Πρώην αριστεριστές και η γοητεία της μπουρζουαζίας...

[Ροβεσπιέρος]

Πρώην αριστεριστές και η σαγηνευτική γοητεία της μπουρζουαζίας…



Απαιτείται ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση για να ερμηνευθεί το φαινόμενο της καθεστωτικής και συχνότατα επιδοτούμενης ενσωμάτωσης των παλιών, ηρωικών «αριστεριστών», πάντα βεβαίως με αναρτημένες τις «αγωνιστικές» σημαίες του αντιεθνικισμού, του αντιρατσισμού, της πολυπολιτισμικότητας, των δικαιωμάτων των «ιδιαιτεροτήτων» κ.λπ…

Αυτοί οι πάλαι ποτέ «αδιάλλακτοι» κατά του καπιταλισμού και κάθε εξουσίας, σήμερα ποζάρουν σε κυβερνητικά έδρανα μιας «αριστερής» κυβερνητικής ΑΠΑΤΗΣ, η οποία ξεπερνάει σε δολιότητα και μοχθηρία και τις δεξιές κυβερνήσεις…

Αυτοί οι πάλαι ποτέ υστερικοί της σοσιαλιστικής επανάστασης, σήμερα έχουν μεταλλαχτεί σε υστερικά ανδρείκελα των νέων αποικιοκρατών…

Ο Δρίτσας και η Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις: Στέλεχος της ΟΣΕ (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση) ο πρώτος και της «Κ.Ο Μαχητής» η δεύτερη, στα παλιά …ηρωικά χρόνια!

Όλη η μίζερη πολιτική τους αθλιότητα και ο δόλιος κυνισμός τους απαστράπτει στην προσπάθεια να υψώσουν τον αυτό-εξευτελισμό τους σε «ηρωική» πράξη για «να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος για μια μάχη που δεν πρέπει να ρίξουμε τις ασπίδες και πρέπει να συνεχίσουμε να τη δίνουμε»!!!

Διαβάστε την αυθάδεια της δόλιας αντιστροφής των εννοιών του Δρίτσα:

«Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, κάποιοι επέλεξαν να μείνουν πιστοί στις προγραμματικές τους δεσμεύσεις και να συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη, κάποιοι άλλοι- σε αυτούς ανήκω κι εγώ- επέλεξαν με βάση τη σκληρή πραγματικότητα και τους κινδύνους που υπήρχαν, να δεχθούν ακόμη και την προσωπική αυτοακύρωση μιας διαδρομής 50 ετών για χάρη ενός πολύ πιο αναγκαίου στόχου αυτής της περιόδου να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος για μια μάχη που δεν πρέπει να ρίξουμε τις ασπίδες και πρέπει να συνεχίσουμε να τη δίνουμε»

Ολόκληρη την απολογία του Δρίτσα, εδώ:
http://www.enikos.gr/politics/382307,Dritsas-Dex8hka-akomh-kai-thn-proswpikh-aytoakyrwsh-mias-diadromhs-50-etwn--BIN.html

Αυτό-ακυρώνται για να παραμείνει στη μάχη της σωτηρίας της Ελλάδας!!!

Άλλος σωτήρας με την κουτοπονηριά του «αριστερού» προνομίου: Αυτού που δεν διαθέτουν οι δεξιοί.

Ο Δρίτσας το παίζει σωτήρας, ενώ εκτελεί τα μνημόνια των μαφιόζων του χρήματος και του 4ου Ράιχ, με τη δολιότητα του «αριστερού» αγωνιστή, με τη δολιότητα της εμπορίας των αγώνων, με τη δολιότητα του θυσιαζόμενου (αυτό-ακύρωση) για να μείνει «ανοικτός ο δρόμος του αγώνα»: Τέτοιο ασύστολο και κυνικό δούλεμα…

Φυσικά σε κάθε δούλεμα και πολιτική υποκρισία, και σε κάθε είδος πολιτικού εμπορίου (ιδιαίτερα των «αριστερών» σφετεριστών) κυριαρχεί το ψεύδος.

Για ποια 50 χρόνια αγώνων μας μιλάει ο Δρίτσας; Γι τα χρόνια που αγωνιζόταν, μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ (ενός κόμματος που και η ίδια η έννοια του επαναστατικού αγώνα προκαλεί αλλεργία), για να αναρριχηθεί στο καπιταλιστικό κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση των νέων αποικιοκρατών;

Ο «Αγώνας» για αυτούς τους κυρίους είναι ακριβώς αυτή η καθεστωτική «αναρρίχηση», μέσω του σφετερισμού των αγωνιστικών παραδόσεων και εννοιών και συχνά μέσω …κατακτήσεων των «ιμάντων» της καθεστωτικής ενσωμάτωσης: ΜΚΟ και ποικίλες μορφές επιδοτήσεων…

Ο Αγώνας γι αυτούς τους κυρίους είναι οι λεονταρισμοί στα λόγια η ΥΠΟΤΑΓΗ και ο χαμαιλεοντισμός στην ΠΡΑΞΗ. Διαβάστε ενδεικτικά, εδώ:
http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2016/04/blog-post_247.html



Στα χνάρια του Τσίπρα και ο «αριστεριστής» της «αυτό-κύρωσης» της «επαναστατικής του αξιπρέπειας»!!!

Φυσικά το ζεύγος Δρίτσα – Χριστοδουλοπούλου αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό και κραυγαλέο παράδειγμα…

Πλήθος πρώην «αδιάλλακτων επαναστατών», όλου του αριστερού και αντιεξουσιαστικού φάσματος, «συνωστίστηκαν» στο ΣΥΡΙΖΑ για να φέρουν την αριστερά στην κυβερνητική εξουσία. Στην πραγματικότητα για να διαχειριστούν και γευθούν τους σαγηνευτικούς καρπούς της καπιταλιστικής εξουσίας.

Σήμερα οι περισσότεροι, ενώ μέχρι την τελευταία στιγμή στήριζαν την κυβέρνηση της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ και της παρείχαν «άλλοθι» («διαφωνούμε με το νέο Μνημόνιο, αλλά την στηρίζουμε- τέτοιος «επαναστατικός» οπορτουνισμός), έχουν μετακομίσει στη ΛΑΕ του Λαφαζάνη, αναπαράγοντας τις ίδιες παλιές αυταπάτες…

Αυτό το φαινόμενο της αλματώδους ενσωμάτωσης των πρώην «σκληρών» αριστεριστών στο σύστημα με «οχήματα» …παρδαλά σχήματα αριστερών ψευδαισθήσεων και σφετερισμών, χρήζει, όπως είπαμε, ιδιαίτερης μελέτης…

Ωστόσο, δεν μπορεί να μην επισημάνουμε την κοινή συνισταμένη αυτής της εξέλιξης: Τον εθνομηδενισμό όλων αυτών, το υστερικό τους μένος ΥΠΕΡ των «ανοικτών συνόρων», ΥΠΕΡ κάθε «ιδιαιτερότητας», καθώς και την αυτό-ανακύρηξη τους σε «κέντρο» παραγωγής και διανομής «επαναστατικών ενσήμων» και «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων» σχετικά με το «ρατσισμό», τον «εθνικισμό» και το «φασισμό»…

Στον τομέα που διαπρέψανε όλοι αυτοί οι «αριστεριστές» (πρώην και νυν) είναι αυτός του «αντιρατσισμού», του «αντιεθνικισμού», του «αντιφασισμού», γενικά όλων αυτών των νέων ιδεολογημάτων των «ανοικτών συνόρων»…

Θα καταγραφούν στην ιστορία σαν την ιδεολογική και πολιτική αστυνομία των νέων «πιστοποιητικών κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων»: Το νέο αυτό «φακέλωμα» του ελληνικού λαού που θα χαρακτηρίζει, κάθε αντιστασιακή πράξη και Λόγο στη νέα αποικιοκρατία, σαν «ρατσισμό», εθνικισμό», «φασισμό» και CIA…

Επαναλαμβάνουμε: Αυτό το ιστορικό μας δράμα θέλει ιδιαίτερη ανάλυση…

_________________
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα
σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες,
είτε είναι αντιδραστικές»(Λένιν)

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

ΘΟΔΩΡΗ, ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΕΦΥΓΕ!
Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ*




Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΤΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΧΟΡΤΑΤΟ ΜΕΤΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΠ ΣΤΗΝ COSCO ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Είναι πιθανό ο Θοδωρής Δρίτσας να έχει δίκιο όταν δηλώνει ότι ήταν δυνατή “μια άλλη προοπτική για το λιμάνι του Πειραιά” και ότι η πώληση στην Cosco “δεν γίνεται επί τη βάσει ενός αναπτυξιακού σχεδίου”.

Αυτό που είναι απίθανο είναι να επαναλαμβάνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, πριν και μετά τον διαγωνισμό για την πώληση, πριν και μετά την υπογραφή της συμφωνίας, και μάλιστα στο Μέγαρο Μαξίμου, τις υποτιθέμενες ενστάσεις του, σαν να είναι ένας απλός σχολιαστής των τεκταινομένων.

Γιατί δεν είναι ένας απλός σχολιαστής αλλά ο αρμόδιος υπουργός! Και για να το πούμε πειραιώτικα, όταν ένας υπουργός διαφωνεί με την πολιτική που εφαρμόζεται δεν κάθεται να βλέπει το λιμάνι να φεύγει αλλά παίρνει το καπελάκι του και φεύγει αυτός. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Υποτίθεται βέβαια ότι όλα τα κάνει επειδή έκρινε ότι “δεν πρέπει να φύγει από τη μάχη”, ότι “δεν έπρεπε να ρίξει την ασπίδα” και ότι έπρεπε να συνεχίσει να αγωνίζεται “για να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος” και άλλα τέτοια ηρωικά και πένθιμα για τους χαμένους ανθυπολοχαγούς της... Αριστεράς.

Μπορεί και αυτά ακόμη να έχουν κάποια βάση για έναν βουλευτή, και μάλιστα του Πειραιά, να εξηγούν – από την πλευρά του – γιατί δεν αποχώρησε από τον Σύριζα, γιατί υπερψήφισε το 3ο Μνημόνιο, γιατί θα ψηφίσει ό,τι απαιτήσουν οι δανειστές για να πουν το πολυπόθητο “ναι” στην αξιολόγηση.

Δυστυχώς όμως αυτά, που ίσως με πολλά “εάν”, μπορούν να είναι η εξήγηση για τη στάση ενός βουλευτή, δεν μπορεί να είναι “εξήγηση” για τη στάση ενός υπουργού, ο οποίος δεν κρατά απλώς “ανοιχτό” κάποιο δρόμο, έστω και προς το άγνωστο, αλλά παίρνει συγκεκριμένες αποφάσεις και υλοποιεί συγκεκριμένες πολιτικές χωρίς “ίσως” και δίχως “ναι μεν αλλά”.

Ο κ. Δρίτσας, όπως και θεωρητικά όλοι οι υπουργοί, υλοποιεί την κυβερνητική πολιτική που τελικά είναι η γραμμή που χαράζει ο πρωθυπουργός, ο οποίος θέτει τα όρια πέραν των οποίων δεν μπορεί να υπάρξει απόκλιση χωρίς συνέπειες, είτε για τον υπουργό που παρεκκλίνει είτε για την κυβέρνηση. Και όταν ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει τη συμφωνία με την Cosco “κίνηση που θα καταστήσει συντομότερο τον δρόμο του Μεταξιού”, δυστυχώς για τον κ. Δρίτσα, τα όρια είναι πολύ σαφή και περιοριστικά.

Και δεν είπε μόνο αυτό ο πρωθυπουργός. Τόνισε επίσης ότι “η επένδυση αυτή θα αποτελέσει αφετηρία για την προσέλκυση και άλλων επενδύσεων” και τη συνέδεσε με τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης και τη “νέα φάση στην οποία εισέρχεται η Ελλάδα”. Ενώ ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης υπογράμμισε ότι “η κινεζική λεωφόρος συνεργασίας με την Ευρώπη περνά από το λιμάνι του Πειραιά”.

Μετά από αυτά, όσες διορθωτικές δηλώσεις και να κάνει ο υπουργός Ναυτιλίας, για να πείσει πρωτίστως τον... εαυτό του, ότι “δεν κινείται σε διαφορετική κατεύθυνση από τον πρωθυπουργό”, δεν έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα, γιατί ο κύκλος δεν... τετραγωνίζεται! Απλώς, πείθουν όλους εμάς, τους υπόλοιπους, ότι δεν μπορεί κανείς – ακόμα κι αν είναι υπουργός ή... κυβέρνηση – να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

*Πηγή: News.247.gr.
Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

Το διαβάσαμε εδώ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=23993:delipetros-dritsas&catid=81:kivernisi&Itemid=198