Γιατί είναι μέγιστο όνειδος η συγκαιρινή ύπαρξη πτωχών(Α')

[φιλαλήθης]

Γιατί είναι μεγίστο όνειδος η συγκαιρινή ύπαρξη πτωχών


Το οικονομικό πρόβλημα.


Το οικονομικό πρόβλημα είναι το κέντρο, ο άξονας της όλης οικονομικής επιστήμης, είτε αυτή είναι αστική είτε μαρξιστική είτε είναι χριστιανική, όπως αυτή που διετύπωσε στην σύγχρονη εποχή ο σπουδαίος χριστιανοσοσιαλιστής θεωρητικός και ζηλωτής "ακτιβιστής" νομικός Ν.Ψαρουδάκης. Ακόμη και η νεοφιλελεύθερη προσέγγισι, όπως η μονεταριστική, η της σχολής του Σικάγο ή η Νέα Αυστριακή, έχει κέντρο την επίλυσι του οικονομικού προβλήματος, τουλάχιστον "προγραμματικά" και θεωρητικά. Μπορούμε να πούμε, ότι κάποιοι αναρχοκαπιταλιστές, όπως υπήρξαν ο M.Rothbard, ο Hans-Hermann Hoppe και ο γυιος του M.Friedman, David, ήσαν οι μόνοι οι οποίοι βρέθηκαν να έχουν στάσι προς αυτό η οποία υπαγορευόταν από την θεωρητική πίστι τους στην συλλογική υποχρέωσι προς απόλυτο σεβασμό προς τα φυσικά δικαιώματα, αυτά που εξεπήγασαν εκ του Αστικού Γαλλικού Διαφωτισμού. Τούτο είναι σημαίνον του (σημαινομένου), ότι ουδείς έχει το δικαίωμα να μας αποσπάσει κάποιο μέρος της ιδιοκτησίας μας με οποιοδήποτε τρόπο, όπως η φορολογία. Αλλά αυτό είναι απλώς ένα, ή, καλλίτερα, το απόλυτο δεξιό, (ως) καπιταλιστικό άκρο. Για αυτό το μνημονεύουμε. Όλες οι άλλες οικονομικές σχολές θεωρούν, ότι πρέπει να επιλυθεί το πρόβλημα της επιλύσεως των αναγκών του(κάθε) ανθρώπου. Οι ανάγκες του ανθρώπου είναι μάλλον περιορισμένες, αν και οι επιθυμίες διακρίνονται όντως από την ιδιότητα του ακορέστου. Αυτό που χρειαζοταν ήταν, λοιπόν, κάποιος μηχανισμός, κάποιες πολιτικές δομές, κοινωνικής διαρρυθμίσεως, δια των οποίων αυτό θα επετυγχάνετο, δεδομένου, ότι ουδείς άνθρωπος μπορεί να ικανοποιήσει δια της προσωπικής του εργασίας αυτά τα όσα χρειάζεται, για να επιβιώσει, αλλά και να προοδεύσει πνευματικά.Ο αντιπραγματισμός ή η προσωπική "ελεημοσύνη" δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, είτε ευχερώς είτε ουδόλως. Ούτε, όμως, πρέπει. Οι Αριστεροί συμφωνούν με εμάς τους Χριστιανούς, αφού , χριστιανικά, πρώτα τίθεται η παύσι της αρπαγής. Αυτό είναι, λοιπόν, εργασία της "πολιτικής εξουσίας".

Ιστορική αναδρομή-ατομική ιδιοκτησία

Η Φύση, για τους αστούς, και ο Θεός για τους χριστιανούς, μας παρέχει "δωρεάν", "απλόχερα", τα πάντα. Τα τετράποδα και άλογα ζώα μοιράζονται τα υλικά τούτα αγαθά. Τα πρόβατα βόσκουν μαζύ, και όχι ...ανταγωνιστικά, το χορτάρι. Έτσι, η υλική ένδεια,η πείνα, η υποφορά, είναι κάτι άγνωστο. Ο έλλογος, ή και "θεοειδής" ακόμη, άνθρωπος, από την άλλη, όμως, έβαλε διαχωριστικές γραμμές, φράχτες, και αυτοχρίστηκε κτήτωρ, ιδιοκτήτης αποδεικνυόμενος ...χειρότερος, όπως μας θυμίζει ο Μ. Βασίλειος. Οι αστοί, οι "δεξιοί" ας πούμε, ιεροποίησαν το δικαίωμα στην ατομική ιδιοκτησία, όπως είδαμε και παραπάνω, και αρκετοί αριστεροί, επιβεβαιώνοντας και την (αστική) ιδεολογική καταγωγή τους, όπως θα μας έσπευδαν να συμπληρώσουν πολλοί, όπως ο Μισεά ή ο Μπερντιάεφ. Ενώ ο σοσιαλιστής Proudhon θα το έλεγε δικαίωμα στην κλοπή, ο Marx (το αποκάλεσε) "δικαίωμα στην ιδιοτέλεια", ενώ ο Μέγας Βασίλειος από τον "χρυσούν" 4ο αι. μ.Χ. είχε αποκηρύξει ως κλοπή την όποια ιδιοκτησία. Παλαιότερα, είχαμε βεβαίως μάλλον υπανάπτυκτη τεχνική. Και πάλι δεν υπήρχε δικαιολογία, παρά τις διάφορες θεωρίες των καπιταλιστών, των παπικών και προτεσταντών ψευδοιερέων οικονομολόγων, όπως του Χ. Γ. Μπήτσερ ή του Ντ.Ρικάρντο και του Τ.Μάλθους, να πουν, ότι αυτή είναι η φυσική τάξι(κοινωνικός δαρβινισμός των Σπένσερ/Σάμνερ που αποθαυμάζει άμετρα ο Μπήτσερ), και ότι ..."επειδή ο Θεός αγαπά τόσο τους φτωχούς, έκανε τόσους πολλούς". Πάντως, σήμερα, αυτό είναι ολότελα παράλογο. Η τεχνική, η παραγωγικότητα και η αποδοτικότητα είναι σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη που δεν χρειάζεται κανένας Αμάρτυα Σεν να λάβει βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψί του, ότι ο υπάρχων πλούτος μπορεί να θρέψει όλο τον πλανήτη, μέχρι τον τέταρτο κόσμο. Το κεφάλαιό μας, ο παραγωγικός εξοπλισμός δηλαδή, οι μηχανές που παράγουν κτλ, είναι τέτοιας αποδόσεως, οι υπολογιστές τέτοιας ταχύτητας, αποθηκευτικής ικανότητας κτλ. και οι εν γένει συνθήκες του αυτοματισμού είναι τέτοιες που έκαναν ήδη προ αρκετών ετών τον μεγάλο ερευνητή Jeremy Rifkin να διατυπώσει την θεωρία του περί "τέλους της εργασίας", εφόσον πλέον δεν θα είναι απαραίτητοι παρά λίγοι εργαζόμενοι.

Ο ακρογωνιαίος λίθος του στρεβλού (ετοιμόρροπου) οικοδομήματος

Μέσα σε αυτά τα συμφραζόμενα, όμως, αυτό το ιστορικό πλαίσιο, έχουμε το τραγικό, καταστροφογόνο, και, εντέλει, ανθρωποβόρο φαινόμενο του (αναμενόμενου) εκφυλισμού της ατομικής ιδιοκτησίας σε ολοκληρωτικά ξέφρενη και εξωφρενική υπερσυγκέντρωσι του Κεφαλαίου και του πλούτου σε ελάχιστα χέρια. Το σύστημά μας, ως γνωστόν, είναι τέτοιο που παραδίδει, τουλάχιστον στην αμιγή του μορφή(καπιταλισμός), που ευλογείται σήμερα από το ιερατείο του Μαμμωνά, της θρησκείας του χρήματος,όλη την εξουσία στα χέρια των όσων έχουν τα μέσα παραγωγής. Παληά ήσαν οι μεμονωμένοι καπιταλιστές, όπως ο Ροκφέλερ ή ο Βάντερμπιλντ, τώρα είναι δε κάποιες εταιρικές γραφειοκρατίες των μετόχων που έχουν -ο ορισμός της πλουτοκρατίας- τόσες ψήφους για τις αποφάσεις στην εταιρεία όσος ο αριθμός των μετοχών τους. Το σύστημα διακυβέρνησης είναι φυσικά δεσποτικό.Οι εργαζόμενοι, όχι μόνο, ως εξειδικευμένοι απαίδευτοι, δεν κατανοούν την παραγωγική διαδικασία, αλλά ούτε καν ελάχιστα μπορούν να την κατευθύνουν. Η ολιγαρχική ελίτ του χρήματος, λοιπόν, έχει στα χέρια της τις αγορές, που σήμερα έχουν ολιγοπωλιακή ή μονοπωλιακή διάρθρωσι λόγω ακριβώς του "ελευθέρου ανταγωνισμού". Ο ανταγωνισμός είναι μία έννοια θεοποιημένη στον νεοφιλελευθερισμό, εν τω οποίω ηυδόκησαν οι ελίτ, εν αντιθέσει με τον κλασσικό φιλελευθερισμό. Νομοτελειακά, όμως, οδηγεί σε καταστάσεις ανελευθερίας ακόμη και τις ίδιες τις αγορές. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες συντρίβονται ή (και) συντρίβουν πρώτα τους εργαζομένους τους. Οι οιμωγές και άναρθρες κραυγές της οικονομικής ολιγαρχίας και των φερεφώνων της για την ...μεσσιανικού και χιλιαστικού τύπου ελευθερία του εμπορίου, των αγορών(πρβλ. ιδιωτικά πανεπιστήμια) κτλ. δεν πρέπει να λογίζεται παρά ως η πονηριά μίας αλώπεκος(αλεπούς) που δεν θέλει φραγμούς, ώστε να κατασπαράξει τους αμνούς, τα πρόβατα. Και η "υγιής" λειτουργία μίας "ελεύθερης αγοράς" είναι όπως αυτές οι ανύπαρκτες Ιδέες του Πλάτωνος. Ένα αρχέτυπο που όμως η προσέγγισί του από τα πράγματα, ώστε να γίνη μία εικόνα/"ωχρόν απείκασμα", είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Ο έντιμος και ικανός καθηγητής Stiglitz το έχει αποδείξει ήδη. Πάντα ταύτα μας εξηγούν τις βαθύτερες ρίζες του προβλήματος.
_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[φιλαλήθης]

Μέρος Β'


Είναι γνωστό, ότι στην απολογητική του καπιταλισμού που ανέπτυξε ο Ricardo, αλλά και ο αγγλικανός "ιερωμένος" Thomas Malthus, έχουμε θέσεις που υποστηρίζουν την λογική και φυσική τάξι, της ταξικής κοινωνίας, η οποία πλέον βασίζεται στην Nobilitas του Κεφαλαίου αντί για τον όντως καταγωγικό, δυτικοτρόπως αριστοκρατικό ρατσισμό του φεουδαλισμού. Ο Ρικάρντο υποστηρίζει, ότι είναι μοιραίο να διαμορφωθεί ο μισθός στο "subsistence level", στο επίπεδο επιβίωσης των εργατών. Ο Μάλθους έχει μίαν εξ ίσου ζοφώδη θεωρία. Η οποία συντέμνεται, μπορεί να συντμηθεί στην "αρχή του πληθυσμού". Μ'αυτήν την αρχή, τούτος, ο θεωρούμενος ως εκ των μεγίστων της Αστικής Οικονομικής, απαισιοδοξεί για το μέλλον του ανθρώπου, δεδομένης της μικρής, αριθμητικά αυξανόμενης, αποδοτικότητας (παραγωγής, ενν.), εν συγκρίσει με τον γεωμετρικά αυξανόμενο ανθρώπινο πλυθυσμό. To ενδιαφέρον για τους πτωχούς ή τους εργαζομένους, δηλ. τους όσουν πωλούν τον εαυτό τους, την εργατική τους δύναμι, ήταν , κατά τον Ρικάρντο, μάλλον βλαβερό. Το επισημαίνει και ο Galbraith, ιστορικά. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι ο Friedrich Engels εγκαλεί τον Malthus για προδοσία της γνωστής παλαιοδιαθηκικής εντολής "Love thy neighbour" ήτοι "αγάπα τον πλησίον σου(ως σεαυτόν)". Ενώ η Roza Luxemburg κάνει λόγο περί "απροκάλυπτης κτηνωδίας".Αυτό μας φέρει στο σημείο που επιθυμούσαμε.

Η εικόνα του Ύλα και της Μαγδαληνής

Το οποίο είναι η Ορθόδοξη Πίστη. όπως και η (γραπτή) Ορθόδοξη Παράδοση. Ως άγια τοις κυσί. Ως όντα, πράγματα άγια που σκυλεύονται. Είναι λυπηρή η διαπίστωσι, ότι ουδείς καταβάλλει προσπάθεια, ή ολίγοι, προκειμένου να μελετήσουν θεολογία της πολιτικής εξουσίας, χριστιανική κοινωνιολογία και χριστιανική οικονομολογία. Το τελευταίο σημαίνει λύσι του προβλήματος των ανθρωπίνων αναγκών, υλικών και διανοητικών, με χριστιανικό πνεύμα ή κατά την Ορθόδοξη Παράδοσι. Κάποιοι δε μάλλον αστοχριστιανοί θεολόγοι, γράφοντες έργα περί μαρξισμού, όπως το "πονημάτιον" "Ο μαρξισμός κι' οι νέοι", του γνωστού θεολόγου κ.Βασιλειάδη, μέσα στον "αντικομμουνιστικό" τους οίστρο δυστυχώς ...εξετέθησαν, μιλώντας για απεμπόλησι της ..."ατομικής δικαιοσύνης" για την κοινωνική δικαιοσύνη από τους νέους ως ...πρόβλημα. Το παράδειγμα δειγματοληπτικό και απροσωπόληπτο, ενδεικτικό . Μελετώντας, όμως, έργα και κείμενα των μαρξιστών, αλλά και του ιδίου του Marx, διαπιστώνει κάποιος, ότι μπορεί να γνώριζαν ...καλλίτερη χριστιανική κοινωνιολογία από αυτούς. Δεν απαιτεί πολλή μελέτη, για να δούμε, ότι ο Marx έχει ως ανάλογο της αρχικής συσσώρευσης του Κεφαλαίου, που δημιουργεί φαυλοκυκλικά καπιταλιστικά φαινόμενα, το προπατορικό αμάρτημα(βλ."η γένεση του Κεφαλαίου"), και ότι γνωρίζει την (χριστιανική) "αρχή της εργασίας" που κωδικοποιείται στο "εν τω ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου"(Γενεση), και φαίνεται πιο έμμεσα στην καταδίκη του τοκισμού, εν γένει δε κάθε παρασιτισμού.Λίγη περισσότερη ψαύσις φέρει στο φως τα όσα πίστευε η Ρόζα Λούξεμπουργκ για την χριστιανική "πολιτική" οργάνωσι, την αρχαία αλλά και την "σωστή". Σε κείμενο της( http://www.marxists.org/archive/luxemburg/1905/misc/socialism-churches.htm ) στο λυκαυγές του 20ου αιώνα(1905), και αναφερόμενη στο (αιρετικό ή μη...) δι-εθνικό ιερατείο της εποχής της, παραδίδει μαθήματα πατερικότητας, αφ'ού κάνει λόγο για τους Πατέρες(Fathers) της Εκκλησίας Μ.Βασίλειο(Basil) και ι.Χρυσόστομο, ως πρότυπα για τον κλήρο, που συμφωνούν με τους "σοσιαλδημοκράτες", όπου βεβαίως κατατάσσεται κι η ίδια! Εντός αυτών, πρέπει να τονίσουμε την παραπλανητική επίδρασι ορισμένων "Δεξιών θρησκευόμενων", οι οποίοι είναι αμερικανοθρεμμένα (κακ)έκτυπα των αντιστοίχων αλλαχού καλβινιστών. Αυτοί, χρησιμοποιώντας μεθόδους ξεκάθαρα ελευθεροτεκτονικές, από την μία εμφανίζονται ως ευσεβείς "θεϊστές", και από την άλλη κάνουν κηρύγματα υπέρ της επιχειρηματικότητας , δηλαδή του τριπτύχου της κερδοσκοπίας, της εκμεταλλεύσεως και καταπιέσεως, της φυσιοκρατίας, που βλέπει στον άνθρωπο, όπως ο Hobbes, ένα άλογο ζώο που χρειάζεται ένα αφέντη, για να τον αναγκάζει να εργάζεται. Αλλά μόνος ο καπιταλισμός, ως κοινωνικό σύστημα, συνιστά μία πρακτική μορφή αθεϊας, όπως παρατηρεί αποστομωτικά εδώ ο Μπερντιάγεφ. Και η Ορθοδοξία προάγει την "αταξική αδελφοποιϊα"... Αυτοί, λοιπόν, λειτουργούν ως παιδαγωγοί σε κάτι που ουδεμία σχέσι έχει με την Ορθόδοξη Παράδοσι, και που θυμίζει τους στίχους του ποιήματος "Piazza san Nicolo" του μεγάλου Γ.Σεφέρη:
"γιὰ χρόνια πλάγιαζα νωρίς» ψιθυρίζει
«κοίταζα τὴν εἰκόνα τοῦ Ὕλα καὶ τὴν εἰκόνα τῆς Μαγδαληνῆς..."

Διότι ο Ύλας δεν είναι ο ελληνισμός, ούτε η Μαγδαληνή ο (όντως) Χριστός. Είναι ελάσσονες μορφές. "Σκιές ονείρων" της ελληνικής παράδοσης και της Ορθοδοξίας, αντιστοίχως.


Τα πρόσωπα και οι θεσμοί


Είναι αληθές, ότι νοσούντα πρόσωπα παράγουν νοσηρούς θεσμούς. Αλλά αυτό είναι μόνον η μισή αλήθεια. Το έτερον ήμισυ είναι, ότι οι νοσηροί θεσμοί αναπαράγουν την νοσηρότητα των προσώπων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τους αστικούς θεσμούς, τους καπιταλιστικούς θεσμούς. Οι τελευταίοι παράγουν αντί για την αδελφότητα την εχθρότητα, αντί για τον συναγωνισμό και την αλληλοβοήθεια τον αντ-αγωνισμό, αντί για την κοινωνία-μοίρασμα (των αγαθών) την εξατομίκευσι και ταξικό σφετερισμό, αντί για την εργατικότητα την παρασιτική εκμετάλλευσι, αντί για την επικυριαρχία στα "στοιχεία του κόσμου" την δούλωσι σε αυτά, ακολούθως δε όλες τις κοσμικές αγωνίες που συνδέονται με την αδιάλλειπτη και ανασφαλή βιοτική μέριμνα, αλλά και τα πάθη, όπως το της κλοπής. Το όνειδος συνίσταται στο ότι λίγοι έως ελάχιστοι είχαν την φώτισι ή έστω την παιδεία, και την παρρησία να το επισημάνουν, μόνο να το επισημάνουν. Και αυτό εντός της Ρωμηοσύνης.Άλλοι δε είχαν την έμπνευσι να μας κηρύξουν νομικιστικά κηρύγματα, όπως αρκετοί "οργανωσιακοί". Αυτήν την άποψι εξέφρασε και Θεόκλητος Διονυσιάτης ο μοναχός, που, το πλέον ίσως φρικαλέο, εξέφρασε κάποτε, νομίζω στο αυτό πνεύμα, ακόμη και την έγκρισί του προς την ..."Χούντα". Έμειναν, λοιπόν, αυτοί μόνο στην προς (νομικιστές και κρατιστές) Ρωμαίους επιστολή του Παύλου, και δεν άκουσαν ούτε τον Πέτρο ούτε τον Χρυσόστομο ούτε τον Βασίλειο. Δεν δίδαξαν, ότι η υπακοή και, πολύ περισσότερο, η τιμή προς τους νόμους, είναι περιστασιακή, κατά περίπτωσι, μόνον όταν αυτοί συμφωνούν προς την "ευσέβεια", δηλαδή τα χριστιανικά γραπτά. Το χριστιανικό πνεύμα δεν μπορεί ούτε να παραλλαχθεί κατά κεραία ή ιώτα. Και, ακόμη, όχι μόνον από "καταργούμενους", όπως λέγονται, άρχοντες και κοσμικούς νόμους, αλλά και από αγγέλους και αποστόλους...

Η (χριστιανοκοινωνική) αντιμετώπισι του προβλήματος

Η ανωτέρω θεματική πρόταση μας άγει και σε ένα συμπέρασμα:ότι εάν τα πρόσωπα δεν μεταβληθούν, δεν μεταστοιχειωθούν, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια αλλαγή. Οι θεσμοί, όσο σάπιοι σαν "κουφάρια" αν υποθέσουμε ότι είναι, δεν μπορούν να αλλάξουν από
ανθρώπους με πάθη, και χωρίς αρετές. Η επανάσταση κατ'αρχάς πρέπει να γίνει εντός του καθενός, όπως προέτρεπε ο (μέγας) Wittgenstein(Βιτγκενστάιν). Εάν συμβεί αυτό, τότε τα υπόλοιπα θα είναι "το κλώτσημα μιας σάπιας πόρτας". Αυτό υπήρξε, μας θυμίζει ο Galbraith, και η Γαλλική Επανάσταση, και η Οκτωβριανή, και, εν γένει, το τέλος της αποικιοκρατίας. Συμπληρώνω δε, ότι το ίδιο συνέβη και με την εκδίωξι των Οθωμανών από την Μακεδονία στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι μαρξιστές, οι μαρξιανοί κομμουνιστές, γνωρίζουμε, ότι θεωρούν την αλλαγή στους θεσμούς αποφασιστικότατης σημασίας. Ότι οι παληοί θεσμοί παράγουν επαναστατικότητα και οι νέοι είναι το μόνο που χρειαζόμαστε για ένα άνθρωπο εκκοινωνισμένο("κοινωνικοποιημένο") και "εξορθολογισμένο", που δεν μετέχει δηλ. του παραλόγου, των παθών, του ατομισμού, της φιλαργυρίας, που είναι άκρως "καλόπιστος". Αλλά αυτός ο άνθρωπος δεν βρέθηκε ιστορικά, στις γνωστές επαναστάσεις, που κατέληξαν σε εκμεταλλευτικούς κρατικούς καπιταλισμούς, δηλ. "παρηλλαγμένους καπιταλισμούς"(Μπερντιάγεφ), ή σε σύγκλισι με τον καπιταλιστικό κόσμο(Galbraith). Αυτός ο άνθρωπος, όπως έχει παρατηρηθεί, το ανθρωπολογικό πρότυπο, έχει πάρα πολλά κοινά με τον χριστιανό Άγιο. Τι μένει, λοιπόν, για να φτάσουμε εκεί; Η πνευματικότητα.-
_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Σουλιώτης]

Καλά τα λες, αγαπητέ φιλαλήθη, όμως παραβλέπεις μια ουσιώδη διαφορά. Ο Χριστιανισμός κανέναν δεν αναγκάζει να δεχθεί αυτά που κηρύττει. Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, είπε ο Χριστός. Αντιθέτως, ο μαρξισμός κηρύττει τη μαρξιστική επανάσταση, την ταξική βία, την υποχρεωτική, δια της βίας, επιβολή αυτών που πρεσβεύει. Ο Χριστός είπε "δώσε". Ο Μαρξ είπε "πάρε" (από αυτούς που πήραν ήδη, αλλά δεν έχει σημασία, "πάρε" λέει). Το Ευαγγέλιο λέει ότι το καλό πρέπει να γίνεται με καλό τρόπο (από των έργων κρίνεται κανείς), ενώ ο Μάρξ και ο Λένιν μας είπαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο Χριστός μας είπε όμως "εγώ δε λέγω υμίν, μη αντιστήναι το πονηρώ". Το κακό νικιέται με το καλό, με το να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο.

Ο Χριστός δεν ήρθε στη γη για να εξαφανίσει τη φτώχεια. Θεός ήταν. Αν ήθελε την εξαφάνιζε σε μια στιγμή. Και τώρα την εξαφανίζει σε μια στιγμή. Όμως αφήνει όλα αυτά τα φαινόμενα να υπάρχουν άχρι καιρού για να δοκιμάζεται η ελεύερη βούληση του ανθρώπου. Ο κόσμος αυτός "εν τω πονηρώ κείται" και η Σταύρωση και η Ανάσταση μας απέδειξαν οντολογικά ότι δεν έχει ελπίδα σωτηρίας, τέτοιος που είναι. Η μόνη του ελπίδα είναι η Ανακαίνισή του. Η Σταύρωση είναι ο θάνατος του παλαιού ανθρώπου, το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε, και η Ανάσταση η γέννηση του νέου, του καινού ανθρώπου, η αρχή της Νέας Κτίσης. Ο μαρξισμός, προσπαθώντας να φέρει δικαιοσύνη με ανθρώπινα μέσα, ματαιοπονεί, διότι παραβλέπει την ασθενή πεπτωκυία φύση του ανθρώπου. Διάβαζα κάπου σε αυτό το φόρουμ μια ανάλυση ενός από τους τακτικούς συγγραφείς του φόρουμ σχετικά με το ότι η ανώτερη τάξη (ή κάποιο άλλο όρο χρησιμοποιούσε) της γραφειοκρατίας στη Σοβιετική Ένωση επεδίωκε την καπιταλιστική παλινόρθωση. Λάθος ερμηνεία, κατά τη γνώμη μου. Η ανώτερη γραφειοκρατική τάξη στη Σοβιετική Ένωση είχε απλώς τα δάχτυλα βουτηγμένα στο μέλι και φερόταν έτσι όπως θα φερόταν ο πιο αισχρός καπιταλιστής. Ο οποίος όμως καπιταλιστής φέρεται όπως φέρεται ακριβώς επειδή έχει τα δάχτυλα στο μέλι, τον έλεγχο του χρήματος. Για να φέρεται κάποιος διαφορετικά, πρέπει να ανακαινισθεί "ηθικά", να αλλάξει δηλαδή ήθος ως άνθρωπος, να γίνει ένα είδος σεμνού και ανιδιοτελούς ήρωα που δεν θα έχει τέτοια τάση. Γιατί σε κάθε σύστημα θα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα έχουν ντε φάκτο ή ντε γιούρε την εξουσία πάνω στα μέσα παραγωγής.

Η παγκόσμια ιστορία, περιλαμβανομένης και της μαρξιστικής, έχει δείξει ότι η αποβολή της απληστίας από αυτούς που ελέγχουν το χρήμα δεν μπόρεσε να γίνει κατορθωτή πουθενά και ποτέ. Για μας τους Χριστιανούς, αυτό αποδείχθηκε πρωταρχικά από τη Σταύρωση του Χριστού. Το κομμουνιστικό ιδεώδες προβλέπει ενδεχομένως (διορθώστε με αν κάνω λάθος) ότι ο έλεγχος των μέσων παραγωγής θα γίνεται χωρίς την ύπαρξη αυτού που ονομάζετε "γραφειοκρατία". Χωρίς δηλαδή κάποια ιεραρχία στην παραγωγή; Μου είναι αδύνατον να φανταστώ πώς μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη.

Το κομμουνιστικό ιδεώδες βασίζεται σε ένα στοίχημα, κατά πόσο μπορούν να ξεπεραστούν τα ανθρώπινα ελαττώματα στην κοινωνική και οικονομική διάρθρωση. Άρα το ζητούμενο για μένα παραμένει το να ξεπεραστούν τα ανθρώπινα ελαττώματα. Καμία ανθρώπινη παιδεία δεν μπορεί όμως να εξαλείψει πλήρως την απληστία από την ψυχή του ανθρώπου. Το χριστιανικό "ιδεώδες" (αν μπορούμε να το αποκαλέσουμε έτσι) βασίζεται στην εν Χριστώ ανακαίνιση, δια της ελεύθερης συμμετοχής του κάθε ανθρώπου στη Σταύρωση και την Ανάσταση. Αυτή η ανακαινιστική δύναμη του Αναστάντος Χριστού δεν έχει καμία σχέση με καμία ανθρώπινη διδασκαλία ή κοινωνικο-οικονομικό σύστημα. Δεν μπορεί να έχει, διότι τα μέσα είναι η συμμετοχή στα Θεία Μυστήρια και όχι σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Χωρίς να υποτιμούμε και να παραβλέπουμε την αξία των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων σε ανθρώπίνο επίπεδο, η ανακαινιστική Ισχύς του Αναστάντος Χριστού είναι κάτι που κινείται σε τελείως διαφορετικό επίπεδο. Σε επίπεδο μη ανθρώπινο.

[φιλαλήθης]

[Σουλιώτης]

Αυτό το "φτωχοί ευαγγελίζονται" δείχνει τη δύναμη του Χριστού, το αποτέλεσμα της δράσης Του και αυτά ως ένδειξη - απόδειξη της εμφάνισης του αναμενόμενου Μεσσίου επί της γης. Αυτό ακριβώς έλεγα και παραπάνω. Το ζητούμενο είναι όμως, ότι ενώ είναι στο χέρι του Θεού να εξαλείψει τη φτώχεια, η φτώχεια παραμένει. Γιατί υπάρχει φτώχεια ακόμη; Θέλει ο Θεός να υπάρχει φτώχεια; Μας το άφησε ως καθήκον για να την εξαλείψουμε εμείς; Μήπως θα ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο να το έκανε ο ίδιος, αν ο στόχος είναι αυτός; Ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο με ένα Του λόγο. Πήρε πηλό και έφτιαξε τον άνθρωπο. Τη φτώχεια δεν μπορεί να εξαλείψει; Σιγά το πράγμα, για τη Δύναμη του Θεού! Και άλλωστε, το να δεχτούμε ότι μας εκχώρησε το καθήκον να εξαλείψουμε τη φτώχεια και "παραιτήθηκε", δήθεν, ο Ίδιος από αυτό το καθήκον, θα ομοίαζε με τις ρωμαιοκαθολικές δοξασίας που έχουν εξορίσει το Θεό από τη γη, ενώ εμείς πιστεύουμε ότι είναι Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.

Το ζητούμενο είναι η δοκιμασία της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Με την ύπαρξη της φτώχειας, αυτός που μπορεί να βοηθήσει έχει μια ευκαιρία να κάνει κάτι για τον συνάνθρωπό του. Αν την αδράξει σώζεται. Αν δεν την αδράξει, κολάζεται. Ο Θεός προνοεί για τον κάθε άνθρωπο, προνοεί και για τον φτωχό. Δεν περιμένει από τον πλούσιο να ελεήσει τον φτωχό. Θέλει, ζητάει, αναμένει από τον πλούσιο να ελεήσει τον φτωχό, αλλά αν δεν το κάνει ο πλούσιος, θα το κάνει ο Ίδιος, ως καλός και στοργικός Πατέρας που είναι.

Αν η εξάλειψη της φτώχειας φύγει από αυτό το πλαίσιο, χάνεται το βασικό ζητούμενο: η ελευθερία του ανθρώπου. Για την ακρίβεια, η δοκιμασία της ελευθερίας του ανθρώπου με σκοπό τη ανακαίνιση του ανθρώπου και την εξομοίωσή του με το Αρχέτυπο που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αν η εξάλειψη της φτώχειας γίνει πολιτικό σύστημα, τότε αλλάζουν όλα. Δεν λέμε ότι δεν πρέπει η κοινωνία στην οργανωμένη κρατική μορφή της να μην ενδιαφέρεται για τον φτωχό, να μην έχει κρατικές παροχές για την υποστήριξη των φτωχών. Δεν λέμε για αυτό. Το ζητούμενο είναι ο σοσιαλισμός, με την έννοια ότι το οικονομικό και κοινωνικό σύστημα να κατευθείνεται στην εξάλειψη των οικονομικών ανισοτήτων. Να ανακατανέμει με την έννοια να τα παίρνει από τον πλούσιο και να τα δίνει στον φτωχό.

Εδώ έρχεται αυτό που είπες. Η απολυτοποίηση. Μα ακριβώς αυτό είναι που κάνει ο σοσιαλισμός. Παίρνει κάτι από τη χριστιανική διδασκαλία και το απολυτοποιεί. Παίρνει το καθήκον ελεημοσύνης, που είναι ειδικότερη έκφανση της ξενιτείας του ανθρώπου και την αποκόλλησής του από τα υλικά αγαθά, και το κάνει υπερτατο στόχο της πολιτικής και της κοινωνίας. Διαπράττει το λάθος που διαπράττει κάθε ιδεολογία, την απολυτοποίηση. Γιατί, όλα τα καλά πράγματα βρίσκονται μέσα στο Χριστιανισμό. Κάθε ιδεολογία παίρνει ένα μόνον από αυτά και το απολυτοποιεί. Τα παραδείγματα είναι άπειρα και μπορούν να βρεθούν παντού. Βάση της χριστιανικής διδασκαλίας είναι, όπως είπαμε, η ελευθερία. Ο φιλελευθερισμός παίρνει και απολυτοποιεί αυτήν την ελευθερία. Την αναγάγει από μόνη της σε υπέρτατη αξία. Η βοήθεια προς τον πλησίον δια της ελεημοσύνης, η βοήθεια προς τον φτωχό, απολυτοποιείται από τον κομμουνισμό. Η φιλοπατρία, στην οποία και ο Ίδιος ο Κύριος αναφέρεται, έστω και ως κατώτερη και ξεπερασμένη εντολή, απολυτοποιείται από τον εθνικισμό. Η δημιουργικότητα απολυτοποιείται από τον καπιταλισμό. Η ίδια η θρησκευτικότητα απολυτοποιείται από τον φονταμενταλισμό. Ανθρωπίνως, ούτε η ίδια η θρησκευτικότητα είναι απόλυτο μέγεθος. Απόλυτος είναι μόνον ο Θεός και ο Υιός Του, Ιησούς Χριστός. Όχι ως θρησκεία, αλλά ως Πρόσωπο. Το Υπέρτατο και Απόλυτο Όν.

Εδώ βρίσκεται η θεμελιώδης διαφορά του Χριστιανισμού από όλες τις άλλες θρησκείες, αλλά και όλες τις ιδεολογίες. Εμείς πιστεύουμε σε πρόσωπο. Δεν είναι τόσο εύκολο να εντοπιστεί η διαφορά με τις άλλες θρησκείες, αν δεν έχει κανείς παιδεία με τις άλλες θρησκείες. Ωστόσο θα προσπαθήσω να τις εξηγήσω εν συντομία. Ο Ιουδαϊσμός βασίζεται στο Μωσαϊκό νόμο. Το Ισλάμ στο Κοράνι. Ο Βουδισμός στη διδασκαλία του Βούδα. Η κάθε ιδεολογία στους μεγάλους θεωρητικούς της. Ο Χριστιανισμός δεν βασίζεται σε διδασκαλία, βασίζεται σε Πρόσωπο. Για την ακρίβεια, στο γεγονός της Αναστάσεως, ως συγκεκριμένο ιστορικό συμβάν που επεσυνέβη σε ιστορικό πρόσωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, κατά την πίστη μας. Μα, θα μου πείτε, δεν υπάρχει διδασκαλία χριστιανική; Η διδασκαλία είναι απόρροια του γεγονότος της Αναστάσεως. Η ουσία της διδασκαλίας στο Χριστιανισμό είναι η Σταύρωση και η Ανάσταση. Όλα εκεί καταλήγουν. Και όλα εκεί αρχίζουν. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος "ει Χριστός ουκ εγήγερται, άρα κενή η πίστις ημών". Αν δεν αναστήθηκε, λέει, ο Χριστός, δεν πιστεύουμε σε τίποτα, κενή η πίστη μας! Ποια διδασκαλία; Ο ίδιος ο Παύλος εδίωκε το Χριστιανισμό και μετά του εμφανίστηκε ο Κύριο στο δρόμο για τη Δαμασκό και άλλαξαν όλα! Αυτή η αλλαγή έχει προσωπικό, οντολογικό, πραγματικό χαρακτήρα, όχι ιδεολογικό. Τι άλλαξε στα πιστεύω του Παύλου; Μα ως τότε θεωρούσε την Ανάσταση παραμύθι! Είχε χάψει την ιστορία που σέρβιραν οι Φαρισαίοι (ότι οι μαθητές έκλεψαν το πτώμα ενώ κοιμόταν οι στρατιώτες που φύλαγαν τον τάφο). Ξαφνικά είδε ότι δεν είναι έτσι! Ότι ο Χριστός δεν ήταν τσαρλατάνος, όπως πίστευε, αλλά ο πραγματικός Θεός, που πράγματι σταυρώθηκε και ανάστήθηκε!

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ανθρώπων που δεν πιστεύουν στον αληθινό Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό, να πιαστούν από μία ανθρώπινη ιδεολογία, να έχουν μια ελπίδα, να επιδιώξουν κάτι καλύτερο. Για ορισμένους αυτή η ιδεολογία είναι ο σοσιαλισμός. Για άλλους είναι κάτι άλλο. Όμως για ανθρώπους που πιστεύουν στο γεγονός της Αναστάσεως του μόνου αληθινού Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, τέτοιες ιδεολογίες και ζημιογόνες απολυτοποιήσεις επί μέρους αρετών της χριστιανικής διδασκαλίας δεν μπορώ να καταλάβω τι νόημα έχουν. Εγώ απορρίπτω το σοσιαλισμό, όχι γιατί είμαι αντίθετος πολιτικά, αλλά γιατί έχω βρει κάτι πολύ καλύτερο και ανώτερο. Αν έχεις βρει το πρωτότυπο, τι να σου κάνουν τα κακέκτυπα ιμιτασιόν; Πόσο μάλλον όταν πολεμούν και αντιμάχονται το πρωτότυπο (όπως κάθε σφετεριστής αντιγραφέας). Αν κάποιος είναι γυμνός, να ψάχνει να βρει κουρέλια για να ντυθεί, ναι. Αν όμως δεν είναι και φοράει τη χρυσή τη βασιλική στολή, τότε τα κουρέλια του λερώνουν και του χαλάνε τη βασιλική στολή.

[φιλαλήθης]

[Σουλιώτης]

Εναπόκειται στον άνθρωπο να εξαλείψει τη φτώχεια; Ναι, αλλά πώς. Μετά Θεού ή άνευ Θεού; Ο σοσιαλισμός μας λέει, την εξαλείφω άνευ Θεού. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δεν ξέρω τι ακριβώς είπε (αναμένω με ενδιαφέρον το χωρίο) όμως αυτό που λες μου δίνει αφορμή να σχολιάσω μια κουβέντα σου που ξέχασα να σχολιάσω: Πρόκειται για εκείνο το χωρίο της πράξεως των Αποστόλων σχετικά με την πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων και την κοινοκτημοσύνη. Η κοινότητα εκείνη όντως εξάλειψε τη φτώχεια, αλλά εφαρμόζοντας απλώς και καθαρώς το Ευαγγέλιο. Μιλάμε για πλήρη εφαρμογή, έμπρακτη και όχι θεωρητική ούτε ηθικολογική. Αν εφαρμοστεί το Ευαγγέλιο, αν εφαρμοστούν οι θείες εντολές στο έπακρο και στο απόλυτο, βεβαίως και θα εξαλειφθεί η φτώχεια. Ο Γέροντας Σωφρόνιος αναφέρεται στις εντολές ως προέκταση του Θεού επί της γης. Και ένας παλιός υποτακτικός του Γέροντα, τον οποίον είχα την τιμή να γνωρίσω στο Άγιον Όρος, μου είπε την εξής ωραία φράση (αφού μου διηγήθηκε ένα περιστατικό), που πιθανόν (δεν θυμάμαι καλά) να προέρχεται από το Γέροντα: "Δεν φυλάμε εμείς τις εντολές, αυτές μας φυλάνε".

Η πρώτη εκείνη κοινότητα των Ιεροσολύμων δεν είναι καθόλου μα καθόλου ουτοπία! Αναπαράγεται και βιώνεται σε κάθε Ορθόδοξο μοναστήρι. Το μοναστήρι δεν είναι ένα σύστημα καταπίεσης που σου απαγορεύει να ασχολείσαι με τα εγκόσμια κλπ. Είναι ένας τόπος όπου όσοι ζουν εκεί επιθυμούν να εφαρμόσουν πρακτικά στη ζωή τους το Ευαγγέλιο. Και είναι πράγματι, για τα πραγματικά Ορθόδοξα μοναστήρια, εφαρμογή του Ευαγγελίου η ζωή των μοναχών. Κοινοκτημοσύνη σε όλα, αποφυγή του προσωπικού πλουτισμού, προσευχή, απόκτηση αρετών, βοήθεια σε όποιον τη χρειάζεται, αγάπη προς το Θεό πρώτα και προς τον πλησίον έπειτα. Και είναι γνήσια η αγάπη προς τον πλησίον και δεν είναι αγαπισμός, διότι είναι ειδικότερη έκφανση της αγάπης προς τον Θεό.

[φιλαλήθης]

Φίλτατε Σουλιώτη, παραθέτω ένα ...σμικρόν απόσπασμα από το κείμενο του Χρυσοστόμου. Σκέφτομαι, ότι εάν το έβρισκα όλο, όπως σε κάποια βιβλιοθήκη, δημοτική ή πανεπιστημιακή, θα βοηθούσε πολύ. Τώρα έχω εμπρός μου δύο αποσπάσματα, εκ των οποίων (μόνο) θα αναγκαστώ να μεταφέρω εδώ ένα τμήμα...Είναι από την 11η ομιλία του στις πράξεις, κεφ. τέταρτον,32-37)

"...Ήταν τόση η προθυμία, με την οποία έδιναν(όσοι είχαν περιουσίες), ώστε δεν υπήρχε ούτε ένας φτωχός(στην πρώτη χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων). Δεν έδιναν δηλαδή ένα μέρος μόνο από την περιουσία τους, κρατώντας την υπόλοιπη για τον εαυτό τους, ούτε τα έδιναν μεν όλα, αλλά με το αίσθημα πως ήταν δικά τους και τα χάριζαν. Την ανωμαλία της άνισης κατανομής των αγαθών[που συμβαίνει στις κοινωνίες] την είχαν εξαφανίσει αππό ανάμεσά τους και ζούσαν με μεγάλη αφθονία αγαθών. [...]Ούτε τολμούσαν δηλαδή να δίνουν οι ίδιοι απυθείας στα χέρια των φτωχών, ούτε ένιωθαν υπερήφανοι που έδιναν, αλλά έφερναν[τα χρήματα που εισέπρατταν από την πώληση των περιουσιών τους] μπροστά στα πόδια (των Αποστόλων) και αυτούς τους άφηναν να τα διαχειρισθούν και τους καθιστούσαν απόλυτους κύριους, ώστε η κατανάλωση να γίνεται από αγαθά, που ανήκαν πια σ'ολόκληρη την κοινότητα κι όχι από δικά τους. Αυτός ο τρόπος εκτός των άλλων τους βοηθούσε και στο να μην υπερηφανεύωνται.

Αν και σήμερα γινόταν το ίδιο, θα ζούσαμε πιο ευτυχισμένοι και οι πλούσιοι και οι φτωχοί.[...]είναι από μόνο του φανερό, προπαντός όμως από όσα συνέβησαν
τότε, πως διαθέτοντας οι πλούσιοι τις περιουσίες τους, όχι μόνο δεν φτώχυναν, αλλά και τους φτωχούς τους έκαμαν πλούσιους.

Αλλά ας περιγράψουμε και τώρα με λόγια το καθεστώς εκείνο[...]Πόσο χρυσάφι νομίζετε πως θα συγκεντρωθεί; [σ.σ.:εάν επαναλαμβανόταν στην εποχή του Χρυσοστόμου] Εγώ υποθέτω ότι αν όλοι και όλες καταθέσουν εδώ ειικρινά όλα τα μετρητά τους και προσφέρουν επιπλέον και τα χωράφια τους και όλα γενικά τα ιδιόκτητα αντικείμενα και σπίτια τους(για δούλους δεν κάνω λόγο, επειδή ούτε τότε συνέβη κάτι τέτοιο, αλλά τους ελευθέρωναν και τους εξίσωναν με τους εαυτούς των), σε λίγο θα συγκεντρωνόταν χωρίς αμφιβολία μέχρι ένα εκατομμύριο λίτρες χρυσάφι, ή καλύτερα δύο και τρεις φορές αυτή η ποσότητα.

Πες μου, λοιπόν, η πόλη μας(η Κων/πολη) πόσους κατοίκους αριθμεί συνολικά; Πόσοι από αυτούς θα θέλατε να υποθέσουμε, ότι είναι χριστιανοί; Θα συμφωνούσατε εκατό χιλιάδες και οι υπόλοιποι ειδωλολάτρες και Ιουδαίοι; Πόσες δεκάδες χιλιάδες λίτρες χρυσάφι συγκεντρώθηκε, πόσος δε είναι ο αριθμός των φτωχών; Δε νομίζω περισσότεροι από πενήντα χιλιάδες. Για να τρέφονται, λοιπόν, αυτοί καθημερινά πόση αφθονία μέσων θα υπήρχε;Εάν μάλιστα η διατροφή ήταν κοινή και λειτουργούσαν συσσίτια, δεν θα χρειάζονταν και πολλά έξοδα. Θα μου πείτε, όμως, τι θα κάναμε, όταν θα ξοδεύονταν τα χρήματα; Νομίζετε,όμως, ότι θα ήταν δυνατόν ποτέ να ξοδευθούν; Δεν θα μας χορηγούσε ο Θεός τη χάρη Του, ικανή να αναπληρώσει ποσόν άπειρες φορές μεγαλύτερο από αυτό; Δεν θα ξεχυνόταν δηλαδή πλουσιοπάροχα πάνω σε μια τέτοια κοινωνία η χάρη του Θεού; Τι θα προέκυπτε από αυτό λοιπόν; Δεν θά'χαμε μετατρέχει την γη σε ουρανό; Αν εκεί (στα Ιεροσόλυμα), όπου οι πιστοί ανέρχονταν σε τρεις με πέντε χιλιάδες έγινε αυτό και πέτυχε, και έλαμψε τόσο πολύ, και κανένας απ'αυτούς δεν παραπονέθηκε για φτώχεια, πόσο περισσότερο θα πετύχαινε εφαρμοζόμενο από ένα μεγάλο πλήθος πιστών; Ποιος δε και από τους μη χριστιανούς(ειδωλολάτρες / Ιουδαίους) δεν θα έσπευδε πρόθυμα να προσθέσει και αυτός την προσφορά του;
Για να σας αποδείξω δε, ότι η διάσπαση αυτή είναι δαπανηρή και πρόξενη της φτώχειας, ας πάρουμε σαν παράδειγμα μια οικογένεια, που την αποτελούν δέκα παιδιά, η γυναίκα και ο άνδρας. Και η μεν γυναίκα ας υποθέσουμε πως γνέθει και υφαίνει, ο δε άνδρας πως έχει εισόδημα από εξωτερική εργασία. Πες μου λοιπόν, πότε θα ξοδεύουν περισσότερα, όταν θα τρέφονται όλοι μαζί και θα διατηρούν από ένα νοικοκυριό ή όταν θα μένουν ο καθένας ξεχωριστά;Είναι ολοφάνερο, όταν θα μένουν ξεχωριστά[............]
Αυτό γίνεται, γιατί η διαίρεση σ'όλες τις περιπτώσεις συνεπάγεται την ελάττωση, ενώ η ομόνοια και η συμφωνία την αύξηση. Με τον τρόπο που ζούσαν παλαιότερα οι πιστοί(στις ενορίες τους) ζουν σήμερα στα μοναστήρια. [...]Και όμως, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται αυτή την ζωή(της κοινοκτημοσύνης) περισσότερο από το να πέσουν σε πέλαγος άγνωστο και απέραντο. Αν όμως την είχαμε δοκιμάσει, σίγουρα θα τολμούσαμε να την εφαρμόσουμε. Πόση χάρη και από την πλευτά του Θεού θα μας συνόδευε;

Γιατί, αν τότε που δεν υπήρχαν παρά μονάχα τρεις ως πέντε χιλιάδες πιστοί, που όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι της γης ήσαν εχθροί τους, που δεν περίμεναν βοήθεια από πουθενά, τόλμησαν παρ'όλ'αυτά να πραγματοποιήσουν την κοινοκτημοσύνη, πόσο μάλλον θα μπορούσε να γίνει αυτό σήμερα, που με την χάρη του Θεού είναι γεμάτη από πιστούς η οικουμένη; Και ποιος θα παρέμενε τότε ειδωλολάτρης; Εγώ τουλάχιστον νομίζω κανένας. Και έτσι όλους θα τους αποσπούσαμε από την ειδωλολατρία και θα τους προσελκύαμε με το μέρος μας(Χριστιανισμός)... Όμως, αν προχωρούμε σε αυτήν την κατεύθυνση προοδευτικά, πιστεύω πως με τη χάρη του Θεού, αυτό που τώρα μας φαίνεται ακατόρθωτο, θα γίνει.Μόνο δώστε εμπιστοσύνη στα λόγια μου και θα πραγματοποιήσουμε σταδιακά το κατόρθωμα αυτό. Και αν ο Θεός μου δώσει ζωή, πιστεύω, ότι σύντομα θα σας οδηγήσω σ'ένα τέτοιο τρόπο κοινωνικής συμβιώσεως".

Να σημειωθεί, ότι αυτό είναι το κομμάτι που παρατίθεται, πάνω-κάτω, και στο βιβλίο του π.Μεταλληνού "η Εκκλησία μέσα στον κόσμο".

Δεν θα περίμενε κάποιος -ούτε εγώ ο ίδιος παληότερα- ότι θα υπήρχε τόσο (και πρωτογενώς...)ριζοσπαστικό κοινωνικο και ΠΟΛΙΤΙΚΌ πνεύμα στην Ορθοδοξία...
_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2

[Σουλιώτης]

Έτσι ακριβώς είναι βέβαια. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επ' αυτού, πώς θα μπορούσε άλλωστε; Απλώς το θέμα είναι ένα: Αυτά όλα που περιγράφει ο Άγιος δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν παρά μόνον με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Αν πας να τα επιβάλεις, αν προσπαθήσεις να επιβάλεις το σωστό σε έναν φύσει ελεύθερο άνθρωπο, όλη αυτή η γλυκύτητα που αναδίδεται από το ιερό αυτό κείμενο πάει περίπατο. Γίνεται καταπίεση, απολυτοποιείται. Εδώ είναι, εδώ έγκειται η διαφορά μεταξύ Χριστιανισμού και Σοσιαλισμού.

[Misha]

συμφωνώ πως είναι άλλη η αξία της ομόθυμης κι ολόκαρδης συμμόρφωση του ανθρώπου στις εντολές του Χριστού κι άλλη η αξία κάποιων κοινωνικών κανόνων για την διευκόλυνση της κοινωνικής ζωής.

ωστόσο ,κανείς δε μπορεί να αρνηθεί τη σημασία της υπαρξης αυτών των κανόνων.

πχ γιατί ο ιδιωτης τοκογλύφος δικάζεται και καταδικάζεται ,ενώ οι τρισάθλιοι τοκογλύφοι τραπεζίτες παραμένουν στο απυρόβλητο εις το διηνεκές;

στη Ρωσια του 16ου αιώνα υπήρχε μια σφοδρή διαμάχη μεταξυ των ησυχαστών μοναχών με επικεφαλής τον αγιο Νείλο Σόρσκυ και της φεουδαρχικής τασης της ρωσικής Εκκλησίας.

οι μεν υποστήριζαν πως η Εκκλησία θα πρέπει να δωσει την περιουσία της στους ακτημονες και να συμπαραστέκεται στους εμπερίστατους,οι δε πως η Εκκλησία μπορεί να έχει στην κατοχή της τεραστιες εκτασεις και χωρια στην κατοχή της.

η επικρατηση της νοοτροπίας των δευτερων ήταν και μια απο τις βασικές αιτιες που οδηγησαν στην κοινωνική δυσαρεσκεια,τον αντικληρικαλισμό και την βιαιη αντιπαράθεση Εκκλησίας-κράτους στην εποχή των μπολσεβίκων.

καταλήγω με ενα απόσπασμα απο την ξεχασμένη επιστολη του αδελφόθεου Ιάκωβου:

Άγε νυν οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες επί ταις ταλαιπωρίαις υμών ταις επερχομέναις. ο πλούτος υμών σέσηπε και τα ιμάτια υμών σητόβρωτα γέγονεν,
ο χρυσός υμών και ο άργυρος κατίωται, και ο ιός αυτών εις μαρτύριον υμίν έσται και φάγεται τας σάρκας υμών ως πυρ. εθησαυρίσατε εν εσχάταις ημέραις.
ιδού ο μισθός των εργατών των αμησάντων τας χώρας υμών ο απεστερημένος αφ' υμών κράζει, και αι βοαί των θερισάντων εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν. ετρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε, εθρέψατε τας καρδίας υμών ως εν ημέρα σφαγής. κατεδικάσατε, εφονεύσατε τον δίκαιον. ουκ αντιτάσσεται υμίν.


αυτά λέει ο απόστολος με σφοδρότητα προς τους πλουσίους.μπορεί μεν η εκκλησιαστική διοίκηση να χαριεντίζεται,συχνά πυκνά, με τους ισχυρους και πλουσίους αλλά ο Χριστός αλλιώς βλέπει τα πράγματα και παραμένει πάντοτε μεταξύ των ταπεινων και καταφρονεμένων.

[φιλαλήθης]