Η κυβέρνηση της καταστροφής, της σφαγής και του εμπαιγμού...

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Η κυβέρνηση της καταστροφής, της σφαγής και του εμπαιγμού…



Η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει σε αγριότητα και μοχθηρία, σε δωσίλογη κακουργία και σε υστερία εμπαιγμού, κάθε προηγούμενη κυβέρνηση: Ο μέγας άθλος των «αριστερών» ανδρεικέλων…

Το «ορμητήριο» της επιθετικής, κυβερνητικής φρενοβλάβειας: Το τρίτο Μνημόνιο που ψηφίστηκε τον Αύγουστο και η τεράστια συναινετική ΟΜΟΦΩΝΙΑ. Να θυμίσουμε, για να μην ξεχνούμε. Το ψήφισαν: ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι…

Τώρα έρχονται οι μεγάλες σφαγές:

α). Στο Ασφαλιστικό: Ετοιμάζουν κλίμα για κατάργηση της 15ετίας, για ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και στις κύριες συντάξεις(!) κλπ.

Το μόνο σίγουρο είναι πως το 2016 πρέπει να κοπεί 1,8 δις. από το ασφαλιστικό (συν 500 εκατομμύρια που δεν κόπηκαν φέτος) και πως οι επικουρικές συντάξεις θα γίνουν φιλοδώρημα…

β). Η δημιουργία του υπερταμείου ΓΕΝΙΚΟΥ ξεπουλήματος όλου του δημόσιου πλούτου προς όφελος των δανειστών και του κεφαλαίου…

γ). Έγινε αποδεκτή η είσοδος στην ελληνική αγορά των εταιρειών – γύπες που θα αρπάξουν τα κόκκινα δάνεια…

δ). Προώθηση των πλέον αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων (κοινωνικών, εθνικών, πολιτικών), τα «ειδικά» Συμβόλαια Θανάτου του 4ου Ράιχ: Οι χαριστικές βολές που δεν μπορούσαν να εκτελέσουν τα νεοδημοκρατικά και πασοκικά ανδρείκελα…

Ανάλογο είναι και το δούλεμα της κυβέρνησης προς τον ελληνικό λαό. Τον εμπαίζει αγρίως και ασυστόλως:
Με θεατρικές παραστάσεις εντός και εκτός Βουλής, στο παλκοσένικο των καναλιών…

Παραστάσεις που εμφανίζουν, σαν έξοδο σωτηρίας, την καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας και τη ΣΦΑΓΗ του ελληνικού λαού: Τέτοιο αβυσσαλέο θράσος εμπαιγμού μας, το ίδιο και χειρότερο από τους προηγούμενους…

Παραστάσεις που ανυψώνουν το δωσιλογισμό και τη γλοιώδη υποταγή στους τοκογλύφους και στο 4ο Ράιχ, σε αγωνιστική αρετή και …γενναιότητα: Σε αγώνα εναντίον των συμφερόντων που δεν αφήνουν την κυβέρνηση να κυβερνήσει!!!

Συχνότατα μας σερβίρει ο Τσίπρας την καραμέλα: «δεν με αφήνουν τα κέντρα συμφερόντων να κυβερνήσω...».

Τέτοια θηριώδη κοροϊδία. Ουδέποτε κατονόμασε τα «συμφέροντα», πράττει ό,τι αυτά διατάζουν και ιδιαίτερα το κουαρτέτο (οι εντολοδόχοι των συμφερόντων) και το πολυδιαφημιζόμενο κυνήγι των μεγάλων ψαριών της φοροδιαφυγής εξαντλείται στη σύλληψη του καστανά: Εδώ ο εμπαιγμός έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο, έχει υψωθεί σε φρενοβλάβεια…

Άπειρες είναι οι θεατρικές παραστάσεις της ΑΠΑΤΗΣ και της ΚΟΡΟΙΔΙΑΣ αυτής της «αριστερής» κυβέρνησης, σε όλα τα επίπεδα…

Όλες οι μορφές της ΑΠΑΤΗΣ και του ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ κινούνται πάνω στο γενικό σχήμα: Το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα που βαπτίζει το κρέας σε ψάρι.

Έτσι ό,τι πιο μαύρο και αντιδραστικό προωθεί η «αριστερή» κυβέρνηση το βαπτίζει, και με τη χορωδία της μνημονιακής Αντιπολίτευσης (το έτερο σκέλος της κατοχικής υποκριτικής), ως «πρόοδο»!!!


Παράδειγμα: Το «Σύμφωνο Συμβίωσης» για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια: Όλα τα μνημονιακά κόμματα συναινούν…


Η Βουλή του 4ου Ράιχ

Και μόνο αυτή η …συντριπτική συναινετική ΟΜΟΦΩΝΙΑ όλων των κατοχικών ανδρεικέλων, όλων των υπαλλήλων του 4ου Ράιχ, αποδεικνύει την …προοδευτικότητα αυτού του νομοσχεδίου για τους ομοφυλόφιλους…

Ο σκοταδισμός του 4ου Ράιχ, η ΠΑΡΑΚΜΗ και οι στρατηγικές διάλυσης των κοινωνιών, βαπτίζονται «πρόοδος» και «φως»…

Και ο πάτος δεν έχει πάτο…

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Ο παροξυσμός της εγκληματικής …κραιπάλης των «αριστερών» ανδρεικέλων



Στις παρασιτικές αυλές των μαφιόζων του χρήματος και του 4ου Ράιχ (στα ανδρείκελα) καταγράφονται πιο έντονα τα στοιχεία της κρίσης και της σήψης. Στα πρόσωπα των παρασίτων αποτυπώνεται, σε γλοιωδέστατες μορφές, η σαπίλα.

Σε εποχές κρίσεων, βαθιάς παρακμής και αβεβαιότητας η «λύσσα» των παρασιτικών αυλοκολάκων παίρνει μορφές παροξυσμού, κάτω από τον «τρόμο» μήπως και σταματήσει η «χρυσή βροχή», η τόσο ευλογημένη, που γεύονται γλείφοντας τις μπότες των «νταβάδων» και των νέων αποικιοκρατών…

Τα πολιτικά, δημοσιογραφικά και «καλλιτεχνικά» παράσιτα, όλοι αυτοί οι αυλοκόλακες που σιτίζονται από τα αποφάγια του κεφαλαίου και των ισχυρών ελίτ της εξουσίας, «μεθάνε» από αυτοϊκανοποίηση και χυδαία ευχαρίστηση. Τρέχουν σαν λυσσασμένα αρπακτικά να «γευθούν» τα φώτα του τηλεθεάματος, να διατυμπανίσουν τον αυτοϊκανοποιημένο ναρκισσισμό τους και να αρπάξουν ό,τι μπορούν: Χρήματα, δημοσιότητα, φήμη, δημόσιες σχέσεις, την «ευτυχία» της διασκέδασης, του καταναλωτικού σεξ, κ.λπ, κ.λπ.

Στις μέρες μας, τα βλέπουμε όλα τα παραπάνω σε υπέρτατο βαθμό…

Ιδιαίτερα μας καταδυναστεύει η «κραιπάλη» της γκέι «κουλτούρας» και η τρομοκρατία της. Οι οθόνες των «νταβάδων» είναι πλημμυρισμένες από αυτήν την «κουλτούρα» που συστηματικά προώθησε και επέβαλε το Λαμπρακιστάν από την εποχή του «εκσυγχρονισμού»…

Το Λαμπρακιστάν ήταν πρωτοπόρο και εδώ: Ήταν το πρώτο που δούλεψε συστηματικά και οργανωμένα για την εδραίωση και επιβολή των νεοταξικών ιδεολογημάτων και των «αισθητικών» δολωμάτων της «κουλτούρας» των ομοφυλοφίλων…

Και ό,τι προωθεί το Λαμπρακιστάν και οι διεθνείς μαφιόζοι του χρήματος, είναι αυτόματα «πρόοδος» για τα μορμολύκεια της πολιτικής, της δημοσιογραφίας» και των υπόδουλων …στοχαστών και «καλλιτεχνών»: Ιδιαίτερα εκείνων με «αριστερές» καταβολές και μεταμφιέσεις.

Και αυτοί οι «αριστεροί» είναι οι ροπαλοφόροι: Αφορίζουν και στιγματίζουν, σαν λυσσασμένα σκυλιά, ως «ρατσιστές», «σκοταδιστές» και «φασίστες», όλους εκείνους που αντιτάσσονται στην «πρόοδο» του Λαμπρακιστάν και των διεθνών «νταβάδων»…

Είναι εύκολο, λοιπόν, να αντιληφτεί κανείς το γιατί έχουν πλημμυρίσει όλες, σχεδόν, οι «καλλιτεχνικές» δημιουργίες (κινηματογραφικές και θεατρικές), καθώς και τα τηλεοπτικά σήριαλ, με γκέι, με την «κουλτούρα» τους και την «αισθητική» τους…

Μέσα στη σημερινή κρίση αυτή η σήψη και παρακμή παίρνει μορφές παροξυσμού.

Στο κυβερνητικό οικοδόμημα (το «αριστερό»), οι μορφές παροξυσμού της σήψης και παρακμής, αποτυπώνονται σε κραιπάλη:

Σε κραιπάλη πρωθυπουργικής οίησης, ηλιθιότητας και κυνισμού, σε κραιπάλη εξόντωσης του ελληνικού λαού, σε κραιπάλη ξεπουλήματος της Ελλάδας, αλλά και σε κραιπάλη γλεντοκοπιού.

Η αναισθησία των «αριστερών» ανδρεικέλων και ο παροξυσμός της κραιπάλης τους εκδηλώνεται χωρίς τσίπα. Ο κόσμος βογκά από την φτώχεια και εξαθλίωση, η μνημονιακή τους μοχθηρία ξεπερνά ακόμα κι αυτή του Σαμαρά, η εγκληματική τους πώρωση και η αυθάδεια του ψεύδους και της κοροϊδίας του ελληνικού λαού δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο, και αυτοί ζούνε μέσα σε μια ατμόσφαιρα κυνικής αμεριμνησίας και αδιαφορίας, σε μια ατμόσφαιρα χυδαίας ευχαρίστησης και επιδειξιμανίας.

Ο δε Τσίπρας, ανυψώνει την καταθλιπτική πολιτική του κενότητα και μηδαμινότητα σε οίηση που έγινε πρωθυπουργός στα 40 του χρόνια!!!

Πάντα τα καχεκτικά πολιτικά μεγέθη κάλυπταν την καχεξία τους με την υπερτίμηση του εαυτού τους και τη συνακόλουθη αλαζονική αυταρέσκεια: Την ομηρική αυτοϊκανοποίησή τους, αντίστοιχη της αχαλίνωτης κενότητάς τους…

Η αλαζονεία αποτελεί το ασυνείδητο, αυτόματο προϊόν, των «υπερτιμημένων ηλιθίων»: Των πολιτικών του ΤΙΠΟΤΑ…

Μόνο ένα πολιτικό ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει συναίσθηση της κατάστασής του, του πολιτικού του ραχιτισμού, των ανεπαρκειών του, της μηδαμινότητάς του και της γελοιότητάς του…

Αντιθέτως, το ΤΙΠΟΤΑ, λόγω ακριβώς της ΑΓΝΟΙΑΣ και της ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ, υπερτιμάει και υπερεκτιμάει τον εαυτό του, με πόζες ακραίας αλαζονείας…

Ο άμοιρος ο Τσίπρας έχει απογειωθεί. Ούτε κλητήρας δεν θα ήταν σε ένα κόμμα πραγματικής Αριστεράς. Με το ΣΥΡΙΖΑ έγινε και Πρωθυπουργός: Είναι να μην του …σαλέψει.

Ένα, επίσης, κραυγαλέο αποτύπωμα της παρασιτικής χυδαιότητας είναι και ο χορός της κραιπάλης των αυλικών: Η αυτοϊκανοποίηση του ΚΥΝΙΣΜΟΥ…

Έχουν ρίξει την Ελλάδα και το λαό της στα τάρταρα της καταστροφής και της ΦΡΙΚΗΣ, σπέρνουν, καθημερινά και νέους ΕΦΙΑΛΤΕΣ και ταυτόχρονα γλεντοκοπούν, το …απολαμβάνουν: Τέτοια ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ διαστροφή και τέτοιος αλαζονικός ραγιαδισμός στο 4ο Ράιχ…

Τέτοια ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και τέτοια κακουργία αλαζονείας και εμπαιγμού δεν καταπίνονται, ούτε η Ιστορία τα …ξεχνά.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ δεν θα αργήσει…

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

Η Γεροβασίλη και το ζεϊμπέκικο
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ




(Δε φιλοδοξεί το κείμενο αυτό να είναι πραγματεία για την αισθητικοποίηση της πολιτικής ή τον ρόλο της πολιτικής στην αισθητική. Μην το υποτιμήσετε όμως. Είναι πολιτικό. Ουσιαστικά).

Ας ξεκινήσομε με ένα σκληρό ερώτημα (σε τρία σκέλη):
Τι σας ενόχλησε - βρε αρτηριοσκληρωτικοί - στο ζεϊμπέκικο της Γεροβασίλη; Δηλαδή να απολογηθεί επειδή ήταν στου Μαργαρίτη και χόρευε; Να στήσουμε μήπως και καμιά Ιερά Εξέταση Ζντανωφικής αισθητικής;

Αρκετά δε ταλαιπωρηθήκαμε από τη καρικατούρα του «αριστερο-λαϊκού», μορφή που ξεπηδούσε από τις αφίσες της ΚΝΕ, καβαλούσε την ΜΖ του και πήγαινε για βραδινή αφισοκόλληση και μετά για ρετσίνα στου Ξέρξη;

Νισάφι. Ας αγκαλιάσουμε το δικαίωμα. Το δικαίωμα στην ατομικότητα. Την ελευθερία στο έπακρο, την απόλυτη διάκριση μεταξύ του ιδιωτικού, δημόσιου και πολιτικού χώρου. (Συμπτωματικά αυτό είναι βασικό ιδεολόγημα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά συμπτώσεις σύντροφοι, συμπτώσεις).

Βέβαια η καρικατούρα του «λαϊκο-αριστερού» ήταν συχνά το προοίμιο για πολλών ειδών ζεϊμπέκικα μετάλλαξης. Και όποιος ένιωσε άβολα με το δήθεν ζεϊμπέκικο δε σημαίνει ότι είναι και οπαδός του Μπακαλάκου (αν και προσωπικά εκείνο το «ήρθε ο βουλευτής στο χωριό», πάντα μου άρεσε).

Απάντηση:

Κι άντε τώρα να εξηγήσεις ότι ο χορός δεν είναι βήματα αλλά κάτι άλλο.

Κι άντε τώρα να θυμηθείς μαρξιστικά κολλυβογράμματα και να αναρωτηθείς δημόσια εάν η κατανάλωση του πολιτιστικού προϊόντος είναι θέμα ατομικής επιλογής στο Γκυντεμπορικό σύμπαν. Ή (ακόμη χειρότερα, σχώρα με καλή μου Κολλοντάι ) εάν ο πολιτισμός αποτελεί ενεργό στοιχείο έγκλησης του ατόμου, βασικό στοιχείο της ατομικής και συλλογικής ταυτότητας.

Αν σε πετύχει το βόλι του ρεαλισμού στη πολιτική, μετά σε παίρνει αμπάριζα.

Το πρόβλημα κατ' εμέ, (φανατικό εχθρό του «αριστερο-λαϊκού» αλλά και της μετάλλαξής του σε ρεάλ-φιλελέ), δεν ήταν το εάν η Γεροβασίλη χόρεψε ζεϊμπέκικο και που.

Είναι ακριβώς το αντίθετο. Το ότι δε χόρεψε.

Η Αριστερά σε αυτόν τον τόπο, καλώς ή κακώς, ήταν φορέας και μιας αισθητικής. Και μιας ηθικής. Βαριά η λέξη, αλλά ας απολογηθούν για αυτή οι εκατοντάδες των ανθρώπων της που αρνήθηκαν να πουν τα μικρά «ναι» που η ίδια η καθημερινότητα υπαγόρευε.

Και επέμειναν να βαδίζουν με αυτή σα σακάκι. Έστω και τρύπιο. Οι πατεράδες μας. Και οι μανάδες μας (ρε κουφάλες θα συμπλήρωνε κάποιος γεννημένος στο Πέραμα, αλλά εγώ γεννήθηκα στου Ρέντη και ένα savoir vivre το κατείχαμε).

Και όσο εάν αυτή η αισθητική εκχυδαΐστηκε κατά καιρούς, στα ξένα χέρια «οργανικών διανοούμενων» ή «Φαράκειων δεκαλόγων», και όσο και εάν απλοποιήθηκε σε «φεστιβάλ της θλίψης» και σε αμπέχονα, παρέμενε μια ζώσα αισθητική.

Και παρά τα 30 χρόνια μιας κυρίαρχης αισθητικής που έπαιζε ανάμεσα στην επίδειξη, το φαίνεσθαι και το απόλυτο κενό, ανάμεσα στο «Μέγαρο και τον παίδαρο», αυτή η αισθητική έμεινε ζωντανή. Και πέρασε σα σκυτάλη από μια γενιά που ηττήθηκε, τη γενιά του '70, σε μια γενιά που ποτέ δεν θα έχει όνειρο να χτίσει μεζονέτα.

Μπορείς να τη συναντήσεις παντού. Αρκεί να έχεις μάτια ανοιχτά: στις συναυλίες του «Χαρούλη» και των δεκάδων τραγουδιστών και τραγουδοποιών που αρνήθηκαν να μιλήσουν λαμέ και δήθεν μόρτικα (με 200 το μπουκάλι ούτε μόρτης είσαι ούτε σουρουκλεμές. Που τα βρήκες ρε φίλε; Όλα στο τζόκερ.

Τη συναντάς στα στέκια που νέα παιδιά μαθαίνουν ώμο-ώμο να ακούνε τη Γκάιντα, να χορεύουν τον ικαριώτικο στα τσιμέντα, να φτιάχνουν μικρές θεατρικές ομάδες ή μουσικά σχήματα, να ερωτεύονται «γιατί έτσι» και όχι γιατί είναι «ο άλλος» υβριδικό αντίγραφο του Κιάμου και της Τάμτα.

Να το πούμε κι αλλιώς: τα ζεϊμπέκικα του «Ανδρέα» στη Ρίτα, δεν ενοχλούσαν μια κοινωνία που είχε ασπαστεί τα αισθητικά αυτά πρότυπα και ακόμη περισσότερο: ένα τμήμα της, τα έκανε και πράξη.

Τα μικροαστικά στρώματα, της παραοικονομίας και ευρύτερα, που γέννησαν το «σκυλάδικο» και τα λουλούδια στις πίστες, ζούσαν το δικό τους μύθο.

Ο μύθος αποδείχτηκε όμως εφιάλτης. Αυτές είναι οι καρικατούρες σήμερα.

Και η κυρία Γεροβασίλη χορεύει μόνη της. Τραγικά μόνη της. Και πάντως όχι ζεϊμπέκικο.

Οι ελίτ απλά μειδιούν και η συντριπτική πλειοψηφία απλά αδιαφορεί. Ή ανέχεται. Αλλά δε χειροκροτεί. (Βασικό το χειροκρότημα στο ζεϊμπέκικο. Πιο σημαντικό ακόμη και από τα χέρια που αγκαλιάζουν ουρανό).

Και ίσως αυτό, η αδιαφορία, να είναι η χειρότερη τιμωρία για ένα χορό που ποτέ δεν έγινε ζεϊμπέκικο. Εξάλλου μην είστε αυστηροί. Δίπλα της δεν χόρευε το φάντασμα του αρχάγγελου.

Ούτε καν του Κατσιφάρα. Του Μπογδάνου ήταν η σκιά.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=22981:zafeiris-gerovasili&catid=81:kivernisi&Itemid=198