ανακοίνωση της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Εδώ έχει διαλυθεί το εργατικό κίνημα και η ηγεσία του ΚΚΕ βλέπει νίκη επειδή το ΠΑΜΕ (ο κομματικός στρατός) μάζεψε πιο πολλούς την Πρωτομαγιά από τους άλλους στρατούς του συνδικαλιστικού παρακράτους!!!
ΕΧΟΥΝ εξοντωθεί και αλωθεί τα εργατικά συνδικάτα και η ηγεσία του ΚΚΕ βλέπει άνοδο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος!!!
Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του (ο Καραμανλής στην παρούσα φάση) παίζουν χωρίς ταξικό αντίπαλο, περνάνε τα πάντα και η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο τα ρίχνει στους άλλους, αλλά ούτε καν προβληματίζεται.
Δεν προβληματίζεται ούτε σε αλφαβητικά ζητήματα.
Τι είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, το γιατί αλώθηκε και το πώς μπορεί να παλέψει.
Αν προβληματιζόταν πάνω σε αυτά τα αλφαβητικά θα γνώριζε:α).

Τα Συνδικάτα είναι ένας αστικός θεσμός που διαπραγματεύεται με την εργοδοσία την «τιμή» της εργατικής δύναμης. Και όπως κάθε τιμή, έτσι κι αυτή στην αγορά εργασίας καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση.

β). Οι επαγγελματικές οργανώσεις της εργατικής τάξης (συνδικάτα) υπονομεύονται διαρκώς με την προλεταροποίηση πλατιών μικροαστικών στρωμάτων και την ανάπτυξη της ανεργίας, που αποτελεί ενδημικό, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Μόνο, λοιπόν η ταξική συνειδητοποίηση των εργατών και οι αγώνες της πρωτοπορίας με άλλες μορφές (Επιτροπές Αγώνα) μπορεί να αντισταθμίζουν αυτή την υπονόμευση του συνδικαλιστικού κινήματος. Πότε και πού, μετά τη μεταπολίτευση προωθήθηκαν τέτοιοι αγώνες;

γ). Το συνδικαλιστικό κίνημα, αυτή η πρώτη δομή οργάνωσης, σαρώνεται και αλώνεται κυριολεκτικά, όταν εισβάλλουν εκατομμύρια αλλοδαπών δούλων. Εδώ καταλύονται τα πάντα: Υπερπροσφορά εργατικής δύναμης, κατάλυση κατακτήσεων (ωράρια, εργασιακές σχέσεις, ανασφάλιστη εργασία κ.λπ,), δίωξη και απόσυρση των πλέον συνειδητών τμημάτων της εργατικής τάξης!!!

ΟΤΑΝ εξοντώνεται η πρωτοπορία της εργατικής τάξη, τα πλέον συνειδητά της στοιχεία, δηλαδή, ΚΑΝΕΝΑΣ αγώνας δεν μπορεί να έχει συνέχεια και αποτελεσματικότητα. Αυτό είναι το αλφάβητο του μαρξισμού!!!

Πάνω σε αυτό το στρατηγικό ζήτημα, ζήτημα ζωής και θανάτου για το εργατικό κίνημα, η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο δεν προβληματίζεται καν, αλλά συνέβαλλε, επί δεκαετίες, στην υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων: Στη αλλοδαπή εισβολή και κατοχή.

ΟΧΙ μόνο δεν κατάγγειλε και δεν αποκάλυψε την καταστροφική ιμπεριαλιστική στρατηγική των «ανοικτών συνόρων», αλλά ευλόγησε την εισαγωγή των ξένων στρατιών, την αντικατάσταση και απόσυρση της εργατικής πρωτοπορίας και ασπάστηκε ενθέρμως τα νέα ιδεολογήματα των υπερεθνικών: Του αντί-εθνικισμού και αντί-ρατσισμού!!!

ΣΗΜΕΡΑ που τα πάντα έχουν διαλυθεί συνεχίζει το χαβά του: Βλέπει τις ήττες σαν νίκες, θριαμβολογεί για το Βατερλό των άλλων και διακρίνει άνοδο του εργατικού κινήματος επειδή δεν έχει διαλυθεί και το ίδιο και συντηρεί κάποιες δυνάμεις στις εορταστικές παρελάσεις, και αυτές φθίνουσες…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!