Ο φωνακλάδικος «αριστερός» εμπαιγμός...

[ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ]

Ο φωνακλάδικος «αριστερός» εμπαιγμός…



Η κοινοβουλευτική αλλοτρίωση της «αριστεράς» και το συνακόλουθο της αλλοτρίωσης, η ασύστολη δημαγωγία, δεν έχουν όρια: Σαν τους αστούς, κοινοβουλευτικούς απατεώνες, μας εμπαίζουν και οι «αριστεροί» του εκλογικού κρετινισμού…

Αλήθεια, δεν έχουν ακόμα αντιληφτεί ότι ζούμε υπό ΚΑΤΟΧΗ και ότι η Βουλή, όπως και η «δημοκρατία» είναι απλά ντεκόρ;

Γιατί είναι τουλάχιστον αστείο να ωρύονται περί «δημοκρατίας» και περί πρόωρου (πραξικοπηματικού) κλεισίματος της Βουλής, όταν αυτή η Βουλή και αυτή η «δημοκρατία», ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ απλώς το άλλοθι συνταγματικών και κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων…

Και είναι κυνικός εμπαιγμός, διπλά αστείος, όταν αυτή η «αριστερά» έχει νομιμοποιήσει, με τη συμμετοχή της, αυτή τη Βουλή των απανωτών και αλυσιδωτών πραξικοπημάτων που συντελούνται από την κυβερνητική «συμμορία» του 4ου Ράιχ, εδώ και πολλά χρόνια…

Ποιος κοροϊδεύει ποιον;

Που ζούμε;

Εδώ δεν έχουν συντελεστεί σωρεία κυβερνητικών πραξικοπημάτων που έχουν καταλύσει κάθε έννοια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που έχουν κάνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, που έχουν καταλύσει την εθνική μας ανεξαρτησία, που έχουν παραχωρήσει την Ελλάδα στους μαφιόζους του χρήματος και έχουν ρίξει τον ελληνικό λαό στα νύχια των ληστών και δημίων του;;;

Μέσα από αυτή τη Βουλή και δια μέσου αυτής της «δημοκρατίας» έχουμε γίνει ΑΠΟΙΚΙΑ των αρπακτικών και του 4ου Ράιχ, με τη ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ αυτής της «αριστεράς»: Με τον εκλογικό κρετινισμό, τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και την ΥΠΟΤΑΓΗ αυτής της «αριστεράς» στη «νομιμότητα» της κατοχικής Βουλής, στη «νομιμότητα» της «δημοκρατίας» των ληστών και δημίων…

Αφού κατάπιαμε όλα τα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ που έχουν συντελεστεί και αφού τα νομιμοποιήσαμε κοινοβουλευτικά, με τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μας στην κατοχική Βουλή, τώρα γκαρίζουμε για το κυβερνητικό πραξικόπημα του κλεισίματος της Βουλής…

Και μάλιστα μιλάμε και για «κατάλυση της «δημοκρατίας»: Αυτής που δεν υπάρχει και έχει καταλυθεί ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ και κατ’ εξακολούθηση, με τη δική μας κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, με τη δική μας ΑΠΑΤΗ, αυτή του κοινοβουλευτικού κρετινισμού…

Συνεχίζουμε να δημοκοπούμε αγρίως και να εμπαίζουμε ασυστόλως τον ελληνικό λαό, διότι πάλι μένουμε στην εκλογική εμπορία, στις διπλωματικές ανακοινώνεις και κραυγές, στην κατανάλωση καταγγελιών…

ΟΥΤΕ λέξη για μια άλλη μορφή ΑΓΩΝΑ: Αυτή της οργάνωσης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ στο ΔΡΟΜΟ.

Κανένα κάλεσμα και ΚΑΜΙΑ πρωτοβουλία, από αυτά τα κόμματα της «αριστεράς», για κινηματικές ΠΡΑΞΕΙΣ: Πολιτική κινητοποίηση, ανάπτυξη και οργάνωση μαζικών κινημάτων στο ΔΡΟΜΟ, που αποτελεί τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ διέξοδο και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ όπλο να γκρεμίσουμε το κατοχικό καθεστώς…

Ασφαλώς και το πραξικοπηματικό κλείσιμο της Βουλής θα πρέπει να καταγγελθεί και να αποκαλυφτεί η σκοπιμότητά του: Νέα μέτρα συμφοράς που θέλουν να περάσουν στα μουλωχτά στα θερινά τμήματα, παραγραφές (Λίστα Λαγκάρντ, ευθύνες για τα Μνημόνια, τα εξοπλιστικά-υποβρύχια), πνίξιμο υποθέσεων και δικογραφιών και πολλά άλλα…

Αλλά όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν στη βάση και την προοπτική της κινητοποίησης του κόσμου, να αποτελέσουν το έναυσμα για να κατεβεί και να οργανωθεί ο λαός στο δρόμο και ΟΧΙ για εκλογική κατανάλωση: Όπως γίνεται από την «αριστερά»…

Η εκλογικές καταγγελίες και εμπορίες χωρίς κινηματική ΠΡΑΞΗ και με το λαό απλώς ακροατή, ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ και αυτό το πραξικόπημα της κυβερνητικής κακουργίας…

Εδώ έχουν βάλει «λουκέτο» στη ζωή μας και η «αριστερά» αντί να ΞΕΣΗΚΩΣΕΙ τον κόσμο για τη ζωή, είναι προσκολλημένη στο «λουκέτο» της Βουλής, της κατοχικής Βουλής…

Αυτή η «αριστερά» τρέμει την αγωνιστική ΠΡΑΞΗ, το κάλεσμα και την οργάνωση του λαού στο δρόμο, το λαϊκό ΞΕΣΗΚΩΜΟ, ακριβώς γιατί αποτελεί μέρος αυτού του κατοχικού καθεστώτος, αυτής της «Τάξης»: Της Νέας Τάξης…

[ΘΥΜΙΟΣ]

ΚKE: Υποστύλωμα της κυβερνητικής «συμμορίας»



Αν και έχουμε γράψει και αναλύσει, σε σωρεία άρθρων, το ρόλο της ηγεσίας του ΚΚΕ, ρόλο υποστυλώματος του καθεστώτος και πιο συγκεκριμένα των κυβερνητικών ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ, θα επανέλθουμε…

Καταρχήν η ηγεσία του ΚΚΕ έχει νομιμοποιήσει αυτό το κατοχικό καθεστώς, με τη συμμετοχή της στη Βουλή, το ίδιο όπως ΟΛΑ τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Παρακάμπτουμε αυτό το βασικό (αναλυμένο κατά κόρον), μια και αποτελεί ΓΕΝΙΚΟ αμάρτημα όλων των «αριστερών» και μη κομμάτων της κοινοβουλευτικής ΑΠΑΤΗΣ…

Προχωράμε παρακάτω.

Το ΚΚΕ συμμετέχει στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, απλώς ως κόμμα διαμαρτυρίας, ΔΙΧΩΣ πρόταση ΕΞΟΥΣΙΑΣ: Δηλαδή κυβερνητική πρόταση.

Αυτό είναι αδιανόητο και αγγίζει τα όρια του παραλογισμού. Δεν μπορεί να συμμετέχεις σε ένα πολιτικό παιχνίδι, το οποίο θέτει ΕΥΘΕΩΣ το ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας, και να μην έχεις πρόταση κυβερνητικής εξουσίας.

Εδώ το ΚΚΕ είναι πολύ πιο πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αντιπολιτευτικά κόμματα: Αυτά τουλάχιστον ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ την κυβερνητική εξουσία, προτείνουν ένα κάποιο κυβερνητικό πρόγραμμα…

Το ΚΚΕ κατεβαίνει στην ΑΠΑΤΗ των κατοχικών εκλογών ΔΙΧΩΣ να προτείνει ΤΙΠΟΤΑ, με μόνο ΓΕΝΙΚΟ και δημαγωγικό πρόσταγμα: «ισχυρό ΚΚΕ…» και λοιπές μπούρδες…

Αυτό και μόνο δείχνει ότι το ΚΚΕ κατεβαίνει στις εκλογές για να διατηρήσει το εκλογικό του μαγαζί, σε βάρος, ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ, μιας εκλογικής ΕΝΟΤΗΤΑΣ, έστω αυτών των «αριστερών» δυνάμεων: Μιας ΕΝΟΤΗΤΑΣ που θα βοηθούσε στο γκρέμισμα της κυβερνητικής «συμμορίας» και θα άλλαζε τους πολιτικούς συσχετισμούς ΥΠΕΡ των λαϊκών συμφερόντων και κινημάτων…

Αυτή και μόνο η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ (θα την αναλύσουμε πιο συγκεκριμένα παρακάτω) δείχνει περίτρανα ότι αυτή η ηγεσία ΣΤΗΡΙΖΕΙ τα ανδρείκελα, δεν θέλει να τα ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ…

Συνοψίζουμε:

α). Το ΚΚΕ συμμετέχει στη Βουλή του προτεκτοράτου-ΕΛΛΑΣ νομιμοποιώντας έτσι το κατοχικό καθεστώς…

β). Συμμετέχει, έστω σ’ αυτές τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δίχως να θέτει και να διεκδικεί το διαλεκτικό στόχο αυτών των διαδικασιών: Το ζήτημα της κυβερνητικής πρότασης και εξουσίας.

ΚΑΝΕΝΑ επαναστατικό και κομμουνιστικό κόμμα στην ιστορία δεν συμμετείχε στο εκλογικό παιχνίδι, σαν παιχνίδι καταμέτρησης ψηφοδελτίων, αλλά έθετε ένα μεταβατικό πρόγραμμα εξουσίας και διεκδικούσε την κυβέρνηση.

Φυσικά τα επαναστατικά κόμματα καθόριζαν την εκλογική του συμμετοχή από τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ του εργατικού και λαϊκού κινήματος και όχι από τη διαλεκτική των …ψήφων.

Τα επαναστατικά κόμματα στηρίζονταν στο μαζικό και οργανωμένο λαϊκό κίνημα και οι εκλογές αποτελούσαν επικουρικό στοιχείο ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ και ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Ωστόσο η εκλογική τους πρακτική, άρρηκτα συνδεδεμένη και ταυτισμένη με το λαϊκό κίνημα, έθετε το ζήτημα της πολιτικής ΕΞΟΥΣΙΑΣ, πρότεινε κυβερνητικό πρόγραμμα…

Η ηγεσία του ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογές, έχοντας ως μόνο «κίνημα» τον οργανωμένο κομματικό της στρατό, χωρίς πρόγραμμα κυβερνητικό, χωρίς να θέτει το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.

Η ηγεσία του ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογές για να υπονομεύσει και να τορπιλίσει κάθε κινηματική διαδικασία, για να γίνει εκλογικά «πιο ΙΣΧΥΡΟ», δηλαδή πιο ΙΣΧΥΡΟ στη χειραγώγηση του λαού και στην υπονόμευση του εργατικού και λαϊκού κινήματος (τα έχουμε αναλύσει).

γ). Το ΚΚΕ συμμετέχει στις εκλογές για να διαιρέσει και υπονομεύσει και το εκλογικό ΑΝΤΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ, αυτής, έστω, της «αριστεράς».

Το ΚΚΕ Ό,τι κάνει σε κοινωνικό επίπεδο (στους κοινωνικούς αγώνες) το κάνει και στο εκλογικό: Διάσπαση και διαίρεση…

Η προσφιλή του τακτική είναι η γνωστή, η παλιά και πάγια σταλινική συνταγή, αυτή των «ίσων αποστάσεων»: Αυτή που στη συγκεκριμένη πραγματικότητα που ζούμε ΤΑΥΤΙΖΕΙ την κυβέρνηση των ανδρεικέλων με το ΣΥΡΙΖΑ.

Η σταλινική τυπική και χυδαία φιλοσοφία συμπυκνώνεται σε τούτο το απλό: Από την ΑΡΝΗΣΗ (σωστή) της ΑΠΟΛΥΤΗΣ αντίθεσης, καταλήγει στην ΑΡΝΗΣΗ κάθε αντίθεσης, ακόμα και σχετικής: Δηλαδή στην πολιτική ισοπέδωση.

Με βάση αυτή τη χυδαία, τυπική ΛΟΓΙΚΗ, ο σταλινισμός ΤΑΥΤΙΣΕ, παλιά τη σοσιαλδημοκρατία με το φασισμό («σοσιαλφασισμός»), διότι μεταξύ «δημοκρατίας» και «φασισμού» δεν υπάρχει καμία ΑΠΟΛΥΤΗ αντίθεση: Έτσι εξαφάνισε και τις σχετικές αντιθέσεις…

Η ίδια λογική υπάρχει και στο σύνθημα του ΚΚΕ, παλιότερα: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»…

Σήμερα αυτή η σταλινική φόρμουλα βρικολακιάζει σε νέα μορφή: Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα!!!

Φυσικά ανάμεσα στην κατοχική κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ΑΠΟΛΥΤΗ αντίθεση (το έχουμε δείξει κουραστικά). Δηλαδή δεν υπάρχει ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΗ καθεστωτική αντίθεση: Στο ίδιο καθεστωτικό τερέν παίζουν…

Ωστόσο υπάρχουν ανάμεσα στην κυβερνητική «συμμορία» και το ΣΥΡΙΖΑ έντονες σχετικές ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, που σημαίνει: Διαφορετικά συστήματα και μορφές κυριαρχίας και το σπουδαιότερο, μορφές κυριαρχίας που στηρίζονται σε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ συσχετισμούς των λαϊκών δυνάμεων, συσχετισμοί που συγκρούονται αναπόφευκτα και με τρόπο οξύ με το σημερινό κατεστημένο.

Μπορεί, συνεπώς, η δωσίλογη κυβέρνηση των ανδρεικέλων και ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αυτό-αναιρούνται ΑΠΟΛΥΤΑ, αλλά αυτό-αναιρούνται ΣΧΕΤΙΚΑ: Ανταποκρίνονται σε αλληλοσυγκρουόμενους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς…

Γι αυτό το κατεστημένο τρέμει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ…

Απαστράπτει, λοιπόν, ΠΡΑΚΤΙΚΑ: Η ηγεσία του ΚΚΕ ΟΧΙ μόνο δεν κάνει ΤΙΠΟΤΕ για να ρήξη αυτήν την κυβέρνηση, αλλά αγωνίζεται και να την στηρίξει με τη διάσπαση και την υπονόμευση του «αριστερού» εκλογικού Μετώπου.

Αυτό σημαίνει «κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ» είναι το ίδιο…

Όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν έχει καμία σχέση με τη Θεωρία και την Πράξη του Αριστερού και Επαναστατικού κινήματος…

[Παλαίμαχος]

Η …κυβερνητική τακτική του ΚΚΕ



Αν εξετάσει κανείς την ιστορία του επαναστατικού κινήματος θα διαπιστώσει αβίαστα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με αυτήν: Ούτε στη Θεωρία, ούτε στην Πράξη.

Το αντίθετο: Η ηγεσία του ΚΚΕ αποτελεί ζωντανό παράδειγμα κραυγαλέας άρνησης της επαναστατικής Θεωρίας και Πράξης: Άβυσσος υπάρχει ανάμεσα στο ΚΚΕ και στη Θεωρία και Πράξη του Κομμουνισμού…

Θα περιοριστούμε, μόνο σε ένα παράδειγμα που αφορά την επαναστατική τακτική και είναι δραματικά επίκαιρο: Στο ζήτημα των συμμαχιών.

Ο Λένιν είναι καθαρός και κατηγορηματικός, στο «Αριστερισμός, Παιδική Αρρώστια…»:

«Να πολεμάμε για να ανατρέψουμε τη διεθνή μπουρζουαζία… και να απαγορεύουμε προκαταβολικά στον εαυτό μας κάθε ελιγμό, κάθε εκμετάλλευση των αντιθέσεων (έστω και παροδικών) ανάμεσα στους εχθρούς μας, να αρνούμαστε κάθε συμφωνία ή συμβιβασμό με πιθανούς συμμάχους (έστω και αν είναι προσωρινοί σύμμαχοι, λίγο σίγουροι, ταλαντευόμενοι, και με όρους) αυτό είναι απεριόριστα γελοίο» (οι υπογραμμίσεις του Λένιν).

Τι κάνει σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ; Αγωνίζεται απεγνωσμένα ΟΧΙ για να διευρύνει το ρήγμα ανάμεσα στην κυβέρνηση των ανδρεικέλων και τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να το κλείσει.

Ο Λένιν απαιτούσε να χρησιμοποιηθεί κάθε δυνατότητα ΣΥΝΔΕΣΗΣ με ένα σύμμαχο μαζικό έστω προσωρινό, ταλαντευόμενο, ελάχιστα σίγουρο, επιφυλακτικό ΚΑΙ η ηγεσία του ΚΚΕ σαμποτάρει ΑΝΟΙΚΤΑ κάθε δυνατότητα Ενιαίου Μετώπου με το ΣΥΡΙΖΑ που θα γκρέμιζε την κατοχική κυβέρνηση του 4ου Ράιχ και θα ΑΝΟΙΓΕ δρόμους στο λαϊκό κίνημα.

Αν αυτή η ολέθρια τακτική του ΚΚΕ δεν είναι ΑΝΟΙΚΤΗ στήριξη της κυβέρνησης τότε οι λέξεις και οι έννοιες έχουν χάσει κάθε σημασία…

Η ηγεσία του ΚΚΕ με το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα της ταύτισης της κυβερνητικής «συμμορίας» με το ΣΥΡΙΖΑ αφανίζει το υπαρκτό «ρήγμα» που υπάρχει ανάμεσα στην κυβέρνηση και στο ΣΥΡΙΖΑ (τις σχετικές αντιθέσεις που αναπτύξαμε στο προηγούμενο κείμενό μας) και ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ κάθε αντικυβερνητικό μέτωπο εναντίον της: Βάζει φράγματα στην κατεδάφιση αυτής της κυβέρνησης της ΦΡΙΚΗΣ και του ΟΛΕΘΡΟΥ…

Το ακόμα χειρότερο: Η ηγεσία του ΚΚΕ θεωρεί σαν κύριο αντίπαλο το ΣΥΡΙΖΑ: Τέτοια «λενινιστική» τακτική!!!

Έτσι το ΚΚΕ ΟΧΙ μόνο εγκαταλείπει κάθε απόπειρα να γκρεμιστεί η κυβερνητική «συμμορία» και να δημιουργηθούν άλλες προϋποθέσεις και δυνατότητες συσχετισμών ΥΠΕΡ του λαού, αλλά κτυπά και μανιασμένα τους «πιθανούς συμμάχους (έστω και αν είναι προσωρινοί σύμμαχοι, λίγο σίγουροι, ταλαντευόμενοι, και με όρους)», που αποτελούν σήμερα τον εκλογικό καταλύτη γκρεμίσματος αυτής της δολοφονικής κυβέρνησης!!!

Το ΚΚΕ δεν ανοίγει ούτε φεγγίτη για μια διέξοδο του καθεστωτικού αδιεξόδου προς την πλευρά του λαϊκού κινήματος.

Αντίθετα στοκάρει κάθε χαραμάδα φωτός προς την κατεύθυνση της ανασύστασης του λαϊκού κινήματος και οργάνωσης της λαϊκής ΟΡΓΗΣ στο δρόμο.

Διότι όσο αυτή η κυβέρνηση δεν γκρεμίζεται και τα καθεστωτικά αδιέξοδα βαθαίνουν, τόσο και πολλαπλασιάζονται οι θανάσιμοι ΚΙΝΔΥΝΟΙ τα «ρήγματα» ανάμεσα στην κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ να «κλείσουν» και να γεννήσουν νέες κυβερνητικές τερατογενέσεις: Συγκυβέρνηση των σημερινών ανδρεικέλων με το ΣΥΡΙΖΑ (επ’ αυτού έχουμε γράψει και θα επανέλθουμε)!!!

Η ηγεσία του ΚΚΕ, μάλλον, περιμένει αυτήν την ώρα για να θριαμβολογήσει, επαληθεύοντας για άλλη μια φορά ότι ΟΥΔΟΛΩΣ νοιάζεται για τον ελληνικό λαό και τα κινήματα, αλλά για την …αποκάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ και την κομματική της …Ανώνυμη Εταιρεία…

_________________
Θέλησαν να μας εξοντώσουν,
αλλά δεν τα κατάφεραν.
Εμαστε ακόμα ζωντανοί κι αυτό
είναι το κυριότερο.

[ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ]

ΑΠΟ ΤΟ 24,43% ΣΤΟ 11%
ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ ΤΗΣ ΕΔΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ.
Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ




ΡΕΣΑΛΤΟ: Άρθρο ιστορικό «καμπανάκι»…
Ο Ανδρέας Ζαφείρης κτυπά το «καμπανάκι» της Ιστορίας συμπυκνώνοντας τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο λαϊκό Κίνημα και στο πολιτικό του υποκείμενο…
Η Ψευδαίσθηση: ΟΧΙ μόνο η σημερινή «αριστερά» βρίσκεται έτη φωτός πίσω από την ΕΔΑ, αλλά έχει …ξεχάσει παντελώς και το τι σημαίνει λαϊκό Κίνημα. Είναι κοινοβουλευτικό γρανάζι του καθεστώτος, ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στο λαϊκό Κίνημα…
Συνεπώς, το πολύ καλό αυτό κείμενο δεν μπορεί να έχει ως αποδέκτη αυτήν την «αριστερά». Προς αυτήν είναι «κήρυγμα ηθικής σε διευθυντές οίκων ανοχής»…
********************************************

Είναι γνωστά τα αποτελέσματα των εκλογών της 11ης Μάη 1958: η ΕΔΑ συγκέντρωσε το 24,43% των ψήφων και εξέλεξε 79 βουλευτές. Στις εκλογές του 1961 το ΠΑΜΕ( εκλογικός συνδυασμός της ΕΔΑ) υποχώρησε στο 14, 63% ενώ το 1964 έφτασε το 11%.

Η άνοδος της ΕΔΑ το 1958 δεν ήταν μόνο ένα εκλογικό-ποσοτικό φαινόμενο επανεμφάνισης του ΕΑΜικού χώρου, αλλά είχε στενή σχέση με την άνοδο του λαϊκού κινήματος και ιδιαίτερα τους αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες της περιόδου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε επιστολή του, την 1/7/1958, προς το βασιλιά Παύλο ο Σ. Βενιζέλος έκανε λόγο για «μίαν ανησυχαστικήν διόγκωσιν της ΕΔΑ, της οποίας το ποσοστόν 24% είναι ακόμη μεγαλύτερον από ό,τι ενεφανίσθη».

Ήταν η βία και η νοθεία οι μοναδικοί λόγοι αυτής της εκλογικής υποχώρησης; Τότε γιατί το 1963 (που δεν υπήρξε νοθεία) η ΕΔΑ πήρε 14,34% και το 1964 11%;

Μπορούμε να διακρίνουμε και άλλες αιτίες της πτώσης και στην τακτική της ΕΔΑ, την περίοδο μετά το 1958;

1. Η ΕΔΑ δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 1951, ανταποκρινόμενη στις συγκεκριμένες εγχώριες συνθήκες της πρώτης «μετεμφυλιακής» περιόδου, με το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και της σκληρής τρομοκρατίας απέναντι στο λαϊκό αριστερό κίνημα, της εξόντωσης και των εκτελέσεων να κυριαρχεί. Στην ίδρυση του συμμετείχαν παράγοντες και στελέχη του ΕΑΜ ικού χώρου, με πρωτοβουλία του ΚΚΕ.

2. Στόχος ήταν η ΕΔΑ να μετατραπεί σε φορέα συσπείρωσης των αριστερών δυνάμεων της χώρας και σε πολιτικό φορέα έκφρασης των λαϊκών και αντιϊμπεριαλιστικών αιτημάτων της περιόδου. Σύντομα η ΕΔΑ, αποτέλεσε κινητήρια δύναμη της ανοδικής πορείας του λαϊκού κινήματος σε συνδυασμό με την επίμονη δουλειά των παράνομων κομματικών οργανώσεων.

Χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε σε διάβημα διαμαρτυρίας βουλευτών της ΕΔΑ (Η. Ηλιού, Γ. Παπαδημητρίου), μετά τις εκλογές του 1958, ο τότε υπουργός προεδρίας της κυβέρνησης Καραμανλή, Κ. Τσάτσος: «Ακούστε, κύριοι. Τα κράτη της Δύσης διαθέτουν ως ανασχετικά φράγματα κατά του κομμουνιστικού κινδύνου τον καθολικισμό και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Εμείς δεν διαθέτουμε τίποτα απ’ αυτά. Μετά από εμάς έρχεστε εσείς. Ε! δεν πρόκειται να σταυρώσουμε τα χέρια και να παραδοθούμε. Θα σας αντιμετωπίσουμε με τα σώματα Ασφαλείας και τα άλλα όργανα του κράτους.»

3. Ιδαίτερα καθοριστική ήταν η δράση της ενάντια στο ΝΑΤΟϊκό ιμπεριαλισμό και την ΕΟΚ . «Η σύνδεση της χώρας μας… όχι μόνο κανένα θετικό πλεονέκτημα ή ελπίδα οικονομικής αναπτύξεως δεν μας παρέχει, αλλά αντίθετα μας οδηγεί με βεβαιότητα στην καταβαράθρωση της οικονομίας μας» (Η.Ηλιού, ομιλία στη Βουλή .

4. Μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς τρομοκρατίας, με εκτός νόμου το ΚΚΕ και το ΑΚΕ, με τον 509 και τον ΑΝ 375 «περί κατασκοπείας» σε ισχύ , η ΕΔΑ πέτυχε να να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση το 1958. Ο Γ. Ράλλης πρώην πρωθυπουργός, δήλωνε, το 2002, ότι: «η ΕΔΑ του ΄58 ήταν το φόβητρο, δεν είναι η σημερινή Αριστερά. Η ημέρα με τη νύχτα. Και ήταν η ημέρα με τη νύχτα. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ της ΕΔΑ και της σημερινής Αριστεράς. Ακόμα και του Κομμουνιστικού Κόμματος σήμερα».

5. Η ύπαρξη της ΕΔΑ αποτελούσε το σοβαρότατο εμπόδιο στην προώθηση και υλοποίηση των σχεδίων των ξένων και ντόπιων επιτελείων του κεφαλαίου. Το 1958 ο χώρος του Κέντρου ήταν διαιρεμένος. Σημειώνει ο Α. Παπανδρέου, στο «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα» : «Η αμερικανική στρατηγική στην Ελλάδα αυτή την περίοδο είχε δύο βασικές επιδιώξεις. Η πρώτη ήταν η εκλογική εξόντωση της ΕΔΑ. Η δεύτερη, ήταν η προβολή ενός μεγάλου αλλά μειοψηφούντος κόμματος του κέντρου».

Αυτή ακριβώς την ανάγκη ήρθε να καλύψει η ενοποίηση 8 διάσπαρτων τμημάτων της κεντρώας παράταξης στην Ένωση Κέντρου, το 1961. Τη δημιουργία της ευνόησε και ο Κ.Καραμανλής, ο οποίος απέτρεψε τον Γ.Παπανδρέου να προσχωρήσει στην ΕΡΕ το 1958, όπως ο ίδιος ο «Γέρος» επιθυμούσε.

6. Μετά το 1958 ακολουθεί μια περίοδος έντασης των λαϊκών, ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών. Αυτή την περίοδο, δίπλα στο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και το κίνημα της νεολαίας εμφανίζεται δυναμικά και η εργατική τάξη. Το Δεκέμβρη του ΄60 η απεργία των οικοδόμων και οι συγκρούσεις τους με την αστυνομία είναι χαρακτηριστική αυτής της δυναμικής. Ο «ανένδοτος αγώνας», η κλιμάκωση των απεργιών, η συγκρότηση της «κίνησης των 115» σωματείων, ο πρώιμος «ελληνικός Μάης» με τα Ιουλιανά του 1965, όταν σε σαράντα μέρες έγιναν τετρακόσιες λαϊκές συγκεντρώσεις αποδεικνύουν τις δυνατότητες της λαϊκής δυναμικής και του ριζοσπαστισμού της περιόδου.

Δυνατότητες που η ΕΔΑ δεν αξιοποίησε, δεν φρόντισε να βαθύνει και να επικαιροποιήσει, ενώ παράλληλα, σταδιακά, φρόντιζε ολοένα και περισσότερο να κινείται στα μονοπάτια του «ρεαλισμού» και να αρνείται σειρά ηγεμονικών χαρακτηριστικών του αριστερού – αντιιμπεριαλιστικού σχηματισμού.

7. Το 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Μάης του 1961) έθεσε ως άμεσο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο συγκεκριμένος στόχος άφηνε ως μοναδικό ανοικτό ενδεχόμενο για τη δραστηριότητα της ΕΔΑ, την απόπειρα συνεργασίας με το Κέντρο.

Ένα χρόνο αργότερα (1962) το Β΄ Πανελλαδικό Συνέδριο της ΕΔΑ συνέχιζε μια παρόμοια ερμηνεία της πολιτικής κατάστασης, περιορίζοντας τις διακηρύξεις της στην απομάκρυνση της κυβέρνησης Καραμανλή και αναθεωρούσε την κριτική της απέναντι στην ΕΟΚ αποσύροντας το αίτημα της μη ένταξης.

8. Στα πλαίσια της λογικής «διεύρυνσης» της ΕΔΑ δημιουργήθηκε το 1961 το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος (ΠΑΜΕ), στο οποίο υποψήφιος ήταν ακόμα και ο Λ. Σπάης, υφυπουργός Στρατιωτικών το Δεκέμβριο του 1944 που είχε διατάξει τον επανεξοπλισμό των Ταγμάτων Ασφαλείας.

9. Την ίδια περίοδο προωθείται η «οργανωτική ανάπτυξη» της ΕΔΑ. Από 20.000 μέλη που αριθμούσε το 1961, θα φθάσει τέλη του 1964 σε 67.000 μέλη για να γνωρίσει τέλη του '66 –παραμονές της δικτατορίας- τη πιο μεγάλη ακμή της με 93.000 μέλη. Η οργανωτική όμως ανάπτυξη είναι αναντίστοιχη με την κινηματική και παράλληλα εντοπίζεται σε ποσοτικούς δείκτες και όχι ποιοτικούς-όπου η εικόνα εμφανίζεται αντιστρόφως ανάλογη.

10. Δείγμα αυτής της στροφής είναι και η άμβλυνση των αντιιμπεριαλιστικών χαρακτηριστικών της ΕΔΑ. Ενώ το αίτημα της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ ήταν κύρια αναφορά- χωρίς παράλληλα να τίθεται σαν προαπαιτούμενο για τη συνεργασία με άλλους φορείς- σταδιακά υποτιμάται και μετά την ΣΤ΄σύνοδο της ΔΕ της ΕΔΑ ουσιαστικά αποσιωπήθηκε.

11. Σταδιακά επίσης εγκαταλείπει την λογική της ανάληψης πολιτικών και κινηματικών πρωτοβουλιών. Η στάση αυτή επιτρέπει στην ΕΚ να πάρει τη σκυτάλη της ανάληψης πρωτοβουλιών και να αξιοποιήσει τις αγωνιστικές διαθέσεις. Σε κεντρικά γεγονότα η ΕΔΑ και την επόμενη περίοδο, συνεχίζει να διατηρεί μια αντιφατική στάση (εκλογές βίας και νοθείας, δολοφονία Λαμπράκη, κυβέρνηση Πιπινέλη, κυβέρνηση Μαυρομιχάλη κα).

12. Τα αποτελέσματα των εκλογών του 1963 και του 1964 ήταν η λογική συνέχεια των επιλογών της προηγούμενης περιόδου.

Κάτω από συνθήκες πολύ πιο ήπιες από πλευράς τρομοκρατίας, σε ένα σημαντικά ευνοϊκό για την αριστερά περιβάλλον πολιτικών εξελίξεων και γεγονότων, η ΕΔΑ σημειώνει πτώση, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα. Για παράδειγμα στη Β Πειραιά από 61% το 1958 πέφτει στο 33,8% το 1964.

Η ΕΔΑ μέχρι το 1958 εκφράζει - σχεδόν αποκλειστικά - την ΕΑΜογενή εργατική τάξη και σαν κόμμα είναι σαφώς πιο «προλεταριακό» στην κοινωνική σύνθεση και στην εκλογική επιρροή από το ΚΚΕ της μεταπολίτευσης.

Το 1961 όμως και ακριβώς λόγω της άμβλυνσης των ριζοσπαστικών της χαρακτηριστικών, παρατηρείται μετατόπιση των εργατικών στρωμάτων προς την ΕΚ . Η ποιοτική αυτή μεταβολή θα «ακολουθήσει» και μετά την μεταπολίτευση και θα έχει καθοριστικό ρόλο σε σειρά ποιοτικών παραμέτρων σε όλη τη σύγχρονη περίοδο.

Η ιστορία, ως γνωστόν, δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα. Αλλά και αυτό ακόμη, μάλλον σπάνια. Αλλά μπορεί να εμπνέει… και να διδάσκει.

Η κυβέρνηση προχώρησε σε ένα καθαρά προεκλογικό ανασχηματισμό. Και η αριστερά βρίσκεται σε δίλημμα. Ή να αναζητήσει πρόθυμους πιθανούς κυβερνητικούς πολιτικούς εταίρους στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό ή να αναζητήσει κοινωνικούς εταίρους, κοινωνικά στρώματα συμμαχίας, στη βάση μιας προγραμματικής επεξεργασίας και πρότασης, ρεαλιστικής εξόδου όχι μόνο από τα μνημόνια αλλά και το διαρκές μνημόνιο των ευρωζωνικών πολιτικών.

ΠΗΓΗ:
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=16610:zafeiris-eda&catid=83:aristera&Itemid=200

[Εξόριστος]

Βαδίζουμε σε νέα συγκυβέρνηση «αριστεράς»-«δεξιάς»;



Οι πολιτικές «ζαριές» στην πολιτική δεν είναι ποτέ αθώες…

Καθόλου, λοιπόν, δεν είναι «αθώα» η «ζαριά» του Παπαδημούλη στην Real News:
«Ας καλέσει ο πρωθυπουργός τον Αλέξη Τσίπρα για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων. Ο Τσίπρας, παρά τις μεγάλες μας διαφορές, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να αρνηθεί.».

Τα αδιέξοδα του κατοχικού καθεστώτος είναι τέτοια που ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί να αποκλειστεί, με δεδομένο την ανυπαρξία ενός μαζικού και ρωμαλέου λαϊκού κινήματος.

Το αντίθετο: οδηγούν, αν δεν βρεθούν …ενδιάμεσες λύσεις (προς το παρόν δεν έχουν βρεθεί), σε νέες …πλάτες της «αριστεράς» για τη σωτηρία και την ανασύνθεση του καθεστώτος.

Εξάλλου δεν θα αποτελεί και ιστορική πρωτοτυπία. Έχει συμβεί πολλές φορές στην ελληνική ιστορία…

Επ’ αυτού έχουμε γράψει, πριν από 6 μήνες περίπου, το παρακάτω άρθρο:
Συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ: Δεν είναι ΟΥΤΟΠΙΑ…
Μαζί με άλλα σχετικά κείμενα βρίσκεται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=8367

Συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ: Δεν είναι ΟΥΤΟΠΙΑ…



Το ελληνικό καθεστώς (η αποικία του 4ου Ράιχ) διανύει μια παρατεταμένη περίοδο αποσυνθετικής κατάρρευσης και επιθανάτιων σπασμών, ιδιαίτερα το κυβερνητικό του οικοδόμημα: Αυτό είναι ορατό πλέον και δια γυμνού οφθαλμού.

Αυτό, όμως, το δωσίλογο και καταρρέον καθεστώς έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Τη δραματική απουσία του επαναστατικού παράγοντα (αγωνιστικό λαϊκό κίνημα και Αριστερή πολιτική ηγεσία).

Αυτή η δραματική έλλειψη αγωνιστικού πολιτικού κινήματος (Αριστεράς) παρέχει στις σάπιες δυνάμεις του καθεστώτος (εδώ μέσα είναι και αυτές της ενσωματωμένης «αριστεράς») κάποια σχετικά περιθώρια πολιτικών παιχνιδιών για την αναπαλαίωσή τους.

Τα επιτελεία της καθεστωτικής κακουργίας γνωρίζουν καλά τον ιστορικό νόμο: Ένα καθεστώς μπορεί να αποσυντίθεται και να καταρρέει, αλλά δεν ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ από μόνο του και μάλιστα μέσα από κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Η κατάρρευση του καπιταλιστικού κυβερνητικού οικοδομήματος όταν δεν υπάρχει το επαναστατικό ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ το οποίο θα προωθήσει την ΑΝΑΤΡΟΠΗ συνολικά του καθεστώτος, οδηγεί στην αναπαλαίωση με τα ίδια υλικά της σήψης.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ ΟΛΟΙ οι οχετοί της σήψης και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας έχουν ανοίξει, ενώ η κυβέρνηση των ανδρεικέλων βρίσκεται ένα βήμα πριν από την πτώση της, το καθεστώς, ΣΥΝΟΛΙΚΑ, μελετά και επεξεργάζεται πλήθος σεναρίων για την αναπαλαίωσή του…

Η μοναδική του αγωνία είναι με ποιο τρόπο θα αντικαταστήσει αυτό που θα καταρρεύσει, θα «ανανεώσει» (αναπαλαιώσει) τη σήψη του και την κτηνωδία του…

Αυτή η ΑΓΩΝΙΑ εκπέμπεται από παντού και συμπυκνώνεται γλαφυρά στην παρακάτω κραυγή της πρωτοχρονιάτικης «Καθημερινής»:
«Το 2014 θα βαδίσουμε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Το παλαιό πολιτικό σύστημα σαρώνεται. Το καινούργιο δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντα. Θα έλθει όμως γιατί το απαιτούν οι ιστορικές συνθήκες. Πρέπει όμως η χώρα να μείνει όρθια. Ο διχασμός, το μίσος, ο ανεξέλεγκτος λαϊκισμός έχουν θεριέψει και κάνουν τη λογική και τη σύνεση να νιώθουν μεγάλη μοναξιά. Ελπίδα μάς δίνει η ωριμότητα και η καρτερικότητα την οποία έχουν δείξει οι Έλληνες».

Αυτή είναι η αγωνία των ληστών και δημίων: «Το παλιό σαρώνεται και το καινούριο δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα».

Δηλαδή δεν φαίνεται ακόμα στο ορίζοντα το πώς θα γίνει η ανασύσταση και η αναπαλαίωση του «παλιού που σαρώνεται»!!!

Αυτή η ομολογία δείχνει ότι τα ισχυρά κέντρα των πολιτικών αποφάσεων και τα επιτελεία τους δεν έχουν βρει ακόμα τις ενδεδειγμένες λύσεις.

Είναι τέτοια η σήψη τους, τα αδιέξοδα της κρίσης τους και της αποσυνθετικής τους κατάρρευσης που οδηγούν και τους ίδιους σε ένα χάος αντιτιθέμενων απόψεων και τακτικών (η κρίση πάντα προκαλεί οξύτατες διαιρέσεις και ανταγωνισμούς στο «σώμα» των ληστών και δημίων).

Η παντελής έλλειψη αγωνιστικού κινήματος και επαναστατικού πόλου τους αφήνει κάποια περιθώρια να τρώγονται ακίνδυνα…

Από εδώ γεννιούνται και τα πολλά σενάρια και οι ποικίλες ουτοπικές ελπίδες για την ανασύσταση του πολιτικού χάρτη (πολιτικό σύστημα το λένε) και την αναπαλαίωση της σήψης τους.

Ζούμε, συνεπώς, μια περίοδο αναζήτησης διεξόδου από το καθεστωτικό αδιέξοδο, μια περίοδο που τα ισχυρά κέντρα εξουσίας και τα σάπια κόμματά τους «σκαλίζουν το βόθρο» τους για να βρούνε τον καλύτερο τρόπο να κολλήσουν στο βόθρο νέες ετικέτες…

Ζούμε μια περίοδο καμπής, δίχως ίσως ιστορικό προηγούμενο: Πρωτοφανούς πολιτικής ρευστότητας, καταιγιστικών ρυθμών ανακατέματος των ακαθαρσιών και τυχοδιωκτικής φρενοβλάβειας…

Από παντού ξεπετάγονται «σωτήρες»: κάθε σκύβαλο, πολιτικό μορμολύκειο, ασύστολος τυχοδιώκτης, ακόμα και γραφικός, «ορμά» στο πολιτικό προσκήνιο και αυτό-προβάλλεται σαν «σωτήρας»…

ΟΛΑ αυτά, βεβαίως, στο τέλος θα αποκρυσταλλωθούν (αν πετύχει η νέα απάτη της αναπαλαίωσης) γύρω από τους «κλασσικούς» άξονες της πολιτικής ΑΠΑΤΗΣ: Το εκλογικό δίπολο της «δεξιάς» και «αριστεράς», σε νέες παραλλαγές…

Σήμερα ο βασικός παράγοντας και προνομιούχος παίκτης της καθεστωτικής αναπαλαίωσης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ο προνομιούχος πολιτικός συντελεστής που πέτυχε να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, να αναπαλαιώσει τον εκφυλισμό και τη σαπίλα αυτού «αριστερού» κυβερνητικού πυλώνα και να λειτουργεί σαν κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Διαβάστε αναλυτικά στο παλιό μας άρθρο (Μάιος 2012):
Ο «Αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ «οδηγός» στην αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=6456

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προνομιούχος παίκτης διότι ο άλλος παίκτης (ΝΔ) καταρρέει και ακόμα δεν έχει βρεθεί λύση. Πάνω σ’ αυτό αγωνιούν σφόδρα τα κέντρα των αποφάσεων και τα επιτελεία τους: «Το καινούργιο», κατά την «καθημερινή», δηλαδή η αναπαλαίωση και της «δεξιάς» δεν «φαίνεται στον ορίζοντα»…

Αυτό τρέφει πολλά και ποικίλα σενάρια αντιφατικά και ανταγωνιστικά: Η κρίση και τα αδιέξοδα οξύνουν τους ανταγωνισμούς…

Και μέσα στους κόλπους της καταρρέουσας ΝΔ (οι μέρες της είναι μετρημένες αν επικρατήσει το σενάριο των εκλογών) αναπτύσσονται διαφορετικές «οπτικές» για την αναπαλαίωσή της: Πολλές οι διαφοροποιήσεις σε πολλά ζητήματα, ακόμα και στο «εύρημα» για την «αθεΐα» του Τσίπρα…

Ένα από τα σενάρια που κερδίζει έδαφος είναι το «κλασικό» και πολυφορεμένο, με άλλες παραλλαγές στο παρελθόν: Της «σύμπραξης» ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο!!!

Ένα μέρος των «νταβάδων» και πολλοί νεοδημοκράτες «δουλεύουν» αυτό το σενάριο της «Έκτακτης Ανάγκης».

Ακόμα και ο Άδωνις (ο ακροδεξιός κλόουν) το ασπάζεται. Διαβάστε ΕΔΩ:
http://greki-gr.blogspot.gr/2014/01/blog-post_6134.html



Πολλοί και κυρίως οι συριζαίοι μπορεί να το θεωρούν ανέφικτο ή σκοπίμως να το αποκλείουν…

Στην Ελλάδα ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι ανέφικτο ανάμεσα σε καθεστωτικά κόμματα, φωνακλάδικα αντίπαλα…

Πολύ περισσότερο, σήμερα, που όλα αυτά τα κόμματα έχουν νομιμοποιήσει την ΚΑΤΟΧΗ και λειτουργούν ΕΝΤΟΣ της κατοχικής Βουλής: Εντός του πλαισίου του 4ου Ράιχ…

Εδώ ο Φλωράκης και οι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ (και ο Λαφαζάνης) συμμετείχαν σε κυβέρνηση με το Μητσοτάκη!!!

Οι δύο άσπονδοι «εχθροί» (Ανδρέας-Μητσοτάκης) τα …βρήκαν και στήριξαν (μαζί με την «αριστερά) την «Οικουμενική κυβέρνηση» Ζολώτα, για να «σώσουν» την Ελλάδα!!!!!

Ο ίδιος ο Σαμαράς ορκιζόταν ότι δεν θα καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον ΓΑΠ και λίγες μέρες μετά από αυτούς τους όρκους, «έφτιαξαν» από κοινού την παπαδήμια κυβέρνηση: Για τη «σωτηρία» μας…

Αν είναι, συνεπώς, να «σωθούμε» (να διασωθούν τα κέρδη των τοκογλύφων και τα συμφέροντα των δημίων μας) τότε και αυτό το σενάριο δεν είναι επιστημονικής φαντασίας…

Το μόνο που μπορεί να αποτρέψει όλα αυτά τα παιχνίδια της εξαπάτησής μας και της αναπαλαίωσης της σαπίλας είναι ένα: Ο Λαός στο ΔΡΟΜΟ, να οργανώσει (αυτό- οργανώσει) την ΟΡΓΗ του στο δρόμο, να οικοδομήσει το δικό του ΠΟΛΙΤΙΚΟ κίνημα και τη δική του ηγεσία, βγαλμένη ΟΧΙ από τους εκλογικούς σωλήνες, αλλά από το πεζοδρόμιο…


Σημείωση:




Ο αστείος κυβερνητικός ανασχηματισμός, εκτός από τη γελοιότητά του, σηματοδοτεί και μια …πλεύση για πρόωρες εκλογές.

Τα επιτελεία του 4ου Ράιχ και των «νταβάδων» γνωρίζουν ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει άλλο…

Εκτιμούν, επίσης, από την ανάλυση των ευρωεκλογών, ότι αυτή η περίοδος είναι κατάλληλη για εκλογές, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πετύχει αυτοδυναμία και δεν θα έχει δορυφόρους να στηριχτεί…

Συνεπώς, πολύ πιο εύκολα μπορεί να δημιουργηθεί το «ΤΕΡΑΣ» της «Έκτακτης Ανάγκης», δηλαδή μια νέα κυβερνητική έκτρωση «αριστεράς»-«δεξιάς»…

Θα το αναλύσουμε προσεχώς…

_________________
Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού ΔΕΝ πρέπει ΚΑΙ να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του!