ΕΚΤΑΚΤΑ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΑ

[ΔΑΦΝΗ. Π.]

Βιβλιοπαρουσίαση
-----------------------
ΝΙΚΟΣ ΣΤ. ΜΙΧΙΩΤΗΣ

ΤΑ ΕΚΤΑΚΤΑ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1946-1960
εν ονόματι του Βασιλέως

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, ΑΘΗΝΑ 2007,


Εισήγηση του Δημήτρη Αλευρομάγειρου, αντιστράτηγου ε.α., Επιτίμου Γενικού Επιθεωρητού Στρατού, στην παρουσίαση του βιβλίου την Δευτέρα 19η Νοέμβρη 2007, στις 7,00 μμ. στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δημαρχείου Αιγάλεω [Ιερά Οδός 364]
----------------------------

Κύριε Δήμαρχε,
Κυρία Βουλευτής,
Έντιμοι αγωνιστές της Εθνικής αντίστασης και των υπέρ Ελλάδας δημοκρατικών αγώνων,


Τον Νίκο Μιχιώτη , τον γνώρισα πριν λίγα χρόνια. Ολιγόωρες και λίγες συναντήσεις στην Επιτροπή για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Τον Νίκο Μιχιώτη όμως τον έμαθα μέσα από το σημερινό του βιβλίο.
Διαβάζοντας το ένοιωσα το πάθος του και μια δημιουργική αγωνία να βγάλει στο φως αυτά που τα έχουμε ακόμη κρυμμένα. Κι αν για πολλά χρόνια ήταν κρυμμένα από πολιτικές σκοπιμότητες, σήμερα , φοβούμαι ότι τα κρύβουμε από ντροπή. Από διπλή ντροπή.
Ντροπή για το αίσχος του αφανισμού χιλιάδων αγωνιστών πατριωτών που το μόνο τους έγκλημα ήταν η αγάπη για την πατρίδα μας την Ελλάδα, μέσα από αγνά δημοκρατικά αισθήματα και ντροπή γιατί κρύψαμε, θα έλεγα ακόμα κρύβουμε ,αυτή την ανείπωτη και πρωτοφανή θυσία , αυτών των αγνών πατριωτών
Και είναι επίσης ντροπή, γιατί αυτό το έγκλημα το έκανε το λεγόμενο συντεταγμένο κράτος.
Για τους νεότερους σ αυτή την αίθουσα και θα έλεγα για όσους δεν τα βιώσαμε έντονα τότε αυτά [ήμουν 9 χρονών το 1949 όταν τέλειωσε ο εμφύλιος, αλλά θυμούμαι με στυφή γεύση , 12 χρόνων την εκτέλεση –δολοφονία των Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλουμένου, Αργυριάδη , την Κυριακή 30 Μάρτη 1952 , στις 5,30 το πρωί με τα φώτα των προβολέων των στρατιωτικών φορτηγών.. και ήμουν πλέον 14 χρόνων όταν την 5,26 ώρα της 14ης Αυγούστου 1954 εξετελέσθη παρά το Δαφνί ο Νίκος Πλουμπίδης , όπου τον μεταφέρανε από τις φυλακές Σωτηρίας. «Παιδιά, σημαδέψτε καλά ,Σκοτώνομαι για το Λαό και την Πατρίδα, Ζήτω το ΚΚΕ»τα τελευταία του λόγια, όπως καταγράφηκαν στις εφημερίδες της εποχής..] μπορείτε λοιπόν να μεταφέρετε στα μάτια σας τις άπειρες σκηνές ηρωισμού όπου οι καταδικασθέντες άνοιγαν το πουκάμισο και ζητωκραύγαζαν για τη Πατρίδα και το Λαό είτε μπροστά στα εκτελεστικά γερμανικά αποσπάσματα , είτε αλλοίμονο, μπροστά στους αδελφούς τους, νεαρούς στρατιώτες με τα ιδία λόγια των Μπελογιάννη , Πλουμπίδη

Προχθές είχαμε , και πολύ σωστά, την 34η επέτειο του Πολυτεχνείου, Τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, αφιερώματα, συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές και μη.. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι Αρχηγοί όλων των πολιτικών κομμάτων και όλοι οι επίσημοι και ανεπίσημοι φορείς κατέθεσαν στεφάνια, Ακλούθησε η πορεία.. «για να ενθυμούνται οι παλαιότεροι και να διδάσκονται οι νεότεροι» όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Πότε έγινε αντίστοιχη τελετή και αντίστοιχη πορεία για εκείνους τους πατριώτες και πολύ δημοκράτες που περιγράφει ο Μιχιώτης,; Θα γίνει το ίδιο μεθαύριο 25η Νοέμβρη , ημέρα τιμής για την Εθνική Αντίσταση , που έπρεπε να περάσουν 36 χρόνια για να την γιορτάσει η επίσημη πολιτεία και 66 για να τιμηθεί ο Μανόλης Γλέζος για την πράξη του να κατεβάσει τη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη. Να γιατί είπα την φράση διπλή ντροπή.. Αυτούς όλους που περιγράφει ο Νίκος Μιχιώτης και πολλούς που σίγουρα δεν τους ανακάλυψε ,ποιος και πότε θα τους τιμήσουμε, ως Λαός και Πολιτεία. Πως και πότε θα διδαχθούν οι νεότεροι όταν ένας άλλος εισβολέας , που φοβούμαι έχει μπει για τα καλά στη ψυχή μας θα εισβάλει για να μας τεμαχίσει οριστικά την Κύπρο, να πάρει το Αιγαίο και τη Θράκη;

Όταν πριν 4 ,νομίζω, χρόνια ο Νίκος Μιχιώτης μού ζήτησε να του υποδείξω τρόπο να φθάσει στα αρχεία των έκτακτων στρατοδικείων της περιόδου που καταγράφει , μου ήρθαν στο μυαλό μου, πέραν των σκηνών που ανέφερα με τις εκτελέσεις Μπελογιάννη-Πλουμπίδη δυο περιστατικά τα όποια είναι ακόμη έντονα στην μνήμη μου,
Το πρώτο, όταν το 1947 μαθητής της 3ης στο Δημοτικό Σχολείο Καισαριανής και λίγο μετά το θάνατο του Γεωργίου και την ενθρόνιση του Παύλου μας μοίρασαν στο σχολείο φωτογραφίες του Παύλου και της Φρειδερίκης , οι πιο πολλοί συμμαθητές μου τις κομμάτιασαν και άλλοι τις πήγαν στις τουαλέτες…Όταν ρώτησα τον Πατέρα μου έναν ήρεμο και μάλλον συντηρητικό Γυμνασιάρχη μου είπε «θα τα μάθεις μεγαλώνοντας,» Ποιος ξέρει ποιος έχει δίκιο»..

Το δεύτερο και πιο συγκλονιστικό για μένα.
Πριν 10 περίπου χρόνια μια σεβαστή Κυρία που με τιμά με τη φιλία της χρόνια και η οποία δυστυχώς λόγω της πολύ προχωρημένης ηλικίας της δεν μπορούσε να είναι μαζύ μας σήμερα μου διηγήθηκε εξομολογητικά το παρακάτω περιστατικό.
1948 ή 1949 , η σεβαστή Κυρία, τότε νεαρή σύζυγος Λοχαγού των καταδρομών που βρισκόταν στο μέτωπο , δέχεται επίσκεψη από μία επίσης νεαρή, αγρότισσα από τη Μυτιλήνη, γυναίκα ενός αντάρτη που περνούσε στρατοδικείο. Η νεαρή αγρότισσα είχε εκείνη την άγρια αποφασιστική ομορφιά που έχει η, ερωτευμένη με τον άντρα της και τους αγώνες του, γυναίκα. Ζήτησε λοιπόν από τη γυναίκα του Λοχαγού να πάει μάρτυρας στο Στρατοδικείο και να καταθέσει το γεγονός ότι ο αντάρτης στην κατοχή ήταν στις ομάδες σαμποτάζ κατά των φασιστών που διοικούσε ο Λοχαγός, γιατί αλλιώς ο άντρας της κινδύνευε να καταδικαστεί σε θάνατο..
Η γυναίκα του Λοχαγού πράγματι πήγε , χωρίς να ενημερώσει τον Λοχαγό. Μου περιέγραψε τους σχεδόν προπηλακισμούς της από κάποιους αξιωματικούς, οι όποιοι όμως δεν την έκαμψαν, κατέθεσε και ο αντάρτης γλύτωσε τη θανατική καταδίκη.
Η ιστορία έχει και μια τρυφερή συγκινητική συνέχεια, όταν ενημέρωσε εκ των υστέρων το Λοχαγό που πολεμούσε τους αντάρτες στον εμφύλιο και ο όποιος τη συνεχάρη και της έστειλε το θαυμασμό του για την ενεργεία της.
Η κυρία είναι η Κάκια Βαρδουλάκη , μία από τις Ελληνίδες που κατέθεσαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Στρασβούργο και καταδικάστηκε η χούντα του 1967 και ο Λοχαγός , ο μετέπειτα Στρατηγός Αντρέας Βαρδουλάκης, Μέραρχος μου το 1967 στο Κιλκίς , ο όποιος κατήγγειλε τη δικτατορία πριν την εκδήλωση της και αποστρατεύτηκε, εξορίστηκε και φυλακίστηκε κατά τη διάρκεια της χούντας . Δεν είναι μαζί μας από 20ετίας και ο όποιος επίσης από το 1966 με τιμούσε με τη φιλία του.

Όταν διαβάζεις το βιβλίο του Μιχιώτη , όπως είπα νοιώθεις την αγωνιά της δημιουργικής αναζήτησης ,νομίζεις ότι αισθάνεσαι να σκάβει με μανία τα χώματα των τάφων των εκτελεσθέντων[εκείνη η αναζήτηση στα σκονισμένα αρχεία αυτή την εικόνα μου έδωσε] να τους φέρει στο φυσικό φως από το αιώνιο φως που βρίσκονται ζητώντας βοήθεια να μαθευτεί η αλήθεια. Είναι ανατριχιαστικά όμορφο το ύφος της περιγραφής, το οποίο γίνεται ακόμη πιο συγκλονιστικό όταν ο αναγνώστης διαπιστώνει αυτό που έχουν όλοι οι αγωνιστές της δημοκρατίας και της αντίστασης , έλλειψη φανατισμού αλλά και οργή για το κρύψιμο της αλήθειας.

Το βιβλίο του Μιχιώτη, αφού κάνει μια μικρή αλλά ουσιαστική εισαγωγή στο πολίτικο πλαίσιο της εποχής και αναδεικνύει αυτό που είναι αρκετά αλλά όχι πλήρως γνωστό στο ευρύ κοινό, τον άθλιο ρολό του αγγλικού και μετέπειτα αμερικανικού ιμπεριαλισμού με την , ατυχώς σύμπραξη των ντόπιων υποτακτικών τους, περιγράφει το δράμα αλλά και το ηθικό των δημοκρατών αντιστασιακών οι όποιοι , έχει πλέον αποδεδειχθεί , μετά το Λίβανο την Καζέρτα και τη Βάρκιζα , οδηγηθήκαν προδομένοι στο βουνό και στον εμφύλιο και ηττήθηκαν επίσης προδομένοι από πολλές μεριές .
Κάνω αυτή την επισήμανση, γιατί αυτή την τραγική περίοδο του εμφυλίου ,αλλά και μέσα από την επική περιγραφή του Μιχιώτη και έχοντας γνώση και άλλων γεγονότων μπορείς να διακρίνεις αυτή τη πολλαπλή προδοσία αυτών των αγνών αγωνιστών που μόνο για τη δημοκρατία και την πατρίδα έπεσαν . Η αναφορά στη δολοφονία του Χρηστού Λαδά που είχε σαν αποτέλεσμα την εκτέλεση τόσων αγωνιστών, η σύγκριση της συμπεριφοράς των στρατοδικείων στις δίκες των εγκληματιών ναζί και ιδία της δίκης του Μέρτεν με την αντίστοιχη των ανταρτών, έχει κατά την άποψη μου και αυτή τη διάσταση.
Η αναζήτηση από τον Μιχιώτη των λεπτομερειών της συμπεριφοράς του επισήμου κράτους , η απουσία ανάληψης ευθύνης για τις καταδικαστικές αποφάσεις και τις ενέργειες του Συμβούλιου Χαρίτων[είναι χαρακτηριστική η απουσία τελικής «βασιλικής» απόφασης στην περίπτωση Μπελογιάννη] δείχνει το μέγεθος αλλά και τους φορείς της υποτέλειας των τότε κυβερνόντων.

Η συμβολή της εργασίας του Μιχιώτη είναι τεράστια. Είναι φόρος τιμής και ευγνωμοσύνης σ αυτούς του αγνούς πατριώτες. Η με σεβασμό αναφορά όσων περιπτώσεων είχε και προσωπική γνώση, δείχνει το ήθος του συγγραφέα και την αγωνία του να περιλάβει όλους τους αγωνιστές. Δεν ξέρω αν το κατόρθωσε. Άνοιξε όμως έναν τεράστιο δρόμο και φέρει πλέον την σημερινή πολιτεία προ των ευθυνών της. Προχθές μόλις μάθαμε ότι γίνεται , επί τέλους, μετά 71 χρόνια, κάτι σημαντικό για τον εμφύλιο στην Ισπανία.
Είναι πλέον καιρός , όλα τα ελληνικά κόμματα και όλοι οι αρμόδιοι φορείς , αλλά κυρίως τα κόμματα ,να ζητήσουν να ξεψαχνιστούν τα σκονισμένα αρχεία και να έρθουν στο φως όλες εκείνες οι περιπτώσεις αυτών των ηρώων , χωρίς φανατισμό και πάθος που ο χρόνος έχει απαλύνει .
Θα είναι μία ακόμη προσφορά και προς την κατεύθυνση της ενδυνάμωσης της ουσιαστικής εθνικής ομοψυχίας που τόση αναγκη εχει σήμερα η Πατρίδα μας, εποχή που ο παγκοσμιοποιημένος ιμπεριαλισμός προσπαθεί με νεοταξικές μεθόδους να πολτοποιήσει την ανθρωπότητα.

Ο Νίκος Μιχιώτης έδειξε το δρόμο. Η σημερινή πολιτεία πρέπει να συνεχίσει με γενναιότητα, Δεν θα στηθούν πάλι στρατοδικεία από καμιά μεριά. Πολλοί Έλληνες αφανίστηκαν σ αυτόν το βροτολοιγό πόλεμο. Κανένα κόμμα δεν πιστεύω ότι θα θελήσει να καπηλευτεί αυτή την αναζήτηση γιατί όπως λέει ο Σεφέρης «Ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων»[Τελευταίος Σταθμός , Οκτώβρης 1944]

Αγαπητέ Κύριε Μιχιώτη, ευχαριστούμε για το βιβλίο σου, Προσωπικά ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες να είμαι εκ των παρουσιαστών.
Ευχαριστώ και σας Κύριες και Κύριοι που με ακούσατε,


Αθήνα 19 Νοέμβρη 2007,