Περιοδικό Πολιτικής Και Πολιτισμικής Παρέμβασης


Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η διάδοση της αλήθειας είναι πράξη επαναστατική
Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος!

< Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας | Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας > 
Συγγραφέας Μήνυμα
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 8:09 am    Θέμα δημοσίευσης: Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος! Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος


από flash.gr

"Κατέληξε τα ξημερώματα της Δευτέρας ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σε ηλικία 69 ετών, μετά από μακρά νοσηλεία στο σπίτι του, όπως ο ίδιος επιθυμούσε, παρά την ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.

Η «αντίστροφη μέτρηση» είχε αρχίσει από τον Οκτώβριο , οπότε υπήρξε η αποτυχημένη προσπάθεια μεταμόσχευσης ήπατος στις ΗΠΑ , από όπου επέστρεψε στις 26 Οκτωβρίου.
Η περιπέτεια της υγείας του αρχιεπισκόπου είχε αρχίσει από τις 9 Ιουνίου 2007 με την εισαγωγή του στο «Αρεταίειο» νοσοκομείο με συμπτώματα γαστρεντερίτιδας.



Λίγο μετά τις 07.00 το πρωϊ της Δευτέρας, η σορός του Αρχιεπισκόπου μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο του Λαϊκού Νοσκομείου, και στη συνέχεια θα μεταφερθεί στην Αρχιεπισκοπή. Σύμφωνα με το Πρωτόκολλο η σορός του αρχιεπισκόπου θα εκτεθεί σε τριήμερο προσκύνημα ,ενώ η κηδεία θα γίνει με τιμές αρχηγού κράτους.

Το μεσημέρι συνέρχεται η Διαρκής Ιερά Σύνοδος προκειμένου να αναγγείλει επισήμως τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου, να αποφασίσει τις διαδικασίες της κηδείας και να τεθεί το χρονοδιάγραμμα εκλογής νέου αρχιεπισκόπου

Ο Μητροπολίτης Καρυστείας Σεραφείμ ανέλαβε την Τοποτηρητεία του χηρεύοντος θρόνου των Αθηνών".
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 8:21 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπήρξε αναμφισβήτητα σημαντική προσωπικότητα για την σύγχρονη Ελλαδική Εκκλησία. Ο εκρηκτικός χαρακτήρας του και ο χειμμαρώδης λόγος του ενοχλούσαν πολλούς. Σίγουρα σε κάποιους ήταν πολύ αγαπητός και σε άλλους μέχρι και μισητός. Πάντως από τον κόσμο τούτο δεν πέρασε απαρατήρητος. Και αυτό αναμφίλεκτα είναι ίδιον των σημαντικών προσωπικοτήτων.

Η μαχητικότητα του Χριστόδουλου των πρώτων χρόνων της θητείας του θα λείψει τόσο από την πατρίδα όσο και από την Εκκλησία. Ίσως η ενασχόληση του με τα εγκόσμια, όπως θα έλεγαν κάποιοι, να ήταν υπερβολική, αλλά για κάποιους ήταν αναγκαία, ειδικώτερα την εποχή που ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είχαν ανάγκη από τον λόγο και την πράξη ενός ηγέτη. Δεν ξέρω αν ο Χριστόδουλος υπήρξε τέτοιος, πάντως είναι βέβαιο ότι προσπάθησε να καλύψει το κενό ηγεσίας, το οποίο παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας σε πολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο.

Ο Θεός ας τον αναπαύσει.

_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Π70



Ένταξη: 23 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 2
Τόπος: Αθήνα

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 9:01 am    Θέμα δημοσίευσης: Φτωχότερη από σήμερα η Ελλάδα. Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Φτωχότερη από σήμερα η Ελλάδα. Και η Ορθοδοξία με την απώλεια του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Crying or Very sad

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στὴν Ξάνθη τὸ 1939. Τὸ 1962 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Νομικῆς καὶ τὸ 1967 τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς. Εἶναι διδάκτωρ τῆς Θεολογίας, πτυχιοῦχος τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς γλώσσας, γνώστης δὲ τῆς ἰταλικῆς καὶ γερμανικῆς γλῶσσας. Διάκονος χειροτονήθηκε τὸ 1961 καὶ πρεσβύτερος τὸ 1965. Διετέλεσε ἐπὶ 9 χρόνια ἱεροκήρυκας καὶ πνευματικὸς προϊστάμενος τοῦ Ι.Ν. Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου (Παναγίτσας) στὸ Παλαιὸ Φάληρο, καὶ ἐπὶ 7 χρόνια Γραμματεὺς τῆς Ι. Συνόδου. Ἐξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος τὸ 1974. Ἔλαβε μέρος σὲ πολλὲς ἐκκλησιαστικὲς ἀποστολὲς στὸ ἐξωτερικό. Συνέγραψε πλῆθος ἐπιστημονικῶν καὶ ἐποικοδομητικῶν κειμένων. Ἀρθρογράφησε στὸν ἐκκλησιαστικὸ τύπο καὶ σὲ ἐφημερίδες. Τὸ 1998 ἐξελέγη ὑπὸ τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος.

Ἀνάμεσα στὶς πρόσφατες δημοσιεύσεις του ξεχωρίζουν τὰ βιβλία «Ἑλληνισμὸς προσήλυτος. Ἡ μετάβαση ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα στὸν χριστιανισμό», ὅπου ἑρμηνεύει πῶς ἐπέτυχε ὁ χριστιανισμὸς νὰ ἐπικρατήσει καὶ νὰ προσυλητίσει Ἕλληνες καὶ Ρωμαίους, καὶ «Ἡ ψυχὴ τῆς Εὐρώπης» ( ἀγγλικὴ ἔκδοση: The European Psyche) ὅπου ἀναφέρεται στὸν ρόλο τοῦ χριστιανισμοῦ κατὰ τὴ δημιουργία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ κόσμου καὶ τὶς προοπτικὲς τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἐὰν ξερριζώσει τὴν ταυτότητά του.

Ἡ ἄνοδός του στὸν θρόνο τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στάθηκε ἀφετηρία ἀναβάθμισης τῆς παρουσίας τῆς Ἐκκλησίας στὴ σύγχρονη πραγματικότητα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἀναδιοργανώθηκαν οἱ Συνοδικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ ἱδρύθηκαν νέες, ὥστε ἡ Ἐκκλησία νὰ παρακολουθεῖ καὶ νὰ παρεμβαίνει ὅπου καὶ ὅποτε τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖο.

Ὑπὸ τὴν ἡγεσία του, ἔχει προαχθεῖ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας στὸν κοινωνικὸ τομέα. Ἡ ἐνίσχυση τῶν ὑπαρχόντων καὶ ἡ ἵδρυση νέων ὀργανισμῶν καλύπτουν τομεῖς ὅπως ἡ βιοηθική, ἡ μέριμνα γιὰ τοὺς τοξικομανεῖς, ἡ συμπαράσταση πρὸς τοὺς οἰκονομικοὺς πρόσφυγες, τὴν κακοποιημένη γυναίκα, τὴν ἄγαμη μητέρα, τὰ θύματα τοῦ trafficking, κλπ., συνοδεύτηκε ἀπὸ παρεμβάσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴ δημιουργία δικτύου δεκάδων βρεφονηπιακῶν σταθμῶν γιὰ τὴ στήριξη τῆς ἐργαζόμενης γυναίκας, τὴ μεθοδικὴ στήριξη τῶν πτωχῶν καὶ πολύτεκνων οἰκογενειῶν κλπ. Ἡ ἵδρυση τῆς Ἀλληλεγγύης ΜΚΟ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπέτρεψε τὴ σὲ μεγάλη κλίμακα παρέμβαση μὲ ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν διεθνὴ χῶρο –τὴ Μέση Ἀνατολή, τὴν Ἀφρική, τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀνατολική Εὐρώπη.

Σημαντικὲς προόδους σημείωσε καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν μὲ τὰ ὀργανωμένα σισίτια γιὰ περίπου 3000 ἄτομα τὴν ἡμέρα, τὴ δωρεὰν παροχὴ καινούργιου ρουχισμοῦ, τὴν ἵδρυση τῆς «Στέγης Μητέρας», τῶν Βρεφονηπιακῶν Σταθμῶν, τῶν Στεγῶν Γερόντων, Κατακοίτων, Ἀπροσαρμόστων παιδιών, τὶς δωρεὰν ὶατρικὲς καὶ νομικὲς υπηρεσίες μέσω τοῦ «Κέντρου Στήριξης Οἰκογένειας» καὶ τῆς «Διακονίας», τοῦ Ἱδρύματος Ψυχοκοινωνικῆς Ἀγωγῆς καὶ Στήριξης.

Καὶ στὴν ἐπικοινωνία τῆς Ἐκκλησίας τὰ πράγματα ἄλλαξαν. Ὅπως ἐλέχθη, «ὁδήγησε τὴν Ἐκκλησία στὸν κόσμο τῆς ψηφιακῆς ἐποχῆς», ἱδρύοντας τὴν ὑπηρεσία διαδικτύου στὸ ὁποῖο ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀμιγῶς ἐκκλησιαστικῆς ὕλης ἱστοχώρους δημιούργησε τὸ πρῶτο διαδικτυακὸ πολιτιστικὸ κέντρο μὲ ψηφιακὴ βιβλιοθήκη σὲ 9 γλῶσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη, καὶ πύλη πολιτιστικῶν εἰδήσεων στὴν ἑλληνικὴ καὶ ἀγγλικὴ γλώσσα. Ἱδρύθηκε ἀκόμη ἱστοχῶρος πολυμέσων, γιὰ ὁπτικοακουστικὲς μεταδόσεις.

Σημαντικὴ εἶναι ἡ φροντίδα τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ θέματα. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἱδρύθηκαν ἡ ad hoc Συνοδικὴ Επιτροπή, ἡ Ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Ευρωπαϊκὴ Ἕνωση μὲ ἕδρα τὶς Βρυξέλλες, καὶ ἱστοχῶρος ἀφιερωμένος στὴν προβολὴ καὶ στήριξη τῶν ταυτοτικῶν στοιχείων τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος.

http://www.ecclesia.gr/greek/archbishop/default.asp?id=1&what_main=1&what_sub=1&lang=gr
_________________
Ατομική μου ενέργεια, κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία, την αρχή, σηκώστε με να δω Όχι από περιέργεια, μα δε χωράω στην ύλη
κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή, την έχει για Θεό
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Επισκέπτης






ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 1:34 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΛΕΥΚΑΔΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΕΠΙΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΪ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ. ΗΤΑΝ 90 ΕΤΩΝ.
Επιστροφή στην κορυφή
Ιθαγενης



Ένταξη: 27 Ιαν 2008
Δημοσιεύσεις: 5
Τόπος: ΑΘΗΝΑΙΚΟ_ΓΚΕΤΟ

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 4:54 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
ελπιζω οι ανθρωπομορφοι "προδοτες εθνικης συνειδήσης" να ειναι ευχαριστημενοι... να ειναι ικανοποιημενοι απο τον παχυλο μισθουδακο τους που εισεπραξαν τοσο καιρο... και επιστρατευοντας τα τελευταια ψήγματα αξιοπρεπειας που ισως τους εχουν απομεινει να πανε να λουφαξουν σε καποια βιλλα των προαστιων και να μας απαλαξουν ομαδικα απο την παρουσια τους.....
_________________
Ορισμένες φορές αναρωτιέσαι σε τι ακριβώς διέφεραν ο Αγών του Χίτλερ με τις ταινίες της Ρίφενσταλ.

Και πάντα καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα: Αντικαθρεφτίσματα του ίδιου νομίσματος...
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Manko



Ένταξη: 17 Οκτ 2006
Δημοσιεύσεις: 36

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 6:15 pm    Θέμα δημοσίευσης: Καλό ταξίδι... Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ...



Η απώλεια του Αρχιεπισκόπου σηματοδοτεί ένα τεράστιο κενό για την πατρίδα και την Εκκλησία, στους χαλεπούς καιρούς στους οποίους ζούμε. Είθε η ψυχή του να βρει την ανάπαυση, μετά την μακρόχρονη σωματική ταλαιπωρία που υπέστη. Αιωνία του η μνήμη!



Από: http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=2084

Στις 28 Ιανουαρίου και ώρα 5.15 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος έφυγε από τη ζωή, χάνοντας τη μάχη που έδινε επί 7 μήνες τώρα με την επάρατη νόσο. Λίγο νωρίτερα οι γιατροί, οι στενοί του συνεργάτες και πολλοί κληρικοί έσπευσαν στην αρχιεπισκοπική κατοικία στο Ψυχικό.

Ο αρχιεπίσκοπος κατέληξε στην κατοικία του καθώς οι γιατροί σεβάστηκαν την επιθυμία του να μην μεταφερθεί στο νοσοκομείο.

Η σορός του αρχιεπισκόπου θα εκτεθεί σε τριήμερο προσκύνημα ,ενώ η κηδεία θα γίνει με τιμές αρχηγού κράτους.

Βιογραφικό του Αρχιεπισκόπου

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, γεννήθηκε το 1939 στην Ξάνθη και σπούδασε Νομικά και Θεολογία. Χαρισματικός απο τα νεανικά του χρόνια, διδάκτωρ Θεολογίας, πτυχιούχος γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης ιταλικής και γερμανικής, χειροτονήθηκε διάκονος το 1961 και πρεσβύτερος το 1965.

Εννέα χρόνια ήταν ιεροκήρυκας στο ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα) Φαλήρου, ενώ διετέλεσε επί επτά χρόνια γραμματέας της Ιεράς Συνόδου.

Νεότατος, μόλις 35 ετών το 1974 εξελέγη μητροπολίτης Δημητριάδος, απ΄όπου αναχώρησε, όταν εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών.

Πήρε μέρος σε πολλές εκκλησιαστικές αποστολές στο εξωτερικό, ενώ συνέγραψε πλήθος επιστημονικών και εποικοδομητικών κειμένων. Αρθρογράφησε στον εκκλησιαστικό Τύπο, αλλά και σε εφημερίδες.

Ανάμεσα στις πρόσφατες δημοσιεύσεις ξεχωρίζουν : "Ελληνισμός προσήλυτος. Η μετάβαση απο την αρχαιότητα στον χριστιανισμό", "Η ψυχή της Ευρώπης". Μνημειώδες θεωρείται το έργο του, το οποίο αποτελεί και τη διατριβή του στο Πανεπιστήμιο με τίτλο : "Ιστορική και Κανονική θεώρησις του παλαιοημερολογητικού ζητήματος κατά την γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι" , ενω εμπεριστατωμένες θεωρούνται οι μελέτες του για τον Μελέτιο Πηγά και το Θείο Πάθος.

Το 1998, μετά το θάνατο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τρείς ήταν οι επικρατέστεροι υποψήφιοι: ο Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο Θηβών Ιερώνυμος και ο τότε Αλεξανδρουπόλεως (νύν Θεσσαλονίκης) Ανθιμος. Εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο οποίος προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη, από την πρώτη στιγμή που άρχισε να διαβάζει τον "επιβατήριο" λόγο του στον κατάμεστο μητροπολιτικό ναό Αθηνών.

Πολύ γρήγορα, όλοι μιλούσαν για τον αρχιεπίσκοπο, που καλούσε τη νεολαία να πλησιάσει την Εκκλησία "όπως είναι, ακόμη και με το σκουλαρίκι", ζητούσε συγγνώμη απο τους νέους για όσα δεν έγιναν απο τους μεγαλύτερους, ενώ άρχισε αμέσως να ασχολείται με την αναζωογόνηση όλων των υπηρεσιών της Εκκλησίας και κυρίως του φιλανθρωπικού τομέα.

Υπό την ηγεσία του, προάγεται το έργο της Εκκλησίας σ΄ολόκληρο τον κοινωνικό τομέα. Ιδρύονται νέοι οργανισμοί που καλύπτουν τομείς, όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα. Τέλος ίδρυσε την Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Αλληλεγγύη" μέσω της οποίας γίνεται μεγάλη παρέμβαση με ανθρωπιστική βοήθεια, σε παγκόσμια κλίμακα.

Ακόμη και στην επικοινωνία της Εκκλησίας παρενέβη δυναμικά, οδηγώντας την στο νέο κόσμο της ψηφιακής εποχής, αφού ίδρυσε την υπηρεσία Διαδικτύου, δημιουργώντας συγχρόνως ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στα ελληνικά και αγγλικά.

Ο αρχιεπίσκοπος με το λόγο του, είτε απο άμβωνος, είτε σε εκδηλώσεις, είτε σε δηλώσεις του, προκάλεσε αντιδράσεις. Σχολιάσθηκε θετικά, αλλά και αρνητικά.

Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Κ. Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που άρχισε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη, ενώ αμέσως μετά άρχισε και η κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που κράτησε ως το 2004 και έληξε μετά την παρέμβαση της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.

Για πρώτη φορά στα χρονικά, το 2001 αρχίζει να διαφαίνεται οτι ο αρχιεπίσκοπος θα δεχθεί στην Αθήνα τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β΄, γεγονός που πρίν συμβεί φαινόταν αδιανόητο. Υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις, υπήρξαν ανακοινώσεις από φανατικούς, όμως ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος καταφέρνει και πείθει πρωτίστως τους ιεράρχες και ο Πάπας επισκέπτεται την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου.

Στο αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, και παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, ο Ποντίφηκας ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά του παρελθόντος. Ο αρχιεπίσκοπος αρχίζει πρώτος να τον χειροκροτεί και ακολουθούν οι συνοδικοί Ιεράρχες. Ο πάγος μεταξύ των δύο Εκκλησιών, εκείνη τη στιγμή άρχισε να λιώνει. Πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, ο αρχιεπίσκοπος θα ανταποδώσει την επίσκεψη του Πάπα, πηγαίνοντας στο Βατικανό, και συναντώντας πλέον το νεοεκλεγέντα Πάπα Βενέδικτο.

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, υπήρξε δημοφιλέστατος. "Σκαρφαλωμένος" στις πρώτες θέσεις των δημοσκοπήσεων, έμπαινε στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Μπορούσε να προκαλεί με τα λόγια του τον ενθουσιασμό ακόμη και των νέων, μιλώντας τους για την παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιούσε εικόνες και σχήματα.

Τα χαρίσματα του ήταν πολλά. Ομως, πολλές φορές παρεξηγήθηκε. Ο ίδιος έλεγε απλά πως το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η Εκκλησία, οι αγώνες, οι ρίζες και η ταυτότητα του ελληνισμού.

Η ζωή και οι δραστηριότητες του αρχιεπισκόπου άρχισαν να παίρνουν διαφορετική τροπή το Σάββατο 9 Ιουνίου. Τότε επρόκειτο να επισκεφθεί το πατριαρχείο Αλεξανδρείας, λίγες ώρες μετά από μία κουραστική περιοδεία στη Βόρεια Ελλάδα, όπου εμφανίστηκε ακούραστος, δραστήριος, εντυπωσιάζοντας τους πάντες, αφού μέσα σε λίγες ώρες εκφώνησε 19 ομιλίες.

Το πρωί του Σαββάτου, άρχισαν πόνοι, γαστρεντερικές διαταραχές και πυρετός. Δεν το έβαζε κάτω, αρνούμενος να πάει στο γιατρό. Αντίθετα ήθελε να πραγματοποιήσει την επίσκεψη στην Αλεξάνδρεια. Στενοί συνεργάτες του, τον πίεσαν και τον έπεισαν να πάει στο νοσοκομείο. Μπήκε στο Αρεταίειο.

Αρχικά δεν υπήρξε ανησυχία. Θεωρήθηκε μια απλή περίπτωση αδιαθεσίας. Ωσπου τα άσχημα νέα χτύπησαν το πρώτο καμπανάκι, για όγκο στο έντερο. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε επέμβαση και ανακαλύπτεται ο όγκος στο ήπαρ.

Ο ασκός του Αιόλου είχε ανοίξει. Παρέμεινε επί μέρες στην εντατική και στη συνέχεια σε θάλαμο νοσηλείας. Η απελπισία άρχισε σιγά-σιγά να κυκλώνει πρώτα τους συνεργάτες και μετά τους γιατρούς. "Κρίσιμη η κτάσταση" έλεγαν. "Λίγες ελπίδες".

Η κοινή γνώμη έχει ήδη αρχίσει να εκδηλώνεται. Πιστοί άρχισαν να συρρέουν στο Αρεταίειο νοσοκομείο. Εκατοντάδες μηνύματα, γράμματα, λουλούδια στον αρχιεπίσκοπο. Επιστήμονες από το εξωτερικό έρχονται να τον εξετάσουν. Η κατάσταση παραμένει κρίσιμη. Ωσπου ο διάσημος Ελληνας χειρουργός Ανδρέας Τζάκης, προσωπικός φίλος του αρχιεπισκόπου, ο οποίος μάλιστα είχε τιμηθεί και από την Ιερά Σύνοδο, έρχεται στην Ελλάδα και δίδει το φως της ελπίδας στον αρχιεπίσκοπο. Η μαγική λέξη ήταν "μεταμόσχευση".

Η επέμβαση, προγραμματίστηκε για το ειδικό κέντρο Τζάκσον Μεμόριαλ που βρίσκεται στο Μαϊάμι και επικεφαλής είναι ο Ανδρέας Τζάκης. Ενα κλίμα αισιοδοξίας αρχίζει πλέον να διακατέχει τον αρχιεπίσκοπο, τους στενούς του συνεργάτες, τους ιεράρχες. Αλλωστε υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στην Ελλάδα και μάλιστα κληρικών που ήδη είχαν κάνει, στα χέρια του διάσημου χειρουργού, τη μεταμόσχευση ήπατος και ζούσαν κάτω από καλύτερες συνθήκες και επί χρόνια.

Ο αρχιεπίσκοπος βγαίνει από το νοσοκομείο στις 20 Ιουλίου. Με τρεμάμενη φωνή, εμφανώς συγκινημένος, απευθύνεται στο πανελλήνιο λέγοντας τις φράσεις: "Είμαι ο Χριστόδουλός σας". Εκφράζεται με ελπίδα και αισιοδοξία για τη δεύτερη φάση της περιπέτειας της υγείας του στις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση του συμπαρίσταται με τον καλύτερο τρόπο. Το κυβερνητικό αεροσκάφος βρίσκεται στη διάθεση του αρχιεπισκόπου για να τον μεταφέρει στο Μαϊάμι. Μένει στο σπίτι του στο Ψυχικό, μέχρι να φύγει για τις ΗΠΑ, δεχόμενος επισκέψεις φίλων, πιστών και κληρικών. Το κλίμα αισιοδοξίας διατηρείται αμείωτο.

Το Σάββατο 18 Αυγούστου αναχωρεί από το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ο αρχιεπίσκοπος αποχαιρετά την Ελλάδα, τους συνεργάτες του, τους φίλους και τους εκπροσώπους της κυβέρνησης και των κομμάτων, ζητώντας από τους Ελληνες να προσεύχονται για κείνον.

Στο Μαϊάμι παρέμεινε πενήντα ημέρες, μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα. Λίγο πριν μπει στο Ειδικό Κέντρο Μεταμοσχεύσεων, είχε ήδη αρχίσει να καταβάλλεται ψυχολογικά από την αδημονία. Προσδοκούσε το μόσχευμα για να ολοκληρωθεί η επέμβαση, λαχταρώντας να γυρίσει στην Ελλάδα.

Ηταν Κυριακή 7 Οκτωβρίου, όταν του ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε μόσχευμα από νεαρό υγιέστατο δότη, θύμα τροχαίου. Εισήχθη κατευθείαν στο χειρουργείο, όπου όμως λίγες ώρες αργότερα, απλώς διαπιστώνεται ότι υπάρχει μετάσταση της νόσου και η μεταμόσχευση είναι αδύνατη.

Στην κατοικία του στο Ψυχικό παρέμεινε ως το τέλος ο αρχιεπίσκοπος, αρνούμενος να μεταφερθεί στο νοσοκομείο, ακόμη και όταν η κατάσταση της υγείας του είχε αρχίσει να επιδεινώνεται.

Αμέσως μετά την επιστροφή του απο το Μαϊάμι, ο αρχιεπίσκοπος άρχισε να συναντάται με πολιτικούς, ιεράρχες, προκαθημένους Εκκλησιών, φίλους και γνωστούς που εξέφραζαν την επιθυμία να τον δούν.

Στις 16 Νοεμβρίου επισκέπτεται το Ψυχικό και μένει αρκετά λεπτά με τον αρχιεπίσκοπο, συζητώντας ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Στις 21 Νοεμβρίου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επισκέπτεται τον αρχιεπίσκοπο και έχει μακρά συζήτηση μαζί του. Ακολουθεί, στις 23 Νοεμβρίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Ο αρχιεπίσκοπος περνάει μια περίοδο που βλέπει ακατάπαυστα κόσμο. Οχι μόνο δεν κουράζεται, αντίθετα επιθυμεί να συνομιλεί και να συζητεί με τους επισκέπτες του.

Τα πρώτα έντονα σημάδια κατάπτωσης φάνηκαν λίγες ημέρες πρίν απο τα Χριστούγεννα. Οι γιατροί του συνιστούν να λιγοστέψουν οι επισκέψεις. Ο αρχιεπίσκοπος υπακούει. Οι πόνοι έχουν αρχίσει να γίνονται ανυπόφοροι. Οι γιατροί χρησιμοποιούν πολύ ισχυρά αναλγητικά, τα οποία συχνά τον οδηγούν σε βαθύ ύπνο, για πολλές ώρες.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς αισθάνεται κάπως καλύτερα και καθισμένος στο σαλονάκι του πρώτου ορόφου, δέχεται το νομάρχη Θεσσαλονίκης Π. Ψωμιάδη που με ποντιακά σωματεία λένε τα κάλαντα. Ο αρχιεπίσκοπος απευθύνεται στους νέους και τους δίνει συμβουλές και παρακαταθήκες για το μέλλον τους. Είχε προηγηθεί η δημοσιοποίηση του πρωτοχρονιάτικου μηνύματος του στο οποίο αναφερόταν στην "κοινή μοίρα των ανθρώπων που είναι ο θάνατος" και τόνιζε τη λύση που δίνει μόνο η χριστιανική πίστη.

Ο κόσμος συγκινείται από τα λόγια του, από τη φωνή του που την ακούει και πάλι από τα μέσα ενημέρωσης. Λίγες μέρες αργότερα όμως, είναι πλέον πολύ δύσκολο ακόμη και να σηκωθεί απο το κρεβάτι. Οι γιατροί επιμένουν να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για να διαπιστωθεί αν υπάρχουν μεταστάσεις των όγκων. Εκείνος αρνείται επίμονα και στις 14 Ιανουαρίου οι γιατροί εκδίδουν ανακοινωθέν στο οποίο τονίζουν την "περαιτέρω επιδείνωση" της υγείας του. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.

Τριήμερο πένθος

H σορός του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου μεταφέρθηκε στις 7.15 το πρωί από την κατοικία του στο Λαϊκό νοσοκομείο, ενώ αργότερα θα εκτεθεί για λαϊκό προσκύνημα, στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών.Στις 2 μετά το μεσημέρι θα συνεδριάσει για πρώτη φορά μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου η Ιερά Σύνοδος.

Τρισάγιο στο Φανάρι

Τρισάγιο υπέρ της αναπαύσεως της ψυχής του κοιμηθέντος Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου θα τελεστεί στο Φανάρι στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου στις 10 το πρωί.

Την απόφαση αυτή πήρε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μόλις ενημερώθηκε για την αποδημία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών.

Πληροφορίες στο Φανάρι αναφέρουν ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης θα παραστεί στην κηδεία του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, όπως συνέβη σε πρόσφατες αποδημίες άλλων αρχηγών εκκλησιών, όπως στην περίπτωση του μακαριστού πατριάρχου Αλεξανδρείας Πέτρου και του μακαριστού αρχιεπισκόπου Ρουμανίας Θεόκτιστου.

Στην τελευταία αυτή περίπτωση η εκκλησία της Ρουμανίας ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη να τελέσει ο ίδιος την εξόδιο ακολουθία για τον κοιμηθέντα αρχιεπίσκοπο.

Συλλυπητήρια μηνύματα

Σε δήλωσή του ο πρωθυπουργός κ.Κ.Καραμανλής αναφέρει ότι «Διερμηνεύοντας, είμαι βέβαιος, τα αισθήματα των Ελληνίδων και των Ελλήνων, εκφράζω τη θλίψη μου για την κοίμηση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Του φωτισμένου Ιεράρχη που με το ποιμαντορικό του έργο έφερε την Εκκλησία πιο κοντά στην κοινωνία και στα σύγχρονα προβλήματα, πιο κοντά στους νέους ανθρώπους και στις αγωνίες τους. Του θρησκευτικού ηγέτη που ενίσχυσε το ρόλο της Ορθοδοξίας στον κόσμο.

Η ευθύτητα των λόγων του, η απλότητα, η αγωνιστικότητα, η αγάπη του για την Ελλάδα συνιστούν πολύτιμες διδαχές για το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας. Η γενναιότητα και η καρτερία που επέδειξε τις δύσκολες ώρες της προσωπικής του μάχης αγγίζουν τις καρδιές όλων μας».

Δήλωση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ.Γ. Παπανδρέου για τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, έκανε την ακόλουθη δήλωση για την εκδημία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου.

"Εκφράζω τη βαθύτατη λύπη μου για την εκδημία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου.

Υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πνευματικός ηγέτης, με κύρος, εκκλησιαστικό φρόνημα και πλούσια κοινωνική δράση. Μαχητής και λόγιος, άφησε το δικό του στίγμα στην Εκκλησία που υπηρέτησε πιστά, με πηγαίο πάθος και εργατικότητα.

Tον γνώριζα από παλιά. Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος με τον οποίο χαιρόσουν να συζητάς ακόμα και όταν διαφωνούσες μαζί του.

Η περιπέτεια της υγείας του δεν τον κλόνισε. Παρέμεινε όρθιος μέχρι το τέλος, δίνοντας ένα δυνατό μήνυμα θάρρους, γενναιότητας και αξιοπρέπειας. Θα τον θυμόμαστε πάντα.

Στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, στους οικείους του και στους συνεργάτες του, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια."

Μήνυμα του Δημάρχου Αθηναίων

Μήνυμα του Δημάρχου Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη για την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδας Χριστόδουλου:

«Σήμερα, ημέρα πένθους και περισυλλογής για ολόκληρο το λαό μας, θα ήθελα να εκφράζω τη βαθύτατη θλίψη μου για την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου μας. Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο οποίος ως τις τελευταίες στιγμές της ζωής του στάθηκε όρθιος με απαράμιλλο ψυχικό σθένος, ορθόδοξη πνευματικότητα και θαυμαστή αξιοπρέπεια, υπήρξε μια ηγετική εκκλησιαστική προσωπικότητα και ένας χαρισματικός ποιμενάρχης που διακόνησε με αφοσίωση και αυταπάρνηση την Εκκλησία.

Επί των ημερών του η Εκκλησία έσκυψε με περισσό ενδιαφέρον στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και ιδιαιτέρως των νέων ανθρώπων και πρόβαλε με συνέπεια την Ορθόδοξη παράδοση και μαρτυρία στα ευρωπαϊκά και διεθνή fora.

Με σεβασμό στη μνήμη του, εκφράζω τα πλέον θερμά συλλυπητήρια μου ως και αυτά του Δημοτικού συμβουλίου για την απώλεια του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ενός πραγματικά ξεχωριστού και επιφανούς Εκκλησιαστικού Ανδρός.»
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
φιλαλήθης



Ένταξη: 04 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 410
Τόπος: Θεσ/νίκη

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Δευ Ιαν 28, 2008 11:59 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Εύχομαι, προσωπικά, να τον αναπαύσει ο τριαδικός Θεός. Τώρα, σχετικά με τα επίλοιπα-που λέει κι ο Καβάφης-

δεν είναι ουδόλως απλά τα πράγματα:
το ότι ο αρχιεπίσκοπος αντέστη στο θέμα των ταυτοτήτων, που ανακίνησε ο αμερικανολάτρης και λάτρης του άκρως αντικοινωνικού καπιταλιστικού εξτρεμισμού κ. Μάνος δεν αρκεί δυστυχώς. Κάποιος ο οποίος ευρίσκεται σε αυτήν την θέσι οφείλει να ενεργεί όπως ένας αρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως ι.Ι.Χρυσόστομος: να είναι ολιγοδεής(=να χρειάζεται ολίγα), ασκητικός, "απλούς" καρδιακά, μη-κενόδοξος, απόλυτα δυναμικός και κρατικά παρεμβατικός(έστω και δια κηρύγματος, αφού διακονεί τον Λόγο, υποτίθεται) εκεί όπου δει. Και, βεβαίως, να διεξαγάγει αντιαιρετικούς, αντιαλλοτριωτικούς αγώνες. Ειδ'άλλως, οφείλει να παραιτηθεί, όπως ακριβώς έλεγε κι ο προαναφερθείς ¶γιος. Οι ταυτότητες ήσαν ένα έλασσον θέμα: έκτοτε έχουν περάσει οι "άπειρες" νεοταξικές μεθοδείες και δεν 'ακηκόαμεν' κάτι ιδιαίτερο. Πολύ φοβούμαι δε το ενδεχόμενο μήπως όλα αυτά έγιναν ΚΑΙ ένεκα της αναβάσεως στην εξουσία της Ν.Δ. αντί του ...μη-ευλαβούς σημιτικού Πα.Σο.Κ..... Διότι η αντικομμουνιστική ψώρα των Αμερικάνων μας τρώγει ακόμη, φυσικά.

Επίσης, είναι τα σχετικά με τον Πάπα. Τα πρωτόφαντα και ωσάν ...εκτοπλάσματα για την εξέλιξι (της αντίστασης) της Ορθοδοξίας έναντι της παγκοσμιοποίησης, δεδομένου, ότι ο Πάπας είναι ο Πλανητάρχης Νο.2, όπως λέει/μεταφέρει ορθά κι ο π.Μεταλληνός. Η επίσκεψι στο Βατικανό, συνυπογραφή κτλ διαφόρων (ψευδεπίγραφα) "ενωτικών"- υπό τον ...Πάπα βέβαια- εγγράφων και τα όμοια ήσαν απόλυτα λανθασμένα και, μάλιστα, έγιναν με την ...άγνοια της δημοκρατικής απόφασης της Ιεράς Συνόδου και υπό τύπον μικρού Πάπα και "στυλ" αρχιεπισκοποκεντρισμού(σαν να μην μας έφτανε η αντορθόδοξη/αντικανονική "δεσποτοκρατία"...)!! Αυτά επιτάσσει να λέμε η παράδοσι και ΟΥΧΊ η συντήρηση, όπως μας ...εφώτισαν ορισμένοι, δημοσιογράφοι κλπ.: την αντίστασι, άρνησι και τα σχετικά. Και δεν πρέπει να φοβάται τίποτα ο χριστιανός: το θείο θέλημα, λέμε οι Ορθόδοξοι, δεν επιδέχεται την παραμικρή αλλοίωσι. Εάν είναι σύμφωνο κοσμικά έχει καλώς... Ειδ'άλλως υπάρχουν τα δεσμωτήρια, και οι έρημοι (και οι κατακόμβες), όπως η "αυχμηρή" εκείνη που "είδε" την τελευτή του Χρυσόστομου στην δεύτερη εξορία του από την ...αυτοκράτειρα. "Ορθοδοξία (και ορθοπραξία) ή (προσωπικός) θάνατος", θα το έλεγαν κάποιοι.

Είναι και πολλά άλλα, όπως η, γενικά, εν είδει θεραπαινίδος συμπεριφορά της Διοίκησης της Εκκλησίας, που υπήρξε στον τόπο μας ιστορικά το περιέχον του (εθνικού/κοινωνικού) βίου και όχι κάποιο ...παράσημο και δεκανίκι του (καπιταλιστικού) συστήματος και της (άδικης) εξουσίας! Οι επικρίσεις σε πολιτικές, και όχι φυσικά μόνον εξωτερικές ή, εννοείται, εν είδει ...ζηλωτή δεξιού (ο εδώ μητροπολίτης ¶νθιμος μας έχει συνηθίσει και σε τέτοιες δυστυχέστατα ....!), είναι απαραίτητες: έτσι πέτυχε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος την τέλεια φοροαπαλλαγή των πτωχών (και κλήρου) επί (λεγόμενου λαθεμένα ή σκόπιμα) "Βυζαντίου"!!!!


Βέβαια, τα προτερήματα του αγαπητού μας τεθνεώτος αρχιεπισκόπου είναι γνωστά, τονισμένα εν μέρει και τα τιμούμε: παιδεία, ενεργητικότητα, χαριτωμένη συμπεριφορά, ευγένεια, ανεξικακία κα. Απλώς, δεν βλέπω να τονίζονται αυτά που δεν έγιναν σωστά και που δεν πρέπει ποτέ να επαναλάβει ο νέος αρχιεπίσκοπος. Και άσχετα με την επι-τίμησί(έχουν σημασία οι προθέσεις!...) μας, επί-κρισί μας ή εν γένει αίνο μας προς το πρόσωπο του αρχιεπίσκοπου, που εδώ δεν μας απασχολεί.

Παράθεση:
να πανε να λουφαξουν σε καποια βιλλα των προαστιων

Ίσως μάθουν (επί τη ευκαιρία), ότι δεν είναι
ο πάτερ
του πάτερ
τω πάτερ
τον πάτερ
(ώ) πάτερ. Αλλά πατήρ, πατρός, πατρί, πατέρα, πάτερ. Επιτέλους όχι με την αγραμματοσύνη μας(μόνο), αλλά με την εκφραστική ...άκρα χαλαρότητα(εννοώ την δίχως οποιαδήποτε σκέψι)... Smile


Υ. Γ.:
Ιδού τι εννοώ:

_________________
Α.«Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία» (Ψαλμ.145, 3)
Β."....κλοπή είναι η οπωσδήποτε και οθενδήποτε αποκτηθείσα ιδιοκτησία....": Μέγας Βασίλειος, "Ασκητικά", 34,1-2
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 29, 2008 12:12 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος

ΣΥΜΦΩΝΩ γενικά με τις παρατηρήσεις του "Φιλαλήθη".
Αφού περάσουν αυτές οι ημέρες θα αναπτύξουμε διεξοδικά, όλο το ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ ΠΛΕΓΜΑ:Χριστόδουλος.
Αναδημοσιεύουμε άρθρο μας από το τεύχος
14.


Ορθοδοξία και Βατικανό
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου


Δεν μπορεί κανείς παρά να χαμογελάσει πικρά, αλλά και να ανησυχήσει σοβαρά με αυτές τις τελετουργικές φιέστες των συναντήσεων του Πάπα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Βατικανό.
Τέτοια κοσμικά γεγονότα της ηγετικής κρατικής γραφειοκρατίας του Βατικανού με την ηγετική γραφειοκρατία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι προμηνύματα άσχημων εξελίξεων.
Οι γραφειοκρατικές ηγετικές κλίκες (είτε είναι πολιτικές, είτε συνδικαλιστικές, είτε πνευματικές κλπ) πρωτίστως νοιάζονται για τα προνόμιά τους και ουδέποτε για το πολιτικό ή πνευματικό τους «ποίμνιο». Οι διαχειριστές κάθε εξουσίας την εξουσία τους διαφυλάσσουν και ισχυροποιούν και ο λαός πάντα αποτελεί γι αυτούς το αντικείμενο διαπραγμάτευσης και ποτέ το υποκείμενο της εξέλιξης και των αποφάσεων. Δεν μπορεί λοιπόν παρά να προβληματίζεται, να αγωνιά και να ανησυχεί ο κάθε «καθαρός» άνθρωπος με αυτές τις τελετουργικές συναντήσεις των διαχειριστών του κράτους του Βατικανού με τους διαχειριστές του Ορθόδοξου δόγματος.
Δεν είμαι ειδικός να εξετάσω το ζήτημα από τη θεολογική του σκοπιά. Αυτό το έχουν αναπτύξει τεκμηριωμένα οι άνθρωποι της Εκκλησίας που γνωρίζουν. Η ρηξικέλευθη τοποθέτηση του π. Μεταλληνού δεν με «φώτισε» απλώς, αλλά μου έδωσε και το έναυσμα για αυτό το άρθρο. Επαλήθευσε από τη «θεολογική σκοπιά» τη δική μου πολιτική θεώρηση.
Θα προσεγγίσω, συνεπώς το ζήτημα πολιτικά με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.

Παρατήρηση πρώτη.
Το υπερεθνικό κεφάλαιο και η πλανητική πολιτική του παράμετρος (Νέα Τάξη) έχουν κηρύξει σήμερα έναν ανηλεή πόλεμο εναντίον κάθε «εθνικής οντότητας», εναντίον κάθε συνεκτικού πολιτικού, πολιτισμικού και πνευματικού ιστού, εναντίον της συλλογικής ιστορικής μνήμης και συνείδησης, εναντίον των θρησκευτικών δογμάτων που αποτελούν ιστορικό μυϊκό σκελετό και πνευματικό νευρικό σύστημα των λαών. Η Ορθοδοξία αποτελεί, για λόγους που δεν θα αναλύσουμε εδώ, το μεγάλο εμπόδιο στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης.

Παρατήρηση δεύτερη

Η άλωση των εθνών, η διάλυση των κοινωνιών, η ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων και του πολιτισμού περνάει και μέσα από την άλωση των θρησκειών και Εκκλησιών. Η άλωση της Ορθοδοξίας περνάει μέσα από τον «εκσυγχρονισμό» της, μέσα από τη θεσμοποιημένη εκκοσμίκευσή της.
Δεν μπορεί να κτυπηθεί η Ορθοδοξία με μετωπικές επιθέσεις. Μπορεί να νοθευτεί και να αλλοιωθεί εσωτερικά. Κάθε κοσμοαντίληψη, κάθε σύστημα ιδεών «μεταλλάσσεται» από τους διαχειριστές του και δεν θανατώνεται από «εξωτερικούς εχθρούς». Αυτό συνέβη και με την κοσμοθεωρία του μαρξισμού.

Παρατήρηση τρίτη
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται σήμερα ένα συνδυασμό επιθέσεων: Εσωτερική υπονόμευση, εξωτερικά κτυπήματα από το νεοταξικό κράτος και τις «προοδευτικές» και «αριστερές» ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Κατακλυσμός της Ελλάδας από Ισλαμιστές. Εδώ προωθείται η θρησκευτική αντιπαλότητα και σύγκρουση με τον Ισλαμισμό, τον άλλο μεγάλο εχθρό της Νέας Τάξης. Αυτό που επιχειρείται είναι ο «εμφύλιος σπαραγμός» των «πιστών» των δύο επικίνδυνων δογμάτων
, μέσω της τεράστιας εισαγωγής ισλαμιστών στην Ελλάδα. Η ανέγερση των Τζαμιών σε αυτό αποσκοπεί. Το ισλαμικό στοιχείο αποτελεί μέγα κίνδυνο για την ελληνική κοινωνία. Αυτό όμως το ζήτημα θέλει ιδιαίτερη ανάλυση…

Παρατήρηση τέταρτη.
Οι γραφειοκρατικές ηγεσίες των Εκκλησιών και οι διαχειριστές των θρησκευτικών συναισθημάτων των λαών ήταν πάντα με το μέρος της εξουσίας: Οι πνευματικοί ροπαλοφόροι του καθεστώτος.
Αντίθετα ο κλήρος και ιδιαίτερα ο Ορθόδοξος κλήρος, το σώμα δηλαδή της Εκκλησίας, ήταν με το λαό, ήταν ζυμωμένος με το λαό. Γι αυτό σε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα και τα λαϊκά κινήματα η γραφειοκρατική ηγεσία στεκόταν απέναντι από το σώμα του κλήρου που ήταν με το λαό και τους αγώνες του. Αυτή τη «λεπτομέρεια» την αγνόησε η Αριστερά και ταύτισε τους διαχειριστές της Ορθοδοξίας με το συνολικό σώμα της Εκκλησίας, προκαλώντας καταστροφικούς «διχασμούς». Και σήμερα συνεχίζει το ίδιο βιολί, μη διακρίνοντας ότι η Ορθοδοξία και το σώμα της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, αλλά βρίσκεται και στο στόχαστρο της πλανητικής εξουσίας και των εσωτερικών εντολοδόχων της.

Παρατήρηση πέμπτη
Σήμερα στη φάση της παγκοσμιοποίησης και του πλανητικού ολοκληρωτισμού οι «εθνικές» και «τοπικές» εξουσίες (πολιτικές ή πνευματικές) δεν έχουν καμία ισχύ, αποτελούν «βάρος», «βλαβερή πολυτέλεια» για τη Νέα Τάξη. Το πολιτικό ισοδύναμο του υπερεθνικού, αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού είναι το πλανητικό κράτος και το πνευματικό ισοδύναμο το πλανητικό θρησκευτικό («Εκκλησιαστικό») κράτος. Το κράτος του Βατικανού εκπληρώνει αυτές τις νεοταξικές προδιαγραφές. Ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία, είναι θεσμοθετημένο εκκοσμικευμένο κράτος!!!

Παρατήρηση έκτη
Το κατεστημένο της Ορθόδοξης Εκκλησίας θέλει να ενσωματωθεί σε αυτό το πλανητικό πνευματικό κράτος. Δεμένο πάντα με την εκάστοτε εξουσία θέλει να ενσωματωθεί στις νέες διεθνείς ανακατατάξεις διαπραγματευόμενο ένα μεγάλο του ατού: Την ορθόδοξη Εκκλησία. Γιατί μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία παρέχει το πνευματικό άλλοθι, δηλαδή δίνει την ταυτότητα της Εκκλησίας στο Βατικανό, στο παγκόσμιο «χριστιανικό» κράτος!!!
Αν επιτευχθούν αυτοί οι νεοταξικοί σχεδιασμοί (δεν το βλέπω, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο) τότε η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έχει αλωθεί, θα έχει μεταλλαχτεί σε εκκοσμικευμένο Παπισμό, σε θεσμοθετημένο κράτος της Νέας Τάξης.

Τελευταία παρατήρηση

Το επιχείρημα ότι ο Πάπας μιλάει κατά της παγκοσμιοποίησης είναι για τους αφελείς. Και οι γενίτσαροι της παγκοσμιοποίησης μιλούν εναντίον της!!!
Το ίδιο πολιτικά ανόητο είναι και το επιχείρημα ότι ενωμένος ο «Χριστιανισμός» θα πολεμήσει πιο αποτελεσματικά τη Νέα Τάξη. Ο «Χριστιανισμός» όμως αυτός δεν θα είναι Εκκλησία, αλλά παγκόσμιο κράτος για τη χειραγώγηση των «πιστών». Κανένα κράτος και καμία κοσμική εξουσία δεν αυτοαναιρείται. Η μόνη εξουσία που είναι ικανή να αντισταθεί στον εφιάλτη της Νέας Τάξης είναι αυτή που εκπορεύεται από τα κάτω: Από το λαό, από τον κλήρο, από τη δημοκρατική αυτό-οργάνωση των «πιστών», από την Εκκλησία του λαού και όχι τις γραφειοκρατικές κλίκες κορυφών…


_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Ροβεσπιέρος
Site Admin


Ένταξη: 13 Σεπ 2006
Δημοσιεύσεις: 3102

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 29, 2008 1:00 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το μέλλον του κράτους και της εθνικής ταυτότητος
1/1/1999


Ομιλία του Αρχιεπισκόπου στη "ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ `99"

«Παγκοσμιοποίηση κυβερνητικών και διοικητικών αποφάσεων
Το μέλλον του κράτους και της εθνικής ταυτότητος
σε μια παγκόσμια οικονομία»


Επιτρέψτε μου εν πρώτοις να καλωσορίσω όλους τους συνέδρους, και να εκφράσω τη χαρά μου διότι η Συνάντηση των Αθηνών συγκεντρώνει και εφέτος τόσον διακεκριμένους συνομιλητές.

Επιτρέψτε μου επίσης, να διατυπώσω μόνον μερικές νύξεις επάνω στο καίριο θέμα μας, με τον κίνδυνο να φανώ αφοριστικός μάλλον παρά τεκμηριωμένος, διότι ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να αναπτύξω όσα θα έκρινα αναγκαία.

Διερωτώμαι, κατ’ αρχήν, εάν ο όρος είναι ορθός, εάν πρόκειται πράγματι για παγκοσμιοποίηση. Δεν έχουμε μια νέα κατάσταση, όπου κάθε λαός εισφέρει την πολιτισμική, τεχνογνωσική και οικονομική περιουσία του για τη διαμόρφωση μιας νέας, μιας υπερεθνικής παγκόσμιας κοινότητας. Αντίθετα, έχουμε την εξαγωγή ενός μοντέλου, την επιβολή σε όλα τα έθνη του μοντέλου που έχει μία μόνον χώρα. Όποιος λοιπόν δεν θέλει να παίζει με τις λέξεις και την πραγματικότητα που αυτές εκφράζουν, θα μιλούσε για εξαμερικανισμό των εθνών μάλλον, παρά για παγκοσμιοποίηση – έστω κι αν δεν είναι εξ ορισμού αντίθετος με τον εξαμερικανισμό.

Σ΄ ένα ανάλογο με το δικό μας debate που διοργάνωσε το αναμφισβήτητου κύρους περιοδικό «Foreign Policy», όργανο του Carnegie Endowment for International Peace, συμμετείχε και ο David Rothkopf, διευθυντής της εταιρείας πολιτικού management του Henry Kissinger, ο οποίος δήλωσε κατηγορηματικά ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από «επιβολή του αμερικανικού μοντέλου». Υπογράμμισε με ευθύτητα ότι συμφέρον των ΗΠΑ είναι να καταργηθούν όλες οι εθνικές διακρίσεις, όλες οι εθνικές κληρονομιές και οι εθνικές γλώσσες. Τόνισε δε ότι στην πραγματικότητα, «τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών εγγυώνται ότι αν ο κόσμος προχωρήσει σε μια κοινή γλώσσα αυτή θα είναι η αγγλική· ότι αν ο κόσμος προχωρήσει προς κοινό σύστημα επικοινωνιών, ασφάλειας και ποιοτικών διακρίσεων αυτό θα είναι αμερικανικό· ότι αν ο κόσμος αποκτήσει κοινή τηλεόραση, ραδιοφωνία και μουσική, ο προγραμματισμός θα είναι αμερικανικός· κι αν αναπτυχθούν κοινές αξίες, θάναι αξίες που θα κάνουν τον Αμερικανό να νοιώθει άνετα». Γι αυτό ακριβώς, ο διευθυντής της Εταιρείας Kissinger απέφυγε τη χρήση του όρου παγκοσμιοποίηση και πρόκρινε τον όρο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός.

Στο ίδιο αυτό debate μετείχε ο πολύ καλά γνωστός σε όλους μας Jacques Attali, ο οποίος ανήσυχος προειδοποίησε ότι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση οδηγεί στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και κρατών, και την αντικατάσταση τους «από πεινασμένες μη-κρατικές οντότητες (πολυεθνικές, μαφία, καρτέλ ναρκωτικών, εμπόρων πυρηνικών κ.ά.), που θα επιβάλλουν τις αξίες που τις συμφέρει. Και το κείμενό του καταλήγει με μιαν έκκληση προς όλους μας: « Η σωτηρία του πολιτισμού είναι στα χέρια μας ».

Σας ομολογώ ότι το θέμα μας με απασχολεί συνεχώς εδώ και χρόνια. Ωστόσο, αυτά τα δυό κείμενα κράτησαν ιδιαίτερα την προσοχή μου. Το ένα γιατί θέτει το ζήτημα ωμότατα και χωρίς ασάφειες : πέρα από τις όποιες οικονομικές και τεχνολογικές υψιπετείς αναλύσεις, στην πραγματικότητα μιλάμε για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Το άλλο, γιατί γραμμένο από στραμμένον προς το μέλλον διαμορφωτή πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προειδοποιεί με χαρακτηριστική ενάργεια γι αυτό που η αμερικανική πολιτική ηγεσία δεν φαίνεται να κατανοεί: ότι η παγκοσμιοποίηση θα καταστρέψει τις εθνικές ταυτότητες , τις γλώσσες και παραδόσεις, όχι όμως για να δώσει τα ινία του κόσμου στην αφελέστατη (ίσως) πολιτική ηγεσία της Ουάσιγκτων, αλλά για να τα δώσει στα χέρια των αοράτων νονών του παγκοσμίου εγκλήματος, στα χέρια των πανίσχυρων εκείνων που θησαυρίζουν από την βιολογική και ηθική εξόντωση του ανθρώπου.

Ποιός, αλήθεια, από εμάς εδώ αδυνατεί να κατανοήσει στα χέρια τίνων θα περάσει ο απόλυτος έλεγχος των media; Μήπως στα χέρια δύο τριών Αμερικανών επιχειρηματιών; Θάταν απιστεύτως ρομαντική μια τέτοια υπόθεση. Σε ποιόν θα περάσει ο έλεγχος της πολιτικής ζωής; Στα χέρια πέντε δέκα χορηγών των κομμάτων; Αγγίζει τα όρια του γελοίου η ερώτηση. Ποιοί λοιπόν θα είναι αυτοί που θα ελέγχουν την πολιτιστική μας ζωή; Κάποιοι πλούσιοι τραπεζίτες μήπως; Ας μη τολμήσουμε να απαντήσουμε.

Θα πρέπει όμως να δείξω το νόμισμα και από την άλλη μεριά: υπό τους όρους αυτούς, όσοι αντισταθούμε στη διάλυση των εθνικών ταυτοτήτων και γλωσσών, θα αντισταθούμε όχι στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αλλά στην επικυριαρχία του διεθνούς εγκλήματος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πρόκειται για αναπόφευκτη κατάσταση. Αναπόφευκτες όμως είναι πολλές συμφορές. Αυτό δεν μας υποχρεώνει να μεταβληθούμε σε χειροκροτητές των συμφορών· το αντίθετο, μας υποχρεώνει να βρούμε τρόπους επιβίωσης του ανθρώπου και του πολιτισμού.

Ένα δεύτερο επιχείρημα, είναι ότι η παγκοσμιοποίηση θα διευκολύνει απίστευτα την οικονομική ανάπτυξη, την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς. Aυτό το επιχείρημα, ο διευθυντής της Εταιρίας Kissinger το χαρακτηρίζει καρότο που θα οδηγήσει τα έθνη στην αποδοχή της παγκοσμιοποίησης.

Αλλά ο ευρωπαϊκός πολιτισμός είναι το προϊόν μιας παράλληλης δράσης δύο στοιχείων: της ελεύθερης οικονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Πληρώσαμε πάρα πολύ ακριβά, όλοι οι Ευρωπαίοι, κάθε προσπάθεια κατάργησης αυτής της παραλληλίας.

Επί πλέον, πρέπει και πάλι να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: η παγκοσμιοποίηση θα ανεβάσει στο επίπεδο του Ευρωπαίου τον δυστυχή Ταϋλανδό εργάτη που τώρα δουλεύει για ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί, ή μήπως θα είναι αποτελεσματικώτερη αν κατεβάσει τον Ευρωπαίο σε επίπεδο παρόμοιο με του Ταϋλανδού;

Τελειώνοντας, θα ήθελα να επιστρέψω στην έκκληση του Ατταλί. Μπορούμε, αλήθεια, να εμποδίσουμε την καταβύθιση του πολιτισμού μας στην άβυσσο μιας πανίσχυρης παγκοσμιοποίησης, χωρίς να δούμε ποιό στοιχείο του πολιτισμού μας γέννησε την απειλή αυτής της αβύσσου; Στην εκκλησιαστική γλώσσα, θα λέγαμε: μπορούμε να σωθούμε αν δεν μετανοήσουμε;

Και μη με ρωτήσετε για ποιό πράγμα θα πρέπει να μετανοήσουμε. Ελπίζω ότι όλοι θα έχουμε σε κάποιες ώρες μας αναρωτηθεί, που πηγαίνει ένας πολιτισμός όταν αναγορεύει την οικονομική ανάπτυξη σε αυτοσκοπό, δίνοντάς της το δικαίωμα να γίνεται βωμός του Μολώχ. Όλοι θα έχουμε αναρωτηθεί πως μπορεί να ονομάζεται αναπτυξιακή μια οικονομία που δεν υπολογίζει στο κόστος της την καταστροφή του πλανήτη και του ανθρώπου, δηλαδή του περιβάλλοντος και του πολιτισμού.

Εύχομαι η Συνάντησή σας να έχει ανοικτούς ορίζοντες, και να κοιτάξει το ζήτημα με τρόπο που θα είναι αληθινά χρήσιμος στην κοινωνία.

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
Παλαίμαχος



Ένταξη: 31 Αύγ 2006
Δημοσιεύσεις: 976

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τρι Ιαν 29, 2008 1:21 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Το βέβαιο είναι ότι ο Χριστόδουλος ενοχλούσε την αμερικανική αυτοκρατορία. Ήταν σε επίπεδο Εκκλησίας, κάτι ανάλογο με τον Ανδρέα Παπανδρέου, σε επίπεδο πολιτικής.
Κινητοποίησε το λαϊκό στοιχείο πάνω σε αντινεοταξικές κατευθύνσεις, υψώθηκε σε ένα ρόλο ισχυρού πνευματικού Βοναπάρτη, αλλά δεν προχώρησε σε καταλυτικές ρήξεις: ¶ρχισε τους συμβιβασμούς και τα διαπραγματευτικά «παιχνίδια».
Ωστόσο, φαίνεται ότι συνέχιζε να «ενοχλεί» το νεοταξικό κατεστημένο. (θα το αναλύσουμε διεξοδικά).
ΤΩΡΑ, πρέπει να δούμε τη συνέχεια.
Οι Αμερικανοί και το πατριαρχείο δεν θέλουν με καμία δύναμη τον Ευστάθιο Σπάρτης.
Με νύχια και με δόντια προωθούν άλλον…
Θα δούμε, λοιπόν, τι θα καταφέρουν.
Θα γίνει σφαγή. Αλλά η νέα εκλογή θα δείξει πολλά…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΘΑΛΕΙΑ
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2008 2:22 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Τι θα μείνει από το Χριστόδουλο;

Όταν ο θάνατος ενός ανθρώπου συγκλονίζει την κοινωνία και οι λαϊκές μάζες, ιδιαίτερα της νεολαίας στέκονται σε ουρές ωρών να προσκυνήσουν, τότε επιβάλλεται η αντικειμενική ιστορική εκτίμηση του γεγονότος και όλα τα άλλα υποχωρούν στο υπόβαθρο.
Πρέπει, δηλαδή, να δούμε την καταλυτική ιστορική σφραγίδα που έβαλε ο Χριστόδουλος στην ελληνική κοινωνία και να μη χαθούμε στα επιμέρους, έστω σημαντικά: Στους συμβιβασμούς του, τα λάθη του, τις φιλοδοξίες του, τη βοναπαρτιστική του έπαρση, στις «υπόγειες» επιδιώξεις του με τον Παπισμό κ.λπ…
ΟΤΑΝ συγκινείς τις λαϊκές μάζες σε τέτοιο καταλυτικό σημείο, ώστε να γίνεσαι η ατομική προσφορά μιας μαζικής λαϊκής ζήτησης, σημαίνει ότι άγγιξες την «ψυχή» τους, «ζυμώθηκες» με την κοινωνική και εθνική τους συνείδηση.
Η ταύτιση αυτή μιας προσωπικότητας, πολιτικής ή πνευματικής, με το «κύτταρο» της λαϊκής συνείδησης είναι που καθιστά αυτή την προσωπικότητα χαρισματική και της παρέχει την εξουσία του Βοναπάρτη. Το πώς χρησιμοποιεί αυτή την εξουσία ο Βοναπάρτης, αν τη διαπραγματεύεται ή την ασκεί για να «καθηλώσει» τις λαϊκές μάζες, είναι άλλο ζήτημα. Το πρωτογενές είναι η ιστορική δράση που ταύτισε το λαό με τον ηγέτη, η ιστορική τζίφρα που βάζει μια προσωπικότητα στην κοινωνία.
Αυτή, λοιπόν, η αντικειμενική ιστορική εκτίμηση επιβάλλεται πριν από όλα. Και αυτή η αντικειμενική εκτίμηση αναδείχνει τον ΘΕΤΙΚΟ ιστορικό ρόλο του Χριστόδουλου στα ελληνικά πράγματα: Ένα ρόλο που αποτύπωσε ρωμαλέα και ανθρώπινα το βαθύ λαϊκό αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας, δίνοντας δυνητικά επαναστατική διέξοδο σε αυτό. Και είναι αυτό ακριβώς που τρόμαξε τα νεοταξικά κατεστημένα της εξουσίας…

Ο Χριστόδουλος, έγινε Χριστόδουλος ακριβώς γιατί συγκρούστηκε ανοικτά (και στην αρένα του δρόμου) με τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης, με το «εκσυγχρονιστικό» κράτος-προτεκτοράτο και την αμερικανική αυτοκρατορία. Μίλησε στην «εθνική ψυχή» και στο κοινωνικό πάθος του Έλληνα. Κατάγγειλε με ζωντανό και χυμώδη λόγο, μακριά από τον ξύλινο λόγο των επαγγελματιών της πολιτικής, τα εγκλήματα της Νέα Τάξης, τον ολοκληρωτισμό της αγοράς, την υποκρισία των πολιτικών. Υπερασπίστηκε την κοινωνική και εθνική μας ταυτότητα, την ορθόδοξη κληρονομιά μας και τις αξίες της ζωής.

Ο Χριστόδουλος, έγινε Χριστόδουλος μέσα από αυτόν τον αγώνα. Μέσα από τις καταλυτικές ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ του πάνω στα ύψιστα εθνικά, κοινωνικά και ανθρώπινα προβλήματα.

Και είναι, ακριβώς, αυτή η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και ο αντι-νεοταξικός του λόγος που ενόχλησαν το οικονομικό, πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο και τα μεγάλα αφεντικά τους: Ξένα και εγχώρια.
Γι αυτή την παρέμβαση, και όχι για τους συμβιβασμούς του και τις φιλοδοξίες του, θα μείνει ο Χριστόδουλος στην Ιστορία.
Γι’ αυτό και σήμερα, πού όλοι τον υμνούν, λόγω της τεράστιας απήχησής του, εναγωνίως προσπαθούν να κτυπήσουν τα επαναστατικά, παρεμβατικά στοιχεία του Χριστόδουλου, αυτά που βελόνιασαν την λαϊκή ψυχή.

Επιχειρούν, να «κλειδώσουν» ξανά την Ορθόδοξη Εκκλησία στον «εαυτό» της. Να μη παρεμβαίνει και να μην γίνεται «υπουργείο εξωτερικών», μας λένε οι μηχανισμοί της νεοταξικής εξουσίας και τα «εκσυγχρονιστικά» τους τέκνα εντός της Εκκλησίας. Τη φίμωση της Εκκλησίας ζητούν…

Ο Χριστόδουλος θα υμνηθεί για να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα, αλλά οι «πράξεις» και οι «λόγοι» που έκαναν τον Χριστόδουλο, Χριστόδουλο, θα καταδικαστούν από τα κατεστημένα:πολιτικά και εκκλησιαστικά!!!
Επιστροφή στην κορυφή
Μπρακούλιας
Επισκέπτης





ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Τετ Ιαν 30, 2008 3:16 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Μετά το θάνατο του Χριστόδουλου, μπορούμε να πούμε ότι δυστυχώς, εξέλειψε ο τελευταίος Έλληνας ηγέτης.

Το τελευταίο του μήνυμα (ενόψει της πρωτοχρονιάς), η τελευταία του έκκληση ενώ ψυχοραγούσε, που συνιστούσε προς τους Έλληνες να μείνουν πιστοί στα ιδανικά του Γένους τους, δείχνει πως ο Χριστόδουλος ήταν πρώτα Έλληνας και μετά ρασοφόρος, πρώτα Εθνάρχης και έπειτα ιεράρχης.
Με το προσωπικό του ηθικό ανάστημα, υψώθηκε πάνω από το μικροπρεπές ποιόν της εκκλησίας -ενός εξουσιαστικού μηχανισμού που κοιτάει πρωτίστως την αυτοσυντήρησή του- και ταυτίσθηκε με το ποιμνίο του, εξέφρασε τις αγωνίες και τον προβληματισμό του.

Πάντα πίστευα πως υπήρχαν δύο ειδών ιεράρχες.
Από τη μία οι ρασοφόροι τύπου Πατριαρχών του Φαναρίου, όπως Γεννάδιος Σχολάριος, Γρηγόριος Ε' κτλ, δηλαδή άνθρωποι της βυζαντινής καμαρίλας, χειροτονημένοι κοτζαμπάσηδες, συνοδοιπόροι της εκάστοτε αντεθνικής και αντιλαικής εξουσίας.
Από την άλλη, ο χαμηλόβαθμος κλήρος που πρώτα ευλογούσε τα όπλα του λαού μας και μετά τα ζωνόταν και ορμούσε μαζί του στη μάχη, με λίγα λόγια οι απλοί παπάδες που ενσάρκωναν ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο διαθέτει το Γένος μας απλά επειδή αποτελούν αυθεντικό τμήμα του.

¶ν και αρχιεπίσκοπος, ο Χριστόδουλος ανήκε σε αυτό το δεύτερο είδος: σάρκα από τη σάρκα του λαού μας, αίμα από το αίμα του, για αυτό και ταυτίσθηκε μαζί του όσο κανείς άλλος το έχει επιτύχει τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο διάδοχός του οπωσδήποτε ΔΕΝ θα είναι Χριστόδουλος.
Ας ελπίσουμε όμως ότι δεν θα είναι ένας τυπικός ιεράρχης της εκκλησίας: δηλαδή ένας γραφειοκράτης, αυθεντικός εκπρόσωπος ενός εξουσιαστικού μηχανισμού, αποκομμένου από το λαό που θα συνδιαλλαγεί και θα ευθυγραμμισθεί με τους φορείς της παγκοσμιοποίησης, όταν του προσφέρουν το αντάλλαγμα που ζητάει.
Επιστροφή στην κορυφή
Μεγκουλίνα



Ένταξη: 15 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 283

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 31, 2008 12:55 am    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ο Χριστόδουλος μίλησε στην ψυχή των Ελλήνων. Αν δεν είχε το κακό παρελθόν (Ιερώνυμος κλπ) θα ήταν ακαταμάχητος.

Γι αυτό τον πολέμησαν σε μία λασπολογία χωρίς προηγούμενο.

Η λατρεία που δείχνουν τα πλήθη των προσκυνητών αποτελεί ισχυρό ράπισμα στο εκσυγχρονιστικό σημιτιστάν, και στους επιγόνους του στην ΝΔ που προσπάθησε να τον αποδομήσει.

Χάσαμε έναν μεγάλο πνευματικό ήγέτη

¶ξιος
_________________
«μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχθείτε, υποταχθήκαμε και βρήκαμε την στάχτη…»

Γ. Σεφέρης
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 31, 2008 12:36 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ένα απλό δείγμα της σκέψης του Μακαριστού Χριστοδούλου.






Ομιλία στην Πάτρα κατά την εορτή του Απ. Ανδρέου


Eυχαριστώ τον Κύριον διότι μου επέτρεψε να έλθω εδώ, στην Πάτρα, πόλη που κατέχει την πλέον εξέχουσα θέση στην ιστορία της χριστιανικής Ελλάδος, να συλλειτουργήσω ενώπιον της Τιμίας Κάρας και του Σταυρού του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων αγίου Ανδρέου με τον άγιον Επίσκοπον της αγιωτάτης Εκκλησίας των Πατρέων και άλλους σεβασμίους Ιεράρχες, και να ομιλήσω σε σας, τέκνα του Θεού αγαπημένα, ευλογημένα από την μυστική ευωδία των ιερών λειψάνων.

Αγία και χαρμόσυνη η ημέρα αυτή για όλους τους Ορθοδόξους και ιδιαιτέρως για τους Έλληνες. Επειδή σήμερα τιμούμε τη μνήμη του αγίου Αποστόλου δια του οποίου ο Κύριος έστειλε την ευλογία Του στο γένος των Ελλήνων. Σήμερα λοιπόν, έχουμε υποχρέωση να δούμε με ποιούς τρόπους έδειξε ο Κύριος την ευλογία Του σε μας, και πέρα απΆ αυτό, να δούμε ποιά πρέπει νάναι τα βήματά μας έχοντας επί της κεφαλής μας τη χάρη του Κυρίου.

Τα όσα θα σας πω δεν έχουν τίποτε κοινό με τους εθνικισμούς και τις μάταιες ιδεολογίες του κόσμου τούτου. Έχουν μόνη μέριμνα να δείξουν το θέλημα του Κυρίου και την ευθύνη του χριστιανού στον οποίο δόθηκε ιδιαιτέρα ευλογία.

Όλοι οι χριστιανοί γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο, ότι όλα όσα γίνονται και όλα όσα δεν γίνονται εντάσσονται μέσα στο πλαίσιο της Θείας Οικονομίας: «Πάντα δι αυτού [του Λόγου του Θεού] εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν».[1] Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ενανθρωπίστηκε ως ένας τυπικός και παραδοσιακός Εβραίος, καταγόμενος εκ της γενεάς του προφητάνακτος Δαβίδ. Όχι μόνο μιλούσε την παραδοσιακή γλώσσα των Εβραίων κατοίκων της Παλαιστίνης την εποχή εκείνη, αλλά σε όλα Του έμοιαζε με χαρακτηριστική μορφή της Παλαιάς Διαθήκης. Κι αυτό έγινε διότι ο Κύριος δεν ήλθε να καταργήσει ως ξεπερασμένο τον Νόμο που έδωσε στο αρχαίο γένος του Αβραάμ και του Ισαάκ, αλλά να τον ολοκληρώσει πληρώνοντας Αυτός με το αίμα Του το τίμημα της σωτηρίας μας από την παράβαση του Νόμου. Ο Κύριος ενανθρωπίστηκε ως Εβραίος επειδή ήθελε να φανερώσει την αλήθεια της προφητείας και να τιμήσει πλήρως την υπόσχεση που είχε δώσει στον Ισραήλ.

Αλλά οι Εβραίοι της εποχής της ενανθρωπήσεως δεν ήσαν όμοιοι με τα παιδιά του Αβραάμ και του Ισαάκ. Τον πυρσό του ελληνικού πνεύματος τον είχαν ήδη μεταφέρει οι Έλληνες του Αλεξάνδρου σε όλες τις χώρες της Βίβλου έως την πύλη της Ινδίας. Η επίδραση του ελληνικού πνεύματος επάνω στους λαούς ήταν μεγάλη. Η ελληνική γλώσσα έγινε οικουμενική. Οι περισσότεροι λαοί μιλούσαν την ελληνική παράλληλα με τη μητρική τους γλώσσα. Το ίδιο ίσχυε και για τους Εβραίους: πολλοί από αυτούς μιλούσαν και εβραϊκά και ελληνικά. Πάρα πολλοί τα χρόνια εκείνα ήσαν «ελληνίζοντες Ιουδαίοι» (όπως οι παραδοσιακοί τούς αποκαλούσαν), μιλούσαν δηλαδή άνετα την ελληνική γλώσσα, είχαν ελληνικά ονόματα, ντύνονταν όπως οι Έλληνες, είχαν οικογενειακή φιλία με Έλληνες, έμεναν όμως πιστοί Ιουδαίοι.

Ένας από αυτούς ήταν ο Απόστολος Ανδρέας, το ελληνικότατο όνομα του οποίου προέρχεται από την λέξη ανδρεία. Ο Ανδρέας ήταν πιστός νέος, αλλά είχε απωθήσει τον φαρισαϊσμό, την ιουδαϊκή τυπολατρεία, την άψυχη ευσέβεια που μένει καρφωμένη στον Νόμο απομακρύνοντας τον άνθρωπο από τον Θεό. Ανήσυχη η ψυχή του, είχε βρεί την αληθινή πνευματικότητα στο τίμιο πρόσωπο του Βαπτιστού Ιωάννου. Εκεί βρισκόταν, μαζί με έναν χωριανό του που θα γινόταν αργότερα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον Ιησού.

Και ο Ιησούς εκάλεσε πρώτον εξ όλων αυτόν, τον ελληνίζοντα πιστόν. Έτσι αρχίζει η Ώρα της διακονίας του Κυρίου, έτσι αρχίζει να συντάσσεται η Καινή Διαθήκη, έτσι αρχίζει την πορεία της η εν τω κόσμω Εκκλησία: με την κλήση του πρώτου Αποστόλου, του Ανδρέα.

Αυτό το νεύμα του Θεού προς τον Ελληνισμό, είχε πολύ γρήγορα συνέχεια. Ήλθαν Έλληνες και ζήτησαν από τον Φίλιππο, επίσης ελληνίζοντα Απόστολο καθώς το όνομά του δείχνει, να δουν τον Κύριο: «θέλομεν τον Ιησούν ιδείν»[2], είπαν. Ο Φίλιππος τους οδηγεί στον Ανδρέα, λέγοντάς του τι ζητούν. Κι ο Ανδρέας επικουρούμενος από τον Φίλιππο, θέτει τους Έλληνες υπό την προστασία του και τους φέρνει στον Ιησού μεσιτεύων υπέρ αυτών.

Ακολούθησε το επόμενο νεύμα: μετά την Πεντηκοστή, οι Απόστολοι είχαν αναθέσει τη φροντίδα της μικρής χριστιανικής κοινότητας στους παραδοσιακούς Εβραίους. Αλλά «πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών προς τους Εβραίους». Οι Απόστολοι, θέλοντες να γαληνεύσουν την Εκκλησία, ζήτησαν από τους χριστιανούς να εκλέξουν επτά άνδρες «πλήρεις πνεύματος και σοφίας» οι οποίοι να αναλάβουν τη διοίκηση. Ας προσεχθή αυτό: έγιναν εκλογές, κάτι εντελώς ξένο προς τα εβραϊκά ήθη αλλά λογικό κατά το έθος των Ελλήνων. Και τις εκλογές αυτές τις κέρδισαν όλοι οι Ελληνιστές, με ηγέτη τους τον Στέφανο, τον πρώτον μάρτυρα του χριστιανισμού.[3]

Την προς τους Έλληνες ευμένειά Του ο Κύριος θα φανερώσει εξεχόντως με την αποστολή του θειοτάτου Παύλου στην Ελλάδα. Ο Παύλος και ο Ανδρέας είναι οι Απόστολοι που εργάσθηκαν στα ελληνικά χώματα περισσότερον παντός άλλου.

Την υπέρ Ελλήνων μεσιτεία του ο Πρωτόκλητος δεν εγκατέλειψε ποτέ. Το αποστολικό του έργο είναι άρρηκτα δεμένο με τον Ελληνισμό. Μετά την Πεντηκοστή, άρχισε το αποστολικό του έργο φέρνοντας τους Έλληνες ενώπιον του Κυρίου: πήγε στις χώρες της Μαύρης Θάλασσας, κηρύττοντας στους Πόντιους αδελφούς μας. Μίλησε στη Σαμψούντα, στην Τραπεζούντα, στην Ηράκλεια, κήρυξε στις πόλεις της Ιωνίας, της Μακεδονίας και της Θράκης. Έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του τον Ελληνισμό που ζούσε στις αλησμόνητες σήμερα πατρίδες μας. Εβάπτιζε Έλληνες, και τους έφερνε έτσι ενώπιον του Κυρίου πρεσβεύων ενθέρμως υπέρ αυτών. Ίδρυσε τις περισσότερες Εκκλησίες των Ελλήνων σε όλες σχεδόν τις αγαπημένες πατρίδες μας, με κορωνίδα την ίδρυση της Εκκλησίας του Βυζαντίου, που ο Κύριος ανήγαγε σε Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.


Ευλογών τους Έλληνες που ο Πρωτόκλητος παρουσίασε ενώπιόν Του, είπεν ο Κύριος: «ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου»[4].

Δεν είμαστε τόσον σημαντικοί ώστε ο Θεός να θεωρήσει ότι ήλθε η ώρα να δοξασθεί επειδή εμείς τον αναγνωρίσαμε. Αλλά το βλέμμα του Κυρίου διαπερνά πάντα τα άδηλα και τα κρύφια, διαπερνά τον χρόνο και την ιστορία του ανθρώπου, αφού δεν υπάρχει χρόνος γι Αυτόν.

Είδεν ο Κύριος στην προσέλευση των Ελλήνων αυτά που οι προσερχόμενοι δεν μπορούσαν να δουν.

Είδεν πρώτον τη βαθειά πίστη των Ελλήνων, καθώς διά στόματος Αποστόλου Παύλου επιβεβαίωσε: «κατά πάντα ως δεισιδαιμονεστέρους υμάς θεωρώ»,[5] δεισιδαιμονεστέρους δε σήμαινε τότε αυτούς που έχουν στραμμένη την προσοχή τους εις τα θεία.

Είδεν ο Κύριος την πνευματικότητά τους, που με την κορυφαία τους δημιουργία, τη φιλοσοφία, τους έκανε ικανούς να προσλαμβάνουν και να αναλύουν υπερβατικές έννοιες. Ένας από τους πρώτους μεγάλους χριστιανούς απολογητές, Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, δεν διστάζει να πει ότι η φιλοσοφία είχε για τους Έλληνες τον ρόλο που είχε στους Εβραίους η Παλαιά Διαθήκη: «επαιδαγώγει γαρ και αυτή το Ελληνικόν ως ο νόμος τους Εβραίους εις Χριστόν».[6]

Είδεν ότι η ελληνική γλώσσα, το ακριβέστατο αυτό όργανο, είναι η κατάλληλη γλώσσα για τη σύσταση της χριστιανικής θεολογίας. Γράφει ο Μέγας Βασίλειος σε μία χαρακτηριστική επιστολή του, ότι «οι της Δύσεως αδελφοί», οι Λατινόφωνοι, αντιλαμβανόμενοι «το στενόν της εαυτών γλώττης» χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα για να μπορούν να θεολογούν «εν τη ευκρινεί και ασυγχύτω διαστάσει των ονομάτων».[7]

Και πράγματι, χάριτι θεία, η διδασκαλία του Κυρίου, το Ευαγγέλιό Του στους ανθρώπους όλων των λαών κι όλων των αιώνων, καθώς επίσης ολόκληρο το λεπτό μα θεοφώτιστο θεολογικό δένδρο του χριστιανισμού, διατυπώθηκε εξ ολοκλήρου στην ελληνική γλώσσα. Ο Κύριος ενανθρωπίστηκε ως Ιουδαίος ώστε να πληρωθεί ο Νόμος και να δικαιωθούν οι Προφήτες, αλλά η νέα Διαθήκη του Θεού προς τον άνθρωπο, η Διαθήκη της Αναστάσεως και η Αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, ανετέθη εξ ολοκλήρου στους Έλληνες.

Από τα 27 κείμενα της Καινής Διαθήκης, μόνο το πρώτο, το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, γράφτηκε πρωτοτύπως στην αραμαϊκή γλώσσα για να χρησιμεύσει ως γέφυρα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη. Όλα τα άλλα κείμενα, με συγγραφείς Ιουδαίους (τους Αποστόλους και τους μαθητές τους), γραμμένα κάτω από τις πιό διαφορετικές συνθήκες και για διάφορους λόγους, γράφτηκαν όλα πρωτοτύπως στην ελληνική γλώσσα.

Κι όχι μόνον αυτό: η θεολογική σκέψη, οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, που θεμελίωσαν τον χριστιανισμό κατά τους πρώτους αιώνες, χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα και την πνευματική οικοδομή της ελληνικής φιλοσοφίας.


Μυστήριον παράδοξον: γιατί ο Θεός πήρε από τα χέρια των Εβραίων τη διδασκαλία Του και την ανέθεσε στους Έλληνες; Γιατί η Καινή Διαθήκη δεν είναι και αυτή ένα μέρος της εβραϊκής θρησκείας;

Την πρώτη, την Παλαιά Διαθήκη Του ο Θεός την παραδίδει στον Νώε μετά τον Κατακλυσμό: «Τούτο το σημείον της διαθήκης ό εγώ δίδωμι ανά μέσον εμού και υμών και ανά μέσον πάσης ψυχής ζώσης».[8] Δεν μιλά ο Θεός ειδικά για μία φυλή. Μιλά για τον άνθρωπο γενικά. Στον Νώε ο Θεός υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται να ξανακαταραστεί την γή για τις ανομίες των ανθρώπων. ¶ρα, πρόκειται για διαθήκη αρνητική: ορίζει ότι δεν θα καταστρέψει για δεύτερη φορά.

Ακολούθησε η ιδιαιτέρα διαθήκη, την οποία ο Θεός συνάπτει με τον Αβραάμ. Η διαθήκη τώρα αποκτά θετικό περιεχόμενο. Ορίζεται πλέον γιατί και ποιοί άνθρωποι θα έχουν την ευλογία του Θεού: το σπέρμα Αβραάμ, υπό τον όρον ότι ακολουθεί τον Νόμον του Θεού. Και ως σημείο τηρήσεως του Νόμου εισάγεται η περιτομή: «περιτμηθήσεται υμών παν αρσενικόν, και περιτμηθήσεσθε την σάρκα της ακροβυστίας υμών, και έσται εν σημείω διαθήκης ανά μέσον εμού και υμών».[9]

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, αίρεται η κυριαρχία του Νόμου και εισάγεται η διά της χάριτος σωτηρία. Το τίμημα της σωτηρίας δεν το πληρώνει πλέον ο άνθρωπος, έστω συμβολικώς δια του αίματος της περιτομής. Το πληρώνει εξ ολοκλήρου ο ίδιος ο Θεός για μας, με το δικό του αίμα. Αντί της ανθρώπινης ακροβυστίας, έχουμε το Θείον Πάθος. Με τον τρόπο αυτόν όμως, καταργείται η Διαθήκη του αίματος: το σπέρμα Αβραάμ δεν μετριέται πιά εξ αίματος αλλά εκ πίστεως.

Δεν πρόκειται λοιπόν για απόρριψη της εβραϊκής φυλής και υιοθεσία της ελληνικής. Πρόκειται για το γεγονός ότι ο Θεός χαρίζει σε κάθε άνθρωπο την σωτηρία του, εφ όσον ο άνθρωπος ανοίξει όλη την καρδιά του και δεχθεί την θυσία Εκείνου.

Ο Κύριος είχε ήδη τονίσει και είχε δείξει με θαυματουργικό τρόπο ότι το να είσαι Εβραίος δεν αποτελεί προϋπόθεση για να πιστεύεις στον Θεό, κι ότι το σπέρμα Αβραάμ δεν είναι πιά φυλετική έννοια. Όχι μόνο δέχθηκε και άκουσε με προσήνεια τον Ρωμαίο εκατόνταρχο, αλλά στραφείς στους μαθητές Του εξήγησε: «αμήν λέγω υμίν, παρΆ ουδενί τοσαύτην πίστην εν τω Ισραήλ εύρον. Λέγω δε υμίν ότι πολλοί από ανατολών και δυσμών ήξουσιν και ανακλιθήσονται μετά Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ εν τη βασιλεία των ουρανών, οι δε υιοί της βασιλείας [οι Εβραίοι] εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον». Και γυρνώντας στον Ρωμαίο, του απάντησε με μία φράση που αποτελεί την πεμπτουσία της Καινής Διαθήκης: «ύπαγε, ως επίστευσας γενηθήτω σοι».[10]

Σαφέστατο ήταν και το όραμα του Αποστόλου Πέτρου στην Ιόππη, με το οποίο ο Θεός τον βοήθησε να ξεπεράσει την εμμονή στην εβραϊκή παράδοση, και να ανοίξει την Εκκλησία του Χριστού σε όλα τα έθνη: «Ανοίξας δε ο Πέτρος το στόμα είπεν: επΆ αληθείας καταλαμβάνομαι ότι ουκ έστιν προσωπολήπτης ο Θεός, αλλΆ εν παντί έθνει ο φοβούμενος Αυτόν και εργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτός Αυτώ εστιν».[11]


Παράλληλα, ο Κύριος είχε διανοίξει το πνεύμα των Ελλήνων: το δωδεκάθεο είχε ξεπέσει και ο ελληνικός στοχασμός αναζητούσε τον Ένα Θεό. Αυτό επέτρεψε στον Απόστολο Παύλο να δηλώσει στους Αθηναίους ότι είδε τον σεβασμό τους στον έναν άγνωστο Θεό, και ότι «ό ούν αγνοούντες ευσεβείτε, τούτο εγώ καταγγέλω υμίν»[12], δηλαδή κηρύττω σε σας. Η προσκόλληση σε εθνικισμούς είχε εγκαταλειφθεί, ενώ η πολυτέλεια και η διαφθορά ήταν στόχοι σφοδρής πολεμικής: οι φιλόσοφοι δίδασκαν ότι δεν μπορεί να αρέσκεται σε αυτά ο Θεός.

Από ετών πολλών διατυπώνεται από αθέους ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες απομακρύνθηκαν από την ειδωλολατρία βιαίως, έπειτα από διωγμούς των χριστιανών αυτοκρατόρων. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Είναι αμέτρητοι οι Έλληνες που θυσιάστηκαν από τα πρώτα βήματα του χριστιανισμού, και στη συνέχεια κατά την περίοδο των Διωγμών. Αυτό αποδεικνύει χωρίς αμφιβολία ότι οι Έλληνες εκχριστιανίσθηκαν από το θείον κήρυγμα των Αποστόλων. Δεν καταργήθηκε με αυτοκρατορικά διατάγματα η ειδωλολατρία. Καταργήθηκε από τους Αποστόλους, απορρίφθηκε από τους Έλληνες που είδαν και βίωσαν την αλήθεια του Χριστού. Αμέσως μόλις ήλθε στην Πάτρα ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και τον βρήκε ο ανθύπατος Λέσβιος κλαίγοντας και του είπε: «¶νθρωπε ξένε και γνώστα ξένου θεού, ελέησον άνθρωπον πεπλανημένον και ταις των αμαρτημάτων κηλίσι κατεστιγμένον»[13], εννοώντας τον εαυτό του. Και έγινεν ο ανθύπατος Λέσβιος ο πρώτος μαθητής του Αποστόλου στην Πάτρα. Αυτοί είναι οι Έλληνες που έγιναν χριστιανοί: όχι θύματα βίας, αλλά όρθιες συνειδήσεις που άνοιξν την καρδιά τους στον Κύριο.


Ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες εκχριστιανίσθηκαν βιαίως από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως είναι όχι μόνον ανιστόρητος, όχι μόνο ψευδής, αλλά και υποτιμητικός του γένους μας. Είναι δυνατόν ο λαός αυτός να μη δεχθεί να αλλάξει την πίστη του στα 400 χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, και να ασπασθεί πανικόβλητος τον χριστιανισμό επειδή αυτό θα ήθελε ο Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του;

Καλύτερη μαρτυρία του γεγονότος ότι οι Έλληνες προσήλθαν στον Χριστό με ελευθέρα τη βούλησή τους και χωρίς καμιά καταπίεση, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε από τις επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτη. Ο Ιουλιανός, τον Δ΄αιώνα μετά Χριστόν, έκαμε τα πάντα για να απορριφθεί ο χριστιανισμός και να επιστρέψουν οι Έλληνες στην ειδωλολατρία. Εκτός από διατάγματα, έστειλε σειρά επιστολών σε λογίους, ιερείς της ειδωλολατρίας, διοικητές επαρχιών κ.ά., δίνοντας οδηγίες για την επιτυχία του σχεδίου του. Διαβάζοντας τις επιστολές αυτές, διαπιστώνουμε ότι ο ειδωλολατρικός κόσμος είχε εσωτερικά και αμετάκλητα κατερρεύσει. Ο Ιουλιανός προσπαθεί να του εμφυσήσει ζωή, ζητώντας από τους ειδωλολάτρες να κάνουν ότι έκαναν οι χριστιανοί. Τους ζητούσε να είναι φιλάνθρωποι και να έχουν και αυτοί αυστηρότητα βίου. Την κατάντια της ειδωλολατρίας φανερώνει το ότι ζητά από τους ιερείς των ειδώλων να μη τρέχουν στα δημόσια θεάματα, να μη μεθούν στα καπηλειά, να μην έχουν επαγγέλματα κακόφημα και αισχρά.[14] Αλλού, γράφει: «Το σύνολο της οφειλομένης προς τους θεούς ευλαβείας έχει αντικατασταθεί από μιά βρωμερή και χυδαία μαλθακότητα».[15] Αυτή τη βρωμερή και χυδαία μαλθακότητα εγκατέλειπαν οι προπάτορές μας και άνοιγαν τις ψυχές τους στον Χριστό.


Ο άρχων του σκότους θέλησε να χτυπήσει αυτό ακριβώς που ευλόγησε ο Κύριος των Δυνάμεων: για να εμποδίσει τη νίκη του χριστιανισμού, ο Ιουλιανός ο Αποστάτης προσπάθησε να εμποδίσει με κάθε τρόπο τη χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους χριστιανούς. Θέλησε να κρατήσει την ελληνική γλώσσα δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της ειδωλολατρίας. Αλλά δεν μπόρεσε να φιμώσει τη χριστιανική φωνή: «ώστε ο τούτο προστάξας, αττικίζειν μεν εκώλυσε, το δε αληθεύειν ουκ έπαυσε»,[16] παρατηρεί ο αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος.

ΑλλΆ η χρήση της ελληνικής ήταν, καθώς είδαμε, επιλογή του Κυρίου. Το τέλος του Ιουλιανού και της σατανικής του προσπάθειας είχε προδιαγραφεί. Η ελληνική γλώσσα έγινε η γλώσσα του Συμβόλου της Πίστεως, η ουρανία γλώσσα της χριστιανικής θεολογίας.

Την ελληνική γλώσσα την καλλιέργησε με πάθος η Εκκλησία καθΆ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και με ακόμη μεγαλύτερο πάθος, με θυσίες τις οποίες σήμερα οι αρνητές της πίστεως προσπαθούν να εξαφανίσουν, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Όταν τη λάμψη του Ελληνισμού τη σκίασε η βαριά σκιά της ημισελήνου, η Εκκλησία έδωσε σκληρόν αγώνα να κρατήσει ανοιχτά σχολεία, να κρατήσει δασκάλους και μαθητές. Υπήρξε η κατευθυντήρια δύναμη του έθνους. Πάλαιψε κατά του εξισλαμισμού και κατόρθωσε να αχρηστεύσει όλες τις επί τούτω προσπάθειες των σουλτάνων, πάλαιψε για την απελευθέρωση του γένους πάντοτε ενισχύοντας κάθε κίνημα και συχνά ηγουμένη κινημάτων ώστε να μη συμφιλιωθεί το γένος με την τουρκική επικυριαρχία (όπως συνέβη με τους Κούρδους και άλλους λαούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας), μα πάνω απΆ όλα πάλαιψε να κρατήσει αναμμένο το καντήλι της πίστης και της γλώσσας.


Έτσι ορίζεται και σήμερα, τέκνα του Κυρίου αγαπημένα, η ευθύνη μας. Ο Κύριος κρατά πάντοτε το χέρι Του επί της κεφαλής μας ευλογώντας μας. Και αισθανόμενοι την ευλογία αυτή, νιώθουμε όλο χαρά την ανάγκη να κρατήσουμε την καρδιά μας καθαρή, να είμεθα «ως το ξύλον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων... και το φύλλον αυτού ουκ απορρυήσεται».[17] Έτσι αισθάνεται σύνολη η Εκκλησία μας: πλήρης χαράς να προσεύχεται στον Κύριο και να αγωνίζεται «τον καλόν αγώνα της πίστεως»[18] έτοιμη να παλέψει για την επιβίωση του γένους μας και της ευλογημένης γλώσσας μας. Δεν θα εγκαταλείψουμε εμείς, αυτά που ο Κύριος ευλόγησε.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε τους κινδύνους που διερχόμεθα σήμερα. Είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μάταιος είναι ο αγώνας μας, αφού «έτσι έγιναν πια τα πράγματα και δεν ανατρέπονται». Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ιδέαν ότι η Εκκλησία του Χριστού ζει εν τω κόσμω τούτω, κι αυτό σημαίνει πως γνωρίζει πολύ καλά τι γίνεται, αλλά γνωρίζει επίσης ότι ζει μέσα σε κόσμο εχθρικό και αντίξοο. Τι λοιπόν θα έπρεπε να πούμε; Ότι μια και έγινε η παράβαση από τον Αδάμ και την Εύα, τα πράγματα δεν ανατρέπονται πλέον και εμείς θα πρέπει να τα παρατήσουμε;


Γνωρίζουμε ότι οι κυρίαρχες του κόσμου τούτου δυνάμεις, οι οποίες κατευθύνουν την πολιτική μικρών και μεγάλων κρατών είναι αντίχριστες, ότι μάχονται κατά του λαού του Θεού και θέλουν να εξαφανίσουν ό,τι Αυτός ευλογεί, ότι καυχώνται για την εξουσία τους κινούνται δε με έπαρση και περιφρόνηση προς την Εκκλησία. Αλλά ιδού, «ανέτειλεν ο ήλιος συν τω καύσωνι και εξήρανεν τον χόρτον και το άνθος αυτού εξέπεσεν και η ευπρέπεια του προσώπου αυτού απώλετο».[19] Η Εκκλησία δεν αγωνιά να έχει την αναγνώριση του κόσμου τούτου.

Καλούμεθα να μείνουμε ανυποχώρητοι στις επάλξεις, καθώς ο αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα, ο Πέτρος, μας λέγει: «ομόφρονες, φιλάδελφοι, ταπεινόφρονες, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, τουναντίον δε ευλογούντες ότι εις τούτο εκλήθητε, ίνα ευλογίαν κληρονομήσητε».[20]

Περαίνων, θα ήθελα να επαναλάβω απόσπασμα από την ευχήν που ανέπεμψε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας υποδεχόμενος τα λείψανα του Σταυρού του Πρωτοκλήτου: «Ευχαριστούμεν Σοι και δοξάζομεν τον υπερύμνητον όνομά Σου, ότι εν τοις πρώτοις και αποστολικοίς χρόνοις ηξίωσας την χώραν ημών ταύτην τοις ίχνεσι των Αποστόλων τιμηθήναι, και του Ευαγγελικού αυτών κηρύγματος τον σπόρον δεχθήναι και εις επίγνωσιν της Σης αληθείας ελθείν. [...] Και δεόμεθά Σου εκ βαθέων υπέρ παντός του ευσεβούς ημών έθνους, εξαιρέτως δΆ υπέρ της πόλεως ταύτης και των πίστει οικούντων και παρεπιδημούντων εν αυτή, όπως διαφυλάττεις υπό την κραταιάν Σου σκέπην τον λαόν και την πόλην και την χώραν ημών άπασαν [...] πρεσβίαις του πολιούχου ημών Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου και πάντων των Αγίων Σου. Ότι Σύ ει ο Θεός ημών και Σύ την δόξαν αναπέμπομεν , τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίων Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».[21]
________________________________________
[1] Ιωάν. 1,3
[2] Ιωάν. 12,21
[3] Πράξ. 6, 1-6
[4] Ιωάν. 12,23
[5] Πράξ.17,22
[6] Στρωματείς, 1.5.28.3
[7] Προς Τερέντιον, 214,4
[8] Γέν. 9,12
[9] Γέν. 17,10-11
[10] Ματθ. 8,10-13
[11] Πράξ. 10,34
[12] Πραξ.17,23
[13] Παν. Τρεμπέλα, Ο Απόστολος Ανδρέας, Πάτραι 1990
[14] Προς Αρσάκιον, 429-430
[15] Προς Θεόδωρον, 453d
[16] Κατά Ιουλιανού Α΄ε
[17] Ψαλμ. Α΄ 3
[18] Τιμ.Α΄, 6,12
[19] Ιακώβου 1,11
[20] Πέτρου Α΄, 3, 8-9
[21] Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου, Χρονικόν της επαναφοράς του Σταυρού Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, Αθήναι 1980
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος
ΓΙΑΝΝΗΣΜ



Ένταξη: 03 Ιούλ 2006
Δημοσιεύσεις: 463

ΔημοσίευσηΔημοσιεύθηκε: Πεμ Ιαν 31, 2008 12:44 pm    Θέμα δημοσίευσης: Απάντηση με παράθεση αυτού του μηνύματος
Ακόμη ένα δείγμα της σκέψης του. Με το κατωτέρω και μόνο αντιλαμβανόμαστε γιατί ήταν δυσάρεστος στις δυνάμεις της Νέας Τάξης. Τους τα έλεγε κατάμουτρα!


από το ecclesia.gr


Ο πολιτισμός των πολιτισμών: για ένα παγκόσμιο συμβόλαιο
7/5/2004

Χαιρετισμός στην 3η παγκόσμια συνάντηση θρησκειών και πολιτισμών

Βαθιά είναι η συγκίνησή μου που σας βλέπω όλους σήμερα μαζί μας, έτοιμους να καταθέσετε τη μαρτυρία της ψυχής σας και τη γνώση σας, επάνω στο αληθώς μεγάλο θέμα του πολιτισμού.

Επιτρέψτε μου, πρώτον, να διατυπώσω τις επιφυλάξεις μου προς τον τίτλο και ορισμένα σημεία του σκεπτικού της Συνάντησης μας.

Η φράση «Ο πολιτισμός των πολιτισμών» φοβούμαι ότι παραδηλώνει μια σύγκραση όλων επί τω αυτώ, μια πρόσκληση προς όλους μας να αποδεχθούμε την αξία και να συμβάλλουμε ενεργά στην κατασκευή ενός νέου μίγματος, ενός είδους υπερπολιτισμού, στον οποίο θα μετέχουν όλοι εξ ίσου αδιαιρέτως και αδιακρίτως.

Θέλω αμέσως εδώ να διατυπώσω την αντίθεσή μου προς κάθε μορφή σύγκρασης, προς κάθε ιδεολογία σύγκρασης. Πρώτον μεν, ως χριστιανός, αρνούμαι να δεχθώ τον συγκρητισμό που θέλει τους ανθρώπους «όμοια μεν λαλούντας, ανόμοια δε φρονούντας ». Δεύτερον δε, διότι η σύγκραση στηρίζεται και προωθεί την απίσχνανση της ιδιοπροσωπίας κάθε πολιτισμού, την αντικατάσταση των ζωπύρων δυνάμεών του με απόπειρες κατασκευής κοινών στοιχείων. Διότι τα ζώπυρα υπάρχουν και δίνουν δύναμη, μόνον εφ όσον υπερασπίζουν την ενότητα και τη μοναδικότητα του πολιτισμού τους. Ο πολιτισμός γεννιέται στα κεφαλόβρυσα, όχι στα δίκτυα ύδρευσης. Είναι δημιουργία, δεν είναι παράφραση με σκοπιμότητες όσο καλής προαίρεσης ή χρηστικές κι αν είναι οι σκοπιμότητες.

Ο χριστιανισμός ανήκει στις θρησκείες που έχουν βεβαιότητα για την αλήθεια τους, και μάλιστα για την αποκλειστική αλήθεια τους. Καθώς με γλυκύτητα αλλά και αταλάντευτη επιμονή γράφει ο Ιωάννης, «Πας ο προάγων και μη μένων εν τη διδαχή του Χριστού θεόν ουκ έχει ». Αυτός που υποστηρίζει ότι όλες οι θρησκείες έχουν κάποιο μέρος αληθείας, δεν είναι πιστός, είναι οπαδός του συγκρητισμού. Αυτός που μπολιάζει με στοιχεία συγκρητισμού τον χριστιανισμό, τον ανατρέπει εντός του, και βάζει στη θέση του την εγκόσμιο σοφία. Αλλ΄«εμώρανεν ο θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου ».

Υπάρχουν, βεβαίως, και θρησκείες οι οποίες δεν θεωρούν εαυτές αποκλειστικούς φορείς αληθείας. Τέτοιος ήταν και ο αρχαίος ελληνικός παγανισμός, τέτοιος και ο ρωμαϊκός, που είναι ελληνικής καταγωγής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στο περιβάλλον όπου επικρατούσαν αυτές οι θρησκείες ανάβλυσε ο συγκρητισμός. Γνωρίζετε ότι ο χριστιανισμός έδω σε μεγάλο και πολυετή αγώνα για το ξεπέρασμα του συγκρητισμού. Δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε σήμερα οι χριστιανοί την επιστροφή στο βασίλειο του «όλοι έχουμε δίκιο, όλοι λέμε περίπου το ίδιο με άλλα λόγια». Διότι αυτό είναι ψεύδος. Δεν λέμε όλοι το ίδιο, και δεν θέλουμε να συσχηματισθούμε «τω αιώνι τούτω ».

Στο Σκεπτικό της Συνάντησης, δηλώνεται ότι το ζητούμενο είναι η «αναγέννηση και επιστροφή του ανθρώπου σε ένα πνευματικά ανανεωμένο ανθρωπισμό οικουμενικής εμβέλειας». Προσπαθώ να ξεπεράσω τις ατέλειες της φράσης, για να κατανοήσω τον πυρήνα της. Δεν υπάρχει, βέβαια, ανθρωπισμός χωρίς πνευματικότητα. Κι επί πλέον, δεν μπορεί να νοηθεί ανθρωπισμός χωρίς οικουμενική αντίληψη. Διερωτώμαι, ποιο είναι λοιπόν το ζητούμενο: εάν βρίσκομαι μπροστά σε μιαν αθέλητη ασάφεια, την παρακάμπτω. Εάν όχι, τότε πρέπει να συμπεράνω ότι το ζητούμενο είναι η αντικατάσταση των ιδιοπροσωπιών με έναν οικουμενικό ανθρωπισμό, τουτέστιν η αντικατάσταση των ταυτοτικών στοιχείων με στρογγυλέματα και διατυπώσεις τέτοιες, που θα επιτρέπουν στον παγκόσμιο άνθρωπο να κινείται ανέτως μέσα σε όλα.

Σε αυτό αντιτάσσω την πεποίθησή μου ότι κινείσαι μέσα σε όλα μόνον εάν τα έχεις αφυδατώσει όλα. Εάν δεν αναγνωρίζεις και δεν σέβεσαι την ταυτότητα και μοναδικότητα του κάθε πολιτισμού, δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις και τι άξιο προσφέρει ο κάθε πολιτισμός. Και δεν θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις ότι η αξία ενός πολιτισμού δημιουργείται και διασώζεται με πόνο. Δεν είναι λαϊκή πανήγυρις ο πολιτισμός, είναι πειθαρχία και δουλειά και επιμονή και αγωνία και πόνος. Τα μεγάλα επιτεύγματα του ανθρώπου, αυτά που συγκροτούν πολιτισμό, δεν γεννώνται εν ώρα σχόλης και αφηρημάδας, αλλά «εν λύπαις και στεναγμοίς».

Αναγκαστικά, η συζήτηση στρέφεται στο ερώτημα τι είναι ταυτοτικό σε ένα πολιτισμό και πως αυτό διαμορφώνεται. Δεν θα συζητήσω το θέμα εδώ, μια και θα απαιτούσε ειδική εισήγηση. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να υπενθυμίσω κάτι γνωστό, που θέτει το πλαίσιο συζήτησης και κατανόησης του τι σημαίνει ταυτοτικό στοιχείο ενός πολιτισμού.

Δεν υπάρχουν λαοί ηλίθιοι. Δεν υπάρχουν λαοί εθελόδουλοι. Όλοι οι λαοί θέλουν τη δημοκρατία. Δεν υπάρχει λαός που να προτιμά την τυραννία. Το γεγονός όμως ότι εδώ στην Ελλάδα γεννήθηκε η δημοκρατία, το ότι γεννήθηκε από ένα λαό που δεν ήταν ούτε ο πιο πλούσιος της εποχής, ούτε ο πιο ισχυρός, ούτε ο πιο δεμένος με τη γη ούτε ο πιο ικανός στη ναυ-σιπλοΐα, αποκαλύπτει τον κρυμμένο αστερισμό του. Νόμοι διέποντες τη ζωή των ανθρώπων και τη λειτουργία της κοινωνίας υπήρχαν πολύ πριν τους Έλληνες. Η παλαιοτέρα νομοθεσία θεωρείται αυτή του Χαμουραμπί, στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., γραμμένη σε σφηνοειδή γραφή. Το αναφέρω αυτό, για να τονίσω το γεγονός ότι εδώ δεν γεννήθηκε η νομοθεσία αλλά ο κανόνας δικαίου, με άλλους λόγους η αντίληψη πως ο νόμος που εισάγει ο ηγεμόνας είναι πάντως ισχυρότερος από τη βούληση του ηγεμόνα που τον εισάγει. Το νέο και απροϋπόθετο αυτό στοιχείο, αποτελεί θεμελιώδες αίτημα του ελληνικού πνεύματος μέσα στους αιώνες, αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού.

Δεν είναι μόνον αυτό ταυτοτικό στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλα, στα οποία δεν θα αναφερθώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι υποδεέστερα. Στο νου μου, αίφνης, έχω την έννοια του προσώπου, την οποία ο Ελληνισμός φαίνεται να πλάθει ήδη στο έργο του Ομήρου, και να την ανάγει σε θεολογία με τον χριστιανισμό. Αλλά αν μπορούσαμε να επεκτείνουμε τη συζήτηση, θα έπρεπε να δείξουμε και τα αμέσως αναγνωρίσιμα από όλους μας ταυτοτικά στοιχεία άλλων πολιτισμών. Να δούμε, για παράδειγμα, τη σημασία του κενού στον ινδικό πολιτισμό, από όπου προκύπτει η νιρβάνα (το αιώνιο κενό), καθώς επίσης η ανακάλυψη του μηδενός στα μαθηματικά και τον λογικό στοχασμό. Επι-τρέψτε μου να επισημάνω ότι στα ινδικά το μηδέν λέγεται πουτζιάμ (pujyam), λέξη που σημαίνει επίσης ιερό κι αυτό, ασφαλώς δεν είναι τυχαία συνωνυμία. Η δημιουργία του μηδενός, δεν είναι ανάλογη της ανακάλυψης των φανταστικών μαθηματικών, που είναι ένα σημαντικό γεγονός αλλά εντοπισμένο στην ιστορία της επιστήμης. Το μηδέν, το κενό, είναι ταυτοτικό στοιχείο του ινδικού πολιτισμού, με τεράστιες επιδράσεις σε όλες τις πτυχές του.

Και ιδού, λοιπόν, που μιλάμε για επιτεύγματα αναγνωρίσιμα από όλους τους πολιτισμούς, χρήσιμα και σε άλλους, κι όχι μόνον σε κείνον που τα γέννησε. Έχει σημασία εδώ να προσέξουμε με ποιο τρόπο παίρνει ο κάθε πολιτισμός στοιχεία από άλλον. Παίρνει, κρατώντας ως κόρη οφθαλμού την ιδιοπροσωπία του. Εμμένοντας στην αυτοκατάφασή του, δεν εμποδί-ζεται να αναγνωρίζει τι προσφέρει ο άλλος, και το παίρνει. Το βάζει όμως μέσα στις δικές του συντεταγμένες, το εντάσσει στους δικούς του όρους, και τις αξίες ζωής που αυτός διδάσκει. Καθώς γράφει ο Πλάτων, αναφερόμενος σε αυτήν ακριβώς τη διαδικασία, «λάβωμεν δε ως ότιπερ αν Έλ-ληνες βαρβάρων παραλάβωσι, κάλλιον τούτο εις τέλος απεργάζονται» (Επινομίς 987δ). Παίρνουμε λοιπόν από άλλους πολιτισμούς, αλλά τα ε-πεξεργαζόμαστε και τα κάνουμε καλύτερα. Εργαζόμαστε επάνω τους, και τα βελτιώνουμε. Με άλλους λόγους, τα προσαρμόζουμε, τα φέρουμε σε αρμό με τα δικά μας.

Αυτή είναι η διαδικασία με την οποία ένας πολιτισμός παίρνει από τους άλλους, χωρίς να αυτοκαταστρέφεται. Επεξεργάζεται και προσαρμόζει. Κάθε άλλη διαδικασία είναι σύγκραση, και οδηγεί αναπόφευκτα στην έκπτωση και αναίρεση, στην κατάλυση της ιδιοπροσωπίας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι πολιτισμοί δεν διστάζουν να εκτιμούν βαθιά ο ένας τον άλλον. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να υποκλίνονται μπροστά στον αιγυπτιακό πολιτισμό, αναγνωρίζοντάς του όχι υπεροχή στα πεδία της πολιτικής, της τέχνης και του στοχασμού, αλλά στο πεδίο της θρησκείας. Ο Ηρόδοτος έγραψε ιστορία των ελληνο-περσικών πολέμων, που αποτελεί, στην πράξη, εγκόλπιο πολιτισμολογίας και ανεπιφύλακτη αποδοχή της συμβολής των πολιτισμών της Μέσης Ανατολής. Εντυπωσιακή είναι και η προσέγγιση του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου να διδάξει την αξία του πολιτισμού κάθε λαού, ως μέρος των γνώ-σεων που πρέπει να έχει κάθε βυζαντινός αυτοκράτωρ, προκειμένου να έχει ικανή διεθνή και αμυντική πολιτική.

Στον κατάλογο αυτόν θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα παραδείγματα, για να στηρίξω την άποψή μου ότι οι πολιτισμοί σέβονται και αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον, όταν δεν μπαίνουν στην υπηρεσία επιθετικών εθνικισμών. Και αυτό, δυστυχώς, είναι τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο εστιάζω τα θετικά της Συνάντησής μας. Πρέπει να καλλιεργήσουμε την παράδοση του αμοιβαίου σεβασμού των πολιτισμών. Πρέπει πράγματι και χωρίς καθυστέρηση να οικοδομήσουμε πλέγμα Συναντήσεων όπως αυτή, όπως και άλλων κοινών πολιτιστικών εκδηλώσεων, με σκοπό την ανάπτυξη της επικοινωνίας των πολιτισμών.

Θα ήταν σημαντικό να συστήσουμε δίκτυο πολιτιστικής επικοινωνίας, οργανωμένο έτσι ώστε να προωθεί την ειρήνη, να περιορίζει την επιθετικότητα των εθνικισμών, να αποσυνδέει τον πολιτισμό από τις εμπρηστικές πολιτικές, και να καλλιεργεί τον σεβασμό όλων προς την πολιτιστική κληρονομιά τα μνημεία, αλλά και τα άϋλα δημιουργήματα του κάθε πολιτισμού. Θα ήταν σημαντικό, θέλω να πιστεύω, να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο πολιτιστικής επικοινωνίας που θα έχει ως σκοπό του την ανάπτυξη του σεβασμού των πολιτισμών.

Σας βεβαιώ εδώ ότι θα εξετάσω τη δυνατότητα να συστήσει η Εκκλησία της Ελλάδος ένα τέτοιο δίκτυο. Η ανάγκη είναι μεγάλη, διότι ο πόνος των λαών καλύπτει τον ουρανό όλων μας με το χρώμα του αίματος και των δακρύων. Και εμείς, οι Ιεράρχες της Εκκλησίας μας, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο, καταλαβαίνουμε ότι αλίμονο στον ιερέα που δεν είναι και Λευίτης .

Με αυτές τις σκέψεις, εύχομαι η σημερινή Συνάντηση να είναι αφετηρία και όχι κατάληξη προσπαθειών.
_________________
"Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρια της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι." Μιχάλης "Πάμπλο" Ράπτης.
Επιστροφή στην κορυφή
Επισκόπηση του προφίλ των χρηστών Αποστολή προσωπικού μηνύματος

 
Μετάβαση στη:  
Μπορείτε να δημοσιεύσετε νέο Θέμα σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Δεν μπορείτε να επεξεργασθείτε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν μπορείτε να διαγράψετε τις δημοσιεύσεις σας σ' αυτή τη Δ.Συζήτηση
Δεν έχετε δικαίωμα ψήφου στα δημοψηφίσματα αυτής της Δ.Συζήτησης

Όλες οι Ώρες είναι GMT + 2 Ώρες